Ένα φοβισμένο λιανοτράγουδο του Λαπαθιώτη για τη μέρα της ποίησης

Κυριακή σήμερα, πρώτη μέρα της άνοιξης αλλά και παγκόσμια μέρα ποίησης, 21 Μαρτίου. Γι’ αυτό, αντί να σχολιάσω τα γλωσσικά ή την τρέχουσα επικαιρότητα, οπότε και θα μαυρίσει η καρδιά μας, σκέφτηκα ν’ αφιερώσω το σημερινό άρθρο στην ποίηση, όπως έχω κάνει και με άλλα κυριακάτικα άρθρα στο παρελθόν. Όμως, ταυτόχρονα, καλώ τους επισκέπτες του ιστολογίου να προσθέσουν στα σχόλια κι ένα ή περισσότερα ποιήματα που αγαπούν. Μπορεί να είναι δικά τους (σκέφτομαι ότι μερικοί ιδιαίτερα προικισμένοι φίλοι του ιστολογίου μπορεί και να γράψουν επί τούτου κάτι), μπορεί να είναι αγαπημένου τους ποιητή. Θα προτιμούσα να μην είναι πολύ γνωστό, και στην ιδανική περίπτωση να μην υπάρχει ήδη στο Διαδίκτυο (να μην γκουγκλίζεται), αλλά δεν θέλω να σας βάλω περιορισμούς. Ό,τι ποίημα κι αν βάλετε, καλό θα είναι.

Εγώ πάντως διάλεξα να βάλω ένα ποίημα αγαπημένου μου ποιητή, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, που σίγουρα δεν υπάρχει στο Διαδίκτυο. Όχι μόνο στο Διαδίκτυο, αλλά πιθανότατα πουθενά δεν μπορείτε να το βρείτε, μόνο σε μια διδακτορική διατριβή ή στα χαρτιά του Λαπαθιώτη στο ΕΛΙΑ. Στα τέλη του 1908, ο νεαρός Ναπολέων Λαπαθιώτης, όχι ακόμα 21 χρονών, φουλ ερωτευμένος με τον Μανώλη Κορτέση, τον νεανικό του έρωτα, γράφει μια σειρά από μικρά δωδεκάστιχα ποιήματα (ή εξάστιχα, αν γράψουμε δύο οχτασύλλαβους στίχους σαν έναν), σύνολο 17 ποιήματα αριθμημένα στα χαρτιά του με λατινικούς αριθμούς. Τα περισσότερα από αυτά τα δημοσιεύει αμέσως, στην εφημ. Αυγή της Λευκωσίας (31.12.1908), με τίτλο «Χαρωπά τραγουδάκια για να περνάει η ώρα» και σε άλλα έντυπα μέσα στο 1909. Στην έκδοση των ποιημάτων του από τον Δικταίο/Φέξη το 1964 δημοσιεύονται 12 από τα ποιήματα αυτά. Έτσι, συνολικά, τα 16 από τα 17 «λιανοτράγουδα» του Λαπαθιώτη έχουν δημοσιευτεί και κάποια έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά, διότι έχουν μελοποιηθεί. Πράγματι, οι στίχοι έχουν εξαιρετική μουσικότητα και δροσιά, και θυμίζουν τα λιανοτράγουδα του Μεγάλου Ερωτικού. Ακούστε εδώ από την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το «Σαν αεράκι», σε μουσική Μανώλη Πάππου. Δεν πρόκειται για μελοποίηση ενός συγκεκριμένου ποιήματος· ο συνθέτης κορφολόγησε στροφές από τέσσερα διαφορετικά «χαρωπά τραγουδάκια».

Όμως, υπάρχει κι ένα «χαρωπό τραγουδάκι», το υπ’ αριθ. VII, που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, ούτε σε περιοδικό, ούτε στην έκδοση του Δικταίου/Φέξη (σήμερα Ζήτρου), ίσως επειδή δεν είναι χαρωπό αλλά φοβισμένο. Σήμερα, 101 χρόνια και 3 μήνες από τη μέρα που γράφτηκε, ταιριάζει να βγει από την αφάνεια.

VII

Χτυπάνε στην οξώπορτα
τοκ, τοκ!… και πώς φοβάμαι
Έλα, γλυκιά λαχτάρα μου,
έλα, μαζί να πάμε.

Τα πόδια μου κοπήκανε
και δε μπορώ να τρέξω
Θαρρώ πως είναι ο θάνατος
και μου φωνάζει απ’ έξω

Έλα… και μόλις μας ιδεί
πιασμένους απ’ τη μέση,
θε να δακρύσει ο θάνατος
και θα μας συμπονέσει.

Κλείνοντας, ξαναλέω ότι όποιος θέλει να προσθέσει στα σχόλια αγαπημένα του ποιήματα, ει δυνατόν όχι πολύ γνωστά, είναι καλοδεχούμενος.

http://www.youtube.com/watch?v=cPXFul6tolM