Ποιο είναι το εθνικό μας φαγητό;

Μπορείτε να το πάρετε και σαν δημοσκόπηση. Πάντως δεν πρόκειται για κουίζ. Στο άρθρο θα βρείτε μιαν απάντηση, που δεν τη φανερώνω ακόμα, με την οποία μπορεί να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε.

Την απάντηση δεν τη δίνω εγώ, εγώ απλώς παρουσιάζω το περιεχόμενο ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε σε διεθνή ιστότοπο μεγάλης κυκλοφορίας πριν από μερικούς μήνες, με τον τίτλο Best thing to eat in every country on Earth. Το μεταφράζω «εθνικό φαγητό» γιατί γι’ αυτό πρόκειται στην πραγματικότητα. Οι συντάκτες του άρθρου διάλεξαν ένα τυπικό έδεσμα για κάθε χώρα του κόσμου, που τις παρουσιάζουν με σειρά πληθυσμού κι αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως συμπεριλαμβάνουν και τις πιο μικρές χώρες.

Κι έτσι, το άρθρο σας το συστήνω για ευχάριστο χασομέρι -χασομέρι μεταξύ άλλων επειδή δεν μπορείτε να πάτε απευθείας στη χώρα που σας ενδιαφέρει αλλά πρέπει να σκρολάρετε μία προς μία τις χώρες ξεκινώντας από τις πιο πολυάνθρωπες -κι έτσι, αν θέλετε να δείτε ποιο (θεωρείται ότι) είναι το εθνικό φαγητό της Ελλάδας θα περάσουν από τα μάτια σας καμιά ογδονταριά χώρες πρώτα, και μετα άλλες τόσες άμα θέλετε να δείτε την Κύπρο ή π.χ. το Λουξεμβούργο.

Οπότε, σκεφτείτε, πριν σκρολάρετε, ποιο θα μπορούσε να θεωρηθεί «εθνικό φαγητό» της Ελλάδας.

Εννοείται ότι στα θέματα αυτά δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση και στις περισσότερες περιπτώσεις οι περισσότεροι θα διαφωνούν με την προτεινόμενη επιλογή, αφού τα υποψήφια εδέσματα είναι πάντοτε πολλά. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, όπως της Γαλλίας, διατυπώθηκαν εντονότατες διαφωνίες στα σχόλια για το «εθνικό» φαγητο που προτείνεται στο άρθρο.

Όπως είπα, οι χώρες είναι καταταγμένες κατά φθίνουσα σειρά πληθυσμού, οπότε πρώτη είναι η Κίνα, και το εθνικό κινέζικο φαγητό που επιλέχτηκε είναι η πάπια Πεκίνου, που θα την έχετε μάλλον δοκιμάσει σε κάποιο κινέζικο εστιατόριο.

Η Κίνα μάλλον δεν θα είναι για πολύ ακόμα καιρό η πρώτη χώρα από άποψη πληθυσμού. Σε μερικά χρόνια θα την ξεπεράσει η Ινδία, αφού η διαφορά τους αυτή τη στιγμή είναι «μόνο» 60 εκατομμύρια άνθρωποι. Βρίσκω κάπου ότι κάθε χρόνο η διαφορά μειώνεται κατά 8 εκατομμύρια, άρα, αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός σε 8 περίπου χρόνια θα έχει πάρει η Ινδία την πρώτη θέση.

Για την Ινδία λοιπόν το άρθρο θεωρεί ως εθνικό φαγητό το khichdi, που είναι ένα είδος φακόρυζο, ρύζι με φακές και με διάφορα άλλα πράγματα.

Eπειδή μπορεί να μην το ξέρετε, βάζω και τη φωτογραφία του όπως υπάρχει στο άρθρο.

Εγώ τουλάχιστον ομολογώ πως δεν το ήξερα. Όταν πηγαίνω σε ινδικό εστιατόριο παραγγέλνω ταντούρι, τίκα μάσαλα και διάφορα άλλα πικάντικα με κρέας, ενώ αυτό το χίτσντι είναι μάλλον αυτό που λένε στα αγγλικά staple food, βασική τροφή, που είναι άφθονη και φτηνή και που μπορεί να τη φας και σκέτη, αλλά όταν μπορείς τη γαρνίρεις με διάφορες λιχουδιές -και με τη λογική αυτή το εθνικό φαγητό στην Κίνα θα ήταν το ρύζι, όχι η πάπια με ρύζι.

Τρίτη πληθυσμιακά χώρα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, και από αυτές το άρθρο επιλέγει όχι το χάμπουργκερ που θα περίμεναν κάποιοι ή τις μπριζόλες t-bone, αλλά τη μηλόπιτα -βλέπουμε δηλαδή ότι στο μενού μπαίνουν και επιδόρπια, όχι μόνο κυρίως πιάτα.

Συνεχίζοντας, έχουμε τέταρτη την Ινδονησία, που το εθνικό φαγητό της είναι το nasi goreng, το οποίο έχει ως βάση το ρύζι, ακολουθεί δηλαδή το σχήμα «βασική τροφή και καρυκεύματα-λιχουδιές».

Στην πέμπτη θέση έχουμε το Πακιστάν, που το εθνικό του φαγητό (σύμφωνα πάντοτε με το άρθρο) είναι το nihari, το πρώτο από τα πολλά φαγητά του καταλόγου που εντάσσονται στην κατηγορία «κρέας κατσαρόλας» αν αποδώσουμε έτσι το αγγλικό stew. Διότι δεν ξέρω αν μπορούμε να το πούμε «στιφάδο» αφού το δικό μας στιφάδο είναι ένα συγκεκριμένο πιάτο, με χαρακτηριστικό τα πολλά κρεμμυδάκια, που ανήκει στην κατηγορία των stew. Παλιά τα λέγαμε «εντράδες» τα πιάτα αυτά, δεν ξέρω αν η λέξη αυτή χρησιμοποιείται -ή αν την μπερδεύουμε με τα ορντέβρ λόγω του γαλλ. entrée. Εσείς πώς θα το λέγατε;

Διότι και στην έκτη θέση, Βραζιλία, έχουμε ένα πολύ διαφορετικό πιάτο, τη feijoada, που και αυτή ανήκει στην κατηγορία των stew, αλλά γίνεται με μαύρα φασόλια και γλώσσα μοσχαρίσια ή αυτιά γουρουνιού, κάτι φτηνό που θα συνοδέψει τα φασόλια.

Συνεχίζουμε μέχρι τη εντεκάδα:

7. Νιγηρία – Jollof, ένα πιάτο με βάση το ρύζι
8. Μπανγκλαντές – Hilsa Curry, με βάση ένα είδος ρέγκας. Το πρώτο πιάτο με ψάρια στον κατάλογο.
9. Ρωσία – Πέλμενι, το πρώτο πιάτο του καταλόγου που ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία των dumpling, που δεν ξέρω πώς θα την αποδώσουμε στα ελληνικά -το λεξικό μου λέει «μπουλέτες» αλλά αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται. Κι αν πεις «ραβιόλια» εννοείς έναν μόνο τύπο. Ζύμη απέξω, γέμιση μέσα, συν μια σάλτσα, αυτό είναι το γενικό σχήμα.
10. Μεξικό – Chilaquiles, ένα είδος τορτίγιες, λεπτά πιτάκια.
11. Ιαπωνία – Σούσι, ίσως αναμενόμενο.

Όμως δεν θα τελειώσουμε ποτέ αν παρουσιάσω μία προς μία τις χώρες. Αφού το ιστολόγιο είναι ευρωκεντρικό, θα περιοριστώ σε μερικές από τις ευρωπαϊκές και γειτονικές χώρες, που μας είναι περισσότερο οικείες και όπου ζουν και αρκετοί φίλοι του ιστολογίου και θα μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να διαφωνήσουν με τις επιλογές των συντακτών.

Οπότε, επιλεκτικά συνεχίζω, με σειρά πληθυσμιακή πάντα, ενώ εσείς μπορείτε να συνεχίζετε να προσπαθείτε να μαντέψετε ποιο εβαλαν εθνικό φαγητό της Ελλάδας.

* Γερμανία: Sauerbraten, μαριναρισμένο ψητό κατσαρόλας με ξινούτσικη σάλτσα.
* Τουρκία: Λουκούμι, μια επιλογή που προκάλεσε αντιδράσεις στα σχόλια.
* Γαλλία: Pot-au-feu, ένα κρέας κατσαρόλας με διάφορα λαχανικά, μια επιλογή που προκάλεσε δριμύτατες αντιδράσεις στα σχόλια.
* Ιταλία: Μακαρονάδα βέβαια, και συγκεκριμένα μπολονιέζε.
* Αγγλία: Bangers and mash, λουκάνικα με λιωμένες πατάτες κτλ. Και όχι fish ‘n chips.
* Iσπανία: Παέγια, ίσως αναμενόμενο.
* Πολωνία: Bigos, ένα ακόμα κρέας κατσαρόλας με λάχανο και διάφορα άλλα. Το βάζω φωτογραφία και περιμένω από την πολωνική παροικία του ιστολογίου να σχολιάσει την επιλογη.

* Ρουμανία: Sarmale, που είναι ντολμάδες λαχανόφυλλο, σαρμάδες άλλωστε.

* Συρία: KIbbeh, ένα είδος κιμά που τρώγεται και ωμός.

* Ολλανδία: Ηollandse nieuwe, ρέγκες μαρινάτες ας πούμε.

* Βέλγιο: Μύδια με τηγανητές πατάτες, μουλ-φριτ φυσικά.

* Τσεχία: Κνέντλικι, που είναι βασικά γαρνιτούρα, και είναι κι αυτό ένα είδος dumpling.

Εδώ θα ήταν η θέση της Ελλάδας, αλλά θα την παρουσιάσω στο τέλος για να συνεχίσετε το μάντεμα.

* Πορτογαλία: Bacalhau a Gomes de Sa, μία από τις 365 συνταγές μπακαλιάρου που λέγεται ότι έχουν οι Πορτογάλοι.

* Σουηδία: Kottbullar med Graddsas, αυτοί δεν είναι οι κεφτέδες με σάλτσα του ΙΚΕΑ;

* Ουγγαρία: Γκουλάς, αναμενόμενο.

* Αυστρία: Βιεννέζικο σνίτσελ, αναμενόμενο.

* Σερβία: Gibanica, ένα είδος τυρόπιτας.

* Ελβετία: Ρακλέτ

* Ισραήλ: Φαλάφελ

* Bουλγαρία: Σαλάτα shopska, που όπως τη βλέπω είναι χωριάτικη μείον το λάδι.

* Λιβύη: Κουσκούς. Το ίδιο δίνει και για εθνικό πιάτο του Μαρόκου και της Αλγερίας, που έπρεπε να τα βάλω πιο πάνω αλλά τα παρέλειψα.

* Δανία: stegt flæsk med persillesovs, που είναι χοιρινό με πατάτες και σάλτσα μαϊντανού αν κατάλαβα καλά.

* Φινλανδία: reikäleipä, ένα είδος ψωμί ή κουλούρι από σίκαλη.

* Σκωτία: Χάγκις, αυτό το βαρύ πιάτο με εντόσθια

* Ιρλανδία: Boxty, ένα είδος κροκέτες πατάτας

* Κροατία: Μανίστρα να πόμε, ιταλικό στο όνομα, δηλαδή μακαρονάδα ναπολιτάνα θα έλεγα.

* Αλβανία: tavë kosi, αρνίσιο κρέας με ρύζι, αυγά και σάλτσα γιαούρτι -πώς λέγεται στα ελληνικά, δεν ξέρω.

* Βόρεια Μακεδονία: tavce gravce, είδος φασόλια στο φούρνο

* Κύπρος: Κουπέπια, ίσως αναμενόμενο, ντολμαδάκια με κληματόφυλλα δηλαδή.

* Λουξεμβούργο Judd mat Gardebounen, καπνιστό χοιρινό με κουκιά και πατάτες, καλή επιλογή, το τιμώ ιδιαίτερα και το έβαλα και στη φωτογραφία.

Και η Ελλάδα, κύριε;

Ποιο είναι το εθνικό φαγητό της Ελλάδας;

Κάποιοι θα έλεγαν την χωριάτικη σαλάτα, αφού Greek salad λέγεται πια, άλλοι θα έλεγαν τον γύρο, που έχει διαδοθεί με το όνομα αυτό σε ολη την Ευρώπη τουλάχιστον, άλλοι θα έλεγαν το αρνάκι στη σούβλα, ο Μαμαλάκης θυμάμαι κάποτε είχε πει ότι το διακριτικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουζίνας, που δεν το έχει συναντήσει πουθενά αλλού, είναι το αυγολέμονο. Πολλοί, όπως έχουμε γράψει και στο ιστολόγιο, θεωρούν εθνικό μας φαγητό τη φασολάδα.

Όπως καταλαβαίνετε, στο άρθρο δεν προτείνεται κανένα από τα παραπάνω, αλλά ο μουσακάς, Greek moussaka άλλωστε.

To συνοδευτικο αγγλικό κείμενο βάζει μερικά ακόμα ζητήματα ορολογίας, πχ το casserole, που όμως δεν θα τα συζητήσω στο άρθρο αυτό, τα αφήνω για κάποιαν άλλη φορά, όπως και την ετυμολογία του μουσακά, μια και στο σημερινό άρθρο περισσότερο θα φαγητολογήσουμε παρά θα λεξιλογήσουμε. Παραθέτω το αγγλικό κείμενο και περιμένω τα σχόλιά σας, αν συμφωνείτε με την επιλογή του μουσακά (κι αν την είχατε μαντέψει, που δεν είναι το ίδιο) καθώς και για όλα τα άλλα θέματα.

Forget the gyro. When in Greece, sample the true national dish: moussaka. This hearty casserole is layered with eggplant and ground beef, then baked in a bechamel sauce. On top? A thick layer of cheese, because who doesn’t want melted cheese on their casserole?

Και να αφήσετε λίγο χώρο, διοτι και αύριο, εκτός απροόπτου, θα έχουμε θέμα σχετικό με φαγητά.