Η Ακαδημία Αθηνών αδειάζει τον κ. Αντ. Κουνάδη

Η τύχη ή ο κακός προγραμματισμός τα έφερε έτσι που το σημερινό άρθρο να αναφέρεται σε συγγενικό θέμα με το χτεσινό, αλλά ελπίζω να με συγχωρήσετε. Ελπίζω επίσης ότι δεν θα σας κουράσει μια μακροσκελής αλλά ίσως όχι περιττή εισαγωγή πριν μπούμε στο κυρίως θέμα. Οι παλιοί φίλοι του ιστολογίου θα τα ξέρουν αυτά, αλλά για τους νεότερους δεν βλάφτει μια σύντομη εξιστόρηση.

Το ιστολόγιο μόλις συμπλήρωνε δυο μήνες ζωής όταν, στα μέσα Απριλίου 2009, δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία ρεπορτάζ από μια εκδήλωση της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία αναφερόταν ότι ο ομιλητής, ο ακαδημαϊκός κ. Αντώνης Κουνάδης, σε ομιλία του για την ελληνική γλώσσα είχε αναφέρει ότι σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες, η ελληνική γλώσσα περιέχει 5 εκατομμύρια λέξεις (εδώ μπορείτε να δείτε εκείνο το παλιό άρθρο). Φυσικά επρόκειτο για εξωφρενικό ισχυρισμό που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και, το χειρότερο, η ομιλία περιείχε κι άλλες αυθεντικές κοτσάνες, όπως ότι ο Μπιλ Γκέιτς είχε χαρακτηρίσει την ελληνική γλώσσα «γλώσσα των προηγμένων υπολογιστών» και άλλες τέτοιες λερναιότητες,

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κ. Αντώνης Κουνάδης, γεννημένος το 1937 θαρρώ, στα νιάτα του ήταν δισκοβόλος και μάλιστα πολύ καλός· είχε πάρει χρυσά μετάλλια σε πανελλήνιους και βαλκανικούς αγώνες και για μια περίοδο είχε την πέμπτη επίδοση στον κόσμο. Διετέλεσε και πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ επί δικτατορίας, από τον Φεβρουάριο του 1973 έως το 1974. Αργότερα έγινε καθηγητής στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και μετά ακαδημαϊκός, από το 1999, στην τάξη των Θετικών Επιστημών (Εφηρμοσμένων Θετικών Επιστημών: Στατικής- Δυναμικής, Ανάλυσης- Έρευνας των Τεχνικών Κατασκευών). Αναμφισβήτητα πλούσια και ζηλευτή σταδιοδρομία· θα συμφωνήσετε όμως μαζί μου, πιστεύω, ότι δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σχέση με τη γλώσσα και τη γλωσσολογία.

Με τη γλώσσα βέβαια, συμβαίνει αυτό το παράδοξο, να θεωρείται ευρέως ότι, επειδή όλοι τη μιλάμε, δεν υπάρχουν ειδικοί. Αν  εγώ βγω και κάνω διάλεξη περί νανοτεχνολογίας ή κβαντομηχανικής, θα με πάρουν -και δικαίως- με τις πέτρες, όμως ο κάθε μηχανικός, ψυχίατρος, μουσικοσυνθέτης, δημοσιογράφος ή ταξιτζής θεωρεί πως έχει το ελεύθερο να ξεστομίζει θέσφατα για τον πλούτο της Τρισχιλιετούς όπου και όπως τού βουληθεί. Αλλά με έναν ακαδημαϊκό το θέμα κάπως σοβαρεύει. Κι έτσι, πάνω στη συζήτηση ρίχτηκε η ιδέα να γράψουμε ένα γράμμα στην Ακαδημία, επισημαίνοντας ότι τέτοιες εξωφρενικές τοποθετήσεις ακαδημαϊκών υποβιβάζουν το κύρος της. Αμ’ έπος αμ’ έργον, η επιστολή γράφτηκε, συγκέντρωσε μέσα σε λίγες μέρες καμιά σαρανταριά υπογραφές (το ιστολόγιο τότε δεν είχε τόσο πλατύ κύκλο αναγνωστών, σήμερα θα μαζεύαμε περισσότερες) και στάλθηκε. Ακριβέστερα, γράφτηκαν δύο επιστολές, μία προς την Ακαδημία Αθηνών και μια άλλη, με κάπως διαφορετική διατύπωση, προς την Ελευθεροτυπία.

Τις επιστολές μπορείτε να τις δείτε εδώ, και εδώ να δείτε τι τελικά δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία. Αντιγράφω την καταληκτική παράγραφο: Μείνετε βέβαιοι ότι το πάθος με τον οποίο αντιτασσόμαστε στη διάδοση αυτών των μύθων οφείλεται στο ότι λατρεύουμε την ελληνική γλώσσα και την ιστορία της και θεωρούμε ότι είναι ντροπή κάποιοι, με εσκεμμένα ψέματα, να δημιουργούν την εντύπωση ενός κομπλεξικού επαρχιωτισμού. Δεν αγανακτούμε με όσους πιστεύουν τέτοιες μυθοπλασίες ή με όσους ανύποπτους τις αναμεταδίδουν, αλλά με εκείνους που συνειδητά και κατ’ επάγγελμα χαλκεύουν τέτοιες ειδήσεις. Δεν περιμέναμε ότι οι ανυπόστατοι αυτοί μύθοι θα επαναλαμβάνονταν στο χώρο της Ακαδημίας και με την επιστολή μας αυτή ευελπιστούμε ότι η Ακαδημία Αθηνών θα διαχωρίσει τη θέση της.

Η Ακαδημία δεν αντέδρασε επίσημα, βέβαια, αλλά ακολούθησαν επιστολές στις εφημερίδες από φίλους του κ. Κουνάδη, όπως ο κ. Θ. Ανδρεάκος, καθηγητής ΤΕΙ (και υποψήφιος βουλευτής Πειραιώς με το ΛΑΟΣ), ο οποίος μάλιστα φρόντισε να στείλει επιστολή και στο Βήμα (τότε έβγαινε και καθημερινά), στην οποία πληροφορούσε το πανελλήνιο για την ύπαρξη “μιας ομάδας που διακηρύσσει ότι είναι λάτρις της ελληνικής γλώσσας, ενώ κάνει το παν για να τη διασύρει και να τη μειώσει διεθνώς”. Ο ίδιος ο κ. Κουνάδης δεν απάντησε στις πολύ συγκεκριμένες προτροπές μας να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του, αλλά φρόντισε να στείλει επιστολή στην Καθημερινή όπου απαντούσε άλλα αντί άλλων, παραποιώντας την άποψη του περίφημου κλασικού φιλολόγου Ντιλς.  Με τον Νίκο Λίγγρη στείλαμε μια σύντομη απαντητική επιστολή, όπου είπαμε ότι μόνο ο βαρόνος Μιγχάουζεν θα συμφωνούσε με τον κ. Κουνάδη.

Να μην τα πολυλογώ, ο επιστολικός πόλεμος κράτησε μέχρι τον Νοέμβρη του 2009 και, όπως είναι επόμενο, κάποτε ατόνησε και σταμάτησε. Τον κ. Κουνάδη τον ξαναθυμηθήκαμε στο ιστολόγιο φέτος την άνοιξη, με αφορμή μια εκδήλωση του σωματείου Ελληνική Γλωσσική Κληρονομία περί ελληνικής γλώσσας, στην οποία ο κ. Κουνάδης απεύθυνε τον εναρκτήριο χαιρετισμό και η οποία είχε μια εξαιρετική πρωτοτυπία, ότι κανείς από τους ομιλητές δεν ήταν γλωσσολόγος! (Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι συμμετέχει ο καθηγητής Χριστ. Χαραλαμπάκης, ο οποίος όμως τελικά δεν πήρε μέρος). Δεν ήμουν στην Ελλάδα κι έτσι δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην εκδήλωση και να ακούσω τον κ. Κουνάδη -είχα την απορία αν θα επαναλάμβανε τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς του 2009.

Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά κι αυτή την έχασα: ο κ. Κουνάδης δημοσίευσε την ομιλία του στο περιοδικό «Νέα Ευθύνη» (τχ. 18, Ιούλιος-Αύγουστος 2013), αλλά όταν το πληροφορήθηκα δεν ήμουν πια στην Ελλάδα για να αναζητήσω το περιοδικό. Ευτυχώς όμως έγραψε για το θέμα ο καθηγητής Δ. Μαρωνίτης, που αφιέρωσε δυο επιφυλλίδες του στο Βήμα, την πρώτη γενικά για την εκδήλωση του Μαρτίου, και τη δεύτερη ειδικά για την ομιλία του κ. Κουνάδη.

Ο Δ. Μαρωνίτης παραθέτει, σχολιάζοντάς τα δηκτικά, τρία αποσπάσματα από την ομιλία του ακαδημαϊκού:

Αντιγράφω εφεξής, με κάποιες περικοπές, τρεις γλωσσοφιλικές αποφάσεις, για να φανεί ο μαχητικός οίστρος του ακαδημαϊκού δασκάλου, σε προβληματικά ελληνικά. Η πρώτη: «Η σημερινή εκδήλωση […] απευθύνεται σε κάθε Ελληνα πατριώτη, διότι σκοπός της είναι η διαφύλαξη ενός υψίστης σημασίας αγαθού της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, της Ελληνικής Γλώσσας, θεμελιακού στοιχείου της εθνικής μας οντότητας. […] Ιδιαίτερα μάλιστα μετά τα πλήγματα που αυτή δέχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα την πανθομολογούμενη λεξιπενία και αδυναμία εκφράσεως της νέας γενιάς. […] Η οποία ξεκίνησε το 1976 […] με την κατάργηση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών από το πρωτότυπο, και συνεχίστηκε με την επιβολή του μονοτονικού συστήματος γραφής το 1986».

Η δεύτερη, ανάλογης πληροφοριακής και επιστημονικής ακυρότητας, επιμένει σε αναπόδεικτα στατιστικά δεδομένα, που αποδείχνουν πόσο «κρυφοελληνικές» είναι οι περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Ιδού οι ποσοστιαίες αποδείξεις: «η γαλλική γλώσσα, σύμφωνα με μελέτη του Γαλλικού Υπουργείου Παιδείας, περιλαμβάνει λέξεις με ελληνικές ρίζες σε ποσοστό περίπου 60%. Το 80% των λέξεων της πορτογαλικής γλώσσας έχει ελληνικές ρίζες».

Η τρίτη εμφανίζει τον Σεφέρη να καταδικάζει τη γλωσσική μεταρρύθμιση του 1976 μετά θάνατον, καταγγέλλοντας όσους στο μεταξύ «έχουν εξαπολύσει όλα τα θεριά να την φάνε την άφθαρτη γλώσσα μας». Και τον Ι. Θ. Κακριδή, «μεγάλο και μαχητικό δημοτικιστή», να δηλώνει το 1986: «Η γλώσσα μας αργοπεθαίνει, της λείπει το οξυγόνο (δηλαδή τα αρχαία)». Και για να τριτώσει το παραδειγματικό υλικό, προστίθεται στα ίδια συμφραζόμενα και ο Ελύτης να αποφαίνεται μετά λόγου γνώσεως: «Μόνον όσοι γνωρίζουν Αρχαία Ελληνικά μπορούν να χρησιμοποιούν σωστά την Νεοελληνική Δημοτική». Οπερ έδει βήξαι.

Είναι βέβαια εξωφρενικός ο ισχυρισμός ότι το 60% των λέξεων της γαλλικής γλώσσας ή το 80% της πορτογαλικής γλώσσας έχουν ελληνικές ρίζες, αλλά γίνεται τερατώδης όταν εκστομίζεται από μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, και μάλιστα, όπως φαίνεται, χωρίς καμιά τεκμηριωση, αλλά και οι άλλες θέσεις του κ. Κουνάδη δεν πάνε πίσω.

Η αντίδραση δεν άργησε να εκδηλωθεί, αλλά δεν ήταν εντελώς η αναμενόμενη. Την Κυριακή που μας πέρασε, το Βήμα δημοσίευσε τρεις απαντητικές επιστολές στις δυο επιφυλλίδες του κ. Δ. Μαρωνίτη. Οι δύο ήταν επιστολές υπεράσπισης του κ. Κουνάδη (η μία από τον πιστό κ. Θ. Ανδρεάκο, ο οποίος παρατηρεί ότι η ομιλία του κ. Κουνάδη στηριζόταν «σε στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας», λες και αυτό τα καθιστά αυτομάτως έγκυρα!) Η τρίτη όμως επιστολή που υπογραφόταν από τον κ. Βασίλειο Πετράκο, γενικό γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών, ήταν εντελώς αναπάντεχη.

Φυσικά, δεν είναι περίεργο που ο Γ.Γ. της Ακαδημίας έσπευσε να απαντήσει σε ένα δημοσίευμα που έκανε κριτική σε μια δραστηριότητα του ιδρύματος. Αυτό το περιμέναμε. Το εντελώς αναπάντεχο είναι ότι ο κ. Πετράκος αδειάζει στην απάντησή του τον κ. Κουνάδη. Και δεν τον αδειάζει με υπονοούμενα, που μόνο όσοι διαβάζουν μέσα από τις γραμμές μπορούν να τα συλλάβουν -όχι, τον αδειάζει μεγαλοπρεπώς. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Θα παραθέσω στο τέλος ολόκληρη την επιστολή, που έχει τον εύγλωττο τίτλο Δεν αποτελούν απόψεις της Ακαδημίας, αλλά τώρα ξεχωρίζω μερικά αποσπάσματα (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

Ο κ. Κουνάδης, ανήκει ως μηχανικός στην Τάξη των Θετικών Επιστημών. Επιστημονικώς δεν έχει αρμοδιότητα και τις αναγκαίες γνώσεις για να ασχολείται με ζητήματα της γλώσσας…

τις γλωσσικές απόψεις της Ακαδημίας (και όχι ενός Ακαδημαϊκού) δεν τις αποτελούν σοβινιστικοί αστήρικτοι ισχυρισμοί αλλά τα όσα δημοσιεύουν και ανακοινώνουν οι φιλόλογοι και οι ποιητές και λογοτέχνες της Τάξης και πράττει το «Κέντρο Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων»

Δεν υπάρχει για την Ακαδημία καμία γλωσσική πενία ή, πιο μίζερα, λεξιπενία στην Ελλάδα και στους Ελληνες. Αντίθετα η ελληνική πλουτίζεται και αυξάνεται κάθε μέρα, όπως γινόταν πάντοτε και τον πλούτο αυτόν τον δημιουργεί ο λαός ο οποίος και τον μεταχειρίζεται γιατί τον γεννά η ανάγκη να εκφράζει τα διανοήματά του τα οποία βέβαια δεν είναι όμοια με των αρχαίων Ελλήνων.

[Στο σημείο αυτό, ομολογώ πως διέκοψα την ανάγνωση και φώναξα: Πες τα χρυσόστομε!]

Τα πράγματα είναι σαφή. Αλλο ένας αναρμόδιος για τη γλώσσα Ακαδημαϊκός, άλλο η Ακαδημία.

Και το πάρθιον βέλος για το τέλος -δηλαδή τι βέλος, μάλλον ολόκληρο φράγμα πυρός:

Ακόμη, σχετικά με την εδώ περίπτωση, όπως ειπώθηκε για άλλη παρόμοια, «Ο κόπος του αδαούς δεν έχει καμιάν αξία». Γιατί να του αφιερώνουμε επιφυλλίδες; Ισως όμως υπάρξει η απάντηση: «Για να μη παγιδεύονται οι αφελείς». Συμφωνώ.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, ατομικά στον κ. Πετράκο αλλά ασφαλώς και συλλογικά στην Ακαδημία Αθηνών, που συχνά έχει επικριθεί για υπερσυντηρητική νοοτροπία και αρτηριοσκληρωτική στάση, για το θάρρος με το οποίο διαφοροποιήθηκε από τις αντιεπιστημονικές απόψεις που επίμονα προβάλλει ένα μέλος της. Μεγάλος έπαινος πρέπει και στον Δ. Μαρωνίτη που το άρθρο του υπήρξε ο καταλύτης για τη δύσκολη αυτή απόφαση. Ίσως και το δικό μας ιστολόγιο, με τις μικρές του δυνάμεις, να έβαλε ένα μικρό λιθαράκι, πριν από τέσσερα χρόνια.  Δεν αμφιβάλλω ότι και ο κ. Κουνάδης, τώρα που ανακηρύχθηκε επίσημα αναρμόδιος και στερούμενος των αναγκαίων γνώσεων για θέματα γλώσσας, θα στραφεί, με την ιδια ενεργητικότητα και τον οίστρο που τον χαρακτηρίζει, σε μελέτες της ειδικότητάς του. Λαμπρό μέλλον προδιαγράφεται για τους κλάδους της Στατικής-Δυναμικής Ανάλυσης και της Έρευνας των Τεχνικών Κατασκευών.

Το ιστολόγιο, που από την πρώτη του μέρα δίνει τον άχαρο αλλ’ απαραίτητο αγώνα της ανασκευής των αντιεπιστημονικών απόψεων χάρηκε χαρά μεγάλη βλέποντας τις απόψεις αυτές να αποδοκιμάζονται επίσημα από το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της χώρας. Ωστόσο, την ευφροσύνη του ήρθε να τη σκιάσει μια είδηση από την Κύπρο, που δείχνει πόσο πολλά είναι τα κεφάλια του Λερναίου.

Στην επίσημη  ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου που συγκεντρώνει υλικό για τη νέα ελληνική γλώσσα, υπάρχει ένα μπανεράκι όπου εναλλάσσονται 6-7 διαφορετικές εικόνες με μηνύματα σχετικά με τη γλώσσα. Τα περισσότερα είναι πολύ καλά, αλλά το ένα με γέμισε φαρμάκι. Δείτε το:

Η Ελληνική, με τη μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτή δεν υπάρχουν όρια.

Μπιλ Γκέιτς, Αμερικανός επιχειρηματίας και πρόεδρος της Microsoft (1955-)

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η χιλιοειπωμένη λερναία σαχλαμάρα για τις δηλώσεις του Γκέιτς, την οποία μάλιστα είχε αναφέρει και ο κ. Αντ. Κουνάδης στην παλιά εκείνη ομιλία του το 2009.  Και κατά σύμπτωση, την ίδια στιγμή που το Λερναίο εκδιώκεται πυξ λαξ από την μεγάλη πόρτα της Ακαδημίας Αθηνών ξαναμπαίνει από το παράθυρο στην Κύπρο…

Λέω «από το παράθυρο», επειδή θέλω να πιστεύω ότι καλόπιστα ο υπεύθυνος των ιστοσελίδων διάλεξε το απόσπασμα αυτό χωρίς να ξέρει ότι είναι παραμύθι. Και, ποτέ δεν ξέρεις, δεν αποκλείεται κάποιος να το δει και να τον ενημερώσει και (όνειρα κάνω…) να βγάλει την ψεύτικη αναφορά, που μόνο κακό κάνει.

Έτσι είναι στις λερναιομαχίες -ένα κεφάλι κόβεις, δυο και τρία ξεφυτρώνουν….

Υστερόγραφο:

Παραθέτω ολόκληρη την επιστολή του κ. Βασ. Πετράκου στο Βήμα.

Δεν αποτελούν απόψεις της Ακαδημίας…Το τριήμερο συνέδριο για τη «γλώσσα» δεν οργανώθηκε από την Ακαδημία αλλά από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (κύριοι Σγουρός και Ασκούνης). Η Ακαδημία διέθεσε μόνο την ανατολική αίθουσα για τη διεξαγωγή του… Η Τάξη των Γραμμάτων σε συνεδρία της απέρριψε την πρόσκληση συμμετοχής της και η άρνησή της αυτή τονίζεται περισσότερο από το ότι μόνον 13 τακτικά μέλη της Ακαδημίας παρακολούθησαν την εναρκτήρια συνεδρία, του Προέδρου συμπεριλαμβανομένου για λόγους τυπικούς. Στα λοιπά 12 μέλη μόνο δύο της Τάξης των Γραμμάτων περιλαμβάνονται ως ακροατές, υποθέτω εκ λόγων αβρότητος.

Ο κ. Κουνάδης, ανήκει ως μηχανικός στην Τάξη των Θετικών Επιστημών. Επιστημονικώς δεν έχει αρμοδιότητα και τις αναγκαίες γνώσεις για να ασχολείται με ζητήματα της γλώσσας… Επειδή στις επιφυλλίδες διαφαίνεται με σαφήνεια μομφή κατά της Ακαδημίας για το ξένο προς αυτήν συνέδριο και για παλαιότερους λόγους ή γραπτά Ακαδημαϊκών, πρέπει να παρατηρήσω ότι τις γλωσσικές απόψεις της Ακαδημίας (και όχι ενός Ακαδημαϊκού) δεν τις αποτελούν σοβινιστικοί αστήρικτοι ισχυρισμοί αλλά τα όσα δημοσιεύουν και ανακοινώνουν οι φιλόλογοι και οι ποιητές και λογοτέχνες της Τάξης και πράττει το «Κέντρο Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων» όπου, από το 1926 έως σήμερα, συντελείται επιστημονικό έργο με τα δημοσιεύματά του, τους τόμους του Ιστορικού Λεξικού, τη συνεχή συλλογή γλωσσικού υλικού απ’ όλη την Ελλάδα, πολύτιμου και απαραίτητου για τη γλωσσολογική και φιλολογική μελέτη και γνώση της σημερινής ελληνικής. Αυτή η γλώσσα, η σημερινή, ενδιαφέρει κυρίως την Ακαδημία καθώς και η επιστημονική μελέτη της, της οποίας μεγάλο μέρος έχει αναλάβει και εκτελεί από πολλές δεκαετίες. Τα όσα ατομικώς λέγονται για τη «γλωσσική πενία της νέας γενιάς, παρά τον ανεξάντλητο (!) θησαυρό της αρχαίας κληρονομιάς» δεν αποτελούν «γλωσσικά πάρεργα της Ακαδημίας Αθηνών», όπως από, συγγνωστή, σύγχυση του επιστημονικού έργου της Ακαδημίας και των ανεδαφικών απόψεων μη ειδικού Ακαδημαϊκού γράφεται στο φύλλο της 18.8.2013… Δεν υπάρχει για την Ακαδημία καμία γλωσσική πενία ή, πιο μίζερα, λεξιπενία στην Ελλάδα και στους Ελληνες. Αντίθετα η ελληνική πλουτίζεται και αυξάνεται κάθε μέρα, όπως γινόταν πάντοτε και τον πλούτο αυτόν τον δημιουργεί ο λαός ο οποίος και τον μεταχειρίζεται γιατί τον γεννά η ανάγκη να εκφράζει τα διανοήματά του τα οποία βέβαια δεν είναι όμοια με των αρχαίων Ελλήνων. «Ο ανεξάντλητος θησαυρός της αρχαίας κληρονομιάς» δεν ανταποκρίνεται, πάντα, στις σημερινές γλωσσικές ανάγκες και το σημερινό γλωσσικό αίσθημα.

…Οσο για «τα γλωσσικά πάρεργα», επαναλαμβάνω ότι δεν είναι «της Ακαδημίας». Ομως αυτά συντηρούνται, όπως στην εδώ περίπτωση, επειδή είχε τελικώς ο κ. Μαρωνίτης το κέφι, όπως λέγει, να καταπιαστεί με αυτά. Αν ακολουθούσε την οδό της λήθης δεν θα σας απασχολούσα και εγώ με τα «πάρεργα» Ακαδημαϊκού.

Τα πράγματα είναι σαφή. Αλλο ένας αναρμόδιος για τη γλώσσα Ακαδημαϊκός, άλλο η Ακαδημία. Αυτή η διευκρίνιση υπήρξε η αιτία του γράμματός μου τούτου. Ακόμη, σχετικά με την εδώ περίπτωση, όπως ειπώθηκε για άλλη παρόμοια, «Ο κόπος του αδαούς δεν έχει καμιάν αξία». Γιατί να του αφιερώνουμε επιφυλλίδες; Ισως όμως υπάρξει η απάντηση: «Για να μη παγιδεύονται οι αφελείς». Συμφωνώ.

Με τιμή,

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Χ. ΠΕΤΡΑΚΟΣ,
ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ