Διαζύγια και διασπάσεις

Αποχώρησαν χτες από τον ΣΥΡΙΖΑ 57 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και 9 βουλευτές, που πρόσκεινται στην λεγόμενη ομάδα των 6+6, κι έτσι ολοκληρώθηκε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού μάλιστα συνεχίζονται καθημερινά οι δηλώσεις αποχώρησης μελών από διάφορες περιοχές της χώρας και επαγγελματικούς χώρους.

Η διάσπαση ήταν εξαρχής πιθανό σενάριο, που όσο περνούσαν οι μέρες γινόταν ολοένα και πιθανότερο, έως αναπόφευκτο -είχε άλλωστε προηγηθεί η αποχώρηση της Ομπρέλας, με 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και 2 βουλευτές. Η χτεσινή αποχώρηση  απλώς ολοκληρώνει τη διαδικασία -προς το παρόν.

Μετά τις αποχωρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ αριθμεί πλέον 36 βουλευτές, έναντι 32 του ΠΑΣΟΚ, ενώ αυτή τη  στιγμή υπάρχουν στη Βουλή 14 ανεξάρτητοι βουλευτές, οι 11 από τον ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί στο άμεσο μέλλον να  συγκροτήσουν ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα (καθώς και 2 που είχαν εκλεγεί με την Πλεύση Ελευθερίας και ένας με τους Σπαρτιάτες).

Όπως και στα διαζύγια, έτσι και στις διασπάσεις τα δύο μέρη ανταλλάσσουν πικρά λόγια, που δεν τα  πιστεύουν και τα οποία αφήνουν πληγές που μένουν για πολύ καιρό -ιδίως όταν, την εποχή του Διαδικτύου, όλες οι πικρές κουβέντες διατυπώνονται γραπτά και αποθηκεύονται εσαεί.

Λέμε διαζύγιο, μια λέξη που έχει βέβαια τη  σημασία της διάλυσης του γάμου, και της δικαστικής  απόφασης που την  επιβεβαιώνει, αλλά που η σημασία της έχει επεκταθεί ώστε να σημαίνει «τη διάλυση κάθε είδους σχέσης, συνύπαρξης» (ΛΚΝ). Κατά σύμπτωση, το ΛΚΝ δίνει την παραδειγματική φράση «Η  κοινή εκλογική κάθοδος των δύο κομμάτων κατέληξε μετεκλογικά σε διαζύγιο». Όχι μόνο για κόμματα, αλλά και για κάθε είδους συνεργασία που διακόπτεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος διαζύγιο, π.χ. για  μια ομάδα που αλλάζει προπονητή.

Πολλά διαζύγια είναι πικρά, είπαμε -είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στον Πόλεμο των Ρόουζ. Υπάρχει το συναινετικό διαζύγιο, που όμως  είναι όρος νομικός περισσότερο και περιγράφει τη διαδικασία -και στα συναινετικά διαζύγια μπορεί να ειπωθούν πικρά λόγια. Το διαζύγιο στο οποίο οι σχέσεις των  δύο εταίρων παραμένουν καλές λέγεται «βελούδινο» και το αρχετυπικό παράδειγμα βελούδινου διαζυγίου, velvet divorce αγγλιστί, είναι ο χωρισμός της Τσεχοσλοβακίας το 1992.

Το  διαζύγιο είναι λέξη μεσαιωνική ή της ύστερης αρχαιότητας, αν και το διαζεύγνυμι με τη σημασία «χωρίζω-διαλύω γάμο» υπάρχει  κιόλας από τον Πλάτωνα. Το βρίσκουμε σε διάφορα νομικά κείμενα της βυζαντινής εποχής. Διαβάζω κάπου: «Ου δύναται ο ανήρ διαζύγιον πέμπειν τω πατρί της θυγατρός» και αλλού «μόνος ο ανήρ δύναται πέμπειν ρεπούδιον τουτέστιν διαζύγιον». Βλέπουμε λοιπόν ότι στην αρχαιότητα το διαζύγιο μόνο ο άντρας μπορούσε να το αποφασίσει -το δε ρεπούδιον είναι το λατινικό repudium, σαν να λέμε αποκήρυξη.

Μεζεδάκια με καύσωνα

Ποιον καύσωνα; θα αναρωτηθείτε δικαίως, αφού στην Αττική τουλάχιστον η θερμοκρασία αυτές τις μέρες κινείται στα χαμηλά τριαντάρια. Σωστά, αλλά εγώ αυτές τις μέρες δεν βρίσκομαι στην Αττική αλλά στην Εσπερία -και παρόλο που, κατά κανόνα, η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη θερμοκρασία από τη Δυτική Ευρώπη, τις μέρες τούτες συναντάμε την εξαίρεση κι έτσι σε πολλές περιοχές της Γαλλίας περιμένουμε σαραντάρια για σήμερα. Χώρια που, κατά την υποκειμενική μου αίσθηση τουλάχιστον, οι 35 βαθμοί της Αττικής αντέχονται πιο εύκολα από τους 30 της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά διαβάζω ότι σε λίγες μέρες θα έχει και η Αττική καύσωνα, οπότε γίνεται ακόμα πιο επίκαιρος ο τίτλος.

* Και ξεκινάμε με ένα φρέσκο από τον Εκατομμυριούχο, που το ψάρεψε ο φίλος μας ο Σταύρος και που το συζητήσαμε ήδη στα σχόλια προηγούμενου άρθρου, αξίζει όμως ν’ αναβαθμιστεί και να συμπεριληφθεί εδώ για να το δουν κι άλλοι, επειδή κατά κοινή ομολογία η νέα περίοδος του παιχνιδιού αυτού βαρύνεται με λάθη και απροσεξίες, ενώ, απ’ όσο θυμάμαι, στην πρώτη του περίοδο η επιμέλεια των ερωτήσεων ήταν σχεδόν υποδειγματική.

Λοιπόν, σε μια πρόσφατη εκπομπή τέθηκε η ερώτηση «Σε ποια πόλη της Καλιφόρνιας βρίσκεται η κοιλάδα της Σιλικόνης;»

Όμως, όπως έχουμε γράψει κάμποσες φορές (διότι το λάθος είναι συνηθισμένο), η Silicon Valley δεν είναι η κοιλάδα της Σιλικόνης, η οποία στα αγγλικά γράφεται Silicone.

Στη Silicon Valley το silicon σημαίνει πυρίτιο, το χημικό στοιχείο που χρησιμοποιείται στα τσιπάκια των υπολογιστών, άρα Κοιλάδα του Πυριτίου.

Η σιλικόνη είναι βεβαια παράγωγο του πυριτίου, και γι’ αυτό ονομάστηκε silicone, αλλά έχει άλλες χρήσεις, εκτός πληροφορικής.

Το αστείο είναι ότι  στην Καλιφόρνια υπάρχει και Κοιλάδα της Σιλικόνης (Silicone Valley), η Κοιλάδα του Σαν Φερνάντο, που θεωρείται το Χόλιγουντ του πορνογραφικού κινηματογράφου (καταλαβαίνουμε πώς ονοματίστηκε έτσι, φυσικά στ’ αστεία και σε αντιδιαστολή με την παλιότερη και γνωστότερη Κοιλάδα του Πυριτίου).

Πιο αστείο είναι ότι η πραγματική Κοιλάδα της Σιλικόνης βρίσκεται κοντά στο Λος Άντζελες, που ήταν μια από τις επιλογές στο ερώτημα που τέθηκε στο παιχνίδι. Οπότε, αν κάποιος παίχτης απαντούσε «Λος Άντζελες» επειδή είχε υπόψη του και την άλλη κοιλάδα, θα έβρισκε ή όχι το δίκιο του; Ευτυχώς στο παιχνίδι ο παίχτης απάντησε «Σαν Φρανσίσκο» που ήταν η «σωστή» απάντηση, τουλάχιστον για την Κοιλάδα του Πυριτίου.

* Ήταν όμως; Καταρχάς δεν μου αρέσει η διατύπωση «σε ποια πολη βρίσκεται» μια κοιλάδα, γενικά μια περιοχή. Ασφαλώς η Κοιλάδα του Πυριτίου βρίσκεται κοντά στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά υπάρχει και η πόλη του San Jose, όπως κι αν προφέρεται, που δεν είναι και μικρή, που βρίσκεται μέσα στην κοιλάδα.

* Αύριο έχουμε και τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών. Ελπίζω ο καύσωνας (που όμως θα σπάσει, αφού περιμένουμε καταιγίδα) να μην εμποδίσει τους ψηφοφόρους να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες, ιδίως τους νέους, ώστε η Αριστερά να ολοκληρώσει την πολύ καλή της εμφάνιση του πρώτου γύρου. Εδώ όμως μεζεδολογούμε, κι έχω ένα μεζεδάκι από την Αυγή, σε ρεπορτάζ για τον πρώτο γύρο:

Γιατί δεν πήγα να ψηφίσω την Κυριακή

Δεν μιλώ για μένα. Εγώ δεν πήγα να ψηφίσω την Κυριακή διότι δεν είμαι Γάλλος. Για Γάλλους μιλάμε. Και για τις γαλλικές εκλογές συζητήσαμε ήδη με ειδικό μας άρθρο πριν από τον πρώτο γύρο. Ο πρώτος γύρος έγινε την Κυριακή που μας πέρασε κι έφερε αντιμέτωπους, για τις 24 του μηνός, Κυριακή του Πάσχα για μας, τον νυν πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, όπως και το 2017, αν και το αποτέλεσμα, όπως όλα δείχνουν, θα είναι πολύ πιο αμφίρροπο από τότε, που ο Μακρόν είχε νικήσει με 66%.

Tην Κυριακή που μας πέρασε η αποχή ήταν ελαφρώς ανώτερη από το 2017. Να σημειωθεί ότι γενικά, στις προεδρικές εκλογές η συμμετοχή είναι μεγάλη. Το αρνητικό ρεκόρ για πρώτο γύρο ήταν το 2002, όταν η συμμετοχή ήταν μόνο 71,6%, ενώ τώρα είχαμε 73,6%.

Στο γαλλικό ραδιόφωνο, άκουσα να μιλάνε ένας-δυο ψηφοφόροι που δεν ψήφισαν. Βρήκα στην ιστοσελίδα όλο το ρεπορτάζ, με 10 συνολικά τοποθετήσεις ψηφοφόρων που έκαναν αποχή και σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον κι έτσι το μετάφρασα πρόχειρα. Το πρωτότυπο είναι εδώ, και κάθε διόρθωση δεκτή. Σε 3-4 σημεία βάζω και το πρωτότυπο, εκεί που δεν είμαι βέβαιος για την απόδοση.

Να σημειωθεί ότι εκεί που λέω «εκλογικό βιβλιάριο» είναι το γαλλικό carte d’electeur, που δεν ξέρω αν είναι ακριβώς το ίδιο. To επίδομα RSA, που το αναφέρουν δυο φορές, είναι ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τους άπορους, που για κάποιον που ζει μόνος του είναι 575 ευρώ. Ο κατώτατος μισθός (smic) είναι 1540 ευρώ περίπου.

Jules Ambles, 71 ετών, συνταξιούχος μηχανικός αυτοκινήτων, Arnouville (Val-d’Oise, στην περιφέρεια του Παρισιού). Λυπάμαι που δεν ψηφίζω. Παρακολουθώ πολύ την επικαιρότητα, παρακολούθησα όλες τις συζητήσεις για τις προεδρικές εκλογές. Αλλά έχω απογοητευτεί. Κατά τη γνώμη μου, όλοι οι υποψήφιοι είναι άχρηστοι. Είναι σαν να βλέπω μικρά παιδιά στην αυλή του σχολείου που μαλώνουν: «Μου έκλεψες τις ιδέες μου!» Δεν είναι αξιόπιστοι. Μόνο τον εαυτό τους σκέφτονται.

Το 2017 είχα ψηφίσει τον Μακρόν. Μου άρεσε, ήταν νέος. Και το αποτέλεσμα; Σαν να βλέπεις τον Ναπολέοντα που δεν απευθύνεται πια στον λαό του. Φέτος δεν τον ψήφισα. Αν δεν βγει ο Μακρόν, θα βγει η Λεπέν. Τόσο το χειρότερο. Θα δούμε τι θα γίνει. [Depuis le temps qu’on en parle, on verra bien ce qu’il se passe].

Ferelah Coulibaly, 18 ετών, φοιτήτρια Νομικής, Joué-lès-Tours (Indre-et-Loire, στο κέντρο της Γαλλίας, εκεί που είναι η Τουρ). Όταν μου ήρθε το εκλογικό βιβλιάριο, αισθάνθηκα σοκ: γιατί μου το έστειλαν εμένα; Δεν αισθάνομαι ικανή να ψηφίσω. Είμαι πολύ νέα, δεν έχω ενημερωθεί αρκετά. Ακόμα κι όταν διαβάζω τις διακηρύξεις των υποψηφίων, δεν μπορώ να καταλάβω αρκετά τις ιδέες που βρίσκονται από πίσω τους. Θα φοβόμουν μήπως ξεγελαστώ και διαλέξω λάθος. Προτίμησα να αφήσω να ψηφίσουν στον πρώτο γύρο εκείνοι που έχουν σαφείς πεποιθήσεις, εκείνοι που πηγαίνουν στις συγκεντρώσεις και ξέρουν από πολιτικά.

Ούτε η μητέρα μου ψήφισε. Στον δεύτερο γύρο, αυτό που μπορεί να μας κάνει να πάμε να ψηφίσουμε θα ήταν αν προκρινόταν ο Ζεμούρ. Τότε, θα υπήρχε σοβαρός λόγος να ψηφίσουμε εναντίον του. Αυτός είναι που με ανησυχούσε περισσότερο, για τις ρατσιστικές του ιδέες και για την εριστικότητά του. Η πολεμική αρέσει στον κόσμο και νομίζω πως αυτό θα μπορούσε να του δώσει τη νίκη, όπως έγινε με τον Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Εδώ η Μαρίν Λεπέν, δεν νομίζω πως μπορεί να πετύχει αυτό το στοίχημα, ο κόσμος τη φοβάται πολύ. Αν όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προηγείται, θα πάω να ψηφίσω για να της φράξω το δρόμο.

Εκλογές επί μακρόν

Και με τον τίτλο αυτόν, το ιστολόγιο συνεχίζει τα εύκολα λογοπαίγνια με το όνομα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Πριν από 5 χρόνια, στις προηγούμενες εκλογές, είχαμε δημοσιεύσει άρθρο μετά τον πρώτο γύρο των εκλογών, με τον τίτλο Μακρόν προ Λεπέν προτιμάται, τούτη τη φορά όμως το άρθρο το γράφουμε πριν από τον πρώτο γύρο -που είναι την Κυριακή που μας έρχεται, σε 5 μέρες.

Τούτες τις μέρες στη Γαλλία, μπροστά στο δημαρχείο κάθε πόλης αναρτώνται οι αφίσες των 12 υποψηφίων για τις εκλογές, ενώ επίσης στέλνονται με το ταχυδρομείο σε κάθε πολίτη τα εκλογικά προγράμματα των υποψηφίων. Τις προάλλες είχα βρεθεί σε μια μικρή γαλλική πόλη και φωτογράφισα μπροστά από το δημαρχείο τις αφίσες με τους 12 που συμμετέχουν στην επίκείμενη αναμέτρηση:

Eδώ βλέπετε την πρώτη εξάδα υποψηφίων, ή μάλλον θα τη βλέπατε αν δεν είχαν επέμβει κάποιοι. Από αριστερά, η Ναταλί Αρτό (ή Αρτώ), η μία από τις 4 γυναίκες υποψήφιες. Η κόρη της Αρλέτας, θα λέγαμε, αφού διαδέχτηκε, ήδη από το 2012, την ιστορική υποψήφια του κόμματός της, της τροτσκιστικής Εργατικής Πάλης, την Αρλέτ Λαγκιγιέ, υποψήφια από το 1974 έως το 2007. Σύνθημά της, Η παράταξη των εργαζομένων.

Δίπλα της ο Φαμπιέν Ρουσέλ, του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, που την προηγούμενη φορά είχε υποστηρίξει τον Μελανσόν αλλά τώρα κατεβαίνει αυτόνομο. Το κάποτε κραταιό ΚΚΓ βρίσκεται σε αργή αλλά σταθερή τροχιά παρακμής και την τελευταία φορά που κατέβασε υποψήφιο, το 2007, είχε πάρει 1,93%. Ο Ρουσέλ φέτος έκανε καλή προεκλογική εκστρατεία, μάλιστα πιστώνεται με μια από τις κορυφαίες ατάκες, οταν είπε στην τηλεόραση ότι «Το πρατήριο βενζίνης είναι το μοναδικό μέρος όπου κρατάς το πιστόλι κι όμως πέφτεις θύμα ληστείας» (στη Γαλλία, όπως και σε πολλές χώρες της Δυτ. Ευρώπης, στα βενζινάδικα βάζει βενζίνη μόνος του ο οδηγός). Ωστόσο, καθώς πλησιάζει η μέρα των εκλογών και ο Μελανσόν δείχνει ότι έχει κάποιες πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο, λειτουργεί η λογική της χρήσιμης ψήφου κι έτσι οι κομμουνιστές, που είχαν αγγίξει το 5% σε κάποιες δημοσκοπήσεις, κινδυνεύουν να επιστρέψουν στο 3%. (Το 5% έχει κάποια σημασία, διότι εξασφαλίζει πληρωμή όλων των εκλογικών εξόδων από το κράτος). Το σύνθημά του είναι «Η πρόκληση των ευτυχισμένων ημερών»

Μεζεδάκια τ’ Αϊ-Γιαννιού

Για την ακρίβεια, τα μεζεδάκια τα λέω έτσι επειδή τα γράφω ανήμερα τ’ Αϊ-Γιαννιού, αν και το άρθρο δημοσιεύεται, και το διαβάζετε, την επόμενη μέρα -διότι, όπως λέει μια παροιμία, «Κάθε μέρα τ’ Αϊ-Γιαννιού θα ‘ναι;»

Δεν θα είναι πάρα πολλά τα σημερινά μας μεζεδάκια, διότι το προηγούμενο άρθρο, που μας έκανε ποδαρικό στη μεζεδοχρονιά, το είχαμε δημοσιεύσει τη Δευτέρα -άρα, το περιθώριο για αλίευση νέων ευρημάτων ήταν περιορισμένο.

Πάντως, η βδομάδα που μας πέρασε ήταν η εβδομάδα που όλοι ευχηθήκαμε καλή χρονιά. Καθώς είμαστε γλωσσικό ιστολόγιο, πρόσεξα ότι η Ευγενία Μανωλίδου ευχήθηκε (στο Instagram) όχι μόνο στα νέα ελληνικά αλλά και σε μια γλωσσική ποικιλία που χαρακτηρίστηκε από πολλούς «αρχαία ελληνικά».

Έγραψε: Εὐετηρίαν εὐχόμεθα ὑμᾶς, ἀλύπως βίου!

Πράγματι, ευετηρία σημαίνει «χρονιά με καλή σοδειά», μπερεκέτια που λέμε. Αλλά η φράση δεν στέκει στα αρχαία ελληνικά. Καταρχάς, εύχομαι στα αρχαία σήμαινε «υπόσχομαι επίσημα, προσεύχομαι στους θεούς». Εδώ θα περιμέναμε ένα ρήμα σε ευκτική. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το κουσούρι της φρασούλας αυτής.

Στο «υμάς» υπάρχει ασυνταξία. Αν είναι έμμεσο αντικείμενο στο ευχόμεθα, θα έπρεπε να βρίσκεται σε δοτική,  «υμίν». Προφανώς η συντάκτρια παρασύρθηκε από τα νεοελληνικά, όπου λέμε «σας ευχόμαστε…»

Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα «αλύπως» και «βίου» συντακτικά δεν κολλάνε πουθενά. Λέξεις πεταμένες στο χαρτί.

Αν σε ένα φρασίδιο πέντε λέξεων υπάρχουν τόσα πολλά και τόσο σοβαρά ψεγάδια, φανταστείτε τι θα γινόταν αν επιχειρούσε να γράψει μια εκτενέστερη ή πιο σύνθετη φράση. Επιμένω επειδή η κ. Μανωλίδου είναι διευθύντρια σχολής όπου διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά και μάλιστα σε μικρά παιδιά. Αν είναι να τους διδάσκει αυτό το περίεργο ιδίωμα, που είναι μασκαρεμένα νέα ελληνικά, σαν να φορέσουμε χλαμύδες πάνω από τα παντελόνια μας (και μάλιστα χωρίς να βγάλουμε το ρολόι από το χέρι), ας το πει τουλάχιστον -κι ας τους χρεώνει λιγότερο.

* Kι ένα ορθογραφικό από σουπεράκι της ΕΡΤ.

Πολλά τα /o/, μπερδεύεται κανείς.

* Κι άλλο ένα με πρωτοχρονιάτικες ευχές, και ειδικότερα για μια πρωτοχρονιάτικη ανάρτηση.

Όπως διαβάζω, συγκινεί και πάλι ο Βασίλης Βασιλικός. Όχι ο συγγραφέας, αλλά ο καθηγητής καρδιολογίας, που είχε διασωληνωθεί παλιότερα και που τώρα δημοσίευσε την εξής πρωτοχρονιάτικη ανάρτηση:

Αντι για τις συνηθισμενες ευχες-ευχαριστιες-στερεοτυπα θα δανειστω τους στιχους του Οδυσσεα Ελυτη (αμφισβητειται η κυριοτητα) που μου εστειλε ο φιλος μου Θανασης για την Πρωτοχρονια:

Makedonian μεζεδάκια

Σκεφτόμουν να βάλω τον τίτλο «Αγιοδημητριάτικα» στο σημερινό μας πολυσυλλεκτικό άρθρο, αφού είναι η γιορτη του Αγίου Δημητρίου, αν και τον έχω ήδη χρησιμοποιήσει αυτόν τον τίτλο στο παρελθόν. Τελικά όμως άλλαξα γνώμη, και θα εξηγήσω αμέσως, αν δεν το έχετε πάρει είδηση, τι εννοώ γράφοντας Makedonian.

* Προχτές το Βήμα δημοσίευσε ένα μάλλον περίεργο ρεπορτάζ, με τον κωμικά πανηγυρικό τίτλο: «Ο Μητσοτάκης και η Google έδωσαν λύση στο σήμα για τα μακεδονικά προϊόντα«.

Διαβάζουμε:

Ο πρωθυπουργός εμπιστεύτηκε την Google

Οι δύο προτάσεις που τέθηκαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη αφορούσαν στις λέξεις «Macedonia» και «Makedonia».

Οι φορείς αναζητούσαν μια λύση που θα βοηθούσε τους καταναλωτές να αντιλαμβάνονται αμέσως ποια προϊόντα ανήκουν στην Ελλάδα και ποια στη Βόρεια Μακεδονία.

Την λύση αυτή έδωσε ο πρωθυπουργός ψάχνοντας στην Google.

Ο πρωθυπουργός είναι έξυπνος και πρακτικός άνθρωπος. Έκανε αναζήτηση στη Google τη λέξη Macedonia και είδε ότι τα αποτελέσματα αφορούν τη Βόρεια Μακεδονία ενώ στην αναζήτηση της λέξης Makedonia, τα αποτελέσματα αφορούν την Ελλάδα», είπε στο Sputnik ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ, κ. Γιώργος Κωνσταντόπουλος.

Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες, φαίνεται πως στο σήμα που θα κατοχυρωθεί, η λέξη που θα αναγράφεται μετά το «μ», θα είναι «Makedonia», όπως αποφάσισε ο κ. Μητσοτάκης.

Πέρα από το αστείο «τη Google» που συνήθως εννοεί την εταιρεία κι όχι το μηχανάκι αναζήτησης, πέρα από το λιβάνισμα του «έξυπνου και πρακτικού» πρωθυπουργού, το όλο θέμα μού φαίνεται μνημειώδες αυτογκόλ.

Παραχωρήθηκε ένα παγκοσμίως γνωστό brand name, το Macedonia στα προϊόντα της γείτονος και τώρα για τα ελληνικά προϊόντα θα ισχύει το Makedonia, που όζει απομίμησης, σαν τα SFIKO και Adibas.

Δεν ξέρω, αλλά δεν μου φαίνεται πολύ έξυπνη και πρακτική λύση.

(Η Συμφωνια των Πρεσπών άφηνε τα τεχνικά θεματα όπως αυτό σε επιτροπές. Οι γείτονες, σε προεκλογική περίοδο ύστερα από την αθλιοτητα του γαλλικού βέτο, δεν έχουν καμιά διάθεση για υποχωρήσεις. Ένας λόγος παραπάνω να μη γίνει καμιά συνεννόηση αυτή την περίοδο).

* Δυο μέρες μετά το δημοσίευμα αυτό, που αρχική πηγή του ήταν το sputniknews.gr, και αφού στα κοινωνικά μέσα είχε γίνει πάρτι με τη Makedonia (και την ANKIENT MAKEDONIA, όπως έγραψα στο Τουίτερ), υπήρξε διάψευση από κυβερνητικής πλευράς και χτες τα Ellinika Hoaxes χαρακτήρισαν παραπληροφόρηση το ρεπορτάζ.

Βέβαια, δεδομένου ότι το αρχικό δημοσίευμα ήταν επαινετικό για τον πρωθυπουργό, το πιθανότερο στα δικά μου τα μάτια είναι να μην περίμενε η κυβέρνηση τέτοια κατακραυγή και να αναδιπλώθηκε χαρακτηρίζοντας «παραπληροφόρηση» τις διαρροές. Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται και το Sputnik σε νεότερο άρθρο του. Θα δούμε.

* O πορτοκαλισμός της εβδομάδας, σε αυτή την εικονίτσα που κυκλοφορεί στο Φέισμπουκ.

Ίσως θα άξιζε άρθρο για την ετυμολογία του ζεϊμπέκικου, το οποίο είναι ιδιαίτερα επιρρεπές σε πορτοκάλειες ετυμολογήσεις, μια από τις οποίες είναι το Ζευς και Βάκχος

Κι επειδη τρώγοντας έρχεται η όρεξη, να και το μπουζούκι τρισχιλιετές, από το βυζούκιον!

(Για την ετυμολογία του μπουζουκιού λέμε κάτι σε ένα παλιότερο άρθρο, όπου στο σχόλιο 85 του φίλου Σπαθόλουρου εντοπίζεται η πηγή του πορτοκαλισμού περί Διός και Βάκχου. Δείτε όμως και τα υπόλοιπα σχόλια -και κρίμα που δεν γράφει πια εδώ -ή κάπου αλλού- το Σπαθόλουρο).

* Μου γράφει φίλος πριν από μερικές μέρες:

Μόλις τέλειωσε στο κανάλι της Βουλής (10 μμ) επεισόδιο «η δασκάλα» , στη σειρά «ιστορίες καθημερινών ανθρώπων »

Πρόλαβα κάτι πιτσιρίκια 8-10 χρονών, υπολόγισα, που έλεγαν πόσο ίδια είναι τα αρχαία με τα νέα, για τη «σοφία των αρχαίων κειμένων » που χάνεται στη μετάφραση κ.ο.κ.

Έπειτα κάποια άλλα εξυμνουσαν μια συγκεκριμένη δασκάλα, δεν πρόσεχα πια, και μετά η συγκεκριμένη δασκάλα είπε διάφορα ωραία που κάνει, και τέλειωσε δείχνοντας στον φακό ένα χαρτί που έγραφε διάφορα,  και με μεγάλα γράμματα : «Οία ηώ. ..» κτλ.

Τη μέρα που κάηκε η Νοτρ Νταμ

Και ενώ όλη η Γαλλία περίμενε τον Εμανουέλ Μακρόν να εκφωνήσει, στις 8 ακριβώς, τα μέτρα που αποφάσισε ύστερα από τον Μεγάλο εθνικό διάλογο (αν αποδώσουμε έτσι το Grand débat national) που ο ίδιος είχε δρομολογήσει ως απάντηση στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, κι ενώ τα κανάλια έκαναν εικασίες, εδώ και μέρες, για το περιεχόμενο των προεδρικών εξαγγελιών στο πολυαναμενόμενο διάγγελμα, η φοβερή πυρκαγιά, που ξέσπασε στη Νοτρ Νταμ, στην Παναγία των Παρισίων, ανάγκασε τον Πρόεδρο να αναβάλει το διάγγελμα προς το έθνος.

Η καταστροφή είναι, θαρρώ η λέξη ταιριάζει, αδιανόητη: κατέρρευσε το βέλος, η οροφή του καμπαναριού, κατέρρευσε και η στέγη.

Τα κίτρινα γιλέκα θα φορεθούν πολύ τον φετινό χειμώνα;

Όπως ακούω στις ειδήσεις, η γαλλική κυβέρνηση σήμερα υποχώρησε εν μέρει στις διεκδικήσεις των «Κίτρινων γιλέκων» και ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ ανακοίνωσε το πάγωμα, τουλάχιστον για ένα εξάμηνο, τριών μέτρων που επρόκειτο να τεθούν σε ισχύ από την αρχή του 2019, ανάμεσα στα οποία και η αύξηση της τιμής των καυσίμων, ένας φόρος οικολογικού χαρακτήρα που απέβλεπε στο να στρέψει τους πολίτες προς αυτοκίνητα μικρότερης κατανάλωσης ή προς τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Έτσι, τα Κίτρινα γιλέκα πέτυχαν μια πρώτη νίκη, παρόλο που κάποιοι εκπρόσωποί τους δήλωσαν, μετά τις ανακοινώσεις, ότι δεν αρκούν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν. Μεταφράζω πρόχειρα τις δηλώσεις ενός εκπροσώπου: «Οι διεκδικήσεις μας είναι πολύ ευρύτερες από τον φόρο στα καύσιμα. Θέλουμε απλούστατα την ακύρωση της αύξησης του φόρου [και όχι απλώς το πάγωμα] ενώ επίσης περιμένουμε μια συντακτική συνέλευση για τη φορολογία με στόχο την καλύτερη αναδιανομή του πλούτου (…) την αναβάθμιση των μισθών και του κατώτατου μισθού (Smic), των συντάξεων, των επιδομάτων πρόνοιας. Δεν θα αρκεστούμε σε ψίχουλα, οι Γάλλοι θέλουν ολόκληρη τη μπαγκέτα» -εννοώντας βέβαια τη γαλλική φραντζόλα.

Αυτά, από τον τοπικό εκπρόσωπο της περιοχής του Ωτ Γκαρόν, διότι η μεγάλη ιδιαιτερότητα του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων είναι ότι δεν έχει κάποια κεντρική ηγεσία. Γίνονται καλέσματα μέσα από το Φέισμπουκ σε κάθε γαλλική πόλη, από τις μεγάλες ως τις μικρές, αναδεικνύονται κάποιοι τοπικοί εκπρόσωποι, αλλά δεν υπάρχει συντονισμός ανάμεσα στις πρωτοβουλίες των επιμέρους περιοχών ούτε έχει μέχρι τώρα αναδειχτεί κάποια ηγετική προσωπικότητα, ενώ κι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι δεν έχουν κάποια δυνατότητα «επιβολής» στο κίνημα.

Σε μια πρώτη προσπάθεια συνδιαλλαγής, ο πρωθυπουργός είχε καλέσει, την περασμένη εβδομάδα, πριν από τις μεγάλες ταραχές, οχτώ τοπικούς εκπροσώπους σε συζήτηση: από τους οχτώ πήγαν μόνο δύο, εκ των οποίων ο ένας ζήτησε να καταγράφεται η συνομιλία και να μεταδίδεται ζωντανά από το διαδίκτυο. Όταν ο πρωθυπουργός αρνήθηκε, ο εκπρόσωπος έφυγε. Έτσι ο πρωθυπουργός συζήτησε με τον άλλον εκπρόσωπο και στο τέλος έκανε τα πικρά γλυκά λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι είχαν μια ειλικρινή και εποικοδομητική συζήτηση.

Συμμαχία από τον Μακρόν έως τον Τσίπρα; (του Σωτήρη Βαλντέν)

Στις προχτεσινές εκλογές στη Βραζιλία νικητής αναδείχτηκε με 55% ο πρώην στρατιωτικός Ζαΐρ Μπολσονάρο ή όπως αν προφέρεται, με επιδεικτικά ακροδεξιές θέσεις στα κοινωνικά ζητήματα και με υπόσχεση να κυβερνήσει με πυγμή. Αλλά ταυτόχρονα έγιναν προχτές και άλλες εκλογές πολύ πιο κοντά μας, που μας αφορούν πιο άμεσα: οι εκλογές στο γερμανικό ομόσπονδο κράτος της Έσσης (που έτσι καθιερώθηκε ευφημιστικά να το προφέρουμε και όχι Χέσε που θα ήταν πιο κοντά στην προφορά του από τους ντόπιους, ίσως και στην αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος).

Στην Έσση, που έχει, κάπως παραπλανητικά, πρωτεύουσα το Βισμπάντεν και όχι τη γειτονική Φρανκφούρτη, τα δυο μεγάλα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες, υπέστησαν εκλογική καθίζηση, χάνοντας 10-11 ποσοστιαίες μονάδες. Τις απώλειες των Χριστιανοδημοκρατών τις καρπώθηκε σχεδόν όλες η ακροδεξιά και αντιμεταναστευτική Εναλλακτική για τη Γερμανία, τις απώλειες των σοσιαλδημοκρατών οι Πράσινοι. Το ίδιο μοτίβο παρατηρήθηκε και πριν από 15 μέρες στις εκλογές στη Βαβαρία, οπότε, θα έλεγε κανείς, δεν δικαιολογείται η εκτίμηση για συνολική στροφή προς τα δεξιά αφού ο συνολικός συσχετισμός παρέμεινε σχεδόν ίδιος.

Αν όμως δούμε τις γερμανικές εκλογές σε συνάρτηση με το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο στην Ευρώπη, η άνοδος της ακροδεξιάς αναδεικνύεται γεγονός αναμφισβήτητο. Ταυτόχρονα, στην Ιταλία η ετερόκλητη, αλλά με έντονα στοιχεία ακροδεξιών θέσεων, κυβέρνηση συνεργασίας Λέγκας-Κινήματος 5 Αστέρων συγκρούεται με τον μονόδρομο λιτότητας των Βρυξελλών.

Για να τα συζητήσουμε όλα αυτά, αναδημοσιεύω από την Αυγή ένα άρθρο του Σωτήρη Βαλντέν που το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και που δίνει βάση για συζήτηση ανεξάρτητα απο το αν συμφωνεί κανείς με τις θέσεις του συντάκτη.

Συμμαχία από τον Μακρόν έως τον Τσίπρα;

Τέσσερις τρόποι για να μην ηττηθούν Ακροδεξιά και εθνικισμός

Παρακολουθούμε με αμηχανία, αλλά και με πανικό την αδιάκοπη ενίσχυση της Ακροδεξιάς και του εθνικισμού στον δυτικό κόσμο. Πρόκειται για ένα πραγματικό τσουνάμι που θέτει σε κίνδυνο θεμελιώδεις αξίες και κατακτήσεις μας και θυμίζει δεκαετία του 1930.

Ακροδεξιοί και εθνικιστές βρίσκονται ήδη στην εξουσία σε ΗΠΑ, Ιταλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία και αλλού, κέρδισαν το δημοψήφισμα του Brexit, ενώ ενισχύονται απειλητικά και σε πολλές άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία και η Σουηδία.

Για την αντιμετώπιση του υπαρξιακού αυτού κινδύνου οι δημοκρατικές και αντιεθνικιστικές δυνάμεις φαίνεται να στερούνται στρατηγικής ή η στρατηγική τους είναι λαθεμένη.

Η ανάγκη για ένα πλατύ μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια στην Ακροδεξιά είναι επιτακτική. Και η πρόταση που διατυπώθηκε για μια συμμαχία «από τον Μακρόν ώς τον Τσίπρα» ακούγεται ελκυστική, παραπέμποντας μάλιστα στα αντιφασιστικά μέτωπα περασμένων δεκαετιών. Τίθεται ωστόσο το ερώτημα για τη γραμμή πάνω στην οποία θα πρέπει να οικοδομηθεί μια τέτοια συμμαχία.

Δυστυχώς, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις αναζητούν τα αίτια και τους υπευθύνους γι’ αυτές τις εξελίξεις οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί όπου κυρίως βρίσκονται, στις πολιτικές που οι ίδιες εφαρμόζουν. Μας ζητούν δεν συχνά να συσπειρωθούμε εναντίον των εχθρών της δημοκρατίας με πολιτικές που, αντί να τους εξασθενούν, τους ενισχύουν. Ιδού τέσσερις πολιτικές που, κατά τη γνώμη μου, βοηθούν αντί να πολεμούν την Ακροδεξιά και τους εθνικιστές:

Καψοκαλυβίτικα μεζεδάκια

Ανάμεσα στα γεγονότα της περασμενης εβδομάδας που σχολιάστηκαν, και αφου προσπεράσουμε την αναμενόμενη αλλά αποκαρδιωτική υποκριτική κατακραυγή για την 22χρονη που γέννησε κρυφά και πέταξε το βρέφος στον ακάλυπτο (εκείνη είναι τέρας, ενώ ο πατέρας σφυρίζει αδιάφορα), βρίσκεται και εκείνο που δίνει τον τίτλο στο σημερινό μας πολυσυλλεκτικό άρθρο.

Εννοώ την παραίτηση του δρος Σταμάτη Κριμιζή από τη θέση του Προέδρου στον νεοσύστατο Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό με καταγγελίες για τις αρμοδιότητες που (δεν) ειχε και την αντικατάστασή του από τον Κύπριο μάνατζερ Χριστόδουλο Πρωτοπαππά ο οποίος έχει γερό μανατζέρικο βιογραφικό με διευθυντικές θέσεις σε εταιρείες δορυφόρων, σε αντίθεση με το λαμπρό επιστημονικό-ακαδημαϊκό του προκατοχου του. Παραδόξως ή όχι, ο νέος Προεδρος έχει γράψει και άρθρο για τον Άγιο Πορφυριο τον Καυσοκαλυβίτη, που είναι άγιος της εποχής μας αφού πρόλαβε το Ιντερνέτ, και ο οποιος:

Το μεγαλύτερο όμως και κατά την άποψή μου μοναδικό θαύμα που έχει καταγραφεί και έχει κάνει ο Άγιος Πορφύριος που συγκλονίζει τους τεχνολόγους και τους φυσικούς είναι η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα. Η μόνη αναφορά στην Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη παρόμοιου θαύματος για την επέμβαση στο χρόνο βρίσκεται στην Παλαιά διαθήκη όταν ο Ιησούς του Ναυΐ ύψωσε τα χέρια του σε σημείο του σταυρού για να «σταθεί ο ήλιος» και να παραταθεί η ημέρα για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στο λόφο της Γαβαών.  Η διαφορά όμως στην περίπτωση του θαύματος του Αγίου Πορφυρίου, ήταν ότι η μεταβολή του χρόνου πραγματοποιήθηκε μόνο για μια ομάδα μοναχών και όχι για ολόκληρο τον κόσμο.  Μια τέτοια συστολή του χρόνου μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα με βάση τη θεωρία της σχετικότητας για κάποιο αντικείμενο που κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή της ταχύτητας του φωτός και πραγματικά ως τεχνολόγο επιστήμονα με αφήνει άφωνο διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε παρά σε κάποια σωματίδια που δεν έχουν μάζα.

Ο άγιος έκανε το θαύμα της επιλεκτικης συστολής του χρόνου σε μια ομάδα καλόγριες που είχαν πάει να τον επισκεφτούν και κατά την επιστροφή τους διένυσαν απόσταση πολλών χιλιομέτρων μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας.

Το θαύμα του αγίου Πορφυρίου ειναι πράγματι πολύ πρακτικό, αλλά σε ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας παλιά είχα διαβάσει ένα ακόμα καλύτερο. Υπήρχαν χαπάκια που όχι μόνο συνέστελλαν αλλά και διέστελλαν τον χρονο. Ο παραλής μεσήλικας της ιστορίας, λοιπόν, έπαιρνε χαπάκια διαστολής του χρόνου ώστε να (του φαίνεται ότι) διαρκεί ώρες η εικοσαλεπτη συνεύρεση με την ευειδή φιλενάδα του -κολακευμένος μάλιστα διαπίστωσε ότι κι εκεινη χρησιμοποιούσε ανάλογα χαπάκια. Ευτυχως δεν πρόσεξε ότι εκείνη έπαιρνε τα άλλα, της συστολής του χρόνου, ώστε να κρατάει μόνο δευτερόλεπτα η δοκιμασία.

* Και προχωράμε με τα μεζεδάκια μας με ένα μεταφραστικό μαργαριτάρι (μεγέθους κοτρόνας) από το Χάφιποστ. Σε άρθρο για ένα πρωτότυπο εξώφυλλο του περιοδικού Vogue που περιλάμβανε ανάμεσα στ’άλλα κι ένα μοντέλο που φοράει μαντίλα, το άρθρο μεταφέρει σχόλια αναγνωστών, ανάμεσα και στο οποίο:

Κάποιος από τους χρήστες έγραψε χαρακτηριστικά: «Αυτή η κάλυψη μου προκαλεί ρίγος. Τόση πολύ ομορφιά σε μια σελίδα».

Σοβατζίδικα μεζεδάκια

.Οι περισσότεροι θα απορείτε με τον τίτλο του σημερινού πολυσυλλεκτικού μας σημειώματος. Ας πούμε ότι μυγιάστηκα και γι’ αυτό διάλεξα αυτόν τον τίτλο -και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Την περασμένη Κυριακή, στην επιφυλλίδα του στην Καθημερινή, ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος δημοσίευσε ένα μάλλον ανερμάτιστο κείμενο με τον προκλητικό τίτλο «Και αν καταργούσαμε τα Ελληνικά;» στο οποίο υπήρχε και ένα απόσπασμα που φαίνεται να εννοεί την αφεντιά μου. Το παραθέτω:

Κι όμως, σε ορισμένους κύκλους η ορθή χρήση των ελληνικών είναι του συρμού. Λεξικά εκδίδονται και μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά ψωμάκια, και κάτι ονόματα στις μαρκίζες του Διαδικτύου σιτίζονται αλιεύοντας σολοικισμούς και γραμματικές παρεκτροπές. Ελληνομαθείς οι μεν, γλωσσολόγοι οι δε, ελληνοπρεπείς εκ των ων ουκ άνευ και οι μεν και οι δε. Το πνεύμα του Μιστριώτη παραμένει ζωντανό, κι ας μη μιλάει καθαρεύουσα. Η λατρεία του ορθοδόξου σχήματος. Ο κ. Μπαμπινιώτης παρασκευάζει λέξεις βάσει κανόνων, και κάποιος κύριος στο Διαδίκτυο περνάει τις μέρες του σοβατίζοντας ρωγμές στους τοίχους των κειμένων.

Δεν είμαστε σίγουροι, διότι η μπηχτή είναι «αμένσιωτη» (για να χρησιμοποιήσω τον ιντερνετικό νεολογισμό), αλλά αρκετοί φίλοι θεώρησαν πως το απόσπασμα με φωτογραφίζει -και την ίδια γνώμη έχω κι εγώ.

Το κείμενο του κ. Τάκη είναι τόσο μπερδεμένο και ασύνδετο, που θα ήταν άθλος να επιχειρήσει κανείς είτε να του κάνει περίληψη είτε να το αντικρούσει.

Ωστόσο, φίλος στο Φέισμπουκ κατάφερε να κάνει την εξής περίληψη: Νεο-και-αρχαιο-ελληνική γραμματεία είναι άξιοι να διδαχθούν μόνο οι άριστοι που πιστεύουν ότι όταν χτίζαμε Παρθενώνες οι κουτόφραγκοι έτρωγαν βελανίδια, και επειδή αυτούς τους αρίστους τους καταδιώκουμε πάθαμε κοινωνική αφασία και έτσι φτώχυνε η γλώσσα, γι’ αυτό δεν κάνει να μας παίρνουν στον μεζέ οι χημικοί μηχανικοί, ότι μπερδεύουμε τον Μπουρντιέ με τον Μπαντιού, σημασία έχει ότι εμείς είμαστε με τους αρίστους που λέγαμε προηγουμένως.

Ένας άλλος φίλος, που σχολιάζει και εδώ, παρατήρησε: «όποιος κύριος (ή κυρία) σιτίζεται αλιεύοντας ορθογραφικές παρεκτροπές, ας καταγράψει ότι ο κ. Θ. γράφει «τα Gaellic» με δύο «l» ενώ η λέξη θέλει ένα μόνο«.

Εγώ από την πλευρά μου δεν έχω τίποτε να απαντήσω, πέρα από το ότι, απ’ όσο ξέρω, οι ρωγμές στους τοίχους δεν σοβαντίζονται· μόνο τα σκασίματα.

Και μετά από αυτό το αυτοαναφορικό πρώτο πιάτο, ας περάσουμε στα κανονικά μας μεζεδάκια. Τα οποία, αν δεν ήταν οι σοβάδες του κ. Τάκη, πιθανόν να είχαν τίτλο σχετικό με την επίσκεψη του Εμανουέλ Μακρόν. Και πάλι καλά, επειδή αλλιώς ο τίτλος μάλλον θα επαναλάμβανε κάποιο χιλιοειπωμένο λογοπαίγνιο για το όνομα του Γάλλου Προέδρου. Για να παραφράσω μιαν ατάκα που είδα κάπου, «Ήρθε ο Πρόεδρος της Γαλλίας συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, 40 επιχειρηματίες και 36.578 λογοπαίγνια σχετικά με το όνομά του».

* Αλλά ας μείνουμε στην επίσκεψη του Μακρόν. Σε ρεπορτάζ της Καθημερινής, διαβάζουμε:

Φόρο τιμής στην ελληνική νεολαία «που βλέπει τις προοπτικές της να συρρικνώνονται» επέτεινε ο Γάλλος Πρόεδρος…

Παρντόν; Επέτεινε φόρο τιμής; Αλλά το επέτεινε μόνο του «επιτείνω» μπορεί να είναι αόριστος. Τον φόρο τιμής δεν τον επιτείνουμε, τον αποτίουμε ή, αν ενστερνιζόμαστε τη μπαμπινιωτική μόδα, τον αποτίνουμε. (Καθιερωμένο είναι το αποτίω. Ο Μπαμπινιώτης ξέθαψε το αρχαίο αποτίνω, και κάποιοι το υιοθέτησαν).

Στο μαργαριτάρι ίσως να έχει παίξει ρόλο το «αποτίνω», ίσως ο συντάκτης να έγραψε «απέτινε» και ο κορέκτορας να το διόρθωσε σε «επέτεινε» -αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πάντως, κοτσάνες θάλλουν και στα τεμένη της αριστείας.

Το πιάνο και τα γαλλικά

Το σημερινό άρθρο δημοσιεύτηκε χτες, πρώτη Κυριακή του μήνα, στο ένθετο Υποτυπώσεις της κυριακάτικης Αυγής. Το αναδημοσιεύω σήμερα εδώ, όπως κάνω κάθε φορά με τα άρθρα μου στην Αυγή -μόνο που σήμερα υπάρχει μια διαφορά, ότι το άρθρο γράφτηκε (και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα) *πριν* από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές, ενώ εσείς το διαβάζετε *μετά* τις εκλογές. Στο μεταξύ, έχουν μεσολαβήσει τα αποτελέσματα των εκλογών, που δεν τα ξέρω ούτε τη στιγμή που γράφω αυτόν τον πρόλογο, απόγευμα Κυριακής. Αλλά αυτά τα ξέρετε ήδη από αλλού, εσείς που τα διαβάζετε το πρωί της Δευτέρας.

Προβλέπω πάντως νίκη του Εμανουέλ Μακρόν, μια νίκη περισσότερο απόρριψης του αντιπάλου παρά προσχώρησης στο πρόγραμμα του νέου προέδρου. Νίκη, αλλά με μεγάλη αποχή, ίσως τη μεγαλύτερη σε β’ γύρο προεδρικών εκλογών, και με πολλά λευκά και άκυρα. Και μια νίκη που δεν θα είναι οριστική, αφού τίποτα δεν εγγυάται ότι στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν ο νέος πρόεδρος θα συγκεντρώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όπως έγινε τις προηγούμενες φορές.

Στα σχόλια μπορείτε, βέβαια, να αναφερθείτε τόσο στα αποτελέσματα όσο και στο περιεχόμενο του άρθρου.

Το πιάνο και τα γαλλικά

Ο μήνας ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες με την ανακοίνωση ότι έκλεισε η αξιολόγηση, ωστόσο σήμερα, ενώ εσείς διαβάζετε στην Αυγή, σε ένα άλλο σημείο της ηπείρου γίνεται μια πολύ σημαντική εκλογική αναμέτρηση που μας αναγκάζει να στρέψουμε προς τα εκεί την προσοχή μας. Εννοώ βέβαια τον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, στον οποίο για πρώτη φορά δεν συμμετέχει υποψήφιος των μεγάλων κομμάτων, αφού στον δεύτερο γύρο προκρίθηκαν ο Εμανουέλ Μακρόν, κεντρώος πρώην υπουργός του Ολάντ, και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, ενώ ο αριστερός υποψήφιος Ζαν Λυκ Μελανσόν είχε εξαιρετική πορεία αλλά έμεινε με μικρή διαφορά εκτός νυμφώνος.

Μεζεδάκια επί μακρόν

Τα προηγούμενα μεζεδάκια τα είχαμε πει «προπρωτομαγιάτικα», όμως τούτα εδώ δεν θα τα πω «μεταπρωτομαγιάτικα» διότι υπάρχει πιο σημαδιακό γεγονός να τα συνδέσω, αφού αύριο γίνεται ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία (Γαλλία, Γαλλία χαρά της οικουμένης που έλεγε και ο γαλλόφιλος Λαπαθιώτης).

Αντιγράφω ένα σχόλιο που έκανα χτες στο Φέισμπουκ για τα γαλλικά πολιτικά πράγματα:

Κλείνει σήμερα στη Γαλλία η προεκλογική εκστρατεία ενόψει των εκλογών της Κυριακής και όπως όλα δείχνουν ο Εμανουέλ Μακρόν θα αναδειχτεί μεθαύριο ο 8ος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας και μάλιστα με πάνω από 60%.

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, το 51% των ψηφοφόρων του Μελανσόν θα ψηφίσουν Μακρόν και το 11% Λεπέν, οι άλλοι λευκό/αποχή. Ήταν 47-17, αλλά έπαιξε ρόλο η άγρια εμφάνιση της Λεπέν στο προχτεσινό ντεμπά (ντιμπέιτ που το λέμε εμείς). Βέβαια, αυτά τα λένε οι δημοσκοπήσεις, αλλά είναι και η δική μου αίσθηση.

Δεν υπάρχει αντίφαση εδώ με το αποτέλεσμα του εσωτερικού δημοψηφίσματος που έκανε ο Μελανσόν στους υποστηρικτές του, όπου το 65% τάχθηκε υπέρ του άκυρου-λευκού και το 35% υπέρ της ψήφου στον Μακρόν. Στο εσωτερικό δημοψήφισμα είχαν δικαίωμα ψήφου μόνο οι 450.000 καταγραμμένοι υποστηρικτές (και ψήφισαν από αυτούς οι μισοί), Η δημοσκόπηση εξετάζει το σύνολο των ψηφοφόρων, που έχουν πιο χαλαρή σχέση.

Σε άλλα νέα, οι μέτοχοι του ομίλου Ακόρ (ξενοδοχεία) ενέκριναν σχεδόν ομόφωνα τον διορισμό του Νικολά Σαρκοζί στο ΔΣ του ομίλου. Αν είναι κανείς άριστος, δεν πάει ποτέ χαμένος. Και ο Κούλης κάτι τέτοιο θα βρει.

Οπότε, επί μακρόν τα σημερινά μας μεζεδάκια, και τη Δευτέρα θα σχολιάσουμε τα αποτελέσματα με άλλο ένα γαλλοστραφές άρθρο.

* Την περασμένη Δευτέρα είχαμε τις πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις -και ένα κρούσμα ακλισιάς στο πανό της φωτογραφίας.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, μόνο στα ελληνικά υπάρχει η λέξη «Σικάγο», στα αγγλικά και στις άλλες γλώσσες προφέρεται διαφορετικά -οπότε είναι ανεξήγητο γιατί να μένει άκλιτη μια ελληνική λέξη: των εργατών του Σικάγου, λοιπόν.

* Και επειδή πρόσφατα είχαμε και την επέτειο της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα το 1941, κυκλοφόρησε και πάλι ο μύθος για τον (ανύπαρκτο) ήρωα Κωνσταντίνο Κουκκίδη -για τον οποίο έχει γυριστεί και ταινία μικρού μήκους, ενώ βεβαίως έχουν βρεθεί (όλοι στον αιώνα μας) και μάρτυρες που ήξεραν την (ανύπαρκτη) οικογένειά του. Παρήγορο είναι ότι στην πιο πρόσφατη προσπάθεια αναβίωσης του μύθου υπήρξαν αρκετά αντιρρητικά σχόλια, ενώ με χαρά είδα να επικαλούνται κάποιοι το άρθρο του ιστολογίου μας.

* Τις προάλλες καλεσμένος στην εκπομπή της Κατερίνας Ακριβοπούλου στην ΕΡΤ (Αίθουσα Σύνταξης) ήταν ο Άδωνης Γεωργιάδης. Όπως μου λένε φίλοι που υπήρξαν αυτήκοοι μάρτυρες, κάποια στιγμή είπε:

«Σας ερωτώ εσάς, κυρία Ακριβοπούλου, ως οικοδεσπότη της εκπομπής»

Μακρόν προ Λεπέν προτιμάται

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου αποτελεί μάλλον εύκολο λογοπαίγνιο με τον παλιό κανόνα, που τον μαθαίναμε την εποχή του πολυτονικού, που έλεγε «μακρόν προ βραχέος περισπάται», και με το επώνυμο του νικητή του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, του Εμανουέλ Μακρόν, που εκτός σεισμού θα αναδειχθεί Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στον δεύτερο γύρο, στις 7 Μαΐου. Κι άλλα λογοπαίγνια είδα να γίνονται, π.χ. με την έκφραση «επί μακρόν» ή με την πρόβλεψη ότι ο Μακρόν θα βγει πρώτος μακράν, αλλά στο σημερινό άρθρο δεν θα σταθούμε στην ευτράπελη πλευρά των γαλλικών εκλογών -αρκεί ο τίτλος.

Για τις γαλλικές εκλογές είχα γράψει μερικά πράγματα στο σαββατιάτικο άρθρο, ταιριάζει λοιπον τώρα να κάνουμε έναν σχολιασμό των αποτελεσμάτων και κυρίως να δούμε τι μέλλει να συμβεί στη συνέχεια -όχι μόνο στον δεύτερο γύρο των εκλογών, στις 7 Μαΐου, αλλά και (κυρίως; ) στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν, πάλι σε δύο γύρους, τον Ιούνιο.

Τα αποτελέσματα ήταν τελικώς τα αναμενόμενα -για μια φορά οι δημοσκοπήσεις και οι εκτιμήσεις ψήφου επιβεβαιώθηκαν: προκρίθηκαν στον β’ γύρο ο κεντρώος Εμανουέλ Μακρόν, υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Βαλς επί προεδρίας Ολάντ, και η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Τρίτος ο δεξιός Φρανσουά Φιγιόν, πρώην πρωθυπουργός επί προεδρίας Σαρκοζί, τέταρτος με πολύ μικρή διαφορά ο αριστερός Ζαν Λυκ Μελανσόν, που υποστηριζόταν από το Αριστερό Κόμμα, το Γαλλικό Κ.Κ. και άλλες δυνάμεις (εδώ τα αναλυτικά αποτελέσματα).

Γενικά οι διαφορές μεταξύ των τεσσάρων πρώτων δεν ήταν μεγάλες κι αν κάνετε τις πράξεις θα δείτε ότι αν με έναν μαγικό τρόπο οι ψήφοι των δύο τροτσκιστών υποψηφίων (Πουτού και Αρτώ) μεταφέρονταν όλες στον Μελανσόν, ο υποψήφιος της «Ανυπόταχτης Γαλλίας» θα ξεπερνούσε (ελάχιστα) τη Μαρίν Λεπέν και θα ερχόταν δεύτερος.

Ο σοσιαλιστής υποψήφιος Μπενουά Αμόν έμεινε πέμπτος, όπως αναμενόταν, αλλά με πολύ χαμηλό ποσοστό, μόλις 6,3% -τον εγκατέλειψαν τα στελέχη του κόμματός του και πήγαν στον Μακρόν, αλλά και αρκετοί ψηφοφόροι που στράφηκαν στον Μελανσόν δίνοντας στον αριστερό υποψήφιο τη δυνατότητα να έρθει πρώτος -για πρώτη φορά ύστερα από αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις- σε μερικές παραδοσιακά αριστερές εκλογικές περιφέρειες (Αριέζ, Σεν Ντενί, Ντορντόνι, κάποια υπερπόντια εδάφη).