Αι υγιείς φωναί των βιομηχάνων διά την τέχνην (Μποστ)
Posted by sarant στο 5 Αυγούστου, 2010
Τις προάλλες γιορτάστηκαν τα 85α γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη με μια μεγάλη συναυλία στον Λυκαβηττό. Έρχομαι να τιμήσω το γεγονός με μικρή καθυστέρηση, παρουσιάζοντας ένα σκίτσο του Μποστ αφιερωμένο στον Μίκη -στον Μίκη μας, όπως λέει. Μποστ και Θεοδωράκης συνεργάστηκαν πάμπολλες φορές, και υπάρχουν πασίγνωστα σκίτσα του πρώτου για τον δεύτερο, όπως αυτό που είχαμε παρουσιάσει πριν από καιρό, που εκτός από τον Μίκη παρουσιάζει και άλλες μεγάλες μορφές του ελληνικού τραγουδιού. Το σημερινό όμως σκίτσο είναι εντελώς άγνωστο, παρόλο που κι αυτό παρουσιάζει, μαζί με τον Μίκη, κι άλλα μεγάλα ονόματα, φυσικά κατά 46 χρόνια νεότερους.
Η γελοιογραφία αυτή δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 2 Αυγούστου 1964, περίπου πριν από 46 χρόνια (και κάτι μέρες) και σ’ αυτήν ο Μποστ συνυφαίνει, κατά την αγαπημένη του συνήθεια, δυο άσχετα μεταξύ τους θέματα της επικαιρότητας.
Από τη μια, έχουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν ενταθεί την εποχή εκείνη σε διάφορα εργοστάσια· μάλιστα, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε διοργανώσει στο Περιστέρι συναυλία συμπαράστασης στους απεργούς της Βόλβο και της Θερμίς με τη συμμετοχή πολλών νεαρών τότε μουσικών και τραγουδιστών. Από την άλλη, έχουμε τις περιπέτειες που πέρασε το ανέβασμα του «Άξιον εστί» στο Ηρώδειο για το Φεστιβάλ Αθηνών. Ο ΕΟΤ είχε μεν καλέσει τον Θεοδωράκη να παρουσιάσει το έργο, όμως χωρίς τον Μπιθικώτση, διότι θεωρήθηκε πως «το καλλιτεχνικό του είδος δεν προσιδιάζει στα πλαίσια του αρχαίου θεάτρου» (δηλώσεις του υπουργού Προεδρίας Δημ. Παπασπύρου). Θεοδωράκης και Ελύτης αρνήθηκαν, και όταν προτάθηκε η συμβιβαστική λύση του Σταδίου, την οποία ο Μίκης φάνηκε προς στιγμή να δέχεται, πρόβαλε αντίρρηση ο Οδ. Ελύτης «για λόγους αισθητικούς και ηθικούς».
Κατά την προσφιλή του λοιπόν συνήθεια, ο Μποστ μπλέκει τα δύο γεγονότα με τρόπο σουρεαλιστικό: παρουσιάζει αντιπροσωπεία των βιομηχάνων, με το στερεότυπο πούρο, φράκο και ημίψηλο, να επισκέπτεται τον διευθυντή του ΕΟΤ και να τον παρακαλεί να δώσει το Ηρώδειο στον Θεοδωράκη, ώστε, απασχολημένος με τις πρόβες, να μην έχει χρόνο να κάνει κι άλλες συναυλίες συμπαράστασης στους απεργούς! Σε δεύτερο πλάνο, ο Μίκης Θεοδωράκης με πλακάτ, και δίπλα του η Ντόρα Γιαννακοπούλου, ο Μπιθικώτσης (συνοφρυωμένος) και ο νεαρός Διονύσης Σαββόπουλος, μάλλον στη μοναδική (και όχι πολύ κολακευτική, πρέπει να το παραδεχτούμε) απεικόνισή του από τον Μποστ.
Αριστουργηματική η δήθεν αφίσα του ΕΟΤ που ορίζει ότι «μόνον αι κουκαράτσε» (δηλαδή τα λάτιν, υποθέτω) επιτρέπονται, ενώ οι ρέκτες της καθαρευουσιανιάς δεν θα μείνουν παραπονεμένοι από τη φράση «δίνουν σηναβλίες κουβαλόντες χοροδείων».
Περίπου αυτά είχα να πω, αλλά θα κλείσω με μια πραγματολογική λεπτομέρεια: ψάχνοντας στις εφημερίδες της εποχής δεν βρίσκω καμιά ένδειξη ότι ο Σαββόπουλος συμμετείχε στη συναυλία συμπαράστασης στους απεργούς, ενώ βρίσκω ότι πήρε μέρος και η Μαρία Φαραντούρη, που δεν εμφανίζεται στο σκίτσο. Ίσως ο Σαββόπουλος να είχε εκδηλώσει πρόθεση συμμετοχής σε επόμενες συναυλίες συμπαράστασης, που όμως δεν φαίνεται να έγιναν.
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Χρηστος Κ. said
Δυστυχως σημερα ο Μικης εχει επιλεξει τον ρολο του εθναμυντορα και συναγελαζεται με ολο το συρφετο του εθνικιστικου μπλοκ. Που ‘σουν νιοτη που μου ‘λεγες πως θα γινω καποιος αλλος. (καπως ετσι τελος παντων)
sarant said
Και έτσι όμως είναι αρκετά απρόβλεπτος -τις προάλλες είπε για τη μικρασιατική εκστρατεία (ότι ήταν τυχοδιωκτική), ύστερα έγινε η επισκεψη του Ερντογάν, και όλος ο συρφετός που τον ανέβαζε στα ουράνια άρχισε να τον ξαναλέει προδότη.
Δύτης των νιπτήρων said
Ο, ψηλός ων, Επιμήκης, κατά άλλα κείμενα του Μποστ.
Πρέπει να είναι η μοναδική απεικόνιση του Σαββό πριν το μουστάκι. Έχω δει και μια φωτογραφία με κάποια μάζωξη σε ταβέρνα, ίσως λίγο πριν κατέβει στην Αθήνα.
Bambola Nera said
Α, ο πρόδεδρος του ΕΟΤ είναι ο φρυδάς; Εγώ αρχικώς τον πέρασα για τον Καραμανλή.
Σκύλος της Β.Κ. said
Η «Ντώρα» με το μαντήλι, μεταξύ Θοδωράκη και Σαββόπουλου, πρέπει νάναι η Ντόρα Γιαννακοπούλου, μετέπειτα σύζυγος του Μηνά Χρηστίδη και ακόμη πιο μετέπειτα μητέρα του Λένου Χρηστίδη. Καλλιτεχνικότατο σόι!
pros said
Ο Μποστ, περισσότερο προφητικός μου φαίνεται, παρά σουρεαλιστικός…
Σήμερα οι καλλιτέχνες και ωδείο και βιολοντσέλα και άρπες έχουν,
με την ευγενική χορηγία των διαπλεκόμενων και του κύριου εκπροσώπου τους,
του οραματιστή, φιλότεχνου, ιδιοκτήτη του γνωστού συγκροτήματος των «δημοκρατικών»…
Ηλεφούφουτος said
«ο νεαρός Διονύσης Σαββόπουλος, μάλλον στη μοναδική (και όχι πολύ κολακευτική, πρέπει να το παραδεχτούμε) απεικόνισή του »
Μα ούτε η εμφάνισή του τότε ήταν πολύ κολακευτική, τι να κάνει κι ο σκιτσογράφος;
Ο Μίκης έχει γνωρίσει πολλών ειδών βλάκες και ανάλογα με το ποιους θυμάται και εκνευρίζεται μιλάει. Σε μια επίσημη επίσκεψη στη Ρωσία λίγο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ έβγαλε τους πάντες απ τα ρούχα τους, γιατί σε τηλεοπτική συνέντευξη (ήταν αρκετά γνωστός στους άνω των 40) είπε ότι ο ρωσικός λαός δεν έχει καταλάβει πόσο σπουδαίος ήταν ο Στάλιν και αμέσως μετά σε συνέντευξή του σε εφημερίδα κομμουνιστών (λέμε τώρα) τούς δυσαρέστησε και εκείνους μ αυτά που είπε. Για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν ήδη μετανοιωμένος τότε.
Την επίκληση στον τουρισμό που κάνει ο βιομήχανος στο τέλος του μονολόγου την προσέξατε; Και τότε όπως και τώρα οι απεργίες συνδέονταν με τον τουρισμό.
Σκύλος της Β.Κ. said
Ο δεξιός βιομήχανος (εννοώ ο μικρότερος, που δεν μιλάει) μοιάζει αρκετά με τον Πρόδρομο Μποδοσάκη Αθανασιάδη (
με τη χαρακτηριστική μύτη και το μουστακάκι), ιδρυτή μεταξύ άλλων της ΠυρΚαλ, που κατά τον ισπανικό εμφύλιο επλούτισε, πουλώντας πανάκριβα τα πυρομαχικά στους δημοκρατικούς.
Κορνήλιος said
ὁ Μίκης Θεοδωράκης εἶναι μουσικὸς γιὰ τὸν ὁποῖο πιστεύω πὼς ἡ ἱστορία ὡμίλησε ἀμετάκλητα. ἂν αἱ πολιτικαὶ θέσεις του δυσαρεστοῦν ἐνίοτε τοὺς ἐθνικιστὰς ἢ τοὺς ἀντεθνικιστὰς μὲ ἀφήνει παγερῶς ἀδιάφορον, πολιτικῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀνώριμος.
Σκύλος της Β.Κ. said
Ε, μικρός είν’ ακόμα, θα ωριμάσει.
betatzis said
Προς Χρήστο Κ. του σχολίου 1:
Ο στίχος είναι του Βάρναλη, Σκλάβοι Πολιορκημένοι. Πρόλογος
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!
(υπάρχει στις σελίδες του κ. Σαραντάκου)
Υ.Γ. προς όλους : Ας μην παρεξηγηθώ, στόχος μου δεν είναι η επίδειξις ξερολίασης, αλλά η διάδοσις ψυχοπνευματικώς λίαν ωφέλιμων δημιουργημάτων, σαν το ποίημα αυτό, που μετράει και σήμερα, ειδικά σήμερα, όπως όλος ο Βάρναλης, και που στο κάτω κάτω μ΄ αρέσει πολύ και μ΄ αρέσει να το μοιράζομαι βρε αδερφέ, χωρίς άλλες βαρύγδουπες δηλώσεις και θηλυκά ουσιαστικά εις – ις…..
Χρηστος Κ. said
Ευχαριστω μπετατζη! Και καλα εκανες και με διορθωσες.
iconology2009 said
Να τελειώνει αυτός ο μύθος του πολιτικά ανώριμου Μίκη! Στην πραγματικότητα η ιστορία ΠΑΝΤΑ τον δικαίωνε εκ των υστέρων. Και στη σημερινή, στην παρούσα δραματική αλλά και τραγελαφική-λόγω ΓΑΠ-συγκυρία είναι ο μόνος που είχε και τα ριφλέξ αλλά και τα κότσια να τα πεί τα πράγματα με τ’όνομα τους.
Απλά σαν αντισυμβατική και ηφαιστειώδης προσωπικότητα που είναι δύσκολα θα χωρούσε στα καλούπια του τυπικού και του προβλέψιμου κονφορμισμού της πολιτικής σκέψης των επαγγελματιών και των οπαδικών σχηματισμών τους. Είναι δείγμα πνευματικής αλλά και πολιτικής υγείας και ευρωστίας τό ότι ο Μίκης είναι ακόμα και τώρα στα 85 του τόσο απρόβλέπτος και όχι μόνο αυτό αλλά και ανυπόκριτα απρόβλεπτος, δηλαδή καμμιά κοινωνική ή άλλη αβρότητα δεν θα τον κάνει να αποστεί από το καθήκον της καρδιάς του να μιλήσει.
Επισης να τελειώνει αυτή η έρπουσα φήμη ενός κρυφοακροδεξιού Μίκη. Αλίμονο αν τον πατριωτισμό τον μονοπωλούσαν οι Καρατζαφέρηδες και τον διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό οι Γιωργάκηδες. Μόνο πλήρεις προσωπικότητες με αποδεδειγμένο διεθνιστικό υπόβαθρο έχουν το δικαίωμα να επικαλούνται τα δίκαια της πατρίδας τους χωρίς να καταντούν ανόητα και γραφικά εθνοκάπηλοι. Και ο Μίκης είναι μιά τέτοια περίπτωση.
Γιώργος Λυκοτραφίτης said
Εγώ, πάντως, θα θεωρώ πάντα μεγάλη αδικία να γιορτάζονται τα 85α γενέθλια του Θεοδωράκη, ενώ ο Χατζιδάκις πέθανε στα 69.
Εννοείται ότι είναι εις γνώσιν μου ότι αυτό που γράφω ακούγεται παιδαριώδες, αισθηματικό και αφελές και, ακόμη, ενδεχομένως (φαίνεται να) αντικρούει το επιστημονικότερο σχόλιο του/της Iconology 2009, που προηγείται -όμως, δεν είναι εδώ ακόμη ένας τόπος για τα παιδαριώδη, τα αισθηματικά και τα αφελή;
(Έπεα καύσωνος…)
Υ.Γ. Με συγκινεί όλως ιδιαιτέρως ο Μπετατζής, που, στο 11, μας θυμίζει τους στίχους του Βάρναλη… (Είχα πάντα εμπιστοσύνη στους εργάτες του κατασκευαστικού τομέως. Απόψε, έρχονται άλλη μία φορά, μέσω Σαραντάκου, να με δικαιώσουν…)
Κορνήλιος said
#13 Αλίμονο αν τον πατριωτισμό τον μονοπωλούσαν οι Καρατζαφέρηδες και τον διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό οι Γιωργάκηδες.
συμφωνῶ. μόνο οἱ ἀριστεροὶ δικαιοῦνται νὰ τὰ μονοπωλοῦν.
iconology2009 said
@Γιώργος Λυκοτραφίτης.Σαν φανατικός Χατζηδακικός(με το Μίκη είναι άλλη η σχέση που με συνδέει και η μουσική του δεν ήταν παρά η αφορμή του να μού γίνει γνωστός ο πολυσχιδής χαρακτήρας του)θα συμφωνήσω μαζί σας γιά την συντελεσθείσα αδικία σε βάρος του Χατζηδάκι, που ακολούθησε εκείνη που έγινε σε βάρος του Σούμπερτ, σε βάρος του Μότσαρτ. σε βάρος…
@Κορνήλιος: και να τόθελαν να τον μονοπωλήσουν τον πατριωτισμό οι αριστεροί δεν θα το μπορούσαν. Την αποκλειστικότητα την είχαν πάρει με τη σφραγίδα του ίδιου του κράτους οι πρόγονοι του Καρατζαφέρη. Ε όσο γιά τον διεθνισμό-κοσμοπολιτισμό, αυτός είναι στο DNA της ίδιας της ιδεολογίας τους.
Η απόπειρα του Γιωργάκι να δείξει κοσμοπολίτης προσκρουει στο αξεπέραστο εμπόδιο της απελπιστικά χαμηλής του συγκρότησης αφενός(θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γκαίτε ακόμη και στην υποψία μιας δειλής υποψίας σκέψης να αποκληθεί ένας πολιτισμικά αναλφάβητος άνθρωπος κοσμοπολίτης) και στο ότι μπερδεύει την ιδιότητα της παγκοσμιότητας της κυριαρχίας της πρώτης του-και ίσως και της μονης του-πατρίδας με τον κοσμοπολιτισμό που δεν είναι κάτι άλλο παρά η ισοπολιτεία των πολιτισμών. Αλλο η κυριαρχία του πολιτισμού(ή ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό)της υπερδύναμης και άλλο ο κοσμοπολιτισμός.
Κορνήλιος said
Iconology, θέτεις τὸν διεθνισμὸ ὡς προϋπόθεσι τοῦ πατριωτισμοῦ. ἐγώ, ἀντιστρόφως, θέτω τὸν πατριωτισμὸ ὡς προϋπόθεσι τοῦ διεθνισμοῦ. στὸ κάτω κάτω γιὰ νὰ ὑπάρχῃ διεθνισμὸς πρέπει νὰ ὑπάρχουν ἔθνη. συμφωνῶ μὲ τὴν κριτική σου στὸν ΓΑΠ ἂν καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύῃ γιὰ τὸ πρότυπο τοῦ διεθνιστοῦ ποὺ καλλιεργεῖται σήμερα. ὅσο γιὰ τὶς σφραγίδες τῶν κρατῶν κατὰ τὴν ψυχροπολεμικὴ περίοδο θαρρῶ πὼς εἶναι θέμα πολὺ μεγάλο καὶ ἡ συζήτησί του κάπως ἀνώφελη γιὰ τὴν σημερινὴ πολιτικὴ πραγματικότητα.
ΥΓ Κι ἐγὼ φανατικὸς Χατζηδακικὸς εἶμαι. Ποῦ σήμερα τέτοιοι καθαρευουσιάνοι γλωσσολόγοι, ὅλοι ἁμιλλῶνται στὸν ὑπερδημοτικισμό…. 😦
ΣοφίαΟικ said
Τελικά όλοι χατζιδακικοί είμαστε ή είναι κάποια μόδα να δηλώνεις χατζιδακικός;
Εμένα από την άλλη με ενοχλεί που κάθε χρόνο γιορτάζονται τα γενέθλια ή κάποια άλλη επέτειος του Θεοδωράκη. Είναι απαραίτητο κάτι τέτοιο κύριε Μίκη μας;
LandS said
@iconology2009, ζητώ συγνώμη για το φτηνό λογοπαίγνιο, αλλά δεν μπορούσα να μη συνδυάσω την λατρεία των εικονισμάτων που αναβλύζει από τις παρεμβάσεις σου με το διαδικτυακό όνομά σου.
Και γιατί παρακαλώ «Η απόπειρα του Γιωργάκι να δείξει κοσμοπολίτης προσκρουει στο αξεπέραστο εμπόδιο της απελπιστικά χαμηλής του συγκρότησης αφενός(θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γκαίτε ακόμη και στην υποψία μιας δειλής υποψίας σκέψης να αποκληθεί ένας πολιτισμικά αναλφάβητος άνθρωπος κοσμοπολίτης) και στο ότι μπερδεύει την ιδιότητα της παγκοσμιότητας της κυριαρχίας της πρώτης του-και ίσως και της μονης του-πατρίδας με τον κοσμοπολιτισμό που δεν είναι κάτι άλλο παρά η ισοπολιτεία των πολιτισμών. Αλλο η κυριαρχία του πολιτισμού(ή ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό)της υπερδύναμης και άλλο ο κοσμοπολιτισμός.» ;
Που έβγαλες το συμπέρασμα ότι ο ΓΑΠ είναι πολιτισμικά αναλφάβητος; Επειδή έχει Αμερικανίδα μάνα; Επειδή ως παιδί ή έφηβος έμεινε μόνο έξι ή επτά χρόνια στην Ελλάδα; Αν έμενε δεκαεπτά θα ήταν «πολιτιστικά ‘αλφαβητημένος’ «;
Είναι όλοι οι Αμερικανοί «πολιτιστικά αναλφάβητοι»; Ο Αμερικανικός πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι χειρότερος από τον Ευρωπαϊκό; Ή από τους άλλους πολιτιστικούς ιμπεριαλισμούς που προηγήθηκαν;
Το να λες «[Ο] κοσμοπολιτισμό[ς] … δεν είναι κάτι άλλο παρά η ισοπολιτεία των πολιτισμών» είναι ισοδύναμο με το να λες «γιὰ νὰ ὑπάρχῃ διεθνισμὸς πρέπει νὰ ὑπάρχουν ἔθνη»
iconology2009 said
@Lands: ο κοσμοπολίτης είναι εξ ορισμού πνεύμα πλατύ, έχει αντιληπτική ικανότητα τουλάχιστον μέσου όρου και ένα μορφωτικό επίπεδο που συναρτημένο με την αντιληπτική ικανότητα είναι όχημα πρόσληψης και άρα κατανόησης πολιτισμών. Εχετε εσείς αντιληφθεί αυτά τα στοιχεία να υπάρχουν στον Γιώργο Παπανδρέου; Ο κοσμοπολιτισμός είναι μαγικά αριστοκρατική ιδιότητα και δεν μπορεί να αφορά μετριότητες πνευματικές σαν τον Παπανδρέου. Εκανα την αναφορά μου σ’αυτόν γιατί γίνεται η απόπειρα να διαμηνυθεί στους «υποψιασμένους» ένας τέτοιος κοσμοπιλιτισμός προκειμένου να διασκεδαστεί η ξενόφωτη αλλά και μονοπλευρη συγκρότηση του.Αλλά τί είδους κοσμοπολιτισμό μπορεί να έχει κάποιος όταν έχει αφενός λειψή μορφωτική συγκρότηση ενώ θα μπορούσε να έχει την άριστη. Τί είδους κοσμοπολιτισμός΄είναι αυτός που έχει άγνοια της γλώσσας της χώρας που όχι απλά στην οποία ζεί αλλά και που κυβερνά. Τί είδους κοσμοπολιτισμός είναι αυτός που αγνοεί και την κουλτούρα του ίδιου αυτού τόπου9που αλίμονο δεν είναι οι επιδεικτικές ζεϊμπεκιές).Δεν θα μιλήσω βέβαια ότι τα ίδια ισχύουν και γιά όλη την υπόλοιπη δυναστική φαμίλια που ενώ δεν είναι απόδειξη της δικής του ανεπάρκειας είναι μιά ένδειξη, μιά σημειολογική υπόδειξη.
Σε καμιά περίπτωση δεν υπαινίχθηκα κάτι γιά τον αμερικανικό λαό και προφανώς εδώ υπάρχει παρανόηση. Είπα απλά ότι είναι άλλο ένας πολιτισμός να είναι παγκόσμιος λόγω ισχύος του φορέα του(στη προκειμένη περίπτωση του κράτους των ΗΠΑ) και κατά συνέπεια όποιος είναι ενήμερος αυτού του πολιτισμού επειδή συμβαλινει να είναι πολίτης αυτής της χώρας δεν σημαίνει αυτόχρημα ότι είναι και κοσμοπολιτικά συγκροτημένος. Πιθανώς βολεύει πολλούς αμερικανοθρεμμένους έτσι να νομίζουν αλλά πολύ λυπάμαι που θα τους στενοχωρήσω, δεν συμβαίνει έτσι.
Αναφέρθηκα στον Γκαίτε-που είναι αυτός που επί της ουσίας έδωσε τον όρο του κοσμοπολιτισμού όχι μόνο σαν διατύπωση ορισμού αλλά και σαν βίωση και εμπειρία συνειδητή και επιλεγμένη.Ο σοφός λοιπόν αυτός άνθρωπος-ο πρόσχαρα και όχι δυσκοίλια σοφός-προτού αγαπήσει τον Σαιξπηρ και τον Μπαϋρον,προτού εντρυφήσει στον Ρωμαϊκό και τον Ελληνικό Πολιτισμό και προτού γοητευτεί από την ανατολική ποίηση της Περσίας και της Τουρκίας, αγάπησε βαθειά την γλώσσα και το πολιτισμό της ίδιας του της πατρίδας. Αναβίωσε ξεχασμένα έργα του Μεσαίωνα, ύμνησε τη γοτθική τέχνη της πατρίδας του και ξανάφερε στ’αφτιά του γερμανικού λαού ξεχασμένους θρύλους και παραδόσεις, που ξαναδιαβάστηκαν σαν παραμύθια στα πιτσιρίκια της νέας Γερμανίας. Θέλω να πώ ότι ο κοσμοπολίτης έχει σαν βάση του εξακτινωμένου κοσμοπολιτισμού του την ίδια την πατρίδα του,που αγαπώντας την ειλικρινά αγαπά και τον υπόλοιπο κόσμο σαν δυνητική δεύτερη πατρίδα.
Δεν ζητάει κανείς βέβαια απ’τον Παπανδρέου να γίνει Γκαίτε(τί λόγος;!)αλλά έχετε αντιληφθεί, όχι να γνωρίζει έστω και τα στοιχειώδη της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου του αλλά να έχει, λόγω καταγωγής, έστω κάποια ενσυναίσθητη υποψία του genius loci(του πνεύματος του τόπου) αυτής της χώρας;Είναι ένα ξένο σώμα σ’αυτό το τόπο, ένας απρόσφορος γιά φύτεμα σπόρος στα εδάφη μας, είναι ένας ξένος που δεν έχει κανένα ενθουσιασμό να ενσωματωθεί σωματικά και ψυχικά στο σώμα και τη ψυχή αυτού του τόπου. Δεν είναι δα κι ο πρώτος(έχουν προηγηθεί οι Γλύξμπουργκ-αντίθετα ο Οθωνας φαίνεται ότι ψυχικά τουλάχιστον αποπειράθηκε να ενσωματωθεί και σ’αυτό καθοριστικό λόγο ίσως να έπαιξε το ανυπόκριτα φιλελληνικό περιβάλλον του πατέρα του, βασιλιά Λουδοβίκου της Βαυαρίας). Δεν είναι είπαμε ο πρώτος αλλά μακάρι να είναι ο τελευταίος. Γιατί πάντα τέτοιοι άνθρωποι-που παντα νιώθουν κομπλεξικα σαν σ’έναν αφιλόξενο τόπο-τελικά καταντούν μοιραίοι γιά τον τόπο αυτό που τον νιώθουν,έστω χρυσή, φυλακή τους.
ΣοφίαΟικ said
Ο τρόπος που ορίζεις τον κοσμοπολίτη αμέσως αμέσως αποκλείει το 99% των Ελλήνων- συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που έχουν δύο και τρία διαβατήρια. Και σίγουρα αποκλείει όλους τους πολιτικούς της χώρας Επομένως, το δείγμα αυτών που έχουν αυτά που ζητάς είναι πολύ μικρό, επομένως, πως γίνεται να βρεθεί πρωθυπουργός από αυτό το δείγμα; Δε γίνεται.
Αυτό που πιθανόν έχει ο ΓΑΠ και σε ενοχλεί (δεν ξέρω αν το έχει, δεν τον έχω γνωρίσει ούτε είμαι στην Ελλάδα για να τον βλέπω στην τηλεόραση), είναι το ότι είχε την προνομιούχα ανατροφή που είχαν κι όλοι του κύκλου του (του κοινωνικού, όχι του πολιτικού) ή αν προτιμάς, της κοινωνικής τάξης του, πιθανόν να έχει τους καλούς τρόπους και τη ρηχότητα που έχουν κι άλλοι σαν αυτόν. Σίγουρα είχε την ευκαιρία να πειραματιστεί στη ζωή του με τη σιγουριά ότι κάποιος θα μαζέψει τα σπασμένα, κι αυτό διαμορφώνει τον ανάλογο χαρακτήρα- συνήθως προς το καλύτερο. Και γενικά, προφανώς καλύτερα απ’ό,τι ο γιος του μπετατζή.
Αλλά αυτό συμβαίνει με την άρχουσα τάξη, και δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πολιτικοί μας από αυτή την τάξη βγαίνουν. Ακόμα κι αυτοί που το παίζουν παιδιά του λαού. Αν έχει αλλάξει κάτι πλέον, αυτό μάλλον είναι ότι στον σαρωτικό λαϊκισμό του παρελθόντος έπαψε και η συγκεκριμένη ομάδα (όπως κι όλες) να έχει σε μεγάλη εκτίμηση το καλλιεργημένο πνεύμα και φτάσαμε να μην μπορώ να σκεφτώ έναν πνευματικό άνθρωπο στους 300. Αλλά αυτό δεν είναι έγκλημα.
Δύτης των νιπτήρων said
Έλα βρε Iconology, τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Σοβαρά πιστεύεις ότι στα σοβαρά θέματα θα είχαμε άλλη πολιτική σήμερα αν π.χ. στη θέση του ΓΑΠ ήταν ο Βενιζέλος ή ξερωγώ ο Σαμαράς; Εκτός αν έχουμε την εντύπωση ότι αν γίνουν εκλογές και βγει η ΝΔ θα σπεύσει να καταγγείλει τη σύμβαση με το ΔΝΤ ας πούμε. Όπως η νέα κυβέρνηση της Ουγγαρίας, η ακροδεξιά, που είπε-είπε και φυσικά τίποτα τέτοιο δεν έκανε. Πώς να το κάνουμε, με ταξικούς-οικονομικούς όρους γίνεται η πολιτική, όχι με αισθητικούς.
iconology2009 said
Σοφία είναι πολύ αυθαίρετο το συμπέρασμα σου και θάλεγα ότι κινείται σχεδόν στον αντίποδα των όσων λέγω. Ας ξεκινήσουμε με τους πολιτικούς-που είναι και ένα ζητούμενο,ειδικά σήμερα, να είναι κοσμοπολίτες. Από τους προβεβλημένους οι περισσότεροι έχουν μιά στέρεη παιδεία(δεν αναφέρω ονόματα γιά ευνόητους λόγους)που σε σημαντικό βαθμό μάλιστα την απέκτησαν εκτός Ελλάδας. Οι περισσότεροι είναι ήδη πολύγλωσσοι. Αρα σε καμμιά περίπτωση δεν αποκλείονται:το αντίθετο θάλεγα.Προνομιακά περιλαμβάνονται.
Ε΄ναι αλήθεια ότι προσπαθώ να είμαι κομψός στις διατυπώσεις μου απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου και ίσως εδώ βρίσκεται ο πυρήνας της παρανόησης. Θα το προσπαθήσω σύντομα τώρα(με περιμένει αδημονώντας το κυματάκι της θάλασσας!):δεν νοείται κοσμοπολιτισμός στη σκέψη χωρίς ουμανιστική παιδεία. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας τπυ κοσμοπολιτισμού. Και φυσικά δεν εννοώ παιδεία αποκτημένη και τεκμαρτή από πτυχία αλλά αυτή που αποκτά ο καθένας μας με τη φιλέρευνη διάθεση ενός ψυχισμού που «ψάχνεται» και δεν μένει στη τυποποιημένη πνευματική τροφή που προσφέρεται από τα εξειδικευμένα κολαστήρια σπουδών που είναι τα πανεπιστήμια ή τα πολυτεχνεία.
Ο πολιτικός ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να είναι κοσμοπολιτικής συγκρότησης, δηλαδή να έχει ουμανιστική παιδεία, που σημαίνει-γιά να το κάνουμε λιανά-να έχει γνώση ή έστω υποψία του τί είναι ΙΣΤΟΡΙΑ(εδώ αφεύκτως ο πολιτικός πρέπει να την παίζει στα δάκτυλά του και όχι μόνο αυτό αλλά και να στοχάζεται δημιουργικά πάνω στο αντικείμενο της), τί είναι οι διάφορες δράσεις και εκφάνσεις του πολιτισμού(οι τέχνες του, οι επιστήμες του, οι σκέψεις που τον καθόρισαν, τα παιχνίδια του(ναι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός!))Ολα αυτά ,με την εξαίρεση του τελευταίου, του παιχνιδιού δηλαδή, ο κοσμοπολιτικός άνθρωπος τα προσλαμβάνει με το βιβλίο κυρίως ή καταναλώνοντας πρωτογενώς τα προϊόντα του πολιτισμού όπως μουσική, εικαστικές τέχνες, παραστατικές τέχνες κλπ. ΕΧΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΡΗΧΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;(εκτός ίσως από το παιχνίδι-αθλητισμό;)Εχει καταλάβει κανείς τον Παπανδρέου να γνωρίζει Ιστορία;νάχει διαβάσει (στη μητρική του έστω γλώσσα) λογοτεχνία;Η σχέση του με το γλωσσικό φαινόμενο(το απόλυτο και το κυριαρχικό φαινόμενο του πολιτισμού)είναι επί της ουσίας αυτή που έχει και ένας αναλφάβητος. Γνωρίζει ό,τι γνωρίζει από τη γλώσσα με τον τυπικό μηχανικό τρόπο που αποκατά κανείς από τη μάνα του και από τη δασκάλα του. Δεν υπάρχει από κει και πέρα ούτε η ελάχιστη υποψία λογιότητας στην σκέψη και στην εκφορά της. Είναι όλα ρηχά και χωρίς βάθος κάτι που φαίνεται όταν-σπανια-πρέέι να μιλήσει χωρίς τη βοήθεια χειρογράφου ή αποστήθισης. Οταν αυτό το ρηχό πνεύμα αντιμετωπίζει ορυμαγδό σύνθετων πολύμορφων καταστάσεων με ποιά δύναμη ανάλυσης να συλλάβει τα κατακλυσμιαία γεγονότα που τον περιβάλλουν και να κάνει μιά πρώτη σύνθεση; Χωρίς τον διανοητικό εξοπλισμό που δίνει η στέρεη ουμανιστική παιδεία-που επιμένω δεν χρειάζεται να είναι πτυχιακή παιδεία-ο πολιτικός είναι χαμένος στην αμφίβολης έτσι κι αλλιώς αποτελεσματικότητας τεχνοκρατική άμυνα(γι’αυτό και οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να σώσπουν τον κόσμο:επειδή δεν είναι κοσμοπολίτες στη σκέψη.Είναι μονοσήμαντης πρακτικότητας διαχειριστές.Και αν…).
Να το πώ λίγο πιό χύμα; Η αντιληπτική, διανοητική, πνευματική, μορφωτική και ιστορική συγκρότηση του Παπανδρέου είναι τόσο απογοητευτικά φτωχή ώστε όχι τον ρόλο του ηγέτη μιάς χώρας δεν του επιτρέπεται να παίζει αλλά ούτε και του πιό ακίνδυνου κοσμοπολίτη, που σημαίνει δυνάμει του πολίτη κάθε χώρας αλλά πρώτιστα της χώρας του.Οταν στη χώρα του δεν έχει τα προσόντα να σταθεί σαν ισάξιος πολίτης με τους άλλους συμπολίτες του-που αυτοί είναι σε θέση να ξεχωρίσουν,ενδεικτικά αναφέρω, τον Κολοκοτρώνη από τον Καραϊσκάκη και να εννοήσουν την αύρα που εκπέμπουν αυτοί οι δύο τόσο ξεχωριστοί ήρωες-πώς μπορεί με όρους κοσμοπολιτισμού να ζήσει κάπου αλλού; Πώς θα εννοήσει το πνεύμα των ξεχωριστών τόπων που ένας σωστός και αισθαντικός κοσμοπολίτης διαισθητικά αντιλαμβάνεται;Εκτός κι αν έχουμε να κάνουμε με τον κοσμοπολιτισμό των θέρέτρων σαν το Μονακό, την Κυανή Ακτή, την Μύκονο ή την Ιμπιζα.Εκεί σου φτάνει, γιά να μη σου πώ ότι σου περισσεύει κιόλας ο κοσμοπολιτισμός του άχρωμου χρήματος.
iconology2009 said
@Δύτης νιπτηρων:(εν συντομία)Γιά σήμερα δεν μπορω να είμαι πιά σίγουρος αλλά γιά τις 4 Οκτωβρίου απολύτως ναι.Ενας συγκροτημένος νους θα έιχε ήδη κάνει ανάλυση της κατάστασης και όχι μόνο αλλά θα είχε ήδη κάνει και μιά πρώτη σύνθεση των ενεργειών στις οποίες θα προέβαινε. Ενας συγκροτημένος νους θα έιχε επιλέξει πολιτικό προσωπικό που να στελεγχώνει τον κεντρικό κρατικό μηχανισμό και να τον υποβοηθεί στις αποφάσεις του αντίστοιχο(το πολιτικό προσωπικό εννοώ) της συγκρότησης του. Ενα συγκροτημένο μυαλό έχει όχι μόνο διαισθηση αλλά και στρατηγική οργανωτικότητα, μακρόπνοη θεώρηση των πραγμάτων αλλά και καλά ριφλέξ γιά τα επέιγοντα.Δεν είναι σπανιες αυτές οι ιδιότητες στους πολιτικούς-γνωρίζω τουλάχιστον εκατό από ΟΛΑ τα κόμματα που κατέχουν αυτές τις αρετές.Αυτές οι ιδιότητες είναι σπάνιες μέχρι ανυπαρξίας στον Παπανδρέου.Απλά πράγματα.
nikiplos said
καλησπέρα…
Τελικά η σύνδεση των απεργιών με τον Τουρισμό, ήταν πάντοτε μέσα στο πρόγραμμα!
Η συζήτηση σχετικά με Μίκη-Μάνο, έχει γίνει προ 30ετίας και ουσιαστικά δεν τελείωσε ποτέ, όσο κόπο κι αν κατέβαλαν περί του αντιθέτου και οι δύο συνθέτες…
Ουσιαστικά όμως αυτή η ίδια η άμιλλά τους μάλλον είναι που απέδωσε το υπερμεγέθες έργο του έντεχνου λαϊκού. Γιατί η τέχνη τους ήταν πάντα λαϊκή, και καλό είναι να μην συκγρίνουμε τους Σούμπερτ και Μότσαρτ με τον Μάνο μας, όσο κι αν ο οίστρος ή η ψυχή μας μας καλεί…
Η τέχνη του Μίκη και του Μάνου ήταν και παρέμεινε Λαϊκή και η παγκόσμια Μουσική εκεί τους εντάσσει, σε αντίθεση με άλλους έλληνες συνθέτες όπως για παράδειγμα Χρήστου ή Ξενάκη. Χωρίς αυτό να μειώνει ούτε την παγκοσμιότητά τους ή το μέγεθός τους να εξηγούμαστε…
ΣοφίαΟικ said
23: Τα είπε πιο καλά ο Δύτης, αλλά πάντως έχω να πω ότι εφόσον έχουμε δημοκρατία και εκλέγουμε τα κριτήρια που αναφέρεις είναι πλεόνασμα. Εσύ έχεις αυτά τα κριτήρια, ο Μήτσος ο περιπτεράς έχει άλλα, κι όταν είσαι μειοψηφία εσύ και πλειοψηφία ο Μήτσος;
Όσο για τον ΓΑΠ, δεν ξέρω αν διαβάζει λογοτεχνία, πάντως και σε οικογένεια με παιδεία μεγάλωσε (πατέρας καθηγητής πανεπιστημίου), σε καλά σχολεία πήγε που προσφέρουν την παιδεία που περιγράφεις, επομένως τις ευκαιρίες τις είχε. Από και και πέρα, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τις εκμεταλλεύτηκε γιατί δεν τον ξέρουμε προσωπικά και δεν αρκεί η εικόνα από τα ΜΜΕ.
Σίγουρα έχει πολύ διαφορετική δημόσια εικόνα από τον προκάτοχό του, ο οποίος για μένα ήταν αν όχι ο υπαρκτός, σίγουρα ο ιδεατός μέσος όρος, αυτό που έχουν για πρότυπο οι Έλληνες σήμερα,
iconology2009 said
Η οικογένεια του(ο ελληνικός κλάδος εννοώ…)είχε όντως παιδεία και μάλιστα ήταν οι ίδιοι κοσμοπολίτες πολιτικοί με τον όρο που αναπτύξαμε. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται και το επιλήψιμο γιά τον απελπιστικά μέτριο ΓΑΠ(ευφημισμός το «απελπιστικά μετριος»: η θεσμική του ιδιότητα με κάνει να κρατάω κάποια προσχήματα…). Πώς είναι δυνατό από μιά τέτοια λαμπρή οικογένεια σπουδαίων αστών πολιτικών να βγαίνει μιά τέτοια απελπιστικά απογοητευτική μετριότητα. Και καλά αυτό.Πώς όμως είναι δυνατόν αυτή η μετριότητα να προωθείται στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα, στο ανώτερο σκαλοπάτι εξουσίας. Αυτό είναι το ανέκδοτο που επιφύλασσε γιά την Ελλάδα η Ιστορία τον 21ο αιώνα. Τον 20ο και τον 19ο τον ρόλο του ανέκδοτου τον επεφύλασσε γιά τους μονάρχες. Στον 21ο αιώνα τον κράτησε γιά τον απόγονο ενός δυναστικού πολιτικού οικου.
Και κάτι τελευταίο γιά τον Καραμανλή σε σύγκριση με τον Γιώργο Παπανδρέου .Διανοητικά, μορφωτικά, αντιληπτικά αλλά και ουσιωδώς κοσμοπολιτικά ο Καραμνλής είναι κλάσεις ανώτερος του Παπανδρέου και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταντάει και προσβολή γιά τον πρώτο να συγκρίνεται με τον δεύτερο. Θάλεγα ότι ο Παπανδρέου συγκρινόμενος με ολους τουςέλληνες πολιτικούς εξασφαλίζει σαν συγκρότηση διανοητική επάξια την βάση, εννοώντας με αυτο ότι βρίσκεται στον πάτο της κατάταξης.
Ναι βέβαια όμως το ΤΙΜΕ τον χαρακτήρισε GREEK THINKER αλλά ξέχασε όταν πέταξε αυτή τη μπαρούφα να τονίσει ότι ο έλληναςαυτός διανοητής δεν έχει ούτε μιά σελίδα γραμμένη στο ενεργητικό του. Τί διανοητής είναι αυτός που δεν έχει βιβλιογραφία να τον συνοδεύει; Εσωτερικό διαλογισμό κάνει μη δημοσιοποιήσιμο; Τί θέλω να πώ; ότι όλη αυτή η εικόνα του Παπανδρέου είναι επικοινωνιακό κατασκεύασμα και ο άνθρωπος δεν έχει πουθενά αντίκρυσμα γιά να βρούμε. Και η πιθανή καλοσύνη που μπορεί να έχει σαν μιά ταπεινή προσωπικότητα περιορισμένων διανοητικών όμως δυνατοτήτων δεν είναι στοιχείο γιά να τον κάνει πρωθυπουργό αλλά ίσως κηπουρό πρωθυπουργού(άντε και Μητσο περιπτερά κατά παραχώρηση…)γιά την ομορφιά του ονόματος σου αλλά και γιά την ουσία που ένα τέτοιο ονομα κρύβει :Σοφία!
ΜΑΡΙΑΓΚ said
iconology2009
Ήταν λοιπόν κατά την άποψή σου συγκροτημένος νους και λαμπρός πολιτικός ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο μεγαλύτερος δημαγωγός που γέννησε η Ελλάδα, ο άνθρωπος που επέλεξε για συνεργάτες του και συνδιαμορφωτές της πορείας και του μέλλοντος αυτής της χώρας ανθρώπους σαν το Λαλιώτη και τον Τσοχατζόπουλο, που ενέταξε στο περιβάλλον του καφετζούδες, χαρτορίχτρες και αεροσυνοδούς αν μη τι άλλο χαμηλού νοητικού επιπέδου; Είναι συγκροτημένος νους και λαμπρός πολιτικός κατά την άποψή σου ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος επί πέντε χρόνια ηγήθηκε μιας κυβερνητικής παράταξης που εξέθρεψε τα μεγαλύτερα σκάνδαλα σε βάρος του ελληνικού λαού, που είχε στενούς συνεργάτες το Ρουσόπουλο, τον Στυλιανίδη, τον Βουλγαράκη, τον Σπηλιωτόπουλο και τόσους άλλους, που έχει εξαφανισθεί εδώ και μήνες, δεν ξέρω σε ποιο ευρωπαϊκό θέρετρο, χωρίς έστω να προσπαθήσει, με τις «διανοητικά, μορφωτικά, αντιληπτικά αλλά και κοσμοπολιτικά» ανώτερες, όπως ισχυρίζεσαι, δεξιότητές του να συμβάλει στη βελτίωση της δύσκολης κατάσταση που βιώνει η χώρα και οι πολίτες της;
Αν για σένα λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε εμένα μου αρκεί η, κατά τους ισχυρισμούς σου, «μετριότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και δεν χρειάζομαι πια άλλους λαμπρούς πολιτικούς με συγκροτημένο νου. Και το αν πράγματι αποτελεί μια «μετριότητα» αυτό θα κριθεί σε μεταγενέστερο χρόνο και κριτήριο σίγουρα δεν θα είναι το αν έχει καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας, ως προς τα άλλα δε κριτήρια που θέτεις, αυτά είναι παντελώς αυθαίρετα, γιατί δεν νομίζω να γνωρίζεις αν πράγματι ο Παναδρέου διαβάζει λογοτεχνία ή αν ασχολείται με τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
iconology2009 said
@ΜαρίαΓκ:Φοβάμαι πώς άλλα διαβάζεις και άλλα καταλαβαίνεις.Δεν έκανα πολιτική κρίση ούτε γιά τους προγόνους του ΓΑΠ ούτε γιά τον Καραμανλή.Μίλησα γιά συγκρότηση διανοητική και σ’αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι μιά τέτοια συγκρότηση την είχαν και ο Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος και ο Ανδρέας Παπανδρέου(ειδικά του τελευταίου δεν του την αρνήθηκαν ούτε οι αντίπαλοι του). Τα σχόλια γιά καφετζούδες και αρεοσυνοδούς, ενώ είναι αλήθεια, δεν χαρακτηριζουν την ίδια την συγκρότηση ενός γερασμένου και ετοιμοθάνατου Παπανδρέου και φυσικά η αγάπη του γιά τη γυναίκα-όποια κι αν είναι αυτή, ποιός μπορεί να τον κρίνει γι’αυτό;-επίσης δεν του καταργεί αυτή τη συγκρότηση. Νομίζω ότι έχουμε από καιρό περάσει το μεσαίωνα γιά να κρίνουμε οποιονδήποτε άνθρωπο γιά τις ερωτικές του επιλογές.
Μίλησα λοιπόν γιά τον κοσμοπολιτισμό των προγόνων του σημερινού πρωθυπουργού και τον σίγουρο και στέρεο αυτό πνευματικό οπλισμό τον αντιπαράθεσα στον ανύπαρκτο του επιγόνου τους και διαδόχου τους στον δυναστικό οίκο. Στην πραγματικότητα όμως τον ΓΑΠ δεν τον αντιπαράθεσα τόσο με τους προγόνους του όσο με τους συγχρόνους του, γιατί στο σχόλιο μου νο 23 αναφέρομαι σε εκατό τουλάχιστον άλλους πολιτικούς-που έιχαν όμως την ατυχία να μην λέγονται Παπανδρεου και να κληρονομήσουν ένα κόμμα με τις ίντριγκες, τις δολοπλοκίες, τις αήθεις αντιθεσμικές συμπεριφορές και τις μεθοδεύσεις και που μ’αυτές το κληρονόμησε αυτή η απελπιστικά ήσσων προσωπικότητα που σήμερα μας κυβερνά.
Φυσικά και έχετε κάθε δικαίωμα να διαλέγετε μετριότητες γιά ηγέτες σας, αν αυτό σας περιποιεί τιμή να τον χαίρεστε και να τον καμαρώνετε.Οσο γιά την χρήση-τη δολοφονική και την τερατογεννώδη που κάνει της ελληνικής γλώσσας ο Παπανδρέου ,μπορώ να σας παραπέμψω στο αξίωμα: «ο τρόπος που μιλάς είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι» δηλ η λεκτική αναπηρία αντιστοιχίζεται με ανάλογη διανοητική. Οσο γιά το τί διαβάζει ο Παπανδρέου σας διαβεβαιώ ότι δεν διαβάζει τίποτε:ούτε μπροσούρες οδηγιών χρήσης ποδηλάτου!ΤΙΠΟΤΕ(εκτός από τα κείμενα που του πασάρουν γιά εκφώνηση, και που μετά ακριβώς την επιτέλεση αυτής της αγγαρείας οδηγούνται στον νεκροθάλαμο του Λόγου και της Γλώσσας.
Τελειώνοντας θέλω να κάνω μιά γενική παρατήρηση: όταν ακούς πολίτη να λέει ότι προτιμά μιά(κατ’ευφημισμό, κατά ακραίο ευφημισμό) μετριότητα γιά πολιτικό ηγέτη, αυτό σημαίνει ότι ο πολίτης δεν έχει φιλοδοξίες γιά τη χώρα του αλλά μόνο συμφέροντα.Γιά τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον σοβαρό και εχέφρονα πολίτη να διαφημίζει την μετριασμένη φιλοδοξία του με τον να ψηφίζει έναν άπελπιστικά μέτριο.Προφανώς λοιπόν το κίνητρο του δεν είναι πνευματικό γιά να ψηφίσει αυτή τη μετριότητα αλλά κάποιο άλλο.Και στην πολιτική όταν ψηφίζεις καραγκιόζη έχεις τον ιδιοτελή λόγο σου να το κάνεις. Αν δεν τον έχεις αυτό τον μικροπρεπή ιδιοτελή λόγο, τότε σε πλημμυρίζει η οργή και κατεδαφίζεις την παράγκα, γιατί με την πατρίδα σου δεν παίζεις παιχνίδια.
Α και κάτι ακόμη:ο Κώστας Λαλιώτης είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Ανδρεας Παπανδρέου σύμφωνα με εισήγηση της οικογένειας Παπανδρεου, ενώ με τον Ακη Τσοχατζόπουλο έχει συνυπάρξει αρμονικά επί δεκάδες χρόνια ο μετριότατος ηγέτης σας χωρίς να νιώσει ούτε μιά στιγμή την αποφορά που νιώθετε τώρα εσείς. Μήπως κάτι πρέπει νά του πείτε; του ηγέτη σας;
καλοπροαίρετος said
@ 29 αρεοσυνοδούς
Μέρα και νύχτα ρίχνανε μπόμπες τ’
αρεοπλάνα
κι έχαν’ η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα
Έτσι, αρεοπλάνα, το έλεγε ο δημιουργός του τραγουδιού, Μιχάλης Γεννήτσαρης (αργότερα Γενίτσαρης), έτσι το δίδαξε και στον Νταλάρα.
iconology2009 said
@30 Χαχαχαχαχα!Από τέτοια λάθη; άφθονα(δυστυχώς!). Άν γράφεις παρορμητικά και δεν έχεις την υπομονή να διορθώνεις, θα λουστείς και το σχόλιο.Τί τα θέλεις; το κλικ είναι άψυχο πράγμα: το γράμμα δεν βγαίνει σωματικά απ’το χέρι σου κι έτσι είναι ευεπίφορο στο να κατακρημνιστεί ανά πάσα στιγμή στην άβυσσο του λάθους, του αβυσσαλέου καμμιά φορά!
Συνειδητοποιώ όμως πόσο τέτοια λάθη-πικάντικα καθ’εαυτά-δημιουργούν δυνητικά νέα νοήματα ή στρέφουν αλλού την προσοχή ή επιτείνουν ένα νόημα που θάθελε να διατυπωθεί:θα μπορούσα ας πούμε να γράψω ωραιοσυνοδός ή πιό εύκολα(και μποστ-ικότερα!)ορεοσυνοδός!
sarant said
30: Πράγματι «αρεοπλάνο» το λέει ο Νταλάρας.
Αλλά και ο Ζαμπέτας στην Παλιοπαρέα:
Στράβων Αμασεύς said
Ως προς το σκέλος της μουσικής όντως #25 Nikiplos Θεοδωράκης και Χατζιδάκις δεν συγκρίνονται με Μπαχ και Μότσαρτ όπως δεν συγκρίνονται Μαρξ, Πολάι κλπ με τους Αριστοτέλη και Πλάτωνα, οι μεν απευθύνονται στην αιωνιότητα οι δε στην εποχή τους. Επομένως όχι, δεν είναι λαϊκοι συνθέτες αλλά δεν είναι και κλασικοί. Είναι όμως συνθέτες υψηλοτάτου επιπέδου και θεωρώ ότι το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στην παγκόσμια μουσική είναι Ελληνικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον καλύτερο τους (ίσως τους Pink Floyd), ισάξιο όμως θεωρώ τον Ζαμπέτα που όμως ήταν απόλυτα λαϊκός. Περί μουσικής όμως η συζήτηση είναι τεράστια.
Είμαστε Έλληνες, αυτό σημαίνει ότι είμαστε πολύπλοκες προσωπικότητες. Με τον σημερινό κομματισμό έχουμε φτάσει στην διαστροφή να προσπαθούμε να περιχαρακώσουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας μέσα στα κομματικά ιδεολογικά κανάλια. Αυτό είναι αυτο-προκρουστισμός. Είσαι δεξιός άρα μη κοσμοπολίτης, αριστερός άρα διεθνιστής κλπ. Ο Μίκης έχει την τόλμη να είναι ο εαυτός του, πότε σφάλει, πότε όχι αλλά δεν μπαίνει μέσα στο ρυάκι. Τον σέβομαι βαθύτατα παρόλο που είμαι αντικομμουνιστής.
Γιώργος Παπανδρέου, μεγάλο κεφάλαιο. Όσο πιο ανίκανος αποδεικνύεται τόσο περισσότερο μεγαλώνει το κεφάλαιο. Νομίζω ότι κουβαλάει μέσα του όλα τα κόμπλεξ ψευδοανωτερότητας του αμερικάνικού πολιτισμού. Βέβαια απορώ πως είναι δυνατόν ο μικρός του αδερφός, ο Ανδρέας, να μιλάει τέλεια τα Ελληνικά ενώ ο ΓΑΠ που έζησε και 7 χρόνια στην Ελλάδα τα μιλάει με το ζόρι. Αν αυτό δεν είναι ζήτημα τότε πιο είναι; Δύο είναι οι άνθρωποι που δεν θα μάθουν ποτέ Ελληνικά, ο Μπάγιεβιτς και ο ΓΑΠ. Ένα ακόμη όμως ζήτημα που προκύπτει είναι το γιατί όλο το σόι έχει και μια έδρα στο Ελληνικό σύστημα. Ο ένας στην εκπαίδευση, ο άλλος στην κυβέρνηση. Πόσα άραγε Ελληνικά μυαλά έχουν χαθεί μέσα στο ιερατείο του εκπαιδευτικού συστήματος για να έρθει ο ΑΑΠ να πάρει έδρα στην Ελλάδα;
Διαπολιτισμός ή πολυπολιτισμός. Ο όρος προϋποθέτει την ύπαρξη δύο ή περισσότερων πολιτισμών. Πως όμως μπορεί να υπάρξει πολυπολιτισμός του κιμά; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Εμπόριο: Για να υπάρξει εμπόριο ντομάτας πρέπει κάποιος να έχει ντομάτες και κάποιος να μην έχει. Αν έχουν και οι δύο τότε δεν υπάρχει ζήτηση, δεν υπάρχει προσφορά.
Ηλεκτρισμός: Για να υπάρξει ροή ρεύματος πρέπει να υπάρχουν δύο πόλοι με διαφορά δυναμικού (τάσης). Στις μπαταρίες θέλουμε δύο στοιχεία. Το ίδιο στα υδραυλικά δίκτυα, στην εκπαίδευση πρέπει να υπάρχει ο κάτοχος της γνώσης και αυτός που τη ζητάει.
Ο σύγχρονος όμως πολυπολιτισμός επιζητεί την ισοπέδωση, τον μηδενισμό των πολιτισμών, το βραχυκύκλωμα. Επομένως δεν μιλάμε για πολιτισμό αλλά για ένα πρόβλημα, για βραχυκύκλωμα.
Το βασικό ζητούμενο του πολυπολιτισμού είναι η διατήρηση της διαφορετικότητας η οποία όμως με την μαζική ώσμωση που προκύπτει από τις μετακινήσεις πληθυσμών στην ουσία επιφέρει την καλλιέργεια νέων υβριδικών πολιτισμών (δηλαδή στείρων πολιτισμών) και καταστροφή των παραδοσιακών. Επομένως μιλάμε για ελεγχόμενο μονοπολιτισμό και όχι για διαπολιτισμό. Αν απέτυχε αυτό το πείραμα επί Οθωμανισμού ήταν γιατί ο Ελληνισμός ήταν πολύ δυνατός και με βαθιές ρίζες αλλά και γιατί το εμπόριο ήταν περιορισμένου βεληνεκούς. Σήμερα με το παγκόσμιο εμπόριο, το πείραμα θα πετύχει και θα οδηγηθούμε στον μονοπολιτισμό άρα στην πτώση τάσης με μοναδική διαφοροποίηση τον πλούτο. Επομένως αυτό που καλλιεργείται είναι ένα δίκτυο χρήματος και όχι ένα δίκτυο πολιτισμών.
Ο κοσμοπολιτης ως έννοια είναι στην ουσία ο άνθρωπος χωρίς ρίζες, ο περιπλανώμενος, συναισθηματικά και μόνο γίνεται καμιά φορά απόστολος των ξεχασμένων του ριζών αλλά ο κοσμοπολίτης δεν παράγει πολιτισμό αλλά μεταφέρει στοιχεία από τον έναν πολιτισμό στον άλλον. Αναγκαίο συστατικό ο Κοσμοπολίτης αλλά αν ήμασταν όλοι κοσμοπολίτες δεν θα υπήρχαν πολιτισμικές διαφορές. Θα ήταν σαν να ήμασταν όλοι ταχυδρόμοι, κανένας δεν θα έγραφε γράμματα. Αν όλα τα έντομα ήταν μέλισσες θα πλημμυρίζαμε στο μέλι αλλά θα καταστρεφόταν η φύση.
Ελεγχόμενος βέβαια πολυπολιτισμός (δηλαδή μονοπολιτισμός) επιχειρείται και στη φύση με την προώθηση της μονοκαλλιέργειας και των Γενετικά Τροποποιημένων Τροφίμων.
Για εμένα το θέμα είναι βαθύτατα φιλοσοφικό αλλά και πολιτειακό. Είναι αντίστοιχο της δημοκρατίας σε σχέση με την ολιγαρχία. Προτιμώ τη δημοκρατία και τις διαφωνίες μου με τους αριστερούς από την πλήρη καθιέρωση της μιας ή της άλλης ολιγαρχίας.
Εξάλλου και η Σπάρτη έπεσε ακριβώς μόλις νίκησε τον Πελοποννησιακό πόλεμο και απέτυχε στον μονοπολιτισμό της αλλά ενόσω υπήρχαν δύο ξεχωριστοί πόλοι ο Ελληνισμός μεγαλούργησε.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όλα πρέπει να τα βλέπουμε σαν δίκτυα, ακόμη και την ίδια την γλώσσα. Είναι η ευγενής προσφορά της πληροφορικής (ετυμολογικά και φιλοσοφικά τέλειος όρος σχετικά με το Information Technology) στον πολιτισμό. Το θέμα όμως που τίθεται είναι ότι αντικείμενο δικτύωσης πλέον έχουμε γίνει και εμείς οι ίδιοι. Σχετικό άρθρο: Ανθρώπινα δίκτυα
Κορνήλιος said
Νομίζω ὑπῆρχε καὶ κάτι σὰν παρῳδία τῶν ἀριστοφανικῶν βατράχων στὸ θέατρο σκιῶν ποὺ διηγωνίζοντο ὁ Θεοδωράκης καὶ ὁ Χατζηδάκις. Ἐμένα μοῦ ἀρέσει καὶ ὁ Ξαρχᾶκος (ἔχει γράψει καὶ τὸ δίχτυ, ποὺ λέει κι ὁ Στράβων).
Στράβων Αμασεύς said
Έχει πολλούς η χρυσή περίοδος. Ξεκινάει με Γιοβαν Τσαούς και Σουγιούλ λίγο αργότερα, για τον οποίο είπε ο Μίκης ότι είναι όλοι παιδιά του. Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Μητσάκης κλπ για να κορυφωθεί στους Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Χατζιδάκι, Μαρκόπουλο και συνεχίζει μέχρι και σήμερα (Κατσιμιχαίοι, Λοίζος, μέχρι Ρασούλη, Ξιδάκη, Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου,…). Για τα σύγχρονα ξεπεσμένα δεδομένα πάλι έχουμε κάτι να επιδείξουμε. Είμαστε καλοί στη μουσική.
ΜΑΡΙΑΓΚ said
29
Δεν κρίνω τον Παπανδρέου για τις ερωτικές του επιλογές, τον κρίνω όμως και από τις ερωτικές του επιλογές. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με συγκρότηση διανοητική να ερωτευθεί αυτήν που ερωτεύθηκε ο Παπανδρέου, γιατί όταν ερωτεύεσαι ερωτεύεσαι κυρίως την προσωπικότητα του άλλου, τι ερωτεύθηκε λοιπόν στην προσωπικότητά της ο Παπανδρέου, πώς είναι δυνατόν να επικοινωνούσαν αν ο ίδιος είχε διανοητική συγκρότηση και τι είναι δυνατόν να συζητούσαν μεταξύ τους. Και μην ξεχνάς ότι η επιλογή του αυτή δεν έγινε όταν ήταν γερασμένος και ετοιμοθάνατος αλλά σε πολύ προγενέστερο χρόνο. Το γεγονός επίσης ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει συνυπάρξει με το Λαλιώτη και τον Τσοχατζόπουλο επί δεκαετίες αναιρεί αυτό που αυτοί οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν ή μήπως περιορίζει την ευθύνη του Ανδρέα Παπανδρέου για την επιλογή τους και τη στενή συνεργασία που είχε μαζί τους;
Τέλος πάντων με τον Ανδρέα Παπανδρέου, όσον αφορά δε τη «γενική» παρατήρησή σου σε ενημερώνω ότι δεν έχω κανένα ιδιοτελή λόγο να προτιμώ τον Γιώργο Παπανδρέου και αυτό για τις ανάγκες της συζήτησης πρέπει να το δεχθείς μιας και δεν με γνωρίζεις, προφανώς λοιπόν για σένα δεν είμαι σοβαρή και εχέφρων. Πες μου λοιπόν αν ήμουν σοβαρή και εχέφρων ποιον θα έπρεπε να προτιμήσω; Ποιος από αυτούς που διεκδίκησε την εξουσία πρόσφατα έχει φιλοδοξίες για τη χώρα, ποιος μπορείς να πεις ότι θα μπορούσε να συγκεντρώσει γύρω του τους σοβαρούς και εχέφρονες ανθρώπους στην Ελλάδα και να πάει τη χώρα μπροστά; Γιατί εγώ με τις περιορισμένες μου δυνατότητες δεν τον έχω ακόμη εντοπίσει.
Πάντως το αξίωμα στο οποίο με παραπέμπεις δεν λέει «ο τρόπος που μιλάς στην ελληνική γλώσσα είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι» και επειδή εγώ μισώ οποιονδήποτε ρατσισμό από οπουδήποτε και αν προέρχεται και επειδή γενικά δεν μου αρέσουν οι κατεδαφίσεις, θα περιμένω για να κρίνω τον Γιώργο Παναδρέου και τους συνεργάτες του σε μεταγενέστερο χρόνο, πάντως όχι με τα δικά σου κριτήρια.
iconology2009 said
Στα ερωτικά των ανθρώπων μού είναι ΕΝΤΕΛΩΣ αδύνατο να υπεισέλθω και να τα κρίνω. Σαν γυναίκα, σαν στυλ γυναίκας και σαν συγκρότηση ούτε κι εμένα θα μούλεγε τίποτε η Λιάνη(αν ήμουν 15 αρης ίσως ναί…). Αν όμως σ’εναν άντρα λέει κάτι, αυτό είναι θέμα ΜΟΝΟ αυτού του άντρα και της ίδιας της γυναίκας που διαλέγει. Γιά όλους τους υπόλοιπους δεν μας πέφτει ΚΑΘΟΛΟΥ λόγος. Μα ΚΑΘΟΛΟΥ.
Γιά τον Γιώργο τώρα μιά κουβεντούλα ακόμα:όταν έγραψα το γνωστό αξίωμα που συσχετίζει γλώσσα και σκέψη δεν αναφέρθηκα στα(άθλια έτσι κι αλλιώς)ελληνικά του αλλά και στα εξίσου άθλια αγγλικά του, που ίσως από άγνοια της γλώσσας θεωρούμε οτι τα χειρίζεται καλύτερα. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΚΤΑ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤ’ΑΓΓΛΙΚΑ!. Κάτι που ίσως αποδεικνύει την δύναμη και την ισχύ του προαναφερθέντος αξιώματος. Η σκέψη κι εκεί βγαίνει τό ίδιο ανάπηρη και στρεβλή όσο και η γεμάτη χασμωδίες, κλισέ και άγχρωμη -με όχι σπάνια συντακτικά λάθη-μητρική του γλώσσα.
Τέλος ποτέ δεν ψηφίζουμε κάποιον που τον θεωρούμε μετριότητα με το ελαφρυντικό ότι έχει κι αυτός δικαίωμα να δοκιμαστεί-που σημαίνει ότι του δίνετε το δικαίωμα να αποτύχει(δικαίωμα του οποίου έχει κάνει πλήρη χρήση στο δεκάμηνο που μας πέρασε). Υπάρχει άλλο ένα αξίωμα ότι ποτέ και γιά κανένα λόγο και με κανένα σκεπτικό δεν ψηφίζουμε μετριότητες. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι με την εξαίρεση ίσως του Λεβέντη και καμιά δεκαριά άλλων γραφικών(απόλυτα συγκρίσιμων διανοητικά με τον δυναστικό γόνο που ψηφίσατε αλλά που ατυχώς αυτοί δεν διαθέτουν επικοινωνιολόγους να τους κρύβουν τα προφανή κουσούρια) εναλλακτικές υπάρχουν αρκετές και που αξίζουν ίσως ισότιμα και αυτοί αυτό το δικαίωμα να δοκιμαστούν αλλά εσείς προτιμήσατε την εύκολη, συμβατική πεπατημένη. Ανακαλώ το θέμα της ιδιοτέλειας στη σκέψη και στην επιλογή Παπανδρέου αλλά τότε δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που υπολείπεται σας περιποιεί τιμή να το υποψιαζόμαστε.
ΜΑΡΙΑΓΚ said
37
Μπορείτε να υποψιάζεστε ότι θέλετε και ας μην είναι προς τιμήν μου (ας χρησιμοποιήσω λοιπόν κι εγώ τον πληθυντικό ευγενείας). Πάντως δεν θυμάμαι να έγραψα ότι ψήφισα τον Παπανδρέου, εσείς βέβαια τα συμπεράσματα τα βγάζετε μόνος σας, έχω ψηφίσει όμως κατά καιρούς δεινούς χειριστές της ελληνικής γλώσσας, οι οποίοι τη διανοητική συγκρότηση που προφανώς είχαν (αφού κατά την άποψή σας αυτά πάνε μαζί) τη χρησιμοποίησαν για να δημαγωγήσουν, για να εξαπατήσουν, για να χειραγωγήσουν και γενικά προς ίδιον όφελος και όχι για το καλό του συνόλου.
Υπερασπίζομαι απλώς το δικαίωμα κάποιου να κρίνεται από το σύνολο της προσωπικότητας και της προσφοράς του και όχι μόνο από τον τρόπο χειρισμού της γλώσσας και επειδή εγώ ακόμη δεν γνωρίζω, όπως ίσως εσείς ως διανοητικά ανώτερος που είστε, αν λάβει κανείς υπόψιν του τον τρόπο που χειρίζεστε την ελληνική γλώσσα, όλα τα στοιχεία που μου είναι απαραίτητα για να τον κρίνω, θα περιμένω περισσότερο.
Στράβων Αμασεύς said
#36 Ενίοτε ερωτεύεσαι και από απελπισία. Σκέψου σε τι απελπιστική κατάσταση βρισκόταν ο Ανδρέας, πόσο τον είχε κουράσει η Margaret για να αναγκαστεί να νυμφευτεί την συγκεκριμένη γυναίκα. Αν βέβαια ισχύει αυτό τότε σκέψου ότι αυτή η κουραστική γυναίκα είναι η μητέρα του σημερινού πρωθυπουργού ο οποίος είναι επίσης κουραστικός.
Βέβαια το αξιοπερίεργο με τους υποστηρικτές του «Σοσιαλιστικού Κινήματος» είναι ότι είναι πολύ δεκτικοί σε παροντικό χρόνο με τον αρχηγό τους αλλά επικριτικοί απέναντι σε αυτό που υπεστήριζαν όταν ο αρχηγός αλλάξει. Λχ σήμερα κατακρίνεις τον Ανδρέα για την Λιάνη αλλά τότε δεν το έκανες. Κάποιοι σοσιαλιστές σήμερα επικρίνουν τον Σημίτη αλλά τότε του έδιναν την μια λαϊκή εντολή πίσω από την άλλη. Ακόμη και όταν στέγνωσε τα νοικοκυριά με το χρηματιστήριο, ακόμη και τότε οι περισσότεροι τον υποστήριζαν. Σήμερα τον βρίζουν αλλά σήμερα είναι αργά. Το ίδιο θα κάνεις αργότερα με τον Γιωργάκη αλλά και πάλι θα είναι αργά.
Δεν έχω τη ρητορική δεινότητα του Iconology2009 αλλά έχω προβληματιστεί αρκετά με το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ και κατέληξα στο ακόλουθο συμπέρασμα. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα ακροδεξιό Βασιλικό κόμμα, με την ιδιαιτερότητα ότι ο βασιλεύς έχει δημοκρατικό προσωπείο.
Αν ρωτήσουμε τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ την ιδεολογία τους θα μας απαντήσουν με τις γνωστές γενικότητες της πασοκικής δημαγωγίας. Στην ουσία όμως ο υπήκοος του πασοκ δεν έχει ιδεολογία, υιοθετεί την ιδεολογία του αρχηγού του. Πότε είναι πατριωτικά σοσιαλιστής, πότε εκσυγχρονιστής, πότε υπέρ της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης απλά και μόνο γιατί αυτή είναι η γραμμή του βασιλέως.
Σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα υπάρχει ένας ιδεολογικός Μ.Ο. Ο κομμουνιστής έχει ιδεολογικό όραμα, ο ΝΔκράτης (ψηφοφόρος) ένα άλλο. Επειδή όμως το ίδιο το σύστημα είναι πασοκοκεντρικό αναγκάζεται η ΝΔ (κόμμα) να ψάχνεται, όσο διαρκεί όμως το ψάξιμο χάνει ψηφοφόρους δεδομένου ότι οι ψηφοφόροι της ΝΔ έχουν συγκεκριμένο όραμα για τον τόπο.
Το ΠΑΣΟΚ απεναντίας δεν έχει κανένα όραμα, οι ψηφοφόροι του υιοθετούν το όραμα του εκάστοτε αρχηγού. Κανένας ΠΑΣΟΚος ποτέ δεν θα τα βάλει με τον αρχηγό του. Θα τον υποστηρίξει έχοντας εμπιστοσύνη ότι ο βασιλεύς γνωρίζει καλύτερα. Εδώ τίθεται το ερώτημα: τι είναι δημοκρατία; Εντός της ΝΔ υπάρχουν πολλές φωνές, εντός του ΠΑΣΟΚ μόνο μια, αυτή του βασιλέως. Όλες οι άλλες καταπνίγονται στο βωμό της διατήρησης της εξουσίας.
Εγώ ως δημοκράτης αδυνατώ να υποστηρίξω ένα βασιλικό κόμμα ακόμη και αν στην κορυφή του βρίσκεται ο πλέον χαρισματικός ηγέτης που φυσικά ο J.Α.Π. κάθε άλλο παρά τέτοιος είναι. Ειλικρινά βρίσκομαι σε χάλια ψυχολογική κατάσταση γιατί δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι με κυβερνάει κάποιο κατασκεύασμα ενός συστήματος, μας έχει φλομώσει στο ψέμα, μας εκβιάζει και εμείς πρέπει να περιμένουμε να δούμε που το πάει. Μα δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε. Δεν παρακολουθούμε κάποια ταινία για να δούμε το τέλος.
Μιλάμε για την δημοκρατία μας και όχι για το βασίλειο των Παπανδρέου. Ακόμη και αν είναι να σκοτωθώ στον πόλεμο προτιμώ να γνωρίζω ότι πάω στο μέτωπο και όχι να μου λένε ότι πάμε περίπατο στο πάρκο με τον μπαμπά.
καλοπροαίρετος said
Τα εφτά πετσιά της μοναξιάς, τα τρία «Παιδιά της νύχτας», και ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο
@ 32
Σωστά, και ο Ζαμπέτας. Έχω πάντως τη βεβαιότητα ότι το αρεοπλάνο του Γενίτσαρη είναι γνήσιο, ενώ του Ζαμπέτα καταχρηστικό· εννοώ ότι το πρώτο, και προγενέστερο (1944), το έλεγε όπως το είχε καταλάβει ο Γ., ενώ το δεύτερο (1973) ήταν σκόπιμος βαρβαρισμός (κατά τα ελεωφορείο, εφτακίνητο, ιπποδήλατο, βραδυόφωνο, στερεοφωναχτικό, πιανίστρα, ανθηρόστομος κττ.· το Τετράδη αντί Τετάρτη δεν το λογίζω, φαίνεται ότι κάποια εποχή έτσι γραφόταν επισήμως), είτε του Μπακογιάννη (οι στίχοι είναι του Νίκου Μπακογιάννη, αδελφού του αδικοχαμένου Παύλου· και οι στίχοι του αυθεντικού αριστουργήματος «Παιδί της νύχτας», του Ζαμπέτα εννοείται, όχι του Μαζωνάκη, δικοί του είναι· υπάρχει και τρίτο τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, με τον Τάσο Κρυστάλλη· καταπληκτικό· παίζει κι ένα παιδί της νύχτας στο «Βραδιάζει» του Στέλιου, αλλά στους στίχους -της Τσώτου, που ανέφερα πρόσφατα και στα περί καύματος-, όχι στον τίτλο), είτε του Ζ., που έβλεπε π.χ. βαπόρι και τραγουδούσε παπόρι.
Άλλος απολαυστικός βαρβαρισμός του Ζ.: η κόρη τού, γνωστού μας από τα «Αποσπάσματα από έρωτες», Φριτς, μαθαίνουμε στο σήκουελ, «πάρτι τού» κατά Ζ., ότι σπούδαζε… αντικιτέρρρ! (Ο δε γιος, άρχοντας: δερματολογία στο… Περναμπούκο! Από το Περναμπούκο είναι κι εκείνος ο Ζουνίνιο με το φάουλ-κουράρε· τον γνώρισαν καλά στο πετσί τους, τα δύο από τα εφτά, οι γαύροι με τη Λυών το 2005· ένα σφύριξε στον Νικοπόλ στο 2-1 στη Γαλλία και ένα στον Γιάννου στο 1-4 εδώ· την ίδια χρονιά, στο Βραζιλία-Ελλάδα 3-0 στο Συνομοσπονδιών, κόλλησε κι άλλο παστέλι στον κηπουρό, πέντε λεπτά αφότου μπήκε αλλαγή· άγαλμα ο Κλούνεϋ, κούρος κανονικός, τα χέρια γροθιές στους μηρούς· ούτε στο καρέ-καρέ ριπλαίη στο ξενοδοχείο δεν πρόλαβε να δει το τόπι· στο 2’10’’ κ.ε. του εν παραθέματι βιντέου υπάρχουν και τα τρία αυτά γκολ. Κατά τα άλλα, το ποδόσφαιρο είναι, λέει, μόνο θέαμα· μωρέ και άθλημα είναι, και άκρως θεαματικό και πολυποίκιλο, και τέχνη είναι, και πολυσύνθετη μάλιστα, και επιστήμη είναι, και δη σύμπλοκη, αρκεί να παίζεται από αθλητές και από τεχνίτες και από επιστήμονες, όχι από τους περιπατητές -ή κουτουρού τρεχαλατζήδες, το αισθητικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα ίδιο είναι στην τελική- και τους ξυλοκόπους και τους καπνοδοχοκαθαριστές που βλέπουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα· αλλά αυτά ταιριάζουν καλύτερα σε άλλο θέμα.)
Όσο για το αερόπλανο του μέγιστου Τούντα (1931;), δεν ξέρω αν είναι περίπτωση «έτσι το κατάλαβα, έτσι το λέω» ή «ξέρω πώς είναι το σωστό, αλλά το λέω αλλιώς για πλάκα», ή απλά για να βγει το μέτρο.
Και στο σινεμά, άλλοι το λένε μονόπλανο, άλλοι μονοπλάνο. Και υπάρχει και η μονοδοντού γριά του σατιρικού άσματος. Και οι τύποι γυπάετος και γυπαετός, έχω την εντύπωση ότι είναι και οι δύο αποδεκτοί, αν και όχι ίσης συχνότητας εμφάνισης στην πράξη.
Δεν το ανέφερα στο 30: Σε ζωντανή εκτέλεση του τραγουδιού του Γενίτσαρη, έχω ακούσει, αντί «πώπω ζημιά μεγάλη», να λέγεται «άγγλοι κι αμερικάνοι».
Και υπάρχει και το σαλονικώτικο ταξίλατο.
Δύτης των νιπτήρων said
Πάμε βλέπω ολοταχώς για νέα μπαλαφάρα. 🙂
iconology2009 said
Καταπληκτικέ Καλοπροαίρετε: θυμήθηκα-συνειρμικά από τον Ζαμπέτα-και τον «ανθρακώρυχο» στο «Μιάς πεντάρας νιάτα». Τελικά συνειδητοποιώ ότι όταν έχεις σκοπό να χρωματίσεις μιά λέξη και έχεις κάποιου είδους ηθικό εξοπλισμό να το κάνεις-ας το πούμε σκέφτεσαι τίμια και υπολήπτεσαι τη λέξη που θέλεις να αλλοιώσεις-χρωματίσεις, τότε η γραμματική υποχωρεί γιά να περάσεις. Και η λαϊκότητα, επειδή δεν ήταν ποτέ της επηρμένη απέναντι στη γλώσσα, είχε -και φαντάζομαι συνεχίζει να έχει-το ελεύθερο στην γλυκειά αυτή αυθαιρεσία.
καλοπροαίρετος said
@ 42
Το «Για μιας πεντάρας νιάτα» είναι από τα καλύτερα δείγματα της μουσικής και ενορχηστρωτικής ιδιοφυΐας του Ζαμπέτα. Το προτιμώ βέβαια στην τρυφερή εκτέλεση της Μπέμπας Μπλανς, όχι τη διεκπεραιωτική της Μαρίας Δουράκη, που ακούγεται στην ταινία.
Η εντυπωσιακή–πέφτανε σαγόνια στο πέρασμά της– Μπέμπα Μπλανς έχει ερμηνεύσει μοναδικά, με τη χαρακτηριστική της λιτή αρχοντική μαγκιά –σπάνιος συνδυασμός, ακαταμάχητος αν πετύχει, που μόνο η Δούκισσα είχε επίσης, και από τις ηθοποιούς η μεγάλη Μαίρη Χρονοπούλου· ντάμα ολκής, κάτι γατάκια σαν τη Λάσκαρη τα ήθελε για κολατσιό· οι ερμηνείες της στην «Καμαρούλα», στο «Έκλαψα χτες», στο «Του αγοριού απέναντι» και στο «Είμαι γυναίκα του κεφιού» είναι, απλά, αξεπέραστες· κυρίες, αξιοπρεπείς, όχι τσόλια, σαν κάτι σημερινές–, καλύτερα και από την, επίσης εξαίσια, Αλέκα Μαβίλη, ένα από τα δυο-τρία ωραιότερα, κατά τη γνώμη μου, ελληνικά τραγούδια, το «Έναν αητό αγάπησα», των Σπανού – Σακελλάριου (1967).
Κρίμα που επανεμφανίστηκε πριν λίγα χρόνια, όχι σαν τραγουδίστρια, σαν ηθοποιός (μη με μπερδεύετε με τα σαν και τα ως· είχε κάτι ωραίο της Αρβελέρ στο σαββατιάτικο «Βήμα»: «Μια φορά ένας πολιτικός μου είχε πει: Κυρία Αρβελέρ, δεν λέμε “σαν”. Το “σαν” σημαίνει δεν είσαι και κάνεις σαν. Πρέπει να λέμε “ως”. Ακούστε, του λέω. Καμιά μάνα δεν είπε στο παιδί της: σου μιλώ ως μάνα σου. Μιλώ σαν μάνα σου»), στο «Πεθαίνω σαν χώρα» (νάτα πάλι τα σαν και τα ως· όπως λέει και ο οικοδεσπότης, οι όμορφες διακρίσεις όμορφα καίγονται)· την έβαζε αυτός ο θεμουσυχώραμε ο Μαρμαρινός να λέει κάτι εμετικές ασυναρτησίες. Γιατί μάς το κάνατε αυτό, Μπέμπα; 😦
sarant said
Καλοπροαίρετε, με εντυπωσιάζει που μπορείς (πειστικά) να λες ότι το τάδε είναι από τα 2-3 ωραιότερα ελληνικά τραγούδια. Σε σχέση με τους αντικιτέρ, να προσθέσουμε, από την άλλη πάντα, τον νταλικαίρ του Βασίλη Νικολαΐδη σε εκείνο το τραγούδι με τον μανάβη και την κολωνακιώτισσα που δεν θυμάμαι τώρα τον τίτλο του.
Δύτης των νιπτήρων said
Σάλτσα γλυκόξινη;
sarant said
Τίτλο δεν θυμάμαι, αλλά αυτό πρέπει να είναι.
Μιχάλης Νικολάου said
40,
Μια που ήρθε η κουβέντα για το Περναμπούκο, να πούμε ότι το ομώνυμο δέντρο/ξύλο – εξαιρετικό υλικό για δοξάρια εγχόρδων – έδωσε το τοπικό όνομά του στη χώρα: Pau Brasil.
Στράβων Αμασεύς said
#43 Δεν νομίζω να τοποθετεί τον άσμα στην κορυφή της Ελληνικής μουσικής αλλά ως(σαν) σημείο αναφοράς της ενορχηστρωτικής δεινότητας του Ζαμπέτα ο οποίος παραδόξως δεν ήξερε να διαβάζει νότες.
Ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα στον Ζαμπέτα όπου η κα Δανάη στο 30:30 λέει «τον λατρεύω γιατί ήταν λαϊκός χωρίς να είναι ρεμπέτης» κάτι που αφενός είναι μισή αλήθεια καθότι ο Ζάμπέτας έχει και ρεμπέτικα τραγούδια πχ «Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα», «βοριάς είναι η αγάπη σου» και άλλα ζεϊμπέκικα που έχουν ρεμπέτικες ρίζες, αφετέρου με υποψιάζει ότι κάποιοι – Αθηναίοι κυρίως – δεν μπόρεσαν ποτέ να συμβιβάσουν το αυτί τους με το ρεμπέτικο και την προσφυγιά που αυτό κουβαλούσε. Ακόμη και ο Ζαμπέτας όμως με τις έντονες επτανήσιες καταβολές έβαλε πολύ Μικρά Ασία στην μουσική του, ακόμη και αν αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από το μέσο απαίδευτο αυτί.
#2 Αλήθεια, θεωρούσαν τυχοδιωκτική την εκστρατεία οι κάτοικοι της Σμύρνης που πανηγύριζαν με την έλευση του Ελληνικού στρατού; Οι γενοκτονίες είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την εκστρατεία. Στον Πόντο ο Τοπάλ Οσμάν έσφαζε κόσμο πολύ πριν την εκστρατεία. Αν υπήρχε ένας λόγος που χάθηκε η ευκαιρία ήταν η έλλειψη εθνικής ομοψυχίας και τα πολιτικά παιχνίδια μέρος των οποίων είναι και η άποψη ότι η εκστρατεία ήταν τυχοδιωκτική.
Ό παππούς μου μπουντρουμιάστικε ισόβια στις φυλακές της Πόλης για τις Βενιζελικές του πεποιθήσεις (βγήκε σε δύο χρόνια με την ανταλλαγή φυλακισμένων, άλλο παράδοξο και αυτό για τους πόντιους που ήταν κυρίως Βενιζελικοί ο οποίος αδιαφόρησε για την δημιουργία Ποντιακής δημοκρατίας αλλά και για την στρατιωτική βοήθεια των ποντίων στα βόρεια των Τούρκων) και αυτό δεν συνέβη επειδή ήταν τυχοδιωκτική η εκστρατεία, συνέβη επειδή τελικά η εκστρατεία ήταν απαραίτητη. Φυσικά όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έχανε όλη την περιουσία του, θα ερχόταν στην εδώ-Ελλάδα πάμφτωχος και φιλήσυχος και θα βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο (όπως και χιλιάδες άλλοι) με τις κάννες των όπλων των ανταρτών κατά τον εμφύλιο ή συμμοριτοπόλεμο.
Τυχοδιωκτική επομένως δεν ήταν η εκστρατεία, ήταν αναγκαία. Τυχοδιωκτική ήταν η άποψη αυτών που χαρακτήριζαν την εκστρατεία ως τυχοδιωκτική. Όταν έχουμε πόλεμο πολεμάμε όλοι και δεν κάνουμε τουμπεκί επενδύοντας στην επόμενη μέρα γιατί πολύ απλά χωρίς ομοψυχία η επόμενη μέρα θα είναι σκοτεινή. Εξαρτάται βέβαια από την αντίληψη που έχει ο καθένας για το σκοτάδι.
Με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε να έχουμε δουλική συμπεριφορά απέναντι στους Τούρκους όχι γιατί φοβόμαστε τους Τούρκους αλλά γιατί στην ουσία φοβόμαστε τους εαυτούς μας, αφού είναι δεδομένο ότι σε περίπτωση επεισοδίου θα ξαναδιχαστούμε και θα χάσουμε και τα ωά και τα καλάθια.
Και για να τα μπερδέψω λίγο, Έλληνας δεν γίνεσαι, δεν μπορεί κάποιος να γίνει Έλληνας απλά και μόνο επειδή έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Έλληνας είσαι μονάχα αν έχεις ζήσει την ιστορία αυτού του τόπου, έχεις κατανοήσει τις πολιτικές εξελίξεις, έχεις διαβάσει, έχεις ακούσει και πονάς την πατρίδα περισσότερο από τον εαυτό σου. Δεν είναι ζήτημα ληξιαρχικό αλλά βιωματικό και η Ελλάδα έχει πολύ βαριά ιστορία για να περιοριστεί σε ένα ληξιαρχικό έντυπο. Πολύ φοβάμαι ότι με τις μα… που κάνουμε θα ξαναγίνουμε πρόσφυγες και το καμπανάκι θα βαρέσει για άλλη μια φορά για τους πόντιους και μικρασιάτες της Β. Ελλάδος. Ελπίζω να σφάλω.
Δύτης των νιπτήρων said
Ένα πολύ ωραίο κειμενάκι για τον Ζαμπέτα: http://fvasileiou.wordpress.com/2007/10/24/vathia-sti-thalasa-8a-pes/
Δύτης των νιπτήρων said
…που παρεμπιπτόντως βλέπω ότι κλείνει σχεδόν ακριβώς ένας χρόνος από τότε που το είχα πρωτοδιαβάσει.
καλοπροαίρετος said
Ποιο είναι, λοιπόν, το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι;
@ 44
Ε, ναι, αυτό πιστεύω. Σύμφωνοι, πολλές φορές υπερβάλλω και παραδοξολογώ για να τονίσω αυτό που θέλω να πω («ποιος Κακά και ποιος Κριστιάνο τώρα, ο Μπίθουλας της Ρεάλ Δουργουτίου είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου», ή: «Άσε μας μωρέ με τη Λαμπέτη, παρασάγγας καλύτερη η Άννα Γούλα» – υπαρκτό πρόσωπο, σημειωτέον, η τελευταία), όμως εδώ σοβαρομιλώ. (Μου συνέβη και προχτές· θορυβήθηκα προς στιγμήν, αλλά ξάπλωσα λίγο και μου πέρασε.)
Και, επειδή μίλησα για 2-3, ας αναφέρω το, κατά τη γνώμη μου και με τους περιορισμούς εκλογιμότητας (π.χ., τα επικά του Μίκη, στο Παπουνάνε, δυο τσιγάρα δρόμος από την Παπουαλίλη, θα σημάνουν οι καμπάνες και τέτοια, μην ξεχνάμε και τα ραμόνια, είναι προδήλως εκτός κατηγοριοποιήσεων, όχι όμως και η «Φαίδρα», που παίζει στο ίδιο γήπεδο με τα, αίφνης, «Ξύπνησε η πόλη», «Καλωσόρισα κι αντίο» και «Όνειρο απατηλό» – και χάνει), κορυφαίο: «Ήταν μεγάλη η νύχτα», Μαυρουδής – Κακουλίδης – Μπιρμπίλη, 1965. Όποιος έχει ακούσει πιο ατμοσφαιρικό ελληνικό τραγούδι και πιο μεταρσιωτική ερμηνεία, ας το πει τώρα, ειδάλλως ας σιωπήσει για πάντα.
Εξυπακούεται ότι όλες αυτές οι λίστες τύπου τοπ τεν, αναγκαστικά συγκρίνουν ανόμοια πράγματα, και φέρουν το συναισθηματικό φορτίο αυτού που τις καταρτίζει. Για παράδειγμα, εδώ παρέθεσα κάποια σκόρπια τραγούδια που, κτγμ, είναι ολοφάνερα πληρέστερα από τον «Αύγουστο» του Παπάζογλου για τον τίτλο του καλύτερου ελληνικού ερωτικού τραγουδιού των τελευταίων τριάντα χρόνων, και δήλωσα ότι δεν περιλαμβάνω κάποιο από το προσωπικό μου τοπ θρη, το οποίο, νήντλεςς του σαίη, εκπροσωπεί συγκεκριμένες εποχές και περιστάσεις της ζωής μου, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι μεροληπτικότερο και υποκειμενικότερο. Αν έχετε την περιέργεια, να το αποκαλύψω – με την προϋπόθεση ότι θα κάνουν το ίδιο πρώτα και άλλοι.
Για τη Χρονοπούλου, δεν είδα αντιρρήσεις. Τεκμαίρω σιωπηρή συναίνεση. Εμ, πώς αλλιώς· οπτασία η κυρία…
Τώρα, αν πω ότι ο Δαλιανίδης είναι καλύτερος από τον Μιννέλλι, θα έχω άδικο;
Ηλεφούφουτος said
“Άσε μας μωρέ με τη Λαμπέτη, παρασάγγας καλύτερη η Άννα Γούλα” Καλά περί αυτού δεν χωρεί αμφιβολίας
Δύτης των νιπτήρων said
Το όνειρο καθε καταστασιακού.
Στράβων Αμασεύς said
Γνωρίζει κανείς πότε έγινε η πρώτη συναυλία στην Ελλάδα; Κάτι μου λέει ότι οι συναυλίες ξεκίνησαν με το πολιτικό τραγούδι.
Τι χάθηκε με τις συναυλίες; Χάθηκε η ατομικότητα μέσα στο πλήθος ή και όχλο ενίοτε. Παλαιότερα πήγαινε κάποιος στο κουτούκι του Μάρκου ή του Τσιτσάνη, να κλειστεί στον εαυτό του, να μελετήσει την πενιά και να ρίξει αν μερακλώσει καμιά γυροβολιά για να φύγουν τα φαρμάκια. Γιατρικό ήταν το κουτούκι. Μπορούσε αυτό να είναι στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στον Βόλο. Με το συναυλιακό όμως ρεύμα άρχισαν τα πράγματα να είναι συγκρίσιμα. Ενώ δηλαδή το κουτούκι γεμίζει με 100 άτομα και την βρίσκουν όλοι, σε μια συναυλία με 100 δεν τρέχει κάστανο. Επιτυχημένη είναι μια συναυλία μόνον αν γεμίσει το γήπεδο και ενισχυθεί η μαζικότητα.
Αυτή η μαζικότητα πέρασε κατόπιν ωσάν(εναλλακτική για Καλοπροαίρετο :)) ρεύμα και στα καταστήματα που έπρεπε πλέον να είναι μεγάλα, να απομακρυνθούν οι ορχήστρες , να αυξηθούν τα ντεσιμπέλ και να περάσουν σε πρώτο πλάνο τα λούσα, οι ενδυμασίες, τα πουλ μουρ και τα σχετικά. Η παρακμή δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο που πέφτει από τον ουρανό, έρχεται σιγά σιγά.
Τι προβολή έχουν σήμερα οι Εξηντάρης, Γκολές, Μητρέτζης κλπ. Ελάχιστη.
Θυμάμαι κάποτε σε ένα κουτούκι στη Θεσσαλονίκη ήμουν υπερήφανος που έπαιζα κομμάτια σαν την «Καισαριανή», «εργάτης τιμημένος» (Ρούκουνας), «το ξεκρέμασα και απόψε» (Χιώτης), «που θα πας που θα τα βρείς αλλού στρωμένα» (Τσιτσάνης) κλπ κλπ. Δεν παίζαμε μουσική, διδασκαλία κάναμε. Και δώσ’ του πρόβες με τον Βάγκο τον κιθαρίστα. Είχαμε ξεπατικώσει όλα τα τραγούδια από τις πλάκες γραμμοφώνου του πατέρα μου μερικά από τα οποία ακόμη και τώρα είναι άγνωστα στους περισσότερους όπως «Η αχλάδα έχει πίσω την ουρά της» (Τσιτσάνης). Χαμός γινόταν. Ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει τα μάλα. Είχαμε ξεχάσει την πικρή εκείνη νύχτα που μας είχε διώξει ένα άλλο μαγαζί στην Καλαποθάκης και βρεθήκαμε μέσα στη βροχή με τα ολοκαίνουργια όργανα που ‘χαμε αγοράσει με γραμμάτια. Το πρώτο μου γραμμάτιο ήταν για ένα μπουζούκι. Το παλιό βλέπετε είχε πολύ χονδρό μπράτσο και με κούραζε στο πολύωρο παίξιμο. Είχαμε ξεχάσει λοιπόν ότι ανήμερα των Χριστουγέννων που πέρασαν είχαμε βρεθεί μέσα στη βροχή χωρίς δουλειά γιατί υπήρχε κάποιος τσιφτετελάς με μεγάλη παρέα «καταλαβαίνετε τώρα» μας είχε πει ο μαγαζάτορ. Ήμασταν πολύ ποιοτικοί για βράδυ Χριστουγέννων.
Δε βαριέσαι όμως, περασμένα ξεχασμένα, Στο νέο κατάστημα όλα πήγαιναν ρολόι, ο κόσμος το απολάμβανε μέχρι που με διέκοψε ο Ελληνικός στρατός. Όταν γύρισα από τον στρατό ξαναπήγα στο μαγαζί. Μουσική έπαιζε ένας γύφτος (χωρίς ρατσιστική διάθεση) που έκανε διαγωνισμό με τον εαυτό του για το ποιος παίζει πιο φάλτσα, ένας στυγνός βιαστής των τυμπάνων της ακουστικής κοιλότητας. Και δώσ’ του τσιφτετέλι και ξανά δώσ’ του. Χαμός από τις κοκόνες με τα ξώβυζα, χαμός και από τους χειροκροτητές του ποδογύρου.
Δεν το ξανάπιασα το έπιπλο δημόσια έκτοτε. Είναι μεγάλος καημός το μπουζούκι και ασύμβατος με τα σύγχρονα πρότυπα. Όταν βέβαια μιλάμε για μπουζούκι δεν μιλάμε για το σημερινό γυαλιστερό, πλουμιστό από βότσαλα και κάθε λογής τραϊμπαλιάρικα ταττού στο καπάκι. Είχε τελικά δίκιο μια φίλη της μάνας μου που την επέκρινε όταν μου το αγόρασε γιατί καθώς έλεγε, να δεις πως το έλεγε… δεν θα τα πάει καλά στα γράμματα; ή κάτι τέτοιο. Μπορεί να τα πήγα τελικά καλά και στα γράμματα αλλά το άτιμο το όργανο σου ανοίγει πληγές στο στήθος. Σε κάνει να απεχθάνεσαι τον παραλογισμό και την υποκρισία. Και αυτά δεν είναι «καλά στοιχεία» για έναν σύγχρονο άνθρωπο κάθε εποχής. Δεν αναδεικνύει την «Thetiki energeia» που διαφημίζει και ο … για την Αμίτα. (Μου διαφεύγει το όνομα του λόγω της υπερβολικής του θετικότητας).
Εν τέλει, είχε δίκιο και ο πατέρας του Ζαμπέτα που του έριχνε ξύλο για να μην το μάθει. Δοξάστηκε μεν αλλά βίωσε την μασίφ μαντεμένια μοναξιά να τον πνίγει. Γιαυτό και για χίλιους άλλους λόγους τον αγαπάμε τον Ζαμπέτα αλλά και την Σωτηρία την Μπέλλου και όλους τους πονεμένους μοναχικούς καλλιτέχνες της παλιάς σχολής. «Ένας αλήτης πέθανε…μα ούτε ματιά δεν δάκρυσε». Ίσως τελικά όλοι αυτοί να γνώριζαν το τέλος τους και σε όλη τη ζωή τους μοιρολογούσαν ακριβώς γι’αυτήν τη στιγμή της απόλυτης μοναξιάς που δεν μπορούσαν να αποφύγουν. Έτσι λοιπόν και εγώ το κρέμασα το μπουζουκάκι και ίσως κάποτε να το ξεκρεμάσω.
berkan said
γιασας θελω να μου βγαλετε τους μουσουλμανους
berkan said
βγαλτεμας ολους