Τα μέζεα του Κ. Ζουράρι

Είχα σχολιάσει την πολυσυζητημένη και γλωσσικά ενδιαφέρουσα παρθενική αγόρευση του Κ. Ζουράρι στη Βουλή πριν από καμιά εικοσαριά μέρες, και παρόλο που δεν σκοπεύω να μετατρέψω το ιστολόγιο σε «Παρατηρητήριο ζουραρικών αγορεύσεων» θα αφιερώσω και το σημερινό άρθρο σε δική του πρόσφατη αγόρευση, ελπίζοντας να μην μου θυμίσετε τι σημαίνει το δις εξαμαρτείν.

Η προηγούμενη αγόρευση του Κ. Ζ είχε κάνει γενικά μεγάλη και καλή εντύπωση για την πρωτοτυπία της γλώσσας της, αν και δεν είχε ενθουσιάσει τους πάντες (δείτε τις αντιρρήσεις του Γιάννη Χάρη, ενώ κι εγώ δεν είχα γράψει ύμνους). Ήταν όμως κάτι το εξαιρετικό, παρθενική αγόρευση σε πανηγυρική στιγμή. Ακούγοντας τη χτεσινή του ομιλία αρχίζω να φοβάμαι ότι ο Κ. Ζουράρις υπέκυψε στην εύκολη εντυπωσιοθηρία.

Το βιντεάκι της (σύντομης και πάλι) αγόρευσής του είναι εδώ:

Και το κείμενο της ομιλίας (όπως το πήρα από κάποιον ιστότοπο):

Κυρία Πρόεδρε, την ευωχίαν μου προς εσάς.

Λοιπόν, έχω να αναφέρω πέντε σημεία:

Πρώτον, η προοπτική, η οποία τιμά για πρώτη φορά τη νικημένη μας Ελλάδα είναι πολεμική αναμέτρηση. «Ως τυραννίδα έχουσι την αρχήν» οι Γερμαναράδες, «ην αφήναι» γι’ αυτούς είναι επικίνδυνο, Τριαντάφυλλε. Δεν θα την αφήσουν με τη γνωστή ευλυγισία που είχαν οι Γερμανοί, που πολεμούσαν όταν μπήκε ο Κόκκινος Στρατός με τη σοβιετική σημαία μέσα στο Βερολίνο. Θα πολεμούν, γιατί έχουν αυτήν την «ευλυγισία» από τον πολιτισμό τους, την ανελαστικότητα. Συνεπώς, πρώτον, θα είναι πολεμική επιχείρηση.

Επίσης, για όσους αφελείς με τα ανεμιαία δόγματα πιστεύουν ότι είναι Ευρώπη και είναι και Ευρωπαίοι κλπ, τους παραπέμπω βεβαίως, στο δικό τους τον ποιητή του 1796, ο οποίος λέει ότι «Οι Γερμανοί με τον πολιτισμό και τα μαθηματικά τους γίνανε ακόμα πιο βάρβαροι απ’ όσο ήταν». Κι αυτό είναι «Ο Ερημίτης ο Έλλην» -το λέει μάλιστα- και το «Ταξίδι στην Ελλάδα».

Τρίτον, επειδή η πολεμική σύρραξη είναι πολυπαραγοντική, γι’ αυτό πρέπει με την πολύ έμφρονα παρατήρηση του επί της Δικαιοσύνης Υπουργού μας, να θυμίσω το εξής, ότι μαζί με τη νομική δυστυχώς συνέχεται και το πολιτικό, όπως παρατήρησες και επομένως, μέσα στο πολιτικό η προοπτική κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών θα είναι ότι πρέπει, παραδείγματος χάριν, ένα από τα στοιχεία, ένα μόριο της συνολικής μας αμύνης απέναντι στις εχθροπραξίες των Γερμανών, να είναι να τους παραπέμψουμε ως rogue states ή etats voyous σύμφωνα με τις πρώτες εναρκτήριες γλώσσες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών του ’45, ως κράτος το οποίο διαπράττει «αρπαλίκιον», σύμφωνα με τη δική μας παράδοση, κατά τον Οθωμανό. Επομένως, πρέπει να καταδικαστούν ως ληστρικό κράτος, όπως κατεδίκασε ο ΟΗΕ και τη Λιβύη, το Ιράκ κλπ., με γελοία προσφεύγματα. Πρόκειται περί ληστρικού κράτους. Και βεβαίως, υπενθυμίζω ότι μας έχουν πρήξει τα μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος οι Γερμανοί ότι «τα κράτη έχουν συνέχεια». Επομένως, εφόσον το ναζιστικό καθεστώς αναγνώρισε τις δυο πρώτες δόσεις, το μεταναζιστικό καθεστώς πρέπει να συνεχίσει, διότι τα μέζεα μας, μας τα έχουν πρήξει.

Το επόμενο: Η εχθροπραξία σημαίνει ότι με βάση τα χαρακτηριστικά των Γερμαναράδων θα είναι πολύχρονη και πολύνεκρη.

Το πολύχρονη: Έχουμε το πλεονέκτημα, το ηθικό και το νομικό, ότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι απαράγραπτα. Δεν είναι ποτέ παραγεγραμμένα. Ες αεί επομένως. Και επομένως, αυτό πρέπει να συνεχιστεί όσο έχουμε τη δύναμη και όσο έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε αυτήν τη νοοτροπία πια στην Ελλάδα και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να πάει και στα παιδιά μας και στα δισέγγονα.
Δεν προβλέπω ότι οι Γερμανοί, επειδή ακριβώς πρόκειται περί εχθροπραξίας και παίζουν το τομάρι τους, πρόκειται να υποχωρήσουν, παρά μόνον με μια συνολική αντιμετώπιση εκ μέρους μας ως εχθρών. Διότι είναι εχθροπραξία.
Και έχω την εντύπωση ότι όσοι με τα ανεμιαία δόγματα πιστεύουν για την Ευρώπη και τον ευρωπαϊσμό τους και ότι «είμαστε ευρωπαίοι κ.λπ.» υπενθυμίζω βεβαίως ότι ο Πλάτων είχε πει ότι ήμασταν επί χιλιετίες όχι μόνο οι πρώτοι Ευρωπαίοι αλλά και οι μόνοι Ευρωπαίοι και επομένως, από ευρωπαϊσμό εμείς έχουμε περισσέψει.

Επομένως, οι Ούννοι ή οι βάρβαροι αυτοί, οι οποίοι συνεχώς έχουν διαπράξει αυτά τα αλλεπάλληλα εγκλήματα, θα πρέπει να καταλάβουν ότι απέναντί τους θα έχουνε αυτόν τον αντίπαλο, τον αμυνόμενο, όπως αμυνθήκαμε στη μεγαλύτερη εποποιΐα μετά το 1821, το 1941 με 1944. Υπήρξαμε μετά επί Κατοχή εμείς οι νικητές. Η νικήτρια Ελλάδα μετεβλήθη σε νικημένη Ελλάδα και απ’ αυτό πάσχουμε τώρα. Διότι υπήρξε η αμερικανοκρατία και επομένως, τώρα ξαναστηνόμαστε στα πόδια μας.

Ευχαριστώ.»

Μερικά σημεία που θέλω να σχολιάσω:

* Το αρχαίο παράθεμα στην αρχή («ως τυραννίδα έχουσι την αρχήν») είναι Θουκυδίδης, από το 3ο βιβλίο, αγόρευση του Κλέωνα προς τους Αθηναίους, όπου τους υπενθυμίζει ότι ασκούν τυραννίδα πάνω στους συμμάχους.

* Στην επόμενη παράγραφο, αλλά και πιο κάτω, τα «ανεμιαία» δόγματα είναι οι αερολογίες, τα κενά περιεχομένου λόγια. Η λέξη, ανάμεσα στ’ άλλα, στον πλατωνικό Θεαίτητο, όπου ο Σωκράτης θέλει να εξετάσει αν αυτό που είπε ο Θεαίτητος είναι «γόνιμον ή ανεμιαίον».

* Ο «δικός τους ποιητής» είναι ο Χέλντερλιν, αλλά δεν έχω ταυτοποιήσει το απόφθεγμα περί Γερμανών και μαθηματικών.

* Το «αρπαλίκιον» ή, πιο σωστά αφού είναι λέξη λαϊκή «το αρπαλίκι» είναι η λεία, το λάφυρο. Στον Σάθα βρίσκω το εξής παράθεμα (που πρέπει να είναι από τον Καισάριο Δαπόντε): «Ο μέγας δραγουμάνος Αλέξανδρος, έχοντας πολλά έξοδα του σεφερίου, και το ζιαμέτι [τιμάριο, φέουδο] οπού είχε δεν τον έφθανεν, εζήτησεν από τον επίτροπον να τον δώκει την μητρόπολιν της Αδριανουπόλεως αρπαλίκι, και του την έδωκεν».

* Στην προσφώνηση, το «Κυρία Πρόεδρε, την ευωχίαν μου προς εσάς» δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στέκει, πιο πολύ σολοικισμός μου φαίνεται. Ακούω τη γνώμη σας.

Αλλά βέβαια η φράση που έκανε τον περισσότερο θόρυβο, που έκλεψε την παράσταση θα λέγαμε, ήταν ότι «μας έχουν πρήξει τα μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος οι Γερμανοί». Όπως όλοι κατάλαβαν, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τη λέξη «μέζεα», ο ποιητής εννοούσε ότι οι Γερμανοί μας έχουν πρήξει τ’ αρχίδια.

Η λέξη «μέζεα» είναι αρχαία, και σημαίνει τα γεννητικά όργανα, ιδίως του ζώου. Ακριβέστερα, πρόκειται για παράλληλο τύπο του μήδεα που είναι τα γεννητικά όργανα του άντρα. Στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας βρίσκεται ολόγυμνος ναυαγός στο νησί των Φαιάκων και αντιλαμβάνεται τη Ναυσικά με τις φίλες της, κόβει ένα κλωνάρι φουντωτό, «ως ρύσαιτο περί χροΐ μήδεα φωτός» -να κρύψει τ’ αχαμνά του όπως μεταφράζει ο Ζ. Σίδερης. (Αυτό το φωτός δεν είναι το φως που μας φωτίζει, είναι το πανάρχαιο που σημαίνει άνδρας, και που εδώ στη γενική έχει θέση απλώς προσωπικής αντωνυμίας).

Όπως είπαμε και σε ένα χτεσινό σχόλιο, την Αφροδίτη που είχε το επίθετο «φιλομειδής» κάποιοι πρότειναν να γίνει διόρθωση σε «φιλομηδής», ότι δηλαδή δεν της άρεσε το μειδίαμα αλλά τα μήδεα.

Για τα μέζεα ο Ησίοδος λέει ότι στο κρύο τα άγρια ζώα «ουράς δ’ υπό μέζε’ έθεντο» έβαζαν την ουρά στα σκέλια. Αυτά τα μέζεα κάποιοι ελληνοβαρεμένοι πρότειναν στα σοβαρά ότι είναι η αρχή για τη λέξη «μεζές», αφού, λέει, τα αμελέτητα είναι καλός μεζές. Πορτοκαλισμοί βέβαια.

Αλλά τα μέζεα του Ζουράρι δεν είναι ούτε καν καλό αστείο. Όπως είπαμε και σ’ ένα χτεσινό σχόλιο, θυμίζει εκείνα τα παιδιά του δημοτικού (ή έστω της πρώτης γυμνασίου) που μαθαίνουν το αστείο που λέει «ο πους της καθέτου» και μετά φωνάζουν συνεχώς «ο πους της καθέτου, ο πους της καθέτου» χαχανίζοντας σκανδαλισμένα.

Και δεν ξέρω αν το είπε αστεία ή σοβαρά, αλλά η συνέχεια «του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος» (και ας με διορθώσουν οι γιατροί) μου φαίνεται μια μεγαλοπρεπής μπαρούφα. Στεατοπυγία είναι η εναπόθεση παχιού στρώματος λίπους στους γλουτούς (πυγή είναι τα οπίσθια -όπως λέμε «πυγαίο ταλέντο»). Στεατοπυγικός είναι λοιπόν ο αναφερόμενος στη στεατοπυγία, δεν είναι όρος της ανατομίας, δεν είναι κάποιο μέρος του οργανισμού -και δεν ξέρω αν ο Ζουράρις ήθελε να πει «ουρογεννητικού» ή κάτι τέτοιο και τα μπέρδεψε.

Το χειρότερο είναι πως η ομιλία τού Κ. Ζουράρι είχε κι εκείνα τα άλλα για Γερμαναράδες και Ούννους, εκφράσεις που δεν είναι επιτρεπτό να ακούγονται από το βήμα της Βουλής -και ίσως θα έπρεπε να επισύρουν παρατήρηση από την Πρόεδρο. Μπορεί κανείς να είναι άτεγκτος αντίπαλος της πολιτικής της γερμανικής άρχουσας τάξης χωρίς να ξεπέφτει σε ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, που δεν τους σκεπάζει η επίφαση αρχαιογνωσίας. Ούτε τα μέζεα.