Του ανταποκριτού μας

Το σημερινό άρθρο είναι αναδημοσίευση. Όχι όμως αναδημοσίευση παλιότερου άρθρου του ιστολογίου, αλλά αναδημοσίευση μερικών σχετικά πρόσφατων δημοσιεύσεων που έκανα στο Φέισμπουκ. Την αναδημοσίευση αυτή δεν την κάνω για να… λουφάρω άρθρο, αλλά επειδή σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι από τους τακτικούς σχολιαστές του ιστολογίου δεν παρακολουθούν το Φέισμπουκ και επίσης επειδή οι δημοσιεύσεις στο Φέισμπουκ, όσες γίνονται σε προσωπικό προφίλ και όχι σε σελίδες, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν όταν περάσει λίγος καιρός και δεν μπαίνουν στην αναζήτηση του Γκουγκλ.

Όχι ότι θα χάσει η Βενετιά βελόνι, αλλά ίσως έχουν κάποιο ενδιαφέρον τα όσα έγραψα -εσείς θα μου το πείτε. Τα κειμενάκια του σημερινού άρθρου γράφτηκαν όλα τις τελευταίες 30 περίπου μέρες και ένα-δυο έχουν κάποια επικαιρότητα. Κοινό χαρακτηριστικό τους έχουν ότι αφορούν πράγματα που έκανα, είδα ή έμαθα εδώ στα ξένα, εξού και ο τίτλος. Εδώ έχω κάνει κάποιες αλλαγές-προσθήκες.

* Εκλογές στο Μεγάλο Δουκάτο

Στις ευρωεκλογές στο Λουξεμβούργο εκλέγονται 6 ευρωβουλευτές, που είναι ο μικρότερος αριθμός εδρών για κράτος μέλος, τον ίδιο έχουν και Κύπρος, Μάλτα και Εσθονία, είναι το κατώτατο όριο.

Δεν πάει ακριβώς αναλογικά με τον πληθυσμό, τα μικρότερα κράτη μέλη είναι ευνοημένα: η Γερμανία έχει 96 ευρωβουλευτές, η Γαλλία 74. Αν γίνει ποτέ το Μπρέξιτ, κάποιες από τις 73 έδρες των Βρετανών θα πάνε σε μεγαλύτερα κράτη για να διορθωθεί κάπως η έλλειψη ισορροπίας, οι άλλες θα καταργηθούν διότι το όριο εδρών που βάζουν οι Συνθήκες είναι 705 και τώρα προσωρινά έχει ξεπεραστεί. (Ίσως βέβαια μετά αυξηθούν ξανά, με Σερβία, Βόρεια Μακεδονία κτλ.).

Τις 6 έδρες του Λουξεμβούργου τις διεκδικούν 10 κόμματα, εκ των οποίων τα 7 έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη χώρα. Tα 6 κόμματα κατεβάζουν λοιπόν 60 υποψηφίους. Υπάρχει θεσπισμένη ποσόστωση στο 40% για κάθε φύλο. Τα 8 από τα 10 κόμματα έχουν 3-3 άντρες και γυναίκες και 2 μικρά κόμματα έχουν 4 άντρες και 2 γυναίκες.

Στη φωτογραφία οι αφίσες της Αριστεράς (Déi Lénk, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, 2 έδρες στο εθνικό κοινοβούλιο) και του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPL, αδελφό κόμμα του ΚΚΕ, χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση την τελευταία 20ετία). Μια και το Λουξεμβούργο εκλέγει μόνο 6 ευρωβουλευτές, οι ελπίδες των μικρότερων κομμάτων είναι θεωρητικές μόνο: η Αριστερά θα έπρεπε σχεδόν να διπλασιάσει τις δυνάμεις της (είχε 5,76% το 2014).

Ενδιαφέρον είναι ότι το κεντρικό σύνθημα στην αφίσα των κομμουνιστών είναι γραμμένο στα αγγλικά, Change the system! αλλά τα άλλα συνθήματα στα λουξεμβουργιανά -η μεν Αριστερά λέει: Η ζωή μας – όχι τα κέρδη τους, ενώ οι Κομμουνιστές λένε: Για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης – ενάντια στην ΕΕ του κεφαλαίου. (Στα λουξεμβουργιανά λέει: Géint dem Kapital seng EU, είναι ο τρόπος της καθομιλουμένης γερμανικής και της λουξεμβουργιανής να εκφράζουν τη γενική μέσω της δοτικής: τω κεφαλαίω η ΕΕ του = η ΕΕ του κεφαλαίου).

* O αναισθησιολόγος της Μπεζανσόν

Συχνά λέμε ότι οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων υπερβάλλουν, αλλ’ αμφιβάλλω αν αυτό που θα διηγηθώ έχει παρουσιαστεί σε έργο μυθοπλασίας.

Ανακρίνεται στη Γαλλία ένας αναισθησιολόγος, που εργαζόταν σε νοσοκομείο της Μπεζανσόν (ανατολικά, κοντά στην Ελβετία). Η υπόθεση εργασίας που έχουν οι διωκτικές αρχές είναι ότι ο γιατρός αυτός, ικανότατος στο επάγγελμά του και έμπειρος πολύ, συστηματικά έβαζε προσμίξεις στα σακουλάκια με τα υλικά αναισθησίας (δεν ξέρω πώς τα λένε στην ειδική ορολογία) πριν από εγχειρήσεις στις οποίες συμμετείχαν άλλοι αναισθησιολόγοι. Ο ασθενής έπεφτε σε κώμα, οπότε εμφανιζόταν αυτός ως από μηχανής θεός και τον ξαναζωντάνευε -αν και πολλές φορές δεν τα κατάφερνε. Θεωρείται ότι έδρασε σε 17 περιπτώσεις, σε 7 από τις οποίες ο ασθενής κατέληξε ενώ στις άλλες 10 σώθηκε (τον έσωσε ο ίδιος). Η ιστορία αυτή κράτησε καμιά δεκαριά χρόνια.

Κίνητρό του λένε ότι είναι η έχθρα που είχε με τους άλλους αναισθησιολόγους του νοσοκομείου. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη και ο ίδιος αρνείται τα πάντα, αλλά εις βάρος του στοιχεία είναι ότι τα περιστατικά σταμάτησαν μόλις ο ίδιος πήρε μετάθεση για άλλο νοσοκομείο, και είχαν επίσης σταματήσει επί ένα εξάμηνο που έλειπε με απόσπαση. Επίσης, σε όλα τα περιστατικά, την προηγούμενη μέρα είχε ο ίδιος βραδινή βάρδια (άρα, μπορούσε να πειράξει τα σακουλάκια).

Αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο δράστης, δεν είναι σιγουρο πως θα καταδικαστεί, διότι σε πολύ λίγες περιπτώσεις έγινε νεκροψία (αφού δεν υποπτεύονταν εγκληματική ενέργεια) ή εκταφή εκ των υστέρων (διότι εδώ τους νεκρούς τους καίνε σε μεγάλο ποσοστό).

* Αγκολέζος Δημοσθένης

Ο ταξιτζής που με έφερε σήμερα στο αεροδρόμιο ήταν μαύρος, από την Αγκόλα -καθώς το Λουξεμβούργο έχει δεκάδες χιλιάδες Πορτογάλους έχει και κόσμο από τις πρώην αποικίες αν και κυρίως Καποβερντιανούς. Αυτό βέβαια δεν μου το είπε αμέσως, προέκυψε από τη συζήτηση.

Βλέποντας ελληνικό όνομα, άρχισε να παινεύει την Ελλάδα που ήταν κοιτίδα του πολιτισμού, και που πρόσφερε στην ανθρωπότητα τη φιλοσοφία, με τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα. Ύστερα, με πληροφόρησε, ήρθε ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος υπέταξε τις ελληνικές πόλεις και τις ενσωμάτωσε στο βασίλειό του. Μιλούσε με ευφράδεια, σε προσεγμένα γαλλικά.

Για να μην υστερήσω του είπα κι εγώ διάφορα για την Αγκόλα και την ανάπτυξη που έχει τώρα, με αποτέλεσμα αρκετοί Πορτογάλοι να αναζητούν δουλειά εκεί. Οπότε κι αυτός μου είπε ότι αν και δεν έχει πάει ποτέ στην Ελλάδα (θέλει πολύ να πάει και να ανεβεί στην Ακρόπολη) ξέρει όμως για τον Παπανδρέου και για τον τωρινό μας αρχηγό (chef), τον Αλέξη Τσίπρα.
«Είναι καλύτερος από τον Παπανδρέου, έτσι;»
«Ασφαλώς», του απάντησα χωρίς να τον ρωτήσω ποιον Παπανδρέου εννοούσε.

Στη συνέχεια μού είπε ότι του αρέσει να διαβάζει τη Βίβλο και καθώς πλησιάζαμε στο αεροδρόμιο με ρώτησε τι σημαίνει «λαμπάνω» και «αϊτέω». Του είπα ότι σημαίνουν recevoir και demander και ότι εμείς στα νέα ελληνικά δεν λέω «αϊτέω» αλλά «αιτώ» ή μάλλον λέμε «ζητώ». Του είπα επίσης ότι αν τον ενδιαφέρουν τα Ευαγγέλια, η προφορά τον καιρό εκείνο ήταν πολύ πιο κοντά στη σημερινή νεοελληνική παρά στην κλασική προφορά.

Στο μεταξύ φτάσαμε στο αεροδρόμιο και η συζήτηση σταμάτησε. Μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και του ευχήθηκα να επισκεφτεί κάποτε την Αθήνα και να ανέβει στην Ακρόπολη.

* Στο Μουσείο του Βίκτωρος Ουγκό

Σε αυτή τη γραφική κωμόπολη του Λουξεμβούργου, το Βιάντεν, έζησε για 3 μήνες, το καλοκαίρι του 1871 ο Βίκτωρ Ουγκό, όταν τον απέλασαν από το Βέλγιο επειδή δεν είχε καταδικάσει με τον προσήκοντα αποτροπιασμό την Κομμούνα του Παρισιού (ενώ ήταν επικριτικός, δεν συντάχθηκε με τους λυσσασμένους αντικομμουνάρους, περίπου όπως ο Αλιβιζάτος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον πρόσφερε στέγη σε κυνηγημένους Κομμουνάρους μετά την αιματηρή καταστολή της Κομμούνας).

Εδώ ο Ουγκό έγραψε την ποιητική συλλογή L’annee terrible: Η τρομερή χρονιά. Οι ντόπιοι έχουν φτιάξει ένα ενδιαφέρον λογοτεχνικό μουσείο στο σπίτι όπου έζησε ο Ουγκό. Αν κρίνω από τις τρομερά απότομες σκάλες του τρίπατου στενού σπιτιού, ο Ουγκό, 69 χρονών τότε, πρέπει να ήταν γερή κράση. Κι όταν μια νύχτα έπιασε φωτιά ένα παραδιπλανό σπίτι, τύλιξε σ’ ένα μαντήλι το χειρόγραφο της συλλογής του (δεν είχε πάρει μπακάπ), το έχωσε στον κόρφο του κι έτρεξε να βοηθήσει στην κατάσβεση.

* Προς Οφρύνιον

Ο ταξιτζής που μ’ έφερε στο αεροδρόμιο είναι Ρουμάνος, σαράντα χρονών, με δυο παιδιά (αγόρια, 8 και 5). Μένει εδώ (στο Λουξ) από το 2005. Βλέποντας ελληνικό όνομα στην κλήση, για να με καλοκαρδίσει έβαλε Μαζωνάκη, Δύσκολα φεγγάρια. Για εθνικούς λόγους είπα ψέματα ότι μ’ αρέσει.

Κάθε τόσο έλεγε πως περιμένει πώς και πώς τον Αύγουστο που έχει κλείσει μια βδομάδα διακοπές στην Ελλάδα. Τρεις βδομάδες άδεια έχει αλλά πρέπει βέβαια να δει και τους γονείς του και το σόι του και τα προηγούμενα χρόνια περνούσε όλη του την άδεια στο Καλαφάτ (τη γενέθλια πόλη, πάνω στο Δούναβη, στα βουλγαρορουμανικά σύνορα) αλλα μετά είπα, κύριέ μου, πού θα πάει αυτό, ό,τι κάνουμε μέχρι τα σαρανταπέντε μας, μετά θα βαρύνουμε, θα γεράσουν και οι γονείς, οπότε φέτος θα πάμε στην Ελλάδα, με τον καλύτερό μου φίλο, δυο οικογένειες, οχτώ άτομα.

Έχουμε κλείσει ένα ολόκληρο σπίτι, είπε, μέσα στον ελαιώνα και στις πορτοκαλιές, μια βδομάδα, φαντάζεστε πόσο; Μόνο 500 ευρώ με το booking. Θα κάνουμε μπάρμπεκιου, τα παιδιά θα παίζουν όλη μέρα στην παραλία.

Θα πάει διακοπές στην παραλία Οφρυνίου, ανάμεσα Θεσσαλονίκη και Καβάλα, ελπίζω το μέρος ν’ ανταποκριθεί στις προσδοκίες του.

Υπάρχει άλλωστε κι εκείνη η παλιά σειρά, προς Οφρύνιον, βασισμένη στο βιβλίο του Δρακονταειδή.

* Στα σύνορα

Δεν ξέρω αν φαίνεται καθαρά η διαφορά, αλλά αριστερά είναι Γαλλία και δεξιά Λουξεμβούργο.

(Ο χωματόδρομος αυτός είναι ακριβώς στη μεθοριακή γραμμή -πιο πριν, δεν υπάρχει ούτε αυτός, είναι απλώς ένα μονοπάτι μέσα σε χωράφι.)