Για την Ελευθεροτυπία, παρ’ όλ’ αυτά

 

Παρόλο που αυτό θεωρείται κουσούρι σε πολλούς ιντερνετικούς κύκλους, θα το παραδεχτώ, είμαι φανατικός αναγνώστης εφημερίδων: από πέντε χρονών διάβαζα τις εφημερίδες που πέφταν στα χέρια μου, κι έμεινα πιστός στην ανάγνωσή τους ακόμα κι όταν οι εφημερίδες απαγορεύονταν (στο στρατό στη δεκαετία του 1980) ή ήταν δυσεύρετες (στο εξωτερικό), ακόμα και τα τελευταία χρόνια που οι περισσότερες εφημερίδες, ιδίως οι κυριακάτικες, μετατράπηκαν σε κάτι υπερφυσικά γεμιστά τέρατα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να σκίσεις σελοφάν, να παραμερίσεις ένθετα και να πετάξεις διαφημιστικά, σαν τη μαγείρισσα που ξελεπιάζει και καθαρίζει ψάρια. Και εξακολουθώ να αγοράζω τη χάρτινη έκδοση της εφημερίδας που προτιμώ ακόμα και τώρα που η ύλη της βρισκεται στο Διαδίκτυο.

Αν αυτός ο πρόλογος ακούγεται γνωστός, είναι επειδή τα παραπάνω (με κάποιες αλλαγές) τα είχα ξαναγράψει σε αυτό στο ιστολόγιο πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό. Τότε, με αφορμή την αναστολή της καθημερινής έκδοσης του Βήματος. Τώρα τα επαναλαμβάνω σε σχέση με το απειλούμενο (επικείμενο; αναπόφευκτο; αποφασισμένο; ) κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας.

Τι σας λείπει με την απεργία της ΕΣΗΕΑ;

Από την Πέμπτη ως την Κυριακή, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνικοί και οι διοικητικοί υπάλληλοι στο χώρο του Τύπου απεργούν. Όχι μόνο η ΕΣΗΕΑ, όπως για οικονομία γράφω στον τίτλο, αλλά και όλες οι ομοσπονδίες των εργαζομένων που έχουν κάποια σχέση με τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Επομένως, δεν βγαίνουν εφημερίδες, δεν υπάρχουν δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, δεν ανανεώνεται το περιεχόμενο των ειδησεογραφικών ιστοτόπων. Αυτά, στη θεωρία.

Αυτά στη θεωρία, διότι στην πράξη υπάρχουν εξαιρέσεις και χαραμάδες. Όχι στην τηλεόραση, όπου νομίζω ότι κανένα κανάλι  δεν μεταδίδει δελτία ειδήσεων (διορθώστε με αν πέφτω έξω), αλλά ασφαλώς στο διαδίκτυο όπου κάποιοι ιστότοποι λειτουργούν και ανανεώνουν το υλικό τους, όπως ο skai.gr, που μάλιστα παρουσιάζει και «ιντερνετικό» τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Λειτουργούν, όπως είδα, και οι αθλητικοί ιστότοποι. Στο χώρο των εφημερίδων, οι περισσότεροι εκδότες έκαναν το κολπάκι  του ετεροχρονισμού, δηλαδή κυκλοφόρησαν από την Πέμπτη ψευδεπίγραφα κυριακάτικα φύλλα, με ειδήσεις από το ψυγείο, ύλη κονσέρβας και άφθονες προσφορές με βιβλία και ντιβιντιά για να προσελκύσουν πελάτες. Τιμητική εξαίρεση, από τις καθημερινές εφημερίδες, η Αυγή και η Ελευθεροτυπία. Καμαρώνω που συνεργάζομαι με την πρώτη και διαβάζω τη δεύτερη.

Για τις εφημερίδες που κλείνουν

 

Παρόλο που αυτό θεωρείται κουσούρι σε πολλούς ιντερνετικούς κύκλους, θα το παραδεχτώ, είμαι φανατικός αναγνώστης εφημερίδων: από πέντε χρονών διάβαζα τις εφημερίδες που πέφταν στα χέρια μου κι έμεινα πιστός στην ανάγνωσή τους ακόμα κι όταν οι εφημερίδες απαγορεύονταν (στο στρατό) ή ήταν δυσεύρετες (στο εξωτερικό), ακόμα και τα τελευταία χρόνια που οι περισσότερες εφημερίδες, ιδίως οι κυριακάτικες, μετατράπηκαν σε κάτι υπερφυσικά γεμιστά τέρατα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να σκίσεις σελοφάν, να παραμερίσεις ένθετα και να πετάξεις διαφημιστικά, σαν τη μαγείρισσα που ξελεπιάζει και καθαρίζει ψάρια.

Οπότε, όταν κλείνουν εφημερίδες δεν χαίρομαι –ακόμα και εφημερίδες που δεν διαβάζω (όπως η Απογευματινή που κι αυτή μας άφησε χρόνους πρόσφατα) ή το Βήμα που έπαψε χτες την καθημερινή του έκδοση και θα συνεχίσει κυριακάτικο μόνο.

Τροφή για κυβερνοπόντικες

(Ο τίτλος ίσως δεν είναι καλός, αλλά δεν μπόρεσα να βρω άλλον…)

Τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται. Κλωθογύριζα στο μυαλό μου να γράψω σήμερα ή αύριο ένα τέτοιο ποστ σαν κι αυτό που θα διαβάσετε, αλλά δίσταζα, διότι λέω, ποιον θα ενδιαφέρει. Βρέθηκε όμως ο αγαπητός π2 και έθιξε το ζήτημα, οπότε θεώρησα πως η σύμπτωση δεν είναι τυχαία και κάποια δύναμη θέλει να γράψω το άρθρο.

Ποιο άρθρο; Ένα αρθράκι που θα περιέχει διάφορα λινκ με ψηφιοποιημένο ελληνικό υλικό (εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία) που υπάρχει στο Διαδίκτυο, για όσους αρέσκονται να ανασκαλεύουν παλιά έντυπα, έστω κι αν στην ηλεκτρονική φυλλομέτρηση λείπει η μυρωδιά και το άγγιγμα του σκονισμένου και κιτρινισμένου χαρτιού. Αυτούς που αρέσκονται σε τέτοιες ενασχολήσεις, τους λέγανε παλιά βιβλιοπόντικες ή αρχειοπόντικες. Τώρα, για να μην κολλήσω παντού το ηλε-, σκέφτηκα να τους πω «κυβερνοπόντικες». Αν βρίσκετε μειωτικόν τον χαρακτηρισμό, πρώτος εγώ τον διεκδικώ. Αλλά ας μπούμε στο ψητό, ή στο ηλεψητό.

Ζημιά που πάθαμε!

Να σας προφτάσω, αν δεν το ξέρετε ήδη, ένα νέο που πρόκειται να το βρείτε ενδιαφέρον αν συνηθίζετε να ψαχουλεύετε παλιά έντυπα, στο Διαδίκτυο, σε βιβλιοθήκες ή αλλού. Είχε ανακοινωθεί ότι επίκειται εδώ και πολύ καιρό, δεν είχε όμως γίνει, τόσο που είχα πάψει να το περιμένω. Ποιο;

Η Βιβλιοθήκη της Βουλής διαθέτει πλέον ονλάιν, στο Διαδίκτυο, ένα μεγάλο κομμάτι από τις εφημερίδες και τα περιοδικά της που διατηρεί σε μικροταινίες -όχι όμως τα πρόσφατα, αλλά μέχρι το 1940. Μέχρι τώρα από εφημερίδες υπήρχαν διαθέσιμες κάπου 6 ή 7 στην Εθνική Βιβλιοθήκη, τώρα μιλάμε για εκατοντάδες έντυπα, αν και, ξαναλέω, σταματάνε στο 1940.