Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου, για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και… όλα τα άλλα

Η μέρα με τα δεκατεσσάρια

Posted by sarant στο 14 Απριλίου, 2014


 

Σήμερα ο μήνας έχει δεκατέσσερις, έχουμε δηλαδή 14 Απριλίου του 2014, ή αλλιώς 14/4/14. Οι ταχτικοί θαμώνες ίσως να θυμούνται ότι πρόπερσι στις 12 Δεκεμβρίου (στις 12/12/12) είχα γράψει ένα άρθρο για τη Μέρα με τα τρία δωδεκάρια, συνεχίζοντας μια παράδοση που ήδη μετρούσε τέταρτο χρόνο, αφού το 2011 είχαμε τη μέρα με τα τρία εντεκάρια, το 2010 είχαμε γράψει για τη  μέρα με τα τρία δεκάρια και το 2009 για  την αντίστοιχη μέρα με τα τρία εννιάρια. Η ωραία αυτή παράδοση κινδύνεψε να σταματήσει το 2013, διότι μέρα με τρία 13άρια δεν υπάρχει, αφού δεν έχουμε δέκατο τρίτο μήνα, τελικά όμως σκέφτηκα ότι η 13/3/13 ήταν μια καλή προσέγγιση κι έτσι πέρσι έγραψα το άρθρο για τα δεκατριάρια, που άνοιξε τον δρόμο για το σημερινό άρθρο και για όσα ακολουθήσουν στα επόμενα χρόνια ως το 2019, οπότε θα χρειαστεί μια ακόμα ακροβασία για να συνεχίσουμε  -εμείς νάμαστε καλά.

Κι ενώ το είχα στο νου μου να ανεβάσω σήμερα το άρθρο με τα 14άρια, έμπλεξαν τις ημερομηνίες και νόμιζα ότι ο μήνας έχει αύριο 14, οπότε ανέβασα για λίγα λεπτά ένα άλλο άρθρο -που κατέβηκε εσπευσμένα και θα το δείτε αύριο.

Βέβαια, το σημερινό άρθρο είναι ενμέρει επανάληψη παλιότερου, αφού άρθρο για τον αριθμό 14 είχα γράψει πριν από πολλά χρόνια, τότε που καταργήθηκε ο 14ος μισθός (πανάρχαιο έθιμο που κανείς δεν θυμάται τι ακριβώς ήταν, κάτι ανάμεσα στα Απατούρια και στα Ταυροκαθάψια). Οπότε, παίρνω υλικό από εκείνο το παλιό άρθρο ενσωματώνοντας και τα δικά σας σχόλια και ό,τι άλλο προέκυψε στην πορεία.

Ο αριθμός 14 δεν έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από αριθμολογική άποψη. Δεν είναι πρώτος αριθμός, αφού διαιρείται με το 2 και το 7 (αν και είναι ημιπρώτος), ενώ ένα χαρακτηριστικό του είναι πως πρόκειται για τον μικρότερο αριθμό που είναι άθροισμα τριών τετραγώνων (1 + 4 + 9). Βέβαια, υπάρχει το π που είναι 3,14 στην κοινότερη προσέγγισή του, ενώ οι παλιότεροι θα θυμούνται την εξίσωση 0+0=14 του Μητσοτάκη γύρω στο 1991.

Στη φρασεολογία, κοινότατη είναι η έκφραση τα μάτια σου δεκατέσσερα!  που σημαίνει:  να είσαι άγρυπνος, να προσέχεις να μη σου ξεφύγει τίποτα, να μην πάθεις κακό. Επίταση της προτροπής «τα μάτια σου τέσσερα», που μπορεί αρχικά να προήλθε από διάλογο, του τύπου:

— Να προσέχεις, να έχεις τα μάτια σου τέσσερα.
— Όχι τέσσερα, δεκατέσσερα θα τα έχω!

Πολλά παραδείγματα χρήσης, π.χ. :

Για όνομα του Θεού, κυρία Παπαγιώργου! Χρειάζεται προσοχή. Τα μάτια σας δεκατέσσερα! (Ψαθάς, Ο εαυτούλης μου)

Ο Νατσούλης (Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις, σ.359-60) βρίσκει στην αρχή της έκφρ. τον βυζαντινό θαυματοποιό Κρονίδη, ο οποίος διατεινόταν ότι μπορούσε να βλέπει από 14 σημεία του σώματός του, αλλά απ’ όσο έχω ψάξει πρόκειται για έναν ακόμα νατσουλισμό. Νομίζω ότι η δική μου εξήγηση είναι πιο λογική, αν σκεφτούμε ότι το 14 πολύ συχνά χρησιμοποιείται σαν ‘υπερθεματισμός’ του τέσσερα, π.χ. «της παντρεμένης τέσσερα της χήρας δεκατέσσερα» κοστίζει το φιλί στο δημοτικό τραγούδι.

Μια άλλη έκφραση είναι τον πέρασε γενεές δεκατέσσερις ή του τα είπε γενεές δεκατέσσερις. Σημαίνει, τον καθύβρισε, τον περιέλουσε με βρισιές, τον ίδιο και όλο του το σόι, μέχρι τους απώτερους προγόνους του. Η φρ. από την μακρά και κουραστική περικοπή (Ματθ. 1, 17), που διαβάζεται την Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα:  «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ…» και συνεχίζει: “πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαβίδ γενεαί δεκατέσσαρες και από Δαβίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες».

Εδώ ακριβώς άρχισε ο καυγάς. Δεν του’ δωσα τον καιρό να προχωρήσει, άνοιξα το στόμα του και τον πέρασα γενεές δεκατέσσερις. (Κ. Χατζηαργύρης, Οι εκβιασταί).

Τις καθαυτό “γενεές δεκατέσσερις”, δηλαδή την ονομασία της περικοπής, τις διασώζει ο Παπαδιαμάντης στη “Χτυπημένη”: Ήτον ημέρα Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, και η γριά Παντελού, επιστρέψασα εκ της λειτουργίας, όπου είχεν ακούσει τες «γενεές δεκατέσσαρες» ανέβη εις την οικίαν.

Στα κιτάπια μου βρήκα κι άλλες δύο συναφείς εκφράσεις που αμφιβάλλω αν λέγονται ακόμα σήμερα:

* έγιναν γενεές δεκατέσσερις = μάλλωσαν άσχημα, έχουν έχθρα· σήμερα λέμε «έγιναν από δυο χωριά» και

* αυτοί είναι γενεές δεκατέσσερις (συμιακό),  λέγεται για πολυμελή οικογένεια.

Από τίτλους βιβλίων κτλ. έργων, υπάρχει το ποίημα “Δεκατέσσερα παιδιά” του Βρεττάκου και η ποιητική συλλογή “Οχτώ μήνες και δεκατέσσερις φωνές για την Κύπρο” του Ηλία Γκρη. Επίσης, βρήκα γκουγκλίζοντας μια μονόπρακτη κωμωδία του 1899, Ο δέκατος τέταρτος. Φαντάζομαι δεν εννοεί τον μισθό, αλλά τον δέκατο τέταρτο καλεσμένο σε δείπνο ώστε να ξεπεραστεί το γρουσούζικο δεκατρία. Παλιότερα, αυτό το πρόσεχαν στις επίσημες προσκλήσεις και ποτέ δεν είχαν δεκατρία άτομα στο τραπέζι.

Αλλά σε θέματα κουλτούρας, η κορυφαία αναφορά στο 14 είναι το σονέτο, που έχει δεκατέσσερις στίχους, και συχνά λέγεται στα ελληνικά και ‘δεκατετράστιχο’. Το ιστολόγιο αγαπάει τα σονέτα, τους έχει αφιερώσει ειδικό άρθρο, όπως άλλωστε και στον Λορέντζο Μαβίλη, τον γνωστότερο σονετογράφο μας. Λένε ότι ο αριθμός 14 που είναι, ας πούμε, ο λεξάριθμος του Μπαχ (Bach, 1+2+3+8) βρίσκεται κωδικοποιημένος σε αρκετά έργα του, φυσικά επειδή ο ίδιος το επιδίωξε αφού τον θεωρούσε κάτι σαν υπογραφή του. Πάντως, η σονάτα αρ. 14 για πιάνο του Μπετόβεν είναι η περίφημη Σονάτα του Σεληνόφωτος.

Το 13άρι του Προπό, που κάποτε υποσχόταν να σε κάνει πλούσιο, εδώ και αρκετά χρόνια έχει μετατραπεί σε 14άρι, αφού το δελτίο έχει πια 14 παιχνίδια -αν και τώρα που ο τζόγος έχει πλουραλισμό η λέξη ’14άρι’ ακούγεται πολύ λιγότερο απ’ όσο το παλιό 13άρι.

Δεκατέσσερις είναι οι μέρες δυο εβδομάδων, οπότε συχνά όταν λέμε ‘δεκαπενθήμερο’ εννοούμε 14 μέρες.

Από τραγούδια, σε τίτλους έχουμε το “Στάσου στο 14″, λαϊκό, ίσως του Καλδάρα, που το βρήκα σε γιουτουμπάκι με τον Γαβαλά. Εδώ, το 14 είναι το τυχερό νούμερο της τριανταμίας. Εννοεί, αρκέσου στο καλό που έχεις και μην κυνηγάς το καλύτερο, το 31, γιατί θα καείς.

Αν προχωρήσουμε σε στίχους τραγουδιών, έχουμε του Σαββόπουλου τα κορίτσια που έχουν γίνει δεκατέσσερα χρονών, ενώ η Αφροδίτη Μάνου μάλωσε με το καλοκαίρι όταν έγινε δεκατεσσάρων. Έχουμε όμως και σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου και μουσική Λοΐζου τον Λιόντα τον ληστή, που’χε τα χέρια τέσσερα, τα πόδια δεκατέσσερα (κι άλλος υπερθεματισμός) κι έβλεπε κι απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι. Είναι βέβαια κι ο Γιώργος, που έφυγε δεκατεσσάρων χρονών απ’ το χωριό του και κατέληξε κέρβερος της γραφειοκρατίας σε κάποιο υπουργείο, του Γιάννη Νεγρεπόντη τα λόγια από τα Μικροαστικά του Κηλαηδόνη, ενώ «στα δεκατέσσερα» ήταν ο Γιώργος Ζωγράφος στο Μικρό παιδί όταν του κλέψαν τη χαρά του.

Κι αν τα τραγούδια που σας παρουσίασα τα βρίσκετε παλιατζούρες, τι να κάνουμε, αυτά τα ακούσματα έχω -όποιος παίζει στα δάχτυλα την τρέχουσα παραγωγή, να προσθέσει άλλους δεκατεσσάρηδες στίχους. Εγώ γκουγκλίζοντας το μόνο που κατάφερα είναι να βρω ένα ακόμα πιο παλιό, με τη Σμαρούλα Γιούλη, που λέει “Είσαι καράτια εικοστέσσερα, κι έχω τα μάτια δεκατέσσερα” (να μη σε χάσω και θα τρέχω με τα τέσσερα, αυτό δεν το λέει).

Στα αθλητικά, δεκατέσσερις είναι οι παίχτες που μπορούν κατά μέγιστο να συμπεριληφθούν στη σύνθεση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας σε έναν αγώνα (οι 11 που αρχίζουν μαζί με τρεις αλλαγές). Εναλλακτικά, 14 είναι οι παίχτες μιας ομάδας όταν έχει μαζί της τον διαιτητή και τους δύο βοηθούς -όχι ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Το νούμερο 14 φορούσε και ο Κρόιφ στον Άγιαξ της θρυλικής εποχής (αν και τελευταία βγήκαν στη μέση κάτι άσκημες ιστορίες για ντοπαρίσματα).

Άλλο με 14; Θυμάμαι μια παλιά διαφήμιση, ίσως για συμπυκνωμένη πορτοκαλάδα, που πηγαίνει ο μικρός στην ΕΒΓΑ της γωνίας και ζητάει π.χ. έξι πορτοκαλάδες, “Ορίστε δεκατέσσερις!” λέει με καμάρι ο εβγατζής και του δίνει τη φιάλη το συμπυκνωμένο. Υπάρχει ίσως και “το 14″ σαν αναφορά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αν κι εμείς βγήκαμε στον πόλεμο αργότερα. Οι γάλλοι, ναι, έχουν la guerre de 14-18 (που είναι και σαρκαστικότατο τραγούδι του Μπρασένς),   έχουν βεβαίως και την εθνική τους γιορτή στις 14 Ιουλίου, Quatorze juillet, που είναι και τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με την Εντίθ Πιάφ (και δεν θυμάμαι τώρα που γράφω αν τη μουσική την έχει περάσει ο Μίκης και σε ελληνικό τραγούδι). Mais on ne va pas chercher midi à 14 heures, σταματάω εδώ την περιπλάνησή μου στον 14άρη κόσμο και σας περιμένω να προσθέσετε άλλες ενσαρκώσεις και παρουσίες του αριθμού 14 και των παραφυάδων του!

 

206 Σχόλια to “Η μέρα με τα δεκατεσσάρια”

  1. leonicos said

    1

  2. Καλημέρα !

    Κατά μία έννοια ένα άρθρο δέκα μήνες πριν την ώρα του…

  3. Γς said

    Καλημέρα

    >Κι ενώ το είχα στο νου μου να ανεβάσω σήμερα το άρθρο με τα 14άρια, έμπλεξαν τις ημερομηνίες και νόμιζα ότι ο μήνας έχει αύριο 14,

    Τον μπέρδεψα εγώ, εκείνην τη στιγμή:

    177,
    178,
    179, 180

  4. Τσούρης Βασίλειος said

    Καλημέρα και καλό Μεγαλοβδόμαδο!

    Στο χωριό τα προηγούμενα χρόνια αρκετοί έδιναν παραγγελία στον καφετζή:
    – Φέρε μας τρία δεκατεσσάρια, εννοώντας φυσικά το γνωστό ουίσκυ. 🙂

  5. sarant said

    Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για τα πρώτα σχόλια!

    4: Ναι μπράβο, είναι και το ουίσκι!

  6. Λ said

    14 Ιουλίου είναι η μέρα της Βαστίλλης.

  7. leonicos said

    Αλλά δεν ξύπνησα καλά. Άσε που έχασα και ώρα προσπαθώντας ν’ ανοίξω τον Κάλχα.

    Αναδιφώντας παλαιότερα άρθρα έπεσα σε μια δρυμεία ανταλλαγή απόψεων με τον Τεό

    Τον Τεό τον αγαπώ, τον σέβομαι και τον θεωρώ φίλο και αδελφό, και εξαιρετικό συνάδελφο, που μου έχει πολλαπλώς συμπαρασταθεί. (Εννοώ τον Τεο-Πάπας). Αν είναι άλλος, δεν ισχύουν τα περί συναδέλφων.

    Ίσως δεν είναι σωστό να ξύνουμε πληγές καινα ξαναφέρνουμε προβλήματα που σκεπάστηκαν… αλλά κι η γάτα τα σκεπάζει. Γι’ αυτό κάνω συνειδητά αυτη την παράβαση, και τόυτο διότι δεν αφορά ένα σχολιαστή, αλλά τον Νοικοκύρη, τον οποίο επίσης αγαπώ και σέβομαι.

    Αναφέρομαι στο Τρολ και κατσαπλιάδες όπου ο Τέο υπερασπίζεται τον Γέροντα Παϊσιο, που τον είχε γνωρίσει κλπ.
    Εγώ δεν γνώρισα τον Γέροντα, ούτε είχα διάθεση ή πρ΄’οθεση να τον γνωρίσω, δεν τιμώ τη μνήμη του (αλλά τιμώ την ανάμνησή του) γιαλόγους καθαρά θρησκευτικούς. Όλοι εδώ ξέρετε ότι είμαι εβραϊκής καταγωγής και κάποιοι ίσως θυμούνται ότι είμαι Μάρετυρας του Ιεχωβά. υτές τις λεπτομέρειες τις παραθέτω για να μη θεωρηθεί ότι παίρνω το μέρος του ενός ή του άλλου από θρησκευτικό φανατισμό. στα περί των γεγόντων και των γεροντισσών είμαι παντελ’ώς ουδέτερος.

    Το τι γράφει ο Σεραφείμ είναι ζήτημα ήθους, ύφους και του τι θέλει να περάσει (ή να πουλήσει) ο Σεραφείμ και ο κάθε Σεραφείμ. Το ίδιο ισχύει και για μας. Νομίζω οτι απαντήθηκε βέβαια στα @80, 94 και 105.

    Θεωρώ κακού γούστου πλάκα αυτό που έγινε με τον Παστίτσιο, για ένα και μόνο λόγο. επετέθηκαν σε άοπλο, κακολόγησαν απόντα κ.ο.κ. ανάλογη θέση είχα πάρει και με τους ‘σατανικούς στίχους’ τη δεκαετία του 80, μολονότι το Ιερό Κοράνιο δεν είναι οδηγός μου, αλλά η αγία Γραφή. Το να τα βάζεις μα νεκρούς είναι τουλάχιστο κακόγουστο

    Λυπάμαι που σας χάλασα την ημέρα. Και για μένα είναι σπουδαία. σήμερα είναι 14η Νισάν. Για τους εβραίους Πάσχα, για τους χριστιανούς η ημέρα που ο Χριστός θέσπισε το Δείπνο πτ=ρος Ανάμνησή του.

  8. Γς said

    >ο τζόγος έχει πλουραλισμό η λέξη ’14άρι’ ακούγεται πολύ λιγότερο απ’ όσο το παλιό 13άρι.

    13 και λίγο Βούρτση στυλ της εποχής εκείνης

  9. spiral architect said

    Καλημέρα και καλή Μεγαλοβδομάδα. 🙂

    – Γιατί οι Πόντιοι περπατάνε εφτά-εφτά;
    – Για να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα!

  10. vioannis said

    Μερικά ακόμα για τον 14
    http://primes.utm.edu/curios/page.php?short=14

  11. andam said

    14 ονομάζεται και μια σειρά γιαπωνέζικων κόμικς των μάνγκα που μ΄αρέσει πολύ η τεχνοτροπία τους και οι ιστορίες τους. Τα τραγούδια που δικαιολογήθηκες ότι ίσως είναι παλιομοδίτικα διαφωνώ εντελώς. Τα καλά τραγούδια είναι διαχρονικά. Τι να πω και γω που λατρεύω τα τραγούδια του 1950-60 και του ΄30 (ελληνικά και ξένα). Αυτά. καλή συνέχεια, βγαίνω για καφέ όσο το μεγαλοβδόμαδο είναι ακόμα καλό.

  12. vioannis said

    Στα Ελληνικά, ο 14 θέλει για να γραφτεί ολογράφως 11 γράμματα. Αυτός είναι ο πιο μεγάλος αριθμός για αριθμούς που γράφονται με μία λέξη. Με 10 γράμματα είναι οι Τετρακόσια, Πεντακόσια, Εννιακόσια

  13. sarant said

    Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα!

    12: Δεν το είχα προσέξει!

  14. Theo said

    @7:
    Καλημέρα, Λεώνικε.

    Όχι δεν είμαι ο Τεο-Πάπας.

    Και δεν μου φαίνεται δριμεία η ανταλλαγή απόψεων με τον Ιάκωβο.

    Το ήξερα πως είσαι εβραϊκής καταγωγής, όχι όμως ότι είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κι αυτό ειλικρινά με εκπλήσσει, γιατί φαίνεσαι αρκετά ανοιχτός, ενώ όσοι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχω συναντήσει είναι «κολλημένοι», με το συμπάθιο. Στο δε μυαλό μου χειρουργός και Μάρτυρας του Ιεχωβά μου φαίνονται πράγματα ασύμβατα. Τι κάνεις όταν ο χειρουργούμενος χρειάζεται αίμα;

    Αν και με ενόχλησε η καρικατούρα του Γέρο Παΐσιου, δεν αναφέρθηκα καθόλου σ’ αυτό (όσο αγαπητός και ιερός να είναι σε μένα και σε πολλούς άλλους συμπατριώτες μας, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος), αλλά στις κτηνώδεις και διαστροφικές παραμορφώσεις του Χριστού και της Παναγίας (τα ιερότερα πρόσωπα για τους πιστούς Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς, ιερά πρόσωπα και για τους μουσουλμάνους) από τον «Παστίτσιο».

    Έγραψα πως δεν θέλω να αναπτύσσω θεολογικά θέματα εδώ και πως έγραψα δυο λόγια για την πίστη, για να γνωρίζουν και οι μη πιστοί χριστιανοί, πώς αισθάνονται οι Ορθόδοξοι συμπατριώτες τους την πίστη τους. Μια τέτοια αίσθησή του είχε καταθέσει κι ο φίλος μου Άρης Δαβαράκης την προηγούμενη στο http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.kosmos&id=3218 αλλά την είδα αργότερα.

    Καλή Ανάσταση σε όλους!

  15. LandS said

    «οπότε ανέβασα για λίγα λεπτά ένα άλλο άρθρο -που κατέβηκε εσπευσμένα και θα το δείτε αύριο.»

    Το διάβασα το άρθρο για τον Μίκαελ Κόλχαας, και μου άρεσε τόσο που του έβαλα πέντε αστέρια.
    …Μετά πήγε ο Νικοκύρης και το κατέβασε.

  16. sarant said

    15: Ξαναβάλε τα αύριο 🙂

  17. Theo said

    Κάτι για τη λέξη σορός:
    Η λέξη είναι αρχαία και τη χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν όχι τον νεκρό αλλά το δοχείο όπου φυλάσσονταν τα λείψανά του, την τεφροδόχο, το φέρετρο κλπ., όπως βλέπω στον Δημητράκο.
    Στα χρόνια μας τη συναντούσα δηλωτική και νεκρών σε επίσημους λόγους ή σε κείμενα με επίσημο ύφος.
    Τα τελευταία χρόνια όμως την βλέπω κατά κόρον να χρησιμοποιείται αντί για τη λέξη «πτώμα».
    Πριν από καμιά ώρα την είδα να γράφεται με ωμέγα (http://news.in.gr/world/article/?aid=1231311143), αλλά επενέβη, φαίνεται ο διορθωτής, την άλλαξε και τώρα είναι γραμμένη σωστά.

    Το σορός αντί του πτώμα είναι το πολιτικά ορθόν;
    Πώς σας φαίνεται αυτή η εξέλιξη;
    Θα ήθελα τη γνώμη σας.

  18. sarant said

    17: Τέο. εδώ και καιρό σκέφτομαι να γράψω άρθρο, που μάλλον θα λέει πιο αναλυτικά αυτά που γράφεις εδώ. Οπότε, επιφυλάσσομαι εντός του μηνός.

  19. LandS said

    10 Δεν είναι περίεργο που στη σελίδα με τα «περίεργα των πρώτων» για τον αριθμό 14, υπάρχουν 14 τέτοια που δεν έχουν εγκριθεί ακόμα;

  20. marulaki said

    Και το τυχερό δεκατεσσάρι στην τριανταμία στα χαρτιά, που κερδίζει τη μάνα, εκτός αν αυτή βγάλει 31.
    Καλημέρα, καιρό είχα να εμφανιστώ. 🙂

  21. Γς said

    17:
    Πτώμα-σορός.

    >Θα ήθελα τη γνώμη σας.

    Μα εγώ πάντα το έλεγα:
    «Είμαι σόρος, ούπς, σορός στην κούραση»

  22. Γς said

    20:
    Να είσαι καλά.
    Κι απάνω που έφευγα για την λαϊκή και προσπαθούσα να δω μήπως ξέχασα τίποτα από αυτά που μου είπε να πάρω.

  23. Πέπε said

    > > Υπάρχει ίσως και “το 14″ σαν αναφορά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αν κι εμείς *βγήκαμε* στον πόλεμο αργότερα.

    Ήθελα να ‘ξερα γιατί υπάρχει αυτή η έκφραση! Αφού μπήκαμε στον πόλεμο, γιατί λέμε ότι βγήκαμε; Τα άλλα παιδάκια είχαν ήδη ξεκινήσει το παιχνίδι, και μπήκαμε κι εμείς.

    [Ψάχνω ώρα τώρα να βρω μια φωτογραφία από το πακέτο «14» του Παπαστράτου, αλλά δε βρίσκω πουθενά. Ήταν μια ολόκληρη σειρά που οι μάρκες αντί για ονόματα είχαν νούμερα, και το 14 ήταν νομίζω το τελευταίο. Σήμερα επιβιώνει μόνο το πρώτο, ο Άσσος.]

  24. ΠΑΝΟΣ said

    Ρε,τι ακούμε!!

  25. # 22

    Γς, σε ανακαλώ στην σαλ… έεεεε στην τάξη ήθελα να πω !

  26. sarant said

    23: Έξοδος από την ουδετερότητα, έξοδος στον πόλεμο, έτσι λέγανε τότε.

  27. Αυτό με τον συμπυκνωμένο χυμό και το «ορίστε 14» το θυμάμαι.Μετά «ξύπνησε» η Δ τον αραώνε μόνη της, τούβαζε διαφήμιση, ημερομηνία λήξης και πούλπα για να μοιάζει με φρέσκο, πέταξε και κάτι για βιταμίνες και ανάγκασε και την Αμίτα σε λίγο να ακολουθήσει τα χνάρια της αφού ο μέχρι τότε φυσικός της χυμός έμενε στα αζήτητα.

    Το άλλο με το ουίσκι δεν το κατάλαβα (μήπως να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά ; )

  28. # 23

    Πέπε

    Οποιος δεν πολεμά προφυλλάσσεται από τις αδέσποτες, όταν το αποφασίσει βγαίνει στον πόλεμο, αλλιώς βγαίνει στο κλαρί
    έχεις ακούσει κανέναν να μπαίνει στο κλαρί ;

  29. left said

    @21 Ενώ εγώ θα επιθυμούσα να είμαι (George) σόρος.

  30. spiral architect said

    @22: Mη και ξεχάσεις τίποτα, αλλιώς έχει παντόφλα! 😀

  31. Ηλεφούφουτος said

    23, 26 Οφείλεται στην υποκειμενικότητα του ποιος είναι μέσα και ποιος έξω.

    Παντως το «βγαίνω στον πόλεμο» είναι και επικοινωνιακά καλύτερο, πβ. «έξοδος στις αγορές». Εκεί που ήσουν προσκολλημένος στη μούχλα της ειρήνης και άλλων παρωχημένων δογμάτων τώρα ανοίγεσαι στο φρέσκο αέρα και αέρια μουστάρδας. Κι ας μην υπήρχε Άθενς Βόις τότε.

  32. Mπετατζής said

    Άσχετο : Αγαπητέ Νοικοδέσποτα, προσπαθώ να μπω στο παλιό σου ιστολόγιο, στα κείμενα των συγγραφέων (εκεί που τους έχεις αλφαβητικά), γιατί θέλω να ψάξω κάτι και δεν δουλεύει ο σύνδεσμος. Ευχαριστώ.

  33. sarant said

    32: Περίεργο, σε μένα ανοίγει:
    http://sarantakos.com/keimena.html

  34. Πάνος με πεζά said

    Yπάρχει στη Μήλο η τοποθεσία «Δεκατέσσερις», στο δρόμο για τα Πολλώνια, όπου προφανώς εκτελέστηκαν ισάριθμοι πατριώτες και καθιερώθηκε το τοπωνύμιο, κατά τα πρότυπα των «118», έξω από τη Σπάρτη.
    Στοι παραδοσιακό τραγούδι, «το φιλί της χήρας πουλιέται δεκατέσσερα», δέκα παραπάνω δηλαδή από της παντρεμένης. Κι από λοιπά άσματα, εκτός από το μεταγλωττισμένο «Sodal» με τις δεκατέσσερις ζωές (μια γάτα Χ 2), υπάρχει «το 14» στο οποίο μας προτείνει να σταθούμε ο Απόστολος Καλδάρας και ο Κώστας Βίρβος δια στόματος Πάνου Γαβαλά

    και αυτό το σπάνιο, από την Αθηναϊκή Κομπανία

    (ποιός θα άντεχε να ρίξει 1014 κυβερνήσεις…)

  35. H «σορός» πράγματι χρησιμοποιείται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια από όσους ντρέπονται να γράψουν «πτώμα» (τους θυμίζει φαίνεται «οδωδός και τυμπανιαίον»), αλλά είναι μάλλον άστοχο. «Σορός», για το δικό μου τουλάχιστον γλωσσικό αίσθημα, είναι το πτώμα το πλυμένο, ξυρισμένο, ντυμένο, και γενικώς ετοιμασμένο για κηδεία. «Η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα», κλασικό αλλά σωστό δημοσιογραφικό κλισέ. «Αναζητείται στη θάλασσα η σορός του Πατριάρχη Αλεξανδρείας» , δημοσιογραφικό κλισέ της κακιάς ώρας.
    Για όποιον δεν θέλει να πει «πτώμα», με τις όντως αποκρουστικές συμπαραδηλώσεις της λέξης, υπάρχει και «ο νεκρός».

  36. Λ said

    Τέσσερα τζιαι τεσσέρα
    κάμνουσιν οχτώ
    Τέσσερα παλληκάρκα
    πασίν στον πολεμό

    http://www.edokypros.com/evridiki-tessera-tziai-tessera/

  37. BLOG_OTI_NANAI said

    7: «Λυπάμαι που σας χάλασα την ημέρα.»
    Εμένα τουλάχιστον δεν μου τη χαλάς καθόλου 🙂

  38. BLOG_OTI_NANAI said

    35: Αν κάτσει κάποιος να σκεφτεί πόσες διατυπώσεις υπάρχουν για τον θάνατο, ειδικά λαϊκές, σατιρικές:

    – Τα κακακάρωσε
    – Είδε τα ραδίκια ανάποδα
    – Τα τίναξε
    – Ψόφησε
    – Πάει, κλάφτονε
    – Πήρε πρόσκληση από τον Άγιο Πέτρο
    – Μας χαιρέτησε
    – Πήγε άκλαφτος
    – Τίναξε τα πέταλα
    – Τον πήγανε τέσσερις

  39. Γς said

    -Πάπαλα
    -Του φόρεσαν ξύλινο παλτό (Τσιφόρος)

  40. Γς said

    25:
    >Γς, σε ανακαλώ στην σαλ… έεεεε στην τάξη ήθελα να πω !

    Κι ήρθε κι ο Γυμνασιάρχης μια μέρα (του σύντομου Μεσεκπαιδευτικού μου βίου) και άρχισε να γράφει στον πίνακα το πρόγραμμα των εξετάσεων.

    Και πλακούλες ο Γς με τους μαθητές του.

    -Ησυχία! Ο Γυμνασιάρχης.

    Και μια στιγμή δεν άντεξε:

    -Γς! Εξω!
    -Τι; Ο καθηγητής να βγει έξω;
    -Ναι! Κάνεις φασαρία
    😉

  41. BLOG_OTI_NANAI said

    39: «Του φόρεσαν ξύλινο παλτό»

    Πολύ καλό!

  42. Προσγολίτης said

    > 38

    Και έπεται συνέχεια:

    τίναξε τα κώλα

    εξεμέτρησε τον βίον

    εξεμέτρησε το ζην

  43. Προσγολίτης said

    > 38, 42

    (Και ο… χορός καλά κρατεί:)
    Μας άφησε χρόνους

  44. sarant said

    Είναι πάρα πολλά, λέω να τα κάνω ειδικό άρθρο, μετά το Πάσχα όμως.

  45. BLOG_OTI_NANAI said

    Αυτό με τα δεκατέσσερα μάτια, ξεκινά ίσως από την παροιμία που κατέγραψε ο σοφιστής Ζηνόβιος του 2ου μ.Χ. αιώνα:

    «Άκουε του τα τέσσαρα ώτα έχοντος» (η παροιμία υπάρχει και στην TLG)

    Ο Ζηνόβιος έγραψε συλλογή παροιμιών η οποία σώζεται στο έργο «Corpus paroemiographorum Graecorum» (βλ. Πληροφορίες για το έργο από τον Δημ. Λουκάτο στο: «Ζητήματα κατατάξεως παροιμιών», Επετηρίς του Λαογραφικού Αρχείου Ακαδημίας Αθηνών, τ. 6 (1950-51), σ. 265-266).

    Επίσης κάποιες πληροφορίες για ανάλογες παροιμίες δίνει και ο Πολίτης στο: «Μελέται περί του Βίου & της Γλώσσης του Ελληνικού Λαού», τ. Δ΄, εν Αθήναις 1902, σ. 118

  46. gbaloglou said

    114

  47. Λ said

    Πλησιάζει η επέτειος του πυροβολισμού των φραουλοσυλλεκτών στη Μανωλάδα ή έχει ήδη περάσει;

  48. εντωμεταξύ στο Αμέρικα όλη η εβδομάδα διαβάζεται και αντίστροφα

    4-12-14
    4-13-14
    4-14-14

    4-19-14

  49. Πάνος με πεζά said

    Τεκμηριώνω :
    http://www.koinignomi.gr/news/koinonia/koinonika/2014/02/25/sti-mnimi-ton-dekatessaron.html

  50. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    Τρίτος όροφος, γραφείο δεκατέσσερα

    Η ημισέληνος ,το μεσοφέγγαρο, είναι δεκατεσσάρω μερώ,(γέμωση ή λίγωση)

  51. sarant said

    Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα δεκατεσσάρια!

    Ο υπεύθυνος εορτολογίου με πληροφορέί ότι σήμερα, 14.4., εορτάζει και ο Πάγκαλος. Ο άγιος Πάγκαλος δηλαδή!

  52. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    Τα δεκατέσσερα παιδιά
    σε (υπέροχη) μουσική Ελένης Καραϊνδρου.Της Μεγάλης Δευτέρας (των Παθών του Ιησού και των δικών μας)

  53. Τίτος Εξώς Χριστοδούλου said

    Ιακωβίνοι φίλοι, ξεχάσατε τον Le Roi Soleil, Λουΐ Κατόρζ, ή το διάβασα βιαστικά; Εξαίρετο και εμπεριστατωμένο, εντρύφημα!

  54. Κιλκίς said

    Τα δεκατέσσερα μάτια: μήπως 7 το ένα + 7 το άλλο… Επειδή το 7 είναι «μαγικός» αριθμός… Μου ‘ρθε τώρα στον καφέ…

  55. leonicos said

    Κατ’ αρχήν ξαναζητάω συγνώμη απ’ όλους για το @7. Ήταν λίγο οξύ, αλλά μερικά πράγματα δεν θέλω να τ’ αφήνω να τα σκεπάζει η γάτα.

    Αγαπητέ Τεό ή Τέο.

    Έκανα όλη μου τη δουλειά μια χαρά, και μάθανε κι οι αναισθησιολόγοι να κάνουν το ίδιο. Στην πραγματικότητα πολύ λίγες επεμβ’άσεις σήμερα χρειάζονται αίμα για καθαρά χειρουργικούς (τεχνικούς) λόγους. Όταν βέβαια χρειαστεί, δεν πρόκειται να πεθάνει ο άρρωστος επειδή ο γιατρός του έτυχα να είναι Μ.τ.Ι. Η απαγόρευση λήψης αίματος αφορά τον ασθενή και όχι τον γιατρό. Επιπλέον, είναι ζήτημα συνείδησης του ίδιου του ασθενούς. Του εξηγούνται οι κίνδυνοι κι εκείνος αποφασίζει. Πρακτικά δεν μου έτυχε ποτέ να πεθάνει κάποιος επειδή δεν πήρε αίμα, ενώ μου έτυχαν λίγες περιπτώσεις που οι ασθενείς Μ.τ. Ι. αγνόησαν την απαγόρευση και δέχτηκαν αίμα. Αυτό ε΄μένα δεν με αφορά. Δεν είμαι εγώ φύλακας ούτε επιτηρητής των συνειδήσεών τους. Όπως παντού υπάρχουν μερικοί ακραιφνείς, πολλοί φυσιολογικοί και μερικοί χαλαροί. Δεν είναι όλοι οι Μ. τ. Ι. μία κοψιά.

    Σε απόλυτους όρους, θα όφειλα τις περιπτώσεις αυτές να τις καταγγείλω. δήλωσα ότι ως γιατρός δεν μπορώ να παραβιάσω το ιατρικό απόρρητο, και γι’ αυτό τον λόγο είμαι ένας απλός ευαγγελιζόμενος (απλός οπαδός δηλαδή) και δεν έχω κάποιον τίτλο. Αυτό δεν μ’ ενοχλεί, εξυπηρετώ αφιλοκερδώ τους πάντες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ανεξαρτήτως θρησκευτικών ή άλλων τοποθετήσεων. Στο κάτω κάτω από την αριστερά προέρχομαι, το ΚΚΕ, και το ήθος δεν αλλάζει.

    Τώρα για το κόλλημα των Μ.τ.Ι. και τη δική μου ‘πλάτυνση’.

    Δυστυχώς πάρα πολλοί Μ.τ.Ι. δεν είοχαν τίποτε άλλο, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε γύρω μας, και έχοντας τη γνώση και τη λατρευτική πρακτική της θρησκείας μας, μένουν σ’ αυτά. Οπότε είναι κολλημένοι. Και μερικοί είναι απελπιστικά κολλημένοι, σε βαθμό που να μην μπορείς να τους μιλήσεις. Εκείνοι οι οποίοι είχαν, ή αποκτούν ευρύτερο περιεχόμενο, είναι πιο ανοιχτοί.

    Όπως συμβαίνει παντού, πάντα, ακόμα κι εδώ μέσα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εδώ μέσα όμως έουμε την ευκαιρία να ακονίζουμε ο ένας τον άλλο, και αυτό μου αρέσει.

    Φυσικά δεν είναι μέρος για κανενός είδους προπαγάνδα εδώ μέσα. Φυσικά όπως εσέις θα πείτε ότι σήμερα είναι Πάσχα κλπ, θα πώ κι εγώ ότι σήμερα είναι η Ανάμνηση, η μοναδική ετήσια γιορτή των Μαρτύρων του Ιεχωβά

  56. Dimitris said

    51:
    Ο άγιος Πάγκαλος πρεπει να ήταν «βαθύ» Πασοκ 🙂

  57. 23 (τέλος)

    Υπήρχε και το 22 (αντινικότ)…

    Από τ’ άλλα, με νούμερα θυμάμαι μόνο το πεντάρι, κι εκτός από τον Άσσο, που επιβιώνει μέχρι σήμερα, ήτανε και το Πρώτο (γλυκόπιωτο!)..

  58. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    Αηδόνια δεκατέσσερα

  59. Λ said

    Στην Κύπρο ο πάγκαλλος είναι αγριόχορτο που το κάνουν συνήθως ξιδάτο ή το τρώνε βραστό με τα κουκιά. . Τη λέξη πάγκαλος την έμαθα μετά το 74 γιατί στο χωριό μου λέγαμε το ριζόνι. Τώρα που δεν μπορώ πια να τρώω ξιδάτα, τα ριζόνια – πάγκαλους τα τρώγω ψημένα στον ατμό με λαδάκι και λεμονάκι. Τα συστήνω για τους δυσκοίλιους. Όπως τα λάπαθα ένα πράμα. Στο λίκνο υπάρχει φωτογραφία.

    http://foodmuseum.cs.ucy.ac.cy/web/guest/allcivitems/civitem/2648

  60. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    Οι ομάδες μπορούν να έχουν μέχρι 15 παίκτες, η αλλαγή τερματοφύλακα δεν προσμετράται στις τρείς. ΄Οσο για το ντοπάρισμα λένε ψέματα, γίνονται τέτοια πράγματα στο ποδόσφαιρο;

  61. emma said

    Δεκατέσσερα (quatordici) ήταν και το όνομα του 14ου παιδιού της ομώνυμης ιστορίας του Italo Calvino

  62. Στους Κινέζους ο αριθμός 14 είναι ο πιο γρουσούζικος από όλους. Το 4 είναι ομόηχο με τη λέξη θάνατος, και θεωρείται γρουσουζιά, αλλά το 14 ηχεί σαν «βέβαιος θάνατος». Πολλά ξενοδοχεία και άλλα κτίρια στην Άπω Ανατολή δεν έχουν ούτε 4ο, ούτε 14ο όροφο.

    https://www.google.gr/search?q=Tetraphobia&client=firefox-a&hs=pc5&rls=org.mozilla:en-US:official&channel=sb&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=YgVMU4efDoXFtQbGkYGwDA&ved=0CAgQ_AUoAQ&biw=812&bih=433#channel=sb&q=14+china+elevator+&rls=org.mozilla:en-US:official&tbm=isch

    39 Γς, 41Blog

    Ο Τσιφόρος με το ξύλινο παλτό αντιγράφει Όμηρο, Ιλιάδα, εκεί που ο Έκτορας τη λέει στον Πάρη που δείλιασε, ότι για τα κακά που προκάλεσε στους Τρώες με τα γκομενιλίκια του, του έπρεπε πέτρινος χιτώνας.

  63. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    Τα μάθατε τα καυτά νέα; η Πυρίκαυστος Ελλάδα σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου, κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές. Ζουράρις, Μαρκάτος, Παύλος Κοντογιαννίδης, εκρηκτική η σύνθεση, θα πάρει φωτιά η Ευρώπη.
    Βλέποντας και το Ποτάμι, (όπως κι άλλα κόμματα) μου μεγάλωσε το αναπάντητο εδω και χρόνια ερώτημά μου, έχουμε σοβαρούς διανοούμενους στην Ελλάδα; Εκεί που λές να ένας μετρημένος και σοβαρός άνθρωπος, ΤΣΑΦ, γίνεται ξαφνικά ματαιόδοξο καρναβάλι.

  64. spyroszer said

    Τα περίφημα 14 σημεία του Γουίλσον
    http://en.wikipedia.org/wiki/Fourteen_Points

  65. spiral architect said

    @59: Από το να φάω πάγκα(λ)λο, κάλλια να φάω ένα μαγκάλι κάρβουνα! 😛

  66. Κασσάνδρα said

    .
    Λέμε¨:Τετάρτη και Τετάρτη 8 και Τετάρτη 15, δηλ.μετράμε και την πρώτη και την τελευταία μέρα.και είναι 15 μέρες.
    Που μπορώ να βρώ Συμιακές εκφράσεις Νικοκύρη;
    Κατάγομαι από τη Σύμη και με εκπλήσσεις.

  67. odinmac said

    60 Λάμπρος
    Οι ομάδες ποδοσφαίρου παίζουν με 11 (το πολύ) παίκτες στον αγωνιστικό χώρο και με 7 (το περισσότερο) αναπληρωματικούς.
    Δεν επιτρέπονται πάνω από τρεις αλλαγές στον αγώνα. Εάν ο τερματοφύλακας πάρει κόκκινη (ή τραυματιστεί) ενώ έχουν ήδη γίνει οι τρείς αλλαγές, τότε, δίνει τα γάντια του σε έναν από τους υπόλοιπους παίκτες και παίρνει την θέση του κάτω από τα δοκαρια.

  68. BLOG_OTI_NANAI said

    Όλες οι ομάδες παίζουν με 12 παίκτες, καθώς «ο δωδέκατος παίκτης είναι ο κόσμος τους» εκτός από μια ομάδα που είναι πρόεδρος ένας χοντρός κύριος και εκεί δωδέκατος παίκτης είναι ο… διαιτητής 🙂

  69. Λάμπρο μάλλον κανονισμούς από άλλο σπορ μας λες, το # 67 είναι το σωστό

    Λεώνικε εσύ για γνωστούς λόγους θα πρέπει να υποστηρίζεις τον Απόλλωνα Αθηνών (νυν Σμύρνης και ξανά στην φούτμπολλίγκ)

  70. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    63.>>η Πυρίκαυστος Ελλάδα σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου,
    Φωτιά στη φωτιά (ομοιοπαθητική αρχή)
    διακεκαυμένη ζώνη, να καούν τα κάρβουνα κ.ο.κ.
    Θ΄ανάψω δεκατέσσερις φωτιές (εντάξει,δεκατρείς λέει το άσμα αλλά το πριμοδοτώ χάριν του νήματος) 🙂

  71. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    67 – Νομίζω οτι έχει αλλάξει ο κανονισμός, και σε περίπτωση τραυματισμού δεν προσμετράται στις τρείς αλλαγές. Gee επειγόντως πάρε θέση.

  72. 14 Μάη του 20 η Δυτ. Θράκη περνάει απ’ τους Γάλλους στους Έλληνες.

  73. Γς said

    70:
    >αλλά το πριμοδοτώ χάριν του νήματος

    το πυροδοτώ, ίσως;

  74. Γς said

    65:
    Να τα φας!
    Αλλά μην μας λες μετά ότι μαζί τα φάγαμε.
    Τα κάρβουνα

  75. odinmac said

    71
    Δες αν θέλεις εδώ: http://www.fa3.gr/nomothesia_2/nomoth_athl/KANONISMOI/soccer/kan-paidias_1_3.htm

    «…τον πέρασα γενεές δεκατέσσερις».
    Αλήθεια, πόσα έτη είναι μία ανθρώπινη γενεά; , δεν είναι σαράντα; Μήπως γνωρίζει κάποιος από τους εδώ φίλους τον επιστημονικό (βιολογικό μάλλον) ορισμό της; Υπάρχει κάποιο πρόχειρο λινκ;

  76. Προσγολίτης said

    Κάπου-κάπου να ρίχνουμε και κάνα άσχετο:
    «Άρχισα δίαιτα. Σταμάτησα να πίνω και σε δύο βδομάδες έχασα δεκατέσσερις μέρες».

    Καλό σας ξημέρωμα!

  77. # 71

    Το μόνο πιθανό μήπως είναι κάνας νέος κανονισμός που θα ισχύσει πιλοτικά στο μουντιάλ (όπως είχε γίνει πιο παλιά με τους άλλους δυοδιαιτητές που καθιερώθηκαν τώρα και στα ευρωπαίκά ματς.
    Αμυδρά αχνοθυμάμαι μια εξαίρεση για τον τερματοφύλακα όταν ακόμα οι επιτρεπόμενες αλλαγές ήταν 0 ή 1, 30 και βάλε χρόνια πίσω

  78. 68: Αχαχαχα, καλό! 🙂

  79. # 75

    Μάλλον τριάντα την μετράγανε.

  80. odinmac said

    79
    Ξέρεις τι γίνεται; ρωτάω για τεκμηρίωση γιατί δεν είναι φιλολογικός ο όρος.
    Έχω την εντύπωση πως έχει να κάνει με τον ρυθμό μετάλαξης των γονιδίων σε σχέση με τα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος ( σε κάποια σφοδρή αλλαγή του περιβάλλοντος φερ’ ειπείν, η οποία παραμένει πάγια, σε πόσο χρόνο «ανταποκρίνεται» εξελικτικά ο εκάστοτε οργανισμός).

  81. sarant said

    62: Σωστό αυτό για τις γρουσουζιές.
    Ξύλινο παλτό είναι και τίτλος βιβλίου της Κατερίνας Γώγου.

    64: Μπράβο, ήθελα να το γράψω αλλά το ξέχασα.

    65: …κάλλιο να φάω μάγκαλο!

    66: Για συμιακές εκφράσεις έχω το βιβλίο του Κ. Κόντου «Συμιακές παροιμίες»

    71: Όχι βρε Λάμπρο. Μπορείς να αλλάξεις τερματοφύλακα στην αποστολή της εθνικής ομάδας σε παγκόσμιο κύπελλο (στους 23 δηλαδή).

    75: Νομίζω για 30 χρόνια τις μετράμε τις γενιές.

  82. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    75,77,81, – Για να το λέτε (ειδικά ο Gee, χωρίς παρεξήγηση) σας πιστεύω, αλλα γιατι έχω αυτη την εντύπωση ρε παιδιά, νόμιζα οτι είχε αλλάξει ο κανονισμός για τον τερματοφύλακα πριν λίγα χρόνια. Ίσως είχα διαβάσει για κάποια προτεινόμενη αλλαγή και μου έμεινε.

  83. spyroszer said

    Θυμάμαι ότι πριν λίγο καιρό είχε συζητηθεί το θέμα με την αλλαγή του τερματοφύλακα, με αφορμή ένα περιστατικό στην Αγγλία.
    http://www.sport-fm.gr/article/allagi-kanonismwn-thelei-o-bengker/732025

  84. Λ said

    65, 81γ: Μα αυτός δεν είναι χοντρός. Μόνο λίγο αγκαθωτός!

  85. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    για δεκατέσσερις ζωές
    (Στίχοι Μιχ.Γκανάς)
    Sodade

  86. Theo said

    @55:
    Λεώνικε, σε χαίρομαι γιατί είσαι αυθεντικός και δεν χρειάζεται να ζητάς καμιά συγγνώμη, όταν εκφράζεσαι όπως στο σχ. 7. Απλώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, όπως γρἀφεις, σε κάποια πράγματα διαφωνούμε, κι είναι καλό να εκφράζουμε πολιτισμένα τη διαφωνία μας, όπως και το κάνεις.

    Έχω περάσει εφτά φορές από χειρουργείο και στις δύο, τις σοβαρότερες (ημιπεταλεκτομή στον Ο5-Ι1 και σπονδυλοδεσία στον Ο3-Ο4 και χειρουργικός καθαρισμός στον Ο5-Ι1), χρειάστηκα αίμα. Γι’ αυτό, νόμισα πως αυτό είναι κάτι σχετικά σύνηθες.

  87. Theo said

    @63:
    Τον Κώστα Ζουράρι, τον γνωρίζω πάνω από 30 χρόνια, τον εκτιμώ, τον αγαπώ, έχει μεγάλη και σπλαχνική καρδιά, αλλά νομίζω πως του αρέσει να παίζει με τη δημοσιότητα. Έτσι μόνο μπορώ να εξηγήσω τις συνεχείς πολιτικές μεταστροφές και μεταπηδήσεις του από κόμμα σε κόμμα κι από συνασπισμό σε συνασπισμό. (Λίγο μετά την ίδρυση της «Πυρίκαυστου Ελλάδας», αυτοσαρκαζόμενος, είπε σε συνεργάτη του: «Καλά, εμείς κάνουμε την πλάκα μας. Ο κόσμος τι μας φταίει;»)

    Του αρέσει και να προκαλεί. Ίσως, για δείχνει ότι πράγματα, όπως η πολιτική, που πολλοί τα παίρνουν στα σοβαρά, δεν είναι και τόσο.

    Και στα 74 του ο Κώστας, παραμένει παιδί. «Ἕλληνες ἀεὶ παῖδες.»

  88. Προσγολίτης said

    Κάποιο δημοτικό τραγούδι (δεν το καλο-)θυμάμαι:

    «Κι’ αν με χωρίσεις άντρα μου, εσύ θα μετανιώσεις.
    Στις δυο, στις τρεις θα λούζομαι, στις τέσσερις θ’ αλλάζω
    και πάν’ στις δεκατέσσερις άλλον άντρα θα πάρω».

    Τι… απόκανε, θα σας γελάσω.

  89. odinmac said

    Παραδοσιακό δράμας, αηδόνια δεκατέσσερα:

  90. odinmac said

    Στάσου στο δεκατέσσερα:

    Και:
    Ευτυχία Λιάτα, Φλωρία δεκατέσσερα στένουν γρόσια σαράντα: η κυκλοφορία των νομισμάτων στον ελληνικό χώρο, 15ος – 19ος αι. Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, 1996.

  91. sarant said

    Eυχαριστώ πολύ για τα νεότερα!

  92. odinmac said

    Eπειδή δεν παίζει το γιουτουμπάκι, εδώ το λινκ:

  93. Σήμερα (προλαβαίνω ακόμα) είναι του Ιωσήφ του Παγκάλου. Κι αυτό, όχι γιατί έχουμε 14 αλλά γιατί είναι Μ. Δευτέρα (μιλάμε για το Σηφαλιό, τον μικρό γιο του Γιακουμή = Ιωσήφ του Ιακώβ 🙂 )

  94. Λάθος μου. Ο Γιακουμής είναι ο Ιάκωβος, όχι ο Ιακώβ (δεν ξέρω αν έχουν σχέση τα ονόματα αυτά που μοιάζουν).

  95. Α. Μια που εδώ γλωσσολογούμε 🙂 τι τραγέλαφος είναι γλωσσικά η Πυρίκαυστος Ελλάδα; Ή Πυρίκαυστος Ελλάς, διάβολε, ή Πυρίκαυστη (κι ακόμη καλύτερα Κατακαημένη) Ελλάδα! Και ο Ζουράρις, αν μη τι άλλο, ελληνικά ξέρει!

    Β. Ως χρονική περίοδος, η γενιά είναι η διαφορά ηλικίας πατέρα και γιου. Οι άντρες παντρεύονταν κατά κανόνα στα εικοσιτόσα, αλλά βέβαια έκαναν παιδιά επί κάμποσα χρόνια, όσο άντεχε η γυναίκα τους. Οπότε κατά μέσον όρο, κι εγώ πιστεύω ότι η γενιά πρέπει να υπολογίζεται γύρω στα 30 χρόνια.
    Οι γενεές του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου πρέπει να είναι λίγο μακρύτερες, αφού η Μετοικεσία Βαβυλώνος χρονολογείται, αν δεν κάνω λάθος, το 587 π. Χ. και ο Δαβίδ στο β΄ μισό του ΙΑ΄ αιώνα π.Χ. Ο Λουκάς, που δεν προσπαθεί να αναδείξει συμμετρία, τις βγάζει, αν θυμάμαι καλά, λίγο περισσότερες.
    Για την εξελικτική βιολογία όμως, αυτό που έχει σημασία είναι η γενιά με την κυριολεκτική της έννοια και όχι τόσο η χρονική της διάρκεια.

  96. Ιακώβ και Ιάκωβος είναι το ίδιο κοινότατο εβραϊκό όνομα — απλώς ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου και ο Ιάκωβος του Αλφαίου ζούσαν στην ελληνιστική εποχή και το είχαν εξελληνίσει, με αποτέλεσμα να επικρατήσει με την ελληνική του κατάληξη ως χριστιανικό βαφτιστικό όνομα και να μείνει με την άκλιτη μορφή του μόνο προκειμένου για τον Ιακώβ τον εγγονό του Αβραάμ και γενάρχη του Ισραήλ.
    Ομοίως Σίμων και Συμεών είναι το ίδιο εβραϊκό όνομα (שמעון), αλλά ο γιος του Ιακώβ διατήρησε στα ελληνικά ένα ίχνος του εβραϊκού λαρυγγικού που περιείχε, ενώ ο απόστολος ο επικληθείς Κηφάς = Πέτρος το είχε πια χάσει.

  97. Λ said

    Άγγελε, αφού ξέρεις εβραϊκά μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; Προχθές φωτογράφησα μια υπογραφή ένός εβραίου ζωγράφου από τη θεσσαλονίκη. Να σου τη στείλω να μου πεις τ’ όνομα;

  98. Στείλ΄ τη μου. angtsir παπάκι belgacom τελεία net

  99. Τσούρης Βασίλειος said

    27 . Αγαπητέ Gpointofview πριν αρκετά χρόνια μια διαφήμιση έλεγε
    The cutty sar(κ)
    ——————————–
    Πόσοι από σας φοράτε (αν φοράτε και αν είστε παντρεμένοι ) βέρα δεκατεσσάρων καρατίων;
    585/ 1000 .
    14/24 =583,33

  100. American Pi said

    Καλησπέρα σε όλους. Δεν πρόσεξα αν αναφέρθηκε πιο πάνω αλλά ειναι και η μέρα του αριθμού π (pi day) στις 7 Μαρτίου (3/14).

  101. Γς said

    87:
    >Και στα 74 του ο Κώστας, παραμένει παιδί.

    Ευτυχώς που ξαναπέρασα από εδώ και το ξαναδιάβασα.

    Είχα πάθει τη πλάκα μου:
    >Και στα 74 του ο Κώστας, περι
    μένει παιδί.

  102. Πέπε said

    @ 57:

    Το 22 είναι άλλη ιστορία. Δεν έχει ένα χρόνο που καταργήθηκε. Το έβγαζε ο Γεωργιάδης, η τελευταία μικρή, οικογενειακή καπνοβιομηχανία που είχε μείνει στην Ελλάδα (μετά από μία πλουσιότατη ιστορία τέτοιων εταιρειών που σταδιακά τις κατάπιε ο ανταγωνισμός ή η παγκοσμιοποίηση), την πάλεψε όπως μπορούσε μέσα σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες, και τελικά έκλεισε πέρσι. Το εξαιρετικά δυσεύρετο 22 άφιλτρο, που δεν το έβρισκες ούτε με παραγγελία στον περιπτερά, ήταν το τελευταίο τσιγάρο με την παραδοσιακή γεύση των ελληνικών ανατολίτικων καπνών που μέχρι το ’80-’90 τα σνομπάραμε γιατί τα κάπνιζαν οι γονείς μας και όταν τα εκτιμήσαμε είχαν γίνει σπάνια. Πλέον ανύπαρκτα.

    Πρώτα έκλεισε ο Κεράνης, πρωταγωνιστής σ’ αυτού του είδους τα τσιγάρα. Μετά (ή μπορεί και πιο πριν, δεν είμαι σίγουρος) έκλεισαν οι Αφοί Κωνσταντίνου, πρόλαβαν όμως να πουλήσουν το κυριότερο σήμα τους, το Σαντέ, στον Παπαστράτο. Μετά τον Παπαστράτο τον αγόρασε η Φίλιπ Μόρις (η εταιρεία του Μάλμπορο), ο ένας από τους 3-4 πολυεθνικούς υπερκολοσσούς που ολιγοπωλούν παγκοσμίως το τσιγάρο. Μετά έκλεισε ο Γεωργιάδης, και ταυτόχρονα τη ΣΕΚΑΠ την αγόρασε ο Ιβάν (ξεχνάω το επώνυμό του, ελληνικό είναι). Κι έμεινε μόνο ο Καρέλιας, ο οποίος όμως σε πείσμα των εποχών μάς βγάζει ασπροπρόσωπους. Όμως η μεν ΣΕΚΑΠ, αλλάζοντας χέρια, κατήργησε το τελευταίο παραδοσιακό ανατολίτικο τσιγάρο που έβγαζε, το ασύγκριτο (και εξίσου ακραία δυσεύρετο όσο το 22 άφιλτρο) Κιρέτσιλερ, οι δε Παπαστράτος και Καρέλιας είχαν ήδη προ καιρού αλλάξει σε όλα τους τα παραδοσιακά τσιγάρα (Άσσος κασετίνα, Καρέλια κασετίνα, Σαντέ κ.τ.ο.) το χαρμάνι από ανατολίτικο σε ημιανατολικό.

    Άσσοι: http://syllogi-apo-paketa-tsigaron.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html
    Εικοσιδυάρια: http://syllogi-apo-paketa-tsigaron.blogspot.gr/2012/10/22.html

  103. Πέπε said

    *ο Ιβάν (ξεχνάω το επώνυμό του, ελληνικό είναι)*
    το θυμήθηκα: Σαββίδης

  104. Γς said

    102:
    >τα σνομπάραμε γιατί τα κάπνιζαν οι γονείς μας και όταν τα εκτιμήσαμε είχαν γίνει σπάνια

    είχαν γίνει … καπνός

    Το 22. Υπέροχο κι αγαπησιάρικο

  105. leonicos said

    @26 Έξοδος από την ουδετερότητα, έξοδος στον πόλεμο, έτσι λέγανε τότε.

    Γιατί τώρα πώς το λέμε; Ευτυχώς δεν συμβαίνει συχνά ώστε να εξελίσσεται η έκφραση.

    Ο Τέο μού διόρθωσε ευσχήμως το δρυμεία σε δριμεία… Ήμουν όμως σε σύγχυση κι ένταση… και θυμωμμένος. Αυτά. Μου πέρασε

  106. leonicos said

    Τζι@69 Δεν ξέρω αν θα το δεις… Τώρα οι συνελεύσεις γίνονται στο Ολυμπιακό στάδιο και στο Ποδηλατοδρόμιο. Οπότε δεν έχω ανάγκη να υποστηρίζω τον Απόλλωνα. Χαχα!

  107. # 99

    Ευχαριστώ. μάλλον φταίει που δεν το έπινα ποτέ μου το κοντομάνικο.

    # 106

    Ισως συνέπεσε με την αποχώρηση του Αλαμάνου από τον Απόλλωνα

  108. # 96

    «για τον Ιακώβ τον εγγονό του Αβραάμ και γενάρχη του Ισραήλ»

    Αγγελε γιατί τότε πολλοί θεωρούν τον Αβραάμ γενάρχη των Εβραίων ;

    Ασε που κάποιοι Αραβες τον θεωρούν δικό τους γενάρχη

    Είναι τίποτε λεπτές διαφορές μεταξύ Εβραίων και Ισραηλιτών που αγνοώ ;

    Οσον αφορά την διάρκεια της γενιάς γίνεται λάστιχο για να «χωρέσουν» στη «σωστή» σειρά γεγονότα (π.χ. ο Ειμπ με τη Σάρρα τεκνοποίησαν στα…100 και μετά έζησε και καμιά 75αρια χρόνια ακόμα- το ρεκόρ το έχει ο Νώε με 950,- κινδυνεύει βέβαια από τον Μητσοτάκη )

  109. BLOG_OTI_NANAI said

    62: Δεν το ήξερα! Ώστε ο Τσιφόρος το πήρε από τον Όμηρο:

    «και ο Έκτωρ τον ονείδισε πικρώς, άμα τον είδε:
    []
    αχ! τόσα έπραξες κακά που, αν είχαν αίμα οι Τρώες,
    θα εφορούσε πέτρινον χιτώνα το κορμί σου
    »

    (Ομήρου Ιλιάδα Γ,38·56-57 (μτφρ. Πολυλάς Ιάκωβος), ΟΕΔΒ, Αθήνα 2001, σ. 81)

  110. BLOG_OTI_NANAI said

    Ο αρχικός γενάρχης είναι ασφαλώς ο Αβραάμ.

    Επίσης όμως, οι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ αναφέρονται ως οι τρεις «γενάρχες του Ισραήλ» και κατ’ αυτή την έννοια, μπορεί κάθε ένας από αυτούς να ονομαστεί «γενάρχης«.

    Πιο συγκεκριμένα όμως, στην Π.Δ. ο Ιακώβ σε μια θεοφάνεια μετονομάστηκε σε «Ισραήλ» («Δεν θα είναι πια το όνομά σου Ιακώβ, αλλά θα ονομάζεσαι Ισραήλ» Γέν. 32,28), ο Ιακώβ όμως είχε 12 γιους (τελευταίος ήταν ο «Βενιαμίν«), οι οποίοι έγιναν οι προπάτορες των 12 φυλών. Από εκεί προκύπτει η ιδιαίτερη αναφορά του ως «γενάρχης«.
    «Εκ φυλής Βενιαμίν» καταγόταν ο Απόστολος Παύλος (Φιλιπ. 3,5).

  111. sarant said

    Καλημέρα!

    108: Ο Μαθουσάλας δεν πήγε 969 χρόνια;

  112. # 111

    Δεν πιάνεται γιατί ήταν πριν από τον κατακλυσμό και χάθηκαν τα πιστοποιητικά !!!

  113. Μιας και αναφέρθηκαν τα τσιγάρα με νούμερο, να θυμίσω και τα Εφτάρια (που φωτογραφία από κουτί τους υπάρχει στο τέλος της ανάρτησης με τους Άσσους που παραπέμπει παραπάνω στο 102 ο Πέπε

  114. Γρηγόρης Κοτορτσινός said

    Ο παππούς μου κι αδερφός του κάπνιζαν την δεκαετία του ’80 «Ρεκόρ» και «Τέλειον» αντίστοιχα. Νομίζω του Καρέλια ήταν;

  115. Theo said

    @101:
    Και στα 74 του ο Κώστας, περι
    μένει παιδί.

    Κι αυτό μην τον αποκλείεις τελείως!

  116. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    87 – Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, πριν 20-25 χρόνια τον είχα κι εγώ σε εκτίμηση, τώρα τον θεωρώ γελοίο και ματαιόδοξο, όπως και αρκετούς άλλους του δικού του διαμετρήματος, ειδικά με κάποιον στο ποτάμι ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Ίσως είναι ανθρώπινες αδυναμίες, ίσως πάλι λόγο των προτύπων της κοινωνίας, υπερεκτιμούμε τις δυνατότητες κάποιων, κι έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες απο αυτές που είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν. Η πολιτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα, ενώ οι πολιτικοί στην πλειοψηφία τους είναι αστείοι, και δυστυχώς, όλα τα σοβαρά πράγματα στην Ελλάδα, τα διαχειρίζονται αστείοι. Να είναι άραγε αυτό αξιόπιστο μέτρο για την σοβαρότητα του ελληνικού λαού;

  117. sarant said

    Μήπως τους παίρνει και τα μυαλά η προβολή;

  118. Πέπε said

    @114: > > Ο παππούς μου κι αδερφός του κάπνιζαν την δεκαετία του ’80 «Ρεκόρ» και «Τέλειον» αντίστοιχα. Νομίζω του Καρέλια ήταν;

    Ναι: http://syllogi-apo-paketa-tsigaron.blogspot.gr/2013/01/blog-post_21.html

  119. sarant said

    118: Δικό σου το άρθρο (και το ιστολόγιο; ) Πολύ καλό!

  120. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    117 – Μα κι αυτό είναι ενα αξιόπιστο μέτρο για την σοβαρότητα κάποιου, αν δηλαδη μπορεί να διαχειριστεί με σωφροσύνη την όποια προβολή, π.χ ο ΓεΟργιάδης (όπως δυστυχώς και ο Ζουράρις) κάνει τα αδύνατα δυνατά για να προβληθεί, ποιός νοήμων άνθρωπος θα τον πάρει στα σοβαρά; Ενώ αντίθετα, ένας διαδυκτιακός γνωστός μου, (το επίθετό του αρχίζει απο Σαραντ και τελειώνει σε άκος) ενώ έχει κι αυτός δημόσια προβολή, δεν την επιδιώκει με κάθε μέσον, λειτουργεί σεμνά και ταπεινά (καμία σχέση με την κυβέρνηση Καραμανλή). Και για επικύρωση της σοβαρότητας του ελληνικού λαού, ο ΓεΟργιάδης είναι υπουργός, ενώ ο διαδυκτιακός γνωστός μου, είναι ενας φτωχός και μόνος μπλόγκερ συγγραφέας.

  121. Πέπε said

    119. Ευχαριστώ. Ναι, είναι η συλλογή μου. (Τι καλό; φωτογραφίες είναι! )

  122. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    118 – Πολύ καλή δουλειά μπράβο, αν και δεν καπνίζω αποθήκευσα την διεύθυνση να τη στε’ιλω σε πολλούς φίλους καπνιστές. Έψαξα για λίγο να βρώ το Έθνος που κάπνιζε ο πατέρας μου, αλλα δεν το βρήκα, το έχεις καταγεγραμμένο; και μήπως ξέρεις ποιά εταιρεία το έβγαζε;

  123. Πέπε said

    122: Ευχαριστώ! Το Έθνος ήταν του Κεράνη, και είναι στην ανάρτηση Κεράνης. Γενικά βρες την κάθε μάρκα από τις «ετικέτες» στα δεξιά.

  124. Mar Pap said

    Να γραψω κι εγω για το 14 δυο προτασεις, δε διαβασα ολα τα σχολια να ξερω αν εχουν γραφτει.

    Πρωτον 14 ιντσες ηταν τη δεκαετία του 90 ενα στανταρ μεγεθος για τηλεοραση και τις πρωτες οθόνες υπολογιστων. Επισης 14χρονων ηταν η κοπελα στο «βίντεο» του κορκολη και κυρίως στα ανεκδοτα που ακολούθησαν κάνοντας λογοπαιγνιο με τις τηλεορασεις (πχ γιατι ο Κορκολής αγορασε δυο τηλεοράσεις 21 ιντσων; γιατι μαζι με αυτες δινανε δωρο μια 14αρα).
    Τελος υπάρχει και η ασεμνη φραση που λέγεται απο οσους κατηγορουνται απο τους άλλους οτι εχουν πολυ χαμηλό age target group στις γυναίκες: «Στα 4, ας ειν’ και 14!»

  125. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    123 – Οκ ευχαριστώ πολύ.

  126. Theo said

    @116,117:

    Δεν ξέρω αν το κίνητρό του είναι η ματαιοδοξία. Ίσως ένας πόνος για την κατάσταση της πολιτικής και την κατάντια των πολιτικών στην Ελλάδα, τα οποία προσπαθεί αρκετά ανορθόδοξα να κριτικάρει, γελοιοποιώντας τα.

    Πάντως, από κοντά ο Κώστας είναι πολύ πιο καλός, θερμός και δοτικός από ό,τι φαίνεται στις δημόσιες εμφανίσεις του.

  127. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    125 – Μα βρε theo οταν κρίνουμε ενα δημόσιο πρόσωπο ή κάποιο που προβάλλεται απο τα ΜΜΕ, οι περισσότεροι το κρίνουμε απο τους λόγους και τις πράξεις του, δεν ζούμε στο κοντινό του περιβάλλον. Πολλοί προβεβλημένοι, απο κοντά είναι πολύ διαφορετικοί απο την δημόσια εικόνα τους, καλή ή κακή. Ακόμα και για τον Χίτλερ, είχα δεί σε ενα ντοκυμαντέρ που λέγανε οτι ήταν πολύ καλός και θερμός με τα παιδιά και του «κολλητούς του» λές να τον κακολόγησε άδικα η ιστορία; Έχω προσωπικό παράδειγμα τον χουντικό Χριστολουκά που ήταν διευθυντής της αστυνομία το 73 με το πολυτεχνείο. Ήταν γείτονάς μας στο Ν. Ψυχικό στην οδό Γεωργίου Ησαϊα, εγώ που ήμουν 12 χρονών είχα την καλύτερη εντύπωση γι αυτόν, πάντα μου χαμογέλαγε, μου χάριζε παιχνίδια των παιδιών του που ήταν 7-8 χρόνια μεγαλύτερα απο μένα, μετά έμαθα οτι βασάνιζε κόσμο, αλλα ακόμα και τώρα που γράφω, μου είναι δύσκολο να το δεχτώ αυτό. Όσο για τον Ζουράρι, δεν νομίζω οτι γελοιοποιεί κάτι εκτός απο τον εαυτό του, και είναι κρίμα.

  128. Γρηγόρης Κοτορτσινός said

    #118
    Σε ευχαριστώ. Τώρα που θα πάω στο χωριό για Πάσχα, θα κοιτάξω αν έχει σωθεί καμιά κασετίνα «Τέλειον» (πάντα είναι χρήσιμα τα κουτιά για βίδες κλπ). Αν βρω, ή θα στη φωτογραφίσω ή θα την πάρω και θα στη στείλω. Τα «Τέλειον» είχαν ένα περίεργο σχήμα, σαν πλακέ.
    Ο αδερφός του παππού είχε ολόκληρη ιεροτελεστία. Μια φορά στο τόσο πήγαινε κι έκοβε «γκούρμπινα», που δεν ξέρω πώς λέγεται επισήμως αλλά ήταν κάτι σαν άγριο αμπέλι χωρίς καρπό. Στους κόμπους των κλαδιών τα έκοβε αφήνοντας ένα στέλεχος μήκους 5-10 εκ., φροντίζοντας το πλάτος να είναι όσο το «Τέλειον». Μετά μ’ένα πυρωμένο καρφί άδειαζε το εσωτερικό,που ήταν μαλακό σαν αφρολέξ ένα πράμα, κι έτσι έφτιαχνε πίπες. Όταν ήταν να καπνίσει, έπαιρνε ένα τσιγάρο, το έκοβε στη μέση, το συμπίεζε ώστε να γίνει κυλινδρικό και το κάπνιζε. Κάθε αυτοσχέδια πίπα κρατούσε όσο ένα πακέτο (40 φορές). Ήταν καπνιστής 73 χρόνια και πέθανε στην τρυφερή ηλικία των 87. 🙂

  129. sarant said

    Τέλειον κάπνιζα κι εγώ στα νιάτα μου!

  130. Μαρία said

    Άρθρα για μάρκες τσιγάρων.

    Αμερικανάκια στον Παπαστράτο

    Ο κομήτης Old Navy

  131. Πέπε said

    Τον καιρό που τα πρόλαβα εγώ, δεν ήταν σε κασετίνα αλλά σε μαλακό πακέτο, αυτό που έχω στη φτγρ. Την κασετίνα την έχω δει μόνο σε φωτογραφίες. Αν όντως βρεις και μου στείλεις το πακέτο, Γρηγόρη, θα μου δώσεις μεγάλη χαρά! Αλλά και με τη φωτογραφία ακόμα.

    Νίκο, καπνιζόταν; Το είχα αγοράσει μια φορά για τη συλλογή και ίσως 1-2 ακόμα για το καλτ του πράγματος. Πέρα από την «παππουδίλα», δηλαδή το ανατολίτικο άρωμα που τότε δεν ήξερα να εκτιμήσω, θυμάμαι ότι μου είχε φανεί άθλιο. Βέβαια, προ εικοσιφεύγα ετών αυτά…

  132. Πάνος με πεζά said

    Kαλό το site με τα πακέτα τσιγάρων. Έχει και κάποιες ελλείψεις βέβαια. Αναφορικά με τη ΣΕΚΑΠ, που την είχα ζήσει «από μέσα’ λόγω μπαμπά, λείπει το μπλε-κόκκινο πακέτο του Brooks (δεν είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα ως κόκκινο), ενώ το R6 και το R1 πρωτολανσαρίστηκαν από τη ΣΕΚΑΠ, με κάποια μακροχρόνια συνεργασία που είχε με τη Reemtsma (γερμανική, που έχει αλλάξει πλέον όνομα). Δηλ. παράγονταν εδώ, στην Ελλάδα, δεν ήταν -ακόμα- εισαγόμενα.
    Εκεί επίσης έπρεπε να ταξινομηθεί και το Cooper, δημιούργημα κι αυτό της ΣΕΚΑΠ.

  133. Και http://tsigara.blogspot.com

  134. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    128 – Συγνώμη που επεμβαίνω, δεν είμαι καπνιστής, αλλα ούτε αντικαπνιστής, όμως το νόημα που αφήνει η τελαυταία παράγραφος του σχολίου σου με ενόχλησε κάπως. Επειδή ο πατέρας μου πέθανε στην μπαγιάτικη ηλικία των 43, η ξαδέρφη μου στα 26, η γυναίκα του πρωτοξάδερφού μου στα 47, και ο φίλος μου ο Μάριος πρόπερσι στα 48, όλοι καπνιστές και όλοι απο καρκίνο, με πολύ επώδυνες συνέπειες, ψυχικές και οικονομικές, για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Βλέποντάς τους να γίνονται μέσα σε λίγους μήνες ανθρώπινα φαντάσματα, κυριολεκτικά σκελετοί με δέρμα, (είναι απίστευτο πόσο μπορεί να συρικνωθεί ο άνθρωπος) και κυρίως, ακούγοντάς τους να λένε τα σχέδια και τα όνειρα που είχαν για την ζωή μόλις γίνουν καλά, ένα μήνα πριν το τέλος (το τελευταίο εικοσαήμερο όλοι αποδέχονται τον θάνατο που έρχεται) φυσικά χωρίς κάπνισμα, καλό θα ήταν για κάθε καπνιστή που πεθαίνει στην τρυφερή ηλικία των 87, να γνωρίζαμε και πόσες χιλιάδες πεθαίνουν πρίν τα 50.

  135. Γς said

    111:
    Ωραία η συλλογή σου.

    Εκ Καρελίων άρξασθαι
    Και θυμήθηκα το φίλο μου το Γούρι απ την Πετρούπολη (την Αγιοπετρούπολη).
    Μόλις είδε το μέγαρο με την επιγραφή «KARELIA» στην Λεωφόρο Αθηνών ξαφνιάστηκε.
    Κάτι μας έλεγε στα (οθντκ) αγγλικά του. «Εχουμε και μεις Ρωσία Καρέλια, μεγάλο, πολύ Καρέλια»

    Παραξενευτήκαμε, αλλά κάναμε ότι το εμπεδώσαμε.
    Μέχρι που θυμήθηκα τη μεγάλη περιοχή της Καρελίας (Φιλανδία-Ρωσία) και την Δημοκρατία της Καρελιας, όπου και το Λένινγκραντ, ουπς, η Αγιοπετρούπολη.

    Του θύμισε την Καρελία της περιοχής του.

  136. Πέπε said

    @132: Τα Κούπερ, επειδή είναι πολλά, έχουν ξεχωριστή ανάρτηση για πάρτη τους. Το Μπρουκς και αρκετά άλλα δεν τα έχω. Τα δύο γερμανικά τα έχω, αλλά ειλικρινά ποτέ δε σκέφτηκα να κοιτάξω αν είναι εισαγωγής ή ΣΕΚΑΠ.

  137. Γς said

    135 -> 118:

    Για την τσιγαροσυλλογή του Πεπε

  138. sarant said

    131: Ήταν δυνατό τσιγάρο, αλλά εγώ κάπνιζα άφιλτρα πάντοτε (όταν κάπνιζα). Μετά πέρασα στο Ελλάς Σπέσιαλ (πολύ ωραίο, αλλά δυσεύρετο) και μετά στον Άσσο σκέτο.

  139. 134: Συμφωνώ μέχρι κεραίας.

  140. Λ said

    Διάβασα σήμερα, ότι ο θεσμός δημοσίευσης των μπεστ σέλλερς μια φορά τη βδομάδα, καθιερώθηκε από τη Σάντεϊ Τάιμς του Λονδίνου στις 14 Απριλίου 1974 , δηλαδή πριν 40 χρόνια.

  141. Πέπε said

    Αφού λοιπόν κανείς δεν είναι αντικαπνιστής αλλά εκφράζονται παρά ταύτα αντιρρήσεις ως προς το αν οι ολέθριες συνέπειες του καπνού επαναλαμβάνονται αρκετά επίμονα κάθε φορά που θα μπορούσαν ή όχι, ας διορθώσω κι εγώ μερικά από τα μηνύματά μου. Ξεκινάω με το 136:

    Τα Κούπερ, που βλάππτουν σοβαρά την υγεία, επειδή είναι πολλά (κι έχουν οδηγήσει πολλούς σε αργό και επώδυνο θάνατο), έχουν ξεχωριστή ανάρτηση για πάρτη τους. Τα Μπρουκς, που προκαλούσαν καρδιποαγγειακές παθήσεις, και αρκετά άλλα εξίσου ολέθρια, δεν τα έχω. Τα δύο γερμανικά πακέτα ράβδων καρκίνου τα έχω, αλλά ειλικρινά ποτέ δε σκέφτηκα να κοιτάξω αν είναι εισαγωγής ή της συνεταιριστικής εταιρείας δολοφόνων ΣΕΚΑΠ.

    Είναι καλύτερα ή πρέπει να βάζω κάθε φορά όλους τους τρόπους θανάτου;

  142. Theo said

    @127:
    Η σχέση μου με τον Ζουράρι είναι φιλική, ίσου προς ίσο. Δεν είναι η σχέση ενός παιδιού με τον καλό κύριο της διπλανής πολυκατοικίας.
    Ούτε ο Ζουράρις είναι κάποιος Χίτλερ ή Γεωργιάδης (με τον τελευταίο είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο, και τα συμπεράσματα που είχα συναγάγει τότε ταιριάζουν με τα σημερινά δικά σου).
    Από τη γνωριμία μας αυτή με τον Ζουράρι και κάποιες απαντήσεις του σε ερωτήσεις μου για τις κατά καιρούς πολιτικές του θέσεις προπαθώ να καταλάβω το κίνητρό του για όλες αυτές τις πολιτικές μετακινήσεις του, χωρίς να νομίζω τα ξέρω όλα ή πως έχω δίκιο.

  143. IN said

    95 Β: Κατά το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, η γενεά έχει διάρκεια 40 χρόνια: «Οι … δημοτικές και κοινοτικές οδοί αποκτούν την ιδιότητα του κοινοχρήστου …. γ) με την από το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο (ν.3 παν. 43.7) προβλεπομένη αμνημόνευτου χρόνου αρχαιότητα (vetustas), δηλαδή με την άσκηση της κοινής χρήσεως επί τόσο χρόνο, [b] ώστε η παρούσα γενεά από δική της αντίληψη και από πληροφορίες της προηγουμένης έτσι γνώρισε την παρούσα κατάσταση στα τελευταία 80 χρόνια [/b]» (βλ. λ.χ. ΑΠ 316/2012).

    Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας…

  144. Λ said

    135. Καρέλια

    Θυμάμαι πήγα ράφτινγ και κανό στους ποταμούς Κίτκα και Ουλάνκα, στην Φιλανδική Καρέλια, το καλοκαίρι του 2005 και φτάσαμε μέχρι τα ρωσικά σύνορα. Οι Φιλανδοί μας έδειχναν πως κατάφεραν να μετακινήσουν το ορόσημο ενάμιση μέτρο πιο μέσα και χαιρόντουσαν. Ακριβώς οι ίδιες μαλακίες που κάνουμε εδώ, δηλαδή.

    Ο κόσμος φέρει πολύ βαριά την κατάληψη της μισής Καρέλιας από τους Ρώσους αλλά η ηγεσία τους είναι πολύ σταθερή στις θέσεις της και δεν διεκδικεί επιστροφή. Ο τέως αρχηγός ενόπλων δυνάμεων της χώρας στρατηγός Γκούσταβ Χέγκλαντ (Gustav Hägglund) , ο οποίος προέδρευε παλαιότερα της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ, είχε πει σε μια συνέντευξη «ακόμα και αν η Ρωσία μας επιστρέψει την Καρέλια σε χρυσό πιάτο εμείς πρέπει να αρνηθούμε να την πάρουμε πίσω».

    Στο Βίμποργκ (ρωσικά) ή Βήπουρι (φινλανδικά), πρωτεύουσα της τωρινής Ρωσικής Καρέλιας, διασώζεται η βιβλιοθήκη που σχεδίασε ο μεγάλος μοντερνιστής αρχιτέκτονας Άλβαρ Άλτο. Οι Σοβιετικοί την είχαν ονομάσει Βιβλιοθήκη Ναντιεζντας Κρούπσκαγιας (ήταν η σύζυγος του Λένιν) αλλά τώρα επανήλθαν στην παλιά ονομασία, δηλ. Βιβλιοθήκη Άλβαρ Άλτο.

  145. Λ said

    114. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι λένε τα σύκα σύκα και δεν λαϊκίζουν σαν τους δικούς μας ηγέτες

  146. 141: Προσωπικά είμαι αντικαπνιστής και υποφέρω αφόρητα.

  147. Πέπε said

    Άρα, δε συμφωνείς μέχρι κεραίας με το 134, συμφωνείς εν μέρει.

  148. Μέχρι κεραίας. Απλώς αγνόησε τις τρεις λέξεις «αλλά ούτε αντικαπνιστής». 🙂

  149. sarant said

    144 και πριν: Καρελία λέγεται στα ελληνικά η περιοχή.

  150. Νέο Kid Στο Block said

    Ωπα ρε παλικάρια! Σιγά μην τον περάσουμε και λαϊκό δικαστήριο τον Γρηγόρη!
    Ορίστε,να προμοτάρω και γω καρκινογόνα προϊόντα:
    Πίνω 5 λίτρα κοκακόλα και φάντα και τρώω -κατά μέσο όρο-4 χάμπουργκερ μακντόναλντ την εβδομάδα. Είμαι πολιτικαλ κορέκτης;

  151. Μαρία said

    149
    Και Κάργιαλα στα φιλανδικά.

  152. Γς said

    135:
    Και ξεκινήσαμε με το Γιούρι απ την Λεωφ. Αθηνών, ποτάμι, Εθνική Οδό, μέχρι την Κομοτηνή, που πηγαίναμε σ ένα συνέδριο.

    Εμαθε και το ελληνικό αλφάβητο από τις πινακίδες (βοηθούντος και του Κυριλλικού), που τις θυμόταν στην άσφαλτο σαν τα χαρτιά της τράπουλας στην τσοχα

    Τόσο καλά που έξω απ την Καβάλα μας λέει:
    Ποιά είναι αυτή η Κωνσταντινούπολη; Διαφορετική από την Κωνσταντινούπολις;!

  153. 150: Νεοκίδιε, δε νομίζω πως έγινε δα και κανένα λαϊκό δικαστήριο! Πάντως, ως προς τις διατροφικές συνήθειες που προμόταρες (BTW, κοκακόλα πίνω κι εγώ), ν’ αντιπαρατηρήσω ότι όσα λίτρα κι αν κατεβάσεις κι όσα χάμπουργκερ κι αν φας, κανενός άλλου την υγεία και την ποιότητα ζωής δεν επηρεάζεις αρνητικά παρά τη δική σου. Αντίθετα όταν εσύ καπνίζεις, εμένα μου κόβεται η ανάσα, δακρύζουν τα μάτια μου, βλάπτεται η υγεία μου και χαλάει η διάθεσή μου. Είναι το ίδιο πράγμα λοιπόν;

  154. Λ said

    149, 151: kiitos

  155. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    142 – Αχ βρε theo θές να μου δημιουργήσεις ενοχές μέρες που είναι; σου εξήγησα δεν κρίνω τον φίλο σου που δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλα ενα δημόσιο πρόσωπο λαμβάνοντας υπόψην τους δημόσιους λόγους και τα έργα του, και προς θεού (κι ας μη τον πιστεύω) δεν τον συνέκρινα με τον Χίτλερ, ούτε με το ποιόν του ΓεΟργιάδη, (που γνώρισα προσωπικά) ΗΜΑΡΤΟΝ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΙ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΥ.
    Λοιπόν θα σου αφιερώσω το κομάτι που ακούω τώρα, γιατι με έχεις πάρει πολύ στραβά, ελπίζω να σου αρέσει η προγκρέσιβ ρόκ.

  156. Μαρία said

    154
    Ei kestä 🙂

  157. Γς said

    154:
    ei kiittämistä!

  158. Και λέει μια ισπανίδα στον Γουσού

    – Βάμος…α λά πλάγια ?

    – Μωρέ βάμος και…στα ίσα!!

  159. Και συνεχίζω τα Φιλανδικά: ta ensima tuika.

  160. Γς said

    158:
    Εγώ;

    >κάτι μου είπε άγρια στα Καστελιάνικα και της απάντησα ευγενέστατα:

    -Φαναρες μι ρόμπα βανάλια ντε ροχέρος παρόχας.

    Δεν κατάλαβε τι της είπα (ούτε κι εγώ)

    Απ εδώ

  161. Γς said

    Φτου!
    Απ εδώ

  162. Triant said

    Η συζήτηση για το τσιγάρο έρχεται εντελώς στη ώρα της. Από την Κυριακή προσπαθώ να βάλω τέλος σε 40 χρόνια άφιλτρο (άσσο σκέτο και τελευταία στριφτό).
    Δεν βλέπω να τα καταφέρνω όμως. Αν και ποτέ δεν ξέρεις…

  163. Λ said

    Πάντως η εθνική πινακοθήκη στο Ελσίνκι λέγεται Αθηνέουμ.

  164. sarant said

    151: Δεν το ήξερα!

    162: Κουράγιο, με το μαχαίρι!

  165. Αυτο το εχεις δει Νικοκυρη?
    http://www.diaforetiko.gr/ta-pio-sinithismena-ekfrastika-lathi-pou-epanalamvanoume-oli-mas/
    Νομιζω οτι εχει πολλες βλακειες

  166. Πέπε said

    @153:
    > > …όταν εσύ καπνίζεις, εμένα μου κόβεται η ανάσα, δακρύζουν τα μάτια μου, βλάπτεται η υγεία μου και χαλάει η διάθεσή μου. Είναι το ίδιο πράγμα λοιπόν;

    Δεν έχεις μεν άδικο*, είσαι όμως εντελώς εκτός θέματος. Εδώ κανείς δεν κάπνισε, μόνο γράφουμε. Δεν υπήρχε καμία συζήτηση υπέρ ή κατά του καπνίσματος, καμία αντιπαράθεση, κανείς που να υποστήριξε αυτό με το οποίο διαφωνείς. Μπορείς να είσαι αντικαπνιστής αν το επιλέγεις, αλλά χρειάζεται να το στριμώχνεις αυτό οπουδήποτε;

    Delenda Carthago κι εγώ λοιπόν!

    ____________________________
    * Δηλαδή εδώ που τα λέμε έχεις: λες «όταν εσύ καπνίζεις» σ’ έναν άνθρωπο που, τόσο όταν καπνίζει όσο και όταν δεν καπνίζει, δε βρίσκεται μπροστά σου ώστε να σου κόψει την ανάσα κλπ.. (Εκτός αν είστε γνωστοί βέβαια, αλλά τότε δε θα του το έλεγες μέσω του μπλογκ ενός τρίτου υποθέτω.) Ή έχεις τη βεβαιότητα ότι όλοι οι καπνιστές που δεν έχεις γνωρίσει -όλοι οι καπνιστές γενικώς- είναι ούνα φάτσα ούνα ράτσα;

  167. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    150 – Ποιό λαϊκό δικαστήριο ρε συ Kid, που τον κατηγόρησα τον άνθρωπο ή όποιον καπνίζει, μακάρι νάχετε την υγειά σας να καπνίζετε μέχρι τα 187 σας, κι ας καπνίζετε και βερυκοκιές ή λιγνίτη. Απλώς με ενόχλησε λίγο το υπονοούμενο στο τέλος του
    σχολίου του λόγο των άσχημων εμπειριών που έχω, κι αυτό είπα. Oύτε άμεμπτος κριτής είμαι ούτε αντικαπνιστής, ούτε ΑΝΤΙ γενικά, έχω δεί πολλούς (και συγγενείς και παιδικούς φίλους) να κάνουν πλάκα με την ζωή, αυτό που λέμε μαγκιά, αλλα όταν βρέθηκαν μπροστά στον θάνατο έχασαν το χρώμα τους και το γέλιο τους. Είμαι όμως ΚΑΤΑ, κατά του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, και φυσικά κατά του φασισμού σε όλες του τις μορφές (δεν είναι πολλά). Απο κεί και πέρα, ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αν εσύ π,χ περηφανεύεσαι για την διατροφή σου και τον τρόπο που ζείς γενικότερα μετέδωσέτα στα παιδιά σου αν έχεις, εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου, εγώ που πίνω μια δυο κοκακόλες το χρόνο, αθλούμαι και δεν καπνίζω, αυτά τους μετέδωσα, ποιός ξέρει πραγματικά ποιός έκανε το καλύτερο; όλοι κρίνουμε εξ ιδίων σ΄αυτά τα θέματα. Η ζωή κατα την άποψή μου, είναι θέμα τύχης κατα ενα τέταρτο, και κατα τρία τέταρτα σωστής εκτίμησης του ρίσκου, π,χ το να οδηγείς αυτοκίνητο ενέχει κάποιο κίνδυνο, αλλα ρισκάρουμε εκτιμώντας οτι το όφελος είναι πολύ μεγαλύτερο απο το ποσοστό κινδύνου που ελλοχεύει, αν όμως οδηγούμε πιωμένοι ή στέλνουμε μηνύματα με το κινητό, μάλλον δεν έχουμε κάνει σωστή εκτίμηση ρίσκου, αυτό δεν σημαίνει οτι θα πάθουμε οπωσδήποτε ατύχημα, μπορεί να μη πάθουμε ποτέ, και ο οδηγός που ακολουθεί τον ΚΟΚ να σκοτωθεί, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το κάπνισμα, ή για οτιδήποτε. HASTA LA VISTA.
    Nα αφιερώσω σε σένα και όλους τους φίλους καπνιστές του ιστολογίου το ωραίο τραγουδάκι που ακούω τώρα, για να κάνετε ένα χαλαρό τσιγαράκι στην υγειά μου, μακριά απο παιδιά όμως.

  168. Γρηγόρης Κοτορτσινός said

    #134, 139
    Συγγνώμη αν προσέβαλα ή σας έκανα να αισθανθείτε άσχημα.
    Πρέπει αν πω όμως ότι ο παππούς μου και τα δυο του αδέρφια (γεννημένοι το 1900, 1903 και 1905) είχαν και οι τρεις καρκίνο. Ο πρώτος πέθανε το 1967 από τον καρκίνο, ο δεύτερος και ο τρίτος το 1991, έχοντας καρκίνο, αλλά από πνευμονικό οίδημα και ανακοπή αντίστοιχα. Και κάπνιζαν από τα 13-14, στην αρχή ξερά τριμμένα κληματόφυλλα, μετά καπνό. Καρκίνο έχει κι ο πατέρας μου (81 ετών) αλλά μάλλον την σκαπούλαρε. Αυτός δεν κάπνισε ποτέ. Ο παππούς από τη μάνα (γεν. 1914) κάπνιζε δεκαετίες αλλά γύρω στο 1960 το έκοψε για να αγοράσει τη εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού. Πέθανε 94 χρονών, έχοντας κι αυτός είχε καρκίνο. Αυτό που θέλω να πω με τις άχρηστες σε όλους πλην εμού οικογενειακές λεπτομέρειες είναι ότι τελικά, αν και αποδεδειγμένα το τσιγάρο επιβαρύνει τη υγεία και προκαλεί καρκίνο, μεγάλο ρόλο παίζει και η «φτιασιά» που λέμε στο χωριό μου, καθώς και ο τρόπος ζωής του κάθε ανθρώπου.

    Πάντως, αν όντως περάσω από δίκη, διαλέγω συνήγορο το νεαρό ερίφιο. Πρόεδρος ο Νικοκύρης, ελπίζω…

  169. sarant said

    165: Ναι, κυκλοφορεί καιρό. Έχει και μερικούς μπαμπινιωτισμούς.

  170. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    160 – A ρε Γς ώρες ώρες είσαι άπαιχτος, πέθανα στα γέλια, σου αξίζει το τραγουδάκι που ακούω.

  171. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    168 – Δεν υπάρχει λόγος να ζητάτε συγνώμη τουλάχιστον απο μένα, δεν με προσβάλατε καθόλου, πάνω κάτω τα ίδια λέμε γι΄αυτό το θέμα, απλώς δεν μου φάνηκε σωστό να προμοτάρεται με αυτό τον τρόπο, αλλα μπορεί και να έχω λάθος.
    Να σας αφιερώσω κι εσάς το τραγούδι που ακούω τώρα, (έχω πάρει φόρα) και ταιριάζει πιο πολύ με τις μέρες και το θέμα που πιάσαμε κατα μια έννοια.

  172. Μαρία said

    159
    Το tuika παραβιάζει τον κανόνα τονισμού 🙂

  173. 168 γρηγορη το πνευμονικο οιδημα δεν ειναι ασχετο του καρκινου, συχνα συμβαινει σε καρδιακη ανεπαρκεια, αλλα και σε καρκινο η σε λοιμωξη του αναπνευστικου. Και η ανακοπη απλα σημαινει οτι σταματησε η καρδια. Πεθανε δηλαδη ο ανθρωπος. Δεν ειναι διαγνωση, δε λεει κατι για την αιτια θανατου αν και συχνα τη βαζουμε ως αιτια η γιατροι, λεγοντας ομως κι απο τι προηλθε.
    Μπορει να κανιζεις μανιωδως και να μην παθεις ποτε τιποτα. Οπως μπορει και να οδηγεις σαν τρελος και να μην παθεις τιποτα. Ολα ειναι θεμα πιθανοτητων. Εγω παντως δε θα εκανα ουτε το ενα ουτε το αλλο

  174. 128, γρηγόρης

    «γκούρμπινα»

    μπορεί να προέρχεται από κάπου αλλού, αλλά ίσως είναι παραφθορά της λέξης «κούρβουλα» , έλεγαν έτσιακριβώς αυτά τα ξερά και άχρηστα κλαδιά του αμπελιού. Μεταφορικά, το χέρι κάποιου αντί να του ξεραθεί (πχ, αν ψηφίσει μνημονιακό κόμμα) να του μείνει κούρβουλο.

    Προφανώς από το λατινικό curvulum, και curvus ο στριμένος, ο στραβός, ο λυγισμένος,από το ρήμα curvo ( εξ ου και κούρμπα, στροφή)

  175. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    162 – Eπειδή το έχω ψάξει πολύ και καλά το θέμα (λόγο κακής εμπειρίας που λέω πιο πάνω) εδω και 35 χρόνια, η καλύτερη λύση είναι αυτή που λέει ο Νικοκύρης, χρειάζεται όμως πειθαρχεία και αυτοέλεγχο σε μεγάλο βαθμό. Για να θεωρηθεί κάποιος οτι έκοψε τελείως το τσιγάρο, πρέπει για τέσσερα χρόνια να μη κάνει ούτε τζούρα. Το στερητικό σύνδρομο έχει μια περιοδικότητα (ο Νικοκύρης σαν πρώην καπνιστής μπορεί να το επιβεβαιώσει ή οχι) με αυξανόμενη ένταση στους τρείς με κορυφή στους έξι μήνες, και μετά μειούμενη στον χρόνο, στα δύο χρόνια, και πιο ελεγχόμενα πλέον στα τέσσερα. Καλό είναι πριν ξεκινήσει κάποιος να το κόψει, να γνωρίζει τι θα αντιμετωπίσει, η νικοτίνη είναι απο τα πιο σκληρά και εθιστικά ναρκωτικά, εφάμιλη της ηρωίνης. Φυσικά οι θάνατοι απο τσιγάρο δεν προέρχονται απο την νικοτίνη, αλλα απο τα άλλα παράγωγα του καπνού και του χαρτιού. Μια άλλη μέθοδος πολύ απλή, αλλα χρειάζεται κι αυτή αυτοέλεγχο, είναι η εξής, επειδή ο εγκέφαλος έχει μάθει στην νικοτίνη και την έχει συνδυάσει με την απόλαυση, όταν δίνει εντολή για τσιγάρο, είναι σχεδόν αδύνατο να μη το ανάψει ο καπνιστής, οπότε όταν παίρνει εντολή το ανάβει, αλλα δεν τραβάει τον καπνό κάτω, τον φυσάει κατευθείαν λέγοντας δυνατά η απο μέσα του δεν θέλω να καπνίσω γιατι μου κάνει κακό ή με σκοτώνει. Ο εγκέφαλος για να αλλάξει κάποια συνήθεια, χρειάζεται τουλάχιστον έξι επαναλήψεις, μετά γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα. Καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν προσπαθήσεις. Το τελευταίο τραγούδι για σήμερα, αφιερωμένο στην προσπάθειά σου να το κόψεις, το ρημάδι για πολλούς καπνιστές.

  176. Triant said

    @164, 175
    Ευχαριστώ για την στήριξη. Τελικά όμως το θέμα δεν είναι τόσο απλό. Δεν εννοώ την ευκολία ή δυσκολία της απεξάρτησης, εννοώ κάτι πιό βαθύ.
    Εξηγούμαι: Παντρεύτηκα, έκοψα τα γκομενιλίκια, γεννήθηκε ο γιος μου έκοψα το μπριτζ και τα ξενύχτια, κάποια στιγμή θα πρέπει πιθανόν να δω και το θέμα των ξυδιών και βεβαίως πρέπει να τελειώνω και με το τσιγάρο. Σωστά;
    Από την άλλη, τον Νοέμβριο κλείνω τα 57 και στατιστικά παρ΄ όλες τις προσπάθειές μου δεν πρόκειται να το γλιτώσω το ξύλινο κουστουμάκι όπως και όλοι μας. Τι κάνω λοιπόν; Ότι όλοι μας. Όσο μειώνεται το υπόλοιπο, τόσο, βλακωδώς, μειώνω και τις απολαύσεις.
    Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω τώρα την κόκα, την ηρωίνη και ότι άλλο προλάβω. Όπως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας που δεν είμαστε πια στην ηλικία που το μέλλον είναι μία μαγική, αφηρημένη έννοια.
    Αναζητούνται αντεπιχειρήματα, κατά προτίμηση όχι μεταφυσικά.

  177. sarant said

    175: Δεν ξέρω, εμένα η τρίτη μέρα ήταν κάπως δύσκολη και η τέταρτη. Μετά όχι. Αλλά ήταν λυπητερό, να ξέρεις ότι δεν θα ξανακαπνίσεις

  178. # 176

    Εχοντας κόψει (με το μαχαίρι) εδώ και 6 χρόνια το τσιγάρο (2-3 πακέττα Ασσο ιντερνάσιοναλ) καταθέτω την επειρία μου.
    Αρχικά δεν πετάς το πακέτο γιατί θα πας να αγοράσεις όταν σου έρθει η επιθυμία και τότε θα κπνίσεις. Εγώ είχα το πακέτο με τον αναπτήρα στη θέση μου στο τραπέζι. Δεύτερον υπόσχεσαι σε κάποιον που εκτιμάς πραγματικά πως θα το κόψεις και βαστάς ον λόγο σου. Ολα είναι πιο εύκολα μετά τη δεύτερη-τρίτη μέρα παίρνεις κουράγιο γι αυτό που ήδη έχεις καταφέρει. Καμία στέρηση στη νικοτίνη δεν υπάρχει, ο οργανισμός έχει απόθεμα για πολλά χρόνια. Υπάρχει όμως εθισμός στις κινήσεις, στη (τότε μου φαινότανε)μαγκιά των κινήσεων (τώρα μου φαίνεται-και είναι μαλακία).Πρέπει λοιπόν να βρεις υποκατάστατο δλδ εκεί που είχες τσιγάρα βάζεις τσίχλες, καραμέλλες ή και κομπολόι 9μου πήρε δυο χρόνια μετά να κόψω το κλακ-κλακ που έσπαγετα νεύρα των άλλων. Το στερητικό σύνδρομο εμφανίζεται με όλες τις πιθανές μορφές (δεν μπορείς να φας, να κοιμηθείς να χ#σεις κ.λ.π) και υποχωρεί αν ξέρεις πως είναι καθαρά ψυχολογικό πρόβλημα.
    Δεν θα συμβούλευα πάντως κάποιο να το έκοβε αν δεν είναι σε ηλικία που μπορεί ν’ αντέξει το σοκ και το παραπάνω βάρος που προκαλείται στον οργανισμό του.

  179. # 176, 177

    Ο Νίκος το έθεσε σωστά, είναι λυπηρό να ξέρεις ότι δεν θα ξανακαπνίσεις. Το ψαλίδισμα των δυνατοτήτων πονάει και όχι της απόλαυσης, το αν είναι ή όχι απόλαυση το τσιγάρο είναι υποκειμενικό. Δεν κάνω το μάγκα, κάπνιζα 45 χρόνια και τώρα θεωρώ πως ήμουνα σαν μεθυσμένος όλα αυτά τα χρόνια, νόμιζα πως μου άρεσε αλλά όπως έγραψα πιο πάνω στην πραγματικότητα μου άρεσαν οι κινήσεις του καπνίσματος, η μάρκα των τσιγάρων, το είδος του αναπτήρα, όλα αυτά νόμιζα πως ήταν αναπόσπαστο τμήμα του εαυτού μου. Ισως και η «μαγκια» πως αγνοούσα τον κίνδυνο των επιπλοκών που παρουσιάζονται στους καπνιστές.

  180. BLOG_OTI_NANAI said

    Ακόμα και αυτά, οι τρόποι και οι προσπάθειες δηλ. για σταμάτημα επιβαρυντικών χρόνιων συνηθειών (αλκοόλ, τσιγάρο και μη χειρότερα) έχουν σχέση με τον χαρακτήρα. Άλλοι, αν ακούσουν τον εαυτό τους να δίνει μεγάλες υποσχέσεις «θα το κόψω», ταράζονται και δεν μπορούν να τις κρατήσουν και έτσι δεν θέλουν να υποσχεθούν τίποτα ούτε στον εαυτό τους. Άλλοι δεν θέλουν καθόλου τα ορόσημα και τα τελεσίγραφα π.χ. «θα το κόψω την Δευτέρα», αλλά θέλουν μια μέρα, χωρίς να το έχουν προαποφασίσει, να το κόψουν «σήμερα» και ούτε καν από το πρωί, αλλά από το απόγευμα.
    Άλλοι δεν θέλουν να δουν τσιγάρο ή αλκοόλ, ενώ άλλοι θέλουν να τα βλέπουν για να παίξουν με τον εαυτό τους το παιχνίδι ότι «εδώ είναι μπροστά σου, άμα θες κάνεις ένα». Άλλοι όμως, αν τα έχουν μπροστά τους, θα πάρουν και θα τα καπνίσουν.
    Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, και το κάθε μυαλό θέλει τους δικούς του κανόνες για να παίξει. Σε εμένα π.χ. που έτυχε να κόψω πράγματα στη ζωή μου, τα έκοβα πάντα με πάρα πολύ κόπο, και μετά από δεκάδες κυριολεκτικά προσπάθειες, και ποτέ με υποσχέσεις, όρκους, ορόσημα κ.λπ. Το τσιγάρο το έχω κόψει 20 χρόνια τώρα, αλλά θυμάμαι 1-2 χρόνια μετά, ακόμα έπαιζε παιχνίδια το μυαλό μου άμα το μύριζα, όχι ντουμάνι βέβαια, αλλά όταν ερχόταν αχνά από μακρυά μια ελαφριά οσμή. Διότι η δυσκολία του να κόψεις συνήθειες βρίσκεται στο μυαλό το οποίο έχει συσχετίσει τη συνήθεια με έναν τρόπο ζωής. Σε πιάνει πανικός να κόψεις το κάπνισμα γιατί «τι θα κάνεις μετά το φαγητό», ή «με τον καφέ», ή «με το κρασάκι στην παρέα», ή όταν σε πιέζει μια κατάσταση στη δουλειά και αλλού κ.λπ. Εκεί είναι όλη η δυσκολία.

    Μακάρι να ήξερε από πριν κάποιος να μην τα άρχιζε ποτέ όλα αυτά τα πράγματα.

  181. odinmac said

    Δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η συζήτηση σχετικά με το κόψιμο του καπνίσματος.
    Μιλάτε για ένα από τα ευκολότερα πράγματα που μπορεί να πετύχει ο οποιοσδήποτε.
    Προσωπικά το έχω κόψει τουλάχιστον 10 με 15 φορές (και είμαι ακόμα 45 ετών…)
    Και έπεται συνέχεια…🔪

    Υ γ (άσχετη): Παρατηρώ πως το ΛΚΝ δεν έχει τα λήμματα «φορές» και «έπεται». Τι γίνεται στα καινούργια λεξικά; καταργούν λέξεις της καθομιλουμένης;

  182. odinmac said

    179
    «…μου άρεσαν οι κινήσεις του καπνίσματος, η μάρκα των τσιγάρων, το είδος του αναπτήρα…»
    Τελικά δεν κατάλαβα. Ήταν λίγα αυτά που σου άρεσαν; 😜

  183. BLOG_OTI_NANAI said

    176: Αυτό που λες και σκέφτεσαι να κάνεις όπως όλοι μας, προφανώς οφείλεται στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Είναι πολύ ισχυρό. Ο φόβος έρχεται όταν αυτό που φοβίζει πλησιάζει. Φοβάται π.χ. κανείς τα ύψη όχι όταν περπατάει στο ίσωμα, αλλά όταν ανέβει σε ύψος, και έτσι φοβάται το θάνατο, όταν ο θάνατος πλησιάζει. Οι νέοι δεν πλακώνονται στις καταχρήσεις επειδή δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά επειδή τον νιώθουν πολύ μακριά τους.

    Όταν κανείς μεγαλώνει και προσπαθεί να απομακρύνει όσο μπορεί τον θάνατο, το κάνει και γι’ αυτούς που τον αγαπάνε, για να τον έχουν μαζί τους τα παιδιά του, για να βοηθήσει όσο είναι γερός, για να βοηθήσει και άλλους δείχνοντας ότι δεν εγκαταλείπει.

    Γενικά μιλώντας, ο άνθρωπος σε κάθε περίπτωση που νιώθει τάση αυτοκαταστροφής, μόνιμης ματαιότητας και αυτοεξαφάνισης, είναι απόδειξη ότι κάτι φταίει στο μυαλό ή την ψυχή του. Αυτό αν συμβαίνει, ξεκινά αργά, σταδιακά. Όταν όμως αυτές οι σκέψεις, μας γίνονται μόνιμες, τότε είναι καμπανάκι και δεν χρειάζεται μακρά φιλοσοφία επ’ αυτού πριν το διαπιστώσει κάποιος, διότι αμέσως πρέπει να εντοπίζονται. Αν θεωρηθούν κανονικές τέτοιες σκέψεις επί μεγάλο διάστημα, τότε γίνονται δίνη που μας απορροφά μέσα της.

    Αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις, στα αρχικά στάδια δεν βγαίνει κανείς κατά τύχη αλλά μπορεί να ακολουθεί αυτά που έλεγε ο Πλάτωνας για το επιθυμητικό, το λογικό και το θυμικό:
    – Κάποιος επιθυμεί να πέφτει διαρκώς σε θλιβερές σκέψεις (επιθυμία)
    – Όμως ξέρει ότι αυτό δεν του κάνει καλό (λογική)
    – Για να μπορέσει όμως να επιβάλλει στον εαυτό του αυτό που ξέρει ότι είναι σωστό, θέλει τον θυμό-θυμικό ώστε να βρει την ψυχική δύναμη και την αποφασιστικότητα που θα τον ωθήσει προς την διακοπή -με το ζόρι- των σκέψεων αυτών.

    Όποιος όμως έχει σκέψεις ότι κάτι πρέπει να κάνει για να συνεχίσει τη ζωή, είναι σκέψεις που μαρτυρούν πάντα κάτι θετικό.

    Εννοείται ότι δεν τα λέω για σένα. τα λέω και για μένα, διότι όλοι όσο μεγαλώνουμε «βαραίνουμε» κάποιες στιγμές.

  184. odinmac said

    Συγγνώμη, το «φορές» το έχει στο λήμμα «φορά» 😡, αλλά το «έπεται»;

  185. odinmac said

    184
    Και αυτό στο «έπομαι» ΩΡΕ τραβάδι!!! 👎

  186. Γς said

    Το κόψαμε αλλά…

    Μόλις είδα στο μόνιτορ τους όγκους του καρκίνου, αυτό σκέφτηκα.
    Μια ντάνα από πακέτα τσιγάρα δίπλα μου και φραπεδιές.

    Αν υπάρχει Αλλάχ όμως στον οντά του παραδείσου εκτός από ουρί θα μου έχει κι ένα ναργιλέ με τουμπεκί ψιλοκομμένο. Μέγκλα!

    Και όσο θα σκέφτομαι ότι το έκοψα για να μην πεθάνω…
    😦

  187. marulaki said

    #174 Αυτό με τα κούρβουλα μου θυμίζει την κουρμούλα όπως τη λέμε στην Κρήτη, η οποία όμως δεν αναφέρεται στα άχρηστα κλαδιά του αμπελιού αλλά στο κυρίως φυτό του αμπελιού.

  188. sarant said

    184-185: Είδες που το έχει;

    186: Κι εγώ τότε θα καπνίσω ναργιλέ, ως τώρα δεν έχω καπνίσει.

  189. # 186

    Μα …δεν θα πας στην κόλαση όπου εκεί τουλάχιστον υπάρχουνε μπ…
    θα βάλουμε και δυο δράμια προυσαλιό και πέντε μυρωδάτο (η σωστή αναλογία) για πάρτη σου

  190. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    176 – Δεν υπάρχουν αντεπιχειρήματα, κατα την άποψή μου τα πάντα στην ζωή, είναι καθαρά θέμα προσωπικής στάσης ζωής, και εκτίμησης του ρίσκου που
    αναλαμβάνουμε για το όφελος της όποιας ενέργειας. Σημαντικό ρόλλο γι αυτά παίζει το οικογενειακό περιβάλλον που μεγαλώνουμε, το κοινωνικό, και πως μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τις εμπειρίες καλές ή κακές. Είναι σημαντικό να μπορούμε να δώσουμε την σωστή διάσταση σε ένα πρόβλημα ή σε ένα όφελος, και να μη τα υπερεκτιμούμε ή να τα υποτιμούμε, και πάνω απ΄όλα να σκεφτόμαστε θετικά. Βιώνοντας τον πρόωρο (θεωρητικά) θάνατο αρκετών αγαπημένων προσώπων απο πολύ μικρή ηλικία, και έχοντας κινδυνεύσει να σκοτωθώ τουλάχιστον δέκα φορές στην ζωή μου (τελευταία το 2008 με την μηχανή, που πέρασε απο πάνω μου αυτοκίνητο που παραβίασε στοπ, και βγήκα για άλλη μια φορά αλώβητος) έχω καταλήξει στο συμπέρασμα (απο πολύ νωρίς βέβαια) οτι ο θάνατος είναι ο πιο πιστός φίλος και ο καλύτερος σύμβουλος στην ζωή μας, σου δίνει το πραγματικό μέτρο για να ενεργείς. Αυτή η γνώση με ώθησε να βιώνω τις απλές χαρές στην καθημερινότητά μου, να αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να βλέπω το ηλιοβασίλεμα της Αττικής (αν και υποκειμενικό, μπορεί να συγκριθεί με κάποιο άλλο άραγε;) την Σελήνη τον Άρη τον Δία, τον Σείριο, τον υπεργίγαντα Μπελτεγκέζ, και τα άλλα αστέρια το βράδυ, να σκέφτομαι την απεραντοσύνη του σύμπαντος και το πώς δημιουργήθηκε, να παίρνω αγκαλιά την γυναίκα μου, να της λέω οτι την αγαπάω, να συζητάω ή να παίζω με τα παιδιά μου, να διαβάζω ενα βιβλίο, να σχολιάζω όπως τώρα σε κάποιο ιστολόγιο, να συζητάμε σοβαρά θέματα με κάπους φίλους, ή να λέμε βλακείες, όλα αυτά τα μικρά καθημερινά και ασήμαντα που κανουν την ζωή μας όμορφη και σημαντική. Δεν μου αρέσει αν δίνω συμβουλές, γιατι είναι εύκολες στα λόγια, αλλα δύσκολες στην εφαρμογή, κυρίως απο αυτούς που τις δίνουν, αλλα θα σου δώσω μια, εφαρμοσμένη απο μένα.
    Είμαι σίγουρος οτι αν πέθαινε το παιδί σου (όπως των θείων μου) αν ήταν αυτιστικό στο Νταού (όπως του ξάδερφου της γυναίκας μου) αν πέθαινε η γυναίκα σου (όπως του ξάδερφού μου) αν έμενες ανάπηρος, έχανες την όρασή σου ή την ακοή σου όπως πολλοί συνάθρωποί μας γύρω μας, οι φόβοι και τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις τώρα, θα σου φαίνονταν ασήμαντα. Γι΄αυτό εκτίμησε σωστά αυτά τα ασήμαντα, τα τόσο σημαντικά που έχεις, νιώσε βαθειά πόσο τυχερός είσαι που τα έχεις, προχώρα στην ζωή και μη φοβάσαι χάρο. Ο θάνατος δεν είναι εχθρός αλλα ο πιο πιστός σου φίλος, γι΄αυτό να μη τον υποτιμάς και να μη τον κοροίδεύεις, αυτή είναι η συμβουλή μου. Καλό πάσχα να έχεις.

    Υ.Γ – Σκέφτεσαι να ήσουν αρνί τέτοιες μέρες; Θα σου αφιερώσω ενα υπέροχο adagietto του Αγαπημένου μου Μάλερ, που είχε πολύ σκληρή εμπειρία με τα παιδιά του.

  191. spyroszer said

    190.
    Τα αρνιά είναι χαρούμενα αυτές τις μέρες γιατί βγαίνουν και αυτά στις (κρεατ)αγορές 🙂
    (σημερινό πρωτοσέλιδο του Ποντικιού)

  192. ΛΑΜΠΡΟΣ said

    191 – Καλό.! Μόνο που οι χρηματαγορές, αφού πήραν 5% απο το πιο σίγουρο και αποδοτικό ομόλογο του πλανήτη, λειτουργώντας σαν κρεαταγορές, κερδίζουν περισσότερα σφάζοντας τα αρνιά (μετοχές) του Χ,Α στέλνοντας τον δείκτη κάτω απο τις 1.200 μονάδες, και έπεται η συνέχεια.

  193. 166: Παρότι αυτονόητο, να διευκρινίσω λοιπόν, αγαπητέ Πέπε, πως όταν λέω πως υποφέρω από τους καπνιστές, προφανώς δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους που βρίσκονται όσο μακριά χρειάζεται για να μην φτάνει ο καπνός τους σ’ εμένα, αλλά σε όσους με το έτσι θέλω μου μαυρίζουν και τα πνευμόνια και τη διάθεση. Όταν, λοιπόν, απευθυνόμενος στον Νεοκίδιο, χρησιμοποίησα το 2ο πρόσωπο ενικού («όταν εσύ»), αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μην έγινε αντιληπτό ότι εννοούσα «όταν κανείς»;

  194. Γρηγόρης Κοτορτσινός said

    #174
    Επανέρχομαι στην γκουρμπινιά, γιατί εδώ ως γνωστον λεξιλογούμε! 🙂
    Ο Μπόγκας στο λεξιλόγιό του το έχει ως «(γ)κουρμπανιά», το συνδέει με το βλάχικο kurpanu και δίνει την ερμηνεία αγράμπελη. Στο λεξικό του Νικολαΐδη εδώ http://tinyurl.com/qcbslqx το kurpanu ετυμολογείται από το λατινικό colubrinus http://www.latin-dictionary.net/search/latin/colubrinus . Δηλαδή, σύμφωνα με τα παραπάνω, το φυτό πήρε το όνομα επειδή μοιάζει με ελισσόμενο φίδι.
    Μόνη μου επιφύλαξη είναι πώς το colubrinus γίνεται kurpanu.

  195. sarant said

    194: Λογικά ακούγονται όλα αυτά, ευχαριστούμε!

  196. Πέπε said

    @ 193: Πιάστηκες από το «εσύ» και αντιπαρέρχεσαι την ουσία του σχολίου μου.

    Φυσικά και έγινε αντιληπτό. «Εσύ» = κανείς, ο καθένας. Όχι «ο κάθε καπνιστής που δε σέβεται το συνάνθρωπό του» αλλά «ο κάθε καπνιστής» σκέτο. Δηλαδή την πιθανότητα κάποιος να καπνίζει γενικά αλλά να το κόβει όταν είσαι εσύ (=ο κάθε άκαπνος) κοντά την αποκλείουμε.

    Αλλά έστω ότι την έχουμε αποκλείσει επειδή σου έχει τύχει τόσες φορές ώστε πλέον είσαι σίγουρος ότι η γαϊδουριά πάει πακέτο με το κάπνισμα. Και λοιπόν; Πού κολλάει αυτό με την κουβέντα που είχαμε; Το συνηθίζεις, όταν βρίσκεσαι σε οποιαδήποτε συζήτηση, να πετάς έτσι στο άσχετο «οι καπνιστές είναι γαϊδούρια»;

  197. Πέπε, ειλικρινά αδυνατώ να παρακολουθήσω τους συλλογισμούς σου. Μοιάζει σαν να μην έχεις τη διάθεση να καταλάβεις αυτό που εννοούσα. Ρωτάς «πού κολλάει αυτό με την κουβέντα που είχαμε» και λες πως είμαι «εντελώς εκτός θέματος». Καλά, σοβαρολογείς τώρα; Ποιο ακριβώς ήταν το θέμα, δηλαδή, από το οποίο υποτίθεται πως παρέκκλινα με το σχόλιο μου; Αν δεν απατώμαι, δεν μπήκα στη συζήτηση στο 23 όπου για πρώτη φορά έγινε αναφορά σε κάτι που σχετίζεται με το κάπνισμα· ούτε στα υπόλοιπα δεκαπόσα σχετικά σχόλια που ακολούθησαν· ούτε καν όταν ο κ. Κοτορτσινός αναφέρθηκε στην καπνιστική ιεροτελεστία του αδερφού του παππού του. Στη συζήτηση μπήκα μόνο όταν ο Λάμπρος στο 134 εξέφρασε ανοιχτά αυτό που ’χα σκεφτεί κι εγώ, αλλά είχα κρατήσει για τον εαυτό μου. Και τι είπα δα δηλαδή; Πως «συμφωνώ μέχρι κεραίας». Η δεύτερη δε παρέμβασή μου είχε μόλις τρεις λέξεις παραπάνω: «Προσωπικά είμαι αντικαπνιστής και υποφέρω αφόρητα». Κι αυτό απλά για να αποκαταστήσω την εσφαλμένη εντύπωση σου πως δεν ήμουν αντικαπνιστής. Τα υπόλοιπα, με συγχωρείς, αλλά είναι αποκλειστικά και μόνο δικές σου ερμηνείες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με τη δική μου θέση – ούτε έτσι όπως νοητικά την αντιλαμβάνομαι εγώ ούτε και όπως την εξέφρασα.

  198. Theo said

    Προς καπνιστές που θέλουν να το κόψουν:

    Δοκιμάστε το εξής:
    Πηγαίνετε σε ένα φαρμακείο που πουλάει και ομοιπαθητικά φάρμακα. Δώστε ένα τσιγάρο της μάρκας που καπνίζετε και ζητήστε να σας φτιάξουν ένα ισοπαθητικό σκεύασμα (σε σταγόνες). Αφού θα παίρνετε κάποιες σταγόνες καθημερινά για ένα μήνα, μετά δεν θα έχετε καμιά διάθεση να καπνίσετε.

    Το έχω συστήσει σε κάποιους φίλους (πρώην τώρα) καπνιστές και λειτούργησε.

  199. Πέπε said

    @197 Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Υπάρχει και το απρόκλητο #153, στο οποίο επιτίθεσαι κατά των καπνιστών.

    Δεν υπάρχει κανένας συλλογισμός. Ό,τι εννοώ, αυτό λέω. Ότι εκεί που κανείς δε μίλαγε για το αν είναι σωστό να φυσάμε τον καπνό στη μάπα του συνανθρώπου μας, αλλά για εντελώς άλλα πράγματα (που σχετίζονται με το τσιγάρο αλλά όχι με την καπνιστική συμπεριφορά), εσύ θυμήθηκες ότι έχεις χρέος να μαστιγώνεις τους καπνιστές (ευγενείς και αγενείς αδιακρίτως) ανά πάσα στιγμή.

  200. 199: Στο156 είχα πει πως είμαι αντικαπνιστής και υποφέρω. Ισχυρίζεσαι, δηλαδή, τώρα στα σοβαρά ότι ήταν απαραίτητο να διευκρινίσω πως ΔΕΝ υποφέρω από το τσιγάρο του Νιού Κιντ· ούτε από το δικό σου· ούτε από του γείτονα στο διπλανό σπίτι· ούτε απ’ της γυναίκας μου όταν καπνίζει στη βεράντα – κοντολογής, δεν υποφέρω από το τσιγάρο ανθρώπων που καπνίζουν όσο μακριά χρειάζεται ώστε να μη φτάνει ο καπνός τους σ’ εμένα, αλλά μόνο από εκείνους που φουμάρουν δίπλα μου, κοντά μου ή εν πάση περιπτώσει, που όταν καπνίζουν το νιώθω; Πού τη βλέπεις, λοιπόν, εσύ την πρόκληση στο 153; Είναι ποτέ δυνατόν να εννοούσα προσωπικά τον Νεοκίδιο ή τον καπνιστή που σέβεται τον διπλανό του που δεν καπνίζει; Και είναι δυνατόν να πρέπει να διευκρινίζουμε τα αυτονόητα και αυταπόδεικτα; Εγώ για παράδειγμα, ποτέ δεν απαντώ αρνητικά -κι ας ενοχλούμαι-, όταν κάποιος προτού ανάψει το τσιγάρο του, ρωτά αν είναι ΟΚ. Εκτιμώ τη διακριτικότητα και τον σεβασμό και λέω δεν πειράζει. Εκτός, βέβαια, κι αν υπάρχουν παιδιά μπροστά. Εκεί πραγματικά μπορώ να γίνω Τούρκος!

  201. ΚοντολογΙς.

  202. Πέπε said

    Αν δε θες, δεν είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις. Δις ιζ ε φρι κάντρι.

  203. ΕΦΗ ΕΦΗ said

    177.>>Αλλά ήταν λυπητερό, να ξέρεις ότι δεν θα ξανακαπνίσεις
    Από προχτές που το διάβασα, επανέρχεται στη σκέψη μου αρκετές φορές.Λυπητερό, είναι ένα αίσθημα που δε θα το σκεφτόμουν ποτέ ότι μπορεί να εκφράσει έναν (πρώην) καπνιστή.Σαν πένθος,Αλλά πενθούμε κάτι οριστικά χαμένο,που ό,τι κι αν κάνουμε δε μπορεί να επιστρέψει.Το σκέφτομαι με πολύ ενδιαφέρον αυτό το συναίσθημα λύπης. Από την άλλη,προσωπικά έχω καπνίσει εντελώς ερασιτεχνικά και καπνίζω, ‘οποτε…μου καπνίσει.Τράκα.Ποτέ αγορασμένο.Το σβήνω στη μέση γιατί ο φάρυγγάς μου αρχίζει τα γκούχου.(Αυτό λέω κι ότι μ΄έσωσε από το κάπνισμα,ότι δηλ δεν το σήκωνε ο λαιμός μου).Έλα όμως που με κατακλύζει τρελή επιθυμία για τσιγάρο με τη μυρωδιά του καφέ και της σοκολάτας,σαν καταχωρημένη αμαρτία στα κύτταρα ,παρόλο που συνολικά δε θάχω φουμάρει πάνω από εκατό τσιγάρα όλα κι όλα.Μυστήρια πράματα.
    Σχεδόν όλα τα τσιγάρα που παραθέσατε, τα γνωρίζω γιατί τα πουλούσε ο παπούς μου, κι εγώ καιροφυλακτούσα για το χρυσόχαρτό τους να κάμω χριστουγεννιάτικα στολίδια, όπως κι ένα άλλο, το «αναποδο ποτηράκι» που το κολλάγαμε στο ταβάνι του καφενείου:μασούσαμε το λευκό τσιγαρόχαρτο και γεμίζαμε το «ποδαράκι» από το αυτοσχέδιο κουπάκι που κάναμε με το ασημί ή χρυσαφί τσιγαρόχαρτο(σαν δυο δαχτυλήθρες μέγεθος,και φραπ το πετούσαμε με δύναμη στο ταβάνι όπου κόλλαγε ο υγρός από το σάλιο μας πάτος (παπιέ μασέ 🙂 κυριολεκτικά).

  204. 202: Τουλάχιστον εδώ συμφωνούμε… 🙂

  205. 194,Γρηγόρη Κοτορτσινό,

    H γκουρμπινιά, πραγματικά, δεν πείθει οτι έχει σχέση με το colubrinus, αν και δεν είναι εντελώς απίθανο. Γιατί όμως η λέξη να πάει μέσω αχλαδοκάμπου, δηλ. μέσω του φιδιού που ελίσσεται, και να μην προέρχεται με κάποιον τρόπον απευθείας από το curvo, curvatus κλπ , όπως και η λέξη κούρβουλο, που διασώζει κι ο Νίκος στο πολύ ωραίο βιβλίο του και που έχει την ίδια ακριβώς σημασία ;

    Όπως και να είναι, εύχομαι Καλή Ανάσταση στο Νίκο και το Δημήτρη και καλή φώτιση σε όλους. Μια που ο Χριστός, πήρε τις αμαρτίες μας στον ώμο του ευτυχώς δε χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε κάθε τόσο σαν τους Σιίτες για τα Κέρμπελα και σαν τον πάλαι ποτέ Βουλγαράκη προκειμένου να μη χάσει το χρυσό κομματικό κουτάλι, απλά ας συγχωρήσουμε και μεις τους πλησίον μας , για οποιαδήποτε μικρή αμαρτία, κρυψίνοια, ακηδία, αντικοινωνικότητα ή διπλο- και τριπλοπροσωπία. Και ας συγχωρηθούν κι οι δικές μας μεγάλες και μικρές αμαρτίες, με εξαίρεση το μεγαλύτερο αμάρτημα στις μέρες μας, την ψεκασμένη εξεγερσιακή απραξία, που είναι τόσο ασυγχώρητη όσο και ακατανόητη.
    Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα προσχωρήσει στο κατα ΚΚΕ ορθόδοξο δόγμα και ότι θα αρνηθεί κι αυτός στην αιρετική Θεωρία των Σταδίων, μπας και μπορέσουμε να φτάσουμε στη δική μας ανάσταση κατευθείαν, υπερπηδώντας το στάδιο της Σταύρωσης. Αμήν.

  206. […] αφού το υλικό θα το πάρω από ένα προηγούμενο άρθρο αφιερωμένο στον αριθμό 14, που όμως είχε δημοσιευτεί στο ιστολόγιο στις 14/4/14, […]

Σχολιάστε