Ο υπουργός που με έκανε να ντρέπομαι

Όπως θα δείτε στην εισαγωγή του άρθρου, όταν το έγραφα εξέφραζα την ελπίδα ότι πριν το διαβάσετε θα έχει χάσει το αντικείμενό του, δηλαδή ότι ο Δ. Καμμένος δεν θα ήταν πια μέλος της κυβέρνησης.  Τελικά η ελπίδα μου πραγματώθηκε ακόμα νωρίτερα, αφού περί τις 11 το βράδυ έμαθα πως ο υφυπουργός παραιτήθηκε, πριν συμπληρώσει μία ημέρα στον θώκο. Χαίρομαι πολύ που έπιασαν τόπο οι διαμαρτυρίες μας από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -αλλά βέβαια βρίσκομαι μπροστά σε ένα ευχάριστο πρόβλημα, διότι τώρα το άρθρο μου μένει ελαφρώς ξεκρέμαστο. Αφού το σκέφτηκα, αποφάσισα να μην το αντικαταστήσω με άλλο (δεν είχα και κανένα στο συρτάρι) και να το αφήσω όπως ηταν, αλλάζοντας μόνο τον τίτλο -αντί «με κάνει να ντρέπομαι» το άλλαξα σε «με έκανε να ντρέπομαι».

Τα άρθρα που ανεβαίνουν κάθε πρωί στο ιστολόγιο γράφονται από την προηγούμενη μέρα, οπότε έχουν υστέρηση ως προς την επικαιρότητα, ιδίως όταν αυτή τρέχει με λεπτά και ώρες και όχι με μέρες. Καμιά φορά, όταν δημοσιεύονται τα άρθρα έχουν χάσει την επικαιρότητά τους, κι αυτό δεν μου αρέσει βέβαια, γι’ αυτό και (κατά βάθος) προτιμώ να γράφω για θέματα ανεπίκαιρα, αν και πάλι μπορείς να βρεις τον μπελά σου (εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με την ετυμολογία του μόρτη).

Παρ’ όλ’ αυτά, ελπίζω το σημερινό άρθρο, όταν θα έρθει η ώρα να το διαβάσετε, να έχει γίνει ανεπίκαιρο, δηλαδή «ο υπουργός που με κάνει να ντρέπομαι» να μην είναι πια υπουργός -διότι τώρα που το γράφω είναι ακόμα.

Εννοώ τον κ. Δημήτρη Καμμένο, βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ο οποίος χτες το πρωί ορκίστηκε υφυπουργός Μεταφορών και Δικτύων στη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ορκίστηκε και η υπόλοιπη κυβέρνηση, αλλά την επικαιρότητα σχεδόν τη μονοπώλησε η τοποθέτηση αυτή -και όχι επειδή η θέση του υφυπουργού Δικτύων είναι τόσο νευραλγική, αλλά εξαιτίας μιας σειράς από απαράδεκτες τοποθετήσεις του Δημήτρη Καμμένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Κατά τα άλλα, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης δεν επεφύλασσε κάποια μεγάλη έκπληξη και προσωπικά μου φάνηκε καλή. Βέβαια, κάποιοι διαπίστωσαν ότι περιέχει πολλούς υπουργούς που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ -αλλά η ένταξη πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ χρονολογείται από το 2010, δεν είναι κάτι που έγινε χτες. Το πιο κωμικό είναι οταν την κριτική αυτή την κάνουν φίλοι που έχουν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ και ανήκουν τώρα στη ΛΑΕ, διότι και η προηγούμενη κυβέρνηση, του Γενάρη, περιείχε περίπου τον ίδιο αριθμό πασοκογενών στελεχών, αλλά τότε την είχαν χειροκροτήσει και είχαν συμμετάσχει και οι ίδιοι σ’ αυτήν -αν συνειδητοποίησαν μόνο τώρα τον μεγάλο αριθμό πασοκογενών, θυμίζουν την ταχύτητα αντίληψης του Ραν Ταν Πλαν. Άλλοι εξέφρασαν επιφυλάξεις για τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη -ίσως φοβούνται ότι δεν θα καταφέρει να αντεπεξέλθει σε έναν θώκο που τον λάμπρυναν τιτάνες της σκέψης όπως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. Το πόστο του είναι πολύ δύσκολο, αλλά θα περιμένουμε να τον κρίνουμε από το έργο του.

Συνολικά, εννοώ πλην Δ. Καμμένου, ένα μελανό σημείο βρίσκω στη νέα κυβέρνηση: το πολύ χαμηλό ποσοστό συμμετοχής γυναικών, αφού μόνο 7 από τα 46 μέλη της κυβέρνησης είναι γυναίκες -και καμιά σε πρωτοκλασάτο υπουργείο. Η επίδοση είναι εξίσου κακή με εκείνη της προηγούμενης κυβέρνησης Τσίπρα, που είχε, αν θυμάμαι καλά, 6 γυναίκες σε σύνολο 40. Αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους αυτής της ανισομέρειας που είναι πολύ δυσάρεστη για μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά.

Ωστόσο, κατά τα άλλα η εικόνα της κυβέρνησης είναι καλή και το ιστολόγιο θα ήθελε να ευχηθεί καλή δουλειά σε όλους τους νέους υπουργούς. Θα ήθελε, αλλά δεν το κάνει, επειδή, όπως είπα, υπάρχει και ο Δημ. Καμμένος. Μπορεί να είναι ένας στους σαράντα, αλλά, όπως μια κουταλιά πίσσα σε ένα βάζο με μέλι, χαλάει τη γεύση σε ολόκληρο το βάζο.

Ο κ. Δημήτρης Καμμένος τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια έχει δημοσιεύσει από τους προσωπικούς του λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ιδίως μέσω του Τουίτερ, δεκάδες απαράδεκτα σχόλια, ομοφοβικά, ρατσιστικά, αντισημιτικά. Μια μικρή επιλογή βλέπετε εδώ, άλλα παλιότερα και άλλα πολύ πρόσφατα. Για παράδειγμα, τον Ιούνιο που συζητιόταν το σύμφωνο συμβίωσης, ο κ. Καμμένος σχολίασε (διατηρώ την ορθογραφία του): «Το Αναγκαστικο αλοδαπο πουστροδικαιο δε θα περάσει».

Το να στηρίζεται η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ από έναν τέτοιο βουλευτή, είναι ήδη ενοχλητικό. Το να τον συμπεριλαμβάνει στους κόλπους της, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.

Θα μου πείτε, και δίκιο θα έχετε, ότι τον εναγκαλισμό των ακροδεξιών στοιχείων τον ξεκίνησαν πρώτοι άλλοι. Την αντισημιτική συκοφαντία που εξέπεμψε ο κ. Δ. Καμμένος στις 11.9.2013 ότι τάχα ανάμεσα στα θύματα της 11.9.2001 δεν υπήρχε κανείς εβραίος διότι τους είχαν προειδοποιήσει και κανείς δεν πηγε να εργαστεί, την είχε επαναλάβει πολύ νωρίτερα, όχι με ένα εφήμερο τουίτ αλλά με… ερώτηση στη Βουλή ο Γ. Καρατζαφέρης. Κι όμως αυτό δεν εμπόδισε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να αναδείξουν τον Καρατζαφέρη όχι απλώς σε υφυπουργάκο αλλά σε κυβερνητικό εταίρο και να τον έχουν κορόνα στο κεφάλι τους. Δεν ξεχνάμε ακόμα ότι ο Αδωνης Γεωργιάδης, που είναι μεταξύ των διεκδικητών της ηγεσίας της ΝΔ, διαφήμιζε από την εκπομπή του πριν από μερικά χρόνια το βίαιο αντισημιτικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη για τους εβραίους, ούτε έχουμε λησμονήσει το ακροδεξιότατο παρελθόν του Μάκη Βορίδη, που ποτέ δεν το έχει αποκηρύξει -και οχι μόνο οταν κράδαινε τσεκούρι στα νεανικά του χρόνια, αλλά και όταν κουμπάριαζε με τους λεπενικούς πριν από δέκα μόλις χρόνια.

Αλλά απο την Αριστερά έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις, γι’ αυτό και ο κ. Καμμένος πρέπει να φύγει από την κυβέρνηση. Άλλωστε, καθόλου δεν πείθουν οι απαντήσεις που έδωσε. Όπως θα διαβάσετε, αποδίδει τα επίμαχα μηνύματα σε συνεργάτες του που διαχειρίζονταν τον λογαριασμό του, ενώ αναφέρει επίσης ότι οι λογαριασμοί του είχαν παραβιαστεί. Αλλά δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι εμπιστευόταν συνεργάτες να ξεκατινιάζονται στο Τουίτερ στο όνομά του -κι αν το έκανε, είναι διπλά ακατάλληλος για υφυπουργός χωρίς να απαλλάσσεται από τις ευθύνες. Εκτός αυτού, τουλάχιστον μία φορά στο παρελθόν έχει δώσει διευκρινίσεις για ένα τιτίβισμά του που δέχτηκε μύδρους επικρίσεων, πράγμα που αποδεικνύει ότι εκείνος είχε τον έλεγχο των αναρτήσεών του και όχι η τόσο βολική κουστωδία συνεργατών ή οι άγνωστοι χακεράδες.

(Θετικό βέβαια, αν και όχι πολύ πειστικό, είναι ότι ο κ. Καμμένος στη δήλωσή του καταδικάζει όχι μόνο τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό αλλά και… τον ομοφοβισμό, θυμίζοντας σε αυτό το σημείο τον νομάρχη Ημιμαθείας του Μποστ που ήθελε να πατάξει τον γυμνισμό και τον σεξουαλισμό).

Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, με την έκκληση να φύγει ο Δημ. Καμμένος, ο υπουργός που με κάνει να ντρέπομαι. Και οχι μόνο να φύγει, αλλά να ψηφιστεί και το σύμφωνο συμβίωσης, το πουστροδίκαιο που το λέει -αυτό θα είναι η πιο σωστή επανόρθωση. Αντί όμως να κλείσω εδώ, θα παραθέσω ένα άρθρο του φίλου μου Στρατή Μπουρνάζου, για το «πουστροδίκαιο του υφυπουργού«.

Η θέσπιση του διευρυμένου συμφώνου συμβίωσης ήταν βασική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόλαβε να την υλοποιήσει – και έχω όλη τη διάθεση να αναγνωρίσω ότι ευθύνεται, και γι’ αυτό, η «μπάλα» της διαπραγμάτευσης, που τα παρέσυρε όλα (παρότι τέτοιες καθυστερήσεις δείχνουν πάντα, αν μη τι άλλο, έλλειψη ιεράρχησης και πολιτικής βούλησης).

Και ενώ λοιπόν η εκκρεμότητα παραμένει, και κάθε καλόπιστος περιμένει ότι η νέα κυβέρνηση θα φέρει σύντομα στη Βουλή το σύμφωνο, μαθαίνουμε ότι στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης υπάρχει ένας υφυπουργός, ο Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ, ο οποίος έχει αποκαλέσει το σύμφωνο «αναγκαστικό αλλοδαπό πουστροδίκαιο». Και άλλα πολλά έχει γράψει ο συγκεκριμένος στο twitter, το ένα ελεεινότερο από το άλλο: όχι απλώς ομοφοβικά, αλλά επιθετικά και φρικτά προσβλητικά εναντίον των γκέι· και επίσης άλλα, βάναυσα αντισημιτικά: από το ότι ο Κουβέλης είναι Εβραίος και οι Εβραίοι είναι πάνω από όλα Εβραίοι ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σιωνιστικός, με αποκορύφωμα το ανατριχιαστικό ότι στην επίθεση της 11/9 όλοι, και οι 2.500 Εβραίοι που δούλευαν στους Δίδυμους Πύργους απουσίαζαν.

Όποιος θέλει μπορεί να αναζητήσει τα τουίτ (ο ίδιος τα έσβησε, αλλά κυκλοφορούν ευρέως. Είναι τόσο ελεεινά, που ντρέπομαι να τα αναπαράγω – και αν έβαλα κάποια ψήγματα παραπάνω, το έκανα μόνο και μόνο για να δώσω μια αίσθηση της αθλιότητας.

Οι αναλύσεις περιττεύουν. Τέσσερα σχόλια μόνο, κυρίως διευκρινιστικά:

α) Δεν πρόκειται για ατυχές σχόλιο ή κάτι που του ξέφυγε. Ο νυν υφυπουργός έκανε δεκάδες τέτοια σχόλια στο twitter· είναι κορμός της οπτικής του.

β) Ένα πρόσωπο σε τέτοιες αντιλήψεις δεν έχει θέση σε καμιά κυβέρνηση, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε του κέντρου της κεντροδεξιάς ή της Δεξιάς· μόνο της Ακροδεξιάς.

γ) Φυσικά, κανένα Μνημόνιο δεν επέβαλε την υπουργοποίηση του Δημ. Καμμένου.

δ) Τελευταίο, αλλά και πιο σημαντικό. Δεν μπορούμε να σιωπούμε ούτε να «κατανοούμε» αναγκαιότητες και σύνθετες ισορροπίες που οδήγησαν στην υπουργοποίηση Δημ. Καμμένου. Δεν μπορούμε να κάνουμε λάστιχο κάποια βασικά κριτήριά μας. Είναι, νέτα σκέτα, αίσχος! Ας σκεφτούμε τι θα λέγαμε αν ένας τέτοιος τύπος γινόταν υπουργός επί Σαμαρά ή Σημίτη (το τραγικό, βέβαια, είναι ότι δεν είχε γίνει· τώρα γίνεται). Ας θυμηθούμε τι λέγαμε (και καλώς λέγαμε) για τον Άδωνη και τον Βορίδη. Και δεν έχει σημασία αν ο Α. Τσίπρας και όσοι αποφάσισαν ήξεραν ή δεν ήξεραν όταν τον έκαναν υφυπουργό. Από σήμερα το πρωί, ξέρουν, όπως ξέρει όλη η κοινωνία. Το αίτημα της αποπομπής του Δημ. Καμμένου από την κυβέρνηση είναι στοιχειώδες – και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε, και να το λέμε ηχηρά, και σήμερα και αύριο και μεθαύριο, μέχρι να υλοποιηθεί.

ΥΓ. Φυσικά η ιστορία δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στον Δημήτρη Καμμένο. Η υπουργοποίηση του Μάρκου Μπόλαρη (δεν έχουμε ξεχάσει, φαντάζομαι, την υπόθεση οροθετικών) είναι, ασφαλώς, ένα ακόμα αίσχος. Και πέρα από αίσχος, ενδεικτική για το ποια κριτήρια κυριαρχούν. Και, φυσικά, η ιστορία δεν αρχίζει τώρα, επειδή έχουμε πολλά τέτοια δείγματα (και δήγματα) από παλιότερα – η «μεταγραφή» της Ραχήλ Μακρή στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν, μάλλον, το πιο γνωστό.