Κυπελλομεζεδάκια

Tο βράδυ έχει τον  τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, αύριο είναι ο τελικός του Φάιναλ φορ, αν και τώρα που γράφω το άρθρο δεν είναι γνωστό αν θα υπάρχουν ελληνικές ομάδες και πόσες, ενώ την άλλη Τετάρτη γίνεται ο τελικός του Κόνφερενς, πολλές κούπες θα σηκωθούν αυτή τη βδομάδα, οπότε διάλεξα αυτόν τον τίτλο.

Βέβαια,  ο τελικός του Κυπέλλου θα γίνει χωρίς  θεατές διότι δεν είμαστε άξιοι να κάνουμε ματς με θεατές, ενώ στο Κόνφερενς έχουν επιταχθεί οι αυλές των σχολείων  για πάρκιν επειδή ο ναός δεν  διαθέτει χώρους στάθμευσης. Αλλά σήμερα έχουμε μεζεδάκια, οπότε προχωράω στο προκείμενο.

Και ξεκινάμε  με άχρηστα εισαγωγικά, από τα Νέα.

Τρία ζευγάρια εισαγωγικά χρησιμοποιεί ο συντάκτης στο απόσπασμα, τα δύο είναι εντελώς άχρηστα κατά τη γνώμη μου,  έως και παραπλανητικά.

Το «ταξίδι» θα μπορούσε να  γίνει δεκτό,  αλλά, όπως λέει ο φίλος που το στέλνει, «με αφήνει άφωνο ότι κάποιος που (λογικά) έχει σπουδάσει δημοσιογραφία, σκέφτηκε να χώσει το «πάρει» μέσα σε εισαγωγικά».

Βέβαια, από κάποιον που γράφει «εκτιμά το συνεχές  πράττειν» όλα να  τα  περιμένει  κανείς!

* Και συνεχίζω με κάτι  αμφισβητούμενο,  όπου θέλω τη γνώμη σας.

Καλός φίλος στέλνει λινκ από αθλητικογραφικό άρθρο. Εκεί γίνεται λόγος για τις ελληνικές ομάδες που νίκησαν στους τελευταίους αγώνες τους πριν φύγουν για το Βερολίνο και το φάιναλ φορ,  και…

«ο  Ολυμπιακός που παρέσυρε  την ΑΕΚ με 100-68»

Την παρέσυρε, ευτυχώς όμως δεν τη σκότωσε, λέει ο φίλος  μου ο Θέμος.

Του είπα ότι το έχω συναντήσει ξανά, σε περιπτώσεις ευρείας νίκης, αλλά ο φίλος μου επιμένει ότι ήθελε να γράψει «διέσυρε» ο συντάκτης και τα μπέρδεψε.

Κι εγώ επιμένω  όμως, διότι αρκετές φορές έχω δει σε  αθλητικές ειδήσεις για  μια ομάδα που «παρέσυρε» την  άλλη. Κάποιες φορές μάλιστα διαβάζεις «Σίφουνας ο Ολυμπιακός παρέσυρε τη Μακάμπι»,  όπου γίνεται σαφής ο τρόπος γέννησης της φράσης. Αρχικά, ήταν σίφουνας (ή ανεμοστρόβιλος ή άλλο ακραίο καιρικό φαινόμενο) που παράσερνε, τώρα βρίσκεις και παρασύρσεις χωρίς να δηλώνεται ρητά ο σίφουνας.

* Aπό την  προ ημερησίας διάταξης συζήτηση, που έγινε χτες στη Βουλή, σημειώνω το «οργιλό ύφος» (έτσι τονισμένο) που είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης.

* Είχαμε αυτή την εβδομάδα τις εξετάσεις για τα πρότυπα σχολεία, για τις οποίες, όπως διαβάζω, πολλοί μαθητές έκαναν φροντιστήριο όλη τη χρονιά, κάποιοι και από προηγούμενες χρονιές. Η παρακάτω ερώτηση, στο μάθημα της Γλώσσας, ακυρώθηκε διότι έχει λάθος:

Βλέπετε,  και η αγωνία προέρχεται τελικά από την οικογένεια του «άγω»,  όπως άλλωστε και η αγέλη και οι άλλες δύο. Η επιτροπή δικαιολογήθηκε ότι ήθελαν να βάλουν την «άγνοια» και έγινε λάθος.

* Φίλος του ιστολογίου, όμως, επισημαίνει  λάθος διατύπωση  σε μια ερώτηση των μαθηματικών.

Γράφει ο φίλος:

Στις απαντήσεις δίνεται ως σωστή η απάντηση Β (10%)

Αν λοιπόν το 10% πήρε χυμό βύσσινο, «μήλο πήραν τα διπλάσια παιδιά από όσα πήραν βύσσινο», άρα 20% και «αχλάδι πήραν τα μισά από όσα πήραν βύσσινο», άρα 5%

Απομένουν … αταυτοποίητα τα ποσοστά 25% και 40%. Εφόσον «Πορτοκάλι πήραν 15% περισσότερα παιδιά από αυτά που πήραν ροδάκινο» μάλλον θεώρησαν ότι 25% (ροδάκινο)+15%=40% (πορτοκάλι), άρα υποτίθεται ότι ταυτοποιούνται  οι απαντήσεις 25% και 40%.  Όμως, σύμφωνα με τη διατύπωση του θέματος, «Πορτοκάλι πήραν 15% περισσότερα παιδιά από αυτά που πήραν ροδάκινο» δηλαδή το 15% του 25% (που κάνει 3,75%) άρα σύνολο 15%+3,75%=18,75%. Όμως τέτοια απάντηση δεν υπάρχει!

59 + 63 = 122

Δεν συνηθίζω να βάζω απλές μαθηματικές πράξεις για τίτλους άρθρων του ιστολογίου, αλλά σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση -άλλωστε η πράξη του τίτλου δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται.

Στο ιστολόγιο αφιερώνουμε άρθρα σε αριθμούς, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο -ξεκινήσαμε στις 9/9/2009 και κάθε χρόνο βάζαμε ένα άρθρο, κι έτσι φέτος, στις 22/2/22, αφιερώσαμε άρθρο στον αριθμό 22. Με τη φάμπρικα αυτή θα πάμε, εμείς να ‘μαστε καλά, έως το 31, που θα το δούμε στις 31 κάποιου μηνός του σωτηρίου έτους 2031.

Ωστόσο, τον αριθμό 63 θα τον δούμε σήμερα -για ποιο λόγο; Αφενός διότι ως το 2063 μπορεί να το ξεχάσω. Αφετέρου, επειδή αν κάποιος έτυχε να γεννηθεί στις 2 Νοεμβρίου του 1959 σήμερα θα συμπλήρωνε τα 63 του χρόνια. Ξέρω κάποιον που γεννήθηκε τη μέρα τούτη, δεν τον ξέρετε, είναι απ’ το χωριό. (Για να τα λέμε όλα, αυτό το κόλπο έπιανε καλύτερα το 2018, που ο φίλος μου, γεννημένος το 59, έκλεινε τα 59 του χρόνια, και είχαμε βάλει άρθρο για τον αριθμό 59. Αλλά κανείς δεν είναι τέλειος κι έτσι το αντίστοιχο άρθρο το επανέλαβα και πρόπερσι, για τον αριθμό 61, διότι πολύ τον αγαπώ αυτόν τον φίλο μου, όπως και πέρυσι, για τον αριθμό 62, κι έτσι καθιερώθηκε μια μίνι παράδοση του ιστολογίου, που διστάζω να τη σπάσω.

Δυστυχώς, δεν έχει και πολλά να γράψεις για τον αριθμό 63. Δεν είναι πρώτος αριθμός (όπως ο 61) ούτε ημιπρώτος, δηλ. γινόμενο δύο πρώτων, όπως ο 62 (2 x 31). Είναι σύνθετος αριθμός, και τον θυμόμαστε από την προπαίδεια, αφού είναι το γινόμενο 7 επί 9. Σε γινόμενο πρώτων παραγόντων, 7 x 3 x 3.

Στο αρχαίο ελληνικό σύστημα (το κλασικό, όχι το ακροφωνικό) ο 63 γραφόταν ΞΓ’. Στο αττικό ή ακροφωνικό ήταν ΠΔΙΙΙ. Στο ρωμαϊκό (μοιάζουν) ήταν LXΙΙI. Ετσι κι αλλιώς, αυτές οι αναπαραστάσεις δεν εμφανίζονται συχνά όπως π.χ. τα ΙΔ’, XIV (του 14) που τα βρίσκουμε σε βασιλιάδες και αρχιερείς -πού να βρεθεί ο 63ος εστεμμένος με το ίδιο μάλιστα όνομα;

Το τελευταίο μίλι να μην είναι πράσινο

Πριν από εννιά σχεδόν μήνες, στις 9 Φεβρουαρίου 2021, ο πρωθυπουργός μας, με τη χαρακτηριστική ανεμελιά που τον διακρίνει, υποστήριξε ότι «διανύουμε το τελευταίο μίλι προς την ελευθερία». Ως τότε, η πανδημία είχε στοιχίσει 6050 νεκρούς στη χώρα μας -εννιά σχεδόν μήνες μετά, το κοντέρ του Χάρου έγραψε άλλους 10.000 συμπατριώτες μας, ένα μοτίβο αρκετά όμοιο με άλλες βαλκανικές χώρες αλλά εντελώς διαφορετικό από τα όσα ισχύουν στη Δυτική Ευρώπη, όπου ο αριθμός των απωλειών ανά εκατομμύριο έχει μειωθεί αισθητά και σε μόνιμη όπως φαίνεται βάση.

Φαίνεται λοιπόν πως το τελευταίο μίλι δεν ήταν ούτε τόσο σύντομο ούτε τόσο ανώδυνο, πράγμα που φυσικά δεν παρέλειψε να επισημάνει η αντιπολίτευση, ενω ο καθηγητής Δημ. Σαρηγιάννης παρομοίασε την κούρσα που έχουμε μπροστά μας με μαραθώνιο.

Με αφορμή όμως την έκφραση για το τελευταίο μίλι, θα ήθελα σήμερα να λεξιλογήσω γι’ αυτή τη λέξη -και γι’ αυτή την έκφραση.

Το μίλι το ξέρουμε οι περισσότεροι σαν μονάδα μέτρησης μήκους των αγγλοσαξόνων, κατάλοιπο της εποχής πριν από το μετρικό σύστημα. Ξέρουμε ότι ισοδυναμεί με 1609 μέτρα, οπότε για να κάνουμε τα μίλια χιλιόμετρα πολλαπλασιάζουμε επί 1,6 αν δεν θέλουμε απόλυτη ακρίβεια (το ένα, το μισό και ένα δέκατο, που μου έλεγε παλιά ο παππούς μου). Ξέρουμε ακόμα πως υπάρχει και το ναυτικό μίλι, που είναι μεγαλύτερο, κάπου 1852 μέτρα -το γράφω χωρίς να κοιτάξω.

Πριν από το μετρικό σύστημα, μονάδες μέτρησης με το όνομα «μίλι» υπήρχαν σε πολύ περισσότερες χώρες -άλλωστε, η ιστορία της μονάδας είναι μακραίωνη, αφού ξεκινάει από τους Ρωμαίους.

Από τους Ρωμαίους, και ειδικότερα από τις ρωμαϊκες λεγεώνες. Το ρωμαϊκό μίλι ονομάστηκε έτσι επειδή αντιστοιχούσε σε χίλια βήματα, για την ακρίβεια σε χίλια διπλά βήματα -συμπληρωνόταν όταν το αριστερό πόδι του λεγεωνάριου πατούσε για χιλιοστή φορά το έδαφος. Από εκεί η φράση mille / milia passuum, κατά λέξη «μια χιλιάδα βημάτων», τα χίλια βήματα δηλαδή, το οποίο mille / milia πέρασε στη συνέχεια σε άλλες γλώσσες.

Φυσικά, όσο συντονισμένοι και άριστα εκπαιδευμένοι κι αν ήταν οι λεγεωνάριοι, δεν βάδιζαν με την ίδια ταχύτητα πάντοτε -η μονάδα λοιπόν τυποποιήθηκε όταν ο Αγρίππας τυποποίησε το ρωμαϊκό πόδι. Κάθε βήμα αντιστοιχούσε σε 5 πόδια οπότε το ρωμαϊκό μίλι είχε αντιστοιχία τα 5000 πόδια (δηλαδή τα 1480 σημερινα μέτρα περίπου, αφού το ρωμαϊκό πόδι ήταν κάτι λιγοτερο από 30 πόντους).

Είδα τη Λάμψη

Πριν από μερικές μέρες είδα τη Λάμψη. Το γράφω με κεφαλαίο, οπότε δεν εννοώ ότι είδα τίποτε λάμψεις, ας πούμε από αστραπές ή από φώτα αυτοκινήτων.

Και πάλι όμως, ποια Λάμψη; Δεν είδα βέβαια τη Λάμψη του Φώσκολου, που είναι το μακροβιότερο ελληνικό σίριαλ, με σχεδόν 3500 επεισόδια (αριθμός που είναι βέβαια εντυπωσιακός, αν και σε άλλες χώρες υπάρχουν τηλεοπτικές εκπομπές και σίριαλ που έχουν συμπληρώσει πολύ περισσότερα επεισόδια). Αυτή τη Λάμψη μπορεί και να μην την έχω δει ποτέ, αφού παιζόταν σε μια εποχή που ήμουν τον πιο πολύ καιρό εκτός Ελλάδος, και μάλιστα στη δεκαετία του 90, που ή δεν είχα ακόμα μπει στο Διαδικτυο ή τέλος πάντων οι ταχύτητες και το εύρος ζώνης δεν έδιναν δυνατότητα να βλέπεις τηλεοπτικές εκπομπές.

Βεβαια, παρόλο που δεν παρακολουθούσα τη Λάμψη του Φώσκολου, ξέρω τα διάφορα αστεία που κυκλοφορούν με τους σχοινοτενείς διαλόγους ανάμεσα στη Βίρνα και στον Γιάγκο Δράκο (– Βίρνα, θέλεις να πεις ότι έχεις εραστή; – Ναι, Γιάγκο, αυτό θέλω να σου πω, ότι έχω εραστή. – Δηλαδή εννοείς ότι έχεις εραστή; – Γιάγκο, δε μπορώ να στο κρύβω άλλο, έχω εραστή.– Πώς είναι δυνατόν, Βίρνα, να έχεις εραστή; και ούτω καθεξής). Αλλά δεν εννοώ αυτή τη Λάμψη.

Την άλλη Λάμψη είδα, την ταινία του Κιούμπρικ (Κούμπρικ προφέρεται κανονικά, αλλά αφού ανατρέχω στο παρελθόν θα το πω όπως τον λέγαμε, πριν μάθουμε το Μίσιγκαν και το Ιλινόι) με τον Τζακ Νίκολσον. Τώωωρα την είδες, θα μου πείτε; Ε, ναι, έχετε δίκιο. Η Λάμψη είναι ταινία του 1980, πώς έγινε να αξιωθώ να τη δω μόλις 40 χρόνια μετά;

Και είναι ακόμα πιο περίεργο διότι τότε, που ήμουν φοιτητής, πήγαινα πολύ συχνά στον κινηματογράφο. Κι ομως, η Λάμψη μού ξέφυγε, και τότε που παίχτηκε σε πρώτη προβολή, και σε επανάληψη στα θερινά τα σινεμά. Δεν θυμάμαι τα καθέκαστα -ισως έτυχε να μην πάω όταν πήγε η παρέα, και μετά να μην έβρισκα παρέα αφού την είχαν δει όλοι. ‘

Όμως, όπως και για τη φωσκόλεια Λάμψη, έτσι και για την κιουμπρική έμαθα πολλά, μαλλον πολύ περισσότερα, χωρίς να τη δω. Ήξερα δηλαδή μέσες ακρες την υπόθεσή της, είχα δει πολλές φωτογραφίες -σαν κι αυτή που έβαλα στο άρθρο- του τρελαμένου Νίκολσον, ήξερα οτι έχει (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) χάπι εντ, και τωρα με το διαδίκτυο είχα δει αφενός μιμίδια εμπνευσμένα από την ταινία (αυτό με τα δυο κοριτσάκια, ας πούμε) όπως και κάποια αποσπάσματα.

Βιβλία για το αλλόκοτο τούτο καλοκαίρι

Το ιστολόγιο αγαπά τις παραδόσεις και προσπαθεί να τις τηρεί. Και μία από τις παραδόσεις του ιστολογίου είναι και το σημερινό μας άρθρο, που ακολουθεί τη συνήθεια που είχαν (και ίσως έχουν ακόμα) τέτοιες μέρες τα περιοδικά και οι εφημερίδες, να προτείνουν “βιβλία για τις διακοπές”, όσο κι αν για πολύ κόσμο οι διακοπές ειδικά φέτος έχουν σημαδευτεί από τη σφραγίδα της πανδημίας, που προσπαθούμε να μην τη σκεφτόμαστε για να πιστέψουμε πως πέρασε.

Είχαν και κάποιες υποτιθέμενες προδιαγραφές τα “καλοκαιρινά” αυτά βιβλία, που υποτίθεται ότι θα τα διάβαζε κανείς στην ακρογιαλιά, ανάμεσα στις βουτιές: όχι πολύ βαριά θέματα, ας πούμε, αλλά να έχουν και πολλές σελίδες για να φτουρήσουν, αφού το καλοκαίρι διαβάζουμε περισσότερο κι άντε να βρεις βιβλιοπωλείο στην άγονη γραμμή.

Το ιστολόγιο αγαπάει τα βιβλία και του αρέσει να συζητάει για βιβλία, κι έχουμε ανεβάσει ήδη αρκετά άρθρα με προτάσεις βιβλίων για το καλοκαίρι, αρχίζοντας από το 2010, που σας είχα ζητήσει να προτείνετε βιβλία που να έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους, χωρίς να ανήκουν απαραίτητα π.χ. σε τριλογία, ενώ το 2011 χαλάρωσα τους περιορισμούς και ζήτησα να προτείνετε οποιοδήποτε βιβλίο. Το 2012 είχα ζητήσει προτάσεις για καινούργια βιβλία, νέες εκδόσεις δηλαδή, επειδή είχα κάνει τη διαπίστωση, που μάλλον εξακολουθεί να ισχύει, ότι το βασικό πρόβλημα της βιβλιαγοράς είναι ότι η υπερπροσφορά καλών και φτηνών παλιότερων βιβλίων, από εφημερίδες ή σε προσφορές των εκδοτικών οίκων, αν και καταρχήν είναι κάτι πολύ καλό για το αδυνατισμένο βαλάντιο του βιβλιόφιλου, ωστόσο στραγγαλίζει την αγορά του καινούργιου βιβλίου. Το 2013 δεν έβαλα κανέναν περιορισμό και σας ζήτησα απλώς να προτείνετε βιβλία για το καλοκαίρι, χωρίς προσανατολισμό σε είδος (π.χ. αστυνομικά) ή σε ύφος (π.χ. ανάλαφρα). Το ίδιο έκανα και το 2014, όπως και το 2015 αλλά και το 2016. Το 2017 σας ζήτησα να δείξετε προτίμηση σε καινούργια βιβλία. Και το 2018 δημοσιεύσαμε αντίστοιχο βιβλιοφιλικό άρθρο, όπως και πέρυσι, το 2019.

Μάλιστα, αν προσέξετε, τα τελευταία χρόνια αυτά τα καλοκαιρινά βιβλιοφιλικά μας άρθρα δημοσιεύονται την ίδια μέρα, 10 Ιουλίου, ή τέλος πάντων εκεί κοντά. Επειδή όπως είπαμε τηρώ τις παραδόσεις, το ίδιο έκανα και φέτος. Πάντως, να θυμίσω ότι προτάσεις για βιβλία-δώρα δημοσιεύουμε και τον Δεκέμβριο, κοντά στα Χριστούγεννα -εδώ το τελευταίο άρθρο αυτής της κατηγορίας.

Και φέτος λοιπόν σας καλώ να προτείνετε βιβλία για τις μέρες του καλοκαιριού, όπου κι αν τις περάσουμε, στις παραλίες ή στην πόλη. Δεν θα βάλω κάποιον περιορισμό, προτείνετε ό,τι θέλετε, αν και θα είχε κάποιο νόημα να δώσουμε προτεραιότητα σε σχετικά καινούργιες εκδόσεις ή επανεκδόσεις.

Η φετινή βιβλιοπαραγωγή σημαδεύτηκε βέβαια από την πανδημία και την καραντίνα. Παρόλο που ο περιορισμός μπορεί να ευνόησε το διάβασμα, το γεγονός ότι τα βιβλιοπωλεία έμειναν κλειστά επί δίμηνο είχε βαριές επιπτώσεις στις πωλήσεις, που δεν αναπληρώθηκαν από τις ηλεπωλήσεις, ενώ εντάθηκε περαιτέρω η συγκέντρωση των πελατών σε λίγα μεγάλα βιβλιοπωλεία. Επίσης, οι περισσότεροι εκδότες ανέστειλαν την εκδοτική τους δραστηριότητα κατά το δίμηνο της καραντίνας.

Λένε πως ο παπάς πρώτα βλογάει τα γένια του, οπότε θα ξεκινήσω αναφέροντας το φετινό μου βιβλίο -περυσινό δηλαδή, αλλά βγήκε Δεκέμβριο, οπότε λογαριάζεται φετινό. Πρόκειται για τον τρίτο τόμο χρονογραφημάτων του Βάρναλη, πάντοτε από τις εκδόσεις Αρχείο, με τον τίτλο Συμποσιακά, σε δική μου φιλολογική επιμέλεια. Θα βρείτε εκεί 154 χρονογραφήματα του Κώστα Βάρναλη, εμπνευσμένα από το καφενείο και την ταβέρνα, τον καφέ και το τσιγάρο, το πιοτό και το φαΐ, από τις παρέες και από τη συλλογική ευωχία.

Μην πυροβολείτε πάντα τον μεταφραστή -ή, τα φασούλια της θεώρησης

Δημοσιεύω σήμερα, με κάποιες επικαιροποιήσεις, ένα άρθρο που το είχα γράψει πριν από 11 χρόνια και το δημοσίευσα, τότε, στον παλιό μου ιστότοπο. Το θυμήθηκα επειδή τις προάλλες ειχαμε στο ιστολόγιο το ερώτημα πώς λέγεται η συγγενεια «αδελφός του παππού», και ένα από τα μεταφραστικά στιγμιότυπα που θα διαβάσετε στο άρθρο έχει σχέση με το όνομα αυτής της συγγένειας.

Πριν προχωρήσω, να θυμίσω ότι σήμερα στις 6-8 το απόγευμα θα είμαι καλεσμένος στον ραδιοφωνικό σταθμό 105.5 στο Κόκκινο.

Στο ιστολόγιο συχνά επισημαινουμε μεταφραστικά λάθη, δηλαδή λάθη σε μεταφρασμένα κείμενα. Πολλά από τα λάθη αυτά βρίσκονται σε ηλεκτρονικές δημοσιεύσεις. Στο σημερινό σημείωμα όμως θα επικεντρωθούμε σε μεταφραστικά λάθη που εντοπίζονται σε βιβλία.

Όταν διαβάζουμε ενα μεταφρασμένο βιβλίο, λογοτεχνικό ή όχι, και αντιληφθούμε μεταφραστικό λάθος, θεωρούμε ότι είναι υπεύθυνος ο μεταφραστής. Κι όμως, μερικές φορές το λάθος δεν είναι δικό του ή δεν είναι όλο δικό του, παρόλο που σ’ εκείνον πηγαίνει ο νους μας όταν βλέπουμε σημεία και τέρατα στη μετάφραση ενός βιβλίου.

Το μεταφρασμένο κείμενο, το κείμενο που παραδίνει ο μεταφραστής στον εκδοτικό οίκο, σχεδόν πάντα στις μέρες μας σε ηλεκτρονική μορφή, περνάει κι από άλλα χέρια ώσπου να φτάσει στο τυπογραφείο: από τον θεωρητή ή αναθεωρητή του κειμένου, από κάποια επιμέλεια ενδεχομένως (αν και αυτά τα δύο, αναθεώρηση και επιμέλεια, συνήθως τα αναλαμβάνει το ίδιο άτομο), από τον διορθωτή τέλος. Σ’ αυτά τα στάδια, το κείμενο βελτιώνεται και διορθώνονται λάθη, αλλά όχι πάντοτε. Υπάρχουν φυσικά και λάθη που ξεφεύγουν, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μερικά κείμενα με πολλά και ευμεγέθη μαργαριτάρια, που σχολιάζω στις σελίδες αυτές, είχαν περάσει από θεώρηση και επιμέλεια, μερικά μάλιστα τα είχε (ή τουλάχιστον φέρεται ότι τα είχε) επιμεληθεί στρατιά ολάκερη από αναθεωρητές και λοιπούς …., αλλά ως δια μαγείας τα λάθη παραμείναν, για να επιβεβαιωθεί και η παροιμία για τους πολλούς κοκόρους.

Εδώ όμως θα ασχοληθώ όχι με λάθη που ξέφυγαν από την αναθεώρηση, την επιμέλεια ή τη διόρθωση, αλλά λάθη που τα προκάλεσε η αναθεώρηση ή κάποιο από τα επόμενα στάδια. Σε άλλα σημειώματα του παλιού μου ιστοτόπου έχω σχολιάσει δυο μαργαριτάρια τα οποία είμαι σχεδόν βέβαιος ότι είναι έργο των χειρών του επιμελητή ή του διορθωτή. Να τα θυμίσω πρόχειρα:

 

• ο επιμελητής διόρθωσε τη φράση «το Μπασέν ντε Λαντρ» σε «τον Μπασέν ντε Λαντρ», αγνοώντας ότι Bassin des Ladres ήταν κάποια περίφημα ιαματικά λουτρά, προφανώς νομίζοντας ότι πρόκειται για πρόσωπο.
• ο ίδιος νυμανής επιμελητής κόλλησε νι στο Ρόμπερτ δε Μπρους, τον σκοτσέζο πολέμαρχο (Robert the Bruce), και τον έκανε «Ρόμπερτ δεν Μπρους»!

 

Στο ίδιο πνεύμα, αλλά με μεγαλύτερη ποικιλία, θέλω να αφηγηθώ τα εξής τρία περιστατικά, που όλα τους αφορούν βιβλία που βρίσκονται σε κυκλοφορία.

Πρώτο περιστατικό, ο ξαναμεταφρασμένος Σεφέρης

Σε βιβλίο του γνωστού Αμερικανού συγγραφέα Στίβεν Κινγκ, τα μότο των κεφαλαίων είναι από στίχους του Σεφέρη, φυσικά στα αγγλικά. Ο ελληνικός εκδοτικός οίκος αναθέτει το βιβλίο σε μια μεταφράστρια. Η μεταφράστρια μεταφράζει το κείμενο και αφήνει προς το παρόν τα μότο αμετάφραστα διότι δεν έχει στο σπίτι της τα ποιήματα του Σεφέρη (να σημειωθεί ότι αυτά έγιναν τον… προηγούμενο αιώνα, όταν δεν υπήρχε διαθέσιμο το σώμα των ποιημάτων του Σεφέρη σε ηλεκτρονική μορφή όπως τώρα στην Ανεμόσκαλα).

Κάποια στιγμη, η μετάφραση έχει τελειώσει αλλά ακόμα δεν έχουν ελεγχθεί τα μότο. Η μεταφράστρια λέει στην επιμελήτρια ότι δεν μπορεί να παραδώσει ακόμα το βιβλίο, αν και είναι κατά τα άλλα έτοιμο, επειδή θέλει να ταυτοποιήσει τους σεφερικούς στίχους. Η επιμελήτρια τη διαβεβαιώνει ότι θα τους βρει η ίδια, που έχει τον Σεφέρη (τα Άπαντα στον τόμο του Ίκαρου, όχι τον ποιητή τον ίδιο) σπίτι της.

Το κείμενο παραδίδεται, η μεταφράστρια επαφίεται στη διαβεβαίωση της επιμελήτριας, άλλωστε και ιεραρχικά δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, δεν έχει θάρρος με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Το βιβλίο κυκλοφορεί και όταν η μεταφράστρια το πιάνει στα χέρια της πέφτει από τα σύννεφα. Αντί για τους αυθεντικούς στίχους του Σεφέρη, κάθε κεφάλαιο έχει σαν μότο ξαναμεταφρασμένη την αγγλική μετάφραση και μάλιστα ξανακακομεταφρασμένη!!

Αν βαρέθηκε η επιμελήτρια ή αν ανάθεσε την εργασία σε άλλον και αυτός ο άλλος τα θαλάσσωσε, δεν το ξέρουμε και δεν θα το μάθουμε. Το γεγονός είναι ότι η μεταφράστρια εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, μια και πολλοί (και καθόλου αδικαιολόγητα) επέκριναν το ατόπημα σε συζητήσεις ή και στον Τύπο. Ακόμα και όταν πρωτοέγραψα αυτό το άρθρο, δέκα και βάλε χρόνια μετά το περιστατικό, μπορούσες να βρεις στο Διαδίκτυο να στηλιτεύεται η ξαναμετάφραση του Σεφέρη, η οποία, άδικα βέβαια, είναι δεμένη με το όνομα της μεταφράστριας.

Κινέζικα του υποκόσμου

Το δεύτερο παράδειγμα είναι ευτυχώς λιγότερο δραματικό ως προς την έκταση και τις συνέπειες. Σε γαλλικό αστυνομικό μυθιστόρημα για μεγάλον εκδοτικό οίκο, γίνεται λόγος για την Κίνα, και ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την έκφραση L’ Empire du Milieu, που είναι γαλλική απόδοση της έκφρασης που χρησιμοποιούν οι Κινέζοι για το κράτος τους. Ο μεταφραστής το αποδίδει «Μεσαία αυτοκρατορία». Γράφει συγκεκριμένα: Από τότε που είχε έρθει στο Πεκίνο πριν από μερικούς μήνες, πρώτη φορά είχε την αίσθηση ότι εισέδυε στο μυστήριο της Μεσαίας Αυτοκρατορίας.

Και επειδή δεν είμαστε όλοι σινολόγοι, βάζει και υποσημείωση (Σ.τ.Μ.) όπου διευκρινίζει: «Ονομασία που έδιναν οι ίδιοι οι Κινέζοι στην αυτοκρατορία τους».

Το βλέπει αυτό η επιμελήτρια, που ήξερε γαλλικά αλλά προφανώς το μυαλό της ήταν πολλά έτη φωτός μακριά, και διορθώνει το «Μεσαία Αυτοκρατορία» σε «Αυτοκρατορία του Υποκόσμου»!!! Δηλαδή: Από τότε που είχε έρθει στο Πεκίνο πριν από μερικούς μήνες, πρώτη φορά είχε την αίσθηση ότι εισέδυε στο μυστήριο της Αυτοκρατορίας του Υποκόσμου.

Το λάθος έχει την εξήγησή του –στα γαλλικά, le milieu, πέρα από το «μέσο» είναι και ο υπόκοσμος. Les gens du milieu είναι οι κύκλοι του υποκόσμου. Εξήγηση έχει, αλλά δεν παύει να είναι εξωφρενικό ή μάλλον σχιζοφρενικό αν σκεφτούμε ότι η επιμελήτρια, ενώ άλλαξε τη φράση, διατήρησε την υποσημείωση, θέλοντας να μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι ίδιοι οι Κινέζοι θεωρούν τη χώρα τους αυτοκρατορία του υποκόσμου! Ευτυχώς όμως εδώ το λάθος λίγοι το κατάλαβαν, ίσως επειδή έγινε σε αστυνομικό βιβλίο οπότε η ανάμιξη του υποκόσμου είναι δικαιολογημένη.

Ο αδελφός της γιαγιάς του Καίσαρα

Στο τρίτο παράδειγμα, φίλος μεταφραστής μεταφράζει βιβλίο στρατιωτικής ιστορίας, όπου γίνεται λόγος για τον Αύγουστο, τον Ρωμαίο αυτοκράτορα. Εδώ έχω ολόκληρη την αφήγηση του παθόντος μεταφραστή, που τα λέει πιο γουστόζικα από μένα, αλλά θα τα πω και με δικά μου λόγια, περιληπτικά.

Το κείμενο έλεγε ότι ο Αύγουστος αναγνώρισε ότι η στρατιωτική επιτυχία είναι το πρώτο βήμα για την πολιτική ανέλιξη, like his great uncle Caesar. Διότι πράγματι, ο Καίσαρας ήταν αδελφός της γιαγιάς του Αυγούστου. Τώρα, στα ελληνικά εμείς αυτή τη συγγένεια, τον αδελφό του παπού ή της γιαγιάς, δεν την πολυεξειδικεύουμε. Τους λέμε ή παπούδες ή θείους.

Θέλοντας να ακριβολογήσει, ο μεταφραστής μας έγραψε «όπως και ο μεγάλος θείος του Καίσαρας». Θα μπορούσε βέβαια να γράψει και «μεγαλοθείος» αλλά το φοβήθηκε, επειδή δεν βρήκε τη λέξη στο google (τώρα η λέξη υπάρχει, εγώ του την έμαθα!)· άλλωστε του άρεσε που ο συγκεκριμένος μεγαλοθείος ήταν και μεγάλος (αλλά και θείος).

Αγαθές προθέσεις, αλλά…. Αλλά το βιβλίο επρόκειτο να το αναθεωρήσει στρατηγός ε.α., ο οποίος δεν βρήκε του γούστου του τον μεγάλο θείο και αποκατάστησε την ιστορική ακρίβεια: όπως και ο αδελφός της γιαγιάς του Καίσαρας. Σωστό, αλλά τρομερά επικίνδυνο.

Διότι βέβαια, ακολούθησε ο διορθωτής, ο οποίος δεν χαμπαρίζει από αυτοκράτορες: είδε «του Καίσαρας», χτύπησε καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά, έσβησε το σίγμα και γέννησε νέο ιστορικό πρόσωπο: όπως και ο αδελφός της γιαγιάς του Καίσαρα.

Επιμύθιο

Θα μπορούσε κάποιος αυστηρός κριτής να πει ότι και οι τρεις μεταφραστές έκαναν, ο καθένας, από ένα τοσοδά λαθάκι. Η μεταφράστρια έπρεπε να είχε σπίτι τον Σεφέρη (τα Άπαντα, επαναλαμβάνω, όχι τον ποιητή) ή να τον δανειζόταν από κάπου και να έκανε τη δουλειά της μόνη της. Ο πρώτος μεταφραστής ίσως θα μπορούσε να διαλέξει μια κάπως πιο κομψή απόδοση, ξερωγώ «Η κεντρική αυτοκρατορία» ή «Η αυτοκρατορία του Μέσου» (αλλά κι αυτό χωράει παρερμηνεία). Ο τρίτος έπρεπε οπωσδήποτε να προφυλάξει τον εαυτό του και τις επερχόμενες γενεές, βάζοντας μια λεξούλα, ένα γραμματάκι: όπως και ο μεγάλος θείος του ο Καίσαρας, αν και βέβαια δεν ξέρουμε αν αυτό θα περνούσε από τα καυδιανά δίκρανα του στρατηγού ε.α.

Όμως και στις τρεις περιπτώσεις, πάνω στο αρχικό λαθάκι, το συγχωρητέο ή και σχεδόν ανύπαρκτο, στηρίχτηκε τερατούργημα, κοτζάμ Μέγαρο παρανόησης και παρερμηνείας. Οπότε, γι’ αυτό λέω ότι και οι τρεις μεταφραστές είναι τραγικές μορφές, αφού χωρίς να φταίνε βρέθηκαν εκτεθειμένοι.

Ωστόσο, πρέπει να το πω αυτό πριν κλείσω και να το υπογραμμίσω, το ξανακοίταγμα του μεταφράσματος από ένα άλλο μάτι είναι πάντοτε απαραίτητο, μακάρι το κείμενο να το έχει μεταφράσει ο θεός ο ίδιος· και πολύ περισσότερα είναι τα λάθη που αποσοβούνται χάρη στην αναθεώρηση-επιμέλεια-διόρθωση παρά εκείνα που παράγονται εξαιτίας τους, όπως αυτά που μόλις είδαμε. Αρκεί βέβαια ο θεωρητής-επιμελητής να κάνει τη δουλειά του και να μην αρκείται να ευπρεπίζει καταλήξεις.

Και κλείνω, αναδημοσιεύοντας ολόκληρη την καλογραμμένη αφηγηση του παθόντα για το τρίτο περιστατικό:

Ποιος σκότωσε τον αδερφό της γιαγιάς του Καίσαρα;

Ή

Πώς κατασκευάζεται ένα λαμπρό μαργαριτάρι

(μια ιστορία μεταφραστικού τρόμου και μυστηρίου)

Αφηγείται ο μεταφραστής του βιβλίου

Ένα ωραίο πρωινό, άνοιξα αμέριμνος μια μετάφρασή «μου» για να επιβεβαιώσω μια λεπτομέρεια σχετικά με τη διάταξη της ρωμαϊκής λεγεώνας (δεν είχα υψιπετείς σκοπούς – να παίξω στρατιωτάκια με τα παιδιά μου ήθελα, χωρίς όμως να μεταλαμπαδεύω εσφαλμένες πληροφορίες). Στην αρχή της παραγράφου «Οι αυτοκρατορικές λεγεώνες», έπεσα πάνω στην εξής φράση:

Αναγνωρίζοντας, όπως και ο αδερφός της γιαγιάς του Καίσαρα, ότι η στρατιωτική επιτυχία αποτελούσε βάση για πολιτική καριέρα, ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Αύγουστος, ακολούθησε πολιτική συνετής επέκτασης, που συνδυαζόταν με τη μέριμνα για τη σταθεροποίηση της άμυνας της αυτοκρατορίας. (σελ. 63).

Δε χρειάζονται βαθιές γνώσεις ρωμαϊκής ιστορίας ή πολύχρονη μεταφραστική εμπειρία, αρκεί η κοινή λογική για να καταλάβει κανείς ότι η φράση που υπογράμμισα εδώ (ο αδερφός της γιαγιάς του Καίσαρα) αποτελεί μαργαριτάρι πρώτης γραμμής. Αν και δε μπορώ να ξέρω ή να θυμάμαι ποια ήταν η γιαγιά του Καίσαρα, πόσο μάλλον ποιος ήταν ο αδερφός της, εννοείται ότι εδώ γίνεται λόγος για τον ίδιο τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος, ναι, ήταν αδελφός της (μητρικής) γιαγιάς του Αύγουστου (μια πρόχειρη παραπομπή: Σουητώνιος, Αύγουστος, IV, 1). Όντας σίγουρος ότι δεν έχω κάνει εγώ τούτο το λάθος (κάνω κι εγώ λάθη, φυσικά, όπως όλοι οι άλλοι, αλλά σφάλματα τέτοιου είδους δεν κάνω ποτέ), υπόθεσα ότι θα είχα γράψει «ο αδερφός της γιαγιάς του, ο Καίσαρας» ή στη χειρότερη περίπτωση «ο αδερφός της γιαγιάς του Καίσαρας», και ο επιμελητής (ή κάποιος «αντ’ αυτού») είχε κάνει μια μηχανική και εντυπωσιακά άστοχη διόρθωση.

Έμεινα για ένα εικοστετράωρο μ’ αυτή την εντύπωση. Μετά, βρήκα τον καιρό να τσεκάρω το δικό μου αρχείο (αυτό που είχα στείλει στον εκδότη), όπου βρήκα τη φράση:

Αναγνωρίζοντας, όπως και ο μεγάλος θείος του Καίσαρας, ότι η στρατιωτική επιτυχία πρόσφερε μια καλή βάση για την πολιτική δημοτικότητα, ο πρώτος ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Αύγουστος, ακολούθησε μια πολιτική συνετής επέκτασης, που συνδυαζόταν με τη μέριμνα για τη σταθεροποίηση της άμυνας της αυτοκρατορίας.

Και, κοιτώντας στο αγγλικό:

Recognizing, like his great uncle Caesar, that military success was a good basis for political popularity, the first Roman Emperor Augustus, followed a policy of cautious expansion, alternated with consolidation of the Empire’s defences. (p. 63).

Δε μας ενδιαφέρουν, εδώ, οι άλλες διαφοροποιήσεις – ούτε αν η φράση είναι περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένη μεταφραστικά. Great uncle σημαίνει βέβαια μεγαλοθείος (θείος του πατέρα ή της μητέρας), αλλά εδώ δημιουργείται μια δισημία, ίσως κι ένα παιγνίδισμα, καθώς ο Καίσαρας ασφαλώς ήταν κι από μόνος του Great (άσε που ο Καίσαρας ήταν κι από μόνος του «Θείος», αν κι αυτό δε φαίνεται στα αγγλικά). Νομίζω ότι είχα προσθέσει μια χειρόγραφη παρατήρηση πάνω στο print out. Εκ των υστέρων, θα ήταν προτιμότερο να μην το ψιλοκοσκινίσω και να έγραφα απλώς «μεγαλοθείος» – με την ελπίδα ότι η λέξη θα γινόταν γλωσσικά αποδεχτή. Ή και σκέτο «θείος» (στα ελληνικά, ονομάζουμε συνήθως τους μεγαλοθείους απλώς θείους, αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για διάκριση), αφήνοντας στη μπάντα τα μεγαλεία.

Τι έχει συμβεί εδώ; Προφανώς, ο στρατηγός-επιμελητής (ή κάποια ορντινάντσα του) θεώρησε τη λύση μου αδέξια και προτίμησε να αναλύσει τη συγγενική σχέση, γράφοντας «ο αδερφός της γιαγιάς του Καίσαρας», ή κάτι τέτοιο. Θεμιτό ως εδώ, ας πούμε (αν και κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει πιο αδέξιο απ’ το δικό μου). Μετά, ήρθε με όλο του το πάσο ο τελικός διορθωτής για να προσέξει ότι αυτό το «ς» αποτελεί παραδρομή – μετά το «του» πάει γενική (οι διορθωτές για κάτι τέτοια ζούνε, και πληρώνονται για να σκέφτονται τυποποιημένα). Στο κάτω-κάτω, τι φταίει αυτός αν οι σοφοί δεν υιοθέτησαν την πολύ λογική ορθογραφία των εκδόσεων «Κάλβος»: ο αδερφός της γιαγιάς-του; (ίσως με τη φιλεύσπλαχνη σκέψη ν’ αφήσουν και κανένα εύλογο επιχείρημα στους πολυτονιστές) Και έτσι, μέσα απ’ αυτή τη μακρόχρονη και περίπλοκη διαδικασία, υποθέτω, σχηματίστηκε ένα ολοστρόγγυλο και λαμπερό μαργαριτάρι.

Κι έτσι εκτέθηκα λοιπόν. Όχι όμως και πάρα πολύ. Στο χοντρό εξώφυλλο του βιβλίου αναγράφεται μόνο ο τίτλος και η ένδειξη «Επιμέλεια: Δ…Γ…» (το όνομα του στρατηγού ε.α. -επιμελητή). Ούτε καν οι συγγραφείς δεν αναφέρονται, «τι να ξέρουν κι αυτοί;»), πόσο μάλλον ο μεταφραστής. Στη σελίδα τίτλου πάλι, οι (πέντε) συγγραφείς στριμώχνονται, κακήν κακώς, μόνο με τα αρχικά τους και κατά παραχώρηση, σε μιαν αράδα, ώστε να προβάλλει με μεγάλα γράμματα και μ’ όλα του τα γαλόνια ο στρατηγός: «Επιμέλεια: Δ… Γ…., ΥΠΤΓΟΣ ε.α.».[1] Πάλι δεν αναφέρεται μεταφραστής. Αυτόν μπορούμε να τον ανακαλύψουμε, με μικροσκοπικά γράμματα, μόνο στη σελίδα του copyright, μόλις δυο αράδες πάνω απ’ το «Τυπογραφικές διορθώσεις: Θ….Γ…». Ένδειξη που εντοπίζει επιτέλους, σύμφωνα με την προηγούμενη ανάλυση, τον πιθανό δράστη του εγκλήματος.

Ευγνωμονώ λοιπόν τις εκδόσεις …. που φρόντισαν, με τόσο τακτ, να με προστατέψουν.

[1] Στο αυτί του εξώφυλλου επίσης, τα βιογραφικά των συγγραφέων που με τόση επιμέλεια είχα μεταφράσει από τα αγγλικά απλοποιήθηκαν στο έπακρο στην ελληνική έκδοση, ώστε να γίνει χώρος για το βιογραφικό του στρατηγού – που πιάνει τόσο χώρο όσο των άλλων πέντε μαζί. Μα τι περίμεναν λοιπόν; Κανένας απ’ αυτούς δεν είχε καν το βαθμό του λοχία, κάτι ψωρολέκτορες και κάτι ψωροκαθηγητές πανεπιστημίων μονάχα – και μάλιστα πανεπιστημίων που κανείς δε μας βεβαιώνει ότι έγιναν ή θα γίνουν ιδιωτικά.