Το ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση, η ΝΔ στη συναντιπολίτευση

Ο Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων με τον μέντορά του

Γλωσσικό άρθρο είχα σκοπό να γράψω σήμερα, αλλά έχει κι η επικαιρότητα τα δικαιώματά της. Θα θέλετε κι εσείς να σχολιάσετε τα χτεσινά, θέλω κι εγώ να πω πέντε πράγματα, τα γλωσσικά μπορούν να περιμένουν.

Η χτεσινή μέρα, που ήταν σημαδιακή και αριθμολογικά, αφού ήταν η μέρα με τα τρία εντεκάρια, ίσως αποδειχτεί σημαδιακή και από μιαν άλλη σκοπιά: όχι επειδή ορίστηκε ο ενδέκατος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, αλλά επειδή στην κυβέρνηση που ορίστηκε χτες μετέχουν επίλεκτα στελέχη του κόμματος της άκρας δεξιάς, που έχουν και σε προσωπικό επίπεδο δεσμούς με τη δική μας χούντα και με την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής αντισημιτικής ακροδεξιάς, όπως ο κ. υπουργός Μεταφορών που τον βλέπουμε αριστερά σε φωτογραφία με τον Ζαν Μαρί Λεπέν. Νόμιμο κόμμα είναι βέβαια και το Λάος, νόμιμο είναι και το Εθνικό Μέτωπο του Λεπέν, που ψηφίζεται στη Γαλλία από μεγάλα ποσοστά πολιτών, αλλά στη Γαλλ’ία κανείς αξιοπρεπής δημοκράτης πολιτικός δεν σφίγγει το χέρι του Λεπέν.

Θα μου πείτε ότι δεν είναι το παρελθόν του Μάκη Βορίδη που μετράει, αλλά το έργο που θα επιτελέσει. Ενμέρει θα συμφωνήσω, όπως επίσης θα συμφωνήσω αν μου πείτε ότι δεν έχει καθοριστική σημασία για τα σημερινά η γνωστή φωτογραφία που δείχνει τον σημερινό υπουργό σε ηλικία 18 ετών περίπου να κραδαίνει τσεκούρι σε κάποιο πογκρομάκι’ νεανικά σφάλματα κάναμε όλοι μας. Ωστόσο, οι κουμπαριές με τον Λεπέν δεν είναι νεανικό αμάρτημα, συνέβησαν σε ώριμη ηλικία’ μέχρι το 2004, αν δεν κάνω λάθος, ο Βορίδης, ως επικεφαλής του Ελληνικού Μετώπου, είχε σχέσεις με τον Λεπέν, αλλά και σε συνέντευξή του που δόθηκε πριν από λίγους μήνες, τον Ιούλιο του 2011, δεν αποκήρυξε το ακροδεξιό του παρελθόν όσο κι αν προσπάθησε να το υποβαθμίσει, λέγοντας π.χ. ότι δεν θυμάται πολλά από την επίσκεψη στον δικτάτορα Παπαδόπουλο στη φυλακή.

Λένε ότι ο κ. Βορίδης σε προσωπικό επίπεδο έχει μεγάλες ικανότητες. Το θέμα δεν είναι αν ο κ. Βορίδης είναι ικανότερος από κάποιον άλλον για τα καθήκοντα του υπουργού, είναι ότι με την υπουργοποίηση μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας της ακροδεξιάς νομιμοποιείται όλη η ξενοφοβική, αντιεβραϊκή, υπερεθνικιστική ρητορική της ακροδεξιάς. (Το ίδιο ισχύει και για την υφυπουργοποίηση του Άδωνη Γεωργιάδη, χωρίς μάλιστα να υπάρχουν στην περίπτωση αυτή, ως αντίβαρο, τα υποτιθέμενα προσόντα του προσώπου). Θα θυμίσω ότι ο Βορίδης επρόκειτο να είναι υποψήφιος περιφερειάρχης το 2010 και ο αρχηγός του κόμματός του τον αντικατέστησε, επικαλούμενος το ακροδεξιό παρελθόν του. Προφανώς η θέση του υπουργού κρίθηκε λιγότερο σημαντική από του υποψήφιου περιφερειάρχη.

Και γεννάται το ερώτημα: γιατί να επιδιωχθεί η συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση; Η συμμετοχή της ΝΔ σημαίνει ανετότατη κοινοβουλευτική στήριξη περίπου 250 εδρών, η αριθμητική προστιθέμενη αξία των 15 λαοτιανών είναι αμελητέα. Ούτε πιστεύω να είναι πια τόσο πρωτοφανή τα προσόντα του κ. Αστέριου Ροντούλη, που να μη μπορεί η ελληνική γεωργία να στερηθεί τη σοφή του καθοδήγηση. Επομένως; Γιατί να κολλήσει η ακροδεξιά ρετσινιά σ’ αυτή τη νέα κυβέρνηση που πολλοί καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας τη δέχτηκαν με ανακούφιση και με κάποια δειλή ελπίδα; Δεν έχω την απάντηση, περιμένω τη γνώμη σας. Ίσως ο νέος πρωθυπουργός να θεώρησε ότι χρωστάει κάτι στον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος πράγματι προώθησε την υποψηφιότητά του.

Ίσως κακώς ξεκίνησα με την ακροδεξιά συμμετοχή γιατί μπορεί να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πρόκειται για τη μοναδική παραφωνία, για την κουτσουλιά που βρομίζει το μέλι μέσα στο πιθάρι. Όσο κι αν πράγματι ο Βορίδης και ο Άδωνης αποτελούν κηλίδα για την κυβέρνηση, δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό αρνητικό της.

Για παράδειγμα, εμένα με ενόχλησε το εξαιρετικά μεγάλο πλήθος υπουργών και υφυπουργών. Αν μέτρησα σωστά, η νέα κυβέρνηση αριθμεί 48 υπουργούς και υφυπουργούς, κάθε άλλο από το μικρό και ευέλικτο σχήμα που θα περίμενε κανείς από μια κυβέρνηση που, υποτίθεται, έχει μεταβατικό χαρακτήρα. Στο κάτω-κάτω, κάθε νέος υφυπουργός κοστίζει έναν σκασμό λεφτά για τους παρατρεχάμενούς του, και σε καιρούς άγριας λιτότητας, όταν από παντού κόβονται θέσεις και πιστώσεις, είναι προκλητικό να διογκώνεται η κυβερνητική μηχανή. Όμως, η διόγκωση έγινε επειδή έπρεπε να βολευτούν οι νέοι σύμμαχοι χωρίς όμως να θυσιαστούν οι υπάρχοντες υπουργοί: έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις, στη δομή του κάθε υπουργείου προστέθηκε κι ένας νέος επιπρόσθετος υφυπουργός, από τη ΝΔ ή το Λάος -ελπίζω να βρει καρέκλα να καθίσει, ο ίδιος και οι συνεργάτες του.

Οι καταστάσεις δεν είναι όμοιες, αλλά θυμάμαι ότι παρόμοιες πολυμελείς κυβερνήσεις υπήρχαν επί αποστατών, το 1965-66, όταν κάθε νέος αποστάτης έδινε τη στήριξή του με ένα υφυπουργείο ως αντάλλαγμα -αν δεν πέφτω έξω, κάποια στιγμή υπήρχαν πέντε ή έξι τέτοιοι υφυπουργοί χωρίς σαφές αντικείμενο. Και όταν το 1966 ο Ηλίας Τσιριμώκος απέσυρε την υποστήριξή του από την κυβέρνηση Στεφανόπουλου (με αφορμή το Κυπριακό) και η κυβέρνηση προς στιγμή έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αμέσως βρέθηκαν δυο πρόθυμοι βουλευτές της ‘Ενωσης Κέντρου να τη στηρίξουν, ο ένας από τους οποίους πήρε άλλο ένα υφυπουργείο, έτσι, ad hoc.

Ας γυρίσουμε στα σημερινά. Κάτι άλλο που δεν μου άρεσε γιατί το βρήκα υποκριτικό, είναι ότι η ΝΔ συμμετέχει, λέει, με εξωκοινοβουλευτικά στελέχη, οπότε εξακολουθεί να είναι αντιπολίτευση. Είναι όμως και κυβέρνηση, οπότε γεννιέται ένας νέος τραγέλαφος, η συναντιπολίτευση! Πολλοί είπαν ότι αυτό το κοινοβουλευτικό τερτίπι (νομίζω αυτή είναι η καταλληλότερη λέξη) έγινε για να μην αποκτήσει τα θεσμικά προνόμια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης η Αλέκα Παπαρήγα, και ίσως να αληθεύει αυτό. Βέβαια, αυτό το συναμφότερον θεωρείται η ελληνική απάντηση στα διλήμματα: στο δίλημμα κυβέρνηση ή αντιπολίτευση ο Σαμαράς απαντά με τη συναντιπολίτευση, με τον ίδιο τρόπο που ο ΓΑΠ απάντησε στο δίλημμα που ο ίδιος είχε θέσει: και αλλάξαμε και βουλιάξαμε.

Τέλος πάντων, πολλά έγραψα. Να πω όμως ότι θα ήταν πιστεύω λάθος η κριτική στη νέα κυβέρνηση να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ακροδεξιά συμμετοχή. Το σχολιάζουμε γιατί το βρίσκουμε απεχθές, αλλά η κυβέρνηση θα κριθεί από το έργο της. Και περιμένω να κριθεί σύντομα, στις κάλπες, στη συμφωνημένη ημερομηνία, και να μην διαρκέσει κανένα οχτάμηνο η τρίμηνη συμφωνημένη διάρκεια. Γιατί διάβασα ότι θα ήταν καταστροφικό να γίνουν σήμερα εκλογές και αναρωτήθηκα, μαζί με τον Δύτη των Νιπτήρων, τι θα γινόταν -ή τι θα γίνει- αν στη λήξη της τετραετίας υπάρχει πάλι κάποια νιοστή δόση να μας περιμένει, που θα καθιστά και πάλι καταστροφικές τις εκλογές. Αλλά δεν συνεχίζω, περιμένω και τα δικά σας σχόλια.