Ο Μποστ πριν από το μποστάνι του – 3

Την προπερασμένη Παρασκευή άρχισα να δημοσιεύω μια μικρή σειρά τεσσάρων άρθρων με γελοιογραφίες του Μποστ που δημοσιεύτηκαν τους πρώτους μήνες του 1959 στο περιοδικό Ταχυδρόμος, υποτίθεται ως εικονογράφηση του εύθυμου αφηγήματος «Σταυροφορίες» του Νικ. Τσιφόρου που δημοσιευόταν σε συνέχειες στο περιοδικό.

Λέω «υποτίθεται», επειδή, όπως είπα και στο πρώτο άρθρο, τα σκίτσα του Μποστ αυτονομούνται, στην αρχή δειλά και στη συνέχεια απροκάλυπτα. Κάποια από αυτά τα σκίτσα έχουν στόχο τους Άγγλους και με τα σημερινά κριτήρια μπορεί και να τα λέγαμε ομοφοβικά. Να θυμόμαστε ότι το 1959, με τη συμφωνία της Ζυρίχης στην επικαιρότητα, το αντιαγγλικό αίσθημα στην Ελλάδα ήταν έντονο.

Το δεύτερο άρθρο της σειράς αυτής δημοσιεύτηκε εδώ. Σήμερα συνεχίζουμε με το τρίτο άρθρο. Ωστόσο, επειδή είχα μετρήσει λάθος τα σκίτσα, τελικά θα έχουμε πέντε συνολικά συνέχειες, όχι τέσσερις. Όσοι δεν συμπαθούν πολύ τον Μποστ, ας κάνουν υπομονή.

Στη σημερινή δημοσίευση θα δούμε τρία σκίτσα. Και ξεκινάμε.

Το πρώτο σκίτσο της σειράς δημοσιεύτηκε, πάντοτε στον Ταχυδρόμο, στις 28 Φεβρουαρίου 1959. Εικονογραφούσε τη συνέχεια των Σταυροφοριών που είχε τίτλο «Καρδιά λιονταριού, μυαλό κοκόρου» κι έτσι, για μια φορά, μπορούσε να πει κανείς πως ο Μποστ έμενε πιστός στο θέμα της ιστορίας του Τσιφόρου:

Επιφανειακά, λοιπόν, το σκίτσο έχει θέμα σχετικό, αφού το κεφάλαιο του Τσιφόρου παρουσιάζει πράγματι τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, ωστόσο η ατάκα του Ριχάρδου, η ιστορική φράση «Είμαστε οι Ριχάρδοι και δέρνουμε» κάνει λογοπαίγνιο με ένα μικροσυμβάν της επικαιρότητας.

Ο Μποστ πριν από το Μποστάνι του (2)

Την περασμένη Παρασκευή άρχισα να δημοσιεύω μια μικρή σειρά τεσσάρων άρθρων με γελοιογραφίες του Μποστ που δημοσιεύτηκαν τους πρώτους μήνες του 1959 στο περιοδικό Ταχυδρόμος, υποτίθεται ως εικονογράφηση του εύθυμου αφηγήματος «Σταυροφορίες» του Νικ. Τσιφόρου που δημοσιευόταν σε συνέχειες στο περιοδικό.

Λέω «υποτίθεται», επειδή, όπως είπα και στο πρώτο άρθρο, τα σκίτσα του Μποστ αυτονομούνται, στην αρχή δειλά και στη συνέχεια απροκάλυπτα. Κάποια από αυτά τα σκίτσα έχουν στόχο τους Άγγλους και με τα σημερινά κριτήρια μπορεί και να τα λέγαμε ομοφοβικά. Να θυμόμαστε ότι το 1959, με τη συμφωνία της Ζυρίχης στην επικαιρότητα, το αντιαγγλικό αίσθημα στην Ελλάδα ήταν έντονο.

Το πρώτο σκίτσο της σημερινής δημοσίευσης (και πέμπτο συνολικά) δημοσιευτηκε στον Ταχυδρόμο στις 31 Ιανουαρίου 1959 και εικονογραφούσε το κεφάλαιο «Ιερουσαλήμ – Τέρμα».

Ένα ακόμα σκίτσο που αναπαράγει τα στερεότυπα περί βρετανικής ομοφυλοφιλίας, και που σήμερα θα ενοχλούσε.

Παρ’ όλ’ αυτά, να επισημάνουμε το έξοχο λογοπαίγνιο «τι είν’ αυτό που το λένε αράπη», πάνω στο πασίγνωστο τραγούδι «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη«, καθώς και την παράτονη ρίμα «Χαλιμάς – το χάλι μας».

Ο Μποστ πριν από το Μποστάνι του (1)

Το 1959 συνέβησαν διάφορα σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν τον ρου της ιστορίας και την πορεία της ανθρωπότητας. Ένα από αυτά ήταν ότι γεννήθηκα εγώ, αλλά από μετριοφροσύνη θα αναφερθώ σε ένα άλλο: μέσα στο 1959 ο Μποστ έκανε το καθοριστικό βήμα από την εικονογράφηση στην αυτοτελή πολιτική γελοιογραφία και την ίδια χρονιά γέννησε τους κοσμαγάπητους ήρωές του: μαμα-Ελλάς, Πειναλέοντα και Ανεργίτσα.

Πράγματι, το 1959 βρίσκει τον Μποστ να συνεργάζεται με τον Ταχυδρόμο, όπου εικονογραφεί διάφορα διηγήματα που δημοσιεύει το περιοδικό καθώς και τις Σταυροφορίες του Ν. Τσιφόρου. Ολοένα και περισσότερο, όμως, ο σκιτσογράφος δείχνει ν’ ασφυκτιά στα στενά περιθώρια της εικονογράφησης, όπου είναι υποχρεωμένος να σχολιάζει κείμενα άλλου, και εκδηλώνει τάσεις αυτονόμησης και σχολιασμού της πολιτικής επικαιρότητας. Τελικά, στις αρχές Μαΐου ολοκληρώνονται οι Σταυροφορίες και από τον Ιούνιο ο Μποστ αποκτά τη δική του στήλη, με μία γελοιογραφία την εβδομάδα και με τίτλο Το Μποστάνι του Μποστ. Εκεί θα δημιουργήσει τους ήρωές του που θα τους ξεδιπλώσει καταρχάς στον Ταχυδρόμο και μετά (1960-63) στην Ελευθερία και στη Μακεδονία (1960) και αργότερα στην Αυγή (1963-66).

Σε μια σειρά τεσσάρων άρθρων λογαριάζω να παρουσιάσω τα σκίτσα που δημοσίευσε ο Μποστ στον Ταχυδρόμο πριν από το Μποστάνι, τους πρώτους 4 μήνες του 1959, σκίτσα που υποτίθεται πως εικονογραφούν τις Σταυροφορίες του Τσιφόρου αλλά αυτονομούνται, στην αρχή δειλά και στη συνέχεια απροκάλυπτα. Κάποια από αυτά τα σκίτσα έχουν στόχο τους Άγγλους και με τα σημερινά κριτήρια μπορεί και να τα λέγαμε ομοφοβικά. Το 1959, με τη συμφωνία της Ζυρίχης στην επικαιρότητα, το αντιαγγλικό αίσθημα στην Ελλάδα ήταν έντονο.

Να σημειώσω ότι, όπως λέγεται, ο Νίκος Τσιφόρος δεν καλόβλεπε τις τάσεις αυτονομίας του εικονογράφου του. Αν αυτό ισχύει δεν το ξέρω, αλλά το βέβαιο είναι πως οι Σταυροφορίες εκδόθηκαν σε βιβλίο με σκίτσα (λιγοστά και χωρίς λόγια) του Κώστα Μητρόπουλου.

Ξεκινάμε λοιπόν, σε αυστηρά χρονολογική σειρά.

Το πρώτο σκίτσο δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο το Σάββατο 3 Ιανουαρίου 1959 και εικονογραφούσε το κεφάλαιο «Μισσίρ, η χώρα της πλούσιας λάσπης» των Σταυροφοριών.

Τυπικά πρόκειται για πειθαρχημένη εικονογράφηση, αφού παρουσιάζει Σταυροφόρους να γευματίζουν. Ωστόσο, αν το προσέξουμε βλέπουμε ήδη τον προσανατολισμό προς την επικαιρότητα αφού το θέμα του σκίτσου αναφέρεται όχι στο κείμενο του Τσιφορου (όπου δεν υπάρχει τίποτα το χριστουγεννιάτικο) αλλά στις γιορτές των Χριστουγέννων και του νέου έτους -που μάλιστα σκιτσογραφική αδεία (πάνω αριστερά) είναι το 1159.

Το λογοπαίγνιο είναι σχεδόν αναπόφευκτο: Γάλοι τρώγοντες γάλον.

Το δεύτερο σκίτσο δημοσιεύτηκε στις 10 Ιανουαρίου 1959 και εικονογραφούσε το κεφάλαιο Ακόμα ένα ταξιδάκι.

Και πάλι επιφανειακά έχουμε πειθαρχημένη εικονογράφηση αλλά ήδη το «άσεμνο» λογοπαίγνιο του τίτλου ξεκινάει την ανατροπή που την ολοκληρώνει ο παιγνιώδης διάλογος.

Το τρίτο από τα σημερινά σκίτσα δημοσιεύτηκε στις 17 Ιανουαρίου 1959 και είναι το πρώτο από τα αντιαγγλικά της σειράς. Εικονογραφεί το κεφάλαιο «Ο Βαλδουίνος νούμερο τέσσερα» αλλά ουδεμία σχέση εχει με τον Βαλδουίνο.

Ο Βαλδουίνος βεβαια δεν ήταν Άγγλος αλλά ο Μποστ βαζει Τούρκους (και όχι Άραβες) να έχουν πιάσει αιχμάλωτον έναν γενναίο Άγγλο ο οποίος αρνείται να αλλάξει την πίστη του και προφέρει τη μνημειώδη ατάκα: Εγώ Άγγλος εγεννήθην και ως τοιούτος θα αποθάνω! Δεν ξέρω αν χρειάζεται, για τους νεότερους, να επισημάνω ότι «τοιούτος» ήταν, την εποχή εκείνη, ο κατεξοχήν μη χυδαίος (αλλά υποτιμητικός πάντοτε) όρος αναφοράς σε ομοφυλόφιλο άντρα.

Και το τέταρτο και τελευταίο για σήμερα σκίτσο, που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 24ης Ιανουαρίου 1959 εικονογραφώντας το κεφάλαιο Αρτσιβούρτσι και λουλάς.

Eδώ δεν έχουμε μόνο λογοπαίγνια με υπαινιγμούς αλλά και οι Άγγλοι σταυροφόροι αποκτούν όλοι στρουμπουλά και τροφαντά οπίσθια.

Ανοιχθώμεν κουνηθώμεν, δύσκολα παραδοθώμεν. Τόσον ωραίοι και τόσον άγριοι. Σώμα προς σώμα -οι ατάκες των Άγγλων είναι, θαρρώ, εύγλωττες.

Και το σκίτσο αυτό εισάγει και μιαν άλλη πρωτοτυπία που αργότερα έμελλε να καθιερωθεί ως τακτικό στοιχείο των μποστικών γελοιογραφιών: το κείμενο της μπορντούρας.

Εδώ, το κείμενο της μπορντουρας αρχικά αναπαράγει τα λόγια των στρατιωτών του σκίτσου ενώ μετά προσθέτει:

Enedra stisomen – Ton Tourcon exantlisomen
Prin mas fagi mavro xoma – Palesomen soma pros soma
Das katastasis ist zer apelpistiche – Und alles trexomen eis parkensen.

Δηλαδή, το σκίτσο αυτό διεκδικεί και μιαν άλλη πρωτιά: είναι η πρώτη γελοιογραφία που έχει λεζάντα σε γκρίκλις.

Με την ευκαιρία, βλέπουμε την ολέθρια επίπτωση των γκρίκλις, για την οποία μας προειδοποιεί και ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης. Ώσπου να κάνει το σκίτσο αυτό, ο Μποστ ήταν άριστος στην ορθογραφία. Μόλις όμως χρησιμοποίησε γκρίκλις πήρε τον κατήφορο και ξέχασε οσα είχε μάθει, σε σημείο που το όνομά του να γίνει συνώνυμο της ανορθογραφίας. Να το έχουμε στο νου μας αυτό.

Πολύ σύντομα, η δεύτερη συνέχεια των σκίτσων του Μποστ πριν από το Μποστάνι!

59 + 59 = 118

Δεν συνηθίζω να βάζω απλές μαθηματικές πράξεις για τίτλους άρθρων του ιστολογίου, αλλά σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση -άλλωστε η πράξη του τίτλου δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται.

Στο ιστολόγιο αφιερώνουμε άρθρα σε αριθμούς, μια φορά το χρόνο -ξεκινήσαμε στις 9/9/2009 και κάθε χρόνο βάζαμε ένα άρθρο, κι έτσι φέτος στις 18/9/18 είχαμε αφιερώσει άρθρο στο 18. Με τη φάμπρικα αυτή θα πάμε, εμείς νάμαστε καλά, έως το 31, που θα το δούμε στις 31 κάποιου μηνός του σωτηρίου έτους 2031.

Ωστόσο, τον αριθμό 59 θα τον δούμε σήμερα -για ποιο λόγο; Διότι αν κάποιος έτυχε να γεννηθεί στις 2 Νοεμβρίου του 1959 σήμερα θα συμπλήρωνε τα 59 του χρόνια, δυο φορές το 59. Ξέρω κάποιον που γεννήθηκε τη μέρα τούτη, δεν τον ξέρετε, είναι απ’ το χωριό.

Δεν έχει και πολλά να γράψεις για τον αριθμό 59. Είναι πρώτος αριθμός, διαιρείται δηλαδή μονάχα από τον εαυτό του και από τον 1, ενώ ας πούμε ο γειτονικός του, ο 58, είναι 2*29. Στην ίδια δεκάδα έχουμε ακόμα έναν πρώτον αριθμό, τον 53, που φέρνει στο νου τους 53+, την ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που προωθεί ένα πιο αριστερό πρόγραμμα. Παρεμπιπτόντως, σε κάθε δεκάδα αριθμών μετά την πρώτη το πολύ που μπορεί να υπάρξουν είναι τέσσερις πρώτοι αριθμοί, αφού οι άρτιοι αποκλείονται αμέσως, όπως και ο αριθμός που διαιρείται με το 5. Για παράδειγμα, 101, 103, 107 και 109.

Το πιο χαρακτηριστικό που έχουμε να πούμε για τον αριθμό 59 είναι πως ισοδυναμεί με «60 παρά 1». Και επειδή ο αριθμός 60 έχει πάμπολλες εφαρμογές, ανάμεσά τους και στις μονάδες μέτρησης του χρόνου, τα 59 λεπτά ή δευτερόλεπτα έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού βρίσκονται ένα λεπτό ή δευτερόλεπτο πριν από την αλλαγή της ώρας ή του λεπτού. Και βέβαια η 23.59.59 κάθε μέρας βρίσκεται στο 1 δευτερόλεπτο πριν από την αλλαγή της ημέρας.

Από το 1909 στο 1959

Το σημερινό άρθρο είναι το δεύτερο μέρος ενός παλιότερου, αλλά όχι πολύ παλιού άρθρου, που είχαμε δημοσιεύσει τον Γενάρη.

Σε εκείνο το πρώτο άρθρο είχα ξεκινήσει να φτιάχνω έναν κατάλογο για τα 100+1 χρόνια από το 1859 ως το 1959 (που γεννήθηκα), βάζοντας πλάι σε κάθε χρονιά κάποιον (ή κάποιους) που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά, κάποιον οικείο σε μένα ή σημαντικόν κατά τη γνώμη μου. Επειδή όμως ο κατάλογος παραμάκραινε τον έκοψα στη μέση και στο πρώτο άρθρο είχα βάλει τα 51 χρόνια από το 1859 ως το 1909 αφήνοντας για άλλη φορά τη συνέχεια.

Η άλλη φορά ήρθε σήμερα. Βέβαια, όταν έγραφα το πρώτο άρθρο δεν είχα υποσχεθεί ρητά ότι θα είχε συνέχεια, αντίθετα είχα κρατήσει μιαν επιφύλαξη («και βλέπουμε αν θα υπάρξει συνέχεια κάποτε»). Ο λόγος που ήμουν επιφυλακτικός είναι ότι το δεύτερο μισό της εκατονταετίας αυτής (101 χρόνια, αλλά τέλος πάντων) είναι χρόνια κοντινά μας, οπότε δεν υπάρχει αρκετή απόσταση, κι έπειτα πληθαίνουν οι οικείοι. Τελικά όμως είπα να μην αφήσω να σέρνεται το μισό άρθρο χωρίς το ταίρι του.

Σε αντίθεση με το πρώτο άρθρο, που είχε γεννηθέντες από το 1859 ως το 1909, εδώ υπάρχουν αρκετοί (που έχουν γεννηθεί από τη δεκαετία του 1920 και μετά) που βρίσκονται ακόμα στη ζωή -προς το τέλος, φυσικά, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία. Όπου δεν δηλώνω χρονολογία θανάτου, σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός ζει ακόμα -ελπίζω να μην έχω κάνει κανένα λάθος.

Για λόγους… αριθμητικής ομοιοκαταληξίας έχουμε πάλι 51 χρόνια, από το 1909 ως το 1959 -το 1909 επαναλαμβάνεται από το προηγούμενο άρθρο.

1909 Ο Γιώργος Κοτζιούλας († 1956). Και ο Ρίτσος, βέβαια (†1990) και ο Τσιφόρος († 1970), αλλά για μένα πιο οικείος ο Κοτζιούλας.

Ο Μποστ για την επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ (του Αϊζενχάουερ όμως)

Το γεγονός της εβδομάδας είναι αναμφισβήτητα η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα, του Προέδρου των ΗΠΑ, στην Αθήνα. Ο Ομπάμα είναι ο τέταρτος Αμερικανός πρόεδρος που επισκέπτεται την Ελλάδα. Πρώτος ήταν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ το 1959, ακολούθησε ο Τζορτζ Μπους πατήρ το 1991 και ο Μπιλ Κλίντον το 1999. Με αφορμή την επίσκεψη Κλίντον είχαν γίνει μεγάλα επεισόδια. Κατά την επίσκεψη Μπους δεν θυμάμαι να είχαν γίνει επεισόδια, αλλά είχαν παρθεί δρακόντεια μέτρα ασφαλείας -θυμάμαι στη γειτονιά μου την αποκλεισμένη Συγγρού.

Αντίθετα, όταν μας επισκέφτηκε ο Αϊζενχάουερ το 1959, έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από τον ελληνικό λαό -η αριστερή ΕΔΑ, που τότε ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, κάλεσε τον αθηναϊκό λαό να καλωσορίσει τον Αμερικανό πρόεδρο και πράγματι υπολογίζεται ότι 500.000 λαού ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα.

Φυσικά έκανε και ο Μποστ σκίτσο για την επίσκεψη -και αυτό θα είναι το σημερινό μας θέμα. Για να πω την αλήθεια, κανονικά το θέμα αυτό θα το είχαμε χτες, που θα ήταν και πιο επίκαιρο, αλλά έπαθα μια περίεργη κρίση ντεζαβουδισμού. Θέλω να πω πως ήμουν απολύτως βέβαιος ότι το σκίτσο του Μποστ το έχω ήδη παρουσιάσει. Σήμερα όμως που το ερεύνησα λίγο περισσότερο δεν βρήκα να έχω ανεβάσει παλιότερο άρθρο -παρόλο που έψαξα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ακόμα δεν είμαι 100% σίγουρος -αν πάντως έχουμε ήδη δημοσιεύσει το σκίτσο που ακολουθεί σας ζητώ ταπεινά συγνώμη.

Σαν σήμερα το 1959…

Σήμερα έχουμε 2 Νοεμβρίου, μια μέρα που δεν θα την έλεγες σημαδιακή ή ξεχωριστή. Δεν υπάρχει καμιά πολύ αξιόλογη επέτειος, δεν έγινε κάτι το κοσμοϊστορικό σαν σήμερα.

Ούτε γιορτάζει κάποιος μεγάλος άγιος -ή πολλοί μαζί, όπως την επόμενη ΤρίτηΔευτέρα. Το εορτολόγιο της ημέρας, συμφωνώ, παίρνει σχεδόν ποιητική χροιά αφού σήμερα είναι η γιορτή «Ακινδύνου, Αφθονίου, Ελπιδοφόρου, Πηγασίου και Ανεμποδίστου των Μαρτύρων», αλλά προσωπικά δεν ξέρω κανέναν Ανεμπόδιστο. Υπάρχει βέβαια ο ηθοποιός Ακίνδυνος Γκίκας, που τον ακούμε σε μεταγλωττίσεις, ενώ υπήρχε στον Εμφύλιο ο μυτιληνιός κομμουνιστής Ακίνδυνος Αλβανός, επικεφαλής της Στενής Αυτοάμυνας στη Θεσσαλονίκη, που το κράτος τον έκρινε άκρως επικίνδυνο και τον εκτέλεσε το 1947.

Ωστόσο, για κάμποσα εκατομμύρια ανθρώπους η μέρα η σημερινή είναι ξεχωριστή για έναν εντελώς προσωπικό λόγο: έχουν σήμερα τα γενέθλιά τους.

Τυχαίνει να ανήκω σε αυτή την ομάδα -μαζί με τη Μαρία Αντουανέτα, τον Τζορτζ Μπουλ της άλγεβρας, τον Λουκίνο Βισκόντι, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Μπαρτ Λάνκαστερ, καθώς και δυο εγχώριες διασημότητες, τον πρόεδρο Βασίλη Λεβέντη και τον δάσκαλο του Γένους Νότη Σφακιανάκη, με τον οποίο μάλιστα είμαστε και συνομήλικοι, αφού γεννήθηκε κι αυτός το 1959.

Οπότε, στο ερώτημα «τι έγινε σαν σήμερα το 1959» υπάρχει ήδη μια πρώτη απάντηση -γεννήθηκε ο Νότης, τι άλλο;

Ο αρχιτραγουδιστής της Πονηρεμβέργης ξανά

Εδώ και καιρό δημοσιεύω σκίτσα του Μποστ για γεγονότα που έγιναν πριν από 50 χρόνια. Η σειρά αυτή σε καναδυό μήνες θα σταματήσει, διότι το καλοκαίρι του 1966 ο Μποστ σταμάτησε να κάνει σκίτσα σε εφημερίδες και μετά ήρθε η δικτατορία -οπότε θα ξαναρχίσουμε, εμείς να ‘μαστε καλά, το 2023 μια και ο Μποστ άρχισε να δημοσιεύει σκίτσα στον Ταχυδρόμο ξανά το 1973 με τη φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη.

Σήμερα δημοσιεύω ένα από τα καλύτερα σκίτσα του Μποστ -πιο σωστά, το ξαναδημοσιεύω, μια και το είχα παρουσιάσει εδώ πριν από 7 χρόνια και κάτι μέρες, τότε που το ιστολόγιο έκανε τα πρώτα του βήματα. Ο λόγος που καταφεύγω σήμερα σε επαναληψη είναι ότι έπαθα ένα… εργατικό ατύχημα. Δηλαδή ενώ έκατσα κι έγραψα ένα άρθρο, την τελευταία στιγμή διαπίστωσα ότι είχε ένα σοβαρό ψεγάδι, που το καθιστούσε άκυρο, και δεν είχα την ψυχική δύναμη να το μπαλώσω ή να το γράψω από την αρχή. Οπότε, τι κάνουμε όταν ξεμείνουμε από άρθρο; Η νοικοκυρά, όταν της καεί το φαγητό, βγάζει κάτι από το ψυγείο ή την κατάψυξη και το ρίχνει στα μικροκύματα. Ο Νικοκύρης καταφεύγει σε παλιά άρθρα που τα επαναλαμβάνει. Οπότε, Μποστ -και με την ευκαιρία βάζω το σκίτσο σε καλύτερο σκανάρισμα και διορθώνω μερικά λαθάκια της πρώτης ανάρτησης.

Το σκίτσο δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο, στη στήλη «Το μποστάνι του Μποστ», στις 29.8.1959.

Η χαρά της διανοίξεως (Μποστ)

Η άνοιξη έχει μπει πια για τα καλά, καιρός να βάλει και το ιστολόγιο ένα ανοιξιάτικο σκίτσο του Μποστ, που είναι επίκαιρο και από μία ακόμα άποψη, καθώς πρόσφατα ακούστηκε η πρόταση του Ιδρύματος Ωνάση για ρηξικέλευθες επεμβάσεις στο κέντρο της Αθήνας -και το σκίτσο έχει θέμα του μια προηγούμενη επέμβαση μεγάλης κλίμακας που έγινε πριν από μισόν αιώνα και κάτι.

Το σκίτσο δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουλίου 1959 στον Ταχυδρόμο, και μάλιστα στο εξώφυλλο -μια τιμή που σπάνια γινόταν σε γελοιογράφο. Το καλοκαίρι του 1959 γίνονταν μεγάλα έργα στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα για τη διάνοιξη της οδού Κοραή και τη διαμόρφωση της πλατείας Ομονοίας. Τις αμέσως προηγούμενες μέρες το Τεχνικό Επιμελητήριο είχε διοργανώσει ημερίδα για τα μέτρα.