Εσείς παίζετε;

Ο τίτλος είναι ασαφής, μεταξύ άλλων επειδή το ρήμα «παίζω» είναι πολυσήμαντο. Μπορεί κανείς να παίζει ποδόσφαιρο ή θέατρο, να παίζει σκάκι ή βιολοντσέλο, να παίζει κρυφτό ή πόκερ, για να μην πούμε για όσους παίζουν με τη φωτιά, παίζουν διπλό παιχνίδι, παίζουν με τον πόνο μας ή το παίζουν ειδήμονες.

Όμως το θέμα του σημερινού άρθρου δεν είναι οι πολλές σημασίες του ρήματος (κάτι έχουμε γράψει, αλλά πρέπει να ξαναγράψουμε). Η ερώτηση που σας κάνω είναι ειδικότερη: παίζετε παιχνίδια στον υπολογιστή ή σε κινητή συσκευή, στην ταμπλέτα ή στο σμαρτόφωνο;

Βέβαια, ηλεκτρονικά παιχνίδια υπήρχαν ήδη πριν από την εποχή των προσωπικών υπολογιστών, όταν στη δεκαετία του 1980 τα παίζαμε στις αίθουσες που τις έλεγαν ουφάδικα, σε ειδικά μηχανήματα που λειτουργούσαν με κερματοδέκτη, δεκαρικομηχανές που τα λέγαμε, και που κάποια από αυτά προσομοίωναν τα παλιότερα μηχανικά φλιπεράκια των δεκαετιών 1950-60.

Στους προσωπικούς υπολογιστές της προϊντερνετικής περιόδου υπήρχαν παιχνίδια, ας πούμε η πασιέντζα ή ο ναρκαλιευτής, και συνεχίστηκαν βέβαια και όταν γενικεύτηκε το διαδίκτυο στη σημερινή μορφή του, αλλά το διαδίκτυο είναι αυτό που ανέδειξε τα παιχνίδια, τα games, σε ένα από τα μείζονα καινούργια φαινόμενα στις δυτικές κοινωνίες στον αιώνα μας.

Ο νεαρός στην εικόνα βέβαια παίζει κάποιο παιχνίδι κονσόλας. Τέτοιο ομολογώ πως δεν έχω παίξει ποτέ μου -ήμουν πολύ μεγάλος όταν εμφανίστηκαν και όταν έγινα πατέρας οι κόρες μου δεν μας ζήτησαν ποτέ τέτοιες συσκευές. Έπαιζαν βέβαια, αλλά μόνο στον υπολογιστή.

Από τις κόρες μου πάντως κόλλησα δυο παιχνίδια, που συνέχισα να τα παίζω και όταν εκείνες τα άφησαν. Το ένα ήταν το Pokemon go, το καλοκαίρι του 2016 που είχε πιάσει υστερία τον μισό πλανήτη να κυνηγάνε τον Πίκατσου στην πλατεία της γειτονιάς ή στον κήπο του γείτονα. Το Pokemon Go μού άρεσε πολύ, επειδή μου αρέσουν οι χάρτες και η πεζοπορία, και το παιχνίδι αυτό εμφάνιζε τα τερατάκια πάνω στο υπαρκτό τοπίο και σε καλούσε να τα πιάσεις, να τα εξελίξεις, και να τα τοποθετείς σε «γυμναστήρια», που και αυτά ήταν τοπόσημα όπως εκκλησίες, αγάλματα, σχολεία κτλ.

Η εταιρεία που έβγαλε το παιχνίδι βασίστηκε πάνω σε μια λεπτομερή χαρτογράφηση που είχε γίνει από τους παίκτες ενός προηγούμενου παιχνιδιού, που το αγόρασε. Μπορούσες να παίζεις δωρεάν, αλλά το παιχνίδι είχε πολλούς τρόπους για να σε δελεάζει να βάζεις το χέρι στην τσέπη, π.χ. για να αγοράσεις επιπλέον μπάλες και γενικά για να επιταχύνεις την πρόοδό σου.

Είναι πολλά τα παιχνίδια που ακολουθούν αυτό το οικονομικό μοντέλο, δωρεάν καταρχήν, αλλά με χρέωση για διάφορα έξτρα, που φαίνεται αρκετά αποτελεσματικό αρκεί να συγκροτήσουν μια πολυπληθή βάση παικτών. Διάβασα κάπου ότι οι νεαροί, που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των παικτών, αποκαλούν whales (φάλαινες) τους παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν την οικονομική άνεση να ξοδεύουν 50-100 ευρώ το μήνα για να αγοράζουν καλύτερα όπλα ας πούμε, κι έτσι να επιταχύνουν την πρόοδό τους στα παιχνίδια αυτού του είδους, αφού ο δωρεάν παίκτης για να αποκτήσει τα ίδια θα πρέπει να αφιερώσει πολλές ώρες ή μέρες παιχνιδιού.

Το άλλο παιχνίδι που μου κόλλησαν οι κόρες μου, που το έχω παρουσιάσει αναλυτικά σε άρθρο του ιστολογίου, είναι το WordBlitz, ένα είδος σκραμπλ για δύο παίχτες, που το παίζεις εναντίον κάποιου γνωστού σου μέσα από το Μέσεντζερ του Φέισμπουκ. Το WordBlitz το συνεχίζω ακόμα, ενώ το Πόκεμον το παράτησα ύστερα από κανένα χρόνο (αλλά το παιχνίδι, βέβαια, ακόμα συνεχίζεται).

Αν το πάμε έτσι, παλιότερα έπαιζα αρκετές ώρες την εβδομάδα μπριτζ διαδικτυακά, ενω πρόσφατα, ύστερα από το άρθρο που έγραψα για το μπριτζ, νοστάλγησα τα παλιά και έπαιξα ξανά (όπου διαπίστωσα πως δεν τα έχω ξεχάσει όλα). Υπάρχουν σέρβερ για να παίζεις μπριτζ, είτε με ανθρώπους για αντιπάλους είτε με ρομπότ, όπως και για να παίζεις σκάκι, τάβλι, ακόμα και πρέφα. Αλλά τα παιχνίδια αυτά δεν είναι ακριβώς αυτό που με ενδιαφέρει στο σημερινό άρθρο, αφού στην ουσία δεν αποτελούν παρά τις ηλεκτρονικές και από απόσταση υλοποιούμενες εκδόσεις των αντίστοιχων παιχνιδιών του υλικού κόσμου.

Amstrad PC1512

O υπολογιστής της φωτογραφίας, δηλαδή όχι αυτός ο ίδιος αλλά ένα παρόμοιο μοντέλο, ο Amstrad PC1512, ήταν ο πρώτος μου υπολογιστής. Δεν ξέρω πώς έτυχε να τον θυμηθώ σήμερα, αλλά μου δίνει το έναυσμα για το σημερινό άρθρο.

Τον αγόρασα τέλη του 1986, αν θυμάμαι καλά. Εκείνο το καλοκαίρι είχα απολυθεί απο τον στρατό, είχα πάει διακοπές, και επιστρέφοντας με το καλό είχα αρχίσει να δουλεύω μεταφραστής -κανονικά, με έναρξη επιτηδεύματος, με μπλοκάκι αποδείξεων, με βιβλία, με όλα. Μετάφραζα λογοτεχνικά βιβλία (κυρίως για τη Σύγχρονη Εποχή) και βιβλία πληροφορικής (κυρίως για τον Κλειδαριθμο του Γιάννη Φαλδαμή). Δούλευα πολύ και καλά, κι έβγαζα καλά λεφτά, αφού δεν είχα και πολλά έξοδα -έμενα στο πατρικό μου.

Τον υπολογιστή τον πήρα και σαν εργαλείο για τη δουλειά. Ως τότε, τις μεταφράσεις τις έγραφα με το χέρι -δεν είχα πάρει γραφομηχανή.

Ο Στέλιος Μπεβεράτος, που δούλευε στη Σύγχρονη Εποχή και που μου είχε δώσει αρκετές πολύτιμες συμβουλές στα πρώτα μου βήματα στο μεταφραστικό επάγγελμα, μού είχε δείξει ένα κόλπο, που το είχα υιοθετήσει: έπαιρνα τις κόλες Α4, τις τσάκιζα στο ένα τρίτο του πλάτους της σελίδας, έτσι που να χωριστεί η σελίδα σε δύο στήλες, μία στενή αριστερά και μία φαρδιά δεξιά. Στο δεξί μέρος έγραφα τη μετάφραση και το αριστερό το είχα για διορθώσεις, σημειώσεις, σχόλια. Κάθε δέκα γραμμένες σελίδες τις έπιανα με το συρραπτικό και έφτιαχνα ένα τετραδιάκι. Φυσικα, η μετάφραση ενός βιβλίου χρειαζόταν πολλές δεκάδες τέτοια τετραδιάκια. Έχω κρατήσει τα συρραμμένα χειρόγραφα από το τελευταίο βιβλίο που μετάφρασα με το χέρι, που ήταν το Γεράκι της Μάλτας του Ντάσιελ Χάμετ. Αυτή τη μετάφραση την είχα αρχίσει χειρόγραφη όταν αγόρασα τον υπολογιστή, οπότε τη συνέχισα στο χέρι.

Πάσγουορντ

Καναδυό μέρες πριν φύγω για διακοπές, πήρα ένα στικάκι για να έχω ιντερνέτ στο λάπτοπ. Το εγκατέστησα για να δω αν δουλεύει, βεβαιώθηκα ότι δουλεύει μια χαρά και το άφησα. Όταν έφτασα στην εξοχή και θέλησα να συνδεθώ, διαπίστωσα ότι δεν είχα σημειώσει τον τετραψήφιο κωδικό, το PIN που λέμε, του στικακιού. Ευτυχώς όμως είχα τα χαρτιά του συμβολαίου που ανέφεραν τον αριθμό της σύνδεσης κι έτσι τηλεφωνώντας στην τεχνική βοήθεια μού έδωσαν τον άλλο κωδικό, τον οχταψήφιο, τον λεγόμενο PUK, κι έτσι αφού έκανα τρεις αποτυχημένες δοκιμές και μπλοκάρισα το παλιό PIN, μπόρεσα να το αλλάξω και να βάλω ένα δικό μου -και για ευκολία, έβαλα το PIN του κινητού μου.

Επειδή κινούμαι και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα έχω δίκαρτο κινητό, αλλά έχω τον ίδιο κωδικό και στις δυο κάρτες μου. Μακάρι όμως να ήταν μόνο αυτοί οι κωδικοί που πρέπει να θυμάμαι. Έχω δυο πιστωτικές κάρτες και μια χρεωστική, που η καθεμιά τους έχει ένα PIN, τετραψήφιο πάλι κωδικό. Στο λάπτοπ μου δεν έχω βάλει κωδικό, αλλά στον υπολογιστή του γραφείου είμαι υποχρεωμένος να έχω, οπότε κάθε μέρα πληκτρολογώ και εκεί έναν οχταψήφιο κωδικό -ή μάλλον οχταχαράκτηρο, αφού υποχρεωτικά ο κωδικός του γραφείου πρέπει να έχει τουλάχιστον οχτώ χαρακτήρες, ανάμικτους γράμματα πεζά και κεφαλαία και αριθμούς. Άλλους κωδικούς έχω για τα δύο σάιτ των τραπεζών όπου έχω λογαριασμούς, και άλλον για το taxis.

Φυσικά, είμαι γραμμένος σε δεκάδες ιστότοπους, όπως στη WordPress, στο google, στο yahoo, στο Facebook, αλλά εκεί, αντίθετα με τις συμβουλές των ειδικών ασφαλείας, έχω έναν κωδικό, τον ίδιο για όλα τα σάιτ, με έξι μόνο χαρακτήρες, έτσι βάζω πάντα τον ίδιο κωδικό. Ωστόσο, μερικοί ιστότοποι θέλουν να έχουν αυξημένη ασφάλεια, οπότε δεν δέχονται κωδικούς των έξι χαρακτήρων παρά επιμένουν σε οχτώ ή και περισσότερους -έτσι, στον βασικό κωδικό των 6 χαρακτήρων προσθέτω άλλους για να ικανοποιήσω τα καπρίτσια του καθενός ιστοτόπου. Για παράδειγμα, σε έναν ιστότοπο wikiκάτι, έχω προσθέσει τους χαρακτήρες W%.