Τότε που οι κοπέλες φορούσανε φουστάνια – 26 (μυθιστόρημα του Δημήτρη Σαραντάκου)

Εδώ και κάμποσους μήνες άρχισα να δημοσιεύω, ύστερα και από τη δική σας ενθάρρυνση, ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα του πατέρα μου.

Οι δημοσιεύσεις γίνονται κανονικά κάθε δεύτερη Τρίτη. Η σημερινή συνέχεια είναι η εικοστή έκτη, η προηγούμενη βρίσκεται εδώ. 

Η δράση ξεκίνησε επί δικτατορίας και συνεχίστηκε στη μεταπολίτευση και στη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος, ο κεντρικός ήρωας, είναι φιλόλογος. Ύστερα από μια μπερδεμένη σχέση με τη ζωγράφο Βασιλική ή Έζμπα που δεν ευοδώθηκε, μένει μόνος αφού και άλλες σχέσεις του δεν οδήγησαν σε κάτι μονιμότερο. Πλησιάζουμε πια στο τέλος, έχουμε φτάσει στο 2007 και ο Δήμος είναι 78 χρονών, προ πολλού συνταξιούχος. Σήμερα μπαίνουμε στο τελευταίο κεφάλαιο, το 14ο, που τιτλοφορείται Το καλύτερο δώρο. Το τέλος του μυθιστορήματος θα το δούμε στην επόμενη δημοσίευση.

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ

Το καλύτερο δώρο

Μπήκε στο σπίτι του βαθιά συγκινημένος και για πολλήν ώρα κάθισε χωρίς να βγάλει τα ρούχα του, αναπολώντας όσα γίνανε απόψε. Όπως τα παλιά χρόνια που, γυρνώντας στης Ντίνας, αναπολούσε τις απογευματινές περιπλανήσεις του ονειρικού του εαυτού, έτσι και τώρα ξανάφερε στο νου του, στιγμή προς στιγμή, όσα γίνανε από τη ώρα, που μπαίνοντας στο σπίτι της Κατερίνας και του Αλέκου, αντίκρισε τη Δήμητρα. Περίεργο πράμα. Το αντάμωμά του με την κόρη της Έζμπας και του Τζέφρυ, του προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση αλλά καθόλου τον πόνο και την οργή, που ένιωσε σαν έμαθε από την Ελένη πως η Βασιλική παντρεύτηκε. Ακόμα και η συγκλονιστική είδηση πως η παλιά του αγάπη δε ζούσε πια σκεπάστηκε από την γνωριμία της κόρης της, που της έμοιαζε τόσο πολύ.

Όταν αποχαιρετώντας τη, της είπε πως ήθελε πολύ να την ξαναδεί, δεν το είπε σα φιλοφρόνηση. Το ένοιωθε πολύ έντονα. Ξαφνικά η μοναξιά του, του φάνηκε ανυπόφορη. Σκέφτηκε με πίκρα πως κάποτε ζούσε τριγυρισμένος με καλούς, γκαρδιακούς, φίλους και πως, αφού χώρισαν οριστικά με την πρώτη του αγάπη,  είχε δεσμούς με γλυκές γυναίκες, που δεν καταλήξανε όμως πουθενά. Στα χρόνια που ακολούθησαν και βαθμιαία απομονωνόταν, είχε συνηθίσει τη μοναξιά του, που τη θεωρούσε σχεδόν φυσική κατάσταση.

Σταμάτησε να τα σκέφτεται, σηκώθηκε από την καρέκλα του, έβγαλε τα ρούχα του, φόρεσε τα ρούχα του σπιτιού, αλλά δεν είχε όρεξη για γράψιμο. Έτσι ούτε άνοιξε τον υπολογιστή του να δει αν είχε τίποτα μηνύματα. Νοιώθοντας χορτάτος ακόμα από όσα έφαγε στης Κατερίνας, αποφάσισε να περιοριστεί, για δείπνο, σε ένα γιαούρτι με μέλι, που το έφαγε παρακολουθώντας τηλεόραση. Ευτυχώς σε ένα από τα κρατικά κανάλια είχε μόλις αρχίσει ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ και απορροφήθηκε να το παρακολουθεί.

Όταν η ταινία τέλειωσε, ένοιωσε την ανάγκη να οριζοντιωθεί, μόλο που δε νύσταζε ακόμα. Έκλεισε το «χαζοκούτι» και πήγε στο λουτρό. Ακολούθησε η στερεότυπη διαδικασία της «αποσύνθεσής» του, αλλά όταν ξάπλωσε, για πολλήν ώρα δεν του κολλούσε ύπνος. Αποδείχτηκε πως η απόφασή του να πέσει χωρίς να νυστάζει ήταν μέγα λάθος, γιατί αμέσως τον έπιασε η αϋπνία. Ήταν όμως κουρασμένος και δεν άντεχε να κάθεται, όχι σε καρέκλα αλλά ούτε στην άνετη πολυθρόνα του. Ο νους του ξαναγύρισε στην Έζμπα. Αναπόλησε όλα τα χρόνια που πέρασαν μαζί, από τότε που γνωρίστηκαν ως τη μέρα που έφυγε για το Λονδίνο.

Τελικά, απ΄το πολύ να σκέφτεται και να θυμάται, νύσταξε και ο ύπνος τον πήρε όταν το ρολόι της Αγίας Φωτεινής χτυπούσε δύο.

Την επομένη, κατά τις δέκα, η Δήμητρα  του τηλεφώνησε.

«Ήθελα να περάσω να τα πούμε. Μήπως έχετε  σκοπό να πάτε πουθενά;»

«Μα τι λες τώρα αγαπητό μου παιδί. Εκτός που δεν έχω απολύτως τίποτα να κάνω, και να είχα, θα το ματαίωνα. Από χτες το βράδυ συλλογίζομαι τη γνωριμία μας. Θέλω πολύ να μιλήσουμε».

Ήρθε πράγματι και όταν μπήκε στο σπίτι του, είδε πως κρατούσε κάποιο ντοσιέ, από εκείνα από χαρτόνι και με λάστιχα.

«Πω πω βιβλία! Έχεις τεράστια βιβλιοθήκη. Με συγχωρείς που σου μιλάω στον ενικό, αλλά σε νοιώθω τόσο δικό μου άνθρωπο και δε μου πάει να σου μιλώ στον πληθυντικό».

«Ότι θα σου το ζητούσα. Κι εγώ σε νιώθω πολύ κοντινή μου».

Την οδήγησε στο γραφείο του και κάθισαν σε δυο  καρέκλες.

«Θέλω να μου πεις για σένα. Η μητέρα κι ο Τζέφρυ μου είπανε πάρα πολλά, γιατί σε αγαπούσαν και σε θαύμαζαν, αλλά θέλω να τα ακούσω από το στόμα σου».

«Ξέρεις, αυτό που είπες, πως με θαύμαζαν, μου φαίνεται κάπως υπερβολικό για να μην το πω ξεκάρφωτο. Τι μπορεί να θαύμαζαν από έναν απλό καθηγητή Γυμνασίου, που τελικά δεν έκανε τίποτα σημαντικό στη ζωή του, εκτός από το να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της δουλειάς του».

«Δεν είναι καθόλου έτσι» τον διέκοψε με έμφαση.

«Και όμως έτσι είναι. Η ζωή μου δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Αν το καλοεξετάσεις ήταν μια σειρά από αποτυχίες. Υποθέτω πως θα έχεις μάθει πως αγαπούσα τη μητέρα σου και όμως δεν πέτυχα να την πείσω να ζήσουμε μαζί. Ούτε και άλλη γυναίκα άλλωστε. Τα δυο βιβλία που έγραψα έχουν ξεχαστεί, μια επιστημονική έρευνα που ξεκίνησα κατέληξε σε οικτρή αποτυχία. Για να μη μιλήσω πως το όραμα ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου, που μια ζωή ακολουθούσα, αποδείχτηκε άπιαστο».

«Μη το λες αυτό. Δίδαξες τόσες γενιές μαθητών, που σε θαύμαζαν και σε αγαπούσαν. Η μητέρα μου, παρακολουθούσε πάντα όσα δημοσιεύονταν για σένα. Όταν έγινε η πρώτη συγκέντρωση των παλιών μαθητών σου, η αφιερωμένη σε σένα, τότε που συνταξιοδοτήθηκες και η δεύτερη όταν συμπλήρωσαν 25 χρόνια από την αποφοίτησή τους, συγκέντρωσε και φύλαξε όλα τα αποκόμματα από εφημερίδες και περιοδικά, που γράψανε σχετικά. Τα βιβλία σου τα διάβασα και τα δύο και μου άρεσαν πολύ, όπως άλλωστε αρέσαν και στη μητέρα. Κι αυτό που εσύ ονομάζεις οικτρή αποτυχία της έρευνας που έκανες, αν το καλοεξετάσεις είχε ένα θετικό αποτέλεσμα, αφού κατέρριψε ένα μύθο».

Την άκουγε κατάπληκτος και βαθιά συγκινημένος. Δεν περίμενε πως η Έζμπα από το μακρινό Λονδίνο θα παρακολουθούσε με τόση επιμονή και συνέπεια τη ζωή του. Εκείνη συνέχισε.

«Μολονότι η μητέρα μου μίλησε για την παροιμιώδη, όπως την έλεγε, τάξη και επιμέλειά σου, έφερα μαζί μου όλα αυτά τα αποκόμματα, μήπως και μερικά σου διέφυγαν».

Άνοιξε το ντοσιέ που κουβαλούσε και έβγαλε πλήθος αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών. Τα πήρε και τα περιεργάστηκε με συγκίνηση. Του έκανε εντύπωση πως ανάμεσά τους βρισκόταν και η περιγραφή και κάποιες φωτογραφίες και των δύο συναντήσεων των μαθητών του που έγιναν προς τιμήν του. Ώστε η Έζμπα τον παρακολουθούσε ως το τέλος. Τότε παρατήρησε πως κρατούσε στα χέρια της έναν άλλο φάκελο, που κι αυτός βρισκόταν μέσα στο ντοσιέ.

«Αυτό τι είναι;» τη ρώτησε με περιέργεια.

«Θα σου το δείξω μετά» του λέει χαμογελώντας.

Δεν επέμεινε γιατί, από τότε που την είδε γα πρώτη φορά στης Κατερίνας και του είπε πως ήταν κόρη της Έζμπας, τον έτρωγε να τη ρωτήσει σχετικά. Τελικά το αποφάσισε.

«Μου είπες πως γεννήθηκες το ΄79, δε μου είπες όμως την ημερομηνία».

«Γιατί θέλεις να μου κάνεις δώρο για τα γενέθλιά μου;» τον ρώτησε με κάποιο νάζι. «Στις 10 Αυγούστου» συμπλήρωσε και τον κοίταξε με ένταση στα μάτια.

Αστραπιαία υπολόγισε με το μυαλό του. Χώρισαν οριστικά με την Έζμπα στις 15 Νοεμβρίου. Δεκέμβριος, ένας, Ιανουάριος, δύο, Φεβρουάριος, τρεις, Μάρτιος, τέσσερις, Απρίλιος, πέντε, Μάιος, έξι, Ιούνιος εφτά, Ιούλιος οχτώ, Αύγουστος εννέα. Όταν το συνειδητοποίησε, άρχισε να τρέμει. Η κοπέλα που στεκόταν μπροστά του ήταν δικό του παιδί. Ο Τζέφρυ ήταν άσχετος!

«Θες να πεις πως …»

Δε μπόρεσε να συνεχίσει. Η Δήμητρα, φοβερά συγκινημένη κι αυτή, του έπιασε και τα δυο τα χέρια.

«Ακριβώς, θέλω να πω πως είμαι κόρη σου»!

Κι αμέσως τον αγκάλιασε κι έβαλε τα κλάματα. Την αγκάλιασε κι αυτός και για πολλήν ώρα μείνανε αγκαλιασμένοι, κλαίγοντας μαζί.

«Γιατί δε μου το είπες από την αρχή, όταν με είδες στης Κατερίνας;»

της είπε, σαν πέρασε η πρώτη συγκίνηση, δίνοντάς της το μαντήλι του, ενώ σκούπισε κι αυτός με ένα χαρτομάντιλο  τα μάτια του.

«Δεν ήθελα να εμφανιστώ, έτσι ξαφνικά, σα να βγήκα από το παρελθόν και να σου πω «ξέρεις είμαι η άγνωστη κόρη σου». Το εύρισκα πολύ μελοδραματικό. Ύστερα ήθελα να σε γνωρίσω πρώτα, από κάποιαν απόσταση, χωρίς καμιά συναισθηματική φόρτιση,  απλά σαν κάποιον παλιό φίλο της μητέρας μου, για να επιβεβαιώσω μόνη μου την εικόνα που σχημάτισα για σένα ακούγοντάς την».

«Πότε σου είπε η Βασιλική πως είσαι κόρη μου;»

«Όταν έγινα δώδεκα χρονών. Κάναμε μια πολύ μεγάλη κουβέντα τότε. Ο Τζέφρυ έλειπε στην γκαλερί του κι ήμασταν μόνες στο σπίτι. Μιλούσαμε με τις ώρες. Αν και ήμουνα μικρή, κατάλαβα πως ήθελε να μου εξηγήσει την απόφασή της να μη ζήσετε μαζί, παρά το ότι σε αγαπούσε πάρα πολύ. Κατάλαβα πως το έκανε, γιατί ήθελε την απόλυτη ελευθερία της. Τότε επίσης ένιωσα για τον Τζέφρυ, που ως τότε θεωρούσα πατέρα μου, μια περίεργη τρυφερότητα για τη στάση του, να αποδεχτεί για δικό του και να μεγαλώσει, το παιδί ενός άλλου».

«Η μητέρα σου είναι… ήταν,  θέλω να πω, μοναδικός άνθρωπος. Δεν έμπαινε σε καλούπια και σε κανονισμούς. Ήθελε να είναι απόλυτα ανεξάρτητη και ελεύθερη. Σεβάστηκα αυτή της την επιθυμία, αλλά όταν έμαθα πως παντρεύτηκε, ένιωσα μεγάλον πόνο και οργή. Δεν κατάλαβα αυτή την αλλοπρόσαλλη ενέργειά της».

Του έδωσε τον άλλο φάκελο.

«Εδώ έχω τα έξι γράμματα που σου είχε στείλει η μητέρα μου και τα επέστρεψες χωρίς να τα ανοίξεις. Θέλω να τα διαβάσεις Πιστεύω με αυτά θα σου εξηγεί τη στάση της. Δεν τα διάβασα, αλλά έτσι υποθέτω».

«Πάντως να ξέρεις» συνέχισε «πως με τον Τζέφρυ η μητέρα μου συγκατοικούσε απλώς. Τους συνέδεε μια θερμή φιλία, είχαν κοινά ενδιαφέροντα, αλλά κοιμόντουσαν σε χωριστά δωμάτια. Καταλαβαίνεις λοιπόν…Γι΄ αυτό πιο μπροστά σου είπα πως όταν έμαθα πως δεν ήταν πατέρας μου, ένιωσα γι΄ αυτόν μεγάλη τρυφερότητα, γιατί για μένα στάθηκε αληθινός πατέρας».

«Έχεις καμιά πρόσφατη, θέλω να πω πριν μας αφήσει, φωτογραφία της μαμάς σου;»

Τον κοίταξε για λίγην ώρα σκεφτική. Ύστερα του είπε

«Έχω στις αποσκευές μου. Δε θέλω όμως να σου τις δείξω. Τουλάχιστον όχι τώρα. Θέλω να έχεις την εικόνα της όπως ήταν τότε που χωρίσατε»

Ο ήχος από το ρολόι της εκκλησιάς, που  χτύπησε μία, του θύμισε πως πέρασε η ώρα.

«Μεσημέριασε και θα πεινάς. Τι λες, πάμε να φάμε;»

«Πραγματικά πεινάω» συμφώνησε.

« Έχει εδώ κοντά ένα καλό εστιατόριο. Δυο βήματα είναι».

«Αν δε σε πειράζει, θα ήθελα να πάμε στην παραλία. Με τέτοιον καιρό δε χορταίνω να βλέπω τη θάλασσα. Θα πάμε με το αμάξι μου».

Συμφώνησε με προθυμία. Πριν φύγουν έψαξε στη βιβλιοθήκη του, πήρε ένα βιβλίο και της το έδωσε.

«Αυτή είναι η «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη. Για να δούμε, θα τα καταφέρεις να τη διαβάσεις στα ελληνικά;»

Παραξενεύτηκε σαν είδε να μην το πιάνει.

«Άστο για αργότερα» του λέει, ερμηνεύοντας την απορία που είδε στο βλέμμα του.

Μπήκανε στο αμάξι της και τράβηξαν για την παραλία. Όταν φτάσανε στη λεωφόρο Ποσειδώνος, έστριψε αριστερά και τράβηξε προς τη Γλυφάδα. Κάποτε βγήκε από τον κύριο δρόμο και άραξε σε ένα παραλιακό εστιατόριο.

«Καλά είναι εδώ;» τον ρώτησε.

Συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του. Κατέβηκαν και κάθισαν σε ένα τραπέζι, προς τη μεριά της θάλασσας. Ήρθε ο σερβιτόρος και πήρε τις παραγγελίες τους.

«Φοβάμαι πως η ξαφνική εισβολή μου στη ζωή σου θα την αναστατώσει. Οι φίλοι σου, η Κατερίνα και ο Αλέκος, μου μίλησαν για την υπερβολικά προγραμματισμένη (έτσι την είπαν) ζωή που κάνεις και παλαιότερα η μητέρα μου σε μια κουβέντα που είχαμε σε παρομοίασε με τον Φιλέα Φονγκ, ξέρεις τον ήρωα του «Γύρου του κόσμου σε ογδόντα μέρες», φοβάμαι λοιπόν….»

«Να μη σκέφτεσαι κάτι τέτοιο» τη διέκοψε «η εμφάνισή σου και η αποκάλυψη πως είσαι κόρη μου, είναι, πώς να σου το πω; το καλύτερο δώρο που μου επιφύλαξε η ζωή στα γεράματά μου. Μου έδωσες απίστευτη ευτυχία».

«Δηλαδή δεν έχεις αντίρρηση να έρθω και να μείνω σπίτι σου, μπαμπά;»

Ακούγοντας την προσφώνηση, ο Δήμος ένοιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά στο στήθος του. Δάκρυσε!

«Μπαμπά! Με είπες μπαμπά. Ποτέ δε με είπανε έτσι».

«Μα κι εγώ πρώτη φορά χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Τον Τζέφρυ μικρή τον φώναζα ντα, υποκοριστικό του ντάντυ και ύστερα, όταν έμαθα την αλήθεια, τον φώναζα με το όνομά του. Εσύ όμως είσαι ο πατέρας μου. Πώς αλλιώς να σε λέω;»

Εκείνη την ώρα έφτασε ο σερβιτόρος με αυτά που είχαν παραγγείλει. Ο Δήμος γέμισε τα ποτήρια τους με κρασί.

«Στη νέα μας ζωή, κόρη μου» της λέει χαμογελώντας.

Άστραψαν τα μάτια της.

«Στην υγειά σου μπαμπάκα μου» του λέει, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους.

Τρώγοντας καταστρώσανε τα σχέδια για το άμεσο μέλλον. Αποφασίσανε το απόγεμα κι όλας η Δήμητρα να μετακομίσει στο σπίτι του. Εκείνος θα φρόντιζε με τη βοήθεια της κυρά Μαρίας, που του καθάριζε το σπίτι κάθε βδομάδα, να αδειάσει και να ετοιμάσει ένα δωμάτιο. Με το κινητό του τηλεφώνησε και η καλή γυναίκα, πρόθυμα του υποσχέθηκε να είναι στο σπίτι του σε μία ώρα.

Η Δήμητρα τον οδήγησε στο σπίτι της, και βρίσκοντας κατά καλήν της τύχη χώρο,  άραξε μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

«Περίμενε, δε θα αργήσω» του λέει.

«Με κανέναν τρόπο» διαμαρτυρήθηκε «θα σε βοηθήσω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου. Δεν είμαι δα και κανένα χούφταλο».

Ανέβηκαν μαζί στο διαμέρισμά της. Ήταν ένα δυάρι σχεδόν όμως άδειο, αφού εκτός από στοιχειώδη έπιπλα δεν είχε τίποτ΄ άλλο.

«Το νοίκιασα επιπλωμένο και ακόμα δεν το έχω εξοπλίσει…» του είπε με κάπως απολογητικό ύφος.

«Τώρα πια δε χρειάζεται. Θα έρθεις ή μάλλον θα γυρίσεις στο σπίτι σου».

Τη βοήθησε να βάλει σε δυο μεγάλες βαλίτσες, συρόμενες ευτυχώς, τα ρούχα της, τα παπούτσια της και τα σεντόνια της. Τα λίγα κουζινικά της τα έβαλε σε πλαστικές σακούλες. Όταν συμμαζεύτηκαν όλα, κατέβασαν σε δύο στράτες τα πράματά της και τα βάλανε στο πορτ μπαγκάζ και το πίσω κάθισμα του αμαξιού της.

«Φύγαμε» του λέει εύθυμα καθώς έβαζε μπρος.

Στο σπίτι του Δήμου βρήκανε μέσα την κυρία Μαρία να τους περιμένει. Είχε δικό της κλειδί.

«Αυτή, κυρία Μαρία, είναι η κόρη μου η Δήμητρα» της εξήγησε ο Δήμος βλέποντάς την να τους κοιτάει με απορία και έκπληξη.

«Ήρθε από το Λονδίνο για να μείνει μαζί μου» συμπλήρωσε.

«Δεν ήξερα καν πως είστε παντρεμένος και να έχετε τόσο όμορφη, τόσο   χαριτωμένη κόρη!» του λέει εκείνη.

«Είναι ολόκληρη ιστορία» της απάντησε.

Καταπιάστηκαν να εγκαταστήσουν τη Δήμητρα στο δωμάτιο που είχε ήδη καθαρίσει. Με τη βοήθειά της κουβάλησαν ένα μονό κρεβάτι, ένα κομοδίνο  και κρέμασαν έναν παλιό καθρέφτη στον τοίχο.

«Όμορφος καθρέφτης, φαίνεται πολύ παλιός» παρατήρησε εκείνη.

«Είναι της γιαγιάς μου, της προγιαγιάς σου δηλαδή. Την έλεγαν Ελένη».

«Το πιστεύεις πως νιώθω σα να γύρισα σπίτι μου;» του λέει. Πριν δυο μέρες δε σε γνώριζα από κοντά, ούτε ήξερα το σπίτι σου κι όμως τώρα νιώθω σα να ζούσα εδώ από μικρή».

Το βράδυ θέλησε να μαγειρέψει αυτή και πραγματικά έφτιαξε μια σπουδαία μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα και μπόλικο τριμμένο τυρί. Φάγανε μαζί πίνοντας ωραίο κόκκινο κρασί.

Κατόπιν πήγανε στο καθιστικό αλλά ο Δήμος δεν άνοιξε την τηλεόραση. Τι να την κάνει πια. Καθόταν και την κοίταζε να διαβάζει την «Πάπισσα Ιωάννα» που την είχε αφήσει την προηγουμένη μέρα στον μπουφέ του σαλονιού.

«Γι΄ αυτό δε το πήρα το βιβλίο χτες που μου το έδωσες. Σκόπευα να μείνω εδώ» του εξήγησε.

«Φοβάμαι πως θα βρεις κάποιες δυσκολίες με τη γλώσσα. Βλέπεις είναι γραμμένη στην καθαρεύουσα, που οπωσδήποτε δε θα τη διδάχτηκες»

Του έδειξε ένα μικρό μπλοκάκι

«Πραγματικά, συναντώ πολλές άγνωστες ή ασυνήθιστες λέξεις, που τις σημειώνω εδώ για να μου πεις τι σημαίνουν. Επίσης με μπερδεύει λίγο η ορθογραφία και το πολυτονικό σύστημα, που χρησιμοποιεί. Η γλώσσα του όμως είναι πολύ ωραία και μ΄αρέσει»

Βλέποντάς την να κάθεται στον καναπέ και να διαβάζει ο Δήμος για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πως η μοναξιά του τέλειωσε. Είχε μια κόρη και μάλιστα κόρη δικιά του και της Έζμπας, που θα ζούσε μαζί του, θα παντρευόταν με το καλό και θα του έκανε εγγόνια.

Την άλλη μέρα καταπιάστηκαν να συμπληρώσουν τα έπιπλα κι ό,τι άλλο έλειπε από το δωμάτιό της. Ο Δήμος ένοιωσε ξανά εκείνη την έξαρση που είχε, όταν με την Έζμπα αρματώνανε το διαμέρισμα της Ηλιούπολης, που στέγασε την τόσο σύντομη συμβίωσή τους. Τώρα αρμάτωνε το δωμάτιο που θα έμενε η κόρη τους. Την πήρε και πήγανε μαζί να αγοράσουν ό,τι χρειαζόταν κι ό,τι λαχταρούσε η καρδιά της. Χαιρόταν που την έβλεπε να κάνει σαν παιδάκι από τη χαρά της.

Τα γράμματα της Έζμπας δεν τα διάβασε. Τα είχε αφήσει, όπως του τα έδωσε η Δήμητρα, πάνω στο γραφείο του.

«Δεν είμαι ακόμα ψυχολογικά έτοιμος να τα διαβάσω» της λέει όταν εκείνη τον ρώτησε σχετικά.

(Συνέχεια και τέλος στο επόμενο)

Advertisement