220 τούρκικες λέξεις

Ένας φίλος μού έστειλε ένα λινκ προς τις «200 τούρκικες λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά» και μου έκανε μερικές ερωτήσεις για τον κατάλογο αυτό. Επειδή το θέμα έχει ενδιαφέρον, γράφω το σημερινό άρθρο.

Αν κλικάρετε στον παραπάνω σύνδεσμο, θα δείτε έναν κατάλογο λέξεων και, ως εισαγωγή, το εξής σύντομο προχειρογραμμένο κείμενο:

Καθημερινά χρησιμοποιούμε πολλές δεκάδες λέξεις οι οποίες είναι τουρκικές και έχουν παρεισφρύσει στη γλώσσα μας χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή τους και την αντίστοιχη ελληνική έννοια.

Σε αλφαβητική σειρά, μερικές από τις τουρκικές λέξεις που χρησιμοποιούμε συχνότερα:

Πριν περάσουμε στον κατάλογο των λέξεων, μερικά εισαγωγικά σχόλια.  Δεν συμφωνώ και τόσο για το «παρεισφρύσει», και όχι τόσο επειδή γράφεται «παρεισφρήσει», αλλά επειδή υποδηλώνει μια λαθραία, κρυφή διείσδυση στη γλώσσα, κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Επίσης, είναι ανακρίβεια να λέμε ότι οι λέξεις του καταλόγου είναι «τουρκικές». Το λέμε συχνά, κι εγώ το γράφω πολλές φορές για οικονομία της συζήτησης, αλλά βέβαια ελληνικές είναι, ελληνικότατες, που τις δανειστήκαμε από τα τουρκικά, όμως έχουν ενταχθεί πλήρως στο ελληνικό τυπικό, έχουν σχηματίσει παράγωγα και σύνθετα, έχουν γεννήσει χιλιάδες άλλες λέξεις -σκεφτείτε μόνο πόσες παράγονται από το «χάζι». (Παρόμοια ανακριβές είναι να λέμε π.χ. ‘ελληνικές λέξεις της αγγλικής γλώσσας’ -το democracy είναι αγγλική λέξη, η ελληνική λέξη είναι ‘δημοκρατία’).

Επειδή ο κατάλογος δεν είναι σε αλφαβητική σειρά, έκατσα και τον ταξινόμησα, έβαλα και αρίθμηση, και τον παρουσιάζω παρακάτω ταχτοποιημένο. Για κάποιο λόγο που αγνοώ, οι λέξεις του καταλόγου είναι  ήταν γραμμένες με κεφαλαία, κι έτσι μπερδεύουμε το χάλι με το χαλί· στην αρχή έλεγα να τις ξαναγράψω σε πεζά, αλλά βαρέθηκα. Ευτυχώς βρέθηκε ο φίλος Βιοάννης και έκανε ένα μαγικό κι έτσι έχουμε τον κατάλογο σε πεζά.

Οι εξηγήσεις που δίνονται σε παρένθεση είναι του αρχικού κειμένου, όχι δικές μου, και δεν συμφωνώ πάντοτε, αν και έχουν το προτέρημα ότι είναι σύντομες.

Οι λέξεις του καταλόγου είναι 220 αλλά δύο από αυτές (μπόρα και ταπί) δεν έχουν τουρκική προέλευση, επομένως ο κατάλογος κανονικά έχει 218 λέξεις -το άφησα 220 στον τίτλο για να είναι πιο στρογγυλό. Όταν λέμε «τουρκική προέλευση» συνυπολογίζουμε και την απώτερη αραβική ή περσική προέλευση των λέξεων.

Ο τίτλος του αρχικού άρθρου (Ποιες είναι οι 200 τουρκικές λέξεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά) είναι λιγάκι παραπλανητικός, και όχι εξαιτίας της ανακρίβειας που επισήμανα πιο πάνω. Καταρχάς, υποδηλώνει ότι ο αρχικός συντάκτης έκανε κάποια έρευνα συχνότητας ως προς τη χρήση αυτών των δάνειων λέξεων, αλλά ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει.  Έπειτα, αυτό το «χρησιμοποιούμε καθημερινά» είναι υπερβολή. Κάτι σαν «πολύ συχνά» θα ήταν ακριβέστερο. Μια και δεν έχουμε στατιστικές συχνότητας, ο καθένας έχει διαφορετική ιδέα τι είναι συχνό και τι όχι, και ασφαλώς στον κατάλογο των 218 λέξεων είναι και καναδυό λέξεις που τις θεωρώ σπάνιες και δεν θα τις έβαζα (ας πούμε το τσαΐρι, που είναι στις Λέξεις που χάνονται και που δεν είναι καθόλου γνωστό στη νότια Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος) αλλά γενικά βρίσκω πως αυτός που έφτιαξε το λημματολόγιο έχει αίσθηση της γλώσσας.

Βέβαια, λείπουν πολλές λέξεις που λέμε συχνά, αλλά αφού ο συντάκτης ήθελε να διαλέξει περίπου 200 λέξεις, κάποιες έπρεπε να αφήσει έξω. Μοιραία προκύπτει το ερώτημα, πόσα είναι τα τουρκικά δάνεια της ελληνικής γλώσσας ή (αν δεν μας ενοχλεί η ανακρίβεια), «πόσες είναι οι τουρκικές λέξεις της ελληνικής γλώσσας». Δεν είναι εύκολες τέτοιες μετρήσεις, γιατί υπάρχουν λέξεις ξεχασμένες και λέξεις ζωντανές, όπως επίσης υπάρχουν αρχικές λέξεις και παράγωγες-σύνθετες λέξεις. Για παράδειγμα, από τη λέξη ‘γλέντι’ έχουμε και το ρήμα γλεντάω, έχουμε τον γλεντζέ και τη γλεντζού, που μας δίνουν το επίθετο ‘γλεντζέδικος’ και το επίρρημα ‘γλεντζέδικα’. Έχουμε το υποριστικό «γλεντάκι», ενώ στον Μπαμπινιώτη υπάρχει και ο ημιλόγιος τύπος ‘γλεντιστής’. Έχουμε τέλος και τον γλεντοκόπο, το γλεντοκόπι ή γλεντοκόπημα, το ρήμα γλεντοκοπώ. Η μια «αρχική» λέξη δίνει δώδεκα μαζί με τα παράγωγά της. Δεν είναι όλες τόσο παραγωγικές, αλλά κάποιες είναι περισσότερο.

Αλλά μεγαλύτερη δυσκολία είναι να αποφασίσεις αν θα καταμετρήσεις τις μισοξεχασμένες ή τις διαλεκτικές λέξεις τουρκικής προέλευσης, τον μουχτάρη και το σιτζίμι, το ασλάνι και τον βεζινέ, το ζάρφι και το καμπαρντίζω, ή τον ρεντέ και την όζα (επίτηδες βάζω αυτή την τελευταία, που είναι κοινότατη στη Θεσσαλονίκη και σχεδόν άγνωστη κάτω από τα Τέμπη). Αν πούμε 5000 λέξεις τούρκικης προέλευσης (χωρίς να μετράμε τα παράγωγα) δεν θα πέσουμε πολύ έξω. Αλλά αν θέλουμε λέξεις σχετικά διαδεδομένες, τότε ο αριθμός μικραίνει πολύ. Σε ένα βιβλίο του, το 1975, ο Διζικιρίκης είχε εκτιμήσει σε λίγο πάνω από χίλιες τις λέξεις τουρκικής προέλευσης, χωρίς να μετράει τις παράγωγες. Σε μια συζήτηση στη Λεξιλογία, ο Νίκος Λίγγρης είχε κάνει μια καταμέτρηση των λημμάτων που περιλαμβάνονται στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό και είχε υπολογίσει περίπου 900 λέξεις, αν και με κάποια παράγωγα μέσα, οπότε ο αριθμός αρχικών λέξεων είναι περίπου 800.

Συγκρίνοντας τις 218 λέξεις μας με τον κατάλογο των περίπου 900 λέξεων της Λεξιλογίας, διαπιστώνω ότι, μόνο από το γράμμα Α λείπουν λέξεις όπως: αλατζάς, άλικος, αλισβερίσι, αλμπάνης, αμανάτι, αμανές, αμπάρι,  αραλίκι, αραμπάς, ασίκης, ασκέρι, άτι, αχούρι, άχτι που δεν είναι και τόσο σπάνιες. Για το αμπάρι και το αχούρι, μια εξήγηση που βρίσκω (επειδή λείπει και το τσιμπούσι) είναι ότι ο αρχικός συντάκτης τις είχε θεωρήσει ελληνικής προέλευσης (αντιδάνεια), επειδή παλιότερα έτσι τις θεωρούσαν (ακόμα και το λεξικό Μπαμπινιώτη, στις πρώτες εκδόσεις του, τις έδινε για ενδεχομένως αντιδάνεια). Ωστόσο, ο κατάλογος έχει άλλα αντιδάνεια (τεφτέρι, μπαρούτι, φουντούκι), οπότε η απουσία αμπαριού και αχουριού παραμένει μυστήριο.

Πλάι σε κάθε «τούρκικη» λέξη, ο αρχικός συντάκτης δίνει, σε παρένθεση, ένα συνώνυμο ή μια εξήγηση με «αμιγώς ελληνικές» λέξεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε τις «τούρκικες» λέξεις με τις «εγχώριες», όπως επιχείρησαν κάποιοι σε ένα μαζικό ηλεμήνυμα, που χρησιμοποιεί αυτόν τον κατάλογο λέξεων, και που το κοροϊδεύει δεόντως ο Γιάννης Χάρης σε πρόσφατο σχόλιό του, δίνοντας μερικά παραδείγματα τέτοιας (υποθετικής και αγλωσσολόγητης) αντικατάστασης:

«Το βράδυ τρώω μόνο ένα πηγμένο γάλα» (γιαούρτι)

«Θα μας τρελάνουν πάλι οι ετησίες άνεμοι» (μελτέμια)

«Κάναμε πολλή ευδιαθεσία χτες στου Νίκου» (κέφι)

«Με τη ζέστη ένα υδροπεπόνι είναι ό,τι πρέπει» (καρπούζι)

«Οι φοιτητές στη Λάρισα πήγαν από πύραυνο» (μαγκάλι)

«Τον κοιτούσε κι έτρεχαν τα πυκνόρρευστα διαλύματα ζάχαρης» (σιρόπια)

Αν μη τι άλλο, ο κατάλογος δείχνει ότι πολλές από αυτές τις λέξεις είναι απολύτως αναντικατάστατες, και άλλωστε κανείς σοβαρός άνθρωπος σήμερα δεν βάζει ζήτημα αντικατάστασης. Η έκκληση του Γιάκωβου Διζικιρίκη (βλ. το σχετικό μου άρθρο) «να ξετουρκέψουμε τη γλώσσα μας» δεν βρήκε οπαδούς. Η γλώσσα δεν λειτουργεί με… φετφάδες ή με φιρμάνια (για να χρησιμοποιήσω επίτηδες δυο τουρκογενείς λέξεις, που μάλιστα λείπουν από τον κατάλογο των 218). Οι λέξεις τουρκικής προέλευσης που συνδέονταν με την οθωμανική διοίκηση ή που αντικαταστάθηκαν από «θεσμικού χαρακτήρα» λέξεις της καθαρεύουσας έχουν σχεδόν πάψει να χρησιμοποιούνται, τουλάχιστον στην κυριολεξία τους, αλλά έχουν ρίξει ρίζες στη φρασεολογία, στις παροιμίες κτλ. Για παράδειγμα, λίγοι χρησιμοποιούν το «μπαϊράκι» κυριολεκτικά, όλοι λένε «σημαία», αλλά η έκφραση «σήκωσε μπαϊράκι» με τη σημασία «εξεγέρθηκε, απειθάρχησε, διεκδίκησε τα δικαιώματά του» είναι ολοζώντανη.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, αλλά το αφήνω για τα σχόλια ή για επόμενο άρθρο. Από σας θα ήθελα, αν δεν βαριέστε, να κάνουμε ένα τεστ: Αν τύχει και δεν ξέρετε κάποιες από τις λέξεις, δεν είναι ντροπή, γράψτε το στα σχόλια -κι αν είναι κόπος, γράψτε μόνο τους αύξοντες αριθμούς, ενδιαφέρον θα έχει.

Λοιπόν, οι 218 (220-2) τουρκικής προέλευσης λέξεις του καταλόγου είναι:

1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός),
2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο),
3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος),
4. Αλάνι (αλήτης)
5. Γιακάς (περιλαίμιο),
6. Γιαπί (οικοδομή),
7. Γιαρμάς (ροδάκινο),
8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα)
9. Γιλέκο (περιθωράκιον)
10. Γινάτι (πείσμα),
11. Γιουρούσι (επίθεση)
12. Γκάιντα (άσκαυλος),
13. Γκέμι (χαλινάρι)
14. Γλέντι (διασκέδαση)
15. Γούρι (τύχη),
16. Γρουσούζης (κακότυχος),
17. Δερβένι (κλεισούρα),
18. Εργένης (άγαμος),
19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα),
20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά),
21. Ζόρι (δυσκολία),
22. Ζουμπούλι (υάκινθος),
23. Καβγάς (φιλονικία),
24. Καβούκι (καύκαλο),
25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω),
26. Καζάνι (λέβητας),
27. Καΐκι (βάρκα)
28. Καλέμι (γραφίδα),
29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο),
30. Κάλπικος (κίβδηλος),
31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα),
32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά),
33. Καρπούζι (υδροπέπων),
34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη)
35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα)
36. Καφάσι (κιβώτιο),
37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα)
38. Κέφι (ευδιαθεσία)
39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρέας),
40. Κιόσκι (περίπτερο),
41. Κολάι (ευκολία-άνεση),
42. Κολαούζος (οδηγός),
43. Κόπιτσα (πόρπη),
44. Κοτζάμ (τεράστιος-πελώριος),
45. Κοτσάνι (μίσχος),
46. Κότσι (αστράγαλος),
47. Κουβαρντάς (γενναιόδωρος-ανοιχτοχέρης)
48. Κουβάς (κάδος-αγγείο),
49. Κουμπαράς (δοχείο χρημάτων),
50. Κουσούρι (ελάττωμα-μειονέκτημα),
51. Κουτουρού (ασύνετα-απερίσκεπτα),
52. Λαγούμι (υπόνομος-οχετός),
53. Λαπάς (χυλός),
54. Λεβέντης (ανδρείος-ευσταλής),
55. Λεκές (κηλίδα),
56. Λελέκι (πελαργός),
57. Λούκι (υδροσωλήνας),
58. Μαγιά (προζύμη-ζυθοζύμη),
59. Μαγκάλι (πύραυνο),
60. Μαγκούφης (έρημος),
61. Μαϊντανός (πετροσέλινο-μακεδονίσι)
62. Μαντζούνι (φάρμακο),
63. Μαούνα (φορτηγίδα)
64. Μανάβης (οπωροπώλης),
65. Μαράζι (φθίση),
66. Μαραφέτι (μικρό εργαλείο),
67. Μασούρι (μικρό ξύλο),
68. Μαχαλάς (συνοικία),
69. Μεζές (ορεκτικά),
70. Μελτέμι (άνεμος ετησίας),
71. Μενεξές (εύοσμο λουλούδι),
72. Μεντεσές (στρόφιγγα),
73. Μεράκι (πόθος),
74. Μερεμέτι (επισκευή-επιδιόρθωση)
75. Μουσαμάς (κερωμένο-αδιάβροχο ύφασμα),
76. Μουσαφίρης (φιλοξενούμενος-επισκέπτης),
77. Μπαγιάτικο (μη νωπό),
78. Μπαγλαρώνω (δένω-φυλακίζω),
79. Μπαϊράκι (σημαία)
80. Μπακάλης (παντοπώλης),
81. Μπαλτάς (πελέκι),
82. Μπάμια (ιβίσκος ο εδώδιμος),
83. Μπαμπάς (πατέρας),
84. Μπάμπαλης (ο πολύ γέρος),
85. Μπαξές (περιβόλι-κήπος),
86. Μπαρούτι (πυρίτιδα),
87. Μπατζάκι (κνήμη-σκέλη),
88. Μπατζανάκης (σύγαμπρος-συννυφάδα),
89. Μπατίρισα (πτωχεύω-χρεοκοπώ),
90. Μπαχαρικό (αρωματικό άρτυμα),
91. Μπεκρής (μέθυσος),
92. Μπελάς (ενόχληση),
93. Μπινές (κίναιδος-ασελγής)
94. Μπογιά (βαφή-χρώμα),
95. Μπογιατζής (ελαιοχρωματιστής)
96. Μπόι (ανάστημα-ύψος),
97. Μπόλικος (άφθονος)
98. Μπόρα (καταιγίδα)
99. Μπόσικος (χαλαρός),
100. Μποστάνι (λαχανόκηπος),
101. Μπούζι (πάγος-ψύχρα),
102. Μπουλούκι (στίφος-άτακτο πλήθος),
103. Μπουλούκος (καλοθρεμμένος-παχουλός),
104. Μπουνταλάς (κουτός-ανόητος),
105. Μπουντρούμι (φυλακή),
106. Μπουρί (καπνοσωλήνας),
107. Μπούτι (μηρός),
108. Μπούχτισμα (κορεσμός),
109. Νάζι (κάμωμα-φιλαρέσκεια),
110. Νταβαντούρι (σύγχυση)
111. Νταμάρι (φλέβα-λατομείο),
112. Νταμπλάς (αποπληξία),
113. Νταντά (παραμάνα-τροφός),
114. Νταραβέρι (συναλλαγή-αγοραπωλησία) *** Λάθος, το νταραβέρι είναι ιταλικής προέλευσης (dare e avere, δούναι και λαβείν). Το τουρκογενές αντίστοιχο είναι το αλισβερίσι.
115. Ντελάλης (διαλαλητής),
116. Ντελής (παράφρονας),
117. Ντέρτι (καημός)
118. Ντιβάνι (κρεβάτι)
119. Ντιπ για ντιπ (ολωσδιόλου),
120. Ντουβάρι (τοίχος),
121. Ντουλάπι (ιματιοθήκη),
122. Ντουμάνι (καταχνιά-καπνός),
123. Ντουνιάς (κόσμος-ανθρωπότητα),
124. Παζάρι (αγορά-διαπραγμάτευση),
125. Παντζάρι (κοκκινογούλι-τεύτλο),
126. Πατζούρι (παραθυρόφυλλο),
127. Παπούτσι (υπόδημα),
128. Περβάζι (πλαίσιο θυρών),
129. Πιλάφι (ρύζι),
130. Πούστης (κίναιδος-ασελγής)
131. Ραχάτι (ησυχία)
132. Ρουσφέτι (χαριστική εξυπηρέτηση),
133. Σακάτης (ανάπηρος),
134. Σαματάς (θόρυβος),
135. Σεντούκι (κιβώτιο),
136. Σέρτικο (τσουχτερό, βαρύ),
137. Σινάφι (συντεχνία, κοινωνική τάξη),
138. ΣιντριβάνιΙ(πίδακας),
139. Σιρόπι (πυκνόρρευστο διάλυμα ζάχαρης),
140. Σαΐνι (ευφυής),
141. Σοβάς (ασβεστοκονίαμα),
142. Σόι (καταγωγή-γένος),
143. Σοκάκι (δρόμος),
144. Σόμπα (θερμάστρα),
145. Σουγιάς (μαχαιράκι),
146. Σουλούπι (μορφή-σχήμα)
147. Ταβάνι (οροφή),
148. Ταμπλάς (αποπληξία-συγκοπή),
149. Ταπί (χωρίς χρήματα)
150. Ταραμάς (αυγοτάραχο),
151. Τασάκι (σταχτοδοχείο),
152. Ταχίνι (αλεσμένο σουσάμι),
153. Ταψί (μαγειρικό σκεύος),
154. Τεκές (καταγώγιο)
155. Τεμπέλης (οκνηρός-ακαμάτης),
156. Τενεκές (δοχείο),
157. Τερτίπι (τέχνασμα-απάτη),
158. Τεφαρίκι (εκλεκτό-αριστούργημα),
159. Τεφτέρι (κατάστιχο)
160. Τζάκι (παραγώνι),
161. Τζάμι (υαλοπίνακας-γυαλί),
162. Τζάμπα (δωρεάν),
163. Τζαναμπέτης (κακότροπος-δύστροπος),
164. Τόπι (σφαίρα),
165. Τουλούμι (ασκός),
166. Τουλούμπα (αντλία),
167. Τουμπεκί (σιωπή),
168. Τράμπα (ανταλλαγή),
169. Τσαίρι (λιβάδι-βοσκοτόπι),
170. Τσακάλι (θώς),
171. Τσακίρης (γαλανομάτης),
172. Τσακμάκι (αναπτήρας),
173. Τσάντα (δερμάτινη θήκη),
174. Τσαντίρι (σκηνή),
175. Τσαπατσούλης (ανοικοκύρευτος-άτσαλος),
176. Τσάρκα (επιδρομή-περιπλάνηση),
177. Τσαντίζω (εξοργίζω-προσβάλω),
178. Τσαχπίνης (κατεργάρης-πονηρός),
179. Τσέπη (θυλάκιο)
180. Τσιγκέλι (αρπάγη-σιδερένιο άγκιστρο),
181. Τσιγκούνης (φιλάργυρος)
182. Τσιμπούκι (καπνοσύριγγα),
183. Τσιράκι (ακόλουθος),
184. Τσίσα (ούρα)
185. Τσίφτης (άψογος-ικανός) **αυτό είναι μάλλον λάθος, διότι ο τσίφτης πρέπει να πρόερχεται από τα αλβανικά· αντικαταστήστε το με το “τσιφλίκι”
186. Τσιφούτης (φιλάργυρος),
187. Τσομπάνης (βοσκός-ποιμένας)
188. Τσουβάλι (σακί),
189. Τσουλούφι (δέσμη μαλλιών),
190. Τσογλάνι (νέος)
191. Τσοπάνης (βοσκός) Υπάρχει και πιο πάνω, ας βάλω στη θέσητου το τσουρέκι να μη χαλάσει η αρίθμηση
192. Φαράσι (φτυάρι-σκουπιδολόγος),
193. Φαρσί (τέλεια-άπταιστα),
194. Φιντάνι (φυτώριο),
195. Φιστίκι (πιστάκη),
196. Φιτίλι (θρυαλλίδα),
197. Φλιτζάνι (κύπελλο),
198. Φουκαράς (κακομοίρης-άθλιος),
199. Φουντούκι (λεπτοκάρυο-λεφτόκαρο),
200. Φραντζόλα (ψωμί),
201. Χαβάς (μουσικός σκοπός)
202. Χαβούζα (δεξαμενή νερού),
203. Χάζι (ευχαρίστηση),
204. Χαλαλίζω (συγχωρώ),
205. Χάλι (άθλιο),
206. Χαλί (τάπητας),
207. Χαλκάς (κρίκος),
208. Χαμάλης (αχθοφόρος)
209. Χαμπάρια (αγγελία-νέα),
210. Χάνι (πανδοχείο),
211. Χάπι (καταπότι),
212. Χαράμι (άδικα),
213. Χαρμάνης (χασισοπότης),
214. Χαρτζιλίκι (μικρό χρηματικό ποσό),
215. Χασάπικο (κρεοπωλείο),
216. Χατίρι (χάρη),
217. Χαφιές (καταδότης),
218. Χουζούρεμα (ανάπαυση),
219. Χούι (ιδιοτροπία),
220. Χουνέρι (πάθημα-εξαπάτηση)

Αν φτάσατε ως εδώ, κοιτάζοντας τις τελευταίες δέκα λέξεις νομίζω ότι μπορείτε να συμπεράνετε ότι ο κατάλογος αυτός, κατά πάσα πιθανότητα, δεν έχει συνταχθεί πρόσφατα. Από πού το καταλαβαίνουμε; Μα, είναι απλό. Λείπει η λέξη «χαράτσι» -και το θεωρώ απίθανο να υπάρχει Έλληνας που να διαλέξει 220 τουρκογενείς λέξεις σήμερα και να παραλείψει τη λέξη «χαράτσι» -εκτός κι αν συντάκτης του καταλόγου είναι ο κ. Ευ. Βενιζέλος! 🙂