Η επιστολή στα Νέα για τον Γιάννη Χάρη και οι εξελίξεις στον ΔΟΛ
Posted by sarant στο 2 Οκτωβρίου, 2011
Πριν από δύο εβδομάδες είχα δημοσιεύσει μια επιστολή διαμαρτυρίας προς την εφημερίδα Τα Νέα για τη διακοπή της συνεργασίας με τον Γιάννη Η. Χάρη και είχα ζητήσει από τους φίλους του ιστολογίου να την υπογράψουν, αν θέλουν. Υπήρξε σημαντική ανταπόκριση και πράγματι στις 20 Σεπτεμβρίου έστειλα την επιστολή με 135 υπογραφές.
Από τότε έχουν περάσει 12 μέρες, χωρίς να υπάρξει αντίδραση της διεύθυνσης της εφημερίδας. Περίμενα ως χτες, το Σάββατο, που είναι η μέρα που δημοσιευόταν η συνεργασία του Γιάννη Χάρη, μήπως υπάρξει κάποια απάντηση -μάταια όμως. Είχαμε όμως δραματικές εξελίξεις, μια και η διεύθυνση του ΔΟΛ ξεκίνησε μαζικές απολύσεις, κυρίως στα Νέα αλλά και στο Βήμα (δείτε και το ιστολόγιο του εκπροσώπου των συντακτών του Βήματος στην ΕΣΗΕΑ, καθώς και μια καταγγελία του σκιτσογράφου Τάσου Αναστασίου για λογοκρισία της δουλειάς του).
Για λόγους τάξεως, πάντως, ξαναδημοσιεύω την επιστολή με τα ονόματα όσων την υπόγραψαν -προσθέτω και μια-δυο υπογραφές που μου ήρθαν αφού την είχα στείλει. Στη συνέχεια θα κάνω ένα σχόλιο για ένα, ενδεχομένως, άσχετο θέμα.
Κύριε Διευθυντά
Διαβάσαμε με έκπληξη ότι η εφημερίδα σας αποφάσισε να τερματίσει τη συνεργασία της με τον Γιάννη Η. Χάρη. Καταλαβαίνουμε βέβαια ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ότι το μοντέλο που ακολουθούσαν τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες θεωρούμενες μεγάλες εφημερίδες δεν είναι βιώσιμο, αλλά είναι παράδοξο οι περικοπές να αρχίζουν από τις καλύτερες πένες της εφημερίδας, πολύ περισσότερο αν σκεφτούμε ότι πρόσφατα η στήλη του Γ. Χάρη έγινε εβδομαδιαία από δεκαπενθήμερη, δηλαδή διπλασιάστηκε η συχνότητά της σε αναγνώριση της μεγάλης αναγνωσιμότητάς της. Είμαστε βέβαιοι ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αγόραζαν τα σαββατιάτικα Νέα κυρίως για τον Χάρη και που άνοιγαν την εφημερίδα κατευθείαν στη σελίδα του. Η ενέργεια αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την πρόσφατη διακήρυξη του κ. Ψυχάρη, ο οποίος έκανε αυτοκριτική (πόσο ειλικρινή τάχα;) για το μοντέλο των αφειδών προσφορών και της υποβάθμισης του περιεχομένου της εφημερίδας –με τη διακοπή της συνεργασίας του Γιάννη Χάρη, αλλά και γενικότερα με τη συρρίκνωση της ενότητας του Βιβλιοδρομίου, τα σαββατιάτικα Νέα κάνουν ένα ακόμα βήμα στο να αποτελούν απλώς το περιτύλιγμα των βιβλίων και δίσκων που προσφέρονται προς άγραν αγοραστών.
Με τιμή
Ιωάννης Αβραμίδης, δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
Χρήστος Αγγελάκος, συγγραφέας
Δημήτρης Αγγελίδης, δημοσιογράφος, Αθήνα
Ευφροσύνη Αγγέλου
Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός, Αθήνα
Θάνος Αθανασίου, μεταφραστής, Γέρακας
Σία Αναγνωστοπούλου, ιστορικός, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Βασίλειος Αναστασάτος, Γερμανία
Παρθενόπη Αναστασιάδου, μεταφράστρια, Βρυξέλλες
Κωνσταντίνος Αποστολάκης, Χανιά
Άσπα Αρώνη
Μάνος Αυγερίδης, υποψ. διδάκτορας, Αθήνα
Στράτος Βασδέκης, ιδ. υπάλληλος, Κρακοβία, Πολωνία
Σεραφείμ Βελέντζας, μεταφραστής, Αθήνα
Γιάννης Βελούδης, καθηγητής γλωσσολογίας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη
Κώστας Βενιζέλος, δημοσιογράφος, Αθήνα
Λίνα Βεντούρα, πανεπ. Πελοποννήσου
Γιάννης Βουλάγκας, πολιτικός μηχανικός, Λάρισα
Μιχάλης Βουρεκάς, δικηγόρος, Αθήνα
Νίκος Γιαννακόπουλος, άνεργος, Αθήνα
Χριστίνα Γιούργα, αναπλ. καθηγήτρια πανεπ. Αιγαίου
Σωτήρης Γκαρμπούνης, φιλόλογος, Δράμα
Αλέξανδρος Γκεζερλής, ερευνητής, Σιάτλ ΗΠΑ
Βαγγέλης Δαρδαντάκης, Κορυδαλλός
Κατερίνα Δέδε
Νικολέτα Δημητρίου, Θεσσαλονίκη
Παναγιώτης Δρεπανιώτης, μεταφραστής-επιμελητής, Καλλιθέα
Λίλυ Εξαρχοπούλου, συγγραφέας
Αλέξης Ζήρας, κριτικός, πρόεδρος Εταιρείας Συγγραφέων
Σοφία Θεοδωρακοπούλου
Μαρία Θεοδωροπούλου, λέκτορας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη
Γιώργος Θεοχάρης, μεταπτυχιακός φοιτητής, Αθήνα
Ελευθερία Καβουσανάκη, φυσικός, Κονστάντς, Γερμανία
Χρήστος Καζολιάς, εκπαιδευτικός, Αθήνα
Χρήστος Κακλαμάνης, μεταφραστής, Λουξεμβούργο
Μάρω Κακριδή-Φερράρι, επίκ. καθηγ. γλωσσολογίας, Πανεπ. Αθηνών
Αλεξάνδρα Καλογρίδη, βιβλιοθηκάριος, Αθήνα
Valentini Καλφαδοπούλου-Mellas, φιλόλογος-μεταφράστρια, Πειραιάς
Τάσος Καπλάνης, επίκ. καθηγητής νεοελλ. φιλολογίας, Λευκωσία
Θάνος Κάππας, φιλόλογος, Αθήνα
Χρήστος Καραγιαννίδης, ιδ. υπάλληλος, Δράμα
Βασίλης Καράδαης, μαθηματικός, Μόναχο
Εβίτα Καραχάλιου, φιλόλογος, Αθήνα
Ελένη Καρρά
Δήμητρα Κατή, αναπλ. καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών
Γιώργος Κατσούρος, ηλεκτρολόγος μηχανικός, Θεσσαλονίκη
Διονύσης Καψάλης, ποιητής, Αθήνα
Θρασύβουλος Κεφαλάς
Δημήτρης Κιούσης, ιατρός-βιολόγος, Λονδίνο
Γιώργος Κόκκινος, μεταφραστής, Βρυξέλλες
Σοφία Κολοτούρου, ποιήτρια, Παλ. Φάληρο
Γρηγόρης Κονδύλης, μεταφραστής, Αγρίνιο
Παναγιώτα Κούτσικα, δικηγόρος, Βριλήσσια
Γιώργος Κυριαζής, μεταφραστής, Αθήνα
Γιώργος Κυριακάκης, συνθέτης, καθηγητής σύνθεσης, Βερολίνο
Σταύρος Κωνσταντακόπουλος, επίκ. καθηγητής Παντείου, Αθήνα
Τάσος Κωστόπουλος, δημοσιογράφος
Αγγελική Κώττη, δημοσιογράφος, Αθήνα
Δημήτρης Λαβατσής, τραπεζικός, Χίος
Άγγελος Λεβεντάκης, οικονομολόγος, Μαρούσι
Δέσπω Λιάλιου, αντιπρύτανις ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη
Νίκος Λίγγρης, μεταφραστής, Δροσιά
Χριστόφορος Λιοντάκης, ποιητής, Αθήνα
Δέσποινα Λουκίδου, συντ. φιλόλογος, Θεσσαλονίκη
Αγγέλα Λούμου, αναπλ. καθηγήτρια ΑΤΕΙ Καλαμάτας
Νικόλας Μακροδήμος, δάσκαλος
Γρηγόρης Μανόπουλος, αρχαιολόγος, Ιωάννινα
Δώρα Μαρινάτου, εκπαιδευτικός, Πάτρα
Γεράσιμος Μαυροκέφαλος, καθηγητής αγγλικής, Αθήνα
Ιωάννα Μεϊτάνη, μεταφράστρια, Αθήνα
Στέλιος Μηντσίδης, φυσικός-προγραμματιστής, Αθήνα
Λουίζα Μητσάκου, μεταφράστρια
Δημήτρης Μιχελιουδάκης, γλωσσολόγος, Κέιμπριτζ, Ην. Βασίλειο
Δημήτρης Μουρατίδης, πολιτικός μηχανικός, Πόρτσμουθ Ην. Βασίλειο
Νίκος Μπαμπούνης, γλωσσολόγος, Αθήνα
Κλάουντια Μπέττχερ, Κέρκυρα
Μάριος Μπλέτας, ιστορικός, Αθήνα
Ελένη Μπουκαούρη, συνταξιούχος δημοσιογράφος
Κατερίνα Μπούκη
Νίνα Μπούρη, μεταφράστρια, Αθήνα
Στρατής Μπουρνάζος, επιμελητής κειμένων, Αθήνα
Δημήτρης Μπρόβας, καθηγητής μουσικής, Θεσσαλονίκη
Μαρίνα Μυλωνά, εκπαιδευτικός, Αλεξανδρούπολη
Γιάννης Νικολάου, Αθήνα
Γιάννης Νικολούδης, Αθήνα
Ε. Φοίβος Παναγιωτίδης, επίκ. καθηγητής γλωσσολογίας, Λευκωσία
Βικτώρια Παναγιώτου, φοιτήτρια ιατρικής, Σέρρες
Παύλος Πανταζής, επίκ. καθηγητής, ΑΠΘ
Σταύρος Παναγιωτίδης, υποψ. διδάκτορας, πρόεδρος μεταπτυχ. Παντείου
Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου
Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, υπ. διδάκτορας, Αθήνα
Αθανασία Παπαδημητρίου, δικηγόρος, Ηράκλειο Κρήτης
Χίλντα Παπαδημητρίου, μεταφράστρια, Νέα Σμύρνη
Μαρία Παπαδοπούλου, βιβλιοϋπάλληλος, Θεσσαλονίκη
Πέτρος Παπακαλός, νομικός, Λουξεμβούργο
Γιάννης Παρασκευόπουλος, νοσοκ. γιατρός, Ρόδος
Ναταλία Παρασκευοπούλου, ηλεκτρολόγος μηχανικός, Αθήνα
Πασχάλης Πασχίδης, ιστορικός, Αθήνα
Αχιλλέας Παυλίδης, αρχιτέκτονας, Αθήνα
Αλκιβιάδης Περβαινάς, ιδ. υπάλληλος, Χαλάνδρι
Έλλη Πετράντη, επιμελήτρια εκδόσεων, Αθήνα
Αφροδίτη Πολίτη, δημοσιογράφος, Αθήνα
Αναστάσιος Πορτοκαλάκης, Ιδιωτικός υπάλληλος, Αθήνα
Παναγιώτης Πούτος, Φιλόλογος, Αργυρούπολη
Γιώργος Πρίμπας, φυσικός-ιδ.υπάλληλος, Καλλιθέα
Γιώργος Ριζόπουλος, Δρ πολιτικός μηχανικός, Λεμεσός
Ελεάννα Ροζάκη, δημοσιογράφος, Αθήνα
Μάτα Σαλογιάννη, μεταφράστρια, Αθήνα
Σόλων Σαρακενίδης, συνταξιούχος Δ.Υ., Ξάνθη
Αθηνά Σαρακενίδου, συνταξιούχος ΔΠΘ, Ξάνθη
Νίκος Σαραντάκος, μεταφραστής, Λουξεμβούργο
Μαρίνος Σαρηγιάννης, ιστορικός, Ρέθυμνο
Παύλος Σινόπουλος
Ξένια Σκούρα, εκπαιδευτικός-μεταφράστρια, Ρέθυμνο
Χάρη Σταθάτου, πεζογράφισσα, Αθήνα
Γραμματούλα Σταυρακούδη, κοινωνική λειτουργός, Νέα Σμύρνη
Αθηνά Σταυρίδου, λέκτορας αρχιτεκτονικής ΕΜΠ, Αθήνα
Τάσος Σταυρουλάκης, δημ. υπάλληλος, Ν. Αρτάκη Χαλκίδας
Ανδρέας Στεργιάδης, δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
Στέφανος Στέφος, μεταφραστής, Χίος
Βασίλης Συμεωνίδης, φιλόλογος, Δράμα
Λευτέρης Σφακιανάκης, φιλόλογος, Αθήνα
Κοραλία Σωτηριάδου, μεταφράστρια-επιμελήτρια εκδόσεων, Αθήνα
Ξενοφών Τζαβάρας, φιλόλογος-υπ.διδάκτ.γλωσσολογίας, Αθήνα
Αχιλλέας Τζάλλας, Παλαιό Φάληρο
Μαριάννα Τζιαντζή, εργαζόμενη στα ΜΜΕ, Αθήνα
Ευάγγελος Τσαχάς, δικηγόρος, Αθήνα
Λητώ Τσεκούρα, επιμελήτρια εκδόσεων, Αθήνα
Γιάννης Τσιχλής, συνταξιούχος, Νεάπολη Λασιθίου
Αντιγόνη Φιλιπποπούλου, επιμελήτρια εκδόσεων ΜΙΕΤ
Ριχάρδος Φώσκολος, γλύπτης, Τήνος
Μαρία Φώτου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Λονδίνο
Γιάννης Χάκκας, γιατρός ακτινοδιαγνώστης, Θεσσαλονίκη
Γιάννης Χαλκίδης, Λουξεμβούργο
Δημήτρης Χαρβάτης, μεταφραστής, Αθήνα
Βάνα Χατζάκη, μεταφράστρια
Ελένη Χοντολίδου, επίκ. καθηγήτρια ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη
Αγγέλικα Ψαρρά, δημοσιογράφος, Αθήνα
Άντα Ψαρρά, δημοσιογράφος, Αθήνα
Δημήτρης Ψαρράς, δημοσιογράφος, Αθήνα
Τώρα, ένα προσωπικό σχόλιο, που το βάζω στο τέλος ακριβώς για να μη νομιστεί ότι το συμμεριζονται και οι άλλοι φίλοι που συνυπέγραψαν την επιστολή προς τα Νέα. Στο χτεσινό, σαββατιάτικο (1 Οκτωβρίου) φύλλο των Νέων, εκεί που αφελώς περίμενα μήπως υπήρχε κάποια αντίδραση στην επιστολή μας, διάβασα ένα κωμικό άρθρο του Κ. Γεωργουσόπουλου, ο οποίος, έμπλεος οργής, καταγγέλλει το μεγάλο ατόπημα του υπουργείου Παιδείας -ποιο απ’ όλα, θα ρωτήσετε. Όχι ότι τα παιδιά δεν έχουν και δεν θα έχουν βιβλία για κάμποσο ακόμα καιρό, όχι ότι η χρονιά ξεκίνησε με τα σχολεία αποψιλωμένα από καθηγητές και με χίλια προβλήματα, όχι το πρωτοφανές αλαλούμ στις πανελλήνιες εξετάσεις το καλοκαίρι ή τις καθυστερήσεις στην έκδοση των αποτελεσμάτων, αλλά ότι… στα ντιβιντί που μοίρασε το υπουργείο στα σχολεία, τα ονόματα των φακέλων (φόλντερ) και των αρχείων είναι…. γραμμένα με λατινικά!!!
Όπως λέει κι ο ίδιος: Στις δισκέτες που διατέθηκαν στα σχολεία εξαιτίας της έλλειψης βιβλίων, τουλάχιστον στα περιεχόμενα, η γλώσσα είναι αποτυπωμένη στο λατινικό αλφάβητο, τα γνωστά γκρίκλις. Γνωστός φιλόλογος δημοσιογράφος που διαμαρτυρήθηκε στο Διαδίκτυο για ανάλογα μηνύματα στο ιδίωμα αυτό των κάφρων… Πιο κάτω, βρίζει χειρότερα.
Βέβαια, από άνθρωπο που δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι στους υπολογιστές εδώ και μια πενταετία (και βάλε) δεν υπάρχουν πια δισκέτες, δεν περίμενα να ξέρει τα προβλήματα συμβατότητας που υπάρχουν, ακόμα και σήμερα, με τους ελληνικούς χαρακτήρες, ιδίως σε ονόματα αρχείων και φακέλων, ιδίως όταν πρόκειται για ντιβιντί που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν από πολλά και διάφορα μηχανήματα, που κάμποσα μπορεί να μην είναι και τόσο σύγχρονα, πράγμα που σημαίνει ότι η λατινική ονομασία των ονομάτων των φακέλων (δηλ. π.χ. algebra αντί για «άλγεβρα») ήταν η πιο συνετή λύση προκειμένου να μη συναντήσουν έστω και λίγοι μαθητές δυσκολίες στην ανάγνωση των αρχείων.
Όμως, δεν είναι ντροπή να αγνοείς κάτι· κι εγώ ελάχιστα ξέρω από ναυτιλιακό δίκαιο -όμως εγώ δεν γράφω άρθρο στην εφημερίδα για το σκοτεινό αντικείμενο της άγνοιάς μου, ενώ ο κ. Γεωργουσόπουλος, παρόλο που δεν ξέρει, αρχίζει να βρίζει κάφρους, γραικύλους και πανεπιστημιακούς βλάκες, προσφέροντας τελικά άριστες υπηρεσίες στο υπουργείο, διότι όποιος σοβαρός αναγνώστης δει να εκτοξεύονται άδικα τόσες βρισιές δεν αποκλείεται να σκεφτεί ότι και οι άλλες κατηγορίες κατά του Υπουργείου Παιδείας ίσως να είναι υπερβολικές.
Αλλά τέλος πάντων, η διεύθυνση των Νέων έκανε τις επιλογές της. Έδιωξε τον Γιάννη Χάρη, έδιωξε τον Δ. Κούρτοβικ και αρκετούς άλλους άξιους συνεργάτες, και κράτησε τον κ. Γεωργουσόπουλο. Θα κάνουν και οι αναγνώστες τις επιλογές τους.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Panayote Dimitras said
Και λίγα έγραψε ο Νίκος…
akindynos said
Κύλισε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι, για όσους αργήσουν ο Πορτοσάλτε φιλοξενεί τον Γεωργουσόπουλο.
sarant said
1: Ευχαριστώ!
2: Ευτυχώς δεν είπαν για γκρίκλις!
Βασιλική Μετατρούλου said
Βλέπω στο ΕΨΙΛΟΝ της Ελευθεροτυπίας, για δεύτερη εβδομάδα, ότι δεν υπάρχει ΑΡΚΑΣ στην τελευταία του σελίδα, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στα 20++ χρόνια που υπάρχει το ΕΨΙΛΟΝ, 1067 τεύχη. Μάλλον θα είδε την πόρτα της εξόδου.
Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, διάβασα κάπου, ότι «υποβιβάστηκε», ας πούμε, από σταθερός συντάκτης σε μπλοκάκι.
Νέο Kid Στο Block said
Πάντως , το να μη καταδέχονται ούτε έστω μία τυπική ψυχρή απάντηση(αν κατάλαβα καλά Νίκο) του στυλ ‘’ευχαριστούμε ,μπλα,μπλα…., αλλά δεν θα πάρουμε’’ σε μία επιστολή 135 ανθρώπων, είναι ενδεικτικό μιας κάποιας συγκεκριμένης νοοτροπίας… Κρίμα.
Σκύλος της Β.Κ. said
Βασιλική Μετατρούλου (@ 4)
Το πιθανότερο είναι ο Αρκάς να βαρέθηκε να μένει απλήρωτος επί δυόμιση μήνες και να την έκανε για αλλού αφού και όνομα είναι και ταλέντο έχει και πολλοί τον ζητάνε.
Κορνήλιος said
#2 Ἐγὼ θὰ ὑπέγραφα κι ἂν ἔδιωχναν τὸν Γεωργουσόπουλο.
Στέλιος said
Εντάξει αν θυμηθούμε πως περιέγραψε ο Γιάννης Χάρης τα όσα μεσολάβησαν μέχρι την διακοπή της συνεργασίας, καταλαβαίνουμε πως η νέα διεύθυνση ούτε καν ενδιαφέρεται να τηρήσει προσχήματα.
Οπότε μάταια νομίζω περιμέναμε απάντηση. Διαβάζοντας και για τις υπόλοιπες απολύσεις, γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός. Ας είναι, όπως λες κι εσύ Νίκο, θα κάνουν κι οι αναγνώστες τις επιλογές τους.
(και για να ελαφρύνω το κλίμα, αυτό το άρθρο ενδείκνυται για να συνδέσουμε ψευδώνυμα και πραγματικά ονόματα!! 🙂 )
Silent Bob said
Προχτές πέτυχα κατά τύχη αυτό:
Ο κύριος Γεωργουσόπουλος αποφαίνεται για τις φωνητικές ικανότητες του μέσου Έλληνα.
Silent Bob said
Δείτε από το 1:18.
sarant said
9: Του μέσου Έλληνα προ τριακονταετίας, όμως 🙂
5-8: Ακριβώς…
gbaloglou said
Προσωπικά δεν υπέγραψα όχι λόγω διαφωνίας με την επιστολή αλλά επειδή σταμάτησα να αγοράζω τις εφημερίδες του ΔΟΛ 4 χρόνια πριν, λόγω της ακραίας στάσης τους υπέρ του βιβλίου Ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού: δεν με ενόχλησε η θέση τους αυτή καθ’ εαυτή αλλά η αθέμιτη και προκλητική υποστήριξη και εύνοια τους προς την γνωστή ομάδα ιστορικών (άρθρα των οποίων φιλοξενούσαν το ένα μετά το άλλο), την οποία δεν μπορούσα παρά να θεωρήσω απόπειρα χειραγώγησης του αναγνωστικού κοινού.
γιάννης χάρης said
εκατόν σαράντα ευχαριστώ, τα δύο διπλά -και μια μικρή ιστορία
ευχαριστώ θερμά τους 140 τελικά που υπέγραψαν, κι από αυτούς διπλές ευχαριστίες στον Steppenwolf, που είχε αρχικά την ιδέα, διπλές και κάτι παραπάνω στον νικοκύρη, για την τελική μορφή της επιστολής και το όλο κουπί έπειτα…
η μικρή ιστορία:
# 5, «το να μη καταδέχονται ούτε έστω μία τυπική ψυχρή απάντηση…»
κάποτε ο Πηλιχός δημοσίευσε στα Νέα, με τα οποία συνεργαζόταν παρότι είχε βγει στη σύνταξη, μια μεγάλη «αποκλειστική συνέντευξη» του Ελύτη
ο Ελύτης έστειλε επιστολή στα Νέα όπου δήλωνε ρητά ότι δεν είχε δώσει συνέντευξη, ότι ο Πηλιχός τον εξαπάτησε και υπέκλεψε μια φιλική συζήτηση, προφανώς με κρυμμένο μαγνητόφωνο, και κυρίως διαστρέβλωσε ή πάντως δεν απέδωσε σωστά διάφορα πράγματα κτλ.
τα Νέα δεν δημοσίευσαν την απάντηση του Ελύτη, του κρύβονταν στο τηλέφωνο ή του έδιναν παραπλανητικές υποσχέσεις, ενώ παράλληλα δημοσίευσαν τις «ανασκευαστικές» απόψεις του Πηλιχού, πως όντως έτσι τα είχε πει ο ποιητής κτλ.
σημασία δεν έχει τελικά ποια ήταν η αλήθεια, σημασία έχει η ιταμή στάση μιας μεγάλης, σοβαρής εφημερίδας απέναντι στον Ελύτη: θυμάμαι την οργή του, όταν έλεγε την ιστορία τις ίδιες εκείνες μέρες, και μαζί την απόγνωση για τον εμπαιγμό και ουσιαστικά τη φίμωση
αν δηλαδή η τέταρτη εξουσία δεν έβαλε την επιστολή ενός Ελύτη, σιγά που θα ‘βαζε την επιστολή 135, μακάρι και 1.035, για τη διακοπή συνεργασίας κτλ.
sarant said
Αντευχαριστώ τον Γιάννη Χάρη, για πολλά.
Όσο για την ιστορία, πολύ διδακτική…
Ein Steppenwolf said
13: Αυτουργοί είναι ο οικοδεσπότης και η μεγάλη παρέα του ιστολογίου, ο Ρογήρος κι εγώ άντε «ηθικοί» συναυτουργοί. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το βιβλίο «Δέκα μύθοι για τη γλώσσα». Στην Ελλάδα οι μυθοκτόνοι είναι αναγκαιότατοι, σπανιότατοι κι η αμοιβή τους είναι αχαριστία και περιφρόνηση, απ’ τον Ροΐδη μέχρι τις μέρες μας. Κι όμως, όπως για τη σωματική υγεία έχουμε τον οικογενειακό γιατρό, έτσι και για την πνευματική θα ‘πρεπε να ‘χουμε έναν «οικογενειακό σκεπτικιστή», έναν Hausskeptiker. Ως γνωστόν (;) αυτό είναι το νόημα του στίχου «Orandum est, ut sit mens sana in corpore sano».
rogerios said
Κρίμα, αλλά δυστυχώς αναμενόμενο απ’ ό,τι φαίνεται. Αν και δεν αποκλείω κάποια στιγμή και σε άσχετη μέρα κάπου να εμφανιστεί/ θαφτεί η επιστολή μας, μαζί με άλλες επιστολές αναγνωστών… ή μήπως είμαι αφελέστατα αισιόδοξος;
Κώστας said
Έχεις απόλυτο δίκιο, Λύκε, για το ερωτηματικό. Ο ορισμός τής νοηματικής διαστρέβλωσης. Έχω τσακωθεί πολλές φορές για το συγκεκριμένο θέμα, και δυστυχώς ενίοτε ακόμα και φιλόλογοι συμβάλλουν στην κακοποίηση τού πραγματικού νοήματος τής φράσης. Και παραθέτεις εσύ το πρωτότυπο τού Γιουβενάλη και παίρνεις την απάντηση: «Εντάξει, όπως το πάρει κανείς…»!
Κώστας said
Αλήθεια, έχουμε πηγές που να αποδεικνύουν το αληθές τού ισχυρισμού ότι ο Γιουβενάλης πήρε τη φράση από τον Θαλή;
Aha! said
Συγχαρητήρια στον Γιάννη Χάρη για το βραβείο μετάφρασης.
Η περίπτωση Γεωργουσσόπουλου είναι ακατανόητη: εδώ και στον υποτίθεται τομέα του, το θέατρο, εκφράζει έναν κόσμο εντελώς ξεπερασμένο, τι τα θέλει τα υπόλοιπα;
Ein Steppenwolf said
17: 🙂
Μήπως έχει κανείς το ημέιλ του Κώστα Γεωργουσόπουλου; Θα ήθελα να του εξηγήσω (πολύ ευγενικά!) τη σκοπιμότητα των Greeklish στα ονόματα των αρχείων.
Κώστας said
ΟΚ, βρήκα αυτό που έψαχνα: Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων, Α΄, Θαλής, 37:
«Τίς εὐδαίμων, »Ὁ τὸ μὲν σῶμα ὑγιής, τὴν δὲ ψυχὴν εὔπορος, τὴν δὲ φύσιν εὐπαίδευτος.»»
bernardina said
Ξεκαθαρίζω ότι δεν υπέγραψα την επιστολή, και -εν μέρει- για το λόγο που αναφέρει ο Gbaloglou (έχω πάψει προ πολλού να αγοράζω εφημερίδες και δη τις συγκεκριμένες) αλλά και επειδή διχάστηκα πολύ έντονα σχετικά με το αν έπρεπε να κρατήσω τέτοια στάση ειδικά για έναν συγκεκριμένο συνεργάτη εντύπου (διευκρινίζω ότι δεν έχω απολύτως καμία διαφορά με τον κύριο Χάρη) τη στιγμή που γίνονται εκατοντάδες, μην πω χιλιάδες, άδικες απολύσεις ανθρώπων με λιγότερο τρανταχτά ονόματα και «χτυπητή» προσφορά.
(Αυτά, για να μην προσπαθήσει κανείς μάταια να μαντέψει ονόματα και ψευδώνυμα 😉 🙂 )
Ωστόσο, εύχομαι από καρδιάς στον κύριο Χάρη να δικαιωθεί στο έπακρο και να ισχύσει και γι’ αυτόν το «κάθε εμπόδιο σε καλό».
Bλάσης Αγτζίδης said
Με αφορμή την ιστορία του Πηλιχού και της απαξίωσης 135 πολιτών που τόλμησαν να εκφράσουν άποψη για τη μεταχείριση του Γ. Χάρη, να σας δηλώσω ότι και εγώ είχα μια σχετική εμπειρία πριν από κάποιους μήνες. Κάτι που αποδεικνύει -σε μένα τουλάχιστον- ότι η συμπεριφορά αυτή, που χαρακτηρίζεται από υπεροψία και εγωισμό, ειναι γενικευμένη στο συγκεκριμένο χώρο…
Την εμπειρία αυτή από τη ΔΟΛια συμπεριφορά, την παρουσίασα εδώ:
Περί “ρωσοποντίων”, “νεγροαμερικάνων” και λοιπών υποτιμητικών…
Βασιλική Μετατρούλου said
@ Steppenwolf, σχόλιο #20:
Μου αρέσει η βεβαιότητά σου ότι ο Γεωργουσόπουλος έχει ημέηλ (πολύ περισσότερο ότι ξέρει τι είναι «αρχείο στον Η/Υ»)
🙂
Φρύνις said
Μιας κι έγινε λόγος για Σχολεία ας παραφράσω κάτι που μου άρεσε θέτοντας το σε μια ευρύτερη λίστα αποδεκτών:
Τα Σχολεία κάνουν σημαντικά βήματα ώστε σύντομα να αποτελέσουν απλώς το περιτύλιγμα των «χορηγιών» που προσφέρονται προς άγραν πελατείας.
http://www.lidl.gr/cps/rde/xchg/SID-08071955-F5CE2911/lidl_gr/hs.xsl/10956.htm
http://panaretos.blogspot.com/2011/06/coca-cola.html
Click to access KelloggsSponsorship_0508.pdf
http://www.avramopoulos.gr/content/%CF%81%CE%AF%CE%BE%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF
http://www.e-paideia.net/News/article.asp?lngEntityID=59893&lngDtrID=102
Καλού κακού, ας ζητήσω συγγνώμη για την ποσότητα και τα γκρίκλς των λίκνων μου.
Νέο kid στο block said
Μα τι ωραίοι σύνδεσμοι Φρύνη! (φοβάμαι να γράψω λινκς ή λίκνοι..Ο Γεωργουσό ο αμείλικτος τιμωρός των βαρβάρων μειρακίων καραδοκεί) 🙂
‘’Ρίξε το βάρος στο παιδί’’ Εξαιρετικά ελληνικά όπως και εξαίρετη η αγγλική μετάφραση (στο σπονσορομανιφέστο της Κέλοκς ) ‘’Drop the weigh(!!) ON(!!) the child’’ (θα ήτο μία κάποια λύσις και για το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, αρκεί το weigh να είναι πολύ ΟN THE CHILD , γιατί οι απλοί τραυματισμοί κοστίζουν πολύ…)
Εύχομαι αυτή η εκστρατεία κατά της παιδικής παχυσαρκίας (επί της ουσίας ασφαλώς απαραίτητη) να έχει επιτυχία, αλλά αν και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της είναι σαν τα παραπάνω ‘’γλωσσικά’’ …βράσε όρυζα.
Μπορεί τελικά να είναι και εκ του πονηρού, τώρα που το σκέπτομαι. ‘’Ρίξτε το βάρος στο Βενιζέλο’’ να πει ο Πάγκαλος και όταν θα πέφτουν οι καρπαζιές να πει ‘’Εγώ, για δίαιτα μιλούσα ρε παιδιά’’ 🙂
sarant said
25: Ευχαριστούμε για τα λινκ 🙂
sarant said
19: Ναι, παράλειψή μου να το αναφέρω, ανακοινώθηκαν χτες ή προχτές τα βραβεία μετάφρασης 2011 και ο Γιάννης Χάρης πήρε το βραβείο της γαλλόφωνης μετάφρασης:
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_01/10/2011_408891
Νέο kid στο block said
28. Μα καλά ο μεταφραστής της Κέλοκς ούτε ένα βραβειάκι για το ‘’Drop the weigh on the child’’ ;
(δε μπορώ να σταματήσω το γέλιο, κάνε κάτι αφεντικό!)
Κορνήλιος said
ὡραῖα, γιατὶ ἤθελα τὸν Ῥίλκε, νὰ ξέρω ποιά ἔκδοσι νὰ πάρω!
Μαρία said
30 Και τις δύο. Η παλιά του Πλωρίτη, που διαβάσαμε στα μαθητικά μας χρόνια, έχει πιο ωραίο τίτλο.
Μπουκανιέρος said
Αφού γίνονται δηλώσεις, να ξεκαθαρίσω κι εγώ γιατί δεν έβαλα την υπογραφή μου.
Η συμπαράστασή μου στο Γιάννη το Χάρη είναι αυτονόητη, είχα όμως ορισμένες επιφυλάξεις για την όλη πρωτοβουλία.
Η βασική διαφωνία μου αφορά το ίδιο το κείμενο της επιστολής, η οποία (σύμφωνα με μια ανάγνωση τουλάχιστον) μοιάζει να δείχνει κατανόηση για το δράμα των αφεντικών της εφημερίδας και να σχολιάζει μόνο το από πού άρχισαν κι από πού θα έπρεπε ν’ αρχίσουν οι περικοπές (όχι από «τις καλύτερες πένες», λέει). Όμως όλες οι κατά συρροή απολύσεις, και οι μαζικές που γίνονται σήμερα και οι λιγότερο μαζικές που γίνονταν τον καλό καιρό, προβάλλουν τη δικιολογία ότι, για να σωθεί το καράβι, πρέπει να πεταχτούν στη θάλασσα οι περιττοί, οι παραπανίσιοι, οι κατώτερης ποιότητας ή και ενδεχομένως άχρηστοι – οι «δεύτερες πένες». Η επιστολή μοιάζει να διαμαρτύρεται επειδή η εφημερίδα δεν τήρησε αυτό το χρυσό κανόνα, με άλλα λόγια μοιάζει να δικαιώνει τη λογική και το αναπόφευκτο των απολύσεων (βλ. και όσα λέει η Μπέρνι, 22, λόγος β).
Είναι εντελώς άλλο ζήτημα το αν, όπως υποψιαζόμαστε μερικοί, ο Χάρης διώχτηκε επειδή οι απόψεις του δεν ήταν αρεστές σε ορισμένους κύκλους. Η επιστολή όμως δεν λέει τίποτα τέτοιο.
(Η κριτική αυτή δεν αφορά κατά κανένα τρόπο τους 140. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, πολλοί τέλος πάντως, υπογράψανε απλώς για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους στο Χάρη, χωρίς να ψιλοκοσκινίσουν το τι λέει και τι δε λέει η επιστολή.)
ΣοφίαΟικ said
Τι λετε για το βάρος και το παιδί, εδώ τα ονόματα των προιόντων τους δεν ξέρουν αν γράψουν. Διαβαζω στην ανακοίνωση της Κελογκς:
Η εταιρεία δημητριακών Kellogg’s, με τις μάρκες Special K, All Bran, CocoPops & Kellogg’s Corn Flaks υποστήριξε την ενέργεια αυτή μπλα μπλα μπλα
Πάω να φάω ένα μπωλάκι κορνφλαξ.
Πόντος και Αριστερά said
Τουλάχιστον, στις γκρίζες ημέρες που περνάμε, το ηρωικό ΚΚΕ αποκατέστησε το Νίκο Ζαχαριάδη μαζί με δυο απ’ τα θύματά του, τον Νίκο Βαβούδη και τον Άρη Βελουχιώτη…
Τελικά δεν είναι όλα τόσο μαύρα !!!!!!!!!!
Μ-π
bernardina said
Και μερικές πληροφορίες παραπάνω, έτσι για να μη βρίζουμε μόνο τον δόλιο* ΔΟΛ.
*προφέρεται κατά το δοκούν 😉
http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=20&artid=100807
Τώρα να γίνω κακιά ή να το αφήσω γι’ αργότερα; Ας γίνω, δε γ…
Αν ερμηνεύω λοιπόν σωστά τα όσα γράφονται στο παραπάνω λινκ, η Ελευθεροτυπία, για παράδειγμα, (η κατεξοχήν εφημερίδα που έχει σηκώσει την αντιμνημονιακή παντιέρα αν δεν απατώμαι), υποκύπτει σε μια λογική μνημονίου… ή είναι ιδέα του διεστραμμένου μυαλού μου; Γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ το «Η χορήγηση νέου δανείου στην «Ελευθεροτυπία» επιβεβαιώθηκε από τη διοίκηση. Βαρύ, όμως, είναι το τίμημα για την ιστορική εφημερίδα. Από τα 8 εκατ. ευρώ, τα 5 εκατ. θα διατεθούν για την απομάκρυνση 300 τουλάχιστον εργαζομένων. Τα υπόλοιπα 3 εκατ. θα δοθούν για την, έναντι πληρωμών, μισθοδοσία τους επόμενους τρεις μήνες. Όπως έγινε γνωστό, τους δύο προηγούμενους μήνες αποχώρησαν από την «Ελευθεροτυπία» περίπου 30 άτομα. Στους δημοσιογράφους τίθεται κυνικά το δίλημμα: για να συνεχιστεί η έκδοση της εφημερίδας, πρέπει να συναινέσουν μαζικά στις απολύσεις τους».
Με άλλα λόγια, τα καλά του Γιάννη θέλω και τον Γιάννη δεν τον θέλω, ή πώς η ναυαρχίδα της μεταπολιτευτικής ελευθερίας του Τύπου εξευτελίζει κάθε έννοια δημοσιογραφικής αξιοπρέπειας (;)
Νέο kid στο block said
Καλημέρα σε όλους! Ίσως να μην είναι δόκιμο να δίνουμε συνέχεια στο θέμα, αλλά μιας και θίχτηκαν κάποια υπαρκτά ζητήματα γενικότερης ηθικής τάξης στα σχόλια Μπέρνας και Μπουκανιέρου (αναφέρονται με αλφαβητική αισθηματική σειρά) να κάνω κάποιες παρατηρήσεις ,όχι για να υπερασπιστώ τις επιλογές του οποιουδήποτε ,αλλά για λόγους επίσης ηθικής τάξης.
Καταρχάς το δίκιο του Μπουκανιέρου ότι η λογική ‘’πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα η ‘φύρα’ για να σωθούν οι ‘’ευγενείς’ είναι κατάπτυστη , νομίζω ότι είναι αδιαμφισβήτητο από κάθε στοιχειωδώς ηθικό άνθρωπο. Αλλά νομίζω ότι αδικεί λίγο την επιστολή .
Ο Νίκος έγραψε: ‘’ αλλά είναι παράδοξο οι περικοπές να αρχίζουν από τις καλύτερες πένες της εφημερίδας’’. Γιατί να εξυπακούεται το ‘’να αρχίσουν από τις λιγότερα καλές ή τις χειρότερες’’; και όχι το ‘’να αρχίσουν από τους χοντρομισθούς και μπόνους των διευθυντάδων και τα περιττά ‘έξοδα παραστάσεως ‘ ‘’ . Είναι γεγονός ότι υπήρξαν αρχικές βερσιόν της επιστολής, τις οποίες δεν θα συνυπέγραφα προσωπικά ούτε μετά από φάλαγγα, αλλά η τελική του Νίκου ήταν ουδέτερη ,δηκτική μεν, όχι δεικτική δε, θεωρώ ότι ήταν μόνο θετική ,δηλαδή δεν έθετε ζητήματα επιλογής του ποιος θα ριχθεί στη θάλασσα και στο φινάλε, το να στέλναμε μια επιστολή του στυλ ‘’καμία απόλυση δημοσιογράφου’’ θα ήταν –ως προς την πιθανή αποτελεσματικότητα- καρατζούφια.
Για τέτοιες υπάρχουν τα συνδικαλιστικά όργανα κλπ. Τώρα θα πει κάποιος ‘’και τί πετύχατε τελικά; τίποτε!’’ . Αυτό νομίζω δε μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα(ακόμη) ,το ότι υπάρχει η επιστολή, ίσως και να παίξει κάποιο ρόλο, αν όχι σε σχέση με τον κο Χάρη άμεσα, έστω ως προς μια γενικότερη θετική κατεύθυνση .
Αυτά τα ολίγα, παρακαλώ να μη θεωρηθεί ότι ψέγω τον οποιοδήποτε που δεν υπέγραψε(και εγώ ο ίδιος υπέγραψα με ενδοιασμό, γιατί με απασχόλησαν τα θέματα που θίγει ο Μπουκάν και το ‘μήπως βλάψουμε ρε γαμώτο κάποιον άλλον; ) και ασφαλώς συμφωνώ απόλυτα με τα γενικότερα ζητήματα ηθικής τάξης που θέτουν οι δύο εκλεκτοί συσσχολιαστές , απλά θεώρησα ότι έπρεπε να ειπωθεί και ένας λόγος ‘υπέρ επιστολής’.
Σκύλος της Β.Κ. said
Μπέρνι,
έτσι και χειρότερα!
Στέλιος said
@36: Πάντως εσένα σε βρήκα στη λίστα 😉
bernardina said
Κιντάκο, (‘morning, sugar 🙂 ) η διευκρίνισή μου ήταν ακριβώς αυτό: Διευκρίνιση. Ως προς την προσωπική μου στάση, εννοώ, και τίποτε περισσότερο. ΔΕΝ εμπεριείχε απολύτως καμία αρνητική κριτική ούτε απέναντι στην πρωτοβουλία του Νίκου ούτε απέναντι σε όσους υπέγραψαν την επιστολή. Κάθε άλλο. Από λόγους αρχής θεωρώ πάντα χρήσιμο και αξιέπαινο το να αναλαμβάνουν οι άνθρωποι πρωτοβουλίες υπεράσπισης. Και αν πρόσεξες έγραψα ότι διχάστηκα πολύ έντονα μέχρι να αποφασίσω. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, δεν χρειαζόταν κανένας λόγος «υπέρ επιστολής», ιπποτικό μου πλάσμα 😆 αφού, εγώ τουλάχιστον, ποτέ δεν της επιτέθηκα!
Σκυλάκο μου,(#37) εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους νομίζω…
Καλημερούδια και καλή εβδομάδα σε όλους.
sarant said
Νεοκίντ, ευχαριστώ 😉
Μπερναρντίνα, έχει τις ίδιες διαπραγματευτικές δυνατότητες η Ελευθεροτυπία απέναντι στις τράπεζες, ώστε να υπάρχει παραλληλισμός με τη στάση της Ελλάδας απέναντι στο μνημόνιο; Αναρωτιέμαι.
Νέο kid στο block said
Μμμμ..,ενώ εσύ είσαι …δυσεύρετος, τι να σου πω! (άστα Στελή, κρύβε λόγια! Μας έβγαλε που μας έβγαλε στη σέντρα ο Σαράντ (πλάκα κάνω ,έτσι;),μπας και ξεχαστεί και περάσουμε στο ντούκου).
Ρε Μπερνούλα μου γλυκιά, δεν είπα εγώ για επίθεση ούτε δική σου ούτε του Μπουκάν.
Ισα ισα που οι σκέψεις σας είπα ότι ήταν και δικές μου. Απλά κατέθεσα τη δική μου ερμηνεία –του ας το πούμε, υπονοούμενου- της επιστολής ,η οποία μπορεί να είναι και λάθος , ουτως ή άλλως για πολλούς ήταν και θέμα σίγουρα ψυχολογίας και στιγμιαίας στάσης/εκτίμησης, εντάξει μην το κάνουμε και μεσανατολικό ζήτημα ,ούτε υπάρχει λόγος να απολογηθεί ή να μετανιώνει κάποιος για οτιδήποτε, μη τρελαθούμε κιόλας.
ΥΓ. Δε σε βλέπω να σχολίαζες το ’’Drop the weigh(t) on the child’’ … 🙂
Αγγελος said
Τι θα πει, αλήθεια, «Τα υπόλοιπα 3 εκατ. θα δοθούν για την, έναντι πληρωμών, μισθοδοσία τους επόμενους τρεις μήνες.»;
Αγγελος said
Συγνώμη, το «έναντι πληρωμών» ήθελα να μαυρίσω προηγουμένως. Αλλά — γλώττα λανθάνουσα… — και το «τους επόμενους τρεις μήνες» είναι περίεργο. Μετά δηλαδή θα πάψουν να τους μισθοδοτούν, ή ελπίζουν πως θα γίνει κάποιο θαύμα και θα ορθοποδήσει οικονομικά η εφημερίδα;
Αγγελος said
Το ’’Drop the weigh(t) on the child’’ είναι ακόμα πιο αξιοπερίεργο, διότι δείχνει άνθρωπο που ξέρει αγγλικά — είναι ακριβώς αυτό που έπρεπε να πει αν εννοούσε… αυτό που είπε. Το ανηψάκι του συντάκτη, που έχει κάνει δυό χρόνια αγγλικά στο φροντιστήριο της γειτονιάς του, θα έλεγε κατά πάσαν πιθανότητα «throw the weight to the child». Το γεγονός όμως ότι η επίμαχη φράση βρίσκεται, απ’όσο είδα, ΜΟΝΟ σε έγγραφο στο Google docs, και όχι π.χ. στον ιστότοπο της Kellogs, ίσως δείχνει ότι επρόκειτο απλώς για κάποιο πρόχειρο προσχέδιο, που ξέχασαν να το σβήσουν αφού το χτένισαν γλωσσικά.
Αγγελος said
Ανοησία είπα. Το έγγραφο υπάρχει πράγματι στον ιστότοπο της Kellog’s-Ελλάς, εδώ.
bernardina said
Νίκο, η Ελευθεροτυπία έχει πολύ μεγαλύτερες διαπραγματευτικές δυνατότητες από την Ελλάδα απέναντι στις τράπεζες. Κι αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, μάλλον δεν έχουμε καταλάβει απόλυτα σε τι θέση βρίσκεται η χώρα…
bernardina said
Τι να σχολιάσω βρε κιντάκο μου για τις αγγλικούρες τους; Με τόσο βάρος, μού έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι! Dead weight είναι οι άνθρωποι (γλωσσικά εννοώ, βέβαια!)
bernardina said
Άγγελε, αν κατάλαβα καλά την ερώτησή σου, το «έναντι» σημαίνει αυτό που σημαίνει πάντα: δηλαδή, πάρτε κάτι ψιλά για να πορεύεστε μέχρι να βρούμε πιο χοντρά για να σας ξοφλήσουμε, και βλέπουμε.
Τώρα, ως προς τους τρεις μήνες, ίσως ισχύει το «μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει». Μπαίνει και 2012, βλέπεις, οπότε σου λένε, τι να τους δίνουμε τώρα όλα τα λεφτά στο χέρι. Κι αν καταστραφεί ο κόσμος, όπως λένε αυτοί που ξέρουν; Να πάνε χαμένα;
Σόρι για το μαύρο χιούμορ, αλλά γκώσαμε πια από ζόρια.
ΣοφίαΟικ said
Αυτά με τα έναντι και τις μισθοδοσίες μου θύμησαν διάφορες ιστορίες τρόμου απο φίλους δημοσιογράφους. Μου έλεγε ένας κάποτε ότι είχαν αν πληρωθούν κα΄τι μήνες και έρχεται μια μερα ο (μεγαλο)εκδότης επίσκεψη- διότι ως γνωστόν, συνήθως ο επιχειρηματίας επισκέπτης είναι στην επιχέιρησή του. Και παίρνει θάρρος ο γνωστός μου και παέι και του λεει κύριε Τάδε, έχουμε τρεις μήνες να πληρωθούμε. Και του απαντάει ο κύριος Τάδε «παιδί μου, η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα» και φέυγει.
Αν αυτά λοιπόν γίνονταν σε περιόδους παχιών αγελάδων, τώρα τι περιμε΄νουν. Έναντι και πολυ τους έιναι και να χάιρονται που υπαρχει κι αυτό.
Ντίνος said
« Πώς διαμορφώνεται το χρέος των εκδοτικών επιχειρήσεων?
Από τους 5 εκδότες που έχουμε στοιχεία, μόνο η Καθημερινή θα έχει καλύτερη σχέση χρέους/ΑΕΠ από το ελληνικό κράτος στα χέρια του ΓρΑΠ (127% του ΑΕΠ της).
Ο ΔΟΛ και ο Πήγασσος θα έχουν φτάσει κοντά στο 180%, ο Τηλέτυπος στο 210% και ο Τεγόπουλος στο στρατοσφαιρικό 225% του ΑΕΠ του.
Και είναι αυτοί οι τύποι που μας δίνουν συμβουλές για το πώς θα διαχειριστούμε το χρέος μας και μας λένε πως απλώσαμε τα πόδια μας πέρα από το πάπλωμα?
Κι ακόμα περισσότερο, υπάρχει πιθανότητα έστω και μία από αυτές τις επιχειρήσεις με τα τόσο άθλια οικονομικά στοιχεία να ήταν ανοιχτή αν δεν ήταν βουτηγμένες στη βρωμιά και τη διαπλοκή? »
http://techiechan.com/?p=1332
betatzis said
ΣοφίαΟικ, η τελευταία σου φράση είναι απαράδεκτη, όπως και αν την δει κανένας. Ο μόνος λόγος που γράφω το σχόλιο είναι μήπως δεν ήθελες να πεις αυτό, οπότε, αν θες, μπορείς να το πάρεις πίσω ή να το διευκρινίσεις. Αν όντως αυτό πιστεύεις, δεν έχει νόημα ο διάλογος, οπότε μην ασχοληθείς καν.
Nα παρατηρήσω μόνο ότι τα αφεντικά, όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά σε όλες τις δουλειές, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, πουλάνε «λειτούργημα» ή «εκπαίδευση», ότι δηλαδή ο εργαζόμενος πρέπει και καλά να είναι ευγνώμων που του δίνουν την ευκαιρία «να μάθει» και να μην έχει «υπερβολικές» απαιτήσεις, όπως π.χ. να πληρώνεται. Είναι το ίδιο μούσι που προσπαθήσανε και προσπαθούνε να μας πασσάρουνε και με το λεγόμενο εθελοντισμό.
Κορνήλιος said
Nα παρατηρήσω μόνο ότι τα αφεντικά, όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά σε όλες τις δουλειές, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, πουλάνε “λειτούργημα”
αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἐπίσημη θέσι τοῦ ΚΚΕ διὰ στόματος Παπαρήγα γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους στὸν Ρ.
Κορνήλιος said
Ἐγὼ δὲν κατάλαβα τὴν ἔνσται τοῦ Μπουκανιέρου. Δηλαδὴ ἂν ὁ ἴδιος εἶχε μιὰ ἐφημερίδα κι ἔπρεπε νὰ κάνῃ περικοπὲς ἀπὸ ποῦ θὰ ξεκινοῦσε;ἀπὸ τοὺς καλύτερους;
betatzis said
Κορνήλιε, το ότι είναι η επίσημη θέση του ΚΚΕ όπως λες (εγώ δεν το έχω τσεκάρει), ουδόλως με ενδιαφέρει. Πρόκειται για άθλιο και ψεύτικο επιχείρημα ΟΛΩΝ των αφεντικών, το επαναλαμβάνω για να μην υπάρξουν παρανοήσεις.
Επίσης, η κριτική στο ΚΚΕ για την στάση του απέναντι στους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του, όταν προέρχεται από στόματα που ενδιαφέρονται για τους εργαζόμενους, είναι σεβαστή και θεμιτή, όταν προέρχεται από αφεντικά άλλων μαγαζιών, θυμίζει την παροιμία «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει». Δεν αναφέρομαι σε σένα, εκτός και αν είσαι αφεντικό.
Κορνήλιος said
#54 ὄχι, ἀφεντικὸ δὲν εἶμαι, δὲν ἔχω ἐπιχειρηματικὸ πνεῦμα, μακάρι νὰ εἶχα, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται πολὺ ἐνδεικτικὸ τῆς πολιτικῆς ποὺ θ’ἀκολουθήσουν οἱ κομμουνισταὶ ἄν, χτύπα ξύλο, ἔρθουν στὰ πράγματα.
Τί παραπάνω λέει ἡ Π ἀπὸ αὐτὸ ποὺ λέν ὅλα τὰ ἀφεντικὰ ὅταν ἀπολύουν; Τὸ δὲ ἀστεῖο εἶναι ὅτι οἱ δεδηλωμένοι καπιταλιστὲς δὲν μποροῦν κατὰ τὴν Π ν’ἀπολύουν, οἱ δὲ κομμουνισταὶ μποροῦν μὲ τὸ ἀμίμητο ἐπιχείρημα ὅτι ὁ 902 δὲν εἶναι ἐπιχείρησι!
bernardina said
Μπετατζή,
συγνώμη που παρεμβαίνω στο διάλογό σου με τον Κορνήλιο, και να με συμπαθάς, αλλά δε νομίζω πως πρέπει να καταθέσει κανείς πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων προκειμένου να κάνει κριτική στο κατεξοχήν κριτικό (προς τους άλλους και σπανίως προς τον εαυτό του) ΚΚΕ. Ή μήπως είναι στο απυρόβλητο επειδή ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται το δίκιο του εργάτη (που ως γνωστόν είναι νόμος); Αντίθετα, εγώ πιστεύω ότι από τη στιγμή που διεκδικεί ένα τέτοιο ρόλο θα έπρεπε να τον τηρεί πρώτο και καλύτερο και να μην περιμένει τα γνωστά στάδια προκειμένου να δώσει το καλό παράδειγμα 😉 Γιατί τότε απλώς θυμίζει την παροιμία «δάσκαλε που δίδασκες και νόμους δεν εκράτεις».
Α, και δεν είμαι αφεντικό. Εργαζόμενη είμαι.
betatzis said
55. Δεν υπάρχει επιχειρηματικό πνεύμα, είναι έννοια ψεύτικη και κατασκευασμένη, όρεξη να έχεις να εκμεταλλεύεσαι ανθρώπους, να πατάς επί πτωμάτων, να γλείφεις και να συνεργάζεται με την εξουσία, και τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Στο λέω για λόγους επαγγελματικού προσανατολισμού.
betatzis said
Mπεναρντίνα, για να μιλήσω με πραγματικά παραδείγματα και να γίνω πλήρως κατανοητός, δεν μπορώ να πάρω σοβαρά την σκορδοκαϊλα και τον καταγγελτικό λόγο π.χ. του Αλαφούζου, για τους εργαζόμενους του ΚΚΕ. Όλα είναι θέμα συμφραζομένων, θέμα συγκειμένου που λέει και το ισνάφι σας, όλα είναι θέμα του ποιός λέει τι και σε ποιές συνθήκες. Κατά τα άλλα είμαι απολύτως σύμφωνος με αυτά που λες και κανείς δεν είναι για μένα στο απυρόβλητο, ούτε βέβαια το ΚΚΕ, από την στιγμή που υπεραξία παράγει και αυτό από την εκμετάλλευση των εργαζομένων του.
Το να λέει όμως κανείς ότι το ΚΚΕ έπρεπε να λειτουργεί διαφορετικά από τις άλλες επιχειρήσεις, προϋποθέτει ότι έχει αποδεχτεί πλήρως πριν ότι δεν αποδέχεται τη λογική των απολύσεων και των επιχειρήσεων και ότι στό φινάλε (που λέει και η ανάρτηση), δεν αποδέχεται τον κόσμο στον οποίο ζουμε σήμερα, έτσι όπως οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, τον έχουν μοντάρει στα μέτρα τους. Διαφορετικά δεν μπορώ να δεχθώ την κριτική του, είναι το ίδιο υποκριτική και ιδιοτελής με την στάση του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο θέμα.
Αγγελος said
Καθαρά γλωσσικά, ξέρω βέβαια τι θα πει «πληρωμές έναντι», αλλά η φράση «Τα υπόλοιπα 3 εκατ. θα δοθούν για την, έναντι πληρωμών, μισθοδοσία τους επόμενους τρεις μήνες» δεν βγάζει νόημα όπως είναι. Οι όποιες πληρωμές θα γίνουν έναντι των οφειλόμενων μισθών, όχι η μισθοδοσία έναντι κάποιων πληρωμών!
Επί της ουσίας τώρα, τι φυσικότερο, όταν μια επιχείρηση δεν πηγαίνει καλά και έχει συσσωρεύσει δυσβάσταχτα χρέη, να διώχνει ένα μέρος του προσωπικού της; Ενα μαγαζί που δεν πάει καλά κι έχει τρεις πωλήτριες δεν θα διώξει τη μία, ιδίως αν η εργατική νομοθεσία δεν επιτρέπει να κρατήσει και τις τρεις με ωρομίσθιο για λιγότερη από πλήρη απασχόληση; Σε τι διαφέρει η εφημερίδα; Αμέτρητες είναι οι βρωμιές (μιας μερίδας τουλάχιστον) του Τύπου και η διαπλοκή του με τους κρατούντες, αλλά ειδικά οι περικοπές προσωπικού σε εποχές ισχνών αγελάδων δεν μου φαίνονται κατακριτέες.
Κορνήλιος said
#57 δὲν νομίζω ὅτι ἔχει νόημα νὰ συνεχίσουμε τὴν κουβέντα. ὅταν ὁ φθόνος πρὸς τὴν ἐπιτυχία γίνεται ἰδεολογία….
Κορνήλιος said
#58 (κάτι τελευταῖο γιατὶ τὸ εἶδα τώρα) ὄχι, μπεταζτῆ, δὲν λέει κανεὶς σοβαρὸς ὅτι τὸ ΚΚΕ πρέπει νὰ λειτουργῇ διαφορετικά, τοὐναντίον, τὸ ΚΚΕ λέει ὅτι οἱ ἄλλοι ἐπιχειρηματίες πρέπει νὰ λειτουργοῦν διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι αὐτό. καὶ βέβαια τὸ ΚΚΕ ἀπολαμβάνει (καὶ σωστὰ) ὅλες τὶς ἐλευθερίες τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, αὐτὲς ποὺ τὸ ἴδιο βέβαια δὲν ἐπιφυλάσσει στοὺς ἀντιπάλους του.
betatzis said
Κορνήλιε, ορθώς με ψυχολόγησες, είμαι ένας αποτυχημένος που φθονεί την επιτυχία των υπολοίπων. Από σένα περίμενα κάτι καλύτερο από το να αναμασάς τις σαχλαμάρες του ΚΛΙΚ της δεκαετίας του 1990 περί γουίνερς και λούζερς. Δεν πειράζει, δεν έχει νόημα, σε αυτό συμφωνούμε.
Νικοκύρη, έκανα και άλλο σχόλιο, όπου προσπάθησα να εκφραστώ καλύτερα, δεν το βλέπω ακόμα, άμα δεν εμφανισθεί, θα το ξανανεβάσω.
Κορνήλιος said
δὲν ἔχω διαβάσει ποτὲ στὴν ζωή μου ΚΛΙΚ, τὸ μόνο περιοδικὸ ποὺ διάβαζα τὴν δεκαετία τοῦ ’90 ῆταν τὸ ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ καὶ τὸ ΡΟΔΙ. Οὔτε σὲ ξέρω γιὰ νὰ μπορῶ νὰ κρίνω ἂν εἶσαι ἐπιτυχημένος ἢ ἀποτυχημένος. Εὔχομαι νὰ εἶσαι ἐπιτυχημένος σὲ ὅ,τι κάνεις. Ἀλλὰ ὅτι ὁ φθόνος πρὸς τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἄλλου εἶναι τὸ ἐθνικὸ σπὸρ τῶν Ἑλλήνων τὸ θεωρῶ πλέον ἀναντίρρητο γεγονός.
betatzis said
Σουλουπώνω λίγο την δεύτερη παράγραφο από το σχόλιο 58. Νικοκύρη αν έρθει δύο φορές το σχόλιο, σβήσε τη μία.
58. «έχει αποδεχτεί ότι δεν αποδέχετα騻 και γαμώ τα ελληνικά !!!! Πάμε άλλη μια φορά λοιπόν, για χάρη της Μπεναρντίνας, μπας και γίνω κατανοητός :
Το να λέει όμως κανείς ότι το ΚΚΕ έπρεπε να λειτουργεί διαφορετικά από τις άλλες επιχειρήσεις, προϋποθέτει ότι δεν αποδέχεται τη λογική των απολύσεων και των επιχειρήσεων (αυτή τη λογική που πολύ σωστά περιγράψατε εσύ και ο Μπουκανιέρος στις παρεμβάσεις σας) και ότι στό φινάλε (που λέει και η ανάρτηση στο άλλο νήμα), δεν αποδέχεται τον κόσμο στον οποίο ζουμε σήμερα, έτσι όπως οι επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, τον έχουν μοντάρει στα μέτρα τους. Διαφορετικά δεν μπορώ να δεχθώ την κριτική του, είναι το ίδιο υποκριτική και ιδιοτελής με την στάση του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο θέμα.
Και στο ενδιάμεσο, ήρθε το σχόλιο 59 για να επιβεβαιώσει ότι αν δεν έχει αρνηθεί κανείς εντελώς τις σχέσεις παραγωγής και εξουσίας ως απάνθρωπες, δεν μπορεί καν να καταλάβει κάποιες ανησυχίες και προβληματισμούς. Είναι αυτές ακριβώς οι σχέσεις που δημιουργούν περίσσειους ανθρώπους, όχι η περίοδος των ισχνών αγελάδων, γι΄αυτό δεν υπάρχουν «αθώα» αφεντικά. Ο μόχθος των ανθρώπων είναι που δημιούργησε τον πλούτο των αφεντικών. ¨Οταν λοιπόν τα αφεντικά απολύουν το κάνουν για να διατηρήσουν τον πλούτο τους και την ικανότητά τους να παράγουν πλούτο για τους εαυτούς τους και όχι γιατί δήθεν «δεν βγαίνουν». Η οικονομοτεχνική ορολογία είναι ότι απολύσεις γίνονται για να διατηρηθούν «τα περιθώρια κέρδους». Επίσης, όποιος θέλει να καταλάβει το απάνθρωπο της όλης υπόθεσης, ας ρίξει μια ματιά σε οικονομικές εφημερίδες και ας παρατηρήσει το φαινόμενο ότι μόλις μια επιχείρηση ανακοινώσει απολύσεις, εκτοξεύεται η μετοχή της.
Κορνήλιος said
Η οικονομοτεχνική ορολογία είναι ότι απολύσεις γίνονται για να διατηρηθούν “τα περιθώρια κέρδους”
φυσικά, ἐπιχείρησι κάνεις γιὰ νὰ βγάλῃς λεφτά, ὄχι γιατὶ δὲν ἔχεις τί ἄλλο νὰ κάνῃς. ἂν δὲν βγάζεις λεφτὰ τὴν κλείνεις ἢ ἀπολύεις κάποιους γιὰ νὰ συνεχίσῃ ἡ ἐπιχείρησι νὰ βγάζῃ λεφτὰ καὶ νὰ μὴ χάσουν τὴν δουλειά τους οἱ ὑπόλοιποι. ἔτσι λειτουργεῖ ὁ καπιταλισμός, ἀλλὰ ἐδῶ εἴπαμε νὰ στείλουμε μιὰ ἐπιστολὴ διαμαρτυρίας γιὰ τὴν «ἀπόλυσι» (ἂν θέλετε βγάλτε τὰ εἰσαγωγικὰ) τοῦ κ. Γιάννη Χάρη. Ἂν θέλαμε νὰ καταφερθοῦμε κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ δὲν θὰ τὸ κάναμε μὲ ἐπιστολή.
Κορνήλιος said
θέλω νὰ πῶ ὅτι μὲ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ἐπιστολῆς δὲν σημαίνει ὅτι ἀποδέχεσαι ἢ ὅτι ἀποκηρύσσεις τὸν καπιταλισμό. ἔτσι τὸ βλέπω ἐγώ. ὅσο γιὰ τὴν ἐπίμαχη φράσι γιὰ τὴν ὁποία μίλησε ὁ Μπουκανιέρος δὲν νομίζω ὅτι ἀποτελεῖ κατ’ἀνάγκην ἀποδχὴ τοῦ καπιταλισμοῦ, μᾶλλον (ἐπανα)λαμβάνει τὸ ἐπιχείρημα-πρόσχημα τῆς ἐφημερίδας γιὰ νὰ τὸ ἀνατρέψῃ, νὰ ὑπονοήσῃ ὅτι στὴν περίπτωσι τοῦ κ. Χάρη δὲν ἔχουμε μιὰ τέτοιου εἴδους περικοπή. σιγὰ μὴ πρέπῃ νὰ ὑπογράψουμε δήλωσι ἀποκηρύξεως τοῦ καπιταλισμοῦ γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε γιὰ τὴν περίπτωσι τοῦ κ. Χάρη.
Σπόνσορες said
@25, 26
Αφίσα σε σχολείο σε ένα μικρό νησάκι στα Φίτζι http://dl.dropbox.com/u/7647166/scaled.Fiji%20school.JPG
sarant said
62-64: Μπετατζή, η σπαμοπαγίδα δεν έχει κανένα σχόλιο, ούτε δικό σου ούτε αλλουνού.
physicist said
#66. Κορνήλιε, έπαψες να ξεκινάς την πρόταση με κεφαλαίο ή σου χάλασε το shift στο πληκτρολόγιο;
Ein Steppenwolf said
24: Θεωρητικα μπορεί να έχει διεύθυνση ημέιλ και χωρίς υπολογιστή. Μπορεί π.χ. τα Νέα να τυπώνουν τα ημέιλ που λαμβάνει και να του τα παραδίδουν μαζί με το σύνηθες ταχυδρομείο.
Τα Γερμανικά Ταχυδρομεία προσφέρουν μια παρόμοια υπηρεσία εδώ και καιρό. Στέλνεις ημέιλ και αν ο παραλήπτης δεν έχει δικό του ημέιλ, το ταχυδρομείο τυπώνει το μήνυμά σου και το παραδίδει στο παραοσιακό γραμματοκιβώτιο, αλλιώς φυσικά ηλεκτρονικά. Επιπλέον τα Γερμανικά Ταχυδρομεία εγγυώνται για την ταυτότητα του αποστολέα, όπως και για την παραλαβή του μηνύματος απ’ τον παραλήπτη, κάνοντας έτσι δυνατή τη συναλλαγή με τις υπηρεσίες διοίκησης του κράτους κτλ.
Μπουκανιέρος said
36 Κιντ, εύλογα αυτά που γράφεις και εκτιμώ την ειλικρίνειά σου. Ελπίζω να πρόσεξες τις ήπιες, ας πούμε, εκφράσεις στη δήλωσή μου (» ορισμένες επιφυλάξεις», «σύμφωνα με μια ανάγνωση») και τι ακριβώς λέω – ασφαλώς δεν ζήτησα κάποια «συνδικαλιστική» επιστολή. Αλλά, όπως παρατήρησες και συ, αυτή η υπόθεση ξεκίνησε στραβά.
Γιώργος Πρίμπας said
(Σχόλιο 50)
Ολοι οι εκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ είχαν και άλλες δραστηριότητες (εργοληπτικές επιχειρήσεις κλπ) από τα κέρδη των οποίων χρηματοδοτούσαν τις ζημιές των ΜΜΕ.
Μία άποψη΄είναι ότι ενδιαφερόντουσαν να μαθαίνουμε την αλήθεια και θυσίαζαν μερος των κερδών τους. Φυσικά υπάρχουν και άλλες απόψεις.
Μέχρι πριν 3-4 χρόνια, όταν οι εργοληπτικές επιχειρήσεις είχαν δουλειές, θα δεχόμουν, γενικά μιλώντας και όχι ειδικά για την Ελευθεροτυπία, αυτό που γράφτηκε στο σχόλιο 46, με κλειστά μάτια. Σήμερα νομίζω οι Τράπεζες έχουν το πάνω χέρι σε όλα.
Μπουκανιέρος said
53 Κορνήλιε, αν ήμουν δήμιος θα εκτελούσα καταδικασμένους, αν ήμουν μπάτσος θα έδερνα τον κόσμο και αν ήμουν επαγγελματίας δολοφόνος θα δεχόμουνα παραγγελίες. Μόνο που τυχαίνει να μην είμαι τίποτα από όλ’ αυτά.
Τη λογική-πρετεντέρη του σχ. 60 δεν μπορώ να τη συζητήσω.
Ο …καπιταλισμός είναι εντελώς εκτός θέματος στην υπόθεση Χάρη.
Ein Steppenwolf said
Θα ήθελα να συνηγορήσω υπέρ του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Μπορεί κατά καιρούς να γράφει και καμιά κουταμάρα, η εν γένει προσφορά του όμως είναι μεγάλη. Είχα γνωρίσει κάποιον που τον είχε καθηγητή Νέων Ελληνικών στο κολλέγιο. Περιέγραφε το μάθημα ως μυσταγωγία, αν και κατά τα άλλα ήταν ένας αδιάφορος μαθητής και, κατόπιν, αδιάφορος φοιτητής, ως γιος ματσωμένου μπαμπά, με δικό του αμάξι απ’ τα δεκαοκτώ, χαρτζηλίκια κτλ. Σε μιαν εκπομπή του Ρένου Αποστολίδη ο Γεωργουσόπουλος είχε απαγγείλει εξαίρετα τα «Περίχωρα της Αντιοχείας» του Καβάφη. Η απαγγελία του υπήρξε για μένα αποκάλυψη.
Μαρία said
Αυτή είναι ανάγνωση όχι τα καραγκιοζλίκια του Γ.
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=73&cat=1
Ein Steppenwolf said
Επιστρέφουμε στο δίλημμα: σοσιαλισμός ή κομμουνισμός («Έξω οι βάσεις από τη Χημεία», σχόλια 68, 69, 71). Ο ίδιος ο Μαρξ (αργότερα και ο Λένιν) υιοθετούν την αρχή «στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του». Ο Μαρξ γράφει πως μόλις στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, «όταν η εργασία δεν θα είναι πια απλώς ένα μέσο προς το ζην, αλλά θα γίνει η πρωτεύουσα ζωτική ανάγκη», «μόλις τότε θα μπορέσουμε να υπερβούμε τον στενό αστικό ορίζοντα και η κοινωνία να κάνει παντιέρα το σύνθημα: ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του!» (In einer höheren Phase der kommunistischen Gesellschaft, nachdem die knechtende Unterordnung der Individuen unter die Teilung der Arbeit, damit auch der Gegensatz geistiger und körperlicher Arbeit verschwunden ist; nachdem die Arbeit nicht nur Mittel zum Leben, sondern selbst das erste Lebensbedürfnis geworden; nachdem mit der allseitigen Entwicklung der Individuen auch ihre Produktivkräftegewachsen und alle Springquellen des genossenschaftlichen Reichtums voller fließen – erst dann kann der enge bürgerliche Rechtshorizont ganz überschritten werden und die Gesellschaft auf ihre Fahne schreiben: Jeder nach seinen Fähigkeiten, jedem nach seinen Bedürfnissen!).
Συνέπεια της σοσιαλιστικής αρχής «στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του» είναι… οι απολύσεις! Δεν καταλαβαίνω γιατί μια εφημερίδα πρέπει να κρατά στο μισθολόγιό της έναν κακό συντάκτη και να μην τον απολύει. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κακό να γίνονται απολύσεις σε μιαν εφημερίδα που αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα και κινδυνεύει να κλείσει. Το κλείσιμο ισοδυναμεί με απόλυση όλων! Θα είχαν την καλοσύνη όσοι διαφωνούν ν’ απαντήσουν στο παρακάτω δίλημμα χωρίς ευφυιολογίες κι υπεκφυγές: προτιμάτε να στείλει μια εφημερίδα 100 στην ανεργία και να συνεχίσει με τους υπόλοιπους 400 ή να κλείσει τελείως, στέλνοντας και τους 500 στην ανεργία; Ή μήπως θεωρείτε το τεθέν δίλημμα ψεύτικο (και γιατί ακριβώς); Τι θα κάνατε εσείς αν σας ανέθεταν την εξυγίανση μιας καταχρεωμένης εφημερίδας; Θ’ αρνιόσασταν αυτήν την «βρώμικη» δουλειά; Ως γνωστόν όποιος είν’ έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει. Ως γνωστόν ο Ένγκελς ήταν ο ίδιος βιομήχανος. Στο εργοστάσιό του οι εργάτες δούλευαν τις ίδιες ώρες που δούλευαν και στα εργοστάσια των ανταγωνιστών, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, λαμβάνοντας τον ίδιο μισθό, ούτε μεγαλύτερο ούτε μικρότερο. Υποθέτω πως οι περισσευούμενοι ή οκνηροί ή κακοί εργάτες απολύονταν απ’ τον Έγκελς, όπως γίνεται σε κάθ’ εργοστάσιο και πως ο Μαρξ δεν επέπληττε τον φίλο του, πεπεισμένος ότι μόνο μια στροφή όλης της κοινωνίας θα μπορούσε να φέρει τον κομμουνισμό, όχι οι μεμονωμένες ενέργειες «αγίων».
Ein Steppenwolf said
75: Κι αυτή καλή είναι, αλλά προτιμώ τη θεατρικότητα του Γεωργουσόπουλου. De gustibus…
Νέο Kid Στο Block said
74. Λύκε, μια ερώτηση. Η ικανότητα απαγγελίας είναι κριτήριο για κάτι πολύ σημαντικό;
Μ’αυτή τη λογική ο Κιμούλης (απαγγέλλει έξοχα Καββαδία και άλλους , αν και κάνει λάθος σε κάποιους στίχους) είναι ο μέγιστος των πνευματικών ανθρώπων. Δεν έχω τίποτε με τον Κιμούλη ,ούτε με τον Γεωργουσόπουλο, απλά το αναφέρω γιατί νομίζω ότι η απαγγελία (πέρα του ότι είναι νομίζω θέμα προσωπικού γούστου και αισθητικής, εμένα ας πούμε η συγκεκριμένη απαγγελία Γεωργουσόπουλου με τα φκιασίδια της ,τα ανεβοκατεβάσματα έντασης και συχνότητας στη φωνή και τις θεατρινίστικες κινήσεις ,μου φαίνεται κωμική) δεν λέει κάτι συγκεκριμένο ούτε για συναισθήματα, ούτε για ‘βάθος κατανόησης’ . Μπες στο γιουτιουμπ και άκου τον Καββαδία να απαγγέλει τη φάτα μοργκάνα λες και διαβάζει άρθρο Πρετεντέρη στην εφημερίδα (τι είπα ο ιερόσυλος, αλλά έτσι μου ακούγεται). Τι θα πούμε ; ότι ο Καββαδίας δεν ένοιωθε, δεν ζούσε το ποίημά ΤΟΥ;
Και κάτι ακόμη, η συνηγορία έγκειται στη συγκεκριμένη κουταμάρα (βάρβαρα μειράκια , αστοιχείωτη νεολαία και άλλα υβριστικά) ή στην πρόσφατη που ήθελε να γυρίσει την εκπαίδευση στο σχολαρχείο , στον παιδονόμο και στην τάξη των 70 μαθητών;
Ή συνηγορείς υπέρ του δασκάλου κολεγίου ,που κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον στον ‘αδιάφορο’ (εξ ορισμού!;;) βουτυρομπεμπέ;
Εμένα πιο πολύ και από την ξερολίαση και το μόνιμα αφ’υψηλού στυλάκι (το οποίο στο κάτω κάτω της γραφής μπορεί και να δικαιούται να το χει ο άνθρωπος, δεν έχω τα φόντα να τον κρίνω γενικά στο αντικείμενό του) στο συγκεκριμένο μου τη δίνει που μπαίνει στα… σανδάλια του Θεμιστοκλή(ή του Ηρόδοτου) και χρονομεταφέροντας ήθος και γνώση(;;) του τι θα κάναν ΣΗΜΕΡΑ αυτοί, κόβει γλώσσες για λογαριασμό του . Αλλά θα μου πεις, να ήταν ο μόνος καλά θα ήταν…
Ντίνος said
72#
Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, μπορεί και να είναι έτσι όπως τα λέτε.
Η δικιά μου η άποψη είναι ότι σχεδόν όλοι οι εκδότες αντί να επενδύσουν στην ποιότητα, στην ερευνητική δημοσιογραφία, προτίμησαν την διαπλοκή με την εξουσία, προωθώντας έτσι τις άλλες επιχειρηματικές τους μπίζνες, ενώ οι εφημερίδες τους προσπαθούσαν να προσελκύσουν αναγνώστες με προσφορές όπως DVD ή τάπερ και κατσαρόλες…
Από τότε θυμάμαι άρχισε το φαινόμενο με τις πεταμένες αδιάβαστες εφημερίδες ακόμα μέσα στο σελοφάν, γιατί έπαιρναν τις προσφορές και πέταγαν τα υπόλοιπα..
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή, έφυγε ο Ιός γιατί «δεν ταίριαζε με το ύφος της εφημερίδας» έφυγε ο ένας έφυγε και ο άλλος, τελειώσανε και οι κατσαρόλες.
Οι αναγνώστες είχαν φύγει ήδη πριν από χρόνια.
The end
(και δυστυχώς για τους εργαζόμενους εκεί, καθόλου happy)
Ein Steppenwolf said
78: Ο Καββαδίας μπορεί να ήθελε ν’ απαγγείλει αλλιώς, αλλά να του είπε ο καθοδηγητής στο στούντιο «Μη! Όχι έτσι! Ποίημα είναι, όχι σκετς επιθεώρησης!» και να τον ανάγκασε ν’ απαγγείλει σα να διάβαζε τις οδηγίες χρήσεως ενός μίξερ. Το ίδιο ξερά απαγγέλλουν δυστυχώς και πολλοί άλλοι νεοέλληνες ποιητές.
Η συνηγορία ήταν υπέρ του δασκάλου Γεωργουσόπουλου.
sarant said
Δεν θα αρνηθώ ότι έχει έργο ο Γεωργουσόπουλος -αλλά δεν θα έπρεπε να μιλάει για αυτό το έργο και για αυτά που ξέρει;
Ein Steppenwolf said
81: Συμφωνώ.
betatzis said
76. Λύκε, μου φαίνεται ότι τά ΄χεις μπλέξει λίγο έως πολύ. Θα τρίζουνε τα κόκαλα του Κάρολου με όσα γράφεις. Από κει και πέρα, θέμα φαντασίας είναι. Ξεκίνα ανάποδα. Φαντάσου ένα κόσμο χωρίς ιδιοκτησία, χωρίς επιχειρήσεις όπως τις ξέρουμε, αλλά με αυτοοργάνωση του μόχθου των ανθρώπων (από τον οποίον δεν μπορούμε να απαλλαγούμε). Και προσπάθησε να φανταστείς τρόπους για να πετύχει αυτό. Μετά οι ερωτήσεις σου θα σου φανούν εκτός θέματος.
Α, και μην μου πεις κλισέ : α) για την «ανθρώπινη φύση» και β) για το μοντέλο που δήθεν δοκιμάστηκε και απέτυχε. Αν αυτά έχεις στο μυαλό σου για απαντήσεις, ψάξε λίγο παραπάνω, γιατί αυτά είναι κλισέ και τίποτα παραπάνω.
Επίσης, υπάρχουν και αναζητήσεις προς αυτή την κατεύθυνση που προχωράνε τη σκέψη του Μαρξ παραπέρα και κάνουν κριτική στη θεωρία του, τις αδυναμίες της και τις ελλείψεις της. Η αναζήτηση ενός διαφορετικού οράματος δεν σταμάτησε ούτε στο Μαρξ ούτε στον Ένγκελς ούτε στο γραφειοκρατικό τέρας της ΕΣΣΔ. Ψάξε, κάτι θα βρεις, αν σε ενδιαφέρει πραγματικά το ζήτημα.
Τι άλλο να πω, βαρέθηκα να τα βάζω παντού και πάντα με το δήθεν αυτονόητο.
Επίσης η οκνηρία είναι παραξηγημένη έννοια. Ένας καλός μου φίλος λέει : Δεν τεμπελιάζω, περιμένω. Βάζω σχετικό τραγουδάκι και πάω για ύπνο
ΣοφίαΟικ said
51: Καλά, εντάξει, προφανώς υπαρχει προβλημα αντίληψης.
Κορνήλιος said
ἐντάξει, μετὰ τὴν δαιμονοποίησι τοῦ Μπαμπινιώτη δαιμονοποιήσαμε καὶ τὸν Πρετεντέρη. ἄ καὶ τὸν Γεωργουσόπουλο-μὴ ξεχνιόμαστε.. στὴν πυρὰ μὲ τὶς ξενέρωτες λοιπόν.
aerosol said
Το όνομα μου δεν υπάρχει στη λίστα υπογραφών για τον Γ.Χάρη.
Θα το ήθελα πολύ, αλλά δεν θα ήμουν ειλικρινής αν το έκανα. Ούτε η δική του πένα μπορούσε να με κάνει αναγνώστη της εφημερίδας, ούτε ήταν έκπληξη το γεγονός, απλά επιβεβαίωση του ρόλου που υιοθέτησε ο Τύπος εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Με απασχολεί πολύ το πώς μπορούν να έχουν τα προς το ζειν (είθε και τα προς το… καλοζείν!) οι άνθρωποι που εκτιμώ και που η δουλειά τους βασίζεται σε δημόσιο λόγο και δημιουργία. Ταυτόχρονα, περιφρονώ πλήρως τους -μέχρι πρότινος- κλειδοκράτορες του δημόσιου λόγου. Αυτούς που τον κατάντησαν χυδαίο, άχρηστο αλλά και ανεπίκαιρο, άσχετο με την εποχή τους. Ξεφτίλισαν το προϊόν τους (ή το λειτούργημα, ανά περίπτωση), το μετάτρεψαν σε φτηνό μοχλό ακριβής εξουσίας.
Όμως τα μέσα και η εποχές τούς ξεπέρασαν. Υπάρχει δυνατότητα για λόγο, έκφραση και Τέχνη χωρίς την ειδική άδεια κανενός προαγωγού, άμεσα και ουσιαστικά, με τη χρήση των νέων τεχνολογιών και του Αγίου Ιντερνετίου. Και η φθίνουσα ποιότητα των παραδοσιακών Μέσων (η οποία είναι αποτέλεσμα σειράς αποφάσεων και όχι χτύπημα της μοίρας ή της αγοράς!) δείχνει πως στρογγυλοκάθονται στον επισφαλή θρόνο μιας λούμπεν επικοινωνίας. Τέτοιας, που απευθύνεται πλέον σε όσους η μεγάλη ηλικία, η ανύπαρκτη μόρφωση ή η χαμηλή ευστροφία, δεν επιτρέπει να συμμετέχουν εκεί που παίζεται το παιχνίδι.
Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο, είναι ο τρόπος που θα πληρώνονται σωστά οι άνθρωποι που αξίζουν: δημοσιογράφοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, προγραμματιστές και λοιποί επαγγελματίες που ζουν από τις ιδέες, τις γνώσεις ή/και το ταλέντο τους. Τα πράγματα είναι παγκοσμίως ρευστά. Και η δική μας στάση μπορεί να τα καθορίσει. Ας πούμε: όπως ξέρουμε να βρίσκουμε το δωρεάν να ξέρουμε να τιμούμε και οικονομικά αυτό που αξίζει -ιδίως όταν αγωνίζεται χωρίς πλάτες «παραγόντων».
Κορνήλιος said
ῥὲ παιδιά, ἂν δὲν γουστάρετε ἰδιοκτησία χαρίστε την καὶ ζῆστε σὲ κανὰ πιθάρι. τί ζόρι τραβᾶτε μὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν γουστάρουν; ὅσο γιὰ τὸ 83 ἐντοπίζω τὰ κλισὲ στὴν 1η παράγραφο. πολὺ κλισὲ ὅμως, ἔχουν γεμίσει ὅλοι οἱ τοῖχοι.
aerosol said
Κορνήλιε, κατά πως παν τα πράγματα η ίδια η ιδιοκτησία θα μας στείλει (γουστάροντες και μη) να ζήσουμε σε κάποιο πιθάρι!
😉
Κορνήλιος said
#88 καλὴ ἰδέα. γλυτώνεις καὶ τὸ χαράτσι ἀκίνητης περιουσίας!
Ein Steppenwolf said
83: Φοβάμαι πως υπεκφεύγεις. Τα όσα γράφεις μου θυμίζουν δύο ανέκδοτα:
1) Το ρολόι του καμπαναριού του χωριού έχει χαλάσει. Δοκιμάζουν να το φτιάξουν ρολογάδες και ρολογάδες, αλλά τζίφος. Έρχεται κάποτε ένας, το φτιάχνει μια χαρά, ξαναδουλεύει, όλοι είν’ ευχαριστημένοι. Εκεί που κατεβαίνει απ’ το καμπαναριό, έχει κι έναν σάκκο στην πλάτη. «Τι έχεις μέσα στο σάκκο ρολογά;» «Ε να, αυτά τα εξαρτήματα περίσσεψαν!»
2) Ένας φυσικός, ένας χημικός κι ένας μαθηματικός καλούνται ν’ ανοίξουν ένα κονσερβοκούτι χωρίς ανοιχτήρι. Ο φυσικός τα καταφέρνει με βομβαρδισ
μό του κουτιού με σωματίδια που τρώνε το μέταλλο, αφήνοντας το περιεχόμενο άθικτο (δυστυχώς μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες της παντέντας). Ο χη
μικός εμβαπτίζει το κονσερβοκούτι σ’ ένα ειδικό διάλυμμα που πάλι τρώει το έξω, αφήνοντας το μέσα άθικτο (πάλι δε θυμάμαι λεπτομέρειες). Ο μαθη
ματικός γράφει σε μια κόλλα χαρτί: «Έστω ένα ανοιγμένο κονσερβοκούτι…»
Το ζήτημα του πώς θα φτάσουμε στη νέα κοινωνία το λύνεις όπως ο μαθηματικός (κλείσε τα μάτια και φαντάσου ότι το πρόβλημα έχει ήδη λυθεί) κι όπω
ς ο ρολογάς (η ατομική ιδιοκτησία, οι επιχειρήσεις, η εκμετάλλευση, οι απολύσεις κτλ. περίσσεψαν).
Παρεμπιπτόντως, το ανέκδοτο με τον ρολογά συνόψιζε τη γνώμη του Τσαρούχη για την πλατωνική Πολιτεία.
Και προσπάθησε να φανταστείς τρόπους για να πετύχει αυτό.
Πολύς κόσμος το ‘χει προσπαθήσει, απ’ τους προφήτες του Ισραήλ, τον Ιησού, τους ουτοπικούς κι «επιστημονικούς» σοσιαλιστές, τους αναρχικούς, τους μπολσεβίκους, τους τροτσκιστές, τους μαοϊκούς… Θες να μας πεις, εσύ ή όποιος άλλος θέλει, κανέναν συγκεκριμένο τρόπο;
Τι άλλο να πω
Αν έλεγες ίσως κάτι συγκεκριμένο… αντί για «ψάξ’ το καλύτερα» (Εσύ που το έψαξες πες μας επιτέλους τι βρήκες!), «υπάρχουν αναζητήσεις που προχωράνε τη σκέψη του Μαρξ» (Ποιες; Γίνε συγκεκριμένος!)
Τα βιβλία αλχημείας αρχίζουν μ’ εντυπωσιακές δηλώσεις: επιτέλους, αναγνώστη, το βρήκες το βιβλίο που πράγματι θα σου εξηγήσει βήμα προς βήμα πώς κάνεις την πέτρα χρυσό και πώς ανασταίνεις νεκρούς. Όσο προχωράει το πράμα και πρέπει οι υποσχέσεις να υλοποιηθούν, δηλαδή να περιγραφούν συγκεκριμένες μέθοδοι, το σύγγραμμα αρχίζει να χάνει σε σαφήνεια, οι συνταγές δίνονται λειψές, ο αναγνώστης καλείται να τις ολοκληρώσει με γνώση και φαντασία, αλλά γιατί τα λέω όλ’ αυτά;
sarant said
86: Αμ αυτό είναι ο δύσκολος γρίφος που πρέπει να βρούμε τη λύση του!
αναρχομαθηματικός said
90
>αλλά γιατί τα λέω όλ’ αυτά;
Γιατί είσαι ψωνάρα.
Γιώργος Πρίμπας said
«Να βρεθεί μια μορφή συνένωσης που θα υπερασπίζεται και θα προστατεύει με όλη τη δύναμη από κοινού το πρόσωπο και τα αγαθά κάθε μέλους κατά τρόπο ώστε ο κάθε ένας, αν και σχηματίζει ενιαίο σώμα με όλους, θα υπακούει ωστόσο μόνο στον εαυτό του και θα παραμένει το ίδιο ελεύθερος όπως πριν». Αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα στο οποίο το κοινωνικό συμβόλαιο δίνει τη λύση. Οι όροι του συμβολαίου τούτου είναι έτσι προσδιορισμένοι από τη φύση της πράξης αυτής, ώστε η παραμικρή τροποποίησή θα τους έκανε μάταιους και αναποτελεσματικούς […]
Τούτοι οι όροι, αν τους κατανοήσουμε σωστά, συνοψίζονται σε έναν μόνο: τη ριζική απαλλοτρίωση κάθε συμβαλλομένου από όλα τα δικαιώματά του σε όλη την κοινότητα. Κατ΄ αρχάς, εφόσον ο καθένας παραχωρεί όλο τον εαυτό του, ο όρος ισχύει εξίσου για όλους και κανένας δεν έχει συμφέρον να τον κάνει καταπιεστικό για τους άλλους»
(από το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσό)
Αλλά (σχόλιο76)επειδή ζούμε στον καπιταλισμό που παράγει και θρέφεται από αποκλεισμούς κι επειδή προσπαθούμε να επιβιώσουμε και όχι να ζήσουμε σε αυτόν, το δίλλημα αυτό το αντιμετώπισε, την άνοιξη που μας πέρασε, μία φίλη που εργάζεται ως διευθύντρια προσωπικού σε ναυτιλιακή εταιρία όταν της είπαν να απολύσει 8 άτομα. Όταν συζητούσαμε το θέμα μου έλεγε ότι της ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το κάνει και τελικά μετά από διαβουλεύσεις πρότεινε συνολικά μειώσεις στις αποδοχές συν κάποια άλλα μέτρα περιορισμού δαπανών και παρά τις αντιδράσεις κάποιων που είχαν καταλάβει ότι αυτών η θέση δεν κινδυνεύει, πέτυχε να πείσει ότι αυτό ήταν καλύτερο για την εταιρία. Εντάξει θα μπορούσε να μην το πετύχαινε αλλά είδε ότι μπορούσε να το παλέψει και δε δίστασε (εξάλλου η εταιρία δεν είχε ούτε έχει οικονομικά προβλήματα, αλλά είμαστε σε μία εποχή/πρόσχημα για κάθε είδους περικοπές αποδοχών)
aerosol said
#91:
Αυτός ο γρίφος ίσως φανεί βασικός για την επιβίωση στις συνθήκες μιας μεταβατικής εποχής, ανάλογης με την αρχή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Δεν σχολίασα για να θεωρητικολογήσω -για απόδειξη, ιδού ένα σεντόνι με σκέψεις πάνω σε πιθανούς τρόπους που ένας συγγραφέας/μεταφραστής/επιμελητής/γνώστης των μηχανισμών της γλώσσας θα μπορούσε να αξιοποιήσει οικονομικά το ίντερνετ. Αντλώ έμπνευση από το ιστολόγιο το δικό σου και του Γιάννη Χάρη.
1. Αν κάτι καταξιώνει ηθικά το ίντερνετ είναι η χρήση της ελευθερίας που δίνει για μοίρασμα, για συμμετοχή, για ανταλλαγή. Δεν έχει νόημα -κατά τη γνώμη μου- να κινηθεί κάποιος αμιγώς εμπορικά, γιατί δεν πουλά κονσέρβες. Η βάση για εμπορική αξιοποίηση είναι το να έχεις αποδείξει πως αγαπάς αυτό που παρουσιάζεις, πως ενδιαφέρεσαι και γνωρίζεις τον χώρο σου και πως επιθυμείς να προσφέρεις ανιδιοτελώς σε όσους μοιράζονται το μεράκι σου. Αυτό το παράδοξο είναι κληρονομιά των νέων μέσων: θα μπορούσες να βγάλεις χρήματα ακριβώς επειδή δεν είσαι φραγκοφονιάς και ξέρεις να μοιράζεσαι. Κι εσύ κι ο Γιάννης πιστεύω πως ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία.
2. Ευχαριστώ, Νίκο, για όσα έχω αποκομίσει από αυτό το blog. Κι όχι μόνο ευχαριστώ αλλά θα το έδειχνα και έμπρακτα δίνοντας κάποιο μικρό ποσό για ένα e-book σε μορφή PDF που θα περιείχε (ας πούμε) μια χτενισμένη μορφή των άρθρων για την ετυμολογία των φρούτων. Ή για όποια άλλη γλωσσική ενότητα έχει παρουσιαστεί. Πεντέφι που μπορεί να γίνει γρήγορα, να πωλείται on line φτηνά, να μπορώ να το κατεβάσω σε λίγα δευτερόλεπτα, να το προτείνω σε φίλους που θα τους ενδιαφέρει αλλά δεν έχουν την υπομονή να παρακολουθούν ιστολόγια. Που θα στέλνουν ένα μικρό ποσό κατευθείαν στην τσέπη σου, χωρίς εμπλοκή εκδοτών, ποσοστών, εκτυπώσεων, διανομών και συμβολαίων. Το οποίο κανείς δεν θα σε εμπόδιζε να το κάνεις κάποτε κανονικό βιβλίο, εμπλουτίζοντας το κι άλλο ή αντιμετωπίζοντάς το σαν μεγαλύτερο project («πώς λέμε project στο ελλήνικος?»). Δεν αφαιρείται τίποτα από την προσβασιμότητα του ίδιου του ιστολογίου, δεν στερείται τίποτα κανείς αναγνώστης, μόνο δίνεται η δυνατότητα σε όποιον θέλει να έχει κάτι σε συμμαζεμένη μορφή.
Έχεις υλικό για άνω του ενός πεντεφιού -και είμαι σίγουρος πως έχει και ο Γιάννης Χάρης. Αυτό που δεν έχει είναι μια ευρεία ιντερνετική κοινότητα: λόγω χρόνου δεν ανέβαζε συχνά κείμενα και δεν προλάβαινε να διατηρεί ανοιχτά τα σχόλια. Όμως έχει σημαντικό κοινό, κοινό που γνωρίζει και εκτιμά τις γνώσεις και τον λόγο του.
3. Δεν ξέρω τι συμβαίνει -και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος- στο σενάριο ενός συνδρομητικού site. Θα το πω αλλιώς: αν ο Γιάννης Χάρης ανέβαζε παλιά και νέα κείμενα σε καλούς ρυθμούς, ένα μέρος αυτού του έργου θα μπορούσε να είναι προσβάσιμο μόνο από συνδρομητές. Δεν ξέρω για τους 140 υπογράφοντες, εγώ πάντως θα ήμουν πρόθυμος να δίνω κάποιο μικρό ποσό το μήνα για να διαβάζω εκλεκτό υλικό που με ενδιαφέρει. Όμως η ελληνική αγορά είναι μικρή, οι καιροί δύσκολοι και (δυστυχώς, το σημαντικότερο) η νοοτροπία του τσάμπα ή του «ποιός νομίζει πως είναι ο Τάδε που χρεώνει για να τον διαβάσω» με προβληματίζουν για τη βιωσιμότητα τέτοιου εγχειρήματος.
4. Γνωρίζοντας σε ιδιαίτερο βαθμό δυο -τουλάχιστον- γλώσσες και ξέροντας καλά τις δυσκολίες τις μετάδοσης νοημάτων από τη μια στην άλλη, είστε και οι δυο σε θέση να διατηρείτε σχετική σελίδα σε άλλη γλώσσα, με ανάλογα θέματα. Κάποια άρθρα θα μπορούσαν να είναι μεταφράσεις των ελληνικών και αρκετά θα μπορούσαν να γραφούν με άξονα την ξένη γλώσσα. Εξειδικευμένο θέμα, που αφορά όμως αγορές πολύ μεγαλύτερες της ελληνικής. Το καλό υλικό θα μπορούσε να γίνει πόλος έλξης για να ακολουθήσουν τα βήματα (2) ή και (3).
Πήρα αφορμή από εσάς για να ξεδιπλώσω σκέψεις και ιδέες -όχι γιατί σας ενδιαφέρει προσωπικά κάτι τέτοιο. Το θέμα, όμως, είναι μεγάλο και στην Ελλάδα δεν έχει προσεγγιστεί ιδιαίτερα. Ίσως να είχε νόημα μια από κοινού άσκηση, με αφορμή μια ανάρτηση με ερώτημα το πώς θα μπορούσε κάποιος σαν τον Γ.Χάρη (ή ακόμα και κάποιος χωρίς τέτοια μακριά πορεία) να συντηρηθεί οικονομικά χωρίς να ξεπουλήσει τις αξίες του μέσω των νέων μέσων. Ίσως μάλιστα να έχει μεγαλύτερη σημασία από μια ανάρτηση που παρακαλεί ή απειλεί ετοιμοθάνατες δυνάμεις να μην κλείνουν τις πόρτες σε αξιόλογους ανθρώπους. Δεν υπάρχουν οι παλιές πόρτες, υπάρχουν καινούριες που πρέπει να παραβιαστούν. Πολλοί σχολιαστές μπορεί να έχουν πολύ καλύτερες σκέψεις από τις δικές μου.
sarant said
94: Όλες αυτές οι ιδέες μπορεί να είναι αφορμή για προβληματισμό και σ’ ευχαριστώ. Μια επιπλέον δυσκολία για το 3) είναι ότι κάποιος ίσως θα θέλει να παρακολουθεί πολλούς ηλε-γραφιάδες, άρα να έχει μικροσυνδρομές σε πολλά σάιτ. (Τελικά η βασική δυσκολία είναι το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς, πάντως).
Μάλλον το σχόλιό σου θα το μετατρέψω σε θέμα, προς το τέλος της εβδομάδας, να το συζητήσουμε ευρύτερα.
aerosol said
Ανυπομονώ να δω τι κουβέντα θα προκύψει. Συμφωνώ για το πρόβλημα της μικρής αγοράς μας. Απ’ την άλλη δεν αποκλείω τίποτα για όσους έχουν δείξει πως έχουν έργο και γνώσεις. Δεν υπάρχουν πολλοί ηλεγραφιάδες με «εμπορεύσιμο» υλικό, ούτε ταιριάζει σε όλους η αυτοπειθαρχία και η αφοσίωση που συνεπάγεται μια τέτοια προσπάθεια. Δεν μιλάμε για μια συνταγή για όλους αλλά… ας μπούμε στο κλίμα και θα δούμε.
ΔΟΛ(ος;) said
Κάτι σχετικό με τη «συμπεριφορά» του ΔΟΛ και τις μεθόδους του είναι τα άρθρα που επιλέγει να «ανοίξει» για «συζήτηση». Όπως έγραψε ένας φίλος:
<>
ΔΟΛ(ος;) said
Συγγνώμη για το λάθος, ξαναστέλνω…
Κάτι σχετικό με τη «συμπεριφορά» του ΔΟΛ και τις μεθόδους του είναι τα άρθρα που επιλέγει να «ανοίξει» για «συζήτηση». Όπως έγραψε ένας φίλος:
Τελευταία έχουν πάρει διάφοροι πρέφα το παιχνιδάκι του in.gr που
ανοίγει για σχολιασμό μόνο τις ειδήσεις που προσφέρονται για θάψιμο
(των συνδικαλιστών, των δημοσίων υπαλλήλων κλπ), αλλά στο in δεν
ιδρώνει το αυτί τους. Σήμερα έχει άλλες 3 τέτοιες ειδήσεις
(http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231131695,
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231131685,
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231131541).
Έχω μιάμιση ώρα που προσπαθώ να ανεβάσω σχόλιο που να τα χώνει για αυτό ακριβώς το
λόγο (διαίρει και βασίλευε) αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν
ανεβαίνει τίποτα! 😛
χαρη said
@Μπουκανιέρε (32): καταρχάς συμφωνώ μαζί σου (πάντως προσωπική μου άποψη ήταν ότι ο Νικοκύρης απλώς θέλησε να είναι κάπως «διπλωματικός και ήπιος» στην επιστολή, και δεν πήρα κατά γράμμα κάθε λέξη: προείχε, κατά τή γνώμη μου, η διαμαρτυρία εξωπετάγματος, για έναν άνθρωπο που υπερασπίστηκε τή ζωντανή (μας) γλώσσα από τότε που κανείς (άλλος) δεν μιλούσε γι αυτά)
αλλά εν πάση περπτ., με τήν ευκαιρία (σου), διευκρινίζω ότι κι εγώ υπόγραψα για τον λόγο ακριβώς που υποψιάζεσαι: συμπαράσταση στον Γιάννη Χάρη, και για τά «γλωσσικά» του πάνω απ’ όλα.
Tony Montana said
Αγαπητέ κε Σαραντάκο,
επειδή προσπαθώ μάταια τις τελευταίες ημέρες να γράψω στο blog του Γιάννη Χάρη κάποιες προσωπικές μου σκέψεις, θα ήμουν ευγνώμων αν του προωθούσατε το παρακάτω κείμενο σε mail ή με κάποιο άλλο τρόπο. Το κοινοποιώ γιατί δε βρήκα τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του:
De profundis ή μία καθυστερημένη υπογραφή…
Αγαπητέ Γιάννη,
θα απευθυνθώ στον ενικό γιατί η φόρτιση δικαιολογεί ενικό.
Πάνε χρόνια από τότε που άνοιγα κι εγώ τα Νέα τρέχοντας πρώτα πρώτα στη σελίδα σου..Και με θυμάμαι να τηλεφωνώ σε φίλους:»Διαβάσατε ρε Χάρη σήμερα;;»..
Αλλά και τώρα ακόμα στην οθόνη του laptop μπροστά μπροστά είναι ο folder «Βιβλιοδρόμιο» με τις επιφυλλίδες σου μεταξύ άλλων. Για μένα όχι τόσο τα γλωσσικά (αν και απολάμβανα τη μανική υποστήριξη της δημοτικής), όσο τα άλλα, τα κοινωνικά… Τι να πρωτοθυμηθώ..Για το Μίκη που είναι «δικός τους ή δικός μας», τον «άβολο Δεκέμβρη» και το «δικό μας πόλεμο» του 2008; Για την «ανάγκη της ιδεολογικής ψήφου» και την υπεράσπιση του «2»; Πρέπει να έχω διαβάσει όλες τις επιφυλλίδες για πάνω από 5 χρόνια…
Αργότερα στο blog, φανατικός αναγνώστης..Πάντα ζήλευα το λαχανιαστό τρόπος γραφής..
Με αφορμή τις δικές σου μεταφράσεις διάβασα όλο τον Κούντερα..
Αλλά και στις διαφωνίες..Πάντα υπάρχουν διαφωνίες, αλλίμονο..Για την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από το συνέδριο του ΣΥΝ, κάποια – ήπια εννοείται- σχόλια για τον Κύρκο..Στο πρόγραμμα αυτά..
Και ξαφνικά, μετά τη θερινή ραστώνη πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά και δεν πήραμε εφημερίδα για 2-3 εβδομάδες σερί. Βέβαια το πράγμα είχε αρχίσει να βρωμάει και φαινοταν με τη σμίκρυνση του Βιβλιοδρομίου..Αλλά μόλις προχθές μπήκα στο blog σου μετά από καιρό και είδα πρώτο πρώτο το ευχαριστήριο post και κατόπιν αναδρομικά όλα τα υπόλοιπα κτλ κτλ…»Διακοπή συνεργασίας Γιάννη Χάρη με τα Νέα»..
Μια ολόκληρη εποχή γκρεμίστηκε…
Σόρρυ για το μελό του πράγματος…Έστω και ετεροχρονισμένα όμως, φαρδιά πλατιά και η δική μου υπογραφή… Να μετριάσει λίγο την πίκρα…
Σκέτα, κάν’τις 141, λοιπόν..
Εις το επανιδείν,
Αντώνης Φανουριάκης
Ιατρός, Ηράκλειο Κρήτης (afanouriakis@edu.med.uoc.gr)
sarant said
Αγαπητέ Αντώνη, είμαι βέβαιος ότι ο ΓΧ θα χαρεί πολύ που θα το διαβάσει!
Immortalité said
Εδώ μου φαίνεται ο πιο κατάλληλος τόπος. Μεταξύ άλλων η Ελευθεροτυπία απέλυσε και τον Καιρό. Δύσκολοι Καιροί για πρίγκιπες.
παλιά ανεπίκαιρα «μικρά» o boy : κώστας γεωργάκης, ηθική και οικογένεια, ο παπαδιαμάντης και τό πτυχίο του, «ποτέ μην χορτάσετε, ποτέ μην λογικ said
[…] (πιστεύω) εγκώμιο) : υπέγραψα μεν τή διαμαρτυρία τού νίκου σαραντάκου για τήν απόλυση τού γιάννη χάρη από τά «νέα» αλλά, θα […]
Stazybο Hοrn said
Ο Κ̶ο̶ρ̶ν̶ή̶λ̶ι̶ο̶ς̶ Αρκάς στο ΕτΚ.
Μαρία said
Και Ιωάννου και Αρκά. Πονηρός ο βλάχος.
sarant said
Έχει ένθετο περιοδικό το ΕτΚ;
Stazybο Hοrn said
Ένα σωρό απ’ ό,τι βλέπω
Stazybο Hοrn said
Άραγε δεν πούλησε όσο υπολόγιζε;