Οκέλες και πολυκατοικίες
Posted by sarant στο 30 Απριλίου, 2014
Και το σημερινό μου άρθρο θα είναι βασισμένο σε ένα κομμάτι από την ομιλία που έδωσα την Κυριακή, στον περίπατο στην Αθήνα με τους φίλους της Ανοιχτής πόλης και τον υποψήφιο δήμαρχο Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Βλέπετε, η ομιλία εκείνη ήταν αρκετά μεγάλη, πάνω από 5.000 λέξεις, και είχε αρκετή ποικιλία, οπότε δεν είναι πρακτικό να παρουσιαστεί ως ένα ενιαίο άρθρο -κάτι που θα ήταν και σπατάλη, εδώ που τα λέμε. Κι έτσι, σαν κάτι πανεπιστημιακούς που κατατέμνουν σοφά τα αποτελέσματα της έρευνάς τους ώστε να φτουρήσουν και να δώσουν και τρία, και πέντε και δέκα πέιπερ, έτσι κι εγώ διαλέγω από το κείμενο της ομιλίας μου ένα μικρό κομμάτι για το σημερινό μας άρθρο, για τις πολυκατοικίες της μεσοπολεμικής Αθήνας, προσθέτοντας και άλλο υλικό.
Στη σημερινή Αθήνα, οι περισσότεροι μένουν σε πολυκατοικίες, και η μονοκατοικία είναι συνήθως ένδειξη πλούτου. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, ή τουλάχιστον δεν ήταν έτσι στην Αθήνα του μεσοπολέμου. Πράγματι, στον μεσοπόλεμο χτίστηκαν μεν «κηπουπόλεις με μελετημένο ρυμοτομικό σχέδιο για τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης … στο Ψυχικό, τη Φιλοθέη και την Εκάλη», αλλά ταυτόχρονα «μεγάλο μέρος του εισρέοντος πληθυσμού, κυρίως των μεγαλοαστών και μεσοαστών από την επαρχία ή από το εξωτερικό, πύκνωσε την κεντρική περιοχή (Πατησίων, Σταδίου, Κολωνάκι) στη νέα μορφή κατοικίας που προέκυψε από την έντονη εμπορευματοποίηση, την πολυκατοικία».
Και τα δυο παραθέματα είναι παρμένα από το βιβλίο «Αθήνα 1830-2000, Εξέλιξη-Πολεοδομία-Μεταφορές» του φίλου Γιώργου Σαρηγιάννη, καθηγητή της Αρχιτεκτονικής, από το οποίο άντλησα υλικό για την ομιλία μου αυτή. Όπως σημειώνει ο Σαρηγιάννης, πολυκατοικίες άρχισαν να χτίζονται από το 1919 στην Αθήνα αλλά ο μεγάλος όγκος χτίστηκε στη δεκαετία του 1930, οπότε και χτίστηκαν περίπου 450 πολυκατοικίες, κυρίως στο Κέντρο (Πανεπιστημίου-Σταδίου-Ακαδημίας), στο Κολωνάκι και στην Πατησίων.
Δηλαδή, οι πολυκατοικίες του μεσοπολέμου δεν απευθύνονταν στα λαϊκά ή στα μικροαστικά στρώματα, αλλά στη μεσαία και ανώτερη αστική τάξη, και αυτό που πρόσφεραν σαν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, ώστε να προσελκύσουν μεσοαστούς και μεγαλοαστούς από την επαρχία, ήταν η πολυτέλεια της κατασκευής και οι πρωτόγνωρες για την εποχή ανέσεις σε κεντρική θέρμανση, κοινόχρηστους χώρους κτλ.
Μια χαρακτηριστική μεσοπολεμική πολυκατοικία της Αθήνας, που ακόμα διατηρείται, είναι η περίφημη «μπλε πολυκατοικία» των Εξαρχείων, που βρίσκεται πάνω στην πλατεία Εξαρχείων, στη γωνία Αραχώβης και Θεμιστοκλέους. Στο ισόγειό της βρίσκεται το καφεζαχαροπλαστείο Φλοράλ (που ξανάνοιξε το 2009 ύστερα από πολύχρονη διακοπή). Χτίστηκε το 1933 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κούλη Παναγιωτάκου, για λογαριασμό του επιχειρηματία Κωστή Αντωνόπουλου. Στη διακόσμηση συμμετείχε και ο ζωγράφος Σπύρος Παπαλουκάς, που διάλεξε και το χαρακτηριστικό χρώμα της, μπλε του κοβαλτίου, που έδωσε και το όνομα στο κτίριο. Ουσιαστικά, η πολυκατοικία αποτελείται από δύο επιμέρους πολυκατοικίες, με ανεξάρτητες εισόδους, μία επί της Θεμιστοκλέους και μία επί της Αραχώβης. Διαθέτει υπόγειο (με πρόβλεψη για καταφύγιο), ισόγειο και πέντε ορόφους. Στο δώμα υπήρχε πρόβλεψη για εντευκτήριο 500 τ.μ. ώστε να αναπτυχθούν οι κοινωνικές σχέσεις των ενοίκων, αλλά μετά το εντευκτήριο μετατράπηκε σε διαμερίσματα. Επίσης, δεν υλοποιήθηκε η αρχική ιδέα του αρχιτέκτονα για δημιουργία πισίνας στην ταράτσα, με θέα στον Λυκαβηττό. Περαστικός από την Αθήνα, ο Λε Κορμπιζιέ επισκέφτηκε την Μπλε Πολυκατοικία λίγο πριν ολοκληρωθεί και, όπως λένε, έγραψε στην είσοδο «C’est très beau». H Μπλε Πολυκατοικία είχε διάσημους ενοίκους όπως τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού, τη Σοφία Βέμπο και τον Μίμη Τραϊφόρο, τον Δημήτρη Χορν, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Ηρακλή και τον Ρένο Αποστολίδη, τον Φρέντυ Γερμανό και άλλους.
Η μπλε πολυκατοικία, για την οποία έχει γραφτεί και βιβλίο, ήταν μία από τις στάσεις της ξενάγησής μας κι εκεί είπα κι εγώ δυο λόγια (μια φωτογραφία εδώ). Εδώ θα πω λίγα περισσότερα. Η λέξη «πολυκατοικία» δεν ξέρουμε πότε μπήκε στη γλώσσα μας, και ο Μπαμπινιώτης στο ετυμολογικό λεξικό του δεν λημματογραφεί καν τη λέξη -κακώς, διότι ετυμολογικά μυστικά κρύβουν και σύνθετες λέξεις με διάφανη προέλευση, όπως η «πολυκατοικία» -ας πούμε: πότε εμφανίστηκε η λέξη στη γλώσσα, και: μήπως είναι μεταφραστικό δάνειο από άλλη γλώσσα;
Στη γλώσσα μας τα γλωσσικά ληξιαρχεία δεν λειτουργούν καλά, αλλά κοιτάζοντας πηγές και σώματα κειμένων βλέπουμε ότι στη Συναγωγή νέων λέξεων του Κουμανούδη (1900) δεν υπάρχει «πολυκατοικία», υπάρχει όμως «μονοκατοικία». Στο λεξικό της Πρωίας (1933) δεν υπάρχει λήμμα «πολυκατοικία», όμως η λέξη εμφανίζεται στο λήμμα «μονοκατοικία» ως αντίθετο (αυτό βέβαια είναι λεξικογραφικό σφάλμα). Από τα σώματα εφημερίδων, βρίσκω αρκετές αναφορές στη δεκαετία του 1920, κάποιες από αυτές σε χρονογραφήματα, πολλές στη δεκ. του 1930. Η παλιότερη που βρήκα, όχι αναπάντεχα, είναι από διαφήμιση κατασκευαστή, από τον Ιούνιο του 1923. Πρώτη-πρώτη στον κατάλογο φιγουράρει «πολυτελεστάτη» πολυκατοικία.
Αυτές τις πολυκατοικίες τις προπολεμικές, συχνά τις ονόμαζαν με μια λέξη που σήμερα δεν ακούγεται τουλάχιστον στην Ελλάδα, τις έλεγαν οκέλες, λέξη που χρησιμοποιείται ακόμα στην Κύπρο, όπου νομίζω (αλλά θα το επιβεβαιώσουν οι φίλοι του ιστολογίου) ότι σημαίνει τη μεζονέτα ή κάτι ανάλογο της φούσκας που μας πήρε και μας σήκωσε, κουμπάρους και καλαμαράδες.
Παρόλο που ακούγεται ιταλική, γι’ αυτό και κάποιοι τη γράφαν «οκέλλα», η λέξη είναι αραβικής ετυμολογίας (wakala = αποθήκη) και ίσως μας ήρθε από τους Έλληνες της Αλεξάνδρειας, όπου ήταν συνηθισμένο να δίνει κανείς ως διεύθυνση το όνομα της οκέλας του, χωρίς οδό και αριθμό, π.χ. «Οκέλα Μομφεράτου». Η λέξη δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό, μόνο στο μεσαιωνικό του Κριαρά, που έχει λήμμα οκέλα και νοκέλα, με τη σημασία του πολυόροφου κτιρίου με μια κεντρική αυλή γύρω από την οποία υπάρχουν δωμάτια για ταξιδιώτες. Επίσης, νοκέλα λεγόταν ο ξενώνας της μονής.
Λοιπόν, στην προπολεμική Αθήνα, τότε που όπως είπαμε οι πολυκατοικίες ήταν λίγες και συνήθως πολυτελείς, συχνά λέγονταν «οκέλες». Σε ένα λίβελλο του Βλαχογιάννη προς τον Μαλακάση, γραμμένον το 1930, λέει ο πρώτος στον δεύτερο: Κάποτε από τη Δεξαμενή κατρακύλησες στην Πλάκα και σταμάτησες στην οκέλα του Ιωνίδη.
Ο Λουντέμης, στο Τα πλοία δεν άραξαν, γράφει, μάλλον περιγράφοντας τη μπλε πολυκατοικία: «Κάθεται κει κατά τα Εξάρχεια σε μια αρλεκίνικη οκέλα, μπογιατισμένη παρδαλά, που μοιάζει σαν υπερωκεάνιο. Είναι τόση πολυτέλεια εκεί που βουίζουν τ’ αφτιά μου. Ο θυρωρός καμαρώνει σαν ναύαρχος», ενώ ο Απόστολος Σπήλιος σε χρονογράφημα στον Ριζοσπάστη το 1945 ειρωνεύεται τον μεγαλοαστό Ντιντίκο, που τον χαρακτηρίζει «ον δίπουν, άπτερον, μυροβόλον, οκελλόβιον». Φυσικά η οκέλα δεν έχει καμιά σχέση με τη χαμοκέλα!
Ενημέρωση: Δυο ρεπορτάζ, με φωτογραφίες, από την ξενάγηση της Κυριακής:
http://left.gr/news/ena-odoiporiko-sta-agnosta-exarheia
και
http://www.3pointmagazine.gr/Article.php?CatId=55&ArticleId=5028
Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία 
Triant said
Καλημέρα.
Θυμάμαι το σπίτι που έμενα μεχρι τα έντεκα, στα Πατήσια απέναντι από το Σπόρτιγκ (ιδιοκτησίας Πουλιανού – δεν ξέρω αν ήταν ο γνωστός). Μπρος βεράντα και κήπος με λουλούδια, πίσω κήπος με οπωροφόρα και στο πλάϊ κληματαριά.
Και θυμάμαι πόσο ζήλευαν οι μεγάλοι τους ενοίκους της διπλανής πολυκατοικίας που χτίστηκε προς το τέλος και είχε κεντρική θέρμανση (σε αντίθεση με το τζάκι και τη σόμπα μας) και δεν είχε σαφάρι ιπτάμενων μυρμηγκιών κάθε άνοιξη-καλοκαίρι.
dimosioshoros said
Νομίζω πως είναι αθώο πια να δώσω και αυτή την πληροφορία – πρότασή μου: Ο Νίκος μας στο Ευρωκοινβούλιο. Καλημέρες.
sarant said
Kαλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
1: Λείπει κάτι μετά το «προς το τέλος» αλλά πιάνουμε το νόημα.
Πάνος με πεζά said
Καλημέρες ! Τι ωραία η αγγελία !
Το «κτήμα 6000 πήχεων», τι εμβαδό να είχε άραγε; Για να δούμε : τεκτονικός πήχυς = 9/16 του μέτρου (προσοχή, ο εμπορικός που μετρούσαν τα υφάσματα ήταν διαφορετικός) = 0,5625μ, άρα 6000 / (0,5625*0,5625) = 1898,44 μ2.
Αι «ηλαττωμέναι τιμαί» μου θύμισαν τη θητεία μου στο Ωδείο, με τις ηλαττωμένες συγχορδίες και διαστήματα. Αλήθεια, το «μειωμένες» ήταν ταμπού;
Αμ αυτή η «οπσιόν»; Παραδόξως πώς, το «οπσιόν» διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας (π.χ. σε συμβόλαια αθλητών), είναι το «δικαίωμα» που έχουν οι χαρτοπαίχτες, το «άσε με να το σκεφτώ»… Αλήθεια, νοικοκύρη, υπάρχει αντίστοιχη ελληνική λέξη; (ας πούμε, δεν είναι η «ρήτρα», αφού έχει άλλη διασύνδεση, μόνο με την παραβίαση των όρων ενός ήδη υπογεγραμμένου συμβολαίου).
Τη λέξη «οκέλα» δεν την ήξερα. Μια άλλη αντίστοιχη, όχι για τόσο πολυτελή κατασκευή βέβαια, αλλά για πρόχειρη, είναι η «καζάρμα» ! Προέρχεται από το γαλλικό «case d’ arme» (στρατιωτικό οίκημα), και πρέπει να είναι κάτι σαν μεταλλική παράγκα, σαν τολ.
Πάνος με πεζά said
Κι έχω κάνει λάθος στην πράξη (φυσικά, ως μηχανικός, πάντα με ΣΩΣΤΟ αποτέλεσμα) : 6000*0,5625*0,5625 = 1898,44 δηλ. είναι λάθος το «/» της διαίρεσης.
Γς said
2:
>πρότασή μου: Ο Νίκος μας στο Ευρωκοινβούλιο
και το σύνθημα μου, που ακολούθησε την πρότασή σου:
Ο Νί-κος-στη-Βου-λή. Την-Ευ-ρω-πα-ϊ-κή!
Γς said
6:
Ετσι δεν είναι δήμαρχε;
Καλή επιτυχία!
spiral architect said
Καλημέρα. 🙂
Για τις οκέλες θαρρώ ότι, το είχαμε ξανασυζητήσει εδώ και όχι μόνο στον τελευταίο λίκνο. 🙄
Πολυκατοικίες: Συνενώσεις οικοπέδων, μεταφορές συντελεστών δόμησης, εξαώροφα και επταώροφα αταίριαστα θεριά σε δρόμους πλάτους 6-7m, μισοάδεια πια κουφάρια με ακατοίκητα διαμερίσματα. Η αστική (πολεοδομικά) κατάντια της μετά το ’90 Ελλάδας. Τουλάχιστον την μπλε με τους συνεχείς ημιυπαίθριους-μπαλκόνια την ευλόγησε ο Λε Κορμπιζιέ. Τις σύγχρονες τις κατούρησε στο καραγιαπί ο παραγιός του εργολάβου … 😦
(ούτε καν ο ίδιος)
Και η κλασσική ελληνική ηθογραφία μιας Αθήνας που σιγά-σιγά χανόταν (1959) από την αντιπαροχή και όχι μόνον:
Στουρνάρα 288 (ή Φτώχεια και αριστοκρατία) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Nτίνου Δημόπουλου:
Αριστείδης Καρατζόγλου said
Κάπου είχα διαβάσει ότι προέρχεται από το λατινικό cella αλλά μάλλον η λέξη μας ήρθε από χαμηλότερα! Και πόθεν το χαμοκέλα;
Νέο Kid Στο Block said
Προσοχή! Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση.
http://www.booking.com/hotel/cy/okella.el.html
(Σαϊτάς = Χωρίον εις όρος Τρόοδος (το Τρόοδος) εν Μεγαλονήσω)
spiral architect said
@10: » υσυχια καιπολυ καλο για ξεκουραση « 😀
(σχόλιο)
andam said
@ 2 dimosioshoros
Συμφωνώ απόλυτα και υποστηρίζω θερμά την υποψηφιότητα του Νίκου. Μάλιστα προσωπικά ήμουν βέβαιη ότι θα έγινε πρόταση και μάλλον δεν δέχτηκε-αλλιώς δεν μπορούσα να το εξηγήσω- ότι δεν τον είδα στο ευρωψηφοδέλτιο. Αν πραγματικά δεν έγινε πρόταση θα αρχίσω να βρίζω – που δεν βρίζω. Αλλά είναι δυνατόν; είναι τόσο ηλίθιοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ;
Πριν συνεχίσω θα ήθελα να μάθω…έγινε πρόταση;
Γιατί αν δεν έγινε, να συζητήσουμε γι΄αυτό κι όχι για τις πολυκατοικίες. Και κατά μέρος οι ντροπαλοσύνες και τα χαμηλά προφίλ.Όχι και να αδικούνται άξιοι άνθρωποι. Εδώ έχουμε θέματα επείγοντα…καίγοντα και τσουρουφλίζοντα
sarant said
8: Τα έχουμε ξαναπεί; Ξεχνάω… και να δεις που το είχα γκουγκλίσει.
9: Η χαμοκέλα από το χαμο+κελί
Γς said
Δεν θυμάμαι να είχαμε ειδική λέξη για τις «πολυκατοικίες» που ήταν γεμάτος ο Βύρωνας κι η Καισαριανή τότε.
Μια αυλή. Τενεκέδες με χώμα και βασιλικούς. Περικοκλάδες και κληματαριές. Δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο. Δωμάτιο και οικογένεια. Κοινή τουαλέτα. Α, και καμιά φορά το γνωστό πηγάδι με το μαγγάνι στη μέση της αυλής.
Είδα τις προάλλες τη Φωφώ. 50 με 60 χρόνια που είχα να τη δω. Είχε και μία αδελφή. Δεν την ρώτησα αν ζεί.
Γι αυτές τις δύό στα Δεκεμβριανά ο πατέρας τους κοίταζε τις πολυκατοικίες στο Λυκαβηττό, στο Κολονάκι και έλεγε στον πατέρα μου.
-Που θα πάει; Θα τις προικίσω
Νέο Kid Στο Block said
Ως γνωστόν ,η πρώτη πολυκατοικάηα (που λένε και στην Αουστράλια..) εκτός αιωνίου πόλης, όπου ήδη υπήρχαν αρκετές insulae (υπήρχαν και στη μινωϊκή Κρήτη,αλλά τις γκρέμισε το άτιμο τσουνάμι) κατασκευάστηκε σε δασώση περιοχή της Βρετάνης ,αλλά δεν άντεξε στο χρόνο… (όπως αναγράφει ο γνωστός ιστορικός Λε Κορμπουσινί* στο ¨Η κατοικία των Θεών»)
*πρόγονος τους γαλάτου πιονέρου των φωτεινών όγκων, της ασυμμετρίας και του μπετόν αρμέ, Λε Κορμπουζιέ
Γς said
Αχ, δεν μπορώ!
Ο Σταύρος Θεοδωράκης στην Τσαπανίδου στο ΣΤΑΡ, τώρα.
Για το Ποτάμι που θα είναι τρίτο κόμμα με μικρή διαφορά από τα δύο άλλα…
Οι ξένοι δημοσιογράφοι του λένε, λέει, ότι αν πετύχει [κάττ που δεν πρόσεξα] τότε θα αλλάξουν τρόπο σκέψεως, τα ξένα κοινοβούλια.
Πολύ θέλει ο άνθρωπος;
Νέο Kid Στο Block said
«..Τις σύγχρονες τις κατούρησε στο καραγιαπί ο παραγιός του εργολάβου … (ούτε καν ο ίδιος)»
Wise words ,mister Spiral!
sarant said
16: Εμ, δεν θέλει και πολύ. Πάντως εγώ δεν τον βλέπω ούτε για διψήφιο τον Σταύρο.
12: Νομίζω ότι οι 42 του ψηφοδελτίου είναι πολύ καλύτερες υποψηφιότητες. Ειλικρινά το λέω αυτό. Ο καθένας βοηθάει από εκεί όπου είναι πιο αποτελεσματικός. (Κάποιαν άλλη πρόταση την αρνήθηκα για τεχνικούς λόγους).
14: Και στο κέντρο είχε (παλιότερα) τέτοιες κατοικίες, με κοινή αυλή. Βλέπε άλλωστε και την Αυλή των θαυμάτων.
Αγγελος said
Στην αγγελία του 1923 αναρωτιέμαι: η «πενταώροφος οικοδομή» δεν ήταν πολυκατοικία; Τι να ήταν άραγε, κτίριο γραφείων, ξενοδοχείο;
Αγγελος said
Triant, «στα Πατήσια απέναντι από το Σπόρτιγκ» — δίπλα δηλαδή, ή σχεδόν, στο παλιό μου σχολείο (το 24ο). ήπως πήγαινες κι εσύ εκεί;
gpointofview said
Πολυχάλικατοικία έλεγε η Σαπφώ Νοταρά σε μια φοβερή ραδιοφωνική εκπομπή μα τον Σταύρο Ξενίδη μαζί μ’ άλλα πολλά βαρβαρικά (αστερατάκι, αγαπαπάκι κ.λ.π)
θυμάται κανείς τον τίτλο ;
atheofobos said
Έχω γεννηθεί και ζήσει τα παιδικά μου χρόνια σε πολυκατοικία του 1936 (με 6 διαμερίσματα) στην οδό Πειραιώς λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια .
Πιστέυω πως σχεδόν όλες οι πολυκατοικίες της εποχής λίγο πολύ θα ήσαν έτσι ασχετα από τις μετατροπές που υπέστησαν μετά.
Όλοι οι χώροι ήσαν μεγάλοι και ψηλοτάβανοι και γι΄αυτό πάνω από το μπάνιο υπήρχε πατάρι που ήταν στην ουσία κανονικό δωμάτιο.
Το κάθε διαμέρισμα διέθετε δική του θέρμανση με σώματα καλοριφέρ και στην κουζίνα υπήρχε η σόμπα που έκαιγε κάρβουνο για να ζεσταίνει το νερό των σωμάτων. Το κάθε διαμέρισμα διέθετε στο υπόγειο εκτός από την αποθήκη του την δική του ξεχωριστή καρβουναποθήκη.
Δυστυχώς όσο και να έκαιγε η σόμπα , ίσως και λόγω κακής μελέτης των σωμάτων ,ποτέ δεν ζεσταινόταν το σπίτι ικανοποιητικά οποτε πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε στα υπνοδωμάτια ηλεκτρικές σόμπες.
Υπήρχε παροχή γκαζιού και θερμοσίφωνας γκαζιού στο μπάνιο για να ζεσταίνει το νερό,για την μπανιέρα, τον νιπτήρα και τον μπιντέ, αλλά λόγω των πολλών θανάτων που είχαν γίνει με διαρροές γκαζιού ο πατέρας μου φοβόταν να χρησιμοποιήσει το γκάζι.
Στην κουζίνα είχε κτιστό φούρνο και εστία για τα φαγητά που λειτουργούσε με κάρβουνο αλλά δεν τα χρησιμοποιούσαμε και επάνω εκεί είχαμε ηλεκτρικά μάτια.
Στην ταράτσα υπήρχε κοινόχρηστο πλυσταριό με μαρμάρινη γούρνα για το πλύσιμο.
sarant said
22: Μπράβο, χαρακτηριστικό ήταν το κοινόχρηστο πλυσταριό με τη μαρμάρινη γούρνα, το έχω δει και σε ευρωπαϊκές πολυκατοικίες της εποχής.
andam said
Δεν ξέρω και τους 42 για μπορώ να κρίνω αλλά ότι έγιναν πολλά λάθη …έγιναν. Να φανταστείς ότι από ολόκληρη Θεσσαλία δεν υπάρχει υποψήφιος-ανεπίτρεπτο δεν βρίσκεις;- και δεν ξέρω τι έγινε και με τις άλλες περιφέρειες. Δεν μου άρεσε δε καθόλου ο Χριστόπουλος.
Μπορεί τώρα να γίνει άραγε κάτι; Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει τώρα στο παρατρία. Γιατί θέλουν κι αυτά τον χρόνο τους. Θα ρωτήσω τους δικούς μου εδώ στη Λάρισα.( Γιατί να διευκρινίσω δεν είμαι μέλος. Δεν αντέχω πια τις κομματικές συνεδριάσεις, μου έγινε πρόταση και είπα όχι. Και στο δήμο όχι. Είμαι και πολύ πιεσμένη στη δουλειά φέτος.) Οι περισσότεροι απ΄αυτούς όμως είναι φίλοι κολλητοί και τα λέμε συνέχεια θα τους τόλεγα να κάνουν την πρόταση από δω. Μακάρι να το ήξερα νωρίτερα… να υπήρχε λίγος παραπάνω χρόνος…
sarant said
24: Δεν μπορεί να μην υπάρχει κανείς από τη Θεσσαλία -αν είναι έτσι, είναι λάθος.
Πέπε said
1. Ισχύει ότι η μπλε πολυκατοικία είναι η παλιότερη της Αθήνας ή είναι αστικός;
2. Στο γνωστό τραγούδι του Ζαμπέτα «Πού ‘σαι Θανάση», στον ελεεινά κακό στίχο «δε θέλω πολυτέλειες και πολυκατοικίες», αποτυπώνεται αυτό που λέει ο Νίκος ότι ίσχυε παλιά, ότι η πολυκατοικία θεωρούνταν πολυτέλεια.
3. Στη Θεσσαλονίκη «μέγαρα».
4. Έχει ένα καφενεδάκι στου Ψυρρή, την Αυλή, που είναι μια τέτοια αυλή που περιγράφετε, με γύρω γύρω δωμάτια που το καθένα ήταν ένα σπίτι. Είναι ακριβώς αυτές που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες. Πολλά τέτοια (…πώς να τα πω; συγκροτήματα;) μισοδιατηρούνται στην Αθήνα, αλλά δεν ξέρω άλλο που να μην είναι εγκαταλειμμένο. Έτσι μοιάζει και το μπαρ Τ στο Μοναστηράκι, αλλά αυτό έχω ακούσει ότι δεν ήταν σπίτια αλλά στάβλοι, οπότε δεν πάει εδώ. Άλλωστε η αρχική εμφάνιση δεν αναγνωρίζεται τόσο άμεσα.
Νέο Kid Στο Block said
Ρε σύ Σπάιραλ, όπως τη βλέπω αυτή την «μπλε» στη φωτό του Νικοκύρη, πολύ σε Γκρόπιους δεν φέρνει;
Μήπως ο Λεκορμπουζιέ έγραψε «Σε τρό Μπώ(χάους)» 😆
spiral architect said
@21: «O αλλά αλλά και η καλά καλά», ή κάπως έτσι; 🙄
andam said
κι όμως έτσι είναι, δεν υπάρχει…και σου λέω δεν ξέρω για τις άλλες περιφέρειες
Ηλεφούφουτος said
Από ελληνικό κιν/φο οι σχετικές αναφορές που μου έρχονται είναι το Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα , όπου η Μάρω Κοντού όταν την ψωνίζει επειδή της φόρεσε την κουλούρα ο Αντωνάκης επιμένει ότι πρέπει να μετακομίσουν σε διαμέρισμα πολυκατοικίας γιατί αυτό αρμόζει στην κοινωνική τους θέση, και το
Κολωνάκι διαγωγή μηδέν , όπου ο χασάπης Μίμης Φωτόπουλος επειδή έχει πιαστεί καλά μετακομίζει σε διαμέρισμα στο Κολωνάκι και όλοι οι υπόλοιποι ένοικοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον διώξουν για να μην τους χαλάει την αριστοκρατική ατμόσφαιρα.
Ως κωμωδία είναι μάλλον σαχλή, αντίθετα από την πρώτη, αλλά κοινωνικά πολύ διδακτική (οι καινούργιοι πλούσιοι να ενωθούν με τους παλιούς, με λίγο πατριωτισμό κιόλας για να δέσει καλύτερα, και με το γάμο ανάμεσα στους γόνους τους να αποκτήσει η ανώτερη τάξη νέα ικμάδα).
Μου έκαναν εντύπωση όταν τις έβλεπα γιατί έχοντας γεννηθεί σε μονοκατοικία με κήπο το έβλεπα μικρός στους εφιάλτες μου ότι μετακομίζαμε σε πολυκατοικία.
Και χρόνια πολλά (μεταπασχαλινά)!
spiral architect said
@27: Συγγενικά δεν ήταν αυτά τα κινήματα;
Triant said
20:
Ακριβώς απέναντι (Σαρανταπόρου και Ηλια Ζερβού) από το 24ο στο οποίο βέβαια πήγα όλο το δημοτικό (’63 – ’69). Τον τελευταίο μάλιστα χρόνο πήγαινα από την πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη που έμενα, με το τρόλεϋ. Εσύ έμενες εκεί κοντά;
sarant said
Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
30: Χρόνια πολλά. Πολύ ωραία τα παραδείγματα που φέρνεις από τις ταινίες.
26α: Δεν είναι η παλιότερη, αφού χτίστηκε 1933.
gpointofview said
# 30
Ζω μονίμως σε μονοκατοικίες πλην ενός εφιαλτικού μικρού διαστήματος που είχα εγκατασταθεί σ’ ένα διαμέρισμα στην Αλτου Μανουτίου για νάμαι κοντά στην Πανεπιστημιούπολη την περίοδο των εξετάσεων. Ο θόρυβος του ασανσέρ, το καζανάκι του από πάνω τα συζυγοκαβγαδάκια των διπλανών και τα «γκόοολ» των βάζελών ήταν μια πρόγευση από την κόλαση.
JustAnotherGoneOff said
Το κτίριο Πεσμαζόγλου στη Β. Σοφίας χαρακτηρίζεται σαν πολυκατοικία και είναι χτισμένη το 1900. Δεν μπορώ να βγάλω όμως το συμπέρασμα αν χρησιμοποιούνταν τότε ο όρος αυτός.
http://www.eie.gr/archaeologia/gr/arxeio_more.aspx?id=28
sarant said
35: Ακριβώς, το θέμα είναι αν το έλεγαν έτσι από τότε.
Triant said
>και τα “γκόοολ” των βάζελών…
Πρέπει να ήταν πολύ παλιά αυτό 🙂
Πάνος με πεζά said
@ 30 : Ναιμ αλλά ξεχάσατε την καλύτερη ! «Όλγα, αγάπη μου» (για την Κεφαλογιάννη το λέω, έχει σήμερα γενέθλια). Ο Γεωργίτσης, νέος μηχανικός, δουλεύει σε εργολαβάντζα της εποχής, ο οποίος καταφθάνει μπαφιασμένος στο γραφείο.
– Άσε Πέτρο τι έπαθα, εκείνος ο ιδιοκτήτης του ρετιρέ δε θέλει με τίποτα τη δοκό που έχουμε στο σαλόνι>
– (Γεωργίτσης, παίρνοντας το σχέδιο ανα χείρας και μιλώντας σα μπακάλης στη λαχαναγορά) Ωραία, να το πάρουμε από δώ και να το πάμε… και να το πάμε…εδώ δεν πάει…εδώ δεν πάει…να το πάμε εκεί.
-Δεν κατάλαβες, δεν το θέλει πουθενά.
-Ε δέ γίνεται !
-Άσε ρε Πετράκη, βγάλαμε το Πολυτεχνείο κι αμέσως «δε γίνεται» ! Θα σου δείξω εγώ πώς γίνεται !
-Δε χρειάζεται να μου δείξεις, φτιάχ’το μόνος σου, εγώ φεύγω (και φυσικά τα βρον΄ταει και φεύγει).
Μια σκηνή-ύμνος, που «πακέτο» μαζί με την παρακάτω «γέφυρα» με τα σπιρτόξυλα, που καταρρέει, έχει κάνει να γελάσουν γενιές και γενιές μηχανικών…
Κώστας said
Καλημέρα.
26α, 33 τέλος. Εγώ είχα ακούσει ότι η παλιότερη είναι αυτή η πρώην της Ασφάλειας στην Μπουμπουλίνας (εδώ το Σφαγείο) που μετά στεγαζόταν η ΚΟΑ και τώρα κάποια υπηρεσία του ΥΠ.ΠΟ.
26δ: Επίτρεψε μου να κάνω λίγο τον έξυπνο 🙂 Το μπαράκι στο Μοναστηράκι δεν είναι από το γράμμα Τ, αλλά taf = The Art Foundation. Λογοπαίζει βεβαίως.
Πέπε said
39 @26δ: Α μπα; Ωραία, μάθαμε και σήμερα κάτι!
IN said
4: Στην Ελληνική νομική ορολογία η οπσιόν (οψιόν;) λέγεται «Σύμφωνο Προαιρέσεως».
Ο μηχανισμός είναι ο εξής: Συνάπτεται μία σύμβαση ανάμεσα σε δύο μέρη, με βάση την οποία δίνεται στο ένα από αυτά (προφανώς έναντι κάποιου ανταλλάγματος στο άλλο) να καταρτίσει, κατά την επιλογή και με απλή μονομερή δήλωση, μία δεύτερη σύμβαση μεταξύ των ιδίων μερών με συγκεκριμένους όρους. Συνήθως το δικαίωμα αυτό (δικαίωμα προαιρέσεως, οπσιόν) ισχύει για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Παράδειγμα: Δίνω στο Σαραντάκο 3.000 ευρώ και σε αντάλλαγμα αυτός μου δίνει οπσιόν, διαρκείας τριών μηνών, ν’ αγοράσω το σπίτι του στην τιμή των, ας πούμε, 200.000 Ευρώ. Αν επιλέξω να ασκήσω το δικαίωμά μου μέσα στο τρίμηνο, παίρνω το σπίτι και δίνω στον Σαραντάκο 200.000, χωρίς να χρειάζεται καινούρια συμφωνία μαζί του. Αν πάλι καταλήξω ότι δεν με συμφέρει, αφήνω την οπσιόν να λήξει. Μια τέτοια συμφωνία θα ήταν χρήσιμη αν, λ.χ. ο Σαραντάκος καίγεται και η τιμή των 200.000 μου φαίνεται λίαν συμφέρουσα, αλλά από την άλλη θέλω κάποιο χρόνο για να το επιβεβαιώσω και αποφασίζω να θυσιάσω κάποιο μικρό ποσό για να έχω αυτόν τον χρόνο. Με τα 3.000 μπορεί να τη βγάλει ο Σαραντάκος, όσο εγώ ν’ αποφασίσω…
JustAnotherGoneOff said
35. Λέει κι εδώ: Υπήρχε εκεί η τριώροφη πολυκατοικία, η πρώτη της Αθήνας, που ανέγειρε το 1893 ο Ιωάννης Πεσμαζόγλου, σε σχέδια Τσίλερ, με όψεις και επί των δύο οδών και με αρμό διαστολής που στεφανωνόταν από πυργίσκο.
Άρα νομίζω ότι χρειάζεται μια επιτόπια έρευνα στα πολεοδομικά αρχεία για να καταλάβουμε αν υπήρχε από τότε ο όρος.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=140230
Πάνος με πεζά said
@ 39 : Το κτήριο του ΥΠΠΟ είναι μεν το παλαιότερο στη Μπουμπουλίνας, αλλά έχω την εντύπωση ότι η πρώην Γενική Ασφάλεια δεν ήταν στο συγκεκριμένο κτήριο. Ήταν ακριβώς στη γωνία με τη Στουρνάρη, κατεδαφίστηκε και στη θέση της υπάρχει σήμερα η πολυκατοικία του «Πλαισίου» (που πέρασε κι αυτή τα δικά της πάνδεινα). Γι αυτό καισε όλα τα επετειακά αφιερώματα εμφανίζονται παλαιά πλάνα από εκείνο το κτήριο, είτε φωτογραφίες, και όχι σύγχρονα.
Πάνος με πεζά said
Διόρθωση : δεν ήταν στο «Πλαίσιο», ήταν Μπουμπουλίνας 18, δηλ. στην επόμενη γωνία, αλλά και ούτε στο ΥΠΠΟ, που είναι στο 20-22, ακριβώς δίπλα του.
gryphon said
30
Kαί στήν καταπληκυικη ταινια «Θα σε κανω βασιλισα» με τον Βεγγο ο καημός τής γυναικας του ειναι ποτε θα φυγουν απο την μονοκατοικια για να πανε επιτελους σε καποιο απο τα πολλα διαμερισματα που αγοραζει και πουλαει συνεχως ο κυριος Μπειζανης Βεγγος.
Τελικα στο τελος πραγματοποιειται το ονειρο της και μετακομιζουν σε πολυκαυοικια της Πλ.Αμερικης.
Και μενα μου φαινοταν παραξενο οταν το βλεπω αυτο σε παλιες ελληνικες ταινιες (αν και για να λεμε την αληθεια καποια απο εκεινα τα παλια σπιτια ηταν πραγματικα ερειπια) γιατι γεννηθηκα και μεγαλωσα σε μονοκατοικια και παντα αντιπαθουσα και αντιπαθω τις πολυκατοικιες και δεν θα ηθελα ποτε να μενω σε διαμερισμα.
Ενας λογος ειναι και οτι σε μονοκατοικια μπορει καποιος να βαζει την μουσικη τερμα κλπ να κανει οτι θελει και να μην δινει λογαριασμο σε κανενα.Αλλος λογος ειναι οτι οι παλιες μονοκατοικιες εχουν πολυ ψηλα ταβανια.
Πηγα πριν κανα δυο χρόνια επισκεψη στο νεοτευκτο τοτε διαμερισμα πολυκατοικιας που μολις ειχε αγορασει ενας ξαδερφος μου κοστους σχεδον 300.000 παιρνονταςστεγαστικο δανειο.
Περπατουσα στον διαδρομο και εσκυβα γιατι ορθιος με 1.86 υψος εβρισκε το κεφαλι μου στα φωτιστικα.Τι σπιτι κουτι ειναι αυτο ρε του λεω εχοντας συνηθισει χρονια απο το πατρικο μου χτισμενο απο τα τελη του 50 που τα ταβανια εχουν υψος 3.50 μετρα
Κώστας said
44: Μάλιστα. Εξού και το μπέρδεμα.
Κώστας said
Στην Κύπρο λοιπόν λένε οκέλες τις μεζονέτες; Αλλά και τις βίλες δεν τις λένε επαύλεις, για προφανείς λόγους; 😀
Εμένα το οκέλα, ηχητικά, μου έκανε ή σουαχίλι, ή πολυνησιακό 😉
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα, πολύ ωραία σχόλια κάνετε.
Και μόλις τώρα σκέφτηκα ότι εκτός από τη μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων υπάρχει και η γαλάζια πολυκατοικία, που έλεγε ο Καρατζαφέρης.
Ιάκωβος said
Οι δικοί μου οκέλες έλεγαν τις παλιές πολυκατοικίες, εκείνες τις μπεζ με το σαγρέ, που χτίστηκαν πριν τον πόλεμο. Ίσως επειδή έτσι τις έλεγαν τότε. Οι υπόλοιπες, της μεταπολεμικής «ανάπτυξης», τις έλεγαν απλά πολυκατοικίες.
Καναδυό απ’ αυτές τις οκέλες, που έτυχε να δω από μέσα- μερικές παρατημένες είχαν φτηνό νοίκι και τις έπιαναν φοιτητές- είχαν πάρα πολύ ωραία διαρρύθμιση και αναλογίες και νομίζω ότι επίσης ήταν πολύ Μπαουχάους.
Πάντα υποψιαζόμουνα ότι η μεταπολεμική ανάπτυξη, δηλαδή τι ανάπτυξη, υπερπλασία της Αθήνας να έχει κάποια άμεση σχέση με τους εργολάβους-Οικονομικούς δοσίλογους που παίρνανε δουλειές από τους Γερμανούς. Ήταν από τους λίγους, που βγαίνανε από την Κατοχή έχοντας λεφτα, τις λίρες του Τρίτου Ράιχ. Αν συνυπολογίσει κανείς και τον Καραμανλή και τις δικές του σχέσεις με τη δοσιλογική Ελλάδα, Δοξούλα κλπ…Δεν τόχω ψάξει όμως.
Πάνος με πεζά said
Υπάρχει και η σύγχρονη «Πολυκατοικία των ηθοποιών», νέα κατασκευή, κάπου στην Ακαδημία Πλάτωνος. Κι επίσης, άλλες χαρακτηριστικές πολυκατοικίες :
– η στρογγυλή πολυκατοικία, πάνω από το Ζηρίνειο, δομημένη σαν «δέντρο» σε κεντρικό «υποστύλωμα». Στην ουσία πρόκειται για τριάδα πολυκατοικιών.
– η «ροζ» πολυκατοικία, απέναντι από το Χίλτον, μοναδικής αρχιτεκτονικής. Βλέπει στο «Δρομέα».
– η «κόκκινη» πολυκατοικία, πρωτότυπο της προηγούμενης, αλλά στη Θεσσαλονίκη, αγορασμένη πρόσφατα από ρωσοπόντιο μεγαλοπρόεδρα βόρειας ΠΑΕ…
– η «καφέ» πολυκατοικία, όπου διέμενε ο Κ.Καραμανλής (ο νεώτερος), στην κάτω γωνία του Χίλτον, γνωστή από τα πλάνα του «Ρετιρέ» του Δαλιανίδη.
– η «πράσινη» πολυκατοικία, στην αρχή της Ηρώδου Αττικού, απέναντι από το «Δισκοβόλο, όπου διέμεινε ο Κ.Καραμανλήςο περσβύτερος.
– οι «ουρανοξύστες» του εργολάβου Κακάβα, ένας στο τέρμα Πατησίων (Δοξαρά), κι ένας στην Αγ.Λαύρας.
– οι αντίστοιχοι «ουρανοξύστες» του Α. Τομπάζη, στην Αγ.Βαρβάρα Χαλανδρίου, έτοιμοι να καταπιούν το μικροσκοπικό εκκλησάκι.
κλπ.
Ιάκωβος said
Βέβαια, η πιο κλασική ταινία με θέμα τη μετάβαση από τη μονοκατοικία στην πολυκατοικία με τον αντίστοιχο εκμοντερνισμό στη σχέση των δυο φύλων ήταν το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Τζαβέλλα.
Όπως παρουσιάζεται η ζωή στις παλιές λαϊκές αυλές των θαυμάτων,τα ελληνικά χου-τονγκ, στις ταινίες, φαίνεται πιο ανθρώπινη αλλά της έλειπε η ιδιωτικότητα. Έχουμε ακούσει και ιστορίες για κουτσομπολιά και ξεμαλλιάσματα και ιπτάμενα τσόκαρα.
sarant said
49: Είναι ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό αυτό με τις παλιές πολυκατοικίες που τις έλεγαν οκέλες.
51: Και πιο παλιά ακόμα, οι Κουκλοπαντρειές:
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/ppd_kouklopantreies.html
Ἀρχιμήδης Ἀναγνώστου said
Ὅταν τύχει νὰ πέσω τυχαία σὲ αὐτὴ τὴ ταινία μὲ τὴ Μάρω Κοντοῦ καὶ τὸν Κωνσταντίνου ποὺ παντρεύονται καὶ ἀμέσως χωρίζουν τὰ παίρνω στὸ κρανία. Πόσο κακὸ ἔκανε αὐτὴ ἡ νοοτροπία τοῦ νὰ τὰ γκρεμίσουμε ὅλα καὶ νὰ τὰ κάνουμε πολυκατοικίες. Ἔμεναν σ’ἕνα τί ὡραῖο σπίτι καὶ ἤθελαν πολυκατοικία. Μοῦ τῆ δίνει στὰ νεῦρα γιατὶ θυμᾶμαι μικρὀς, ἀρχὲς ’70 ποὺ εἶχα μανία γενικῶς μὲ τὰ αὐτοκινούμενα μηχανήματα, ὅταν εἶδα μπουλντόζα νὰ γκρεμίζει σπίτι καὶ ρώτησα γιατί, μοῦ εἶπαν μὲ ἀπόλυτη φυσικότητα πὼς οἱ μπουλντόζες εἶναι γιὰ νὰ γκρεμίζουν τὰ παλιὰ σπίτια καὶ νὰ τὰ κάνουν πολυκατοικίες. Κι ἀφοῦ γκρέμισαν ὅλη τὴ νεοκλασσικὴ Ἀθήνα χωρὶς νὰ μιλήση κανένας ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς ξερόλες, ξαφνικὰ στὴ δεκαετία τοῦ ’90 τοὺς ἔπιασε ὁ πόνος γιὰ ἕνα ἀκαλαίσθητο τσιμεντοντουβάρι στὴ Συγγροῦ ὡς δῆθεν ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἐργοστασιακῆς ἀρχιτεκτονικῆς. Σήμερα καταλαβαίνουμε τὸ γιατί. Πόσοι εἶχαν συμφέρον ἀπὸ τὴν ανακαίνιση; Πόσα ἑκατομμύρια φαγώθηκαν τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τρῶνε ἀπὸ τὰ σκουπίδια;
Κατὰ τ’ἄλλα τὸ ἄρθρο εἶναι πολὺ καλό. Δυστυχῶς λόγῳ κοινωνικῆς ὑποχρεώσεως δὲν μπόρεσα νὰ ἔλθω στὴ συνάντηση ἂν καὶ τὸ ἤθελα
Πάνος με πεζά said
Παρεμπιπτόντως, το σπίτι της ταινίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» δεν έχει γκρεμιστεί έως σήμερα, και ίσως είναι και διατηρητέο !
Πάνος με πεζά said
Επίσης, τρομερή τραυματική παιδική εμπειρία ήταν ο τρόπους που τότε (έως τέλη δεκ.70) κατεδάφιζαν τα σπίτια : εκείνο το μηχάνημα με την κινούμενη μπάλα, που το πρόλαβα, δυστυχώς…
Κώστας said
55: Αν διαβάσεις το μυθιστόρημα «Αναζητώντας τον Ιωσήφ Τάλυ», θα ξυπνήσουν οι παιδικές σου μνήμες!
http://www.protoporia.gr/anazitontas-ton-iosif-taly-p-32681.html
Αγγελος said
Triant (32), όχι πολύ κοντά (Πατησίων 262, στην Κολιάτσου), αλλά το 24ο είχε για κάποιο λόγο τη φήμη ότι ήταν καλύτερο από τα άλλα δημόσια της περιοχής, και είχε κόσμο και από σχετικά μακριά. Δεν συμπέσαμε όμως· εγώ έφυγα το 1961.
ΠΑΝΟΣ said
Μεγάλωσα σε μονοκατοικία.Ζω σε πολυκατοικία.Καμμία σύγκριση.Είναι δυνατόν; Η πρώτη είναι για ανθρώπους.Η δεύτερη όχι.Φαίνεται όμως ότι δεν γίνεται αλλιώς.; Όποιες καλές αναμνήσεις έχω είναι από τις μονοκατοικίες,την δική μου και των φίλων μου.Όχι μόνον για σκέτα,καθαυτά τα σπίτια,αλλά για την εσωτερική ζεστασιά των ανθρώπων.Ειδικότερα των γυναικών.Αυτές ήσαν τα μπουντέλια των μονοκατοικιών.
Μαρία said
Τις παλιολλαδίτικες οκέλες εδώ στη βουλγαριά τις λέγανε μέγαρα. Ακούγονταν επίσης και το υποκοριστικό μεγαράκι.
Αγγελος said
Μην κακολογούμε την ανοικοδόμηση και την αντιπαροχή. Ας θυμηθούμε υπό τι συνθήκες ζούσαν οι περισσότεροι συμπολίτες μας τότε, στις αυλές με τις κοινές τουαλέτες και στις προσφυγικές παράγκες. Η ανοικοδόμηση ήταν ανάγκη επιτακτική. Στέγαζε τον κοσμάκη, έδινε δουλειά στους εργάτες, βόλευε και τους ιδιοκτήτες, που βρίσκονταν ξαφνικά και ανέξοδα με μοντέρνα σπίτια και με πρόσθετα εισοδήματα από τα νοίκια των μαγαζιών και των επιπλέον διαμερισμάτων. Άλλο ζήτημα ότι δυστυχώς γκρεμίστηκαν ορισμένα σπίτια που θα έπρεπε να είχαν κηρυχθεί διατηρητέα, όπως π.χ. η βίλα Μαργαρίτα.
Αριστείδης Καρατζόγλου said
@60, σωστός, γιατί βάζοντας μπροστά τη νοσταλγία της σημερινής γενιάς αγνοούμε τις ανάγκες της προηγούμενης. Δεν ήταν ηλίθιοι οι άνθρωποι πριν από 60 χρόνια, για να θεωρούν πρόοδο την κατοίκηση σε πολυκατοικίες κάτι παραπάνω θα ήξεραν.
Ἀρχιμήδης Ἀναγνώστου said
60; Μερικά; Μερικά;
61. Ἠλίθιοι ἦταν. Ὅσο δὲν ἦταν σὲ ὅλες τὶς ἄλλες πρωτεύουσες τῆς Εὐρώπης ὅπου φρόντισαν νὰ διατηρήσουν τὰ ἱστορικά τους κέντρα. Ἄσε ποὺ ὅσοι γκρέμισαν τὰ σπίτια τους δὲν ἦταν φτωχοί. Οἱ περισσότεροι ἦταν πλούσιοι καὶ τὸ ἔβλεπαν σὰν ἐπένδυση. Ἡ ἀπληστιὰ ἦταν τὸ κίνητρο
munich said
@62
και ποιοι μένουν στα ιστορικά κέντρα των έξυπνων ευρωπαϊκών πρωτευουσών; Υπερπλούσιοι, εταιρείες, τουρίστες. Η πλέμπα στριμώχνεται στις υπερυψωμένες φαβέλες των προαστίων. στις εργατικές κατοικίες/ κοινωνικά διαμερίσματα και δεν κατεβαίνουν στο κέντρο ούτε για ένα καφέ γιατί δεν αντέχουν να το πληρώσουν. Το βερολίνο είχε μείνει κάπως οικονομικό, το φάγανε κι αυτό.
Ίσως είναι έτσι και στην Αθήνα…δεν ξέρω
Αριστείδης Καρατζόγλου said
@62 Για την εξαφάνιση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, που στο κάτω-κάτω δεν είχε και την έκταση ή τον αρχιτεκτονικό πλούτο κεντροευρωπαϊκής πρωτεύουσας, ευθύνεται η έλλειψη ανάλογου κεντρικού σχεδιασμού. Ηλίθιος ο νοικοκύρης που έφευγε από την παράγκα του Καραγκιόζη και το «εφτά νομά σ’ ένα δωμά» για να πάει σε σπίτι με τρεχούμενο νερό και εσωτερική τουαλέτα; Μπα…
sarant said
63: Το φάγανε; Πριν από κάτι χρόνια ήταν ακόμα προσιτό γιαυτό και είχε βρεθεί στη διεθνή καλλιτεχνική πρωτοπορία.
Πέπε said
Άσχετο αλλά ενδιαφέρον:
Στις παλιές ταινίες, εκτός από τις κοινές αυλές, βλέπουμε και εσωτερικά σπιτιών. Υπάρχει λοιπόν μια χαρακτηριστική δομή που επαναλαμβάνεται σταθερά, και που σήμερα δεν υπάρχει. Τότε οι χώροι είχαν κυκλική διαρρύθμιση, π.χ. όλοι σε καρέκλες γύρω από ένα τραπέζι (ανεξαρτήτας αν ήταν τραπεζαρία ή όχι). Σήμερα η διάταξη είναι σε γραμμή, είτε ευθεία είτε καμπύλη (ανοιχτός κύκλος) είτε τεθλασμένη (Γ): όλοι στη σειρά, απένανται από την τηλεόραση!!
Δεν το λέω για να ξαναπιάσουμε χιλιομηρυκασμένα αναθέματα κατά της ολέθριας εφεύρεσης, αλλά για να επισημάνω μια συγκεκριμένη, απτή πτυχή του πόσο πολύ έχει επηρεάσει τη ζωή των τελευταίων γενεών.
marulaki said
#54 Με τη γνωστή πόρτα που βγαίνει στο κενό
http://www.gossip-tv.gr/lifestyle/story/55465/sas-thumizei-kati-auto-spiti
Δυστυχώς δε βρίσκω το αρχικό λινκ στο spitoskylo.gr…
Λ said
Πέραν από τις παλιές ελληνικές ταινίες, τις αυλάδες με τα δωμάτια και τους κοινόχρηστους χώρους τις περιγράφει και ο Ιωάννης Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο, πολύτομο έργο, που είχα την τύχη να διαβάσω πριν 22 χρόνια περίπου. Έγραφε για την εποχή που ήταν νέος(πριν πάει στη Γερμανία για μεταπτυχιακά) που ζούσε σε μια τέτοια αυλή και ξεροστάλιαζε για τα κοράσια της). Δεν την έχω τη βιογραφία του για να δω πιο συγκεκριμένα πως περιέγραφε την αυλή του και τα κορίτσια της.
Στα Παπαδιαμαντικά διηγήματα δεν υπάρχουν περιγραφές των παλιών αυλάδων με τα γεράνια και τα δωμάτια; Αν και παραμονή πρωτομαγιάς το «μέμορι» του μυαλού μου το κρατάει ακόμη η δουλειά και δεν μπορώ να σκεφτώ.
Οκέλλα, στην Κύπρο είναι η πολυτελής μονοκατοικία. Όμως το είχαμε συζητήσει σε άλλο άρθρο, όπου αναφέρθηκε μάλιστα ότι ο Νικοκύρης έχει συμπεριλάβει την οκέλα στο βιβλίο του για τις λέξεις που χάνονται.
Ιάκωβος said
60,61
«Η ανοικοδόμηση ήταν ανάγκη επιτακτική. Στέγαζε τον κοσμάκη, έδινε δουλειά στους εργάτες…»
Μην τα μπλέκουμε τα πράματα.
Το ότι η Αθήνα μετά τον πόλεμο θα μεγάλωνε ήταν σαφές. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά άθλιες πολυκατοικίες. Το ζήτημα είναι με τι σχέδιο θα μεγάλωνε. Και με πόση κάλυψη. Και με τι πρόβλεψη για δρόμους και κυκλοφορία. Και πάρκα. Ο κοσμάκης θα μπορούσε να στεγαστεί αλλιώς.
Μεταπολεμικά, πάντως οι Δήμοι σε άλλες χώρες στέγαζαν τον κοσμάκη και μάλιστα δωρεάν, αλλά σε κτίρια που σχεδίαζαν αρχιτέκτονες επιπέδου Λε Κορμπυζιέ και Άλβαρ Άαλτο και όχι η αντιπαθής τάξη των ελληναράδων εργολάβων.
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, αυτές οι πολυκατοικίες στις πιο πήχτρα γειτονιές θεωρούνται καλές μόνο για τριτοκοσμικούς μετανάστες. Και δεν είναι ότι οι μετανάστες χάλασαν τις γειτονιές. Επειδή οι γειτονιές αυτές ήταν μη βιώσιμες, εγκαταστάθηκαν εκεί οι μετανάστες.
Το κακό είναι ότι και πόλεις που τις θυμόμαστε ωραίες, τσιμεντωθήκανε τώρα τελευταία.
Μπορεί να αναστραφεί το κλίμα κάποτε.
Το ιδανικό (και ουτοπικό) θα ήταν να ξαναδούμε την ατσάλινη σφαίρα να γκρεμίζει. Ίσως αν γκρεμιζόταν το 30 με 40% της Αθήνας ,αν στη θέση του τσιμέντου έφτιαχναν πάρκα, δημόσιους χώρους, αμφιθέατρα και πισίνες για τους εναπομείναντες και το 30 ή 40% του πληθυσμού να μετεγκαθίστατο σε πιο ανθρώπινο περιβάλλον, τότε θα υπήρχε περίπτωση κάτι να σωθεί. Βέβαια μια άλλη λύση λιγότερο ουτοπική θα είναι όταν ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς η Αθήνα στον επόμενο πόλεμο, να μην ξαναχτιστεί καθόλου, και να πάμε να ζήσουμε στα χωριά των παπούδων μας. }:->
sarant said
66: Σωστό.
68: Για τον Ππδ. δες ένα παράδειγμα στο 52. Για να μου το λες κι εσύ, θα πρέπει να έχει γίνει ξανά κουβέντα για την οκέλα σε σχόλια.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Βλέποντας την φωτογραφία Νικοκύρη, μου θύμισες τον Μαμαλάκη, στο πιο αδύνατο και νέο βέβαια.
62 – Νομίζω οτι το πρόβλημα είναι αισθητικό, και έγκειται στην αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών που δεν έχουν φινέτσα, και όχι στο γκρέμισμα των παλιών κτισμάτων, παράδειγμα το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία και τα απέναντι κτίρια, χαώδης η αισθητική διαφορά.
Υ.Γ – Ξέρει κανείς πότε χτίστηκε, κι αν ήταν έτσι απο την αρχή, δεν θα μπορούσε να είναι η πρώτη πολυκατοικία;
66 – Τώρα ξαναλλάζει η σειρά, ο καθένας στον διαδυκτιακό του κόσμο με το τάμπλετ στο χέρι. Μετά απο 30 χρόνια η σημερινοί εικοσπεντάρηδες, θα νοσταλγούν τα χρόνια που κάθονταν όλοι στην σειρά και έβλεπαν τηλεόραση.
Λ said
Φυσικά, οκέλλα λέμε εμείς οι παλιοί. Οι νεώτεροι λένε βίλλα ή έπαυλη. Στις εφημερίδες και στα σάιτς οι διαφημίσεις προτείνουν στους επίδοξους αγοραστές πολυτελείς επαύλεις και όχι βίλλες ή οκέλλες.
Εμένα η φράση «πολυτελείς επαύλεις» μου προκαλεί μάλλον αποστροφή γιατί υπονοεί την ύπαρξη ιδιωτικής πισίνας, που δεν μπορεί παρά να είναι ένα από τα πιο ματαιόδοξα πράγματα, σ’ ένα τόπο που δεν έχει επάρκεια σε νερό. Εξάλλου, και να είχαμε νερό, οι πολλές πισίνες στη Λευκωσία έχουν ανεβάσει το δείκτη υγρασίας. Σε συνδυασμό με τα πολλά αυτοκίνητα στους δρόμους και τις πολυκατοικίες, έχουν αλλάξει το μικροκλίμα, και η καλοκαιρινή ζέστη έχει γίνει αφόρητη. .
Πάνος με πεζά said
@ 69 : Όταν έγινε το 1937 ο οικοδομικός συνεταιρισμός στη Νέα Πεντέλη, έγινε ψηφοφορία με το εξής θέμα : μεγάλα οικόπεδα >500μ2, άνετη ανοικοδόμηση αλλά σε όποιον κληρωθεί το τελευταίο να βρεθεί κάτι χιλιόμετρα μακριά από την Πλατεία, ή μικρότερα, λιγότερος χώρος για χτίσιμο, αλλά εγγύτητα στο κέντρο του οικισμού;
Για μια ψήφο «πέρασαν» τα μικρά οικόπεδα (400μ2 τελικά), κι όπως αποδείχθηκε αργότερα, ο οικισμός «έπηξε».
Γιατί το λέω όμως; Γιατί το παράδειγμα δείχνει ότι κάποια εποχή ο κόσμος ήθελε να είναι «κοντά», «όπισθεν του Χίλτωνος» που έλεγε και στην ταινία.
Μετά ήταν που ανακάλυψε τους Γέρακες, τα Μεσόγεια, τις Βουλιαγμένες και τους Άγιους Στέφανους, για να είναι απόκεντρα (σπρωγμένος και από τη ρύπανση του Κέντρου). Ε, αυτό ακριβώς έκανε την ανάπτυξη της Αθήνας αρχικά κατακόρυφη και αργότερα οριζόντια.
To πρόβλημα είναι ότι σήμερα, και οι δύο αναπτύξεις μαζί είναι προβληματικές να υπάρχουν, η μία αναγκαστικά θα ερημώσει…Μια τριώροφη Αθήνα, αν είχε γίνει ποτέ, ίσως θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη λύση. Αλλά τώρα, παιδάκια, μετά από το βομβαρδισμό (ή το σεισμό) το συζητάμε…
P.S. : Αν θυμηθώ ότι ο πατέρας μου πρότεινε στη μάνα μου το οικόπεδο που χτίστηκε μετά το εμπορικό κέντρο της Κηφισιάς (στη Δεληγιάννη) κι εκείνη είπε «εδώ θα μας φάνε οι λύκοι», τι θα λέγατε;
sarant said
73: Δεν υπήρχαν και αυτοκίνητα τότε, εννοώ δεν υπήρχε τόσο πολύ η κουλτούρα της συντόμευσης των αποστάσεων.
spiral architect said
@73: Πάντως ο Παναγιώτης Καρύδης μετά τον πρόσφατο σεισμό της Κεφαλλονιάς, άφησε να εννοηθεί ότι, στην πρώτη σεισμογενή χώρα της Ευρώπης (και έβδομης στον κόσμο) θα έπρεπε να ακολουθηθεί -εντός αστικού ιστού- το ελεύθερο και καθ’ ύψος σύστημα δόμησης με ελαφριές κατασκευές (βλέπε: κτίρια με μεταλλικό σκελετό) και εκτός αστικού ιστού με εξίσου ελαφριά -το πολύ διώροφα- κτίρια.
Μαρία said
70
Το «οκελλόβιον» το κατάλαβα: είναι αυτός που ζει σε οκέλλα, ήγουν πολυκατοικία (είδος εν ανεπαρκεία και ελιτίστικο την εποχή εκείνη).
sarant said
76: Α γεια σου!
spiral architect said
Άσχετο:
«Αγάπη μου, χρειάζομαι έναν γυναικολόγο!«
Νέο Kid Στο Block said
78. Τώρα ,αυτό με τον μπουμπούκο και την μπουμπούκαινα έγινε στ’αλήθεια, ή είναι πλάκα;
spiral architect said
@70: Για να το αναφέρει η Εφημερίς της Κυβερνήσεως. 😉
spiral architect said
(79 – Kid)
NM said
Μερικά σκόρπια:
1. Οι φωτογραφίες -τα πλάνα είναι κοντινά- αδικούν τρομερά την Κυριακάτικη περιήγηση όσον αφορά το πλήθος των συμμετεχόντων. Ενδεικτικά: Στη Θεμιστοκλέους που ο κόσμος ξεκιναγε απ το ύψος της Ερεσσού, η ουρά βρισκοταν ακομα στο ΒΟΧ. Ή στην Κουντουριώτου που όταν έφταναν οι πρωτοι έξω απ το σπίτι του Λαπαθιώτη, οι τελευταίοι μόλις είχαν στρίψει τη Μπουμπουλίνας.
2. Δεν ξέρω αν ειπωθηκε στην περιήγηση ότι το κτήριο της Μπουμπουλίνας (πρωην ΥΠ.ΠΟ, ΚΟΑ/ΚΚΕ κλπ), μέχρι τα πρώτα χρόνια της Χούντας στέγαζε την ΚΥΠ και χωρίζονταν από ένα στενό δρομάκι μ έκεινο που στέγαζε την Ασφάλεια (το κατεδαφισμένο γωνιακό με την Τοσίτσα). Λίγο αργότερα μετακόμισαν αμφότερα τα ευαγή αυτά ιδρύματα. Ο τελευταίος χρόνος της Χούντας βρήκε την Ασφάλεια κάπου στην αρχή της Μεσογείων και την ΚΥΠ απέναντι απ το 401 (στο σημερινό Υπουργείο ΠΡΟΠΟ νομίζω).
3. Τις οριζόντιες μονόροφες πολυκατοικίες, δηλαδή την αυλή σε σχήμα «Π» με τα δωμάτια που στέγαζαν το καθένα από μια οικογένεια γύρω γύρω και ενίοτε ήταν ελαφρά υπερυψωμένα με μια ημιυπόγεια αποθήκη έκαστο, ενώ στο κέντρο της αυλής υπήρχε σχεδον πάντα ένα πηγάδι και κάπου στο βάθος το συλλογικό πλυσταριό με τις γούρνες και το αντίστοιχο μαγειρείο με τον χτιστό φούρνο, τις θυμάμαι κι εγώ εν λειτουργία μέχρις τις αρχές του ’60. Μερικές σώζωνται ακόμα στο Μεταξουργείο – Κεραμεικό.
4. Περί Αθηναϊκής αρχιτεκτονικής – χωροταξίας – πολεοδομίας ή Αθηναιογραφικών θεμάτων μπορούμε να πούμε τόσα πολλά που θα χρειάζονταν ένα μπλόγκ για το κάθε αντικείμενο. Ο οικοδεσπότης μας όμως οφείλει την φήμη του κυρίως για το πράγματι σπάνιο προσόν του θεράποντα των λέξεων. Προχτές στην περιήγηση φάνηκε λίγο ευάλωτος, παρασυρμένος πιθανά από τη θέρμη και τη δίψα του κοινού και υπέκυψε στη γοητεία της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας αφήνοντας παραπονεμένους όσους περίμεναν περισσότερα περι «λέξεων της πόλης», όπως ήταν και ο τίτλος, και «φτιάχτηκαν» όταν άρχισε να μιλάει για την προέλευση των λέξεων «Αθήνα-αι», «πόλις» κλπ…
Δια ταύτα: Περιμένω να διαβάσω -και να ακούσω σε επόμενη περιήγηση- για πολλά πράγματα. Συγκεκριμένα αιτήματα δεν αναφέρω γιατί ο κατάλογος μου βγαίνει κομμάτι μεγαλούτσικος. (Οπως: Προέλευση τοπωνυμίων και επιθέτων. Περί γλώσσολογίου περιηγητών, νοταρίων κλπ. Για τοπικές λέξεις, εκφράσεις, παροιμίες κλπ…κλπ…κλπ…)
Αρκεσινεύς said
>>>ο Απόστολος Σπήλιος σε χρονογράφημα στον Ριζοσπάστη το 1945 ειρωνεύεται τον μεγαλοαστό Ντιντίκο, που τον χαρακτηρίζει «ον δίπουν, άπτερον, μυροβόλον, οκελλόβιον». Φυσικά η οκέλα δεν έχει καμιά σχέση με τη χαμοκέλα!
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=3&db=6&da=1945
sarant said
82: Σ’ ευχαριστώ (είπα όμως και μερικά για τα τοπωνύμια!)
83: Μπράβο!
ΕΦΗ ΕΦΗ said
72.>> σ’ ένα τόπο που δεν έχει επάρκεια σε νερό.
και κολυμπά ολόκληρος στη θάλασσα (στην πιο όμορφη* θάλασσα της γης:»γέννησε τους αιώνες,τον ίδιο το Χριστό…»)
*Δεν είναι λερναίο ε;
Spiridione said
Μετά τον α’ παγκ. πόλεμο, και ιδίως μετά το 1922, στην Ελλάδα, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η πολυκατοικία είχε συνδεθεί και με την οικιστική αλλά και με την κοινωνική πολιτική, την παροχή φθηνής κατοικίας και τη στέγαση των προσφύγων και άλλων φτωχών κοινωνικών στρωμάτων. «Μεταξύ των πολεοδόμων και των αρχιτεκτόνων διαμορφώνεται σταδιακά μια θετική στάση απέναντι στη λύση του πολυώροφου κτιρίου με το σκεπτικό πως η υψηλή δόμηση σε κεντρικές περιοχές θα απέτρεπε την άναρχη επέκταση της πρωτεύουσας. Σχετικά ομόφωνη φαίνεται να ήταν και η συνειδητοποίηση της ανάγκης για συντονισμένη κρατική παρέμβαση, προκειμένου να αποφευχθούν τα φαινόμενα της κερδοσκοπίας και της εμπορευματοποίησης». Το 1923 είχε ψηφιστεί νόμος «περί ευθηνής κατοικίας» για διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο νομοθέτημα για την οροφοκτησία, ένα νομοθετικό διάταγμα του 1927, αφορούσε αποκλειστικά τους προσφυγικούς οικισμούς. Δυο χρόνια αργότερα ψηφίστηκε ο Ν. 3941/1929, «περί της ιδιοκτησίας κατ’ ορόφους» (που ισχύει ακόμα και σήμερα), με τον οποίον επεκτάθηκε ο θεσμός αυτός σε όλους τους οικισμούς και σε όλη την Ελλάδα, και συνέβαλε καίρια στην άνθηση των πολυκατοικιών τα επόμενα χρόνια.
(Εδώ να κάνω μια παρένθεση: μέχρι το 1929 και βάσει της κείμενης νομοθεσίας δεν μπορούσε να μεταβιβαστεί ένα τμήμα ενός κτίσματος, ένα διαμέρισμα. Βέβαια ο θεσμός της οριζοντίου ιδιοκτησίας προβλέπονταν στον Ιόνιο Κώδικα –όπου άλλωστε στην Κέρκυρα υπήρχαν πολυκατοικίες πολύ πριν την Αθήνα – στον Σαμιακό Κώδικα και στον Κρητικό Κώδικα. Υπήρχε επίσης, απ’ ό,τι έχω δει, εθιμικό δίκαιο για την οριζόντια ιδιοκτησία σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, όπως σε νησιά του Αιγαίου. Στην Αθήνα δεν ξέρω αν υπήρχε εθιμικό δίκαιο και πώς ακριβώς μεταβίβαζαν τα διαμερίσματα πριν το 1929. Κάπου διάβασα ότι υπήρχαν τα «αφεντάδικα», ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας παραχωρούσε την επικαρπία κάποιου διαμερίσματος σε τρίτον, αλλά δεν είμαι σίγουρος και δεν ξέρω περισσότερα).
«Ήδη κατά την δεύτερη δεκαετία του αιώνα, οι πολιτικοί μηχανικοί Κριεζής και Αγαπητός πραγματεύονταν το θέμα της πολυκατοικίας σ’ ένα άρθρο του περιοδικού «Αρχιμήδης» θεωρώντας την ως τη μοναδική λύση στο πρόβλημα της στέγασης των μαζών που συνέρρεαν στην Αθήνα. Αν και είχε βίαια καταπολεμηθεί στις συζητήσεις στη Βουλή το 1919, όταν προτάθηκε για την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης, γρήγορα έγινε σαφές ότι ήταν αναγκαίο μέτρο, προκειμένου να ανταπεξέλθει η πόλη στις νέες απαιτήσεις. Ενδεικτικό των αντιλήψεων που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο, είναι το γεγονός ότι ο δημοτικός σύμβουλος της Θεσσαλονίκης Σαμουηλίδης είχε επιχειρηματολογήσει το 1919 υπέρ του θεσμού της οριζόντιας ιδιοκτησίας, με το όνομα «στιβαδική» ή «κατ’ απαρτεμάν», και του είχε αντιταχθεί ότι είναι σύστημα «κολλεκτιβιστικόν, μη αρμόζον εις την ανατροφήν των Θεσσαλονικέων».
Τελικά, ενώ φαίνεται ότι υπήρχαν αρχικά κάποιες καλές προθέσεις για συντονισμένη από το κράτος πολιτική στέγασης και κοινωνικής κατοικίας, φαίνεται ότι αυτές σταδιακά εκφυλίστηκαν. Έγιναν βέβαια κατά τη δεκαετία του 1930 κάποιες προσφυγικές πολυκατοικίες, όπως αυτές στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, αλλά το νομοθετικό πλαίσιο που είχε δημιουργηθεί (όπως ο θεσμός της οριζόντιας ιδιοκτησίας, ο νόμος του 1923 για τα σχέδια πόλεως, ο πρώτος ΓΟΚ του 1929 κα.), το εκμεταλλεύτηκαν κυρίως διάφοροι κεφαλαιούχοι και εργολάβοι που άρχισαν να επενδύουν στην κατασκευή και να χτίζουν πολυκατοικίες απ’ τη δεκαετία του 1930 με σκοπό βεβαίως το κέρδος και απευθυνόμενοι προφανώς (τουλάχιστον αρχικά) σε μεγαλύτερα πορτοφόλια.
Τα παραθέματα και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα από εδώ:
Click to access 942.pdf
ΕΦΗ ΕΦΗ said
18.>>Πάντως εγώ δεν τον βλέπω ούτε για διψήφιο τον Σταύρο.
(δε βάσταξα να πάω παρακάτω πρι μιλήσω: )
Κυυριελέησο! Στα δαχτύλια τση μιας χέρας και πολύ λέω,θα μετρήσει.Αν ήταν οι εκλογές εκπομπή, θα τις παίρνανε οι..Τούρκοι (με τα σήριαλ 🙂 )
Λ said
Τηλεφώνησα σε μια φίλη από το Πορτ Σάιντ για να μάθω για τις οκέλες. Μου είπε ότι οι οκέλες ήτανε αποκλειστικά πολυκατοικίες, αποτελούμενες από δύο μέχρι πέντε ορόφους* και ανήκαν σε ντόπιους πασάδες καθώς και σε πλούσιους έλληνες, ιταλούς και μαλτέζους. Οι ευρωπαίοι, περιλαμβάνομένων των ελλήνων και κυπρίων, ζούσανε με νοίκι, σε οκέλες και όχι σε μονοκατοικίες, στην ευρωπαϊκή συνοικία της πόλης, η οποία απείχε από την συνοικία των ντόπιων, γιατί μεταξύ τους υπήρχε ένα τεράστιο πάρκο, ο κήπος του πασά…
Εξαίρεση αποτελούσαν οι υπάλληλοι της εταιρείας, που έκτιζε τότε τη διώρυγα, καθώς τους παραχωρήθηκαν «σπιτάκια», μονοκατοικίες δηλαδή, που βρισκόντουσαν κυρίως στην ασιατική πλευρά της διώρυγας, στο Πορτ Φουάντ. Αυτοί οι υπάλληλοι ήταν κυριώς Κασιώτες και Καστελοριζιότες που τους προσέλαβε ο μηχανικός του έργου, Louis Maurice Adolphe Linant de Bellefonds για να επιβλέπουν τους ντόπιους εργάτες.
Ο Μπελφον, όπως μου είπε η φίλη μου, έμεινε πολύ ευχαριστημένος από την προσφορά των Κασιωτών υπαλλήλων του και όταν τελείωσε το έργο, τους ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει γι’ αυτούς. Η απάντησή τους, ήταν να δώσει στο Πορντ Σάιντ το όνομα του νησιού τους. Ο Μπελφον αρνήθηκε γιατί, όπως τους είπε, όφειλε να τιμήσει τον μέγα ευεργέτη το, Σαιντ πασά (δισέγγονο του Ιμπραημ, που φίλησε το νεκρό Παπαφλέσα).
Το 1962 η φίλη μου, επιστρέφοντας από την Αυστραλία με προορισμό τον Πειραιά, με ελληνικό καράβι (δεν θυμάται όνομα), σταμάτησε στο Πορντ Σάιντ. Εκει επισκέφθηκε με μια φίλη της το Ελληνικό κοιμητήριο, που βρισκόταν πέρα από την παλιά συνοικία των ντόπιων. Με μεγάλη της έκπληξη, διαπίστωσε ότι ο Κήπος του Πασά, το τεράστιο πάρκο, μέσα στα οκτώ χρόνια της απουσίας της (1956-1962), είχε εξαφανιστεί και η περιοχή είχε γεμίσει κτήρια, που ένωναν πια τις δύο συνοικίες.
*Μετά θυμήθηκα μια άλλη φίλη μου, που μου έχει πει ότι τα κτήρια στην ευρωπαϊκή συνοικία του Πορτ Σάιντ, ακόμα έχουνε υπέροχα μεταλλικά μπαλκόνια.
Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Λ said
70. Δεν έχω διαβάσει τις κουκλοπαντρειές. Ευχαριστώ!
Θυμάμαι τις είχατε τσιτάρει στο λήμμα για την κάφκα (κάφχο) στις ¨»Λέξεις που Χάνονται».
sarant said
88: Πολύ ωραία αυτά!
ΕΦΗ ΕΦΗ said
50.>>άλλες χαρακτηριστικές πολυκατοικίες
Και οι γυάλινες, τα Βωβο-υπερκτίσματα.
Η Καγκελόπορτα του Φραγκιά ήταν επίσης περιγραφική της παλιάς αυλής και των ενοίκων γύρω-γύρω.
Δίπλα μου, γκρέμισε ένας απόγονος το υπερυψωμένο μονόπατο σπίτι της γιαγιάς που ήταν κατάγερο,όχι τόσο παλιό (όχι με κεραμίδια και λιακωτά αλλά θα ήταν του ΄50 περίπου, με είσοδο από βεράντα όπου ανέβαινες με σκαλιά,κάθε σκαλί και γλάστρα και μια πυκνή αράδα γύρω στην πόρτα.Πήλινες,με «δαντελένι» γείσο,έχω μερικές (με «παλιομοδίτικα» φυτά,αραχνάκι και φτέρη) που κομπιασμένα πήρα από την Ουκρανή που φρόντιζε τη γιαγιά και μιλούσαμε από το φράχτη κι άκουγε για το χαλασμό που θα ακολουθούσε και σχεδόν παρακαλεστά έλεγε να πάρω τα λουλούδια.Ήθελε να πάω να βγάλω με το τσαπί και τις τριανταφυλλιές.Παλιές ποικιλίες που τις φρόντιζε η ξένη γυναίκα και κρατούσαν ακαίρια την ικμάδα τους.Δεν τόλμησα.Εγώ ήξερα και χαιρετούσα τη γιαγιά και μια ανάπηρη εκ γενετής κόρη της που μόνιμα καθόταν μαζί της στην υπερυψωμένη βεράντα προς το δρόμο. Οι κληρονόμοι έχουν τόσα ακίνητα που προτίμησαν να το γκρεμίσουν για να μην πληρώνουν χαράτσι λέει .Τώρα το έκαναν ξέσκεπο πάρκιν.Τσιμέντο κι άσφαλτος απ άκρη σ άκρη. Έκοψε,για να περάσει το μηχάνημα, λέει ο Δήμος, δυο τεράστιες νεραντζιές του πεζοδρομίου του,που ευώδιαζαν κάτω-κάτω το δρόμο τέτοια εποχή.Η τρίτη νεραντζιά,που ήταν πιο άκρη, στέκει ορθή,φορτωμένη ακόμη ξερά τα περσινά νεράντζια της (στο ύψος του δεύτερου ορόφου τής δίπλα πολυκατοικίας φτάνει),και πιστεύω ότι την ξέρανε με κάποιο φάρμακο αλλά άντε να το αποδείξεις και τί θα βγει στη χώρα της ήττημένης νεραντζιάς που είναι δέντρο αντοχής και δεν ξεραίνεται ό,τι μαρτύρια κι αν της κάνεις εκτός από φαρμάκωμα.Την κατάρα του δέντρου να έχει ο επίγονος. Προ καιρού είδα τη συμπαθητική παράσταση «ο δρόμος περνά από μέσα» στο Θέατρο Τέχνης και κάποια στιγμή που λέει για την κομμένη λεύκα και τα πουλιά που για μέρες πετούσαν γύρω από το αφανισμένο δέντρο, έκανα προβολή στις τρεις αυτές νεραντζιές που ήταν στολίδι της γειτονιάς,σταθμός πουλιών και γλυκασμός μελισσών και πάνε άκλαυτες.
Πέρισυ σα να είχα γράψει εδώ για τις 50χρονες κουτσουπιές πάνω στη γέφυρα της Βάρναλη(Ρεματιά Χαλανδρίου) που τις κατακρεούργησαν γιατί εμπόδιζαν τους πεζούς λέει!!Μα σε τι Δήμο ζω; Δεντροφονιάδων.
Λ said
Και κάτι άλλο, η διώρυγα κτίστηκε με πέτρες από την Κύπρο, πολλές κλεμμένες από αρχαιολογικούς χώρους. Με αυτό το θέμα έχει καταπιαστεί η εικαστικός Ελίζαμπεθ Ντέρινγκ και έχει δημοσιεύσει μια μελέτη, η περίληψη της οποίας είναι εδώ. Δυστυχώς, δεν βρίσκει στήριξη για να συνεχίσει. (είναι η φίλη που μου είπε για τα όμορφα σφυρήλατα μπαλκόνια του Πορτ Σάιντ).
http://www.ehdoering.com/texts-suez.php
86. Πολύ ενδιαφέρον. Κι’ εμείς ψαχνόμαστε τι να κάνουμε αν επιστραφεί στους νόμιμους ιδιοκτήτες της η «κλειστή» Αμμόχωστος. Να ισοπεδωθούν τα πάντα ή να δοθούν κίνητρα για επιδιόρθωση;
left said
Είχα την υποψία (λαθεμένη?) ότι η Αθήνα (και η Θεσσαλονίκη) πυκνοκατοικήθηκαν (και τσιμεντοποιήθηκαν) μεταξύ των ετών 1955-1962, προκειμένου να στεγάσουν (και να «κρύψουν») τους «ηττημένους» του εμφυλίου πολέμου.
Μιχάλης Νικολάου said
Δυστυχώς το υπέροχο εργαλείο του Google n-gram δεν υπάρχει ακόμα στα ελληνικά για να δούμε πότε άρχισε να εμφανίζεται η λέξη πολυκατοικία.
Μπορεί πάντως κανείς να δει λέξεις όπως apartment complex (αρχές 60), block of flats (αρχές του 20 αιώνα) και άλλες συναφείς.
Ἀρχιμήδης Ἀναγνώστου said
86. Μὴ μοῦ βάζεις στὸ στόμα μου πράγματα ποὺ δὲν εἶπα 🙂
sarant said
94: Ναι, είναι φοβερό εργαλείο!
ΓΜαλλος said
Πάλι καθυστερημένος
Να θυμίσω την ταινία «Οι κυρίες της αυλής» στην οποία όλη η ιστορία διαδραματίζεται σε μαι αυλή απ’ αυτές που δεν υπάρχουν πια (κι όποιος δεν την θυμάται είναι ευκαιρία για επανάληψη, αν του αρέσει ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος).
Στις παλιές πολυκατοικίες της δεκαετία του 50(;) είχε προστεθεί και το ασανσέρ. Που ήταν όμως χωρισμένο ταξικά: ο ένας θάλαμος για τους «κυρίους» και τις «κυρίες» κι ο άλλος για τα δουλικά. Σε πολυκατοικία δεν που έμεινα στη «Στέγη Πατρίδος» (εδώ σας θέλω, πού είναι;) ο θάλαμος που ήταν για το υπηρετικό προσωπικό ανέβαινε μέχρι την ταράτσα (όπου υπήρχε το πρώην πλυσταριό νοικιασμένο σε μια κοπελίτσα που είχε έρθει απ’ το χωριό και δούλευε και πήγαινε και στο νυχτερινό) ενώ ο άλλος σταματούσε στον τελευταίο όροφο – τ’ αφεντικά δεν είχαν λόγο ν’ ανέβουν στην ταράτσα 🙂
Πάντως, αν γίνεται συζήτηση πως οι σημερινές πολυκατοικίες είναι χαμηλοτάβανες, και τα 3 μέτρα που είναι το σύνηθες σημερινό ύψος θεωρείται λίγο (τόσο είναι και οι καινούριες μεζονέτες,εεε, συγγνώμην μονοκατοικίες ήθελα να γράψω) τότε τι να πουν και οι βορειοευρωπαίοι που τα 2,5 μέτρα τους είναι και πολλά. Αλλά έχουν το λόγο τους: για να ζεσταίνονται πιο εύκολα 🙂
Λ said
93. Κάποιος μου έλεγε μόλις χθες ότι το τσιμέντωμα έγινε επί χούντας γιατί οι συνταγματάρχες ήθελαν να παρουσιάσουν έργο. Τους έβλεπες πάντα μ’ ένα μυστρί στο χέρι.
Έχουμε και το παράδειγμα του Στάλιν, που ήθελα να παρουσιάσει έργο μαμούθ δια πυρός και σιδήρου. Πολλά έχουν γραφτεί. Αναφέρω μόνο τα παιδιά του Αρμπάτ, του Ριμπακώβ.
Αργότερα διάβασα μια διακήρυξη του αρχιεπισκόπου Κύπρου και πάσης Ιουστινιανής, Χρυσοστόμου Α, ο οποίος ήθελε να κατεδαφίσει τα διατηρητέα στην παλιά πόλη, για να κτίσει ένα τεράστιο καθεδρικό ναό, για να μείνει το όνομά του στην αιωνιότητα. Πρέπει να πω ότι μου θύμισε τον Στάλιν. Ευτυχώς, ο κόσμος αντέδρασε δυναμικά (έκαναν κινητοποιήσεις, φύλαγαν ένα πολύ αξιόλογο διατηρητέο σπίτι το βράδυ και πρόλαβαν πυρκαγιά που είχε τεθεί κακόβουλα κλπ).
Το ίδιο έγινε και με τα διατηρητέα κτήρια που τώρα στεγάζουν τα μουσεία του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Η σημερινή τους ιστοσελίδα λέει:
«Με τη συλλογική προσπάθεια της Εφορείας Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λευκωσίας και των Γυμνασιαρχών και Καθηγητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου, εξασφαλίστηκε στον πιο πάνω χώρο η κατάλληλη στέγη για τα μουσειακά εκθέματα του σχολείου».
Η αλήθεια είναι όμως ότι παρά τρίχα να κατεδαφιστούν τα εν λόγο κτήρια, ακριβώς, με τη συλλογική προσπάθεια της Εφορείας Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λευκωσίας και των Γυμνασιαρχών και Καθηγητών του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Τελικά σώθηκαν και είναι χάρμα οφθαλμών. Χαρείτε τα
http://lyk-pagkyprion-lef.schools.ac.cy/index.php/2013-11-06-09-46-55
Αγγελος said
Στέγη Πατρίδος είναι η περιοχή γύρω από την Πλ. Μαβίλη, δεν είν’ έτσι;
Και στο δικό μου σπίτι το ασανσέρ υπηρεσίας πήγαινε στο υπόγειο, αλλά όχι στο ισόγειο! Υποθέτω πως η λογική ήταν να κατεβάζουμε με αυτό στον ακάλυπτο τα σκουπίδια, οπότε όμως θα έπρεπε να τα βγάζει έξω ο θυρωρός ανεβάζοντάς τα με πόδια από τη σκάλα — διότι τρόπος να βγουν στο δρόμο χωρίς να περάσουν από την «καλή» (και μοναδική) είσοδο δεν υπήρχε. Η όλη ιδέα ήταν τόσο τρελή που το ασανσέρ υπηρεσίας, κάποια στιγμή που χάλασε, αχρηστεύθηκε οριστικά.
Στρατος Βασδεκης said
Η «οκελα», Νικο, λημματογραφειται και στη LivePedia με τη σημασια του χαμηλου σπιτιου: http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%9F%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%B1
ΓΜαλλος said
99 Σωστός! Τώρα, γιατί λέγεται έτσι, δεν το ξέρω.
Και σε άλλη πολυκατοικία που ξέρω και είχε ασανσέρ υπηρεσίας, σε πρώτη φάση το αχρήστεψαν και σε επόμενη το ένωσαν με το «καλό» ώστε να υπάρξει ένας πιο άνετος θάλαμος (τα παλιά ήταν το πολύ τριών ατόμων)
sarant said
100: Δεν το σκέφτηκα να κοιτάξω εκεί!
Πέπε said
Η πολυκατοικία του πατρικού μου είναι προχωρημένου ’60 ή έρλυ ’70, και μέχρι πολύ πρόσφατα είχε αυτό ακριβώς το ταξικό διπλό ασανσέρ. Κανείς από τους δύο θαλάμους δε φτάνει στην ταράτσα, αλλά ο κανονικός φτάνει μέχρι το ισόγειο και ο υπηρεσίας μέχρι το υπόγειο. Εγώ, που είμαι λίγο μεταγενέστερος της πολυκατοικίας, δε θυμάμαι να έχω προλάβει κανένα νορμάλ σπίτι να έχει υπηρεσία. Παραδουλεύτρες ναι, αλλά όχι εσωτερικές – έμεναν στο δικό τους σπίτι. Σπίτια με εσωτερική υπηρεσία, μόνο κάτι υπερμεγαλοαστικά (που και τώρα πρέπει να έχουν). Αυτά ήταν μονοκατοικίες και δεν είχαν ασανσέρ. Έχω προλάβει όμως θυρωρούς. Ο θυρωρός (ο οποίος έμενε στο ημιυπόγειο, οπότε και πάλι δεν τον έφτανε το ασανσέρ!) μάζευε τα σκουπίδια όλων των διαμερισμάτων, που τα άφηναν έξω από την πόρτα, και τα κατέβαζε από το ασανσέρ υπηρεσίας. Δεν το λέγαμε υπηρεσίας. Δε θυμάμαι πώς το λέγαμε, μάλλον «το ασανσέρ των σκουπιδιών».
Αγγελος said
ΓΜάλλο, λέγεται έτσι διότι εκεί κοντά υπήρχαν προσφυγικές πολυκατοικίες του ομώνυμου Οργανισμού (ο οποίος, απ’ό,τι λέει το μαγικό Google, ιδρύθηκε αρχικά για να βοηθήσει τους αναπήρους των Βαλκανικών Πολέμωνμ εξ ου και το όνομα).
Μαρία said
Σε πολυκατοικία με διπλό ασανσέρ δεν μπήκα ποτέ. Έχω δει όμως διαμερίσματα με δωμάτιο υπηρεσίας, μια τρύπα τυφλή προέκταση της κουζίνας, που οι ένοικοι τη δεκαετία του ’60 το χρησιμοποιούσαν πια σαν αποθήκη. Κάποιοι τα νοίκιαζαν και σε φοιτητές.
BLOG_OTI_NANAI said
94,96: Αυτό το εργαλείο δεν το γνώριζα. Πολύ καλό!
Πάντως, δεν ξέρω για τις άλλες γλώσσες, αλλά στα ελληνικά, με τις υπάρχουσες δυνατότητες του OCR (τις μέγιστες από τις οποίες διαθέτει το Finereader), το οποίο OCR -εννοείται- η Google Books το αφήνει αδιόρθωτο, δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλει κάτι 100% αξιόπιστο.
Ειδικά στα παλαιά βιβλία με πολυτονικό, αν συνυπολογίσουμε την κακή κατάσταση κάποιων εντύπων, τις δύσκολες γραμματοσειρές και τις κακές σαρώσεις κάθε είδους (χρώματα, λευκές ή θολές σελίδες κ.λπ.) η επιτυχία αναγνώρισης μιας λέξης μπορεί να πέσει και στο 50-60%. Εδώ, ακόμα και στο μονοτονικό, είναι πολύ συχνό φαινόμενο η επιτυχία να φτάνει μέχρι το 80-85%. Μόνο στα άψογα έντυπα, με άψογες σαρώσεις, και «κανονικές» γραμματοσειρές γραμματοσειρές μπορεί να ελπίσει κανείς σε 95-98% επιτυχία.
Όχι δηλ. ότι δεν θα είναι χρήσιμο, αλλά πιστεύω ότι δύσκολα θα είναι σίγουρος κάποιος, με τις υπάρχουσες δυνατότητες του OCR ότι πράγματι, μια λέξη ξεκινά να εμφανίζεται στην συγκεκριμένη χρονολογία που δείχνει το εργαλείο αυτό.
ΓΜαλλος said
104 Άγγελε σ’ ευχαριστώ. Δεν το είχα ψάξει, αν και ήξερα από πάνω τα προσφυγικά στα Κουντουριώτικα *και τις προσφυγικές πολυκατοικίες στην Αλεξάνδρας λίγο παραπάνω που θυμάμαι να συζητάνε για το μέλλον τους κάθε λίγο αλλά τίποτα να μην έχει αλλάξει εδώ και τριάντα χρόνια περίπου από τότε που έμενα εκεί.
ΓΜαλλος said
Παρεμπιπτόντως, όταν έζησα στο Μόναχο, η πολυκατοικία που έμενα είχε 18 ορόφους και καμιά 350αριά διαμερίσματα (ήταν στο Ολυμπιακό χωριό και στους Ολυμπιακούς του ’72 έμεναν εκεί αποστολές από διάφορες χώρες).
sarant said
106: Έτσι είναι που τα λες με το OCR και το πολυτονικό, δυστυχώς.
Μιχάλης Νικολάου said
106,
Πράγματι, το OCR έχει τα όριά του. Στο n-gram, για παράδειγμα, υπάρχει το ενδιαφέρον φαινόμενο με την συχνή εμφάνιση (στο παρελθόν) της λέξης beft, που είναι εντελώς πλασματική δημιουργία του OCR, από λάθος ερμηνεία του best (με το s γραμμένο σε παλιά κείμενα όπως το σύμβολο του ολοκληρώματος).
Λ said
Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου είναι ο πλήρης (και σωστός) τίτλος του αρχιεπισκόπου μας. Δεν το πιστεύω ότι θα μπορούσα μνα κάνω τέτοιο λάθος.
Theo said
Καλημέρα και καλό μήνα!
@106, 109, 110:
Για να ψηφιοποιήσω κάποια κείμενα σε πολυτονικό, είχα αγοράσει τον «Αναγνώστη» της IDEATECH (που ήταν το μόνο που δούλευε με πολυτονικό), πριν πάνω από δέκα χρόνια.
Στα περισσότερα κείμενα η επιτυχία ήταν γύρω στο 80%. Μόνο σε κάποια πολύ καλά τυπωμένα έντυπα, με χαρτί με ομαλή επιφάνεια, η επιτυχία ξεπερνούσε το 90%. Σε κάποια κακοτυπωμένα, με τραχύ χαρτί που ρουφούσε το μελάνι, ήταν γύρω στο 60-70%, οπότε ήταν τσάμπα κόπος.
Το πρόγραμμα είχε και δυνατότητα εκμάθησης. Όμως, αν έκανες πολλές διορθώσεις, κατέληγε να αναγνωρίζει λάθος κάποια γράμματα και συmπλέγματα που προηγουμένως ta αναγνώριζε σωστά. Μύλος, δηλαδή!
Και στα κείμενα που είχαν επιτυχία γύρω στο 95% χρειαζόταν αρκετές διορθώσεις της ψηφιοποίησης.
Έτσι, κατέληξα να πληκτρολογώ τα περισσότερα πολυτονικά κείμενα, για να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο.
Το FineReader το χρησιμοποιώ για κείμενα σε μονοτονικό, κυρίως όμως για τα αγγλικά. Στα αγγλικά, ακόμα και σε παλιά βιβλία με κάποια προβλήματα, η επιτυχία φτάνει στο 99%. Πολύ καλό εργαλείο!
Για τα πολυτονικά άκουσα πως κάποιος γνωστός έχει αναπτύξει κάποιες μακροεντολές που διορθώνουν τα λάθη του FineReader, αλλά δεν τις έχω δοκιμάσει, γιατί δεν μου έχει χρειαστεί τα τελευταία χρόνια.
Μιχάλης Νικολάου said
Beft kept secret.
sarant said
110-113: Λέξη που χάθηκε!
112: Κι ένας δικός μου γνωστός είχε μάκρο, δικής του κατασκευής, πολύ αποτελεσματικά.
Αρκεσινεύς said
http://www.kathimerini.gr/765035/article/politismos/polh/3enaghsh-sthn-odo-a8hnas
Αρκεσινεύς said
53. >>ξαφνικὰ στὴ δεκαετία τοῦ ’90 τοὺς ἔπιασε ὁ πόνος γιὰ ἕνα ἀκαλαίσθητο τσιμεντοντουβάρι στὴ Συγγροῦ ὡς δῆθεν ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα ἐργοστασιακῆς ἀρχιτεκτονικῆς. Σήμερα καταλαβαίνουμε τὸ γιατί. Πόσοι εἶχαν συμφέρον ἀπὸ τὴν ανακαίνιση; Πόσα ἑκατομμύρια φαγώθηκαν τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄνθρωποι τρῶνε ἀπὸ τὰ σκουπίδια;
http://www.kathimerini.gr/764857/article/politismos/polh/emst-pote-telika-8a-anoi3ei–gia-to-koino
sarant said
115: Είχαν κι άλλοι την ιδέα 🙂
spiral architect said
Βόμβες στις οκέλες και τις χαμοκέλες μας:
«Βόμβα στα θεμέλια της ακίνητης ιδιοκτησίας σε όλη την Ευρώπη βάζουν οι σχεδιαζόμενες οδηγίες για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων που συζητούνται στις Βρυξέλλες.»
«Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες!»
Τζίμης Πανουσης
Γς said
Πόσα είναι τα ψωμιά μιας πολυκατοικίας;
Μιας Αθηναίας π.χ. τυπικής κατασκευής του 1970-80
nestanaios said
Όκελος (με ένα λάμδα). Ετυμολογία• ο-κελ .
Ο (ψιλοῦται) είναι φροντίδα, μέριμνα. Σκέψη καλοπροαίρετη.
Κ είναι ψιλός χώρος. Ο χώρος του ανθρώπου και συνεκδοχικά ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ε είναι ψυχή κίνηση. Το αίτιον της κινήσεος των σωμάτων.
Λ είναι τον γράμμα που χαρακτηρίζει το στοιχείο της διαστολής και συνεκδοχικά είναι η επέκταση και τα όμοια.
ΚΕΛ είναι μία προωθημένη (λ), κίνηση(ε), ανθρώπου (κ).
Οκελ είναι ανθρωπινή προωθημένη κίνηση φροντίδας, μέριμνας, στέγης.
Και αν προσθέσουμε και την κατάληξη “ος”, έχουμε και πολυκατοικίες, και λιμάνια και αεροδρόμια διάσωσης. Και συμπεραίνω ότι οκέλα δεν μπορεί να είναι μία πολυτελέστατη πολυκατοικία αλλά μία πρόχειρη κατασκευή στέγασης (διάσωσης).
Μαρία said
Με αφετηρία τον Σταθμό του Ηλεκτρικού ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Νίκος Μπελαβίλας μας ξεναγούν στις βομβαρδισμένες γειτονιές και στους δρόμους της Κατοχής και της Αντίστασης.
http://www.stokokkino.gr/article/8072/Sullogikos-peripatos-stin-poli-tou-Peiraia-apo-ton-1055–Kokkino-kai-ta-ASKI
sarant said
Ωραίο θα είναι αυτό!
Βάγια said
Εμένα η λέξη οκέλα μου θυμίζει την Πηνελόπη Δέλτα (στα παιδικά απομνημονεύματά της περιγράφει με αυτή τη λέξη το πατρικό της) και ξαφνιάζομαι που στο άρθρο αναφέρεται ότι χρησιμοποιούνταν και στην Ελλάδα.
Στη Θεσσαλονίκη, όπως αναφέρθηκε, οι παλιές πολυκατοικίες ονομάζονταν και ακόμη ονομάζονται, καθώς έχουν σωθεί κάποιες ταμπέλες, «μέγαρα». Φαντάζομαι και οι λεγόμενες στοές θα δημιουργήθηκαν τότε (στοά Χίρς, στοά στην Ίωνος Δραγούμη-Βενιζέλου).