Θυμάστε τον Γαρουφαλιά;

Το σημείωμα αυτό του πατέρα μου, Δημήτρη Σαραντάκου, δημοσιεύεται σήμερα, 15.11.2011, στην εφημερίδα Εμπρός της Μυτιλήνης. Με την ευκαιρία, καθώς ο πατέρας μου θίγει το θέμα του χιούμορ στην πολιτική, σκέφτομαι πως είναι καλή ιδέα να μαζέψουμε σε αυτό το νήμα διάφορες πρόσφατες (ή και παλιότερες) ατάκες -και λινκ- σχετικά με το θέμα «Λαϊκό σκώμμα και πολιτική/πολιτικοί».

Στο προηγούμενο σημείωμά μου προφήτευα πως η κατάργηση των σχολικών παρελάσεων θα είναι η λογική συνέπεια του ευτελισμού των πολιτικών προσώπων, με τα επεισόδια, που σημειώθηκαν κατά τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχει επιτέλους σχηματιστεί η μεταβατική αυτή κυβέρνηση, από την οποία περιμένουμε να εξασφαλίσει τη χορήγηση της 6^ης δόσης του δανείου και να οδηγήσει τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές. Άργησε κάπου μια βδομάδα να τα βρούνε οι υποτιθέμενοι κυβερνήτες μας (γιατί, να μη γελιόμαστε, οι πραγματικοί κυβερνήτες είναι άλλοι, που βρίσκονται αλλού) και ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε εναγωνίως το σχηματισμό της.

Για να είμαι πιο κοντά στην πραγματικότητα, όχι και τόσο εναγωνίως αλλά περισσότερο με σκωπτική διάθεση. Τα ανέκδοτα που κυκλοφόρησαν αυτή την περίοδο της αναμονής, από στόμα σε στόμα ή στο Διαδίκτυο, θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλίο. Αναφέρω μερικά:

*Τηλεφωνούν στο προεδρικό μέγαρο οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: «Τι θα γίνει, βρέθηκε ο πρωθυπουργός; Γιατί μέρες τώρα έχουμε ετοιμάσει πανώ που γράφει ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ…και έχουμε κενό το όνομα».

*Άλλο: «Είχαμε έναν πρωθυπουργό μ…. και τώρα ψάχνουμε έναν μ…. να γίνει πρωθυπουργός»

*Άλλο: «Είναι σκληρό να μαθαίνουν από την τηλεόραση οι οικογένειες ότι κάποιος δικός τους κινδυνεύει να γίνει πρωθυπουργός».

*Άλλο: «Μύθος ότι υπάρχει ανεργία στη χώρα. Μια θέση άδειασε και κανείς δεν ενδιαφέρεται να την καταλάβει»

* Άλλο: «Ο παππούς παπατζής – ο εγγονός γκαφατζής»

* Άλλο: «Αν έχει χιούμορ ο νέος πρωθυπουργός, πρέπει μόλις ορκιστεί να προκηρύξει δημοψήφισμα»

Είναι πολύ παρήγορο φαινόμενο πως οι Έλληνες αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε με χιούμορ τις δύσκολες μέρες που περνάμε. Είναι η πιο υγιής αντίδραση. Το είχαν κάνει οι πατεράδες μας το ΄40, όταν μετατρέψανε τον Ντούτσε, που ο Τσώρτσιλ τον είχε ονομάσει «μεγάλο ευρωπαίο πολιτικό» σε «κορόιδο Μουσολίνι» και τον κάνανε ρεζίλι των σκυλιών.

Αλλά και πιο πρόσφατα, στις παραμονές των πρώτων μετά τη μεταπολίτευση εκλογών του 1974, με παρόμοιο χιούμορ αντιμετωπίσανε τον Πέτρο Γαρουφαλιά, που είχε κατεβεί σ΄ αυτές επικεφαλής του κόμματος της «Εθνικής Δημοκρατικής Ενώσεως» (ΕΔΕ) που είχε ιδρύσει. Στον προεκλογικό λόγο που εκφώνησε από ένα μπαλκόνι πολυκατοικίας, στη γωνία Πανεπιστημίου και  Αιόλου, στα Χαυτεία, μπροστά σε πυκνότατο πλήθος συγκεντρωμένων έγινε το έλα και να δεις.

Πρώτα πρώτα έκανε το σοβαρότατο λάθος να βγάλει λόγο στην καθαρεύουσα, η οποία μπορεί να είναι ανακηρυχθεί «εθνική γλώσσα» από τους χουντικούς, αλλά είχε δεχτεί θανάσιμα πλήγματα από τον ίδιο τον αρχηγό τους, τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ο φαιδρός αυτός καραβανάς, εκτός του ότι όταν έπιανε μικρόφωνο στα χέρια του ξεχνούσε να το αφήσει, κακοποιούσε βάναυσα την καθαρεύουσα, σε σημείο που η καθιέρωση της δημοτικής αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση, από την κυβέρνηση Καραμανλή, να αποτελέσει αναπόδραστη ανάγκη.

Δεν ήταν όμως μόνο η ατυχής επιλογή της καθαρεύουσας, που προκάλεσε την πρωτοφανή ως τότε καζούρα από τους ακροατές του. Ήταν και η όλη πολιτεία του Γαρουφαλιά κατά τους ταραγμένους εκείνους καιρούς, που σημαδεύτηκαν                                                                                       από την «Αποστασία», την «υπόθεση του Ασπίδα», την «ανταρσία του Ναυτικού» και άλλες παρόμοιες υποθέσεις, για να καταλήξουν στην «Εθνοσωτήριο» Δικτατορία και στις οποίες ο ρόλος του ήταν σκοτεινός. Και δεν ήταν ο Γαρουφαλιάς κάποιο τυχαίο πρόσωπο. Ήταν νομικός, οικονομολόγος, διπλωμάτης, συγγραφέας και ιδρυτής βραχύβιου πολιτικού κόμματος. (Παρεμπιπτόντως ήταν και γαμπρός του γνωστού και ισχυρού – αν και στα πρόθυρα χρεοκοπίας – βιομηχάνου  Φιξ).

Δυστυχώς γι΄ αυτόν, το πυκνό πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην προεκλογική ομιλία του, δεν ήταν οπαδοί του, αλλά δεν προχώρησαν σε καμιά βιαιοπραγία ή κατάφωρη αποδοκιμασία του. Δεν εκτοξεύθηκε ούτε ένα αυγό και δεν ακούστηκε κανένα «κάτω» ή «αίσχος» και τα παρόμοια. Οι ακροατές του διάλεξαν να τον αποδοκιμάσουν με το χιούμορ και γελοιοποίηση. Τις εξαγγελίες που εκφωνούσε από το μπαλκόνι, το πλήθος τις συμπλήρωνε με δικές του, όπως «στους παπάδες άσπρα ράσα» και άλλες παρόμοιες. Όταν δήλωσε «θα κινηθώμεν με θάρρος και συνέπειαν» το πλήθος αντιφώνησε «Πέτρο κουνήσου, σου τρώνε το πουλί σου» (υπονοώντας το πουλί της Χούντας).

Το γέλιο και η ευθυμία που επικράτησε κατά την προεκλογική αυτή συγκέντρωση, δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα από τις πιο ξεκαρδιστικές επιθεωρήσεις εκείνης της εποχής. και αυτός ο τρόπος αποδοκιμασίας αποδείχθηκε κυριολεκτικά θανάσιμος. Στις εκλογές που ακολούθησαν συγκέντρωσε το 1,09% των ψήφων και δεν εξελέγη ούτε ο ίδιος Ύστερα από αυτό, ο Πέτρος Γρουφαλιάς πέθανε ως πολιτικός, δέκα χρόνια πριν πεθάνει και ληξιαρχικώς.

Σκέφτομαι λοιπόν το τι μέλλεται να γίνει στις προσεχείς εκλογές αν μέλη των κοινοβουλευτικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αποφασίσουν να είναι  υποψήφιοι και αποπειραθούν να εκφωνήσουν προεκλογικούς λόγους από τα μπαλκόνια; Το φαντάζεστε, αγαπητοί αναγνώστες και μπορείτε να συλλάβετε την υποδοχή που θα τους επιφυλαχθεί;.

Προσωπικά δεν πιστεύω να το αποτολμήσουν αλλά και τι άλλο να κάνουν; Άνθρωποι που επί δύο και τρεις δεκαετίες έχουν κάνει την πολιτική επάγγελμα, είναι έρμαια της μοίρας τους. Ουσιαστικά δεν ξέρουν ούτε μπορούν να κάνουν καμιάν άλλη δουλειά.