Οι νονοί και το καλάθι τους
Posted by sarant στο 27 Μαρτίου, 2023
Σύμφωνα με τις εξαγγελίες, από μεθαύριο αρχίζει η εφαρμογή ενός νέου καλαθομέτρου της κυβέρνησης, του καλαθιού των νονών, που θα περιλαμβάνει παιχνίδια και λαμπάδες, δηλαδή τα δώρα που παραδοσιακά παίρνουν οι νονοί και οι νονές στα βαφτιστήρια τους πριν από το Πάσχα.
Αρχικά, το νέο μέτρο είχε κυκλοφορήσει ως «Καλάθι του νονού» αλλά τελικά διευκρινίστηκε ότι ο τίτλος θα είναι, στον πληθυντικό, «των νονών». Υποθέτω ότι η αλλαγή έγινε για τον ίδιο λόγο που τελικά το Καλάθι της νοικοκυράς μετονομάστηκε σε Καλάθι του νοικοκυριού: να μη δίνεται η εντύπωση ότι μόνο ένα φύλο έχει τον ρόλο της προσφοράς δώρων στα βαφτιστήρια.
Αν όντως αυτή ήταν η σκέψη πίσω από την υιοθέτηση της ονομασίας «Καλάθι των νονών», δηλαδή το να παραπέμπει τόσο στον νονό όσο και στην νονά, έχω να πω ότι απέτυχε. Απέτυχε διότι, εγώ τουλάχιστον, όταν ακούω «των νονών» σκέφτομαι πολλούς άντρες νονούς, μάλιστα μαφιόζους όπως στην ταινία του Κόπολα. Αν ήθελε το υπουργείο Ανάπτυξης να αποφύγει την ταύτιση με τον άντρα νονό αλλά και με τον άντρα μαφιόζο, δεν είχε παρά να ονομάσει το μέτρο Καλάθι του νονού και της νονάς ή, ακόμα καλύτερα, Καλάθι της νονάς και του νονού.
Οπότε, καλό είναι να λεξιλογήσουμε γι’ αυτή τη λέξη σήμερα, ώστε από μεθαύριο νονοί και νονές να είναι έτοιμοι για να αναλάβουν καθήκοντα.
Ο νονός, όπως ξέρουμε, είναι αυτός που δίνει το όνομα στο παιδί που βαφτίζεται και που, θεωρητικά τουλάχιστον, αναλαμβάνει την υποχρέωση της θρησκευτικής και πνευματικής διαπαιδαγώγησής του -και αντίστοιχα, αν είναι γυναίκα, η νονά. Ο νονός λέγεται και πνευματικός πατέρας, η νονά πνευματική μητέρα. Λέμε επίσης, στο λαϊκότερο, νουνός ή νουνά.
Και επειδή δυο παιδιά που έχουν βαφτιστεί από τον ίδιο νονό ή την ίδια νονά θεωρούνται πνευματικά αδέρφια, παλιότερα υπήρχε (ή ίσως ακόμα υπάρχει, διευκρινίστε παρακαλώ όσοι ξέρετε καλύτερα) κώλυμα στον γάμο δυο τέτοιων «αδελφιών» -θυμάμαι μάλιστα πως μια συγγένισσά μας έλεγε πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βάφτιζε μόνο κορίτσια. Βέβαια, πολιτικοί όπως ο Μητσοτάκης πατήρ, που κατά τον θρύλο έχουν βαφτίσει τετραψήφιο αριθμό παιδιών είναι κάπως δύσκολο να κρατάνε λογαριασμό με τα αναδεξίμια τους και τις μεταξύ τους σχέσεις.
Ήδη ανάφερα κι αυτή τη λέξη, οπότε να πούμε ότι ο νονός λέγεται και ανάδοχος ενώ ο βαφτισιμιός, ή το βαφτιστήρι, λέγεται και αναδεκτός ή αναδεξιμιός.
Η λέξη ετυμολογείται από το ύστερο ελνστ. νόννος `πατέρας, καλόγερος΄ < υστλατ. nonnus, με ίδιες σημασίες. Στα ελληνικά η λέξη πέρασε πρώτα ως κύριο όνομα πχ ο Νόννος ο Πανοπολίτης, ο επικός ποιητής της ύστερης αρχαιότητας. Συνδέεται και με το νέννος = αδελφός της μητέρας ή του πατέρα, θείος. Ο Μπαμπινιώτης, επειδή λέει είναι ελληνιστικό το δάνειο, το γράφει με δύο ν, νοννός και νοννά και νουννός και νουννά -λέτε να οξυγονώνεται έτσι ο εγκέφαλός μας περισσότερο;
Βέβαια, μπορούμε να δούμε τη λέξη και σαν όρο της νηπιακής γλώσσας, οπότε είναι συζητήσιμο αν μπορούμε να μιλάμε για δάνεια. Μια άλλη εμφάνιση της λέξης στη νηπιακή γλώσσα είναι το έθιμο, όταν το παιδί φταρνίζεται ή βήχει ή πνίγεται, να του λέμε «ο νονός, ο νονός» -αγνοώ για ποιο λόγο ενεργεί ιαματικά ή καταπραϋντικά η επίκληση.
Μια άλλη παιδιόφραστη εμφάνιση της λέξης, είναι στο ποιηματάκι Μ’ αγαπάς μαμά; Μα παιδί μου, μα! όπου και οι στίχοι: Μ’ αγαπάς νονέ; Ναι, παιδί μου, ναι! Μ’ αγαπάς νονά; Να παιδί μου, να!
Ωστόσο, εδώ και μερικές δεκαετίες, εκτός από τον νονό που τον περιμέναμε το Πάσχα να μας φέρει λαμπάδα και καινούργια παπούτσια, η λέξη έχει πάρει και μιαν άλλη σημασία, αφού Νονός είναι επίσης ο αρχηγός ομάδας του υποκόσμου, της Μαφίας.
Ο όρος απέκτησε παγκόσμια διάδοση μετά την τριλογία των ταινιών του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ή μάλλον μετά τις δυο πρώτες ταινίες, το 1972 και το 1974. Είχε προηγηθεί το μυθιστόρημα του Mario Puzo, που τον είπαμε Πούζο στα ελληνικά για ευνόητους λόγους.
Στα αγγλικά βέβαια ο τίτλος ήταν The Godfather, που είναι μεταφορά του ιταλικού όρου Il padrino (κατά λέξη, ο πατερούλης).
Φυσικά ο όρος έχει επεκταθεί σημασιολογικά, και πλέον δηλώνει κάθε λογής κακοποιούς, ιδίως όταν πουλάνε προστασία και κινούνται στον χώρο της νύχτας. Για παράδειγμα: Νονοί της νύχτας – ποιοι είναι και πώς λειτουργούν.
Οπότε, μοιραία ίσως, η εξαγγελία για Καλάθι του νονού ή Καλάθι των νονών σχολιάστηκε ειρωνικά στα σόσιαλ, με διάφορα λογοπαίγνια και ατάκες που παρέπεμπαν στις ταινίες του Κόπολα. Πολύ πετυχημένο βρήκα τον τίτλο στο Κουλούρι, για τον Πανικόβλητο 37χρονο που βρήκε κεφάλι αλόγου μέσα στο Καλάθι του Νονού.
Μπορεί να μην έχουν φέρει σοβαρό αποτέλεσμα στη συγκράτηση των τιμών τα διάφορα καλάθια κυβερνητικών μέτρων, αλλά τουλάχιστον έχουν δώσει αφορμή για μερικές καλές ατάκες, ώστε να γελάσει τουλάχιστον το χειλάκι μας. Κάτι είναι κι αυτό!
Γιάννης Μαλλιαρός said
Καλημέρα
Ένσταση κύριε πρόεδρε. «Ο νονός, όπως ξέρουμε, είναι αυτός που δίνει το όνομα στο παιδί που βαφτίζεται» 1. Αυτό νομίζουν κάποιοι 2. Παλιότερα, ίσχυε εθιμικά σε πολλά μέρη, τότε που τα παιδιά βαφτίζονταν λίγες μέρες μετά τη γέννησή τους και το όνομα το κανόνιζε ο νονός (με τον μπαμπά) η μαμά ήταν λεχώνα ακόμα και δύσκολα σηκωνόταν.
Το όνομα (όπως λέγαμε και τις προάλλες) προϋπάρχει της βάφτισης (για την εκκλησία). Ο παπάς υποδέχεται το νεοφώτιστο με το όνομά του απ’ την αρχή, αλλά η θετρικότητα της τριπλής κατάδυσης εντυπωσιάζει.
Θεωρητικά ισχύει πως δεν παντρεύονται τα πνευματικά αδέρφια και κάποιος βαφτίζει μόνο αγόρια ή μόνο κορίτσια (κι ο/η σύζυγος το άλλο φύλο, εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα 🙂 ).
gpointofview said
Καλημέρα
Το βιβλίο είναι πολύ διδακτικό για τους τρόπους που εξασκείται η εξουσία από κυβερνήσεις και μαφία, με την αναπόφευκτη σύγκλιση για λόγους ισορροπία παγκοσμίως. Πικρές διαπιστώσεις αλλά και οι μεν και οι δε σε «ημέτερους», κεφαλαιούχους και ομερτά στηρίζονται. Και φυσικά οι οικογένειες τσακώνονται μεταξύτος όπως η συμπολίτευση με την αντιπολίτευση για το μοίρασμ της πύτας.
Ακόμα και τα καλάθια του Μπουμπούκου εύκολα παρομοιάζονται με τα δωράκια του κάπο ντι κάπι στις γιορτές στις οικογένειες των αναξιοπαθούντων μελών.
Μετά κατανοείς πως σε πιο μικρές κοινωνίες φαίνεται γιατί από τα δυο ταξί τις καλές κούρσες (με τουρίστες) τις παίρνει πάντα ένας , γιατί πό τα δυο βενζινάδικα, τροφοδοτεί τα σκάφη πάντα το ένα κ.λ.π. που δεν φαίνονται τόσο εύκολα στις μεγάλες πόλεις.
Η ταινία δεν ήταν τόσο διεισδυτική, το μουσικό θέμαόμως υπέροχο
Δύτης των νιπτήρων said
2 Άκου αυτές τις δύο ωραίες εκπομπές για τους δύο Νονούς και τη μουσική του Ρότα, αξίζει τον κόπο!
https://www.ertecho.gr/radio/trito/show/anazitontas-tin-kyria-me-ti-stryxnini/ondemand/289757/anazitontas-tin-kyria-me-ti-stryxnini-me-ton-xristo-papageorgiou-12-01-23/
https://www.ertecho.gr/radio/trito/show/anazitontas-tin-kyria-me-ti-stryxnini/ondemand/289772/anazitontas-tin-kyria-me-ti-stryxnini-me-ton-xristo-papageorgiou-13-01-23/
Από το νέννος θα βγαίνει και η νένα/νέννα, παραμάνα (όπως στον Ερωτόκριτο) αλλά και γιαγιά νομίζω (όπως στα τούρκικα ninne, nena στα βοσνιακά βλέπω)
Spiridione said
3.νόνα στα Επτάνησα η γιαγιά, και σε άλλες περιοχές ίσως.
atheofobos said
1
αλλά η θεατρικότητα της τριπλής κατάδυσης εντυπωσιάζει.
Μπορεί η τριπλή κατάδυση να έχει θεατρικότητα αλλά μερικές φορές μπορεί να καταλήξει και σε πνευμονία από εισρόφηση, όπως περιγράφω στο:
ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ή ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΝΙΞΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ!
http://atheofobos2.blogspot.com/2011/09/blog-post_18.html
Πάνος με πεζά said
Καλημέρα ! Ωραίο άρθρο.
Να προσθέσω για τον αναδεξιμιό, τις παραλλαγές «ο βαφτιστήρας» και «ο φιλιότσος».
Και να θυμίσω και το παλιό αστείο του Πανούση, «Μπάμπης Νονός», υπονοώντας το μεγαλοεργολάβο που είχε γεμίσει την Κηφισίας με τα κτίριά του υπό την ξενόγλωσση επιγραφή babis vovos»
Πάνος με πεζά said
Kαι φυσικά, τη χαρακτηριστική (του πανασχέτου !) έκφραση «Ο νονός ! ο νονός !» όταν κάποιος πνίγεται πάνω στο φαί του, που ενίοτε συνοδεύεται κι από χτύπημα της πλάτης !
ΜΙΚ_ΙΟΣ said
>>… πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο βάφτιζε μόνο κορίτσια
Και ναι! Πολλοί/ές το τηρούν αυτό το ‘έθιμο’ και σήμερα! (εκτός αν στην πορεία τούς «προκύψει» πολιτική καριέρα – με καβάλημα ή όχι του καλαμιού… 🙂 )
===+===
Στα πραγματολογικά του θέματος να σημειωθεί ότι, τυπικά, το όνομα του παιδιού το διαλέγει ο νονός και η νονά. Μέχρι και την δεκαετία του ’50 αυτό ήταν –σχεδόν- κανόνας, τουλάχιστον εδώ στα μέρη μας.
Υπάρχει και η σχετική τεκμηρίωση 🙂 με γνωστό δίστιχο – και τραγούδι:
«Εγώ για την αγάπη σου και για την ομορφιά σου
θε να βαφτίσω ΄να παιδί να βγάλω τ’ όνομά σου».
Σε πολλά μέρη της Κρήτης παραμένουν σε χρήση και τα ιταλοβενετικά: σάντολος για τον νονό (συχνότατο, ενώ η σάντολα μάλλον σπάνια ακούγεται) και φιλιότσος/τσα για τον βαφτιστήρη/ρα.
(Τώρα είδα και τον ΠΜΠ στο #6).
Pedis said
Η λέξη ετυμολογείται από το ύστερο ελνστ. νόννος `πατέρας, καλόγερος΄ < υστλατ. nonnus, με ίδιες σημασίες.
Στα Ιταλικά, ως γνωστόν, σημαίνει παππούς/γιαγιά. Nonnismo δε είναι η συμπεριφορά επιβολής και χώσιμου του παλιού στον νέο, όχι μόνο στον Στρατό.
—
Εκτός από τις ατάκες και τις λεγόμενες σκηνές cult [τι διάολο σημαίνει και γιατί βγήκε αυτός ο όρος, ένας θεός του περίπου και του δήθεν πρέπει να ξέρει😎] η κινηματογραφική τριλογία, όταν έγινε αντιληπτό περί τίνος ακριβώς πρόκειται, έγινε θριαμβευτικά αποδεκτή από την ιταλο-αμερικάνικη μαφία. Λίγο μυαλό θέλει, άλλωστε, για να δει κανείς ότι τα «θετικά» στοιχεία «ηρωϊσμού», «μαγκιάς» και «τιμής» των πρωταγωνιστών υπερτερούν του υποτιθέμενου μηνύματος καταδίκης της εγκληματικής δράσης μαφίας. Καθόλου περίεργο. Είναι η συνταγή του Χόλλυγουντ για το ιδεολογικό γάνωμα του πλήθους με τις κυρίαρχες αξίες του καννιβαλισμού-καπιταλισμού.
leonicos said
Καλάθι της νονάς και του νονού
Άλλη βλακεία δεν βρήκαν να σερβίρουν; Μου θυμίζει την αντίστοιχη μανί ατων δανείων: Εορτοδάνεια, Διακοποδάνεια… δεν ξέρω αν είχαν βγάλει και πορνοδάνεια ή γ@σοδάνεια. Πουρκουά πα;
Ελπίζω να θυμηθεί η κυβέρνηση και τους σεξουαλικά ανήσυχους νεαρούς και να βγάλει και καλάθι του πληρωμενου κρεβατιού (άλλον πιο κοσμιο τίτλο δεν βρήκα, βοηθήστε την κυβέρνηση παρακαλώ). Από τα 18 ψηφίζουν.
Κι εδώ μάλλον δεν θα χρειαστεί κάτι για τα κορίτσια. Αυτά άμα θέλουν συνήθως το έχουν.
Ευτυχώς που δεν μας διαβαζει η Φωτεινή
Ελπίζω ούτε κάποιοι από την Αλεξανδρούπολη, και της το καρφώσουν.
Το καλάθι του ΠΑΟΚ πότε θα βγει; Με τόσους λυσσασμένους οπαδου θα κάνουν κυβερνηση
ε τον Τζι υπουργό Αθλητισμού
Costas Papathanasiou said
Καλημέρα!
«Νουνός ψηλά!» ήτανε κάποτε μια φράση αποτροπαία της πνιγμονής, και τη “σημαία” με το σταυρό, μπροστάρης, κατά το έθιμο, κρατούσε ο νουνός σαν χόρευε μετά το γάμο του βαφτιστηριού:
“Έρχεται το συμπεθερικό. Έρχεται στ’ άλογα με τα κόκκινα και με τα πράσινα κιλίμια…
Μπροστά είναι ο παπάς με τ’ άσπρα γένια. Είναι και το φλάμπουρο με μήλο κόκκινο στην κορυφή.
Ακολουθεί ο νουνός, ο γαμπρός κι οι συμπεθέροι· οι άντρες με την κάτασπρη φουστανέλα, οι γυναίκες με τα φλουριά στο στήθος. Όλα τα παιδιά είναι καλεσμένα στον γάμο. Ξεκίνησαν μαζί με τον κυρ Στέφανο και πάνε στις βλάχικες καλύβες.” (Ζαχαρίας Παπαντωνίου «Τα ψηλα βουνά»-“ Ο γάμος της Αφρόδως”)
“…Μετά το φαγητό πιάνονταν στο χορό στην αυλή της νύφης ή στην αυλή της εκκλησίας. Πρώτος θα έσερνε το χορό ο νουνός με το φλάμπουρο σηκωμένο ψηλά, η νουνά, οι γονείς της νύφης, που τους κρατούσε η νύφη.”(Τεκμήρια- “φλάμπουρο ή χλάμπουρος” -[Τόλης 1969, 177] Καροπλέσι Αγράφων http://www.dance-pandect.gr/pds_cosmos/pop/pop_lhmma_gr.php?oid=E-CD9AF&ActionP=Play&mode=Med&Obj=T&eid=E-CD9AF&aa=1 )
[Άρα: Το παιδί το νουνεχές/ έχει και νουνών ευχές]
leonicos said
Παραλίγο νε το πιάσει η σπασμοπιγίδα. Έκανε μερικά δευτερόλεπτα να βγει.
Βαριόμουν να το ξαναγράψω
Άσε που η πρώτη έμπνευση είναι η καλύτερη
Πρώτηεμπνευση αλλά πέμπτη γραφη
ΓιώργοςΜ said
Καλημέρα!
#7 βλ και #0 🙂
Εκλογικεύοντας, σκέφτομαι πως πιθανόν η επίκληση του νονού να έχει απλώς σκοπό να τραβήξει στιγμιαία την προσοχή του παιδιού από το πρόβλημα, διακόπτοντας το βήχα για μια ανάσα.
Δύτης των νιπτήρων said
Έλα βρε Πέδη, πρέπει να ήταν πολύ βλάκες οι μαφιόζοι για να βλέπαν να υπερισχύει το ηρωικό στοιχείο. Υπερισχύει, δηλαδή, αλλά μόνο στην πρώτη γενιά, του Βίτο/Μπράντο. Η ιστορία του Πατσίνο είναι μια τραγωδία, κάποιου που θέλει να τον σέβονται όπως τον πατέρα του αλλά καταφέρνει μόνο να τον φοβούνται και καταλήγει σε απόλυτη δυστυχία.
Θυμάμαι, μπερδεγουέι, κάποιους κριτικούς σινεμά που, στην εποχή της, θεώρησαν ιμπεριαλιστική την Αποκάλυψη τώρα. Μα τι μανία αυτή εναντίον του Κόπολα που είναι τόσο συμπαθητικός!
ΓιώργοςΜ said
10 Κάποτε, όταν ήμουν μαθητής, κυκλοφορούσε μια παρωδία του «θα σημάνουν οι καμπάνες», όπου αντικαθιστούσε ένα δίστιχο με το «και σε λίγα χρόνια/θα @@με με κουπόνια», για να λοιδορήσει τα ανατολικά καθεστώτα.
Πώς γυρνάει ο καιρός και τα κουπόνια γίνονται φιλελεύθερα…
Αλλά είμαστε αχάριστοι. Εγώ με το μάρκετ πας μπορώ να ψωνίσω πατατάκια για ένα μήνα (τη φτηνή συσκευασία). Τι άλλο θέλετε, πόσο θα φάτε, τριακόσια κιλά θα γίνετε!
Η κυβερνησάρα μας για το λόγο αυτό πρόβλεψε και δωρεάν διαιτολόγο, τρομάρα της…
dimosioshoros said
Στα βόρεια ιδιώματα λέμε «νουνά», «νούνα» και «ννά» (με ξεχωριστή προφορά στο κάθε /n/). Ην-νάμ = η νονά μου. Στην Πρέβεζα άκουγα «νόνα» για τη γιαγιά, από Λευκαδίτες επήλυδες.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
15# Χα! Εννοείς το «Σώπα ‘που νάναι θα μας φέρουνε πουτάνες» 🙂
Εκεί μέσα/τέλη ενδομήνταζ.
dimosioshoros said
Να θυμηθούμε και λίγο Ριγολέτο, με την πρόσφατη σκηνοθετική εκδοχή που μας ανέλυσε ο Νίκος.
Pedis said
# 14 – Δηλαδή, Δύτα, για να ‘χουμε καλό ρώτημα, μου λες ότι η «Αποκάλυψη» είναι αντιπολεμική ταινία;
Για τον «Νονό» υπάρχουν σχετικά ντοκουμέντα γι αυτό που λέω.
Από την άλλη, και να μη υπήρχαν, η ηρωοποίηση (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τραγωδία. Πρέπει να υπάρχει!) της δράσης της μαφίας από την ταινία είναι ολοφάνερη. ‘Αλλωστε, ο κορμός, η βασική συνταγή (δράση, πλάνα, μοντάζ) είναι μπάι δε μπουκ.
gpointofview said
Εχοντας διαβάσει πρώτα το βιβλίο, βλέποντας τον Νονο1, τα μόνα ενδιαφέροντα ήταν η μουσική, η φωνή και το παίξιμο του Μ.Μπραντο και η σκηνή με το κεφάλι του αλόγου-πιο δυνατή απ’ ότι στην ανάγνωση.
Γνωστό πως δεν είμαι σινεφίλ, απαιτεί απόλυτη προσήλωση και προσφέρει ελάχιστα για το δίωρο που απαιτεί …
Μια φαινομενικά άσχετη παρατήρηση, ο Μπομπ Ντύλαν έχει πάει να παίξει τιμητικά για τον Φρανκ Σινάτρα και τον Πάπα …
ΓιώργοςΜ said
19 Η «Αποκάλυψη» είναι μεταφορά της «Καρδιάς του Σκότους» του Κόνραντ. Αντιιμπεριαλιστικά, με υποδόριο τροπό, και η ταινία και το βιβλίο κτγμ.
Ευκαιρία να την ξαναδώ όμως.
ΓΤ said
Τραγωδία Τεμπών
90χρονος υπέβαλε μήνυση κατά του Στρατού και της Πολιτικής Προστασίας γιατί πάτ’σαν του χ’ράφι τ’…
https://www.onlarissa.gr/2023/03/27/apistefto-90chronos-ypevale-minysi-giati-o-stratos-kai-i-politiki-prostasia-tou-patisan-to-chorafi-stin-tragodia-ton-tempon/
Georgios Bartzoudis said
# Εν Μακεδονία έχουμε ανεβασμένο τον τόνο: Λέμε «νούνος» και «νούνα». Και … όταν εγώ σε έχω κάνει νούνο και βάφτισες τον γιο μου, εσύ με έχεις κάνει κουμπάρο!
# Επίσης εν Μακεδονία, δεν υπάρχει καμία συγγένεια μεταξύ δύο ατόμων που τα έχει βαφτίσει ο ίδιος νούνος. Η συγγένεια υφίσταται μεταξύ βαπτισθέντος αφενός, βαφτίσαντος και των τέκνων αυτού αφετέρου. Την κόρη της νουνάς μου θεωρώ στενότατη συγγενή μέχρι και σήμερα!
# Και βέβαια, νουνό ή νονό (όχι «νούνο») λέμε και τον μαφιόζο. Προτείνω όμως να μην τους μπερδεύουμε, ούτε κατά λάθος ούτε εξεπίτηδες. Δείτε τί μπορεί να πάθουμε με τέτοιου είδους μπερδέματα: Ο νονός λέγεται και ανάδοχος. Ανάδοχος λέγεται και ο εργολάβος. Ε! Δεν είναι μαφιόζοι όλοι οι εργολάβοι! Είχαμε προ ετών μια κυβέρνηση που σχεδόν στο σύνολό τους ήταν, κατά δήλωσή τους, εργολάβοι. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ήταν όλοι μαφιόζοι!
# Τέλος, οι …άρες, μάρες και κατάρες για τα «καλάθια» (των φτωχών θα τα πω) είναι 100% άστοχες. Ο κοσμάκης τα βρίσκει βολικά (προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν διότι οι γιατροί μου έχουν απαγορεύσει …και τα αυγά και τα καλάθια!).
Costas X said
«δυο παιδιά που έχουν βαφτιστεί από τον ίδιο νονό ή την ίδια νονά θεωρούνται πνευματικά αδέρφια»
Ισχύει ακόμα, δεν μπορούν να κάνουν θρησκευτικό γάμο. Σ’ αυτό το γεγονός βασίζεται το δραματικό τέλος του διηγήματος «Η ζωή του χωριού» του Κων.Θεοτόκη.
«Νούνος» και «νούνα» στην Κέρκυρα, και μόνο «αναδεκτός/τή» τα βαφτιστήρια.
Στη Ζάκυνθο τα βαφτιστήρια «φιότσος/τσα», από το ιταλ. «figlioccio».
Pedis said
# 21- Αντιμπεριαλιστικά και το ένα και το άλλο;
dimosioshoros said
@ 23 Georgios Bartzoudis «κουμπάρο»
Όχι ακριβώς «κουμπάρο» αλλά «κμπάρου». Η «κμπαριά» είναι μεγάλος θεσμός.
phrasaortes said
Το όνομα Νόννος όντως εμφανίζεται πολύ συχνότερα στους χριστιανικούς αιώνες, ειδικά επί Ιουστινιανού:
https://inscriptions.packhum.org/text/252720?hs=506-513
https://inscriptions.packhum.org/text/258412?hs=165-172
Όμως εντοπίζεται και σε επιγραφές της πρώιμης ελληνιστικής περιόδου, πολύ πριν την έλευση των Ρωμαίων. Στην πρώτη περίπτωση, από την Στρατονίκεια επί Αντίοχου Α’ των Σελευκιδών, το πρώτο γράμμα έχει αποκατασταθεί από τον μελετητή, οπότε ίσως ο εν λόγω Νόννος να είναι ανύπαρκτος.
https://inscriptions.packhum.org/text/262584?hs=241-248
Στην δεύτερη επιγραφή όμως, από την Βοιωτία, αναφέρονται καθαρά δύο διαφορετικοί Νόννοι.
https://inscriptions.packhum.org/text/327407?hs=2425-2432%2C2860-2867
Ίσως πρόκειται για σπανιότατο όνομα, το οποίο όμως αργότερα έγινε πολύ πιο δημοφιλές, στα πλαίσια της χριστιανικής ονοματοδοσίας. Από την άλλη, ίσως να μην υπάρχει και καμμία ετυμολογική σχέση. Ο πρώτος Νόννος αφορούσε μονάχα μερικές κοινότητες στην Βοιωτία, αλλά το όνομα «επανιδρύθηκε», λόγω ρωμαϊκών και χριστιανικών επιρροών.
Δύτης των νιπτήρων said
25 Αντιιμπεριαλιστικά ίσως όχι, μιας και οι Κονγκολέζοι/Βιετναμέζοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν, αλλά ούτε ιμπεριαλιστικά θα τα έλεγα. Όσο για το αντιπολεμικό, είναι χαρακτηρισμός κάπως υπερβολικά φλου. (Μου αρέσει πολύ ο Κόπολα όπως θα έχεις καταλάβει)
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
28# Ακριβώς εκεί είναι η ένστασή μου σ’ αυτά τα έργα. Μας έχουνε ζαλίσει τον έρωτα με τους προσωπικούς καημούς των αμερικάνων ηρώων (που την αρπάξανε παρά την απόλυτη υπεροπλία τους) και με τους 58 χιλ νεκρούς τους. Χεστήκαμε, στο φινάλε-φινάλε. Τα εκατομμύρια των νεκρών και σακατεμένων βιετναμέζων και η φαρμακωμένη γη τους απλά δεν υπάρχουν.
kalantzianastasia said
Reblogged στις anastasiakalantzi59.
Οι νονοί και το καλάθι τους « Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία – Kon/Spira[l] said
[…] Σύμφωνα με τις εξαγγελίες, από μεθαύριο αρχίζει η εφαρμογή ενός νέου καλαθομέτρου της κυβέρνησης, του καλαθιού των νονών, που θα περιλαμβάνει παιχνίδια και λαμπάδες, δηλαδή τα δώρα που παραδοσιακά παίρνουν οι νονοί και οι νονές στα βαφτιστήρια τους πριν από το Πάσχα. Αρχικά, το νέο μέτρο είχε κυκλοφορήσει ως “Καλάθι του νονού” αλλά τελικά διευκρινίστηκε… — Weiterlesen sarantakos.wordpress.com/2023/03/27/nonno/ […]
Δύτης των νιπτήρων said
29 Νομίζω η Αποκάλυψη δεν είναι μια ταινία για το Βιετνάμ (όπως είναι το Full Metal Jacket ή το Platoon ξερωγώ).
Μιλώντας για Βιετνάμ και Ινδοκίνα, πάντως, η πιο ιμπεριαλιστική ταινία που έχω δει είναι μια πρόσφατη γαλλική (!) για το Ντιεν Μπιεν Φου όπου ο ηρωισμός (στιλ Σεντ-Εξιπερί) πάει σύννεφο.
Γιάννης Μαλλιαρός said
10 Να διορθώσω: από τα 17 ψηφίζουνε 🙂
Liverpudlian said
Καλημέρα! Είχα δει παλαιότερα, αλλά δεν μπορώ να το βρω σήμερα, ότι δεν υπάρχει κώλυμα στον γάμο δύο πνευματικών αδερφιών (σε αντίθεση με αυτό που πιστευεται και αναπαράγεται σε διάφορες σελίδες), και μάλιστα αυτό είναι και επιθυμητό καθώς δύο πνευματικά αδέρφια θα έχουν και κοινές αξίες λόγω της κοινής τους πνευματικής ανατροφής από τον ανάδοχο (…).
Αυτό που απαγορευεται ξεκάθαρα είναι ο γάμος μεταξύ αναδόχου και αναδειξιμιου, καθώς η πατρική/μητρική σχέση που υπάρχει μπορεί να δημιουργήσει περιστατικά χειραγώγησης.
Τα παραπάνω τα είχα διαβάσει σε μια επίσημη σελίδα κάποιας μητρόπολης της Αττικής και δεν είμαι καθόλου ειδικός στο θέμα – απλά κάποτε έκανα φωτογραφίσεις σε βαπτίσεις και το έψαξα γιατί το συζητούσαμε.
Είμαι περίεργος κι εγώ να μάθω τον λόγο της ιαματικής επίδρασης του «νονός, νονός!»…
sarant said
Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!
Μόλις τώρα αξιώνομαι να μπω, πριν είχε το πισί μου αντιρρήσεις.
6-8 Τον φιλιότσο τον ήξερα, όχι τον σάντολο.
Εχει και θηλυκό ο σάντολος;
9 Nonnismo, καλό
13 Πολύ πιθανό, αλλά γιατί ο νονός και όχι κάτι άλλο; Ίσως επειδή φέρνει δώρα;
15 Το έλεγε αυτό, στο λύκειο, ένας δεξιός.
27 Ενδιαφέρον αυτό
34 Καλώς ήρθατε, το σχόλιό σας ήταν το πρώτο σας και γι αυτό κρατήθηκε.
Για την ιαματική χρήση, ίσως σχ. 13
Ανδρέας Τ said
Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Γνωρίζω περίπτωση στη μέσα Μάνη που ο παπάς αρνήθηκε το γάμο σε δύο πνευματικά αδέλφια. Τα σόγια όμως τον αγνόησαν κι έκαναν γάμο με συμβόλαιο, στον συμβολαιογράφο, δηλ. πολιτικό γάμο. Κι όλα αυτά στις αρχές του 20ου αιώνα.
Pedis said
# 28 – Καμιά ιδέα για το λόγο που παιζόταν (παίζεται;) σε σχετικά αφιερώματα αριστερών/κομμουνιστικών οργανώσεων ως ταινία αντιπολεμική, αντιμπεριαλιστική και ταινία καταγγελίας του αμερ. πολέμου στο Βιετνάμ;
# 29 – Αγειάσου.
—
Για τον «Νονό», σχετικά με την ιστορία των γυρισμάτων, τα εμπόδια και στη συνέχεια τα πολλαπλά ντηλ της ιταλο-αμερικάνικης μαφίας με την παραγωγή:
https://nypost.com/2022/04/26/the-offer-reveals-how-real-mobsters-got-the-godfather-made/
Costas Papathanasiou said
34: Μάλλον, δεν πρόκειται για ιαματική επίδραση αλλά για απλή επίκληση (όπως λέμε «Ο Χριστός κι η Παναγία!») της υψηλής προστασίας του νονού που θα προφυλάξει το πνευματικό του τέκνο απ’ το ενδεχόμενο πνίξιμο.
Γιάννης Μαλλιαρός said
34 Άλλο τι λένε τα χαρτιά κι άλλο τι θεωρείται σωστό και πρέπον. Μπορεί η μητρόπολη να λέει αυτό αλλά ο παπάς να μην πείθεται (πχ 36)
Costas Papathanasiou said
35γ: «Νονός!» διότι στην πνευματική του φύλαξη είναι τα παιδιά όσο είναι μικρά,
Ενώ, για τα μεγάλα «παιδιά» που πνίγονται άμα στραβοκαταπιούν, λέμε «Χριστός!»
ΜΙΚ_ΙΟΣ said
35.
Λογικά υπάρχει και η σάντολα = νονά. Περιέχεται σε λεξικά και συναντάται σε δίστιχα. (Πάντως, κι εγώ μπορεί να την έχω ακούσει μία φορά ή και καμία…)
Με την ευκαιρία να πούμε και για τον «σύντεκνο» και τη «συντέκνισσα» (ο/η ανάδοχος σε σχέση με τον πατέρα/μάνα του αναδεκτού – και αντιστρόφως)
Και με τη «συντεκνιά», «συντεκνιάζουν» κάποιες μαλωμένες οικογένειες και …προκύπτει «σασμός»! 🙂
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
32# Μ’ αυτή την έννοια ούτε το μέταλ τζάκετ είναι μια ταινία για το βιετνάμ, ειδικά το πρώτο μέρος.
loukretia50 said
Με πρόλαβε ο Pedis!
Έστω, ας μην πάει κουβά!
Δεν είδα τη σειρά, αλλά σκέφτηκα πως σας ενδιαφέρει.
The offer
https://www.imdb.com/video/vi3981165337/?playlistId=tt13111040&ref_=tt_ov_vi
https://www.imdb.com/title/tt13111040/?ref_=tt_urv
Όσο για τις ταινίες όπως Platoon , Αποκάλυψη τώρα και συναφείς αξιόλογες- που έχω δει , δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υποστώ τρίωρη φρίκη για να πάρω αντιπολεμικό μήνυμα.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Να τσοντάρω στο #29 πως η όλη ατμόσφαιρα που αναδίνει το θέμα «βιετνάμ» από τη σκοπιά των αμερικάνων φαντάρων για κάποιο (μάλλον λάθος, ξερωγώ) λόγο μου θυμίζει το κλίμα «συντροφικότητας», «μαχητικότητας» και «ηρωισμού» που αναδίνουν οι σχετικές αφηγήσεις βετεράνων της βέρμαχτ.
ΓιώργοςΜ said
10, 33 Από τα 17 μεν, δεν θα ψηφίσουν δε αν οι εκλογές πάνε καλοκαίρι, καθώς θα είναι στα νησιά και θα σερβίρουν καφέδες/καθαρίζουν ξαπλώστρες/…/…, κι έτσι το αποτέλεσμα θα καθοριστεί (πάλι) από τα γερόντια που παρακολουθούν τους διάφορους ξεπλένηδες στα πλυντήρια των γνωστών επιφανών στυλοβατών της οικονομίας και της κοινωνίας μας…
43 Λου, νομίζω πως πχ η «Ζωή εν τάφω» παίρνει περισσότερο από 3 ώρες για να διαβαστεί. Στις γενιές της εποποιίας του Ράμπο και των συν αυτώ, που δεν έχουν από πρώτο ή δεύτερο χέρι άποψη περί πολέμου, καλό είναι να υπάρχει αντίβαρο.
Δύτης των νιπτήρων said
44 Αυτό που λες είναι η γαλλική ταινία που είδα. Η Αποκάλυψη είναι ένας μύθος, σαν τέτοιο πρέπει να τη δεις. Εννοώ μύθος όπως μυθολογία, ή παραβολή.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
43τέλος# Είναι σαν το ανέκδοτο που πάει ο άλλος στον οδοντίατρο να του βγάλει το σάπιο δόντι.
Αφού ο σκιτζής του βγάζει πρώτα κατά λάθος ένα γερό, του λέει «Να, έτσι δούλευαν οι οδοντίατροι πριν από εκατό χρόνια». Μετά το δεύτερο γερό του λέει «Έτσι δουλεύει ο συνάδελφος απέναντι», κι όταν με τα πολλά του βγάζει το σκάρτο, «Ορίστε! Έτσι δουλεύω εγώ!».
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
46# Αυτό που λέω είναι πως η ωμότητα των πολεμικών σκηνών δεν αντιστοιχεί σε μια αντίστοιχη ωμότητα αυτοκριτικής/ομολογίας. Μια χαρά περάσαμε από το κόλπο στον Κόλπο του Τονκίνου στο κόλπο με τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής στον Κόλπο.
Costas Papathanasiou said
”Έζησα όλη μου τη ζωή στη σκιά του αλλά δεν πρόλαβα τον νονό μου ζωντανό’’.(…)
[Όμως η νεαρή Κατερίνα είχε την τύχη να αναπτύξει μια σημαντική σχέση με τον νονό της μέσω της αλληλογραφίας, ενώ ο Καζαντζάκης ήταν αυτός που την έσπρωξε στον δρόμο της ποίησης καθώς ενθουσιάστηκε τόσο με το πρώτο της ποίημα “Η μοναξιά” που το έστειλε ο ίδιος για δημοσίευση σε φιλολογικό περιοδικό.](…)
Σε μια από τις συμβουλές του ο Καζαντζάκης μού ‘λεγε: «Κλωσσοπούλι του Παρνασσού μη με ντροπιάσεις»(…)
(ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ: “Ο νονός μου, ο Νίκος Καζαντζάκης”
-“ΠΑΤΡΙΣ” Ιούλ 31, 2017, https://www.patris.gr/2017/07/31/katerina-angelaki-rouk-o-nonos-mou-o-nikos-kazantzakis/ )
sarant said
49 Βρε τι μαθαίνει κανείς!
Κιγκέρι said
Οι Καβακλιώτες – και φαντάζομαι και οι άλλοι Ανατολικορωμυλιώτες – νούνο (και νούνα) λένε και τον κουμπάρο που στεφανώνει. Στο Αιγίνιο Πιερίας, όπου έζησε κάποια χρόνια, η μητέρα μου άκουσε τους καλεσμένους του κουμπάρου στο γάμο να φέρουν τον επίσημο τίτλο «τ’ νούνου το κωλί»:
– Εσείς είστε απ’ τον γαμπρό ή απ’ τη νύφη;
– Είμαστε τ’ νούνου το κωλί!
Costas Papathanasiou said
[…]— Νονά των άσπρων μου πουλιών
Γοργόνα Ευαγγελίστρα μου!
Tί μπάλες θαλασσιά γαρούφαλα ρίχνουν στο μόλο τα κανόνια σου
Πόσες αρμάδες κοχυλιών βουλιάζουνε οι φωτιές σου
Και πώς λυγάς τις φοινικιές όταν τρελαίνεται ο γαρμπής
Και σούρνει άμμους και βότσαλα! […]
(Οδυσσέας Ελύτης -“XI. Ναυτάκι του περιβολιού” «Ήλιος ο πρώτος»,1943)
loukretia50 said
45 β΄- Γιώργο μ’ !
‘Αλλο η λογοτεχνία και η ιστορική έρευνα – με όση αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρξει, κι άλλο η δύναμη της εικόνας.
Επηρεάζει διαφορετικά και κατευθύνει τη σκέψη σε μονοπάτια που δεν είναι εύκολο να ελέγξεις.
Η διαρκής εξοικείωση με ταινίες και βιντεοπαιχνίδια που δείχνουν μια «ηρωική» διάσταση του πολέμου και περνούν μπερδεμένα μηνύματα, ενώ «εξηγούν» – δηλ. ξεπλένουν ή προσπερνούν – τη δήθεν αναγκαιότητα, εξυπηρετεί συνήθως άλλους σκοπούς.
Οι «νονοί» τους βαφτίζουν με πολλά ονόματα.
Καταλαβαίνω ότι φαίνεται υπεραπλουστευτική η άποψή μου, αλλά πιστεύω ότι οι μεν στρατόκαυλοι ενθουσιάζονται και φαντασιώνονται ηρωικά κατορθώματα, αυτοί που κινούν τα νήματα καθόλου δεν επηρεάζονται, ενώ όσοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική και ανθρωπιά δεν έχουν ανάγκη σπλατεριές που δεν είναι παραμύθια.
Αντίθετα βρίσκω πολύ χρήσιμα τα ντοκυμανταίρ με αυθεντικό υλικό, έστω δραματοποιημένο, για γεγονότα που θάπρεπε να μας διδάσκουν πολλά, έστω κι αν δεν…
πχ σχετικά με το Ολοκαύτωμα ή η δουλειά του Ken Burns για Vetnam, Civil war και άλλα.
Ναι, υπάρχουν αντιπολεμικές ταινίες, αλλά δεν εστιάζουν στα χαρακώματα και δεν είναι μπλοκμπάστερ ούτε ανεβάζουν την αδρεναλίνη.
Pedis said
# 46 – Δύτη, μιλάμε για άλλη ταινία μου φαίνεται … 🤣
# 48 – Έτσι.
Ωμότητα, άλλωστε, και μάλιστα με πολύ πετυχημένο ρεαλισμό της μάχης έχουν και τα πρώτα λεπτά της σπιλμπεργκιανής αηδίας του «Στρατιώτη Ράιαν» … Σόου γουάτ;
Η «Αποκάλυψη» του Κόππολα, στην ιδεολογική της διάσταση, όχι από τεχνική πλευρά μην παρεξηγηθώ, (η αισθητική της είναι παράδειγμα χολλυγουντιανού σπινόφ) είναι ολοφάνερα, τουλάχιστον για μένα, βρωμιάρα. Την πρώτη φορά που την είδα, έχοντας υπόψη μου τις θετικές (αριστερές, κούνια που τις κούναγε) κριτικές περί μηνύματος και τα ρέστα, προβληματίστηκα. Σκέφτηκα, αρχικά, ότι δεν είχα συνδέσει σωστά στη μνήμη μου τις κριτικές με την ταινία που είχα δει … 🤪
ΑΡΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ said
Ο νονός, σύμφωνα με την εκκλησία, θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του παιδιού και έχει καθήκον την κατήχηση του στον χριστιανισμό.
ΑΡΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ said
Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, όταν το παιδί σκόνταφτε και έπεφτε συχνά, εκαλείτο ο νονός του να του φέρει ένα κουλούρι επί τρία Σάββατα.
Γιατί ο νονός, γιατί κουλούρι, γιατί Σάββατο, άγνωστο. Όπως άγνωστη και η αποτελεσματικότητά του.
sarant said
51 Μήπως «κολί»; Κάτι τουρκικό θάναι αυτό για «μέρος».
Theo said
Να πω κι εγώ την αποψάρα μου:
Η «Αποκάλυψη» είναι δυνατή ταινία κι αντιπολεμική, όπως και το βιβλίο του Κόνραντ από το οποίο πήρε την αφορμή είναι δυνατό κι αντιιμπεριαλιστικό με τον τρόπο του, αν και συμφωνώ με το #29 για τα εκατομμύρια των νεκρών και σακατεμένων βιετναμέζων και τη φαρμακωμένη γη τους. Και θα ‘θελα να έβλεπα μια τέτοια ταινία.
Τον «Νονό» δεν τον έχω δει κι ούτε έχω καμιά διάθεση να τον δω. Κι απ’ όσα έχω πληροφορηθεί σχετικά, συμφωνώ ως προς αυτόν με τον Πέδη.
Theo said
Όσο για τον ανάδοχο/νονό, τα είπε ο κ. Γαβριηλίδης στο #55.
Νέο Kid said
58. Άμα δεν έχεις δει «Νονό» ρε φίλε , δεν έχεις δει σινεμά! Πλάκα μας κάνεις;;
(Άκου δεν έχει δει Νονό!! Σε λίγο θα μας πεις ότι δεν έχεις δει και Φώσκολο να πούμε…)
ΣΠ said
53τέλος
Συμφωνώ. Παράδειγμα αντιπολεμικής ταινίας: https://www.imdb.com/title/tt0067277/
Κιγκέρι said
57: Α, λες; Εγώ το καταλαβαίνω η ουρά.
ΓιώργοςΜ said
60 Ε, μα! The sum of all wisdom! 😛
Costas X said
«Η ζωή του χωριού» του Κων.Θεοτόκη
«Έπαθε, ό,τι της έπρεπε. Αλλά στεφάνι ποτέ της δε θα γνωρίσει. Θα ζήσει για πάντα στην αμαρτία. Ο Σπύρος ο Στράτης το ξέρει και μου το ’πε, τους εβάφτισε ένας νούνος, και θα το μολοήσει, γιατί είναι χριστιανός καλός και φοβάται τον αφορεσμό της εκκλησίας».
https://el.orthodoxwiki.org/%CE%92%CE%AC%CF%80%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1
«Ο ανάδοχος δύναται να βαπτίσει περισσότερα από δύο άτομα, απαγορεύεται όμως αυστηρώς να είναι διαφορετικού φύλλου, αφού λόγω της πνευματικής συγγένειας δημιουργείται κώλυμα γάμου.»
Λάμπας said
«Νόνα» η γιαγιά, και στη Γορτυνία.
Η «Αποκάλυψη» δεν είναι μια ταινία για το Βιετνάμ. Ο Κόπολα χρησιμοποίησε -για ευνόητους λόγους- τον πόλεμο του Βιετνάμ σαν σκηνικό, για να μεταφέρει στην οθόνη ένα από τα πιο πολυσυζητημένα βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κάνοντας, εννοείται, όλες τις απαραίτητες «νοθείες» και παραχωρήσεις, ώστε να πετύχει την αποδοχή της ταινίας από το αμερικανικό κινηματογραφικό κατεστημένο (στο μονόλογο του Κουρτς, για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι οι Βιετκόγκ ακρωτηρίαζαν τα παιδιά που είχαν εμβολιάσει οι Αμερικάνοι, κόβοντάς τους το εμβολιασμένο χέρι). Κατά τη γνώμη μου, τα κατάφερε περίφημα. Η ταινία δεν είναι μεγαλούργημα μόνο από αισθητική άποψη. Διαθέτει, στο ακέραιο, την ατμόσφαιρα (Στοράρο!) και το φιλοσοφικό\υπαρξιακό βάθος του βιβλίου.
Επιτέλους μιλάμε για σινεμά!
ΥΓ Μου κάνει εντύπωση πάντως η καταγγελία της ωμότητας του Κόπολα, τη στιγμή που έχουμε αποθεώσει τον Οικονομίδη…
ΓιώργοςΜ said
Εντωμεταξύ ένα δυσάρεστο ως μακάβριο νέο που δυστυχώς μου μοιάζει κάπως σχετικό με το σημερινό θέμα.
https://www.news247.gr/koinonia/nekros-se-trochaio-o-dieythyntis-kykloforias-toy-ose.9986621.html
Ελπίζω να είναι μόνο η ανάγκη να βλέπουμε συνωμοσίες παντού, και μάλλον έτσι είναι, αλλά πάλι ο συνειρμός αυτόματος…
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Να, Δύτα μου, εδώ δύο γάλλοι που μίλησαν για κάποια πράγματα που οι αμερικάνοι αποσιώπησαν τελείως. Κλωβοί τίγρεων και άλλα ωραία.
https://www.cultura.com/p-rescapes-des-bagnes-de-saigon-nous-accusons-3387352.html
Κάπου το έχω στα ελληνικά αλλά τρέχα γύρευε.
ΣΠ said
Ο Κόππολα σκόπευε να γυρίσει και τέταρτη ταινία, The Godfather: Part IV, αλλά ο Μάριο Πούζο πέθανε και η ιδέα εγκαταλείφθηκε.
https://collider.com/the-godfather-part-iv-what-happened/
Theo said
@60:
Αν δεν έχεις δει Ταρκόφσκι, Κουροσάβα, Κισλόφσκι, δεν έχεις δει σινεμά. Όσο, για τα ενδοοικογενειακά των μαφιόζων, δε νομίζω πως χάνω κάτι αν δεν τα δω.
@67:
Υπάρχει κι ένα κάπως πρόσφατο ντοκιμαντέρ για ένα χωριό του Νότιου Βιετνάμ, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο, που οι κάτοικοί του έζησαν για δεκαετίες σε υπόγεια τούνελ, λόγω των συνεχών βομβαρδισμών, αλλά δεν θυμάμαι τον τίτλο του.
Πάνος με πεζά said
Να θυμίσουμε και το παλιό αστικό «έθιμο», τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία 50-60, νονός στο πρώτο παιδί συνήθως γινόταν ο κουμπάρος. Με το που δεχόταν να σε παντρέψει δηλαδή, αναλάμβανε να βαφτίσει και το πρώτο σου παιδί.
Στα σημερινά χρόνια της οικονομικής κρίσης, νονούς βλέπουμε συχνότατα τους θείους των παιδιών (αδέρφια γαμπρού ή νύφης), ενώ έχει παρατηρηθεί ακόμα και η περίπτωση της γιαγιάς, που το κάνει λέει, για να την αποκαλεί το παιδί «νονά», λέξη που δεν προδηλώνει ηλικία… Γενικώς, κι επειδή αρκετός κόσμος πια δεδηλωμένα δεν πιστεύει στη θρησκεία, το πρόβλημα μεταφέρθηκε αυτόματα στην εύρεση νονού…
Μαγδαληνή said
64. Δεν τό’ ξερα πως λέγεται και επίσημα, αυτό του να βαφτίζεις παιδιά του ίδιου φύλου. Νόμιζα πως είναι έθιμο. Έτσι έχω βαφτίσει τρεις κοριτσάρες! και αρνήθηκα ένα αγόρι σε φίλη που παρεξηγήθηκε… (και δίκιο είχε, γιατί δικαιολογία ήταν…).
61. Τό’ χουμε ξαναπεί νομίζω, η καλύτερη αντιπολεμική ταινία είναι «Τα μανταρίνια» . Αντιγράφω από το Cinobo, που την έχει στο μόνιμο υλικό του.
» Ο Γεωργιανός σκηνοθέτης Ζάζα Ουρουσάντζε υπογράφει ένα λιτό, χαμηλόφωνο και συγκινητικό αντιπολεμικό δράμα που υπενθυμίζει όλα αυτά που ενώνουν και χωρίζουν τους ανθρώπους, ακόμα και σε μια ένοπλη σύρραξη. Αναπάντεχη, όσο και δίκαιη υποψηφιότητα για το ξενόγλωσσο Όσκαρ το 2015″.
Δύτης των νιπτήρων said
Εντάξει παιδιά, οκέι, αν έχει βγάλει κάτι καλό η Αμέρικα είναι η τζαζ και το σινεμά του ’70, αν θέλετε να το πετάξουμε κι αυτό αλλά εγώ νομίζω ότι, τουλάχιστον, υπερβάλλετε.
Νέο Kid said
69. 60. Έχω δει κι απ τα 3 αυτά ( εντάξει. Ο Κουροσάββας κορυφή! Κι έχω αντέξει ολόκληρες τις βαρκάδες του Ταρκόφσκι,ε!) αλλά εδώ μιλάμε για ταινιάρες με Μπράντο, Πατσίνο , Ντενίρο , Κάαν και Ντυβάλ ρε φίλε! Χώρια τα b names που είναι ηθοποιάρες όλες και όλοι να πούμε! Να δεις τον Νονό 1 και 2. Αν πρέπει να δεις μόνο ένα , δες το 2!
Νέο Kid said
Η καλύτερη αντιπολεμική ταινία είναι το Troy με τον Μπραντ Πητ σε ρόλο Αχιλλέα .
Δεύτερη το ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο , περσινή ταινία.
Πέπε said
13, 35 κ.ά.
Ναι, ο νονός έρχεται με δώρα. Είναι πιο ψηλός βέβαια από το μικρό παιδάκι, οπότε κατά τεκμήριο με το που ακούγεται «ο νονός!» το παιδάκι θα πρέπει να κοιτάξει ψηλά, όπως άλλωστε το υπαινίχθηκε ήδη ο Κ. Παπαθανασίου, πράγμα που του διευκολύνει (;) την ανάσα και το ξέπνιγμα.
_______________
Αλλού νο(υ)νός είναι και ο καθαυτό κουμπάρος: στον γάμο τους με κάλεσαν, νουνός να στεφανώσω.
Theo said
@64, 71α:
Νομίζω πως αυτό που παραπέμπει ο λίκνος του #64 δεν ισχύει καθολικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι η άποψη ενός κανονολόγου που προσωπικά, μια και τον έχω δει κι αλλού να σφάλλει, δεν τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Και μάλλον ο εν λόγω βασίζεται σε κάποιες τοπικές συνήθειες κι όχι σε ό,τι ισχύει καθολικά. Γιατί δεν έχω ακούσει να απαιτείται από τον ανάδοχο πριν από τη βάπτιση να δηλώσει ότι δεν έχει βαφτίσει πρόσωπα του άλλου φύλου. Άλλο αυτό, κι άλλο αν επιτρέπεται ο γάμος δύο βαφτισιμιών του ίδιου ανάδοχου.
Γενικότερα πάντως, επειδή έχω και φίλο καθηγητή του Κανονικού Δικαίου και ξέρω τι τραβάει, μπορώ να πω πως αυτό είναι ένα ακανθώδες πεδίο.
Theo said
@71:
Καλή έως πολύ καλή ταινία «Τα μανταρίνια», αλλ’ ο Ουρουσάτζε δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποιους γίγαντες του σινεμά.
@73:
Ευχαριστώ. Θα σκεφτώ την πρότασή σου.
Λάμπας said
Η καλύτερη αντιπολεμική ταινία που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό είναι το «Σταυροί στο μέτωπο». Δεν έχω δει όμως τον «Τζόνι».
plintirio said
Το θηλυκό του σάντολος είναι σάντολα και χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, τουλάχιστον στη κεντρική Κρήτη.
Pedis said
# 72 – Δεν κατάλαβα, τι δουλειά έχει η τζαζ, ω ρε Δύτη;
Από τη μεριά μου έθιξα τον «Νονό» που πλασάρει τους μαφιόζους με τις αξίες της οικογένειας, της τιμής, του τσαμπουκά και της δράσης και συνολικά κάνει λάιφ στάιλ το οργανωμένο έγκλημα, και την «Αποκάλυψη» που δεν είναι αντιπολεμική ταινία αλλά, εκτός αρκετών άλλων, λανσάρισμα ενός αγνού και έντιμου πατριωτικού μιλιταρισμού με αρχές.
Για το εμπορικό αμερικάνικο σινεμά των σέβεντιζ, γενικά, δεν παρατήρησα πως μίλησε κανείς.
Α, με την ευκαιρία, προς όλους/ες: αντισυστημική ταινία ο «Κόνδωρ»; 😎
Λάμπας said
80. Για την ταινία «Οι τρεις μέρες του κόνδορα» μιλάμε;
Spiridione said
Θα συμφωνήσω με τον Δύτη για το αμερικάνικο σινεμά του ’70.
Έτσι, για ιστορικούς λόγους, η κριτική του Δανίκα στον Ριζοσπάστη για την Αποκάλυψη (σελ. 4).
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=13&db=11&da=1979
Για τον Νονό κάποια πράγματα
The film’s director, Francis Ford Coppola, had intended The Godfather to be an indictment of American society as he envisioned the story of the Corleones to be a metaphor for what he saw as the underhanded methods of American big business and of the U.S. government. Coppola envisioned the moral degeneration of Michael Corleone as a metaphor for what he perceived as the moral degeneration of America, saying: «Like America, Michael began as a clean, brilliant young man endowed with incredible resources and believing in a humanistic idealism. Like America, Michael was the child of an older system, a child of Europe. Like America, Michael was an innocent who tried to correct the ills and injustices of his progenitors. But then he got blood on his hands. He lied to himself and to others about what he was doing and why. And so he became not only a mirror image of what he’d come from, but worse». Brando also expressed his agreement with the film’s message, saying: «The story is about the corporate mind because the Mafia is the best example of capitalists we have. The key phrase in the story is…’just business, nothing personal’. When I read that, McNamara, Johnson, and Rusk just flashed by my eyes».
https://en.wikipedia.org/wiki/Mafia_film#CITEREFSantopietro2012
sarant said
Ευχαριστώ πολύ για τα νεότερα!
76 Τελικά δεν κατάλαβα αν υπαρχει κώλυμα στον γάμο δυο βαφτισιμιών του ίδιου αναδόχου
Κιγκέρι said
Πάμε, νονέ, να φύγουμε, προτού να μας το πούνε
ενύσταξαν τα νιόγαμπρα, θέλουν να κοιμηθούνε…
Στο 1.15’:
Δύτης των νιπτήρων said
80 Δεν με κατάλαβες, δεν σε κατάλαβα. Λέω η Αμερική έχει βγάλει δυο καλά πράγματα, το ένα είναι το σινεμά του ’70 με προεξάρχοντα τον Κόπολα. Αυτά που γράφεις για τις δυο ταινίες δεν τα καταλαβαίνω καθόλου, δηλαδή απορώ πού τα βλέπεις.
Τέλος πάντων στα κινηματογραφικά το θυμάμαι από παλιά πως δεν θα συνεννοηθούμε. Πού να σου πω ότι μ’ αρέσει κι ο Σπίλμπεργκ! 🙂
Theo said
@83:
Μάλλον υπάρχει, αλλά και δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά ούτε περπατώ στ’ αγκάθια, όπως έγραψα
sarant said
84 Eδώ, κουμπάρος
86 Οκ 🙂
Pedis said
# 81 – Γιες σέρ!
# 82 – Α, ο μετρ. Ο Δανίκας ✊ (με στροφή της παλάμης του εμότικου κατά 90 μοίρες). Πώς την πατούσαν κι οι κνίτες στο σινεμά, σαν χαζά αμερικανάκια …
# 85 – Όλα τα κουβεντιάζω. Αλλά, υπάρχουν και όρια. 😬
Δύτης των νιπτήρων said
Ο Δανίκας όσο έγραφε στο Ριζοσπάστη (και λίγο αργότερα) είχε καλό γούστο ή τέλος πάντων ταυτιζόταν με το δικό μου.* (Ήταν η εποχή που διάβαζα πιο πολλές κριτικές απ’ όσες έβλεπα ταινίες…)
*Μήπως, βέβαια, απλά διαμόρφωσε το γούστο μου επειδή τον διάβαζα; Παίζει κι αυτό.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Στην Κρήτη είναι σάντολος/σάντολα ο νονός και η νονά και συντεκνιά το μυστήριο. Κουμπαριά, στο γάμο.
Τα βαφτιστήρια του ίδιου νονού λέγονται συναδέρφια. Συναδερφός/ή και εθιμικά δεν παντρεύονται, Ομως προ λίγου καιρού, πολύ λίγου, μπήκε πάλι το θέμα και η Μαρία ανάρτησε το θεσμικό περί τούτου πλαίσιο της Εκκλησίας, το οποίον ρητά λέει ΔΕΝ υπάρχει κώλυμα.
Εντούτοις, η λαϊκή παράδοση δεν το επιτρέπει:
Ανάθεμα τη μάνα σου
κι εμένα τη δική μου
που κάμανε τη συντεκνιά
κι είσαι συναδερφή μου.
Κι εγώ τους ανάλογους παλιούς, όταν μιλήσω σάντολους θα τους πω. Λέμεδ σαντόλους και τους νονούς των αδερφιών και γενικά το σόι των νονών.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
35 Όπως λέει και ο Μικ,(ωχ μέχρι να ρθω σπίτι-γράφτηκε ήδη κι ο σάντολος-σόρι) στα έθιμα της Κρήτης, το όνομα του (μέλλοντος) νεοφώτιστου (για να γράψω ακόμη μια …περιβαφτιστική λέξη) είναι επιλογής του νονού -μέχρι παρεξηγήσεως- άσχετο αν ο ίδιος συνήθως γνωρίζει την επιθυμία των γονιών.
Έχουν συμβεί πολλές … αλλαξονομίες απάνω από την κολυμπήθρα-με συνέπειες ή όχι 🙂
dimopal said
άσχετο αλλά είναι ένα μαθηματικό πρόβλημα.Στο μυθιστόρημα της camilla Lackberg , «το κουτί » ( jookebooks) αναφέρετε ένα αίνιγμα για μία ομάδα ατόμων που θέλουν να αυτοκτονήσουν αλλά δεν τους το επιτρέπεις ξέρω γω θρησκείες και είναι όλοι σε κύκλο . Κάποιος είναι ο αριθμός 1 και κάθε ένας μπορεί να σκοτώνει τον αριστερό του χτυπώντας μόνο μία φορά όταν έρθει η σειρά του και εννοείται ότι είναι ζωντανός. Στο τέλος μένει κάποιος ζωντανός .Ποια είναι η θέση του τελευταίου μάγκα ζωντανού ;
Για παράδειγμα αν στον κύκλο είναι 19 άτομα ο έβδομος θα ζήσει. Περιμένω αλγόριθμο δέκτη και η επαγωγή. Λέμε τώρα….
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Και έχουμε τη θυμοσοφική ρήση
«ο κουζουλός σάντολος βγάνει τ΄όνομά ντου», καθότι συνέβαινε κι αυτό 🙂
Λάμπας said
80 και 88. Πάνε χρόνια που την είδα. Αν τα θυμάμαι καλά, περιγράφει πολύ ρεαλιστικά τη δράση των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών (τις διάφορες βρόμικες επιχειρήσεις, πραξικοπήματα κ.λπ). Αυτονόητα πράγματα για μας, καθόλου αυτονόητα όμως για το ευρύ αμερικάνικο κοινό. Πρωτότυπη επίσης, ως προς το ότι ο κεντρικός ήρωας, που μπαίνει στο στόχαστρο των υπηρεσιών, δεν είναι κάποιος εξωτερικός ή εσωτερικός εχθρός, αλλά κάποιος που ανήκει στον ίδιο μηχανισμό, εύρημα που επιτρέπει στον προβληματισμένο Αμερικάνο θεατή να ταυτιστεί ευκολότερα μαζί του. Από αυτήν την άποψη, σαφώς μπορεί να ενταχθεί στο προοδευτικό ρεύμα του 70. Μπορεί όμως και να μην τα θυμάμαι καλά.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Νενέ ήταν (μέχρι γιαγιάς) η μάνα, στα μέρη μου. Η νενέ σου και ο κύρης σου -οι δυο γονείς.
…
Για τον νονό, το βαφτιστήρι είναι φιλιότσος ή φιλιότσα.
…
χαχα, συμβαίνει κι αλλού 🙂
Άγριος καβγάς παππούδων για το όνομα
https://www.enikos.gr/society/achaia-agrios-kavgas-pappoudon-gia-to-onoma-diekopse-tin-vaptisi-tou-engonou-tous-efygan-apo-tin-ekklisia/1879440/
Δύτης των νιπτήρων said
94 κλπ Αντισυστημική μπορεί να μην είναι, με την έννοια ότι δεν φτάνει ξέρω γω στο αναλυτικό βάθος που θέλει κανείς και παραμένει στους διεφθαρμένους που έχουν καταλάβει το σύστημα. Αλλά τι πάει να πει; Είναι πολύ ωραία ταινία και, χαρακτηριστικά για το είδος που λέω εκείνη την εποχή, τελειώνει απαισιόδοξα (οι εφημερίδες δεν πρόκειται να δημοσιεύσουν τις αποκαλύψεις του Ρέντφορντ), κάτι που δεν θα γινόταν ποτέ σε φιλμ της εποχής μας.
Γιάννης Μαλλιαρός said
45 Οι 17άρηδες τρέχουν με φροντιστήρια κι οι 18άρηδες απ’ τη χαρά τους που τέλειωσαν τον λύκειο. Δεν έχουν μπει ακόμα στο να δουλεύουν (η μεγάλη πλειοψηφία).
Μαρία said
83, 86
Κανένα. Το έχουμε ξανασυζητήσει. Έχω βαφτίσει 2 κορίτσια κι ένα αγόρι, όλα ξαδερφάκια μου.
https://pantonios.gr/index.php/odigies-telesis-ieron-mystirion/7156-kolymata-gamou
Βάπτισμα (πνευματική συγγένεια)
Κωλύεται ο Γάμος του αναδόχου μετά του αναδεκτού, του πατρός η της μητρός αυτού και τανάπαλιν. Το κώλυμα τούτο αναφέρει ο ΝΓ (53ος) Κανών της Πενθέκτης εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου, και η απαγόρευση συνάψεως Γάμου μεταξύ πνευματικών συγγενών επεκτείνεται μέχρι και του δευτέρου βαθμού, δηλαδή μέχρι του πατέρα η της μητέρας του η της αναδέκτου.
Δεν λογίζονται πνευματικοί αδελφοί κατά το νόημα του κανόνος εκείνοι που έχουν κοινό ανάδοχο.
aerosol said
Τα γούστα είναι διαφορετικά, όπως είμαστε διαφορετικοί όλοι μας. Όμως απορώ με την απόλυτη και ισοπεδωτική αντιμετώπιση έργων τέχνης που… τέλος πάντων, έχουν θεωρηθεί αριστουργήματα από τους περισσότερους λάτρεις και γνώστες του σινεμά, και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών. Μπορεί να μην συμφωνούμε αλλά δεν είναι όλοι ηλίθιοι. Ουσιαστικά, αν κάποιος βλέπει στο Νονό ηρωοποίηση της μαφιόζικης βίας και στη Αποκάλυψη Τώρα ξέπλυμα του μιλιταρισμού (ας πούμε), δεν κατάλαβε τις ταινίες αυτές και τι πραγματεύονται. Δεν βρίσκω σοβαρή την ανάγκη να παρουσιάζουμε το υποκειμενικό σαν αντικειμενικό. Δε μου αρέσουν οι μπάμιες αλλά είναι πρόβλημα να εξηγήσω σε όσους τις αγαπούν πως δήθεν αντικειμενικά είναι ένα άθλιο λαχανικό, και τους αρέσει γιατί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα. Μένω στο ότι δεν αρέσουν σε μένα αλλά κάτι θα ξέρει η ανθρωπότητα που τις τρώει εδώ και χιλιετηρίδες.
#43 & 53
Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά εδώ διαφωνούμε καθέτως (και οριζοντίως). Καταρχάς, δεν «πρέπει» τίποτα, οπότε δεν καταλαβαίνω ακριβώς την ερώτηση/αντίδραση. Μπορούμε να αποφεύγουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν, κι αν κάτι φτάσει ως εμάς δεν είναι και δραματικό. Είναι λίγο σαν να αναρωτιέσαι πως τολμούν να υπάρχουν εφόσον δεν σε ευχαριστούν. Το τι είναι φρίκη στην τέχνη είναι πολύ σχετικό. Με κάποια έννοια, οτιδήποτε μιλά για τη σκοτεινή μας πλευρά, τα δυσάρεστα συναισθήματά ή τις πράξεις μας, είναι «φρίκη». Η Τέχνη είναι «φρίκη» και την αποζητούμε γιατί φέρνει απολαυστική ίαση από την φρίκη της ζωής -καμιά φορά και λίγη αυτογνωσία για την δική μας φρίκη. Είναι περίεργο να καυτηριάζουμε ένα είδος «φρίκης» που δεν χωνεύουμε ενώ δεν βρίσκουμε τίποτα μεμπτό σε άλλα είδη που μας αρέσουν.
[Προσωπικά, έχω ακούσει αρκετές φορές σχόλια για κάποια πράγματα που μ’ αρέσουν. Αλλά νομίζω ως τώρα δεν είχα ακούσει πως ίσως δεν έχω ίχνος λογικής και ανθρωπιάς. Μερσί! Πάντως δεν εγείρει κάποια φρίκη το να θεωρούμε υπέρτατο κριτή το γούστο μας, σε σημείο να περιγράφουμε σχεδόν ως υπάνθρωπους κάποιους με άλλο γούστο; 😉 ]
#69
Εδώ τα ενδοοικογενειακά κάτι εκφυλισμένων οικογενειών, ασύδοτων φονιάδων, αιμομικτών και υβριστών, πάει και τα βλέπει ο κόσμος στην Επίδαυρο!
#78
Αριστούργημα ο Σταυροί. Το Τζόνι… είναι σπουδαίο, να το δεις! Αλλά νομίζω είναι ταινία που τη βλέπεις μόνο μια φορά. Σου κάνει πράγματα που δεν θες να σου κάνουν συχνά.
[Μόλις θυμήθηκα και το Τα Όμορφα Χωριά Όμορφα Καίγονται. Έχει ψιλοξεχαστεί αλλά ήταν καλό.]
Νέο Kid said
92. Αυτό είναι του «πρόβλημα του Φλάβιος Ιώσσηπου (ελπίζω να το έχω γράψει σωστά…) ή βαρβαριστί Josephus problem για Ν=19 και κ=2.
Για 19 άτομα σωζεται οντως ο 7.
https://www.geogebra.org/m/ExvvrBbR
Νέο Kid said
100. Του Φλάβιου Ιώσηπου… διάολε!
ΓΤ said
@100 Kid
Αξέχαστη κάποτε μια μεταφρασάρα όπου ο Ιώσηπος βγήκε στον αέρα ως Τζόζεφ…
Ελπίζουμε να μη ζήσουμε καμιά Καρδιά του Σκότους υπό Ιωσήπου Κορράδου._
Δύτης των νιπτήρων said
102 https://sarantakos.wordpress.com/2009/03/27/f-joseph/
ΓΤ said
Λεβέντες Κρήτης…
Σημειώνεται ότι ο μουσικός είναι ο λυράρης Τάσος Ρεράκης.
https://www.avgi.gr/koinonia/443494_synelifthisan-giatros-kai-moysikos-gia-tin-ypothesi-paidobiasmoy
La Caja Tonta said
Ουδέποτε υπήρξε κώλυμα γάμου μεταξύ αναδεκτών.
Σύμφωνα με το [καταργηθέν από το άρθρο 3 Νόμου 1250/1982 (ΦΕΚ 46 α’)] άρθρο 1361 ΑΚ: «Κωλύεται ὁ γάμος τοῦ ἀναδόχου μετὰ τοῦ ἀναδεκτοῦ ἢ τῆς μητρὸς αὐτοῦ.». Εδώ και σχεδόν 41 έτη, ούτε αυτό το κώλυμα υφίσταται.
ΓΤ said
@103 ΔτΝ
Τι είπες τώρα, Δύτα… Πολλά ευχαριστώ 🙂
Λάμπας said
99. Τις περισσότερες φορές όμως, η ωμότητα, η βιαιότητα, η φρίκη δε δικαιολογούνται δραματουργικά με κανέναν τρόπο. Προβάλλονται, απλώς για να προβληθούν. Να προκαλέσουν, να σοκάρουν, να συζητηθούν και εν τέλει να πουλήσουν. Και γι’ αυτό, απόλυτα φυσιολογικά, ενοχλούν. Θα γράψω εδώ για μια σχετικά πρόσφατη ταινία (2010), το σπουδαίο «Στην καρδιά του χειμώνα» της Ντέμπρα Γκράνικ. Η ηρωίδα και μαζί της ο θεατής, βυθίζονται στην πιο ασύλληπτη φρίκη. Προσωπικά όμως, δεν ενοχλήθηκα καθόλου, γιατί αυτή η καταβύθιση έρχεται απόλυτα φυσικά, σαν αναπόδραστη συνέπεια όσων αναγκάζονται να ζουν οι ήρωες και γιατί, ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την απερίγραπτη φρίκη, η σκηνοθέτρια φροντίζει να κρατήσει κάποιο φως αναμμένο, μια διέξοδο ανθρωπιάς. Αντίθετα μ΄ενοχλεί ο Οικονομίδης, που ανέλαβε να μας δείξει τα σκατά της κοινωνίας μας με τον τρόπο που το έκανε ο ηλίθιος συμμαθητής μας στο Γυμνάσιο: «Κοίτα μαλάκα σκατά, σκατά μαλάκα κοίτα, στη γωνία κοίτα μαλάκα σκατά κλπ κλπ.
sarant said
98-105 A μπράβο!
89 Είναι τέτοιο το κατάντημα του ΔΔ, που διερωτώμαι κι εγώ αν υπήρχαν σημάδια που δεν έβλεπα (και κάποια υπήρχαν).
Pedis said
# 94 – Εγώ την είδα ως εξής. Πατριώτες είναι κι ο καλός και οι «κακοί», κι ο Κόνδωρ που δηλώνει ότι δεν είναι πράκτορας, μια έξυπνη και πνευματική δουλειά κάνει … τι διάολο θέλουν από αυτόν;, όπως και οι υπόλοιποι της υπηρεσίας. Τη δουλειά τους κάνουν. Υπάρχουν κάποιοι που ξεφεύγουν … ε, δατ’ς λάιφ. Χρειάζεται και έλεγχος, π.χ. τέταρτη εξουσία, για να δουλέψουν σωστά οι θεσμοί, να αποφεύγονται οι υπερβολές από τον υπερβάλλοντα ζήλο. Υπάρχει, βέβαια, μια μερίς που αντιστέκεται. Δημοκράτη και ψαγμένε θεατή, θα βάλεις πλάτη να λειτουργήσει σωστότερα η Υπηρεσία ΜΑΣ; Παίζουμε παιχνίδια, δεν κάνουμε κάνα κακό. Επεμβάσεις σε ξένα κράτη; Εμείς;! Α παπαπά! Παιχνίδια, μόνο. Κι ό,τι κάνουμε είναι για το καλό των αμερικάνων. Για τον αμέρικαν γουέι οβ λάιφ. Αντίρρηση από τον Κόνδορα;
Και βέβαια για τη πλήρη διαπαιδαγώγηση του κινηματογραφικού κοινού στη βία προτείνεται η πρότυπη μορφή του επαγγελματία δολοφόνου και υπερστυλάτου Μαξ φον Σίντοφ. Άνετη ζωή κι εύκολη, χωρίς δεσμεύσεις, όχι πολλή δουλειά, ταξίδια, βλέπεις ξένους τόπους, κι έχεις πολύ χρόνο για φιλήσυχα χόμπυ.
Αλλά ο ήρως, υπάρχει μέσατζ εδώ! είναι Αμερικάνος και πατριώτης, δεν έλκεται από τα προνόμια της δουλειάς όταν του προτείνονται.
# 96 – Πολλά ευρήματα που επιταχύνουν τη δράση είναι φόλες. Στερεότυπο και αναμενόμενο, χολλυγουντοκινηματογραφικά εννοώ, αφαίρ. Και απίστευτο και χαζό και μην πω τίποτα άλλο για την γκόμενα που πέφτει από τη γοητεία του απαγωγέα της σε μισή μέρα. Παιδαριώδες σκηνικό του κέντρου ελέγχου και στήσιμο του υποτιθέμενου ηγετικού σταφ. Να γίνω πιο λεπτομερής ή αρκούν; 😃
Δύτης των νιπτήρων said
109 Είσαι η ψυχή του πάρτι όμως, σε φαντάζομαι σε παρέα που σκέφτεται να παραγγείλει πίτσα και να δει ταινία 🙂
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Πρώτη φορά νονός
https://www.eltube.gr/watch.php?vid=c57e47355
sarant said
111 Ναι μπράβο.
eva matenoglou (@evamaten) said
19, 29 κ.ε.
Κατανοώ το μένος, Χτήνε και Πέδη, αλλά εδώ μάλλον καίτε και τα χλωρά: η ταινία είναι κτγμ καθαρά αντιπολεμική- δεν ξέρω πού εντοπίζετε εσείς το ηρωικό στοιχείο- και αναδεικνύει την βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Αμερικανοί (όχι μόνο τα δεινά που υπέφεραν). Όσο για τους Βιετναμέζους -που δεν μπορεί, λογικά, να αποσιωπάται το δράμα τους!- είναι τα αδιαφιλονίκητα θύματα της ιστορίας αυτής. Εστιάζοντας στα δικά τους δεινά λέμε το αυτονόητο και το έργο γίνεται πολιτική καταγγελία και μόνο. Η διαφορά που κάνει ένα έργο «αντιπολεμικό» είναι η επικέντρωση στα δεινά όλων των εμπλεκόμενων – και του θύτη και του θύματος. Για να πετύχει αυτό και να μη γίνει ξέπλυμα (όπως γίνεται πολύ συχνά), θα πρέπει να αναδειχτεί ποιος είναι ο πραγματικός θύτης (πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό σύστημα) που ρίχνει στη μυλόπετρα «θύτες» και «θύματα». Με άλλα λόγια το αντιπολεμικό έργο δεν μπορεί να είναι πολιτικό κήρυγμα- μπορεί μόνο να αναδείξει τη βαρβαρότητα που τους συνθλίβει όλους (τους ανθρώπους και λαούς).
Για το Νονό έχεις δίκιο. Δεν την κρίνω από αισθητική άποψη, αλλά από ιδεολογική σκοπιά κατορθώνει, τελικά, αυτό που είπες Πέδη (τί να κάνουμε;)
aerosol said
#107
Δεν διαφωνώ καθόλου! Και δεν θεωρώ μονόδρομο ούτε την ρεαλιστική βία, ούτε την απεικόνιση της ωμότητας. Το πρόβλημα δεν είναι το εργαλείο που επιλέγει ο δημιουργός, το ζήτημα είναι τι κάνει μ’ αυτό. Είναι ακριβώς η συνολική καταδίκη ενός εργαλείου, αυτού καθαυτού, που για μένα είναι τελείως λανθασμένη.
Στον Οικονομίδη μ’ άρεσε. Το γιατί… Εκεί ίσως όντως μπαίνουμε σε θέματα γούστου και το πώς εκλαμβάνουμε τελείως προσωπικά (και, τελικά, αυθαίρετα) τα ίδια ερεθίσματα. Αλλά μου κόβει αρκετά να αναγνωρίζω πως είναι μια μανιέρα πολύ έντονη, που δύσκολα θα συστήσω σε άνθρωπο που δεν γνωρίζω καλά.
sarant said
113 Καλώς την!
xar said
@53 «όσοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική και ανθρωπιά δεν έχουν ανάγκη σπλατεριές που δεν είναι παραμύθια»
Δηλαδή αν μου αρέσει το Νοσφεράτου, ο Φρέντυ Κρούγκερ και ο Kάπταιν Αμέρικα, δεν αποκλείεται να έχω λίγη λογική και ανθρωπιά. Αν μου αρέσει όμως το Αποκάλυψη Τώρα, με τίποτα!
Βρίσκω την άποψη ολίγον τραβηγμένη, υποθέτω ότι δεν το εννοούσες έτσι.
Γενικά συμφωνώ με τον Αεροζόλ.
eva matenoglou (@evamaten) said
115
Καλησπέρα σε όλους και σε όλες! (τί ξεχασιάρα!🙂)
loukretia50 said
Νόμιζα ότι ήταν αυτονόητο, αλλά δεν!
Γράφω πιο γρήγορα απ΄τις σκέψεις μου!
Αναφέρθηκα σ΄αυτούς που διαθέτουν στοιχειώδη ανθρωπιά και λογική,
που απεχθάνονται πόλεμο/βασανιστήρια /βία ,
γενικά,
(εδώ πετσόκοψα κάτι για να μην πλατειάσω!)
ΧΩΡΙΣ να έχουν ανάγκη να το κάνουν εικόνα.(εδώ συμπεριλαμβάνω την αφεντιά μου!).
Δεν είχα καμιά πρόθεση να θίξω εκείνους που όχι μόνο αντέχουν, αλλά θέλουν να σχηματίσουν ολοκληρωμένη άποψη.
Είναι σαφέστερο τώρα?
eva matenoglou (@evamaten) said
113 (συμπλήρωση)
Για να είμαι πιο δίκαιη, όμως, θα παραθέσω και την αντίθετη άποψη. Εκφράστηκε για το έργο του Ντιξ, ενάντια στην άποψη για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του έργου του και τον λεγόμενο «μύθο της ερείπωσης» και του τραύματος :
«Μολονότι οι εικόνες θανάτου και αποσύνθεσης ματαιώνουν κάθε προσπάθεια καταφυγής στον ρομαντικό μύθο του πολέμου, η απέχθεια που προτίθενται να προκαλέσουν σε αυτούς που είναι άπειροι του πολέμου, επιβεβαιώνει την ανωτερότητα των πρώην στρατιωτών, οι οποίοι απέδειξαν ότι διέθεταν όλη αυτή τη δύναμη της θέλησης, που τους στήριξε μπροστά σε μια τόσο οδυνηρή εμπειρία. Επομένως, το βαθύτερο νόημα του έργου του Dix για την εποχή του δεν πρέπει να αναζητηθεί στην αναπαράσταση και την αφήγηση πολεμικών γεγονότων, αλλά στη διερεύνηση των συναισθηματικών αντιδράσεων που προκαλούσαν τόσο σε αυτούς που συμμετείχαν όσο και σε αυτούς που δεν συμμετείχαν σ’ αυτόν».
Paul Fox, Confronting Postwar Shame in Weimar Germany: Trauma, Heroism and the War Art of Otto Dix. Ανακτήθηκε από http://oaj.oxfordjournals.org
(από αδημοσίευτη εργασία μου)
Χαρούλα said
Άντε να ελαφρύνω λίγο το αντιπολεμικό

Και να αναφέρω και την ελληνικοποιημένη γαλλική φάρσα «Madame et son filleul», Ο Βαφτιστικός του Θ.Σακελλαρίδη
sarant said
120 Μπα, μίμηση γαλλικού ήταν;
aerosol said
#54
«Ωμότητα, άλλωστε, και μάλιστα με πολύ πετυχημένο ρεαλισμό της μάχης έχουν και τα πρώτα λεπτά της σπιλμπεργκιανής αηδίας του «Στρατιώτη Ράιαν» … Σόου γουάτ;»
Μου είναι κατανοητό πως το θεωρείς αηδία. Με το οποίο δεν θα μπορούσα να έχω ένσταση, όπως κι αν κρίνω εγώ την ταινία: δεν θα κουμαντάρει κανείς τι θα θεωρήσεις αηδία. Η ρητορική ερώτηση στο τέλος, όμως, θεωρεί αυταπόδεικτο και δεδομένο πως όντως είναι μια ταινία που γενικώς θεωρείται αηδία (οπότε απ’ όλους εξυπακούεται πως ο ρεαλισμός δεν την βοήθησε να μην είναι αηδία). Ε, χμ… Αυτό δεν ισχύει, είναι μια ταινία με πολλούς επαίνους. Όντως, δεν σου άρεσε η τανία. Φέρνεις μια τελείως υποκειμενική κρίση ως δήθεν λογικό στήριγμα μιας άλλης υποκειμενικής κρίσης;
dimopal said
92# ΔΊΝΩ ΤΗΝ ΑΠΆΝΗΣΗ
αν ας πούμε ήταν οι άνθρωποι 25 τότε θα χρησιμοποιούσαμε τον εξής αλγόριθμο για να βρούμε ποιος αριθμός μένει ζωντανός:
1. Βρίσκουμε την αμέσως προηγούμενη δύναμη του 2. 16 < 25 < 32. Οπότε στην περίπτωση μας η αμέσως μικρότερη δύναμη του 2 είναι το 16.
2. Βρες τη διαφορά της εν λόγω δύναμης του 2 με τον αριθμό μας. Στην προκειμένη περίπτωση: 25-16 = 9
3. Η λύση δίνεται από τον παρακάτω τύπο:
2*y + 1, όπου y η διαφορά που υπολογίσαμε στο προηγούμενο βήμα. Δηλαδή στην περίπτωση μας, θα μείνει ζωντανό το νούμερο, 2*9+1= 19.
Θυμάμαι οτι τα γουστάρατε αυτά…Στην κλινική ..Κάτι τρελοί που λέγαν ανέκδοτα..
Και ο νέος..
dimopal said
καληνύχτα
sarant said
92-123 Περιέργως, άλλοτε πιάνουν αυτά τα μαθηματικά, εννοώ ότι τα προσέχουν πολλοί, κι άλλοτε περνάνε απαρατήρητα. Την άλλη φορά 🙂
Pedis said
# 113 α – Δεκτό, μα φοβάμαι ότι μαζί με τον Δύτη έχουμε δει τρεις διαφορετικές ταινίες … 😁 χωρίς να υπολογίζω και την αντιμπεριαλιστική διάσταση που αναφέρθηκε κάποια στιγμή.
# 122 και πριν – Αεροζόλ, θες να γράφεις εσύ τα σχόλιά μου για τις ταινίες που σ’ αρέσουν πολύ; 🤣
aerosol said
#126
Ευχαρίστως, αλλά θα σου στοιχίσει κάτι παραπάνω!
Pedis said
# 127 – Ευχαρίστως αλλά μόνο για τα σχόλια που θα «μου» απαντάς.
ΛΑΜΠΡΟΣ said
Oι άνθρωποι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, σκέφτονται, λειτουργούν κι αποφασίζουν κατά βάσιν συναισθηματικά κι όχι λογικά. Ίσως γιατί η λογική αναπτύχθηκε πολύ πρόσφατα, ίσως για άλλους, πιο πεζούς λόγους.😊
Το βέβαιο, είναι πως χωρίς συναισθηματική και λογική ισορροπία, ρέπουν προς την ακλόνητη πίστη, κι αυτή μετά, είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει, πίστη μέχρι θανάτου.
Το ποιός κερδίζει από αυτό, είναι άλλο θέμα.😊
eva matenoglou (@evamaten) said
107,118 (Λάμπα και Λου)
(Για την «ανυπόφορη εικόνα» και τη δύναμή της- αλλά και την αδυναμία της)
Οι εικόνες λειτουργούν διαμεσολαβητικά, μέσω του συμβολισμού και της μεταφοράς, καθιστώντας οικείο το ανοίκειο, το οποίο εισβάλλει στη σφαίρα της προσωπικής μας εμπειρίας, και γίνεται αυτό που η Σούζαν Σόνταγκ θα χαρακτήριζε «ενθύμηση θανάτου» (memento mori). Στο έργο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων», παίρνοντας αποστάσεις από την άποψη για την «κοινωνία του θεάματος», που είχε διατυπώσει προηγουμένως (και που έκτοτε αποτέλεσε κοινό τόπο), σύμφωνα με την οποία η υπερβολική και επαναλαμβανόμενη έκθεση σε φρικιαστικές εικόνες αμβλύνει την ευαισθησία μας και την ικανότητα αισθητικής και, κυρίως, πολιτικής απόκρισής μας σε αυτές, υποστήριξε ότι υπάρχουν εικόνες που συγκινούν ακόμα: «Κάποιες φωτογραφίες-εμβλήματα του πόνου, όπως το στιγμιότυπο με το αγοράκι στο γκέτο της Βαρσοβίας το 1943, με τα χέρια του ψηλά, μέσα στο πλήθος, να οδηγείται στο στρατόπεδο του θανάτου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως memento mori, ως αντικείμενα στοχασμού, για να βαθύνει κάποιος την αίσθηση της πραγματικότητας» Βέβαια, η Σόνταγκ εξακολουθεί να εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για τις δυνατότητες αξιοποίησης αυτών των εικόνων έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης, και τη δυνατότητα να επηρεάσουν δραστικά τη στάση μας απέναντι στη βία και στον πόλεμο. Ο Ζακ Ρανσιέρ συγκλίνει και αυτός στην άποψη ότι η εικόνα (η «ανυπόφορη εικόνα») δεν μπορεί, από μόνη της, να εξασφαλίσει μια αντίδραση, μια ενεργοποίηση των ανακλαστικών του θεατή που θα τον μετέτρεπε από παθητικό δέκτη της εικόνας, όπως και της πραγματικότητας, σε συνειδητοποιημένο ιστορικό υποκείμενο, έτοιμο ν’ αναλάβει δράση.
(Μετά, όμως, ο Ρανσιέρ μιλά για τον «χειραφετημένο θεατή», που μπορεί και δημιουργεί «άλλες κοινότητες λέξεων και πραγμάτων, μορφών και σημασιών»…)
Alexis said
#15, 17: Αιδώς Αργείοι!
Τριγμοί ακούγονται από τον τάφο του Ρίτσου!🙂
ΝΕΣΤΑΝΑΙΟΣ said
15. Έχουμε επιλέξει (λαοκρατικά και όχι δημοκρατικά) βλάκες να μας κυβερνούν και πρέπει να ανεχθούμε τις βλακείες στην διακυβέρνηση του τόπου.
Νέο Kid said
123. 125. Μάλλον σάς διέφυγε το 100.
Costas Papathanasiou said
Kαλημέρα! Κατά τι… αιμοσταγής προέκυψε εντέλει η εν λόγω κολυμπήθρα του νονού.
123,133: Υπάρχει βέβαια και εδώ ολίγη σχετικότης. Διότι, εάν στον κύκλο των 25 σκοτώνει καθείς τον διπλανό του αλλά αντίθετα με τη φορά αρίθμησης( π.χ. εάν ο 1 έχει δεξιά τον 2 και αριστερά τον 25 τον οποίο και σκοτώνει πρώτο πρώτο), τότε στο τέλος του μακελειού θα μείνει ο 8.(Ομοίως, καταπώς φαίνεται, για 19 επιζεί ο 14, ενώ για 31 ο υπ’ αρ.2)
Πέπε said
Γιατί δεν το πάτε λίγο πιο αργά, να καταλαβαίνουμε και οι άσχετοι;
25 άτομα κάνουν κύκλο.
Στον πρώτο γύρο ο 1 σκοτώνει τον 2, ο 3 τον 4 κ.ο.κ. και φεύγουν όλοι οι ζυγοί. Τελευταίος ο 23 σκοτώνει τον 24. Μένουν 1, 3, 5, 7, 9, 11, 13, 15, 17, 19, 21, 23. (Τους γράφω για να τους βλέπω, αλλιώς είναι κάψιμο!!)
Στον δεύτερο γύρο ο 25 σκοτώνει τον 1, ο 3 τον 5, κλπ., και μένουν: 3, 7, 11, 15, 19, 23.
Στον τρίτο γύρο ο 23 σκοτώνει τον 3 κλπ., και μένουν 7, 15, 23.
Ο 23 σκοτώνει τον 7, και ο 15 τον 23. Φαίνεται ότι θα έπρεπε να κερδίσει ο 19, αλλά δε βλέπω πού άκανα το λάθος: εγώ βλέπω να κερδίζει ο 15!
Στον πρώτο γύρο επέζησαν όλοι οι 2ν+1. Το ν μπορεί να είναι και 0. Το λες και 2ν-1 όπου το ν δεν μπορεί να είναι 0.
Στον δεύτερο, επέζησαν όλοι οι 4ν-1 .
Στον τρίτο επέζησαν όλοι οι 8ν-1, και στον τελευταίο ο μοναδικός 16ν-1.
Άρα κέρδισε ο (2^4)ν-1, δηλαδή ο (2^μ)ν-1, όπου μ=??? Από δω και πέρα δεν μπορώ να φανταστώ τη γενίκευση.
Πέπε said
Κάτσε να δούμε και μιαν άλλη πλευρά, μήπως βοηθήσει.
Κατ’ αρχήν, θεωρούμε ότι ο γύρος έχει κλείσει πριν σκοτωθεί ο πρώτος που να έχει ήδη σκοτώσει στον ίδιο γύρο. Μ’ αυτή τη μέτρηση, για 25 άτομα χρειάστηκαν 5 γύροι.
Στο τέλος του 1ου γύρου, οι επιζήσαντες έχουν σκοτώσει από έναν, εκτός από τον τελευταίο που δεν έχει βάψει τα χέρια του με αίμα.
Στο τέλος του 2ου, οι επιζήσαντες έχουν σκοτώσει από δύο, πλην του τελευταίου που έχει σκοτώσει έναν.
Στο τέλος του 3ου, όλοι από τρεις αλλά ο τελευταίος μόνο δύο.
Στο τέλος του 4ου, αυτός που είχε σκοτώσει έναν λιγότερον πατσίζει, δηλαδή όσοι μένουν έχουν σκοτώσει από τρεις.
Στο τέλος του 5ου, και του παιχνιδιού, σκοτώνεται αυτός που προηγουμένως πάτσισε, και ο νικητής είναι με 4 φόνους στον λαιμό του. Όσοι και οι γύροι, παρά έναν, αν αυτό σημαίνει τίποτα…
Μπα, δε μου φαίνεται να βγάζει πουθενά αυτό. Ούτε και καταλαβαίνω αν υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στο ότι οι αρχικοί 25 ήταν 5^2, αφού θα μπορούσαν να είναι και αριθμός που δεν είναι δύναμη , ή ακόμη και πρώτος.
ΣΠ said
135, 136
Πέπε, δες το βίντεο στο λινκ που έβαλε ο Κιντ στο 100.
Alexis said
#135: O 25 πού είναι στους επιζώντες;
Costas Papathanasiou said
135,138: Στον Δεύτερο γύρο φόνων (κατά τη φορά αρίθμησης) ο 23 σκοτώνει τον 25 και ο τρίτος γύρος συνεχίζεται με τον 3 που τον δολοφονεί τελικά ο 19
ΣΠ said
Η αντιστοίχιση γίνεται εύκολα με τον άξονα που περνά από το 1. Οι δύο αριθμοί που προκύπτουν κατά την μία και κατά την άλλη κατεύθυνση έχουν άθροισμα n+2.
Πέπε said
138, 139
Α, ωραία, να το το λάθος. Ο 25 έπεσε στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας (τον έχω να σκοτώνει στον δεύτερο γύρο, δηλαδή να επιζεί του πρώτου γύρου, αλλά δεν είναι στην καταμέτρηση και μετά τον χάνουμε…)
Κρίμα ρε γαμώτο! Έβγαινε πολύ ωραίο συμμετρικό.
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
Ζολ, τα Χωριά εξαιρετική ταινία, αλλά δεν τη βοήθησε η καταγωγή της. Ποιος τους χέζει τους σέρβους, είναι κακά παιδιά και ούτε δημόσιες σχέσεις έχουν, ούτε δίκτυο διανομής. (Κτγμ η Ζωή του Μυριβήλη είναι πολύ ανώτερη του Ουδέν νεώτερον του Ρεμάρκ, αλλά γράφτηκε σε ανίσχυρη, περιφερειακή γλώσσα).
Ο Ράιαν, πάλι κτγμ, είναι μια αμερικανιά για αμερικάνους, με την ωμή αποτύπωση της σφαγής στην αρχική σκηνή να είναι δείγμα σκηνοθετικής μαεστρίας και ρεαλισμού. Τα ρέστα είναι πατριωτική μελούρα με ηρώους. Τα ίδια και το Φιούρι, που παρουσιάζει ένα τσούρμο πάνοπλους γερμανούς (κατά τεκμήριο ικανότατους μαχητές) να μην μπορούν να κάψουν συθέμελα ένα ακινητοποιημένο άρμα που τους θερίζει.
Και ο Οικονομίδης μου αρέσει πολύ. Στο φινάλε, ας πρόσεχαν οι λοιποί έλληνες σκηνοθέτες να είχαν περισσότερη επαφή με την πραγματικότητα, όπως ας πούμε η ταινιάρα Δι Ασήμαντον Αφορμήν.
Pedis said
# 142 – Τα «χωριά» δυνατή ταινία με μπόλικο φουντ φορ θωτ, αλλά δεν θα ξεχάσω όταν την είδα με ένα φίλο που ήταν πολύ έξυπνος σε όλα μα από τεμπελιά ασπρόμαυρος στα πολιτικά που μου είπε αμέσως μόλις τέλειωσε: «καλά ρε, τι έκαναν οι μουσουλμάνοι στους σέρβους!» Το σχόλιο του μου κατέδειξε αμέσως το βασικό μεσάζ της ταινίας. Αυτό που μένει.
Ο «Ράιν», όπως είπα και χτες, εκτός από τα εκατομμύρια δολλάρια για τις «ρεαλιστικές» σκηνές μάχης της απόβασης, είναι αισθητικά και δραματικά μια χιλιοπαιγμένη αμερικάνικη μαλακία. Ιδεολογικά, προπαγάνδα-δώρο στα γαριδάκια.
michaeltz said
Ας γράψω και γω τη γνώμη μου για μια συγκλονιστική αντιπολεμική ταινία, «Ο Πατέρας ενός Στρατιώτη», του 1964.
Πληροφορίες: Μετάφραση από αγγλικά-Το Father of a Soldier είναι μια γεωργιανή ασπρόμαυρη δραματική ταινία του 1964 με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε σκηνοθεσία Revaz Chkheidze βασισμένη σε σενάριο του Suliko Jgenti. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε ο Σέργκο Ζακαριάτζε. Η ταινία συμμετείχε στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας. Wikipedia (Αγγλικά)
Η πολύμηνη Οδύσσεια ενός πατέρα για να βρει τον επιστρατευμένο γιο του, διασχίζοντας πολλά χιλιόμετρα των μετόπισθεν αλλά και της πρώτης γραμμής του πυρός. Αφού βρέθηκε ακόμα και μπροστά σε σύρραξη αντίπαλων τανκς και μπήκε μπροστά τους για να τα εμποδίσει να καταστρέφουν με τις ερπύστριές τους σταροχώραφα σπαρμένα, βρέθηκε τελικά μπροστά στο πεσμένο παιδί του που ξεψυχούσε. Και μπροστά στον νεκρό γιο του ακούστηκε να λέει τη σπαραχτική ατάκα: «Πόσο μεγάλωσες, παιδί μου!» Το σκέφτομαι 48 χρόνια μετά και βουρκώνω.
Δύτης των νιπτήρων said
144 Πολύ ωραία ταινία (η σκηνή που θυμάσαι είναι λίγο διαφορετική, δεν υπάρχει συρραξη, σταματά το σοβιετικό τανκ που προελαύνει σε πορεία για να μην πατήσει όχι σταροχώραφο, αλλά -τι γεωργιανός θα ήτανε- αμπέλι). Ακόμα καλύτερη, η Μπαλάντα του στρατιώτη του Κολοτόζοφ.
Λάμπας said
144. «μια γεωργιανή ασπρόμαυρη δραματική ταινία του 1964». Σοβιετική ταινία.
sarant said
141 και πριν
Κοίτα να δεις που αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον!
ΣτοΔγιαλοΧτηνος said
147# Πάντως ακόμα και στον Ράιαν είχαν επιζήσει περισσότεροι 🙂
aerosol said
#142
Πάνε χρόνια που είδα τα Χωριά. Μου έμεινε η πικρότατη ειρωνία και η αίσθηση ήττας, μαζί με εκείνη την αναπάντεχη σκηνή (δεν κάνω σπόιλερ). Για ταινία σε σλάβικη γλώσσα είχε διεθνή επιτυχία. Οι ευρωπαίοι από κεκτημένη ταχύτητα αποφάσισαν πως οι Σέρβοι γεννήθηκαν κακοί: στη Βενετία αρνήθηκαν να το δείξουν κρίνοντάς το «φασιστικό». Το αρνήθηκαν και στις Κάννες και στο Βερολίνο. Παραδόξως, χρειάστηκαν κάποιες διθυραμβικές κριτικές από άγγλους και αμερικάνους κριτικούς για να αλλάξει η εικόνα.
#143
Το χωριό του τίτλου αναφέρεται σε βοσνιακό χωριό που ισοπέδωσαν οι Σέρβοι. Ο καθένας ίσως βλέπει την ταινία που μεταφράζει το μυαλό του. Ειδικά στην Ελλάδα έπαιζε πολύ το «τα αδέρφια μας οι Σέρβοι». Εδώ ο κόσμος νομίζει πως ο Ταξιτζής δείχνει ένα σούπερ μάγκα που σκοτώνει τους κακούς -και προβάρουν πορωμένοι το αρ γιου τόκιν του μη. Σε πολλούς, λοιπόν, μένει αυτό που έφεραν οι ίδιοι στην αίθουσα.
sarant said
149 Εξαιρετική ταινία! Μας έδωσε και το σλόγκαν του τίτλου βέβαια -που είναι ελληνική πατέντα αφού στο σέρβικο είναι «Όμορφο χωριό, όμορφη φλόγα»
Pedis said
# 149 – στη Βενετία αρνήθηκαν να το δείξουν κρίνοντάς το «φασιστικό»
Από περιέργεια, έχεις πηγή;
Spiridione said
150. Όχι
Pretty Village, Pretty Flame (Serbian: Лепа села лепо горе / Lepa sela lepo gore, literally «Pretty villages burn nicely»)
https://en.wikipedia.org/wiki/Pretty_Village,_Pretty_Flame
Δύτης των νιπτήρων said
Πέδη, στο λινκ του Spiridione λέει: The Venice Film Festival refused the film with its director Gillo Pontecorvo calling it «fascist cinema».[11] Earlier that year, Berlin and Cannes film festivals also rejected the film.
Η πηγή είναι μια συνέντευξη του παραγωγού. Στα σέρβικα. https://web.archive.org/web/20120426064552/http://www.bhdani.com/arhiva/171/t17115.htm
aerosol said
#151
Pretty Village, Pretty Flame
Κατέβα στην ενότητα Release and reaction.
aerosol said
Ωπς, με πρόλαβε ο γάτος Δύτης!
Pedis said
# 152 – 👍
# 153, 154 – Δηλαδή, αυτή είναι η πηγή;
Με λίγο ψάξιμο, είδα πώς αυτό που έγραψε ο Αεροζόλ βρίσκεται γραμμένο στη βικι (#152) και το ίδιο μεταφέρεται σε δυο-τρεις άλλες σελίδες αυτούσιο. Επί της ουσίας, τώρα, όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι έτσι εκφράστηκε ο Ποντεκόρβο.
sarant said
152 Ετσι λέει, αλλά τουλάχιστον το Google Translate μού δίνει δίκιο. Ας πουν οι σερβομαθείς.
rogerios said
Να με συμπαθάτε, αλλά το συγκλονιστικότερο αντιπολεμικό φιλμ είναι κτγμ το Иди и смотри του Ελέμ Κλίμοφ.
Spiridione said
Ας μας πουν οι σερβομαθείς, αλλά το έψαξα λίγο
etym. 3
Verb gore (Cyrillic spelling горе) third-person plural present of gòreti,
gòreti impf (Cyrillic spelling го̀рети) (intransitive) to burn
https://en.wiktionary.org/wiki/gore#Etymology_3_3
adverb ле̑по (Latin spelling lȇpo) beautifully, nicely
https://en.wiktionary.org/wiki/%D0%BB%D0%B5%D0%BF%D0%BE
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Μιας και αναφέρθηκε η ταινία,
Το σενάριο του Ράιαν θυμίζει την πραγματική υπόθεση «σκάνδαλο Πάττον» στο Βππ, μόνο που στην περίπτωση του Π. οι στρατιώτες του ήξεραν πού ήταν ο «Ράιαν»/ Ουότερς, ο γαμπρός του!
https://www.mixanitouxronou.gr/to-skandalo-toy-amerikanoy-stratigoy-patton/
rogerios said
@152 επ.: Κι εγώ βλέπω ένα επίρρημα (лепо) κι ένα ρήμα (горе).
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
Lepa sela lepo gore
ΣΠ said
157
Το Google Translate κάνει λάθος. Το «Όμορφο χωριό, όμορφη φλόγα» στα Σέρβικα είναι лепо село, леп пламен.
пламен είναι η φλόγα, γένους αρσενικού.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
158
https://voody-online.com/load/dramaa/23470-%CE%88%CE%BB%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%82Come-and-SeeIdi-i-smotri-1985.html
(είναι βροχερό απόγεμα καθώς είναι, ό,τι πρέπει για ταινία)
Αν και επέτειος της Μαδρίτης-πέφτει η Μαδρίτη παντού φαλαγγίτες…
Λάμπας said
149. «Εδώ ο κόσμος νομίζει πως ο Ταξιτζής δείχνει ένα σούπερ μάγκα που σκοτώνει τους κακούς»
Αυτό πάντως νομίζουν και πολλοί κριτικοί (ανάμεσά τους και Β. Ραφαηλίδης, που, αν τα θυμάμαι καλά, είχε χαρακτηρίσει την ταινία φασιστική). Εσύ θεωρείς ότι ο Σκορτσέζε δεν έπαιξε καθόλου μ΄αυτό; Εγώ πάντως θυμάμαι τον ταξιτζή να κερδίζει τη γενική εκτίμηση, μετά το μακελειό…
sarant said
159-61-63 O Γούγλης με ηπάτησε
aerosol said
#165
Ένας άνθρωπος αποξενωμένος, μένει μόνος σε ένα φτωχό διαμέρισμα. Δεν έχει οικογένεια, δεν έχει κανένα φίλο. Κανέναν να μιλήσει. Όλη τη βάρδια κυκλοφορεί σε άθλιους δρόμους, μες στην απόλυτη φθορά και παρανομία (η Νέα Υόρκη της εποχής). Δεν καταφέρνει να επικοινωνήσει με κανέναν. Προσπαθεί να μιλήσει σε συνάδελφο, τρώει ήττα. Προσπαθεί να κάνει σχέση με την Σέπαρντ (λαμπερή, μορφωμένη, φίνα: ό,τι δεν είναι αυτός). Αποτυγχάνει τόσο οικτρά που την πάει σε τσόντα για βραδινή έξοδο! Σαλτάρει για τα καλά. Τόσο, που αποφασίζει να σκοτώσει τον πολιτικό για τον οποίο δουλεύει η Σέπαρντ. Ο μόνος λόγος που δεν το κάνει είναι πως τον υποπτεύονται οι σωματοφύλακες και το σκάει. Απορώ που αυτό περνάει στο ντούκου, σαν μικρολεπτομέρεια! Γίνεται ήρωας, προστατεύοντας τη μικρούλα από τον νταβατζή της, επειδή δεν του βγήκε η δολοφονία. Για ένα κλικ θα έμπαινε στις ειδήσεις ώς ο παρανοϊκός δολοφόνος, όχι ο αυτόκλητος ήρωας.
Η ταινία είναι μια σταδιακή κάθοδος στην αλλοτρίωση, την απόλυτη αποξένωση και τη φθορά. Ναι, ο ήρωας έχει κότσια και -πίσω από την παραζάλη του- κάποια ηθική. Καταφέρνει να κάνει κάτι «καλό» με έναν τρόπο, αλλά σχεδόν από τύχη. Η ηρωοποίησή του, τα επαινετικά γράμματα θαυμασμού, έρχονται από ανθρώπους που δεν ξέρουν πως απλώς κάποια στιγμή έσπασε από την πίεση και την πλήρη μοναξιά, και πως θα μπορούσε να πάρει στο λαιμό του τον οποιονδήποτε. Ίσως αυτή η βίαιη εκτόνωση με το αίσιο τέλος (και η εκτίμηση που κερδίζει) τον φέρει σε ισορροπία, σε κάποιο καλύτερο δρόμο. Το ελπίζουμε, πάντως δεν το βλέπουμε.
Για μένα είναι λες και ο κόσμος (και οι κριτικές που αναφέρεις, δεν το έψαξα) δεν βλέπουν καν τα 2/3 της ταινίας. Είναι πώς η λειτουργία μιας κοινωνίας ωθεί έναν άνθρωπο προς την τρέλα. Το Τζόκερ, ας πούμε, ήταν τελείως σκορτσεζικό (σαν πιο ακραίος Ταξιτζής), και ήταν η άλλη πλευρά: τι συμβαίνει όταν σαλτάρει ο πρωταγωνιστής και όχι κατά σύμβαση «ηρωικά». Που και αυτόν κάποιοι τον θεωρούν ήρωα και τον μετατρέπουν σε ηγέτη -με πλανεμένο τρόπο.
sarant said
167 Ωραία ανάλυση!
Λάμπας said
167. Όλα αυτά ισχύουν στο ακέραιο. Και η αριστερή κριτική, αν θυμάμαι καλά, είχε διχαστεί (ο σπουδαίος Οδυσσέας Μοσχοβάκης είχε επαινέσει την ταινία). Το ερώτημά μου, όμως, ήταν άλλο. Ο Σκορτσέζε δεν καταλάβαινε ότι ο μέσος Αμερικάνος θεατής θα δει στην ταινία του αυτά που λες στο σχόλιο 149; Εδώ νομίζω πως υπάρχει μια πονηριά: η ταινία είναι φτιαγμένη έτσι, ώστε οι ψαγμένοι να δουν αυτά που πρέπει, και οι πολλοί, πάλι «αυτά που πρέπει». Κλασικός αμερικάνικος συμβιβασμός, αλλά εγγύηση επιτυχίας. Ελάχιστοι Αμερικάνοι νομίζω πως πήγαν πέρα από αυτό, ακόμη και στα προοδευτικά σέβεντις.
ΥΓ. Έχεις δει την αριστουργηματική «Ζούγκλα της ασφάλτου» του Χιούστον; Τελειώνει με ένα λογύδριο υπέρ της αστυνομίας…
aerosol said
#168
Μερσί!
#169
Πονηριά του σκηνοθέτη ή πλήρες και ειλικρινές, όπως το επιθυμούσε; Δεν ξέρω, Λάμπα. Κι ο μέσος Έλληνας στο «αρ γιου τόκιν το μη» έμεινε. Τουλάχιστον οι άντρες.
[Νομίζω πως δεν την έχω δει. Μάλλον πρέπει να επανορθώσω, ε;]
aerosol said
#169
Το ξανασκέφτηκα. Νομίζω πως δεν είναι πονηριά. Ο Σκορτσέζε βλέπει με συμπόνοια τον ήρωά του, δεν τον θεωρεί χαμένη υπόθεση. Κάπως στράφηκε προς το καλό για κάποιο λόγο, δεν ήταν μόνο η τύχη. Του αναγνωρίζει όχι μόνο την τρέλα και αλλά και το θάρρος, έστω αυτό που γεννά η απελπισία. Δεν νομίζω πως ήταν για το ταμείο.
ΕΦΗ - ΕΦΗ said
167. βετεράνος του Βιετνάμ, νομίζω έχει μια σημασία
aerosol said
#172
Έχεις δίκιο, το είχα ξεχάσει! Από πολεμιστής έγινε πολίτης, σε μια πόλη που μοιάζει πεδίο μάχης. Η αίσθηση ηθικής του νιώθει επίθεση από παντού και δεν μπορεί να αντιδράσει, τελικά καταφεύγοντας στη βία, την οποία γνωρίζει.
gpointofview said
# 172
Είχα γνωρίσει δυο-τρεις από αυτούς, βεριτάμπλ βετεράνους του Βιετνάμ, πεζοναύτες τέλη του 60.
Υπερβαίνει την φαντασία η κατάστασή τους, επικοινωνία με τίποτε και με κανένα, πηγαίνανε απλά κάπου για να δηλώσουν παρουσία δεν συμμετέχαν σε τίποτε κι όσο και να έπιναν δεν μέθαγαν, η ομίχλη στο μυαλό τους ήταν πιο δυνατή.
Υπ ‘όψιν πως τότε πεζοναύτες πηγαίνανε μονάχα ινδιάνοι, νεοαμερικανοί κι απελπισμένοι και ήταν αυτοί που πολέμαγαν στην ζούγκλα