Πόσες χιλιάδες εκτρώσεις γίνονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα;

Η συζήτηση για τις εκτρώσεις ξεκίνησε τις τελευταίες μέρες του χρόνου που πέρασε, παραδόξως (ή ίσως όχι) από μια πρωτοβουλία της αθλητικής εφημερίδας Sportime, η οποία έκρινε σκόπιμο να αφιερώσει το εξώφυλλό της στην «Ημέρα αγέννητου παιδιού» την οποία θέσπισε πριν απο μερικά χρόνια η Εκκλησία της Ελλάδος.

Το εξωφυλλο το βλέπετε. Η σιλουέτα ενός εμβρύου μέσα σε ένα γυναικείο χέρι. Με μεγάλα γράμματα η κραυγή «Αφήστε με να ζήσω» και με τέσσερα βέλη ισάριθμα «στοιχεία», στην πραγματικότητα αναπόδεικτοι ισχυρισμοί:

• Κάθε χρόνο θανατώνεται πληθυσμός ίσος με το άθροισμα των κατοίκων της Πάτρας και του Ηρακλείου Κρήτης
• Πάνω από 350000 εκτρώσεις ετησίως στην Ελλάδα
• Πάνω από 200 εκατ. ο τζίρος σε ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρεία
• Χωρίς αμβλώσεις, σε τέσσερα μόνο χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας θα ήταν κατά 1 εκατομμύριο μεγαλύτερος.

Υποστηρίζω, και θα το δούμε παρακάτω, ότι οι τέσσερις παραπάνω αναπόδεικτοι ισχυρισμοί και ψέμα είναι και μια θεμελιώδη πλάνη περιέχουν.

Όλη αυτή η έκρηξη καπηλείας περιόρισε την αναγγελία του θανάτου του Θάνου Μικρούτσικου σε μια γωνίτσα κάτω αριστερά -η φωτογραφία τον δείχνει με ύφος «καλή στιγμή διάλεξα να φύγω».

Είναι περίεργο βέβαια ότι μια εφημερίδα που γράφεται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες και διαβάζεται σχεδόν αποκλειστικά από άντρες θέλησε να επιβάλει στις γυναίκες πώς να διαχειρίζονται το σώμα τους, και μάλιστα με επιχειρήματα του τύπου «πόσοι πατεράδες στερήθηκαν τη χαρά να πανηγυρίσουν το γκολ της αγαπημένης τους ομάδας αγκαλιά με τα παιδιά τους επειδή τα παιδιά τους δεν γεννήθηκαν ποτέ;» -όχι μόνο ανόητα αλλά και πατριαρχικά (και διατυπωμένα με τρόπο που θα μας απασχολήσει και αύριο με τα μεζεδάκια).

Πολιτικάντηδες από διάφορες παρατάξεις της δεξιάς πτέρυγας έσπευσαν να συγχαρούν την εφημερίδα. Έτσι, ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος Άδωνης Γεωργιάδης έγραψε στο Τουίτερ: Συγχαίρω την Εφημερίδα παρά τις αντιδράσεις. Στην Ελλάδα δεν αμφισβητείται το δικαίωμα, της γυναίκας στην άμβλωση, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το να έχουμε διπλάσιες εκτρώσεις από γεννήσεις γεννά ζητήματα επιβίωσης του Έθνους μας. Ο κ. Γεωργιάδης παρέθεσε λινκ σε δημοσίευμα της Καθημερινής στο οποίο τονίζεται το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε εκτρώσεις. Αλλά και ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος επίσης συνεχάρη την εφημερίδα και μίλησε για τις 350.000 εκτρώσεις το χρόνο.

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έγραψε στη Lifo ένα άρθρο με τίτλο «Οι αμβλώσεις είναι γυναικείο δικαίωμα και νόμος του κράτους. Τέλος συζήτησης» και πράγματι το άρθρο θα μπορούσε να τελειώνει εδώ. Όμως είναι εύστοχος και ο υπότιτλος: Η πολύ περίεργη συζήτηση που ξέσπασε περί αμβλώσεων, παραμονές του 2020, με την συνδρομή του αντιπροέδρου τoυ κυβερνώντος κόμματος, είναι ένας επικίνδυνος αναχρονισμός, όπως και η αρχή του άρθρου:

Δεν προκαλεί έκπληξη το εξώφυλλο του Sportime, σε όσους ζουν στην Ελλάδα. Υπάρχει ένα υπολογίσιμο κομμάτι του πληθυσμού που πιστεύει ότι η έκτρωση είναι έγκλημα απέναντι σε θεό και ανθρώπους. Ο θεός ας τιμωρήσει τους «εγκληματίες» όπως θέλει. Οι άνθρωποι όμως -δηλαδή το κράτος- έχουν νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η έκτρωση δεν είναι έγκλημα, αλλά δικαίωμα (Νόμος 1609/1986, σε ισχύ από τις 3 Ιουλίου 1986).
Έκπληξη λοιπόν προκαλεί το ότι ο Αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος Άδωνις Γεωργιάδης βγαίνει να το σιγοντάρει. Νόμιζα ότι δουλειά της κυβέρνησης είναι πρωτίστως να υπερασπίζεται τους νόμους του κράτους.

Ο Άδ. Γεωργιάδης απάντησε, υποστηρίζοντας την επικίνδυνη για κυβερνητικό στέλεχος θέση ότι υπάρχουν νόμοι που δεν είναι ηθικοί, και ενώ παραδέχτηκε ότι ο αριθμός των 350.000 εκτρώσεων ετησίως είναι υπερβολικός, υποστήριξε ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις οι εκτρώσεις είναι 100.000 περισσότερες από τις γεννήσεις (άρα, γύρω στις 190.000 το χρόνο. Ο κ. Τσαγκαρουσιάνος ανταπάντησε, υποδειγματικά κατά τη γνώμη μου.H συζήτηση λοιπόν για τις εκτρώσεις βάζει στην πραγματικότητα αρκετά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι, όπως σωστά υποστήριξε πιο πάνω και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, η έκτρωση είναι νόμος του κράτους και δικαίωμα της γυναίκας. Όπως δεν συζητάμε για την επαναφορά της θανατικής ποινής ή για το δικαίωμα του βασιλιά να σε κλείνει στη φυλακή χωρίς να δίνει πουθενά λόγο, έτσι δεν συζητάμε και για την αμφισβήτηση της νομιμότητας των εκτρώσεων. Ίσως η συζήτηση θα έπρεπε να τελειώνει εδώ.

Από την αλλη, ας μην παραγνωρίζουμε ότι οι εικόνες με έμβρυα και ακόμα και η ίδια η ορολογία «αγέννητο παιδί» έχουν ένα επικοινωνιακό πλεονέκτημα, οπότε χρειάζεται να παραθέσουμε περισσότερα επιχειρήματα. Σωστά ο Γρηγόρης Φαρμάκης (ακραιφνής φιλελεύθερος δεξιός κατά τα άλλα) επισήμανε στον τοίχο του στο Φέισμπουκ ότι «Στις ΗΠΑ, απ’όπου μας ήρθε η μπούρδα να λέμε «αγέννητο παιδί» ένα έμβρυο – μα ακούστε «χτυπάει η καρδούλα του από την έκτη εβδομάδα!» – ο πόλεμος κατά του δικαιώματος των γυναικών στο σωμα τους κερδίζει συνεχώς έδαφος γιατί μπραντάρεται ως «υπέρ της ζωής» (pro-life) εναντίον της «επιλογής» (pro-choice) και η ζωή είναι ιερή ενώ η επιλογή είναι πολιτικορθακισμός. Έχει τάχα θρησκευτική θεμελίωση αλλά στην ουσία πολιτική. Εδώ θα κερδίζει γιατί οι ίδιοι πολιτικοί στόχοι θα πλασαρονται ως «υπέρ του έθνους», εθνικό χρέος των γυναικών στην πατρίδα. Θα ήμασταν λέει το βλακώδες πρωτοσέλιδο ένα εκατομμύριο περισσότεροι αν απαγορεύονταν οι εκτρώσεις. «Μια ολόκληρη πόλη χάνεται κάθε χρόνο» κραυγάζει με πατριωτική αγανάκτηση. Την επόμενη φορά το έμβρυο που θα ικετεύει «μανούλα άσε με να ζήσω» σε ένα πρωτοσέλιδο, θα είναι τυλιγμένο σε μια γαλανόλευκη ελληνική σημαία.»

Αλλά για να συζητήσουμε, πρέπει να ξέρουμε πόσες εκτρώσεις γίνονται κάθε χρόνο. Και επειδή δεν υπάρχουν, ή δεν αξιώθηκα να βρω, επίσημα στοιχεία, είναι επόμενο η σχετική συζήτηση να είναι έρμαιο της κάθε ατεκμηρίωτης πλειοδοσίας.

Για παράδειγμα, ο δημοσιογράφος Κ. Γιαννακίδης, επικρίνοντας το πρωτοσέλιδο του Sportime για τις 350.000 εκτρώσεις, υποστήριξε πως ο αριθμός αυτός δεν είναι σωστός και ότι
Κάθε χρόνο γίνονται στην πατρίδα μας 150.000 αμβλώσεις. Το 25%, δηλαδή περίπου 35.000, αφορά κορίτσια κάτω των 16 ετών.

Διά γυμνού οφθαλμού, ο ισχυρισμός για 150.000 εκτρώσεις εκ των οποίων 35.000 εκτρώσεις από κορίτσια κάτω των 16 φαντάζει εξωφρενικός. Πράγματι, ο σχολιαστής Θόδωρος Αλυσανδράτος, έγραψε: Οι γεννήσεις είναι ~90Κ/έτος. 150Κ εκτρώσεις/έτος θα σήμαινε 1.6 εκτρώσεις/γέννηση, αριθμός εξωπραγματικά υψηλός. Επιπλέον, υπάρχουν ~250Κ κορίτσια στο εύρος [12,16]. Δλδ μας λέει ότι 1/8 κοπέλες 12-16 έχουν κάνει έκτρωση, το οποιο είναι βιολογικά εφικτό υποθέτω, αλλά θυμάμαι να συζητάμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των κοριτσιών στις ηλικίες αυτές δεν έχουν κάνει σεξ, οπότε οι λίγες που κάνουν σεξ είναι1 κάθε μήνα στο γυναικολόγο για έκτρωση;

Ο Κ. Γιαννακίδης κλήθηκε να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του, και παρέθεσε το εξής άρθρο, στο οποίο διατυπώνεται πράγματι αυτός ο ισχυρισμός ως «πρόσφατη έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας», όμως ο καθηγητής γυναικολογίας που καλείται να σχολιάσει τα στοιχεία λέει απλώς:

Δυστυχώς, δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας. Κατά τη γνώμη μου, οι εκτρώσεις έχουν ελαττωθεί, διότι έχουν μειωθεί και οι γεννήσεις.

Βλέπετε ποιο είναι το πρόβλημα; Επειδή δεν έχουμε επίσημα στοιχεία για τις εκτρώσεις, ο καθένας βγάζει ένα νούμερο περίπου από την κοιλιά του ή στην καλύτερη περίπτωση από άρθρο εφημερίδας (δεν διαφέρει και πολύ). Και επειδή οι σοβαροί επιστήμονες αποφεύγουν να αναφέρουν αριθμούς όταν δεν τους ξέρουν, επιπλέουν οι φελλοί που ελαφρά τη καρδία πετάνε απίθανα νούμερα όπως «150.000 εκτρώσεις το χρόνο» ή «300.000 το χρόνο» ή «400.000 εκτρώσεις το χρόνο!» (Εγώ φταίω που μίλησα πρώτος, λέει ο προλαλήσας).

Το εξωφρενικό αυτών των αριθμών φαίνεται με την απλή λογική. Οι γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας [15-49] είναι δεν είναι 2.300.000. Αν γίνονται 300.000 εκτρώσεις το χρόνο, αυτό σημαίνει ότι μία στις 8 γυναίκες κάνει έκτρωση -κάθε χρόνο!

Κι όμως, τέτοιοι ισχυρισμοί αφθονούν στα άρθρα των εφημερίδων. Συνήθως συνοδεύονται από νεφελώδεις αναφορές σε «στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ», χωρίς καμιά συγκεκριμένη παραπομπή -ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα (προς αποφυγήν) είναι αυτό το άρθρο του cnn.gr, που επαναλαμβάνει τους αστήρικτους ισχυρισμούς για 40.000 εκτρώσεις από κορίτσια κάτω των 18 ετών και συνολικά 300.000 εκτρώσεις ετησίως «σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας» το οποίο όμως δεν έχει παρουσιάσει τέτοια στοιχεία!

Με βάση τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που όμως για την Ελλάδα υπάρχουν μόνο ως το 2012, η Ελλάδα δεν έχει καμιά πρώτη θέση στον αριθμό των εκτρώσεων. Μόλις 17632 εκτρώσεις δίνει ο ΠΟΥ για το 2012 και, αν κρίνω από τη σχετική συζήτηση, στον αριθμό αυτό περιλαμβάνεται και εκτίμηση για τις μη δηλωμένες εκτρώσεις. Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα νούμερα που πλασάρονται από διάφορα νούμερα -και για μιαν ακόμα φορά αποδεικνύεται πως η έλλειψη στοιχείων δημιουργεί εύφορο έδαφος για να ανθίσει κάθε αγυρτεία και κάθε χειραγωγημένος ισχυρισμός.

Στις συζητήσεις στο Τουίτερ κάποιοι που επιμένουν ότι ο αριθμός των 300.000 εκτρώσεων ετησίως είναι βάσιμος παρέθεσαν πηγές που υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό τους. Όσες έλεγξα, είχαν ελάχιστη τεκμηρίωση.

Κάποιες δεν μπόρεσα να τις βρω, όπως την:

Comninos, Anthony C. 1988, Greece. In International Handbook on Abortion. Paul Sachdev, ed. Pp. 207-215. New York: Greenport Press

η οποία υποτίθεται πως έχει εκτίμηση για 300000 εκτρώσεις το 1988.

Έχει σημασία να βρεθεί ο αριθμός των εκτρώσεων για να αντικρούονται τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα του τύπου «350.000 εκτρώσεις το χρόνο, μια Πάτρα κι ένα Ηράκλειο το χρόνο, κάθε τρία  χρόνια χάνουμε ένα εκατομμύριο» των κάπηλων της μητρότητας.

Ωστόσο, βαθιά μέσα τους κι εκείνοι ξέρουν όπως κι εμείς ξέρουμε πως αν ως διά μαγείας αύριο μια ημιδικτατορική κυβέρνηση, σαν κι αυτή που θα είχε πρωθυπουργό έναν Άδωνη, κατάφερνε να γυρίσει πισω το ρολόι της ιστορίας και να απαγορεύσει τις εκτρώσεις, ξέρουμε ότι το δημογραφικό δεν θα σημείωνε καμιά βελτίωση.

Ξέρουμε πως εκτρώσεις και πάλι θα γίνονταν, όπως γίνονταν και πριν από το 1986 (έχω προσωπική πείρα) -απλώς θα ήταν παράνομες, ανασφαλείς εκτρώσεις, σε κρυφά ιατρεία-σφαγεία. Θα πέθαιναν μαζι και κάμποσες γυναίκες.

Ξέρουμε πως στην καθολική Μάλτα, όπου οι εκτρώσεις απαγορεύονται, ο δείκτης γονιμότητας είναι μόλις 1.26, o χαμηλότερος σε όλη την ΕΕ, πιο χαμηλός κι από τον ελληνικό δείκτη γονιμότητας όπου υποτίθεται πως κάνουμε πάρτι εκτρώσεων. Ξέρουμε πως στην καθολική Ιρλανδία όπου οι εκτρώσεις πολύ πρόσφατα νομιμοποιήθηκαν δεν σημειώθηκε καμιά μείωση του πληθυσμού.

Διότι ξέρουμε, και οι κάπηλοι της μητρότητας το ξέρουν επίσης, ότι είναι πλάνη να υποστηρίζει κανείς πως οι υποθετικές 350.000 εκτρώσεις το χρόνο σημαινουν 350.000 γεννήσεις περισσότερες. Μόνο ένας ηλίθιος ή ένας ψεύτης μπορεί να το υποστηρίζει αυτό. Διότι, αν τα ζευγάρια ξέρουν πως η νόμιμη έκτρωση αποκλείεται, θα βρουν άλλους τρόπους να αποφύγουν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή θα καταφύγουν στην παράνομη έκτρωση. Η ίδια πλάνη (ή, το ίδιο ψεμα) χαρακτηρίζει και τις εταιρείες δίσκων οι οποίες υποστηρίζουν πως, επειδή 1 εκατ. χρήστες κατέβασαν «παράνομα» τον τάδε δίσκο, η εταιρεία έχει διαφυγόντα κέρδη 1 εκατ. δίσκων. Όμως, αν δεν υπήρχε δυνατοτητα για «παράνομο» κατέβασμα μόνο ένα μικρό κλάσμα, ας πούμε 10.000 χρήστες, θα πλήρωναν για να αγοράσουν το σιντί. Το ανάλογο συμβαίνει και με τις εκτρώσεις.

Αν μας καίει το δημογραφικό, ας δουμε τα δημογραφικά στοιχεία που δείχνουν πως όλη η νότια Ευρώπη, είτε έχει αριστερές κυβερνήσεις είτε δεξιές, είτε έχει απαγορέψει τις εκτρώσεις είτε τις επιτρέπει, έχει δείκτες γονιμότητας πολύ χαμηλούς, κάτω από 1.40. Υπάρχει ένα πατερνάκι εδώ, που μας λέει πως η πληθυσμιακή κατάρρευση, που εντείνεται από το ότι ανήκουμε στην ΕΕ με αποτέλεσμα πολλοί νέοι μας να ελκύονται και να φεύγουν για το Παρίσι και τη Φρανκφούρτη οπως ακριβώς ο νέος από τα Κύργια Δράμας ή τους Μυτιληνιούς Σάμου ελκύεται και φεύγει στην Αθήνα, η πληθυσμιακή ξαναλέω κατάρρευση δεν μπορεί να αποφευχθεί παρά μόνο με γενναία εισαγωγή και πολιτογράφηση μεταναστών.

Όσα κίνητρα και να δώσουν οι κυβερνήσεις, όσα διχίλιαρα κι αν μοιράσουν, όση προπαγάνδα κι αν κάνουν οι κάπηλοι της μητρότητας και οι συμπαρομαρτούσες θεούσες, τίποτα δεν θα καταφέρουν μπροστά στις αμείλικτες μυλόπετρες της ιστορίας. Τις συντάξεις των σημερινών σαραντάρηδων, αν τις πληρώσει κάποιος, θα τις πληρώσουν ο Χασάν, η Λεϊλά και ο Αχμέτ.