Αν είναι δυτικό, γιατί μ’ αρέσει;
Posted by sarant στο 2 Μαΐου, 2010
Κι ενώ περιμένουμε την ανακοίνωση των ποινών, για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας, δείτε ένα βιντεάκι που μου έστειλαν, μια πεντάλεπτη τούρκικη ταινία του (δεν τον ήξερα) Σινάν Τσετίν.
Δεν ξέρω αν τα γεγονότα μεταφέρονται σωστά, αν όντως υπήρξε στη δεκαετία του 1930 απαγόρευση των λαϊκών τραγουδιών και διαταγή προς τον λαό να ευτυχεί, αλλά έχει γούστο. Ούτε ξέρω αν τα παρεφθαρμένα ονόματα των δυτικών συνθετών σημαίνουν κάτι στα τούρκικα, αν γίνεται λογοπαίγνιο δηλαδή.
Να προσέξουμε πάντως ότι δεν αναφέρεται (φυσικά) το όνομα του Κεμάλ. Επίσης να θυμίσουμε ότι και ο δικός μας Μεταξάς είχε απαγορέψει τα ρεμπέτικα λίγο αργότερα.
Και μια ανακοίνωση: η ψηφοφορία για το καλύτερο μπατιρώνυμο του ΔΝΤ συνεχίζεται και επειδή είναι αμφίρροπη αποφάσισα να την παρατείνω μέχρι τα μεσάνυχτα της Δευτέρας, ώστε να ψηφίσουν και όσοι δεν ασχολούνται με το Διαδίκτυο τα σαββατοκύριακα. Οπότε, τα αποτελέσματα Τρίτη πρωί και αν δεν έχετε ψηφίσει σπεύσατε!
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
antiphono said
Εξαιρετικό βιντεάκι, απίστευτα και τα πρόσωπα που έχει διαλέξει
akindynos said
Αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, η ημερομηνία δηλαδή (2 Νοεμβρίου 1934) δεν είναι τυχαία.
JustAnotherGoneOff said
Ωραιότατο το βίντεο, βέβαια η χρήση της Ενάτης δεν είναι τυχαία καθώς υπάρχουν άπειρες διατριβές για τη χρήση της «τουρκικής» μουσικής στο έργο του Μπετόβεν. Άλλο ένα παράδειγμα «τουρκικής» μουσικής υπάρχει και στο γνωστό τουρκικό εμβατήριο από τα Ερείπια των Αθηνών:
http://blog.teleologikos.eu/?p=500
Ρόντο αλά τούρκα είναι και το πασίγνωστο πιανιστικό κομμάτι του Μότσαρτ, ο οποίος τίμησε δεόντως την «τουρκική» μουσική στην περίφημη «Απαγωγή από το Σεράι».
Και ένα ακόμα πολύ νόστιμο έργο, δύο σιντί με τίτλο ο Μότσαρτ στην Αίγυπτο με τη δαιμόνια συνεργασία των Hughes de Courson και Ahmed el Maghraby.
Διάφορα κομμάτια μπορείτε να βρείτε εδώ
http://www.youtube.com/results?search_query=Mozart+in+Egypt&aq=f
Άλλο ένα πολύ ωραίο βίντεο:
Σκύλος της Β.Κ. said
Ωραίο!
akindynos said
Παρά τρίχα ο λόγος του Κεμάλ την 1η Νοεμβρίου
Κι ένα ωραίο
In 1989 the Ministry of Cultural Affairs attempted to commission from an arabesk composer an arabesk song devoid of grief. It was hoped, rather naively, that this song could be used as a model for future production and would elevate arabesk from its general «vulgarity» and «tastelessness». The effort came to nothing.
sarant said
Ακίνδυνε, σε ευχαριστώ πολύ, βρήκες πολύ ενδιαφέροντα πράγματα -και κρίμα που δεν μπορούμε να δούμε τη σελ. 123 από το βιβλίο (σχ. 5).
Jago, πολύ ωραία τα βιντεάκια και το άλλο υλικό σου!
Αν μου επιτρέπεις, μια παρωδία του τούρκικου εμβατήριου από τον Μπορίς Βιάν:
Nicolas said
Γιατί ο ήλιος πηγαίνει από την ανατολή στη δύση, αλλά στη δύση οι ακτίνες δεν έχουν την ίδια δύναμη.
Ελλάς, Τουρκία, Συμμορία:
http://www.iha.com.tr/haber/detay.aspx?nid=118879&cid=4
JustAnotherGoneOff said
Τέλειος ο Μπορίς Βιάν! Το κατέβασα το βίντεο για τη συλλογή μου.
Πάρε κι αυτό
http://vimeo.com/1351444
Alfred E. Newman said
Και για να έρθουμε και στα δικά μας:
Κορνήλιος said
γιὰ τὰ εἰσέτι ἀναπάντητα ἐρωτήματα τοῦ νοικοκύρη πρἐπει νὰ περιμένουμε τὸν Δύτη, θἄγραφα ἕνα ὕμνο-ἐπίκλησι γιὰ νὰ ἐμφανιστῇ, ἀλλὰ πρέπει νὰ φύγω.
Alfred E. Newman said
Α! Νίκο, για να διεκδικήσω λίγη πρωτοπορία. Το τουρκοβιντεάκι το ανάρτησα στου Δύτη το μπαράκι πριν δύο μέρες! (http://dytistonniptiron.wordpress.com/2010/04/30/paragka/#comments )
Immortalité said
Τρομερό το βιντεάκι (αν και το είχα ξαναδει αλλού 😉 ) και αυτό με τον Μπορις Βιαν (τι γέλιο!) 🙂
Α! και μερσι για την παράταση της ψηφοφορίας. Οταν λες μεσάνυχτα εννοείς ωρα Βρυξελλών; 😉
Ελισσαίος said
Άψογο το βιντεάκι. Και πόσο οικεία φαινόντουσαν όλα.
Θρώγκος said
Εξαιρετικό βίντεο! Η απαγορευση της τουρκικης μουσικης απο τον Κεμαλ ειναι απο τις πιο μαυρες σελιδες της τουρκικης μουσικης ιστοριας, και μιλάμε για μια μουσική παράδοση που – με τη βοήθεια του σουλτάνου – έφτασε σε απίστευτα καλλιτεχνικά επίπεδα όσο κράτησε η οθωμανική αυτοκρατορία, με χιλιάδες επώνυμους συνθέτες/-τριες, εκτελεστές, μεθόδους διδασκαλίας και θεωρητικό υπόβαθρο.
sarant said
Αλφρέδο, να με συγχωρείς, δεν είχα δει ότι το είχες ανεβάσει κι εσύ 🙂
Ιμόρ, μα φυσικά ώρα Γκρήνουιτς -για παρακατιανούς μας πέρασες;
Μιχάλης Νικολάου said
Ευρηματικότατο!
Μισιρλού... said
Υπέροχο φιλμάκι! Συγκινητική αυτή η ερευνητική ματιά !!!
***
Νίκο, σημειώνεις:
Πραγματικά, στις 7 Νοεμβρίου του 1934, επισήμως πλέον, το Κεμαλικό καθεστώς στην Τουρκία, απαγόρευσε το αραμπέσκ παραδοσιακό είδος μουσικής (τον αμανέ χοντρικά) σε όλη την τουρκική επικράτεια, με τη δικαιολογία ότι ήταν συνυφασμένο με τους Έλληνες και την εποχή τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το διώκει ως μη τούρκικο, ως ελληνικό και βυζαντινής προέλευσης, δηλαδή μη σύμφωνο με τις απόψεις τού εξευρωπαϊσμού τής Τουρκίας. (βλ. Πρωία 7/11/1934 ή Αθηναϊκά Νέα 11/11/1934)
Ήδη όμως, από το 1931 (βλ. Νέοι Καιροί 4/7/1931), ο Κεμάλ φέρεται να δηλώνει πως «επείγει να ανανεωθεί το άσμα και η μουσική των Τούρκων, διότι είναι μονότονος και αντιτίθεται προς το νέον δυναμικόν πνεύμα, το οποίον εμπνέει το έθνος».
Την ίδια εποχή (τρία χρόνια μετά, το 1937) ο Μεταξάς -στην προσπάθειά του να προσδώσει μια πολιτισμική ταυτότητα που θα αποτελούσε συνέχεια του Αρχαίου και Βυζαντινού πολιτισμού- βάζει φραγμούς στα ρεμπέτικα τραγούδια (και στη θεματολογία και στη μουσική) ως μη ελληνικά, αλλά ανατολικά. Ο Μεταξάς με ιδιαίτερη διάταξη απαγορεύει το είδος αυτό (κυρίως τον αμανέ και το χασικλίδικο) σε όλη την ελληνική επικράτεια, θεωρούμενο ως καθαρό είδος τουρκικού τραγουδιού.
Έτσι, με επίσημα διατάγματα, το είδος αυτό (των μακρόσυρτων τραγουδιών και του αμανέ) εξοστρακίστηκε και από τις δύο χώρες!
Στην Ελλάδα βέβαια, η «ανατολίτικη» εκδοχή τής λαϊκής αστικής μουσικής απασχολεί τους λόγιους κύκλους (σποραδικά μεν) από τις πρώτες δεκαετίες τού αιώνα.
[βλέπε π.χ. τον Ζαχαρία Παπαντωνίου : 1905 στο Σκριπ, με φιλικό και ανεκτικότατο άρθρο του για τα Καφέ Αμάν ή 1906 στο Άστυ, για το χασίς και τη μεταστροφή του σε άσπονδο εχθρό τού αμανέ, με κείμενα στον Τύπο το 1917, 1927 και 1938].
***
Εδώ, στο κανάλι αυτό του youtube, ο χρήστης έχει συγκεντρώσει πολλούς καταπληκτικούς μανέδες!!!
π.χ.
Τύχη πώς με κατήντησες δε θέλω πια να ζήσω (Σαμπάχ μανές – 1935) με την Αγγελίτσα (την Αγγελική (Αγγέλα) Παπάζογλου)
http://www.youtube.com/user/mitsikeli2#p/u/2/58yiyCkCOMk
ή
Στο πιο ψηλότερο βουνό θέλω να βγει η ψυχή μου (Σερφ μανές) με τον μέγα Κώστα Νούρο.
http://www.youtube.com/user/mitsikeli2#p/u/34/ycapbUcwL74
Καθώς, έχει και κείμενο με πολλά (και σωστά) στοιχεία για την ιστορία και το διάλογο της εποχής, στην προσπάθεια απαγόρευσης και εξοστρακισμού των αμανέδων :
Ο Οκτώβριος του 1931 βρίσκει μια μερίδα των επίσημων εκπροσώπων των ελληνικών γραμμάτων και του πολιτισμού να ξεκινούν μια προσπάθεια στιγματισμού του μουσικοποιητικού ιδιώματος του ρεμπέτικου.
Το 1932 η μουσικοκριτικός Σοφία Σπανούδη στην εφημερίδα Πρωία ζητά: Να απαγορευτούν τα ακατονόμαστα τουρκόφωνα ταπεινά χυδαία και γαιώδη τραγούδια που χαμοσέρνουν την τέχνη των ήχων στα βρωμερότερα επίπεδα της μουσικής ρυπαρογραφίας και αποτελούν ως σήμερα το άπαντον των μουσικών απολαύσεων του Ελληνικού λαού. Όλα αυτά τα απομεινάρια της σκλαβιάς και του χαμού μαζί με τα άλλα ρεμπέτικα συναποτελούν ένα ρεύμα δυσώδους μουσικού οχετού στον οποίο σέρνεται ανερμάτιστος ο ελληνικός λαός…
Ο αμανές κατεργάζεται ανενόχλητος και εκ του ασφαλούς την αναπόδραστη διαστροφή του μουσικού ενστίκτου του Ελληνικού λαού, θα πρέπει να εξοστρακιστεί δια παντός από τη χώρα τόσο αυτός όσο και τα βρωμερά παρακλάδια του…
[Η μουσικοκριτικός Σοφία Σπανούδη στην εφημερίδα το Έθνος τον Νοέμβριο του 1934.]
Απλούστατα οι βρωμεροί αμανέδες εξορισθέντες από τον τόπο τους ευρήκαν εις την Ελλάδα μια δευτέραν πατρίδα ενώ η εθνική μουσική των Ελλήνων πηγαίνει περίπατον….
[Πειραϊκή εφημερίδα το Θάρρος, Νοέμβριος 1934]
Εις παν λαϊκόν κέντρον, συνοικιακόν καφενείον, εις τα αυλάς των οικίσκων των συνοικιών οργιάζει το γραμμόφωνον τραγωδούσι δε τα γραμμόφωνα ταύτα ρυπαρότητας ζωωδών ενστίκτων.
[Κωνσταντίνος Γαρδίκας. Διευθυντής εγκληματολογικών υπηρεσιών του υπουργείου εσωτερικών του Μεταξικού καθεστώτος -1936.]
***
Σημείωση :
Όλα αυτά τα στοιχεία είναι συγκεντρωμένα -από εξαντλητικές αποδελτιώσεις στα σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου, από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τα σήμερα- στα βιβλία του Κώστα Βλησίδη «Σπάνια κείμενα για το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (1929-1959)» & «Για μια βιβλιογραφία του ρεμπέτικου» (1873-2001). Καθώς, και στο βιβλίο «Όψεις του Ρεμπέτικου», που αφιερώνει μεγάλο κεφάλαιο για το μεταξικό καθεστώς και την αυστηρότατη λογοκρισία που επέβαλε: «Το ρεμπέτικο στη δεκαετία του 1930 και ο Μεταξάς μέσα από τις γραπτές συγχρονικές πηγές».
(Όλα Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).
Βεβαίως, προϋπήρξαν η παλιά και πρωτοποριακή εργασία του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού» (1961) και η γνωστή εξαιρετική μελέτη τού Θεόδωρου Χατζηπανταζή «Της ασιάτιδος μούσης ερασταί (1986) που καταπιάνονται πρώτοι με το θέμα.
Stazybο Hοrn said
#6 Το βλέπω στα ράφια του Ρεθύμνου. Αν το θες, σφύρα του Δύτη.
sarant said
Μισιρλού, εξαιρετικό, πολύ χορταστικό το σχόλιό σου, σε ευχαριστώ. Και να σκεφτείς ότι η Σοφία Σπανούδη που τόσο μένος έχει για το ρεμπέτικο (και σε άλλα κείμενά της) ήταν Πολίτισσα!
espectador said
Νικο και Μισιρλου ευχαρισουμε οικογενειακως. Γελασαμε αλλα ταυτοχρονα γευθηκαμε ολον αυτον τον παραλογισμο και την παραλληλη ανοησια. Να ειστε καλα και οι δυο και οσοι αλλοι προσθεσαν το λιθαρακι τους.
Μισιρλού... said
Νάσαι καλά Νίκο!
Ναι, για τη Σπανούδη το γνωρίζω. Μάλιστα, τελευταία, διάβασα και το βιβλίο της : Γράμματα από την Πόλη, σε επιμέλεια Αλέξη Σαββάκη, που έχει και δυο κεφάλαια για τον Κεμαλισμό και τον Κεμάλ. (Η συνάντησή της με τη συνέντευξη, το 1932, που περιγράφει έξοχα το παρουσιαστικό και την προσωπικότητα του Ατατούρκ και μιλούν -σημειώνει- στη γαλλική (με τον Κεμάλ νάχει αγγλική προφορά) ή τα κομπλιμέντα που του κάνει, για τις μεταρρυθμίσεις του και στη γραφή τής γλώσσας, πως θα την κάνουν να μάθει την τουρκική, που δεν την γνώριζε παρόλο που ήταν γεννημένη εκεί!)
Η Σπανούδη ήταν μάλιστα και μουσικός -εκτός από συγγραφέας-μουσικοκριτικός- και διετέλεσε στην Πόλη και καθηγήτρια πιάνου, μέχρι το 1922 που εγκαταστάθηκε πια μόνιμη στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγήτρια στο Εθνικό Ωδείο. Σαν μουσικοκριτικός, με την αρθρογραφία της έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση και την εξέλιξη των μουσικών πραγμάτων στην Ελλάδα.
***
Σχετικά με το θέμα μας και στο: Οι σουλτάνοι, ο Κεμάλ και οι μεγάλες προσδοκίες (ΣOΦIA KOMΠOTIATH – Mουσικολόγος, υπ. διδάκτωρ Εθνομουσικολογίας του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών)
(μεταξύ άλλων) :
…Το 1927 απαγορεύτηκε ολοκληρωτικά στα δημόσια και ιδιωτικά ωδεία η μονοφωνική μουσική (που θύμιζε την οθωμανική τουρκική μουσική), απαγορεύτηκαν οι θρησκευτικές αιρέσεις και η λειτουργία των τεκέδων, των ιδρυμάτων των θρησκευτικών αιρέσεων, ενώ έκλεισε το Τμήμα Ανατολικής μουσικής του Νταρού-λ Ελχάν, πρώτου επίσημου μουσικού σχολείου της Κωνσταντινούπολης.
Ταυτόχρονα, στα ωδεία ξεκίνησε επίσημη εκπαίδευση της δυτικής πολυφωνικής μουσικής με βάση τα δυτικά πρότυπα. Ο Γερμανός συνθέτης Πάουλ Χίντεμιτ επισκέφτηκε την Τουρκία τέσσερις φορές (1935 – 1937) για να επιβλέψει την ίδρυση ωδείου δυτικής παιδείας, το οποίο θα δημιουργούσε συμφωνική ορχήστρα, σολίστες και συνθέτες….
…οι συμφωνικές ορχήστρες έδιναν δωρεάν συναυλίες, έργα πολυφωνικής μουσικής παίζονταν συχνά στο ραδιόφωνο, μαθήματα μουσικής παραδίδονταν δωρεάν στους «Οίκους του Λαού» (πολιτιστικά και πνευματικά κέντρα διάσπαρτα σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Τουρκίας, άμεσα σχετιζόμενα με το κεμαλικό κόμμα, τα οποία προσέφεραν δωρεάν εκπαίδευση και είχαν στόχο την τόνωση της νέας εθνικιστικής και δυτικής ταυτότητας)…
Μισιρλού... said
(Ωχχχ συγνώμη για τη μαυρίλα ! Δεν έκλεισε ο κώδικας στον τίτλο του βιβλίου…)
Βλάσης Αγτζίδης said
Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά υπάρχει αντίστοιχη απαγόρευση της ανατολικής μουσικής από τον Μεταξά ως μη αρμόζουσα στους δυτικούς Έλληνες. Όμως την ίδια εποχή απαγορεύει το ρεμπέτικο και όλες τις μελωδίες που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες και το ΚΚΕ.
Για τη δεύτερη περίπτωση:
«………Αυτό θα συμβεί με τον χαρακτηρισμό του ρεμπέτικου τραγουδιού ως «όπλου υποταγής των μαζών στα χέρια των καταπιεστών τους», «αντεπαναστατικού», «λούμπεν», «τουρκομερίτικου».[8] Η άποψη της αριστερής διανόησης ήταν ότι το ρεμπέτικο είναι κάτι ξένο, ότι «διαμορφώνεται από τα μελωδικά υπολείμματα τού Τούρκου κατακτητή και κείνα τα μελωδίσματα πού μας φέρνουν τα πληρώματα των καραβιών από τα τούρκικα λιμάνια.»[9] Χαρακτηριστική είναι η απόφαση των «προοδευτικών» Μουσικών Σωματείων κατά τα τέλη του ’46 με την οποία ζητήθηκε από το υπουργείο Παιδείας να παρθούν «τα κατάλληλα μέτρα για να σταματήσει η διάδοση του λαϊκού ρεμπέτικου τραγουδιού».
Οι διανοούμενοι εκείνης της Αριστεράς αποδέχονταν μόνο τα «λίγα τραγούδια της νεώτερης αντίστασης του λαού μας και εκείνα που στο μέλλον θα γραφτούν γι αυτήν».[10]
Η συζήτηση είχε ξεκινήσει από τις αρχές του 1946 με την οδηγία του γενικού γραμματέα της ΕΠΟΝ για τους κινδύνους διαφθοράς της νεολαίας. Στη συνέχεια, μ’ ένα κείμενο του Γ. Σταύρου στο Όργανο Πολιτικού Σχηματισμού των Κομμάτων του ΕΑΜ αρχίζει η αντιπαράθεση της Αριστεράς προς το ρεμπέτικο τραγούδι και τάσσεται αλληλέγγυα των Μουσικών Σωματείων.
Η απόφαση των Μουσικών Σωματείων προκάλεσε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση από τις στήλες του Ριζοσπάστη, όπου για πρώτη φορά διατυπώθηκε μια θετική κριτική προς το ρεμπέτικο από τον Φοίβο Ανωγειανάκη.[11] Η μέχρι τότε πραγματικότητα διατυπώθηκε από τον Ν. Πολίτη σε επιστολή του: «Ύστερα από το μεγάλο μάθημα της Αντίστασης, έγινε ολοφάνερο το χάσμα που μας χωρίζει στην τέχνη από τον λαό και προβάλει καθαρά η ανάγκη να βρούμε το σημείο της επαφής.»[12]
Πάντως, όπως αναφέρει ο Τάσος Βουρνάς, μέχρι το 1961 η άποψη της κομματικής ορθοδοξίας ήταν ότι «το ρεμπέτικο ανασύρθηκε από τα καταγώγια της διαφθοράς για να γίνει όπλο υποταγής των μαζών στα χέρια των καταπιεστών τους, που το διαδίδουν με σοφή μεθοδικότητα, θέλοντας μ΄ αυτό να κρατούν το λαό υποχείριο σ’ ένα αβυσσαλέο τέλμα ψυχικής κατάπτωσης…»[13]
Ο Π. Παναγιωτόπουλος σημειώνει: «Όμως, η ευρεία αποδοχή τους από τον λαϊκό πληθυσμό ισοδυναμούσε με την κατάρρευση της επίσημης γραμμής του Κομμουνιστικού Κόμματος για το ρεμπέτικο και το λαϊκό και σχετίστηκε ιστορικά με την ήττα του αριστερού κινήματος».[14]
( http://kars1918.wordpress.com/2010/04/07/aristera-prosfyges/ )
-Η Αριστερά και οι πρόσφυγες του ’22 « Und ich dachte immer said
[…] και κρίθηκαν “αντεπαναστατικά” από το ΚΚΕ. Στη συζήτηση, στου Σαραντάκου, ο σχολιαστής με το νικ-νέιμ “Μισιρλού” αναφέρει: […]
Μπουκανιέρος said
Νίκο (19), Πολίτισσα μπορεί να ήτανε, ήταν όμως μουσικοσπουδαγμένη στη Δύση και μάλλον ανήκε σε κείνη την πολίτικη ελίτ που έβλεπε πολύ αφυψηλού οτιδήποτε το οριεντάλ.
Alfred E. Newman said
Και η ελληνική εκδοχή του τριομφάλ κλεισίματος στο ταινιάκι:
Βασιλική Μετατρούλου said
Θα ζητήσω συγγνώμη για την άσχετη παρέμβασή μου, προκαταβολικά.
Προφανώς, κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας του Νικοκύρη οικοδεσπότη και της εκλεκτής ομήγυρης,
θέλοντας να κάνω μια απλή ερώτηση, για την οποία πιστεύω ότι η συλλογική σοφία των σχολιαστών του μπλογκ,
θα έχει πρόχειρη μια εξίσου απλή απάντηση.
Οταν σε τυπωμένο κείμενο, λόγου χάριν σε ιστορική μελέτη,
θέλουμε να δώσουμε σαν παραπομπή κάποιο κείμενο στο διαδίκτυο,
τότε μπορούμε να γράψουμε κάτι όπως τα δείγματα παρακάτω,
π.χ., για τις εξής τρεις διαφορετικές περιπτώσεις:
– Πηγή από το διαδίκτυο [σε δεύτερη παρουσίαση]
Hatzopoulos, M. B. «Alexander en Perse: La Revanche et l’ Empire.» Zeitschrift
fur Papyrologie und Epigraphik 116 (1997) : 41-52. [ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ]: Αρχείο PDF
Click to access 116041.pdf
[Επίσκεψη: 3 Ιουνίου 2003].
– Πηγή από το διαδίκτυο [µόνο στο διαδίκτυο]
Orphanos, Fotini. «The Expansionist Policy of Catherine the Great towards the Ottoman Empire (1763-1796)».
Anistoriton E012 (June 2001).
http://www.anistor.co.hol.gr/english/enback/e012.htm
[Επίσκεψη: 4 Νοεµβρίου 2003].
– Μήνυµα σε Λίστα Συζητήσεως
Schwartz, Doug. dougschwartz@JUNO.COM . «Re: Meaning vs Function of Mounds» [DISCUSSION LIST] : ARCH-L, 28 January 1999, 21:44:46
http://listserv.tamu.edu/cgi/wa?A2=ind9901&L=arch-l&F=&S=&P=62577
[Επίσκεψη: 30 Απριλίου 2003].
Θα συμφωνούσαν οι αγαπητοί /ές φίλοι/ες ότι ο τρόπος αυτός είναι σωστός;;;
Μήπως έχουν συναντήσει κάτι διαφορετικό;;;
Νομίζω ότι και ο καθηγητής που υπογράφει αυτόν εδώ τον οδηγό (από το 1995, όπως φαίνεται),
http://history.memphis.edu/mcrouse/elcite.html
αυτόν τον τρόπο προτείνει.
Επίσης, όταν παραθέτουμε απόσπασμα από πηγή στο διαδίκτυο,
πριν την ημερομηνία, ποια λέξη θα προτιμούσατε,
«Ανάκτηση» ή «επίσκεψη» ή «πρόσβαση»;;;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων όλους/ες που τυχόν θα μου απαντήσουν,
και θα ήθελα να σημειώσω ότι αφορμή για την ερώτησή μου αυτή, ήταν, μεταξύ άλλων,
και το ότι διάβασα ένα πρόσφατο βιβλίο, στο οποίο υπάρχουν παραπομπές στο παρόν μπλογκ
ή/και στις ιστοσελίδες του Νίκου Σαραντάκου,
και θα μπορούσα να γράψω λίγα λόγια.
sarant said
Αγαπητή Βασιλική, καλώς ήρθες.
Για την απορία σου, ελπίζω να σου απαντήσουν, μόλις ξημερώσει, οι ειδήμονες -εγώ δεν έχω μεγάλη τριβή με τις αυστηρές δημοσιεύσεις, αλλά το σχήμα που προτείνεις μού φαίνεται λογικό.
Ανάκτηση, επίσκεψη ή πρόσβαση: Στο παρελθόν είχα χρησιμοποιήσει την επίσκεψη, τι λένε οι άλλοι;
sarant said
Α, και σε ποιο βιβλίο γίνεται αναφορά;
Μισιρλού... said
Κα Βασιλική Μετατρούλου *…
Δεν ξέρω αν τα ερωτήματά σας αφορούν στο δικό μου κείμενο, ή γενικά κι αόριστα και γιαυτό σας απαντώ μόνο για «την πάρτη μου»!
Το κείμενό μου ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με επίσημη και καθαρά επιστημονική μελέτη… Παραθέτω απλά στοιχεία, καθώς και παραπομπές προς έλεγχο και περαιτέρω ανάγνωση.
Αν περιλαμβάνει εμένα το σχόλιό σας, σας ενημερώνω πως τα συγκεκριμένα στοιχεία μου είναι από τις πρωτογενείς δημοσιευμένες πηγές και όχι από το διαδίκτυο -ώστε να αναφέρω σε κάθε πρότασή μου και μια πηγή!
[Βεβαίως, πολλές φορές για ευκολία αναζητώ στο ίντερνετ θέματα, που συνήθως ήδη γνωρίζω πως υπάρχουν σε πρόσβαση, για να μην πληκτρολογώ αδίκως και χωρίς λόγο!].
Συμφωνώ βεβαίως, με την επισήμανση-αναφορά σας, μιας και έχω μιαν υπέρμετρη και υστερική ευαισθησία, για την τεκμηρίωση και τις αναφορές πηγών.
Στο συγκεκριμένο κείμενο, θα δείτε στο τέλος πως, εγώ παραθέτω (αποκαλύπτω) τις πηγές των κειμένων που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο…
Αν όμως ρωτάτε με καθαρά βιβλιογραφική ματιά και απορία, δεν είμαι αρμόδια να σας απαντήσω.
Ας περιμένουμε τους ειδικούς…
***
Ερώτηση-απορία :
Πράγματι, στις υπό έκδοση εργασίες ή στις ήδη δημοσιευμένες, πώς μπορεί κάποιος να ξέρει αν ο συντάξας έχει κάνει χρήση των ίδιων των πηγών που αναφέρει ή απλά αναπαράγει ό,τι βρήκε έτοιμο από σημειώσεις ή εργασίες άλλων;
________________
* Με «συγκίνησε» (και με προβλημάτισε) το ψευδώνυμό σας! Το είχα χρησιμοποιήσει κι εγώ τα αρχαία χρόνια, στις πρώτες ιντερνετικές μου βόλτες!
Μισιρλού... said
Και για την καληνύχτα :
Μια αντίπραξη -παγκοσμιοποιημένη μουσική αντίστιξη!- στον Αλφ :
ΣιΝαΝάι, γιαβρούμ, ΣιΝαΝάι για…
Σπάνιο ντοκουμέντο, από το show του Danny Kaye, το 1966, σε μ ο ν α δ ι κ έ ς ερμηνεία με :
τη Νάνα Μούσχουρη, τον Harry Belafonte και τον Danny Kaye.
Kαι η γαλλική βερσιόν, του 1963, από τον Dario Moreno.
Ni na nai, mon amour, Ni na nai…
Βασιλική Μετατρούλου said
Καλώς σας βρήκα, αν και πολλούς/ές από την ομήγυρη τους νοιώθω σα γνωστούς,
μιας που τους διαβάζω τόσο ευχάριστα, πολύ συχνά.
Αφορμή για το σχόλιό μου αυτό (εκτός την από πάνω ερώτησή μου)
είναι η διαπίστωση, για άλλη μια φορά, της δεύρυνσης της επιρροής του μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου,
αυτή τη φορά σε ένα βιβλίο, φρέσκο και επίκαιρο -επιρροή, που μόνον θετικά και δημιουργικά αποτελέσματα προκαλεί.
Αφού, λοιπόν, στείλω τα συγχαρητήριά μου στον δημιουργό του μπλογκ, που ίσως δεν το έχει συνειδητοποιήσει άμεσα,
αλλά -να είναι βέβαιος- καλυτερεύει, αναβαθμίζει ποιοτικά τον χρόνο όλων ημών των επισκεπτών του ιστότοπου και του ιστολόγιου του,
κάτι για το οποίο προσωπικά νοιώθω ευγνωμοσύνη,
ας μου επιτραπεί να γράψω λίγα λόγια για το βιβλίο αυτό και την παράθεση κειμένων από τα γραπτά του Νικοκύρη μας.
Την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά, από την ομάδα του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας,
με τίτλο «Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη – Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2010.
Από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και τη βάση δεδομένων biblionet.gr
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=153693
Η εκτενέστερη παρουσίαση (Περιεχόμενα, κάποια μικρά αποσπάματα κ.λπ)
βρίσκεται στον ιστότοπο των εκδόσεων Αλεξάνδρεια, δηλαδή εδώ:
http://www.alexandria-publ.gr/new/book.php?id=554
Μια πρώτη, ας πούμε προδημοσίευση του βιβλίου μπορεί να διαβάσει κανείς σε ένα άρθρο στο ΕΨΙΛΟΝ της Ελευθεροτυπίας,
την Κυριακή 18 Απριλίου 2010, από τον Αλέξανδρο Παναγιωτάκη, «ΛΑΟΣ Απ’ έξω εμφάνιση κι από μέσα άνεση».
Μπορείτε να βρείτε το άρθρο αυτό σε σχετικό δημοσίευμα στο μπλογκ «Αδέσποτοι» (Χωρίς Αφέντη), εδώ:
http://xorisafenti.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
ή εάν το μέγεθος των γραμμάτων σας δυσκολεύει να το διαβάσετε,
μπορείτε να το διαβάσετε ή/και να το κατεβάσετε σε μορφή pdf εδώ:
http://www.scribd.com/people/documents/17835234-basilikimetatroulou
Επίσης, στην ΑΥΓΗ, 2 Μαΐου 2010, ο ίδιος ο συγγραφέας Δημήτρης Ψαρράς σε ένα άρθρο για το φαινόμενο Καρατζαφέρη,
μαζί με ένα σχόλιο του Στρατή Μπουρνάζου, εδώ:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=540000
ή στο μπλογκ «Ενθέματα»
Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από πολλές αρετές, ωστόσο θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία:
Ο συγγραφέας παραθέτει πολλές πηγές και είναι εμφανές το ότι το αρχείο του Δημήτρη Ψαρρά
σε σχέση με τον Γιώργο Καρατζαφέρη και την ελληνική (και όχι μόνο) ακροδεξιά, είναι πολύ πλούσιο και ενημερωμένο.
Ωστόσο, -και εδώ έρχομαι στο προκείμενο-,
χρησιμοποιεί το διαδίκτυο σαν πηγή σε ελάχιστες περιπτώσεις:
Υπάρχει μία παραπομπή στο μπλογκ «Αυτονομία ή βαρβαρότητα»,
http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/
χωρίς να είμαι σε θέση τώρα να θυμηθώ το λόγο της αναφοράς,
μιας και δεν έχω τούτη τη στιγμή μπροστά μου το βιβλίο.
Δύο αναφορές υπάρχουν για το μπλογκ
http://jungle-report.blogspot.com/
και δύο, τουλάχιστον, νομίζω στο μπλογκ και στον ιστότοπο του Νίκου Σαραντάκου.
Το jungle-report, το οποίο χαρακτηρίζεται σαν «αντιφασιστικό ιστολόγιο»,
μνημονεύεται, μια πρώτη φορά (αν δεν κάνω λάθος, διότι γράφω εκ μνήμης),
για το ξετίναγμα του Αδώνιδος, σε σχέση με τον Ισοκράτη,
όταν τα αρμόδια στελέχη του ΛάΟΣ πραγματεύονταν το περίφημο απόσπασμα του Ισοκράτη,
και είχαν γράψει, ακριβώς, «της υμετέρας παιδείας», -έτσι ακριβώς, με ύψιλον.
(Κάτι ανάλογο ήταν και το πανό του ΛάΟΣ στο συλλαλητήριο κατά του νόμου για τη μετανάστευση,
που έγραφε «Ελληνας δεν γίνεσαι, Ελληνας γενιέσαι» -επίσης έτσι ακριβώς, με ένα νι.
Ενα σχολιο που θυμάμαι, νομίζω στο forum της νεολαίας του κόμματος, από κάποιον άσπονδο φίλο του κόμματος προφανώς,
ήταν κάτι σαν:
«μπορεί να μην γίνεσαι Ελληνας, μόνο να γεννιέσαι, αλλά η ορθογραφία μαθαίνεται».
Αν κάποιος/α έχει κάποιο λινκ για τυχόν φωτογραφία από τη διαδήλωση του ΛάΟΣ, θα ήταν ευχής έργο).
Και μια δεύτερη φορά, όταν ο Δημήτρης Ψαρράς
γράφει για κάποια αποσπάσματα από παλιές εκπομπές του Καρατζαφέρη,
σε βίντεο, τα οποία οι συντελεστές του jungle-report είχαν συγκεντρώσει,
και τα παρουσίαζαν στη σειρά, αποδεικνύοντας έτσι τις ανακολουθίες
(τις γνωστές κωλοτούμπες, για τις οποίες ο Καρατζαφέρης έχει γίνει διάσημος, πλέον)
δείγμα της τακτικής του «Δούρειου Ιππου», η οποία αναλύεται εκτενώς στο βιβλίο.
Αν τυχόν κάνω λάθος για τις παραπομπές στο jungle-report,
αε με διορθώσουν οι συντελεστές του.
Ο Νικοκύρης οικοδεσπότης Νίκος Σαραντάκος αναφέρεται, με πολύ καλά λόγια,
αν δεν κάνω λάθος, επίσης για τον Ισοκράτη,
αλλά και για την ανάλυση της λέξης «εθνικοπαράφρονας».
Ο τηλεπλασιέ εθνωφελών συγγραμάτων
(ιδιαιτέρως χαμηλής υποστάθμης, εντελώς αναξιόπιστων πονημάτων)
Ελληνας έμπορος Κυριάκος Βελόπουλος
είχε μηνύσει την εφημερίδα ΑΥΓΗ γιατί χρησιμοποίησε τον όρο «εθνικοπαράφρονας» για το νυν βουλευτή του ΛάΟΣ,
όταν σχολίαζε κάποια/ες από τις «δυναμικές» επεμβάσεις των τηλεοπαδών του Φελόπουλου
(αποκλεισμός του Επιμελητηρίου στη Θεσσαλονίκη,
όπου γινόταν ένα συνέδριο-συνάντηση Τούρκων και Ελλήνων επιχειρηματιών,
καταστροφή περίπτερου από εκδοτικό οίκο που διέθετε βιβλία γραμμένα στη γλώσσα της πΓΔΜ
στην έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη,
όταν δεν τη γλύτωσε ούτε κι εκείνο το βιβλίο περί ΜΑΚροοικονομίας,
γιατί το δύστυχο άρχιζε από «ΜΑΚ»,
διακοπή διεθνούς συνεδρίου με 60+ ανακοινώσεις για τη Μακεδονία της εποχής του Φιλίππου,
διότι μία εισήγηση είχε μια αναφορά στην σχέση του Φίλιππου με κάποιο πρόσωπο της αυλής του,
και άλλη μία διότι υπήρχαν αναφορές στη χρήση μαγείας εκείνες της εποχής,
έκκληση για «απάντηση στο Μίμη Ανδρουλάκη και στα βιβλία του»,
και ασφαλώς, η κινητή εορτή (ανάλογα με τις ημερομηνίες της Εκθεσης Βιβλίου)
του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
που την ξεκίνησε η Χρυσή Αυγή και η εφημερίδα «Στόχος»,
όπως παραδεχόταν ο τηλεπλασιέ,
εκδήλωση που τελικά πέρασε στην αιγίδα του τηλενομάρχη,
όταν αυτός άλωσε τη νομαρχία,
και άλλες πολλές «εκδηλώσεις-παρεμβάσεις» του σωματείου «Δίαυλος Ελλήνων»).
Ελευθεροτυπία, 6 Ιουνίου 2008,
Δικαίωση από το Ευρωδικαστήριο για την αγωγή Βελόπουλου
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=110,id=96084216
Καταδίκη της Ελλάδας για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης
http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1391:2010-01-22-19-10-36&catid=92:2008-11-30-20-56-03&Itemid=417
Ο Δημήτρης Ψαρράς επικαλείται τούτο εδώ, το κείμενο του Νίκου Σαραντάκου:
http://www.sarantakos.com/language/eqnikoparafr.html
Τέλος, υπάρχει και μια λίγο υστερόβουλη 🙂 σκέψη μου, κάτι που θα επιθυμούσα πολύ να γίνει:
Στο παράρτημα του βιβλίου, με τα κάθε λογής ντοκουμέντα,
υπάρχει μια επιστολή, του 1994 ή 1995 του τότε βουλευτή της ΝΔ Γιώργαρου Καρατζαφέρη
προς τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου,
με την οποία τον προτρέπει να πάει για Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Μόλις πρόσφατα, ο Καρατζαφέρης αναφέρθηκε στην επιστολή αυτή σε μια εκπομπή στο κανάλι του,
όταν προσπαθούσε να εξηγήσει στους τηλεοπαδούς του τα ήξεις-αφίξεις και τις παλινωδίες του,
σχετικά με το αν θα υπερψηφίσει για δεύτερη φορά τον Κάρολο Παπούλια
(πανω-κάτω, για όσους δεν θυμούνται: «το ΠΑΣΟΚ παίζει με τους θεσμούς όταν λέει ότι δεν θα υπερψηφίσει
τον Παπούλια το Μάρτη του 2010, για να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές,
εμείς ως ΛΑΟΣ δηλώνουμε ότι θα τον υπερψηφίσουμε»,
κατόπιν, όταν πλέον το ΠΑΣΟΚ πήρε τιςς εκλογές, «καλούμε τη ΝΔ να μην υπερψηφίσει τον Παπούλια,
για να πάμε ξανά σε εκλογές το Μάρτιο του 2010, και μετά, αφού η πολυκατοικία θα έχει την πλειοψηφία,
θα επιλέξουμε όποιον θέλουμε, είτε τον Παπούλια, είτε άλλον»,
και όταν του επισήμαναν την έλλειψη σεβασμού στο θεσμό και την κωλοτούμπα,
είπε από την εκπομπή του στο Τηλεάστυ ότι
«εμείς είμαστε σοβαροί και δεν παίζουμε με τους θεσμούς»,
αλλά δεν θα άφηνε να πάει χαμένη μια «πρόνοια (sic) του Συντάγματος»,
εννοώντας για να εξυπηρετήσει τα δικά του σχέδια να «κυβερνήσει ως το 2012»,
αλλά αυτό δεν το είπε ολόκληρο.
Αντιθέτως εξήγησε ότι τότε, είχε σκοπό να παροτρύνει τον Ανδρέα Παπανδρέου να πάει για Πρόεδρος,
με ταυτόχρονο σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης, οπότε, λέει, ίσως και με αφορμή το θάνατο του Ανδρέα,
λίγο μετά, αφού όλοι αυτό περίμεναν,
η ΝΔ θα ήταν ήδη μέσα στην κυβέρνηση,
και όταν θα προκαλούσε εκλογές με αφορμή ίσως το μακεδονικό,
είχε πολλές ελπίδες να τις κερδίσει.
Αλλά, συνέχισε ο Καρατζαφέρης,
ο Εβερτ δεν τον άκουσε τότε,
με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει για 11 ολόκληρα χρόνια.
Τέτοιο πολιτικό ήθος έχει ο επικεφαλής του τσίρκου αυτού,
που λέγεται «εθνικοπατριωτικό» κόμμα).
Το ενδιαφέρον στην επιστολή αυτή, εκτός από τον προφανή δόλο του Καρατζαφέρη και την αηδία που προκαλούν
οι «σχεδιασμοί» του Καρατζαφέρη (άλλο ένα δείγμα της τακτικής του Δούρειου Ιππου),
είναι ο απίστευτος αριθμός ορθογραφικών λαθών, συντακτικών λαθών, σολοικισμών κ.ο.κ.
Μάλιστα, ο Ψαρράς λέει ότι όταν όλοι οι αρθρογράφοι στις εφημερίδες σχολίαζαν τα μαργαριτάρια αυτά του Γιώργαρου,
ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι η γραμματέας του δεν ξέρει καλά ελληνικά (!),
ότι αυτή δακτυλογράφησε το κείμενο αυτό,
ότι ο Γιώργος το έστειλε στον Γιάννη Βούλτεψη για να του πει τις παρατηρήσεις του ή και για να το διορθωσει,
και ότι τελικά, κάπου εκεί μέσα, το κείμενο της (χειρόγραφης!) επιστολής διέρρευσε στον τύπο,
και ότι, δηλαδή, για τα μαργαριτάρια δεν είχε καμμιά «ευθύνη»,
αυτός ο απόφοιτος δημοτικού, που πέτυχε, όπως λέει στη Βαρβάκειο σχολή,
αλλά μάλλον ποτέ δεν πέρασε τις πύλες της.
Από το βιογραφικό του «συγγραφέα» και «διανοούμενου» Καρατζαφέρη,
όπως αυτοσυστήνεται στους υπεύθυνους του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου:
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=44894
Θα ήταν, πιστεύω, πολύ ενδιαφέρον, πραγματική απόλαυση,
ένας σχολιασμός από τον Νικοκύρη μας της επιστολής αυτής,
υποθέτω κατά πολύ ανώτερης και διαφορετικής από ένα συνδυασμό καραβίδας-χρυσού πέταλου,
όπως μάθαμε τους όρους αυτούς εδώ
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
gbaloglou said
Ρομαντικά βράδια στην Βιέννη (με υπότιτλους παρακαλώ):
π2 said
Βασιλική Μετατρούλου,
Η τελευταία μόδα στις διαδικτυακές παραπομπές της Modern Language Association (όχι όμως και της American Psychological Association) είναι να μη σημειώνεται το url στις έντυπες εργασίες, με το σκεπτικό ότι με επαρκή στοιχεία, οποιοδήποτε ψαχτήρι μπορεί να εντοπίσει την πηγή. Λεπτομέρειες για τα απαραίτητα στοιχεία της παραπομπής π.χ. εδώ. Η APA, αντιθέτως, ζητάει και το url (υπάρχει ειδικό ιστολόγιο για τους κανόνες της).
Μέχρι να επικρατήσει ένας ενιαίος κανόνας παραπομπών, προσωπικά δεν χολοσκάω και πολύ για τη μορφή της παραπομπής. Αρκεί να δίνει κανείς επαρκή στοιχεία στον αναγνώστη και να τον διευκολύνει χρησιμοποιώντας συμβάσεις που είτε προκύπτουν από κάποιον κανόνα είτε είναι προφανείς. Στα παραδείγματά σας μου φαίνονται επαρκέστατη η παραπομπή. Προσωπικά, χρησιμοποιώ τον όρο ανάκτηση (μεταφράζοντας το retrieved που ήταν της μόδας σε παλαιότερες εποχές), αλλά δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο επιχείρημα για να το υποστηρίξω.
sarant said
Γιώργο Μπ., πολύ ωραίο εύρημα -αναρωτιέμαι αν υπάρχει και σε λιγότερο βαριά εκτέλεση.
Αγαπητή Βασιλική, το σχόλιό σου το είχε μπλοκάρει η σπαμοπαγίδα, μάλλον επειδή είχε πολλά λινκ. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια, με κολακεύεις. Σε ρώτησα για ποιο βιβλίο πρόκειται -αν και υποψιαζόμουν ότι είναι αυτό- γιατί ήξερα ότι έχει μια αναφορά στο ιστολόγιο αλλά δεν ήξερα την αναφορά στον εθνικοπαράφρονα, που είναι μόνο στον ιστότοπο επειδή τότε δεν είχα ακόμα ιστολόγιο.
Όταν πάρω το βιβλίο στα χέρια μου, θα δω και την επιστολή που λες -βέβαια έχουν περάσει 15 χρόνια.
Προς τους υπολοίπους: Να επισημάνω ότι η Βασιλική έχει ανεβάσει στο scribd.doc ένα σωρό καλούδια, άλλα πολύτιμα άλλα αξιοπερίεργα. Σπεύσατε, λέμε.
gbaloglou said
Για πιο ανάλαφρη εκτέλεση δεν ξέρω, ιδού όμως μία με χορό (και με την πρωτοτραγουδήσασα):
sarant said
Βασιλική,
ο Π2 ήταν ένας από αυτούς που είχα κατά νου όταν έλεγα «να τοποθετηθούν οι ειδήμονες».
Πάντως, κάτι άλλο που αναφέρει η Βασιλική, δηλαδή ότι το βιβλίο του Δ. Ψαρρά θα μπορούσε να αξιοποιεί περισσότερο το Διαδίκτυο, αξίζει να επισημανθεί. Υπάρχουν βέβαια και άλλα βιβλία που το αξιοποιούν εκτενέστερα, όπως του Β. Αργυρόπουλου το «Αρχαιολατρία και γλώσσα». Κι εγώ προσπάθησα στα βιβλία μου να έχω ένα αλισβερίσι ανάμεσα στο χαρτί και στο Διαδίκτυο.
Και κάτι που ξέχασα, η φωτογραφία την οποία θέλει να δει η Βασιλική, αυτή με το ανορθόγραφο πανώ, πρέπει να είναι αυτή εδω΄:
π2 said
Μια που δεν μπορώ να διορθώσω τη συντακτική κοτσάνα μου, να κάνω μια προσθήκη: Το Chicago manual of style (που χρησιμοποιεί και η American Anthropological Association) ζητάει και αυτό τα url (παραδείγματα).
Κάτι ακόμη που ξέχασα είναι πως υπάρχει κι άλλος λόγος που δεν χολοσκάω και πολύ για τις συμβάσεις: όλοι οι σοβαροί φορείς επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες βιβλιογραφικών συμβάσεων σε όποιον καταθέτει κείμενο προς δημοσίευση (οι κανόνες αυτοί είναι συνήθως παραλλαγή συνολικών κανόνων που συντάσσουν οργανισμοί όπως οι ανωτέρω). Με αυτήν την έννοια, είναι πολύ προτιμότερο για σοβαρή εργασία να έχει κανείς τις βιβλιογραφικές του παραπομπές σωστά δομημένες σε κάποιο πρόγραμμα (όπως, π.χ. το EndNote Plus) που επιτρέπει εξαγωγή της βιβλιογραφίας σε πολλά διαφορετικά στυλ, με την εφαρμογή ειδικών «φίλτρων». Για τους αλιευτές του διαδικτύου, να σημειώσω πως αυτή τη δουλειά την κάνει και το Zotero, πρόσθετο του Firefox.
akindynos said
Για το θέμα (της μακροβιότητας) των παραπομπών, έχετε υπόψη και το WebCite
What is WebCite®?
WebCite®, a member of the International Internet Preservation Consortium, is an on-demand archiving system for webreferences (cited webpages and websites, or other kinds of Internet-accessible digital objects), which can be used by authors, editors, and publishers of scholarly papers and books, to ensure that cited webmaterial will remain available to readers in the future. If cited webreferences in journal articles, books etc. are not archived, future readers may encounter a «404 File Not Found» error when clicking on a cited URL. Try it! Archive a URL here. It’s free and takes only 30 seconds.
A WebCite®-enhanced reference is a reference which contains – in addition to the original live URL (which can and probably will disappear in the future, or its content may change) – a link to an archived copy of the material, exactly as the citing author saw it when he accessed the cited material.
akindynos said
Μου ξέφυγε το url, http://www.webcitation.org/index
Δύτης των νιπτήρων said
Καλημέρα παιδιά, είδα ότι με φωνάζατε αλλά δεν ξέρω μετά από τόσες διευκρινίσεις σε τι μπορώ να φανώ χρήσιμος! Λογοπαίγνιο στο βιντεάκι δεν πήρε το αυτί μου, μπορεί όμως και να κάνω λάθος.
babis said
@24 Μισιρλού, μεγειά τα μουστάκια!
espectador said
31 Μισιρλου καταπληκτικα τα βιντεακια που μας προσφερες και με ιστορικη αξια. Τα ευχαριστηθηκαμε και τα μεταφεραμε περαιτερω 🙂
Stazybο Hοrn said
#27 Συμπληρωματικά σε όσα ανέφερε ο Ακίνδυνος (#39), που με πρόλαβε, εξαιτίας, ακριβώς του εφήμερου κάποιων url/uri, καλό είναι να αναφέρεται δίπλα σε αυτό η ημερομηνία ανάκτησης της σελίδας. Κάτι τέτοιο εφαρμόζεται μερικά στην Wikipedia.
Επίσης, καλό είναι το αναφερόμενο υλικό να μπορεί να ανακτηθεί χωρίς περιορισμούς πρόσβασης (γεωγραφικούς, ταυτοποίηση χρήστη, κλπ.), κάτι όχι πάντοτε προφανές· μία σελίδα μπορεί να μην φαίνεται με το ίδιο περιεχόμενο από παντού.
JustAnotherGoneOff said
#31 Μισιρλού, είσαι θησαυρός!
Επίσης, πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες της Μισιρλού (#17 #21) και του Αγτζίδη (#23). Να πω σαν υποσημείωση ότι είναι πολύ χαρακτηριστική η τραγική περίπτωση του σμυρνιώτη Ανέστη Δελιά -κάπου έχω δύο τραγούδια του, προ και μετά της απίστευτης πτώσης του- που εξηγούν σε ένα βαθμό την απέχθεια των καθεστώτων της Ελλάδας και της Τουρκίας για το (αυθεντικό) ρεμπέτικο (γιατί υπάρχει και το νόθο αρχοντορεμπέτικο).
JustAnotherGoneOff said
Και μια αγγελία προς τους ψαγμένους συνδαιτυμόνες: υπάρχει ένα έξοχο λαϊκό κομμάτι που ερίζουν γι πατρότητα τούρκοι, αρμένιοι και κούρδοι. Η Λευκή Νύφη. Την έχετε ακουστά;
Το είχα παλιά αυτό το κομμάτι σε mp3 σε ορχηστρική απόδοση αλλά το έχασα και ο γούγλης δεν με βοηθάει.
Alfred E. Newman said
@ 46
Αυτό ψάχνεις άραγε;
Stazybο Hοrn said
Κλέβω λίγο χρόνο μου για να διαβάσω καλύτερα άρθρο και σχόλια, και να δω/ακούσω το συνοδευτικό υλικό. Λοιπόν, πρώτα να διορθώσουμε το 18, που ήταν βιαστικό. Η σελίδα 123 είναι εδώ η 113 (13 στο πιντιέφι). Για όλο το βιβλίο, request dowlnoad ticket.
Τη φιλοδοξία Ατατούρκ πραγμάτωσε πολύ πετυχημένα, μεταξύ άλλων, ο Ulvi Cemal Erkin.
Stazybο Hοrn said
Κι ελπίζω να βγει και το παρακάτω, γιατί αλλιώς βαριέστε να κάνετε κλικ 😉
Stazybο Hοrn said
#49 με κλικ στο βελάκι, δεξιά κάτω, ανοίγουν τρις επιλογές· με την πρώτη (κάτι σε κόκκινο φακελάκι) μπορείτε να ακυρώσετε τις ενοχλητικές επισημειώσεις του κλιπ.
Stazybο Hοrn said
Η πρώτη παράγραφος στο #44 οφείλεται στην απροσεξία μου (κούραση…)
Rodia said
Απκλειω, αποκλειω, εχω φτασει στα 22 και δυσκολευομαι να απορριψω κι αλλα.. ε, νομιζω πως ισαμε τα μεσανυχτα θα προκανω να φτασω στα 10! 😉
sarant said
Ροδιά, αυτό το σχόλιο πήγαινε αλλού, αλλά δεν πειράζει 😉
Immortalité said
@ 49 Καλά τρομερός ο Πάνθηρας 🙂
Όχι ότι έχει σημασία άλλα όταν ήμουν πιτσιρίκι έβλεπα το παιδικό ανελλιπώς και είχα σχηματίσει την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Ροζ Πάνθηρας ήταν… πάνθηρας. Και όταν είδα την ταινία με τον Πήτερ Σέλερς και διαπίστωσα ότι ο πάνθηρας ήταν διαμάντι αισθάνθηκα να ενηλικιώνομαι απότομα…
Nikos said
Μεταφρασμένα στα ελληνικά, τα βασικά σημεία:
ΕΣΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ! ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΑΓΗ.
2 Νοέμβριου του 1934
Ένα χωριό στην Ανατολία
Εκείνα τα χρόνια η Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας είχε απαγορεύσει την αναπαραγωγή Τουρκικής μουσικής στο ραδιόφωνο. Σκοπός τους ήταν να εξαπλωθεί η δυτική μουσική. Η νεοσύστατη δημοκρατία ήλπιζε να εγκαταστήσει την “alafranga” -τη δυτική κουλτούρα- αντί της “alaturka” -της τοπικής.
… …
Η πολιτική εξουσία που απαγορεύει τη μουσική των ανθρώπων, την κουλτούρα τους και τον τρόπο ζωής τους, αυταποδεικνυόταν πάντα ξένη προς τη ζωή.
ή (με κόμμα μετά την “εξουσία”):
Η πολιτική εξουσία, που απαγορεύει τη μουσική των ανθρώπων, την κουλτούρα τους και τον τρόπο ζωής τους, αυταποδεικνυόταν πάντα ξένη προς τη ζωή.
(δεδομένου ότι το αγγλικό κείμενο είναι λίγο ασαφές ως προς τη στίξη του και την ακρίβειά του, δε μπορώ να είμαι σίγουρος αν θα ήθελε να βάλει κόμμα εκεί και το ξέχασε. όπως και να ‘χει θέλω να επισημανθεί αυτή η διαφορά. εξ’ άλλου δεν υπάρχει ποτέ αντικειμενική αλήθεια. έτσι δεν είναι; έτσι κρίνω.)
BE HAPPY! IT’S AN ORDER.
November the 2nd 1934
A village in Anatolia
On those years Goverment of Turkish Republic had forbidden to play Turkish music on radio. Their purpose was to spread western music. The young republic was looking forward to establish the alafranga the western culture instead alaturka the local culture.
… …
The political authority which bans people’s music, culture, life style was always been caught bizarre against life.
Rodia said
53.
Νικο, τωρα το ειδα.. ειχα ανοιχτα ολα τα παραθυρα! 😉
sarant said
56: Όλα τα παράθυρα ανοιχτά; Και δεν έκανε ρεύμα; 🙂
55: Ευχαριστώ συνονόματε!
Rodia said
57.
Εμ, ποιος πηρε το σχολιο απο εκει που ήπρεπε να παει και το ήφερε δωνα; Το ρεύμα για. 😀
Capybara said
Πολύ ωραίο το βιντεάκι!
Εδώ η Συμφωνία #40 από τη Φαϊρούζ:
Stazybο Hοrn said
#48 Η σελίδα 123 είναι εδώ η 113 (13 στο πιντιέφι)
Φαντάζομαι θα είδατε ότι είναι η 112 (πάντως, 13 στο πιντιέφι).
-Φέσι το ελληνικόν… « Πόντος και Αριστερά said
[…] με δύο εξαιρετικά κομμάτια που βρήκαμε στου Σαραντάκου, ευγενική προσφορά της […]
Βασιλική Μετατρούλου said
Σας ευχαριστώ όλους/ες, πρωτίστως τον Νικοκύρη για τη φιλοξενία,
και όλους/ες εσάς για την άμεση ανταπόκριση στο ερώτημά μου περί διαδικτυακών παραπομπών
και, ειδικότερα, περί της «μακροβιότητας» αυτών,
όπως πολύ εύστοχα ο Akindynos (σχόλιο 39) ονόμασε την προβληματική κατάσταση των «404 File Not Found».
Ευχαριστώ Π2 (σχόλια 34 και 38),
Δύτη των Μιπτήρων (41),
Stazybο Hοrn (44),
Akindynos (39), το webcitation μου έλυσε τα χέρια, κυριολεκτικά.
Θα το δοκιμάσω, και εάν προκύψει κάτι αξιοσημείωτο θα επανέλθω για τη σχετική ενημέρωση.
Αγαπητή Μισιρλού (σχόλιο 30),
όχι, η ερώτησή μου δεν είχε να κάνει με τον τρόπο που παραθέτεις τις πληροφορίες σου (σχόλιο 21).
-ήταν ερώτηση που από καιρό ήθελα να θέσω στην ομήγυρη,
καθώς είχα τη βεβαιότητα ότι οι απορίες μου θα λύνονταν,
και όχι μόνο, όπως και έγινε τελικά.
Οσο για το ψευδώνυμό μου, πρόκειται για εντελώς τυχαία επιλογή
-δεν σε είχα συναντήσει στις πρώτες σου ιντερνετικές βόλτες,
αλλά χαίρομαι που σε συνάντησα στον παρόντα χρόνο.
Προσυπογράφω κι εγώ την «Ερώτηση-απορία» σου (σχόλιο 30)
«Πράγματι, στις υπό έκδοση εργασίες ή στις ήδη δημοσιευμένες,
πώς μπορεί κάποιος να ξέρει αν ο συντάξας έχει κάνει χρήση των ίδιων των πηγών που αναφέρει
ή απλά αναπαράγει ό,τι βρήκε έτοιμο από σημειώσεις ή εργασίες άλλων; »
Νικοκύρη, ευχαριστώ και για την εκπληκτική φωτογραφία (37)
με τους Ελληνες που καλύτερα «να γίνονται»
(γέλασα με την καρδιά μου, και θυμήθηκα αυτόν τον απίθανο τύπο,
το μαθηματικό Αργυρόπουλο, που έγινε και σειρά διαφημίσεων,
κάπως έτσι: «8 η ώρα, 8 πίτσες, 11888, τυχαίο είναι;;; -δε νομίζω»)
Εχουν πέσει οι απίστευτοι ισχυρισμοί του στο πληκτρολόγιό σου;;;
Υπάρχουν τίποτε σχόλια για την ανεκδιήγητη περίπτωσή του;;;
Τέλος, στο
http://www.scribd.com/people/documents/17835234-basilikimetatroulou
υπάρχουν κάποια ενδιαφέροντα, πιστεύουμε,
κείμενα που ανταλλάσσουμε με κάποιους φίλους/ες,
ειδικότερα, κάποια από αυτά είναι αρκετά σπάνια, αλλά πολύ αξιόλογα,
οπότε, ίσως θα ήταν χρήσιμο, όποιος/α θέλει, ελεύθερα,
να ρίχνει μια ματιά, μία στις τόσες.
Να είστε όλοι καλά.
sarant said
Να σημειώσω ότι ο μαθηματικός Αργυρόπουλος, ο λεξαριθμητής, λέγεται Ελευθέριος δεν έχει καμιά σχέση με τον γλωσσολόγο Βασίλη Αργυρόπουλο που έχει γράψει το καλό βιβλίο Αρχαιολατρία και γλώσσα (στο οποίο ασχολείται λίγο και με την ανασκευή των θεωριών του συνεπώνυμού του)
Βασιλική Μετατρούλου said
Χρήσιμη η διευκρίνιση, Νίκο. Επεσα σε παγίδα, καθώς δεν γνωρίζω τίποτε απολύτως για τον γλωσσολόγο Αργυρόπουλο, και το μυαλό μου πήγε αμέσως στο μαθηματικό.
Σ’ ευχαριστώ.
Elias said
Φίλος αρχαιολόγος στον οποίο έδειξα το Turski film, σχολίασε ότι το νόημα της μουσικής απαγόρευσης ήταν πολιτικό, όχι πολιτιστικό: η ανατολίτικη μουσική, είπε, ήταν συνδεδεμένη με τους Κούρδους, όπως και το σάζι. Τάδε έφη Ζαρατούστρα.
Rodia said
Απο το Βιβαλντι στις στέπες της Μογγολίας -χειμωνας γαρ…
Rodia said
αλλη μια προσπαθεια (3η)–>> http://www.youtube.com/watch?v=jSRoWGRzwqc
Rodia said
Οι απόγονοι του Ταμερλάνου κατακτούντην Ευρώπη -ειρηνικά αυτη τη φορα, με το μαγικο τους ηχο…
sarant said
Ροδιά, μερικά τα τσάκωσε η σπαμοπαγίδα, ελπίζω να μη χάθηκε κάτι.
Rodia said
επαναληψη του #66, αξιζει τον κοπο! ελπιζω να περασει τωρα.. 🙂
gbaloglou said
#59:
Και όμως αγαπητέ/αγαπητή Capybara, μόλις έπεσα σε πρόγραμμα του ΣΚΑΪ για το ομώνυμο τρωκτικό … οπότε όλως συγκινημένος σου αφιερώνω το http://www.youtube.com/watch?v=6l__SJYgPFI (σύνδεσμος μόνο διότι απαγορεύεται η ενσωμάτωση) 🙂
Με την ευκαιρία, με την «Παραδείσια Βιέννη» (#33 & #36) δεν ήθελα απλώς να δείξω Άραβες να τραγουδούν Δυτικότροπα αλλά και να βλέπουν την Δύση ‘ρομαντικά’ — ‘Δυτικιστικά’ αν θες, όπου ‘Δυτικισμός’ = Occidentalism — και στο στυλ του Τσιτσανικού «Νύχτες Μαγικές Ονειρεμένες». Και προς επίρρωση των λεγομένων μου ιδού και δεύτερη αφιέρωση, μια πιο ανάλαφρη — νοικοκύρη είσαι εδώ; — εκτέλεση της «Παραδείσιας Βιέννης» από την Μάγδα την Ρωμιά (Majida el Rumi), όπου αξίζει να προσεχθούν κάποιες αντιδράσεις του ακροατηρίου:
Βασιλική Μετατρούλου said
Σε συνέχεια προηγούμενου σχολίου (#32 και κατόπιν)
Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά, της ομάδας του «Ιού» της Ελευθεροτυπίας,
στο Θύμιο Καλαμούκη, της ραδιοφωνικής «Ελληνοφρένειας»,
στο ΣΚΑΪ 100,3, την Πέμπτη 12 Μαΐου 2010.
Η εκπομπή, σε ηχητική κονσέρβα, εδώ:
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=200122
από το σημείο περίπου 19:50 έως το τέλος περίπου.
Αφορμή για τη συνέντευξη, η έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Ψαρρά,
«Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη – Η τηλεοπτική αναγέννηση της ελληνικής Ακροδεξιάς», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2010.
Βλέπε σχετικά
http://www.alexandria-publ.gr/new/book.php?id=554
http://xorisafenti.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=540000
http://www.scribd.com/doc/30819977/2010-04-18-%CE%95%CE%A8%CE%99%CE%9B%CE%9F%CE%9D-%CE%A4%CE%A7-992-2010-04-18-%CE%A3%CE%95%CE%9B-042-046-%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%9B%CE%91%CE%9F%CE%A3-%CE%91%CF%80-%CE%AD%CE%BE%CF%89-%CE%B5%CE%BC%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A8%CE%B1%CF%81
Στο βιβλίο αυτό, κάποιες από τις ελάχιστες παραπομπές του συγγραφέα σε διαδικτυακές πηγές,
όταν αυτός αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο,
είναι σε κείμενα του οικοδεσπότη Νίκου Σαραντάκου
[για τον Ισοκράτη και την, κατά τους διανοοούμενους του ΛάΟΣ, «υμέτερη παιδεία» (sic),
και για τη χρήση (από αρθρογράφο της εφημερίδας ΑΥΓΗ,)
ου όρου «εθνικοπαράφρων» για τον βουλευτή του ΛάΟΣ, Κυριάκο Φελόπουλο]
γενικότερα για το ξετίναγμα των συκοφαντιών και των διαστρεβλώσεων
που ευδοκιμούν στις χωματερές της (Καρατζα)-φύρας,
του μπουμπούκου και των άλλων μπουμπουκιών,
όπως π.χ. του έργου της κ. Δραγώνα, των κειμένων του Ισοκράτη,
αλλά και για κάποιες ανακολουθίες, ανακρίβειες, εσκεμμένα ψέμματα,
διαστρεβλώσεις και παραπλανητικούς ισχυρισμούς,
είτε κωλοτούμπες, είτε πεποιθήσεις τους,
καταστάσεις, δηλαδή, στις δηλώσεις και στις τοποθετήσεις τους,
που μας έχουν συνηθίσει οι κονφερασιέ του κόμματος αυτού,
που τα στελέχη του κάνουν (και) τηλεοπτική καρριέρα,
και που έχουν μπερδέψει τις μετρήσεις στις δημοσκοπήσεις,
τα αποτελέσματα των εκλογών και τα νούμερα της AGB].
Οι διάλογοι με τα σχόλια των δυο δημοσιογράφων
για τον Καρατζαφύρερ και την (Καρατζα)-φύρα
που έχει μαζέψει να παριστάνει την κοινοβουλευτική του ομάδα,
μέσα στη Βουλή, είναι άκρως διαφωτιστικοί,
ιδιαιτέρως για τις τακτικές
(«δούρειος ίππος», «άλωση του πολιτικού συστήματος από τα μέσα»,
ή, ακόμη καλύτερα, «απ’ έξω εμφάνιση κι από μέσα άνεση», η τακτική του διπλού λόγου),
τακτικές που παράπλευρα, χαρακτηρίζονται άνετα από όρους όπως «κωλοτούμπες»,
«πολιτικός δημόσιος λόγος, εύπεπτος και με καρατζαφερικό ύφος ατάκας,
που παραπέμπει στις ατάκες της Ρένας Βλαχοπούλου στο σινεμά»,
και άλλα πολλά παρόμοια, με κορυφαίο δείγμα τέτοιου είδους τακτικής το σύρσιμο στα δικαστήρια
όποιου τολμήσει να χαρακτηρίσει ΠΟΛΙΤΙΚΑ ως ακροδεξιά
το σύνολο της πολιτικής παρουσίας του ΛάΟΣ στη δημόσια ζωή του τόπου.
Στο τέλος-τέλος, το «κρυφό χέρι» δηλώνει ότι,
παρά τις κοινοτοπίες της καρατζα-φύρας,
περί δημοκρατίας και της υποτιθέμενης «εμπιστοσύνης»
με την οποία τα στελέχη της φύρας της καρατζα-φύρας
περιβάλλουν τους θεσμούς του πολιτεύματος,
ο one man show δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό
από τότε που ο μέντορας του προέδρου
και ιδεολογικός πατέρας όλων των σταρ του Τηλε-Αστυ, ο Κώστας Πλεύρης,
δίδασκε την ανωτερότητα των πιο ακραίων εκφάνσεων του εθνικισμού
και κατ’ αυτούς όλους, του πιο μισαλλόδοξου «πατριωτισμού».
Εν ολίγοις …
«δεν αλλάζουμε αυτά που σερβίρουμε στον κόσμο,
αλλάζουμε τον τρόπο που τα σερβίρουμε».
sarant said
Βασιλική, καλημέρα και ευχαριστώ για τα όσα πρόσθεσες. Η συνέντευξη του Ψαρρά στον Καλαμούκη έχει ενδιαφέρον, αξίζει να την ακούσει κανείς.
Δεν ήξερα ότι το σλόγκαν «Απέξω εμφάνιση από μέσα άνεση» είναι πνευματικό παιδί του Καρατζαφέρη.
Βασιλική Μετατρούλου said
Επίσης, για να είναι ακόμη πιο ολοκληρωμένη η εικόνα,
και για όσους/ες θέλουν,
μια ακόμη συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά στο The Press Project,
[audio src="http://www.thepressproject.gr/podcast/psarras.mp3" /]
Λέει:
«Ηχητικό: Το κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη:
Ο Δ. Ψαρράς από τον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» μιλά στο The Press Project
για τις σχέσεις της ελληνικής ακροδεξιάς
με την πολιτική και οικονομική κρίση και το νέο του βιβλίο».
kanali said
Υπήρχε μια περίοδος (16ος αιώνας) που η Μέση Ανατολή και ειδικά η αυλή του Σουλτάνου είχε μεγάλη αίγλη ανάμεσα στους διανοούμενους της Δύσης και τους έξαπτε την φαντασία.
Μάλιστα η έντονη επιρροή της Ανατολής είχε φτάσει μέχρι του σημείου να κατασκευάσουν ειδικό όργανο, κάτι μεταξύ τσέμπαλου και προ-πιάνου όπυ είχε ακόμη ένα ακόμη πεντάλ που με την χρήση του ακούγονταν κάποια «καμπανάκια», ώστε να δίνει την αίσθηση ότι παίζουν ντέφια. Στην παρτιτούρα του alla turca είναι αποτυπωμένο σε ποια σημεία του έργου πρέπει να πατηθεί το πεντάλ αυτό…
Mozart
Piano Sonata No. 11 «Turkish» in A major, KV 331 (Summer 1778)
1. Andante grazioso — a theme with six variations
2. Menuetto — a minuet and trio
3. Alla Turca: Allegretto in A minor
Αξιοσημείωτο επίσης είναι η «Απαγωγή από το σεράι» του Μότσαρτ.
Μια καλή εργασία για το θέμα θα βρείτε εδώ :
http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_kathglobal_2_20/11/2005_1284811
Είναι δε εντυπωσιακό ότι μόλις μετά από 40 χρόνια η διανόηση της Ευρώπης υποστηρίζει την Ελληνική επανάσταση.
Μιχάλης Μελιδόνης said
Κατά τη Σοφία Σπανούδη τα μεγάλα δημιουργήματα της βυζαντινής μουσικής – μερικά από αυτά είναι άξια να σταθούν ισότιμα κοντά στις μεγάλες άριες του Μπαχ και στα θεόπνευστα adagio του Μπετόβεν – βεβηλώνονται κάθε μέρα εδώ από τον πρώτο ανάξιο της αποστολής του ιεροψάλτη, που δεν είναι σε θέση ούτε να ατενίσει το μεγαλείο της βυζαντινής μουσικής (Άρθρο στο Ελεύθερον Βήμα, Αθήνα 17 Δεκεμβρίου 1936, με τίτλο «Οι εθνικοί μας θησαυροί») Θεωρητικό Βυζαντινής Μουσικής Δ.Γ. Παναγιωτόπουλου σελ. 342
Elias said
Κι όμως, το περιστατικό στο ταινιάκι έχει συμβεί πραγματικά! (ή κάτι κοντά σ’ αυτό)
Στην πόλη του Βόλου έχει δυο Αλβανούς, ο Χρήστο κ ο Γιάννη (άκλιτα: ο Χρήστο, του Χρήστο, τον Χρήστο κ.λπ.), ο ένας ακορντεόν, ο άλλος κλαρίνο. Κάθε βράδυ την έστηναν σε γειτονιές κ παίζαν τραγούδια, όλα τσάμικα (κ ένας τρίτος μαθητευόμενος στο κλαρίνο, που τακτικά ερχόταν να παίξει με τους μάστορες)
Συναντηθήκαμε πολλά βράδια κ φτιάχναμε αυτοσχέδιες μπάντες, αυτοί μόνο τσάμικα ξέραν αλλά βρήκαμε κοινό παρονομαστή στην Κοντούλα Λεμονιά, στον Μενούση και στο Δεν Μπορώ Μανούλα Μ’. Βγάζαμε σκουφί στο πεζοδρόμιο, κάποιοι καλοί άνθρωποι ρίχναν κέρματα, ατέλειωτο Δεν Μπορώ Μανούλα Μ’ κι ατέλειωτος Μενούσης! Μια φορά κατέβηκε ένας τύπος με κρουστά, κατέβηκε μια κυρία κ χόρευε. Το μαγαζί διανυκτέρευε, παίρναμε ένα μπουκάλι κρασί κ το μοιραζόμασταν.
Μου είπαν: «Μια νύχτα η γειτονιά τηλεφώνησε την αστυνομία, ήρθαν οι μπάτσοι κ μας μαζέψαν. Μας πήγαν στο τμήμα, περίστροφα γύρω. Μας αγριέψαν, δε θα παίζετε μετά τις δέκα κ μισή! Υποσχεθήκαμε ότι θα είμαστε καλά παιδιά, 22:30 θα το κόβουμε. Τελικά γίναμε φίλοι. Πάμε να φύγουμε, λένε οι μπάτσοι: όμως παίξτε κάτι πριν φύγετε. Και παίζαμε στο τμήμα ώρες για τους μπάτσους!»
Δεν είν’ ακριβώς το περιστατικό στο ταινιάκι αλλά είναι κοντά σ’ αυτό