Μεζεδάκια δίχως σημαίες και τύμπανα

Δεν έβρισκα τίτλο για το σημερινό εβδομαδιαίο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο. Και θυμήθηκα έτσι ένα ανέκδοτο, που το έχω ξαναπεί εδώ πριν απο δέκα χρόνια, οπότε υπάρχει ελπίδα ή να μην το προλάβατε ή να το έχετε ξεχάσει.

Μια φορά, λέει το ανέκδοτο, που μπορεί να είναι κι αληθινό, μπορεί όμως και μπεντροβάτο, ένας αρχάριος συγγραφέας επισκέφτηκε κάποιον αναγνωρισμένο συνάδελφό του, ίσως τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, και του έδωσε ένα πάκο χειρόγραφα, το καινούργιο του μυθιστόρημα, που μόλις το είχε τελειώσει. Ζήτησε από τον Σο να του βρει έναν ωραίο και ταιριαστό τίτλο για το έργο. Ο Σο τον ευχαρίστησε για την τιμή, του υποσχέθηκε πως θα διάβαζε το μυθιστόρημα με ενδιαφέρον, έβαλε το χειρόγραφο σε ένα συρτάρι και… το ξέχασε.

Σε δέκα μέρες, ας πούμε, γυρίζει πίσω ο λεγάμενος, όλος προσμονή. Ο Σο που είχε εντελώς ξεχάσει το θέμα του ζήτησε συγνώμη, ότι κάτι έκτακτο του έτυχε, και τον παρακάλεσε να περάσει την επόμενη εβδομάδα. Αυτή η ιστορία μπορεί να επαναλήφθηκε κανα-δυο φορές, πάντως το χειρόγραφο (ήταν και κοτζάμ γκουμούτσα) έμενε αδιάβαστο του συρταριού τα βάθη και το μυθιστόρημα έμενε κι αυτό ατιτλοφόρητο.

Ώσπου στην τέταρτη ή την πέμπτη επίσκεψη του συγγραφέα, είδε κι απόειδε ο Σο και τον ρωτάει:

— Δε μου λες, μιλάς καθόλου για σημαίες στο βιβλίο σου;
— Όχι.
— Για τύμπανα μήπως;
— Ούτε για τύμπανα.
— Τότε είναι απλό. Να το βγάλεις Δίχως σημαίες και τύμπανα.

Κι έτσι βρήκε τίτλο το μυθιστόρημα του εκκολαπτόμενου συγγραφέα. Όμορφον τίτλο, τραβηχτικόν, αλλά εντελώς άσχετον με την υπόθεση του βιβλίου.

[Δεν το θυμόμουν πολύ καλά το ανέκδοτο. Για να διορθώσω, ο συγγραφέας είναι ο Γάλλος Τρισταν Μπερνάρ και ο τίτλος που προτάθηκε ήταν Δίχως τύμπανο και τρομπέτα – Sans tambour ni trompette.]

Κάπως έτσι και τα μεζεδάκια μας. Και ξεκινάμε.

* Εκλεκτός φίλος του ιστολογίου στέλνει τη φωτογραφία που βλέπετε, που την τράβηξε ο ίδιος από βιτρίνα στο κέντρο της Αθήνας.

Eίναι βεβαίως «κάτι το ωραίον» το αγαλματίδιο και δίκαια απέσπασε πρώτο «καλυτεχνικό» βραβείο, αλλά πιο πολύ μου άρεσε η Συγκαμπούρη.

Όπως λέει και το ανέκδοτο, συναντιούνται δυο καμπούρηδες σε ένα μπαρ, και λέει ο ένας: Τι νέα, ρε συγκαμπούρη;

* Φίλος μου στέλνει την είδηση του αστυνομικού δελτίου ότι στα Φιλιατρά βρέθηκε νεκρή γυναίκα με πολλαπλές μαχαιριές.

Ο υπότιτλος με παραξενεύει λίγο: Στο πλαίσιο των ερευνών που κάνουν οι αστυνομικοί, δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο της εγκληματικής ενέργειας... Εντάξει, προφανώς χρειάζεται επιφυλακτική διατύπωση, αφού ακόμα δεν έχει γίνει ιατροδικαστική εξέταση, αλλά δεν τη βρίσκετε πολύ επιφυλακτική;

* Τελικά, η γυναίκα δολοφονήθηκε. Και στο σχετικό ρεπορτάζ διαβάζουμε, στην τελευταία του πρόταση, ότι « Στα Φιλιατρά η τοπική κοινωνία έχει βυθιστεί σε πένθος από το αποτρόπαιο έγκλημα της γυναίκας.»

Έλεος, βρε παιδιά. Εμ δολοφονήθηκε, εμ θα τη βγάλετε εγκληματία;

* Γράφει η Λάιφο για τη στυγερή δολοφονία μίας στρατιώτη. Ο επίκοινος τύπος, που τον έχω βέβαια συναντήσει πολλές φορές, μου φαίνεται εξαιρετικά άκομψος. Θα μου πείτε, υποκειμενικά είναι αυτά, και συμφωνώ. (Στρατιωτίνα πάντως θα πήγαινε πολύ καλύτερα).

* Σε άρθρο για την πανδημία στην Αμερική, ο Άντονι Φάουτσι αποκαλείται «ανοσιολόγος».

Εάν δεν είναι κάποιο δύσκολο λογοπαίγνιο, ας πούμε επειδή ασχολείται με τον ανόσιο Τραμπ, να σημειώσουμε ότι η ειδικότητα είναι «ανοσολόγος».

* Τώρα που είναι καλοκαίρι, κυκλοφορεί στα σόσιαλ, μαζί με άλλα εικονογραφημένα αποφεύγματα και αποφθέγματα και τούτο εδώ.

Δεν είναι «απόφευγμα», όπως λέμε τα ψευτοαποφθέγματα, που αποδίδονται σε κάποιον που δεν είπε τίποτα τέτοιο.

Αλλά δεν το είπε και ακριβώς έτσι ο Καμύ. Είναι, απλώς, κακομεταφρασμένο -από απροσεξία.

Ο Καμύ είχε πει:

Au milieu de l’hiver, j’ai découvert en moi un invincible été

Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα μέσα μου ένα ακατάβλητο καλοκαίρι

Ο μεταφραστής, πέρα από τη φλυαρία που πρόσθεσε («τελικά … υπάρχει»), μπέρδεψε το invincible (ανίκητος, ακατανίκητος, ακατάβλητος) με το invisible (αόρατος).

Τα κάνει αόρατα που έλεγε κι εκείνη η διαφήμιση!

* Οι κατακόμβες ξαναχτυπούν.Σε άρθρο του in.gr για την πανδημία που κάνει θραύση στη Βραζιλία, διαβαζουμε ότι:

Κατακόμβες νεκρών μέσα σε λίγες εβδομάδες «βλέπει» ο πρώην υπουργός υγείας

Προφανώς εκατόμβες, έχει γίνει συχνό αυτό το λαθάκι, παρόλο που και οι κατακόμβες ήταν (και) υπόγεια νεκροταφεία.

Προσέξτε και τα εισαγωγικά στο «βλέπει». Αυτό, το πρόσεξαν να το… επιμεληθούν!

* Και πάμε σε ένα θέμα κάπως εκτενές, που θα μπορούσε και να δώσει τον τίτλο στα σημερινά μεζεδάκια, αλλά δεν το θέλησα. Μάλιστα, στην αρχή είχα σκεφτεί να γράψω αυτοτελές άρθρο, μετά όμως είπα ότι πολύ του πάει του Μπογδάνου

Διοτι πριν από μερικές μέρες, ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος Κ. Μπογδάνος, καλυπτόμενος φυσικά από ασυλία, απείλησε ευθέως με μηνύσεις τον γνωστό δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο, τον συνδικαλιστή γιατρό (και ενεργό στο τουίτερ) Π. Παπανικολάου και την έγκριτη δημοσιογράφο Μαρία Δεναξά, καθώς και τουλάχιστον άλλη μία χρήστρια του Φέισμπουκ.

Όλα δείχνουν κάποιον που έχει χάσει την ψυχραιμία του και κάθε αίσθηση του μέτρου, και που τελικά κάνει κακό στην υπόθεσή του, διότι πώς θα στηρίξει μεθαύριο τη μήνυση κατά Δαπέργολα όταν εμφανίζεται να έχει μηνύσει το μισό Τουίτερ, αλλά πρόκειται για κάποιον που κερδίζει ψήφους από αυτή την ενέργεια, που το κάνει εκ του ασφαλούς, και με πόρους που του παρέχει το κράτος, όπως και σε όλους τους βουλευτές.

Η περίπτωση της κ. Δεναξά (φωτο) είναι χαρακτηριστική. Ειχε χαρακτηρίσει «φασιστική επίθεση φίμωσης» την επίθεση του Μπ. στους δημοσιογράφους Ελ. Κουμάντου και Ν. Μπογιόπουλο και ο κ. Μπογδάνος την απειλεί με μήνυση επειδή «έχ[ει] αποφασίσει ότι το φασίστας δεν είναι πολιτική κριτική αλλά συκοφαντία και στοχοποίηση και το αντιμετωπίζ[ει] αναλόγως».

Πέρα από το ότι η κ. Δεναξά δεν χαρακτήρισε φασίστα τον κ Μπογδάνο αλλά τις μεθόδους τις οποίες αυτός μετήλθε, βλέπουμε σε δράση μια επιχείρηση φίμωσης των επικριτών του. Στην κ. Δεναξά και στον κ. Μπογιόπουλο ή στον κ. Παπανικολάου δεν θα πιάσει, άλλους όμως που βρίσκονται σε πιο επισφαλή θέση θα τους εκφοβίσει και θα τους κλείσει το στόμα.

Tην επόμενη μέρα, ο κ. Μπογδάνος (ανακοίνωσε ότι) έκανε μήνυση στην Έλενα Ακρίτα, για μια υπόθεση που μάλλον θα την πληροφορηθήκατε (αν όχι δείτε εδώ), με αποτέλεσμα να βγάλει καταδικαστική ανακοίνωση εναντίον του η ΕΣΗΕΑ.

Kαι τη μεθεπόμενη μέρα, είχαμε ένα ακόμα περιστατικό, που με ενδιαφέρει από δυο απόψεις. Καταρχάς, ο Κ Μπογδάνος έκανε ένα κωμικά πολεμόχαρο τουίτ, το οποίο είχε και ένα γλωσσικό λαθάκι -πώς αλλιώς θα δικαιολογήσει τον τίτλο του βουλευτή Ημιμαθείας;

Θέλει να βρει τον πληθυντικό του «Μολων λαβέ», το κομάντο.

Δεν είναι όμως «μολώντες».

Το «μολών» είναι μετοχή του β’ αορίστου, έμολον, και κάνει στον πληθυντικό «μολόντες», όπως ακριβώς και το «λαβών» κάνει «λαβόντες» (ρήμα: έλαβον).

Στο τουίτ αυτό, που δίνει την εντύπωση ότι η συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών γίνεται σε απάντηση της τουρκικής Navtex, απάντησε η δημοσιογράφος κ. Νικόλ Λειβαδάρη (την απάντησή της τη βλέπετε από πάνω, κατά τα τουιτερικά ειωθότα).

Η κ. Λειβαδάρη διόρθωσε τον Κ. Μπογδάνο, επισημαίνοντας ότι η συνεδρίαση ήταν προγραμματισμένη από τα πριν και θα είχε θέματα απόδημου ελληνισμού στην ημερήσια διάταξη, επομένως δεν είχε καμιά σχεση με την όξυνση στα ελληνοτουρκικά.

Και, απαντώντας στην κωμική ατάκα «Μολώντες λάβετε» σημειώνει: «Ο πόλεμος αναβάλλεται…».

Ο Κ. Μπογδάνος αντέδρασε όπως βλέπετε αριστερά.

Eίναι ενδεχομένως κωμικό (ιδίως αυτό το… αντιμπογδανικό πνεύμα, που το καβαλαει μάλιστα κανείς σαν να είναι κύμα!) είναι όμως και σοβαρό.

Βλέπετε, εκτός από τις μηνύσεις υπάρχει και ο εκφοβισμός

Και εδώ ο (βουλευτής, μην το ξεχνάμε) απευθυνόμενος σε μια δημοσιογράφο που, όπως νομίζει, εργάζεται στην ΕΡΤ, προσπαθεί να τη φιμώσει.

Προβάλλει μια ιδιόμορφη άποψη, που πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ΕΣΗΕΑ: ότι οι δημοσιογράφοι κρατικών μέσων, επειδή «πληρώνονται από όλους» έχουν κάποιους επιπλέον περιορισμούς όταν εκφράζουν την άποψή τους στο προσωπικό τους προφίλ στο ΦΒ ή στο Τουίτερ. Ότι δεν «πληρώνονται για να ειρωνεύονται».

Νομίζω ότι το θέμα είναι αρκετά σοβαρό. Και μη μου λέτε: Γιατί ασχολείσαι με τον [ακολουθεί μειωτικός χαρακτηρισμός, ενδεχομένως μηνύσιμος];

Ασχολούμαι επειδή η πειθάρχηση και ο εκφοβισμός δημοσιογράφων είναι σοβαρό θέμα δημοκρατίας.

Να σημειώσω ότι η κ. Λειβαδάρη έτσι κι αλλιώς είχε σταματήσει να εργάζεται στην ΕΡΤ, αλλά η απειλή του Μπογδάνου διατυπώθηκε επειδή νόμιζε ότι ακόμα εργαζόταν εκεί.

* Λοιπόν, να το συζητήσουμε. Δικαιούται ένας δημοσιογράφος, που εργάζεται για την ΕΡΤ, να εκφράζεται; Όχι σε εκπομπή, όχι σε άρθρο στον ιστότοπο ert.gr, αλλά στο προσωπικό του προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να εκφράζει μια διαφορετική άποψη; Να ειρωνεύεται (κόσμια, όπως είδαμε) εναν βουλευτή;

Θεωρώ αυτονόητη την καταφατική απάντηση. Και θα περίμενα από την ΕΡΤ, αν κάποιος θιγμένος βουλευτής παραπονεθεί (έναν μόνο θεωρώ ικανό) να τον βάλει στη θέση του.

Θα μου πείτε: Υπάρχουν εξαιρέσεις; Ναι, υπάρχουν. Αν ο δημοσιογράφος εκφράσει μια αναντίρρητα ρατσιστική άποψη, μπορεί να έχει συνέπειες -όπως κάθε άλλος πολίτης, όμως.

Θέλω να πω, χτες έγινε κάτι ενδιαφέρον στο τουίτερ. Κάποιος Κ. Καλέμης, που δήλωνε πολλά και διάφορα στο προφίλ του, ότι διδάσκει στο ΕΚΠΑ και ότι είναι τοποθετημένος στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης, ενώ ήταν και υπεύθυνος για την εκπαίδευση των μεταναστών στο Υπ. Παιδείας, επιτέθηκε με αποκρουστικές ρατσιστικές εκφράσεις στον Γιάννη Αντετοκούμπο -και, προς τιμήν της, η κ. Νίκη Κεραμέως τον απομάκρυνε αμέσως από τη θέση του Συντονιστή Εκπαίδευσης Προσφύγων του Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων Μαλακάσας.

Όχι όμως για ψύλλου πήδημα, αλλά για αναντίρρητα ρατσιστική επίθεση. Και το ίδιο μπορεί να πάθαινε (και δικαίως θα το πάθαινε) κι ένας δημοσιογράφος ή ακόμα και στέλεχος ιδιωτικής εταιρείας (στις ΗΠΑ αρκετοί που έχουν συμπεριφερθεί ρατσιστικά σε δημόσιο χώρο έχουν υποστεί τέτοιες συνέπειες). Όχι όμως ειδικά οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ να έχουν επιπρόσθετους περιορισμούς στην έκφραση.

* Kαι μετά τα μπογδανικά, ένα καρμικό μεζεδάκι.

Ο Σκάι διακρίνει «στροφή 360 μοιρών στη στρατηγική του Τραμπ» εννοώντας ότι ο Αμερικανός πρόεδρος άλλαξε άρδην τακτική (και όχι στρατηγική, θα έλεγα) απέναντι στις μάσκες και τώρα είναι φανατικά υπέρ της χρήσης τους.

Βέβαια, αν κάνει κανείς στροφή 360 μοιρών επανέρχεται στο σημείο όπου βρισκόταν και κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση. Στροφή 180 μοιρών, λέμε, αλλά πολλοί θέλουν να πλειοδοτήσουν.

Το ίδιο μαργαριτάρι το είχε πει παλιά ο Αλέξης Τσίπρας (και, σε ανύποπτο χρόνο, το έχουν πει και πολλοί άλλοι) και τότε ο Σκάι τον είχε ειρωνευτεί -γι’ αυτό και χαρακτήρισα ‘καρμικό’ το μεζεδάκι.

Διότι, όπως λέει το αμερικάνικο ρητό karma is a bitch. Βέβαια, έχει δίκιο και κάποιος που είπε τις προάλλες στα σόσιαλ, με άλλη ευκαιρία, ότι το karma is a bitch το λες στην Οκλαχόμα. Στα Πατήσια λες «όλα εδώ πληρώνονται».

* Και η ακλισιά της εβδομάδας, σε άρθρο για τα πεπραγμένα ενός μητροπολίτη: ο μητροπολιτης Σύρου-Τήνου Δωρόθεος «είχε πιαστεί από τον κοριό της ΕΥΠ να συνομιλεί με ποινικούς για το λιώσιμο των τιμαλφή του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας της Τήνου στην Τουρκία».

Το λιώσιμο των τιμαλφή, το ανέλαβαν δυο αδελφοί.

* Και κλείνω με ένα διαφημιστικό που το πήρα από τη Λεξιλογία.

Σε διαφήμιση πεϊνιρλάδικου (ή όπως αλλιώς το λένε), με σύνθημα «Όταν το φαγητό και η απόλαυση γίνονται ένα…», ο χρήστης καλείται να κλικάρει πάνω στο DEVILERY!

Όπως σχολίασε έξυπνα ο Νίκος Λίγγρης, όταν το φαγητό και η απόλαυση γίνονται ένα, τότε το σωστό είναι DEVILRY!