Χρυσαβγίτικα λερναία

Πλησιάζουν οι εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές, κι αυτό έχει κάπως επηρεάσει και τα άρθρα του ιστολογίου, αλλά σήμερα θα ασχοληθούμε (έμμεσα) με τις εκλογές και ταυτόχρονα με ένα από τα αγαπημένα θέματα του ιστολογίου, τους γλωσσικούς μύθους, και ανάμεσά τους με το Λερναίο κείμενο, για το οποίο τόσες φορές έχουμε γράψει, και στο εδώ ιστολόγιο και στον παλιό μου ιστότοπο.

Οι γλωσσικοί μύθοι γενικά και το Λερναίο ειδικά βρήκαν τη θέση τους στις προεκλογικές διακηρύξεις δύο υποψηφίων, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Όπως ίσως ήταν αναμενόμενο, οι δύο πλασιέ των μύθων είναι υποψήφιοι της Χρυσής Αυγής, αν και το Λερναίο κατά καιρούς έχει γοητεύσει ή έχει πείσει ή έχει παρασύρει πολιτικούς σχεδόν από όλο το φάσμα -να θυμίσω μόνο τον κ. Στυλιανίδη και όσα είπε για την πρωτογένεια της ελληνικής (και την ετυμολογία του εντέρου) τότε που ήταν (οΘντκ) υπουργός Παιδείας. (Να κάνω μια παρένθεση εδώ: πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε μια διάλεξη του Μανώλη Γλέζου περί γλωσσολογίας -παρένθεση στην παρένθεση: ο Γλέζος έχει γερή γλωσσολογική κατάρτιση και έχει γράψει βιβλία για τη γλώσσα- και, όπως είναι σχεδόν αναπόφευκτο, όταν ήρθε η ώρα των ερωτήσεων κάποιος από το ακροατήριο άρχισε να λέει για τους υπολογιστές προηγμένης γενεάς που δέχονται μόνο τα ελληνικά, και για την πρωτογένεια της ελληνικής και ο Γλέζος απάντησε ότι «αυτά δεν ισχύουν» και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση).

Ο πρώτος διακινητής γλωσσικών μύθων είναι ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΧΑ Δρ. Επαμεινώνδας Στάθης, ο οποίος έγραψε εκτενές άρθρο με τίτλο «Συνιστώσα αφελληνισμού η καταστροφή της γλώσσας«. Ο κ. Στάθης, όπως γράφτηκε, είναι γιατρός στο επάγγελμα και διετέλεσε πρόεδρος της ΕΚΟΦ, της φοιτητικής παράταξης δεξιών τραμπούκων στην οποία ανήκε και ο Μιλτιάδης Έβερτ. Το άρθρο του ξεκινάει με μια ομοβροντία αποφθεγμάτων για τη γλώσσα γενικώς και την ελληνική γλώσσα ειδικώς, μερικά από τα οποία είναι ακριβή, άλλα δίνονται λαθεμένα (π.χ. το «παρέξ» στο απόφθεγμα του Σολωμού, λες κι είναι πυρέξ!) ενώ τουλάχιστον ένα, αυτό του Κικέρωνα είναι, όπως έχουμε ξανασυζητήσει εδώ, ανύπαρκτο: μάλιστα, στη χρυσαβγίτικη βερσιόν είναι και στραπατσαρισμένο, διότι αυτό το «ει θεοί διελέγοντο, τη των ελλήνων γλώττη εχρώντο» δεν μου φαίνεται και πολύ καθωσπρέπει, θέλει ένα «αν» στην απόδοση.

Στη συνέχεια, ο πρώην εκοφίτης μπαίνει στο ψητό σερβίροντας το λερναίο, με μαργαριτάρια όπως:

Σημειώνεται ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές του Πανεπιστημίου Irvine της Καλιφόρνιας κατόρθωσαν να «αποθησαυρίσουν» 6.000.000 λέξεις και 71.000.000 λεκτικούς τύπους της Ελληνικής γλώσσας, ενώ οι αντίστοιχοι αριθμοί για την αγγλική είναι μόνο 490.000 και 300.000.

Πρόκειται για τη γνωστή πλάνη ή λαθροχειρία που μπερδεύει το συνολικό πλήθος λέξεων των κειμένων του TLG, που κάποτε ήταν 71.000.000 λέξεις, αλλά βέβαια λέξεις επαναλαμβανόμενες (π.χ. το «και» αριθμούσε 2.337.229 εμφανίσεις!) με το σύνολο των λεκτικών τύπων ή των λημμάτων της γλώσσας. Για την ιστορία, ο κ. Γ. Γεωργαλάς, που αυτός πρώτος διατύπωσε τον αριθμό των 6 εκ. λέξεων που δήθεν έχει η ελληνική γλώσσα, αργότερα κατάλαβε την πλάνη του και τη διόρθωσε, οι οπαδοί του όμως επιμένουν ακάθεκτοι.

Και βέβαια, υπάρχουν και οι εταιρείες που δήθεν ζητούν αρχαιομάθεια από τα στελέχη τους:

Μεγάλες εταιρίες υπολογιστών και πληροφορίας ζητούν εκτός των άλλων προσόντων και γνώση της αρχαίας ελληνικής από τα στελέχη τους.
Ποιες είναι τάχα αυτές οι εταιρείες που ζητούν αρχαιομαθή στελέχη; Γιατί κανένα στόμα δεν βρήκε και δεν είπε ακόμα την απάντηση σ΄ αυτό το απλούστατο ερώτημα; Διότι, βέβαια, δεν υπάρχουν. Και για να μη μείνει παραπονεμένος και ο άλλος πασίγνωστος μύθος, κάπου εκεί ο συντάκτης καταγγέλλει και τον αμερικανοεβραίο Χένρι Κίσινγκερ για την γνωστή (και ανύπαρκτη) δήλωσή του.
Στη συνέχεια ο συντάκτης επικρίνει την καθιέρωση της δημοτικής και του μονοτονικού, φοράει μουστάκια στην τροφοδότρια («διεκόπη η τροφοδότης πηγή της γλώσσας»), κάνει την επιβεβλημένη αυτοκριτική («Ο πολιτικός λόγος στερείται ευκρίνειας, δυσχεραίνει την επικοινωνία και χαρακτηρίζεται από ιδεοληπτική μονοτροπία») και τελειώνει μιαίνοντας τον Σεφέρη.

Τη δεύτερη συνηγορία υπέρ Λερναίου τη βρίσκουμε σε άρθρο της κ. Σταματίνας Αλεξοπούλου-Ρουχωτά, που είναι όχι μόνο υποψήφια ευρωβουλευτίνα της ΧΑ αλλά και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος της «Ελληνικής Αυγής», όπως ονομάζεται η αυτοδιοικητική ενσάρκωση της συμμορίας.

Το άρθρο αυτό είναι πιο πρωτότυπο και το βρίσκω πιο διασκεδαστικό. Καινοτομώντας στη γλωσσολογική ορολογία, η συντάκτρια διατείνεται ότι η ελληνική γλώσσα είναι «καθαρά αιτιατή και όχι συμβατή» γλώσσα. Το μεν συμβατή είναι το «συμβατική» όπως το παραμόρφωσε το σπασμένο τηλέφωνο, αλλά το «αιτιατή» είναι ανακάλυψη της συντάκτριας. Στη συνέχεια, μας λέει ότι η ελληνική γλώσσα «διακατέχεται [sic!] από την ικανότητα του «δανείζειν» και δεν έχει την ανάγκη του «δανείζεσθαι»». Ας προσπεράσουμε τη ρηξικέλευθη χρήση του ρ. «διακατέχομαι» για να επισημάνουμε ότι η κ. Αλεξοπούλου-Ρουχωτά εδώ βάζει τα γυαλιά στους αρχαίους, οι οποίοι, με το να μην την έχουν διαβάσει ώστε να πληροφορηθούν ότι δεν έχουν ανάγκη να δανείζονται λέξεις, έκαναν το σφάλμα να δανειστούν χιτώνες, αρραβώνες, σινδόνες, παραδείσους, αγγαρείες και παρασάγγες.

Ακολουθούν γνωστές λερναιότητες, όπως: Είναι άραγε τυχαίο, που σύγχρονοι οργανισμοί και όμιλοι στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, προτρέπουν τους υπαλλήλους τους να μάθουν αρχαία ελληνικά, ώστε να επιτευχθεί  η αρτιότερη κατάρτιση υψηλόβαθμων στελεχών με διοικητικά χαρίσματα και παραγωγικά οφέλη; Στη συνέχεια, διαβάζουμε πώς υποτίθεται ότι προστατεύουν την εθνική τους γλώσσα άλλες χώρες -υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι ισχυρισμοί είναι ψευδείς ή παρερμηνευμένοι, όπως ας πούμε ότι, τάχα: Στη Ρωσία επιβάλλεται βαρύτατο πρόστιμο σε οποιονδήποτε αντικαταστήσει το γράμμα του Κυριλλικού αλφαβήτου με Λατινικό.

Ενώ στην Ελλάδα, συνεχίζει ακάθεκτη η συντάκτρια, καταργήθηκε (λέει «απαγορεύτηκε», αλλά αυτό εννοεί) η συνταγματική πρόβλεψη περί επίσημης γλώσσας που υπήρχε στο Σύνταγμα του 1952 με αποτέλεσμα να επιτρέπεται «κάθε εκτροπή και κακοποίηση» της γλώσσας. Θα το καταλάβατε, αμέσως μετά έρχεται η Φωνηεντιάδα, ότι τα παιδιά διδάσκονται ότι υπάρχουν πέντε φωνήεντα….

Κι επειδή δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ρατσισμός, η υποτιθέμενη κατάργηση των φωνηέντων, για ποιον τάχα λόγο λέτε ότι έγινε; Για να προετοιμαστεί το έδαφος » για την υποδοχή αλλότριων φυλών, υποδεέστερου γλωσσικού εύρους και πλούτου και τη διείσδυσή τους στην ελληνική μαθητική κοινότητα».

Και στη συνέχεια η συντάκτρια, σε ένα κρεσέντο αντάξιο του αστυνόμου Κλουζό ξεσκεπάζει το επόμενο σχέδιο των ανθελληνικών κύκλων:
Παρατηρήσατε πώς είναι η γραφή της αριθμητικής αξίας του χαρτονομίσματος των 5 ευρώ;.. «ΕΒΡΟ». Γιατί; Το μάτι οικειοποιείται την πληροφορία και κάθε φορά που τη βλέπει την αναγνωρίζει παράλληλα. Έτσι πολύ εύκολα κάποια στιγμή η γραφή θα αλλάξει και από «ευρώ», θα την αναγνωρίζουμε σωστή και ως «εβρο». Συνειρμικά θα γράφουμε και τη λέξη « Ευρώπη» «Εβρόπι».
Η μικρή λεπτομέρεια που παραβλέπει η δαιμόνια συντάκτρια είναι ότι το χαρτονόμισμα δεν γράφει μόνο ΕΒΡΟ αλλά και ΕURO όπως και EΥΡΩ, και βέβαια αυτό το ΕΒΡΟ είναι, απλούστατα, το ευρώ στο κυριλλικό αλφάβητο, αφού η Βουλγαρία έγινε μέλος της ΕΕ. Εκτός πια αν κι η ένταξη της Βουλγαρίας δεν ήταν παρά πρόσχημα που απέβλεπε ακριβώς στο να γραφτεί το ΕΒΡΟ στα χαρτονομίσματα και να μας χαλάσει την ορθογραφία!

Με αυτό τον τρόπο «καταργείται η αξία των διφθόγγων» κι έτσι «το μαντήλι κάλλιστα μπορεί να το γράψουμε και μαντίλι» -πέρα από το ότι στη λέξη «μαντήλι» δεν βλέπω δίφθογγο, να σημειωθεί ότι η γραφή «μαντίλιον» εμφανίστηκε από τα βυζαντινά χρόνια -ίσως όμως γι’ αυτό να έγινε και η Άλωση.

Αλλά δεν έχει νόημα να συνεχίσω άλλο τον σχολιασμό, σας αφήνω να απολαύσετε υπεύθυνα. Δύο μόνο επισημάνσεις.

Πρώτον, επισημαίνω ότι για μιαν ακόμα φορά ο κ. Μπαμπινιώτης, αν και βαθύτατα συντηρητικός και ρυθμιστικός γλωσσολόγος, θεωρείται «ελευθεριάζων» από τους ακροδεξιούς και του φορτώνονται διάφορα φανταστικά αμαρτήματα.

Δεύτερον, μια ένδειξη του πόσο ξένη είναι η καθαρεύουσα στο σημερινό γλωσσικό περιβάλλον είναι και η εξής: η συντάκτρια, φανατική γλωσσαμύντωρ κατά τα άλλα, θέλησε να παραθέσει μια παράγραφο από το Σύνταγμα του 1952, γραμμένη στην καθαρεύουσα της εποχής -και ενώ αντέγραφε, δεν κατάφερε να αντιγράψει σωστά. Έγραψε: «Επίσημος γλώσσα του κράτους είναι εκείνη στην οποία συντάσσεται το πολίτευμα και της Ελληνικής Νομοθεσίας τα κείμενα. Πάσα προς παραφθοράν αυτής επέμβαση απαγορεύεται». Όμως στις λέξεις που έχω μαυρίσει, άθελά της, καθώς αντέγραφε, εκσυγχρόνισε τη διατύπωση του 1952! Αντί «στην οποία», το κείμενο του 1952 έχει «εις την οποίαν» και αντί «αυτής» έχει «ταύτης», ενώ βέβαια η «επέμβαση» είναι «επέμβασις».

Πάει, χαλάσανε κι οι γλωσσαμύντορες!

Θα έκλεινα εδώ το άρθρο μου αλλά την τελευταία στιγμή είδα τις προτάσεις του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά για συνταγματική μεταρρύθμιση, και συνειδητοποίησα ότι η έκκληση της χρυσαβγίτισσας υποψήφιας για συνταγματική προστασία της ελληνικής γλώσσας βρήκε ευήκοα ώτα. Πράγματι, η ακροτελεύτια πρόταση τροποποίησης του συντάγματος είναι: Ρητή συνταγματική πρόβλεψη που να προστατεύει την εθνική ταυτότητα και την ελληνική γλώσσα. «Δεν μπορούν όλοι οι υπόλοιποι να σέβονται τον πολιτισμό μας, περισσότερο απ’ ό,τι τον σεβόμαστε εμείς οι ίδιοι» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Πλήρης υιοθέτηση της ατζέντας της ΧΑ από την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά!