Σκόρπια για την 25η Μαρτίου

Ετοίμαζα κάτι για την 25η Μαρτίου να το ανεβάσω χτες, αλλά για τεχνικούς λόγους, όπως λέμε, δεν μπόρεσα να το τελειώσω. Παίρνει σειρά για άλλοτε, ίσως του χρόνου. Οπότε, μαζεύω δυο τρία θεματάκια, που όλα τους αναφέρονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ιδρυτικό γεγονός της νεότερης Ελλάδας, το 1821.

* Στο ταξί τις προάλλες, φυσικά το ράδιο έπαιζε Σκάι, και πέφτει διαφήμιση για κάποια εκπομπή,  ανακεφαλαίωση του πολύκροτου ντοκιμαντέρ για το 21 ή επισκόπηση ή κάτι τέτοιο, δεν πρόσεξα, οπότε ο ταξιτζής: Δεν ντρέπονται, βγάλανε πούστη τον Κολοκοτρώνη και το συζητάνε τώρα; Τον ρώτησα και προέκυψε ότι δεν είχε δει κανένα από τα ντοκιμαντέρ, αλλά πίστευε πράγματι ότι η σειρά του Σκάι είχε ασχοληθεί με το αν ο Κολοκοτρώνης ήταν γκέι.

* Άρθρο Καμπουράκη στο protagon.gr με τίτλο «Τα Tod’s του Ανδρούτσου» (έμαθα και μια καινούργια λέξη). Ξεκινάει: Εμείς οι  Έλληνες δεν ξέρουμε την ιστορία μας. Δεν επιθυμούμε επίσης να τη μάθουμε. Και στο τέλος του άρθρου το αποδεικνύει, μια και αναφέρεται στον «φονιά Μπούρα» που δολοφόνησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ωστόσο, κάνει μερικές σωστές παρατηρήσεις για όσους αρνούνται να διαβάσουν ιστορία αλλά εξεγείρονται όταν κάποιος αμφισβητήσει τους εθνικούς μύθους.

* Απεργία πείνας ξεκίνησαν τις προάλλες οι 15 από τους 45 μαθητές του Λυκείου Τσαρίτσανης, ζητώντας να μη συγχωνευτεί το σχολείο τους με άλλο, διότι έτσι θα κλείσει η ιστορική Οικονόμειος σχολή, που πήρε μεν το όνομά της από τον Κωνσταντίνο Οικονόμο εξ Οικονόμων, αλλά είναι ακόμα παλιότερη, αφού ιδρύθηκε το 1670. Πώς καταφέρναν οι Τσαριτσαναίοι του 17ου αιώνα και κρατούσαν κρυφό το σχολείο τους, ένα τεράστιο χτίριο, δεν μας το εξήγησαν και το έχω απορία.

* Σε άρθρο του «πανεπιστημιακού και συγγραφέα» Απόστολου Διαμαντή στο protagon.gr (αναρωτιέμαι αν είναι εξάδελφος του δημοσιογράφου Απόστολο Διαμαντή που έγραφε πολλά και διάφορα ελαφρά στο Έψιλον), διαβάζω ότι Συμβάντα όπως η σύναξη στην Αγία Λαύρα το 1821, η επέτειος της 25η Μαρτίου, το κρυφό σχολειό ακόμα και ιστορικές πραγματικότητες, όπως το ίδιο το έθνος, που εκλαμβάνεται ως «φαντασιακό», ένα δημιούργημα του κράτους του 19ου αιώνα, έχουν μπει στο στόχαστρο μιας αντιεθνικής υστερίας. Την μηχανιστική όμως μεταφορά αυτών των ιδεών περί «κατασκευής» των εθνικών ταυτοτήτων- που πιθανόν να αρμόζει σε αφρικανικά  ή νεότευκτα, αλλά όχι σε ιστορικά έθνη-την παρατηρούμε κυρίως σε έργα σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, από ερευνητές που δεν έχουν επαρκή εποπτεία της μεσαιωνικής ιστορίας του ελληνισμού και έχουν σαφείς πολιτικούς στόχους.

Μαθαίνουμε δηλαδή ότι υπάρχουν δυο λογιών έθνη: τα ιστορικά, όπως εμείς (και οι εβραίοι φαντάζομαι), και τα αφρικανικά και τα νεότευκτα. Αναρωτιέμαι οι Αιγύπτιοι σε ποιαν κατηγορία ανήκουν.

* Επιστολή Κιουταχή προς τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς μετά το πέσιμο του Μεσολογγιού: «Αγαπητοί μας καπεταναίοι και προεστοί και λοιποί κάτοικοι των Βελανιδίων, Καρπενησίου, Πατρατζικίου, Καρβασαράν, Αποκούρου και Βενέθικου, με τον χαιρετισμόν μας σας φανερώνωμε ότι μετά το παίσιμον του Μεσολογγίου ο αφέντης μας ήθελε να στείλη τα ασκέρια του όλα να υποτάξουν αυτά τα βιλαέτια και από το μεγάλο του μερχαμέθι τον επαρακαλέσαμε και εμείς και οι εδώ ευρισκόμενοι προεστοί διά να μην αποσκλαβωθούν ο κόσμος και αποχαθούν, έως πεντέξη ημέραις όσο να σας έλθουν τα γράμματά μας και καθώς σας γράφουν οι προεστοί σας συμβουλεύωμε και εμείς να ακολουθήσετε τους καλοθελείτε σας και να έλθητε να προσκυνήσετε ειδέ και κάμετε αλλέως ας είναι το κρίμα στο λεμό σας.
Τη 16 Απρίλι 1826 στρατόπαιδ. Μεσολόγγι»
(μερχαμέθι, μερχαμέτι είναι η ευσπλαχνία. Καρβασαράς η Αμφιλοχία, Πατρατζίκι η Υπάτη, Βενέτικο στη Ναυπακτία, Αποκούρου στην Αιτωλοακαρνανία).

* Στάθης και συνέχεια του έθνους, με τον απαραίτητον πια «μπούτζον» του Καραϊσκάκη σε περίοπτη θέση (παρόλο που ασφαλώς το τζ είναι ορθογραφική σύμβαση, τσ πιθανότατα προφερόταν, τα έχουμε ξαναπεί). Όλα καλά, αλλά ο Χωνιάτης δεν λεγόταν Νικηφόρος όπως τον θέλει ο Στάθης, παρά Νικήτας.

* Ο αρχόμενος δεύτερος αιών «ελευθέρου» πολιτικού βίου της Ελλάδος ευρίσκει τας λαϊκάς μάζας ετοιμαζούσας το πυρ νέου 1821 και γαλουχουμένας ουχί εις τα μοναστήρια και τα βουνά, αλλ’ εντός των εργοστασίων και των χωρίων, ατενιζούσας δε ουχί εις την απόκρουσιν ξένου τυράννου, αλλ’ αγωνιζομένας προς ολοσχερή κατάλυσιν όλων των τυραννιών και όλων των τυράννων, τάξεως, φυλής, θρησκεύματος, και ίδρυσιν του Μεγάλου Ναού της Παγκοσμίως Ελευθέρας Ανθρωπότητος. (Κύριο άρθρο του Ριζοσπάστη στις 25 Μαρτίου 1921, υπογράφει ο κερκυραίος σοσιαλιστής Αριστοτέλης Ανδρέας Σίδερης).

Παλιότερα κείμενα του ιστολογίου για τις 25 Μαρτίου:

Από τον γλούπον καπνισμένον

Βρίζοντας και πολεμώντας

Λόρδε πριν να ξεψυχήσεις…

Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα

Το μοιρολόι της Πάργας και ο θρήνος της Κάρυστος

Το πλαστό γράμμα του οπλαρχηγού Τζήμα Ζέρβα

Το στερνό ταξίδι του Βύρωνα