Δημήτρης Φύσσας (1956-2024)

Δεύτερο άρθρο σήμερα, αλλά όχι για καλό. Με μαύρη καρδιά αναδημοσιεύω ένα σχόλιο που έγραψα στο Φέισμπουκ, για τον αδόκητο θάνατο του παλιού φίλου Δημήτρη Φύσσα, που πέθανε στον ύπνο του από ανακοπή χτες το βράδυ. Να προσθέσω ότι ο Δημήτρης περιστασιακά σχολίαζε και στο ιστολόγιο, αν και αρκετά από τα σχόλιά του τα υπέγραφε με το χρηστώνυμο Athinaika, αν θυμάμαι καλά. Η  Αθήνα άλλωστε ήταν από τα πάθη του, και όχι μόνο η γειτονιά του (Κυπριάδου) αλλά όλη η πόλη. Ένα από τα παλιά άρθρα του ιστολογίου, το 2012, είναι μια συζήτηση που είχαμε κάνει στην εκπομπή που είχε τότε στην Αθενς Βόις. Δυστυχώς, το ηχητικό δεν  λειτουργεί πια. Επίσης, έχουμε παρουσιάσει στο ιστολόγιο το καταπληκτικό του βιβλίο για τα Σινεμά της Αθήνας.

Στο Φέισμπουκ έγραψα το εξής:

Με βαθύτατη θλίψη έμαθα σήμερα το πρωί τον ξαφνικό θάνατο (από ανακοπή, την ώρα που κοιμόταν) του συγγραφέα Δημήτρη Φύσσα (1956-2024). Τον ήξερα από τα φοιτητικά μας χρόνια, όταν ήταν ο αγαθός γίγαντας της ΚΝΕ στη Φιλοσοφική. Μετά έγινε επαγγελματίας γραφιάς, ένας από τους καλύτερους αθηναιογράφους μας. Πολιτικά δεν συμφωνούσαμε πια, αλλά μας ένωνε, πέρα από το κοινό παρελθόν, η στάση μας στο γλωσσικό, μια και ήταν κι εκείνος μαχητικός αντίπαλος των ελληνοκεντρικών μύθων για τη γλώσσα αλλά και της νεοκαθαρεύουσας. Και ο Παναθηναϊκός βέβαια μας ένωνε, αν και ο Δημήτρης ήταν πολύ πιο μπασμένος από μένα -σε κάποιες εκλογές μάλιστα, το 12 ή το 15 δεν θυμάμαι, τον είχα πετύχει στον δρόμο τη μέρα των εκλογών και μου είχε πει πως είχε ψηφίσει Παναθηναϊκό Κίνημα.

Ήταν από τους καλύτερους αθηναιογράφους μας, με σημειώματα για την Αθήνα σε διάφορα έντυπα. Επίσης έγραψε πολλά βιβλία με μεγάλο ταλέντο διηγηματογράφου, χιούμορ και μια δόση τρέλας. Το γνωστότερό του, το ουχρονικό (what if, εναλλακτική ιστορία) Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος είχα αποφύγει να το διαβάσω για να μη στεναχωρηθώ, αλλά τα υπόλοιπα τα έχω.

Στο Φέισμπουκ είχε έντονη παρουσία. Τελευταία, δημοσίευε φωτογραφίες με βιβλία , που τα πουλούσε, εκποιώντας τμήματα της βιβλιοθήκης του, μέχρι να βγει η κανονική του σύνταξη. Κοιτάζω το προφίλ του, που το είχε με δύο ς, Φύσσαςς, επειδή κάποιος του το είχε χακάρει προ καιρού. Μακάβρια λεπτομέρεια: σε ένα χτεσινό πολιτικό σχολιο, για να πει ότι κάτι το είχε προβλέψει, ξεκινάει με την παγιωμένη έκφραση «Μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω».

Πριν από λίγο καιρό, μου έγραψε να βρεθούμε για να μου δώσει το τελευταίο του, με τον καταπληκτικό τίτλο «Ο Μέσκουλας αποσύρεται για να πεθάνει», που βέβαια σήμερα ακούγεται κι αυτός μακάβριος. (Μάλιστα, σε λίγες μέρες θα γινόταν και η παρουσίασή του) Του είπα πως το έχω ήδη, αλλά να βρεθούμε οπωσδήποτε. Με το ένα και με το άλλο, δεν βρήκαμε μέρα, αλλά, του είπα, δεν πειράζει γιατί εγώ τώρα πια είμαι πολύ συχνά στην Αθήνα. Aμ δε! Γι’ αυτο ποτέ μην αναβάλλετε να βλέπετε τους φίλους και δικούς σας.

Προσθέτω και ένα επίγραμμα που είχε γράψει για τον  εαυτό του:

Τρία παιδιά, σινέ, βιβλία, σκάκι, πόλη και φτωχός
Άθεος, ποτέ γραβάτα και Παναθηναϊκός.

«Επιτύμβιο ενός αναρχοφιλελεύθερου 1956 – ;».

Ελαφρύ να είναι το χώμα, φίλε Δημήτρη!